İçeriğe atla

Louise Brooks

Vikipedi, özgür ansiklopedi
22.37, 11 Eylül 2024 tarihinde SpdyBot (mesaj | katkılar) tarafından oluşturulmuş 33783780 numaralı sürüm (Bot: kaynak ve şablon dz. (hata bildir))
(fark) ← Önceki hali | Güncel sürüm (fark) | Sonraki hali → (fark)
Sayfanın 11 Eylül 2024 tarihinde onaylanmış olan kontrol edilmiş bir sürümü, bu revizyonu temel almıştır.
Louise Brooks
Louise Brooks'un 1926 yakınlarındaki fotoğrafı
DoğumMary Louise Brooks
14 Kasım 1906(1906-11-14)
Cherryvale, Kansas, Amerika Birleşik Devletleri
Ölüm08 Ağustos 1985 (78 yaşında)
Rochester, New York, Amerika Birleşik Devletleri
Defin yeriHoly Sepulchre Mezarlığı
MilliyetAmerikan
Diğer ad(lar)ıLulu, Brooksie, The Girl In The Black Helmet
MeslekAktris, dansçı, yazar
Etkin yıllar1925-1938
Tanınma nedeniPandora's Box (1929)
Diary of a Lost Girl (1929)
Evlilik
A. Edward Sutherland
(e. 1926; b. 1928)

Deering Davis
(e. 1933; b. 1938)

Louise Brooks olarak bilinen Mary Louise Brooks (14 Kasım 1906 - 8 Ağustos 1985), profesyonel 1920'ler ve 1930'larda Amerikalı bir sinema oyuncusu ve dansçıydı. Bugün bir Caz Çağı ikonu ve kariyerinin başlarında popülerleşmesine yardımcı olduğu bob saç stili nedeniyle öncü bir kadın ve döneminin seks sembolü olarak kabul ediliyor.[1][2][3]

Brooks, 15 yaşında kariyerine dansçı olarak başladı ve Denishawn School of Dancing and Related Arts ile turneye çıktı ve burada Ted Shawn ile birlikte sahne aldı.[4] Kovulduktan sonra, George White's Scandals'da koro kızı olarak ve New York'taki Ziegfeld Follies'de yarı çıplak[5] bir dansçı olarak iş buldu.[5][6] Follies'de dans ederken Brooks Paramount Pictures'ın yapımcısı Walter Wanger'in dikkatini çekti ve stüdyoyla beş yıllık bir sözleşme imzaladı.[5][7] Beggars of Life'da (1928) kahramanın rolünü üstlenmeden önce çeşitli Paramount filmlerinde yardımcı rollerde rol aldı.[8] Bu süre zarfında, aktris Marion Davies'in samimi bir arkadaşı oldu ve San Simeon'daki Hearst Kalesi'nde basın baronu William Randolph Hearst'ün seçkin sosyal çevresine katıldı.[9][10]

Hollywood filmlerindeki vasat rollerinden memnun olmayan Brooks, 1929'da Almanya'ya gitti ve onu uluslararası bir şöhrete götüren üç uzun metraj filmde rol aldı: Pandora's Box (1929), Diary of a Lost Girl (1929) ve Miss Europe (1930); ilk ikisi G. W. Pabst tarafından yönetildi. 1938'de on yedi sessiz filmde ve sekiz sesli filmde rol aldı. Oyunculuktan emekli olduktan sonra maddi sıkıntıya düştü ve ücretli eskort oldu.[11] Takip eden 20 yıl boyunca alkolizm ve intihar eğilimleriyle mücadele etti.[12][13] 1950'lerde sinemaseverler tarafından filmlerinin yeniden keşfedilmesinin ardından, münzevi bir Brooks film kariyeri hakkında makaleler yazmaya başladı; anlayışlı denemeleri büyük beğeni topladı.[11][14] Anı kitabı Lulu, 1982'de Hollywood'da yayınlandı.[14][15] Üç yıl sonra 78 yaşında kalp krizinden öldü.[16]

Erken dönem

[değiştir | kaynağı değiştir]
Brooks, lisede ikinci sınıf öğrencisi olarak, 1922.[17] Çocukluğundan beri saçları kesilmişti.[18]

Cherryvale, Kansas'ta[19] doğan Louise Brooks, genellikle avukatlık pratiğiyle[20] meşgul olan bir avukat olan Leonard Porter Brooks[21] ve ürettiği herhangi bir cılız velet kendi başının çaresine bakabileceğini söyleyen sanatçı bir anne olan Myra Rude'un[21] kızıydı.[22] Rude, çocukları için en son Debussy ve Ravel'i çalan yetenekli bir piyanistti, onlara kitap ve müzik sevgisiyle ilham verdi.[23]

Brooks, çocukluğunun memleketini, sakinlerin "salonda dua ettikleri ve ahırda ensest yaptıkları" tipik bir Ortabatı topluluğu olarak tanımladı.[24] Louise dokuz yaşındayken bir mahalle adamı ona cinsel tacizde bulundu.[25] O zamanki fiziksel travmanın ötesinde, olay, bir yetişkin olarak kişisel hayatı ve kariyeri üzerinde zararlı psikolojik etkiler yaratmaya devam etti. Bu erken istismar, daha sonra gerçek aşktan aciz olduğunu kabul etmesine neden oldu ve bu adamın: "...cinsel zevke karşı tavrımı oluşturmakla büyük bir ilgisi olmalıydı... Benim için hoş, yumuşak, kolay adamlar asla yeterli olmadı - bir tahakküm unsuru olmalıydı."[26] Brooks, yıllar sonra sonunda annesine olayı anlattığında, annesi "ona liderlik etmenin" Louise'in suçu olduğunu öne sürdü.[27]

Brooks, eğlence kariyerine dansçı olarak başladı ve 1922'de 15 yaşındayken Los Angeles'taki Denishawn School of Dancing and Related Arts modern dans şirketine katıldı.[4][28] Şirket kurucuları Ruth St. Denis ve Ted Shawn ile genç Martha Graham'ı içeriyordu.[29] Brooks, dünya turu yapan grubun bir üyesi olarak, yurtdışında Londra ve Paris'te bir sezon geçirdi.[28] Brooks, Denishawn şirketindeki ikinci sezonunda Shawn ile birlikte oynadığı bir işte başrol oynadı. Bununla birlikte, Brooks ve St. Denis arasındaki uzun zamandır kaynayan kişisel bir çatışma bir gün içinde kaynadı ve 1924 baharında St. Denis, gruptan Brooks'u diğer üyelerin önünde aniden kovdu: "Seni şirketten kovuyorum çünkü hayatın sana gümüş bir satışla verilmesini istiyorsun."[30] Bu sözler Brooks üzerinde güçlü bir etki yarattı; 1949'da planlanmış bir otobiyografik roman için bir taslak hazırladığında, "Gümüş Salver" onuncu ve son bölüme verdiği başlık oldu.[31] Brooks, işten çıkarıldığı sırada 17 yaşındaydı.[32] Arkadaşı Barbara Bennett sayesinde Constance ve Joan Bennett Brooks'un kızkardeşi neredeyse anında George White's Scandals'da[6] koro kızı olarak iş buldu, ardından 42. Cadde'deki Amsterdam Tiyatrosu'ndaki Ziegfeld Follies'in 1925 baskısında yarı çıplak[5] bir dansçı olarak göründü.[5][6][28]

Brooks, Follies'deki çalışmalarının bir sonucu olarak, Paramount Pictures'ın yapımcısı Walter Wanger'in dikkatini çekti.[5] Aşık bir Wanger, 1925'te stüdyoyla beş yıllık bir sözleşme imzaladı.[7] Kısa süre sonra Brooks, Wanger tarafından verilen bir kokteyl partisinde film yıldızı Charlie Chaplin ile tanıştı.[5] Chaplin, Broadway'deki Strand Tiyatrosu'nda The Gold Rush (1925) adlı filminin galası için şehirdeydi.[5] Chaplin ve Brooks, o yaz Chaplin Lita Gray ile evliyken iki aylık bir ilişki yaşadı.[10][11][33] İlişkileri sona erdiğinde, Chaplin ona bir çek gönderdi; ona bir teşekkür notu yazmayı reddetti.[34]

Kariyer

[değiştir | kaynağı değiştir]

Üstün filmler

[değiştir | kaynağı değiştir]
Brooks ve Gregory Kelly, The Show-Off'da, 1926
Brooks ve Gregory Kelly, The Show-Off'da, 1926

Brooks, 1925'te adı geçmeyen bir rolle, sessiz The Street of Forgotten Men'de ekrana çıktı.[35] Kısa bir süre sonra, sonraki birkaç yıl içinde Adolphe Menjou ve W. C. Fields[28] ile başrol oynadığı birkaç sessiz hafif komedi ve sineklik filminde kadın başrolü oynadı.[35]

1925'teki küçük rollerinden sonra, hem Paramount hem de MGM sözleşmelerini teklif etti.[36] O sıralarda Brooks, Paramount Pictures'ın başkanı ve aktris Justine Johnstone'un kocası Walter Wanger ile aralıksız bir ilişki yaşadı.[5] Wanger, kendisiyle olan yakın ilişkisi nedeniyle Paramount sözleşmesini aldığına dair söylentilerden kaçınmak için onu MGM sözleşmesini almaya ikna etmeye çalıştı.[36][37] Tavsiyesine rağmen, Paramount'un teklifini kabul etmeye karar verdi.[38] Bu süre zarfında Brooks, 1928'de Howard Hawks'ın sessiz dost filmi A Girl in Every Port'daki önemli vampir rolüyle Avrupa'da takip edilen bir kült kazandı.[39] Kendine özgü bob saç kesimi bir trendin başlamasına yardımcı oldu ve birçok kadın hem kendisinin hem de film yıldızı Colleen Moore'un taklidi yaparak saçlarını şekillendirdi.[40][41]

İlk sesli film draması Beggars of Life'da (1928) Brooks, "güneşli bir sabah ona tecavüz etmeye teşebbüs ettiğinde" üvey babasını öldüren istismara uğramış bir köylü kızını canlandırıyor.[8][42] Cinayet mahallinde bir serseri (Richard Arlen) olur ve Brooks'u genç bir çocuk kılığına girmeye ve onunla birlikte "rayları sürerek" kanundan kaçmaya ikna eder.[43] Bir berduş kampında veya "ormanda" başka bir berduşla (Wallace Beery) karşılaşırlar.[8] Brooks'un kılık değiştirmesi kısa sürede ortaya çıkar ve kendisini acımasız, seks düşkünü erkeklerin dünyasındaki tek kadın olarak bulur.[44] Bu filmin çoğu, Meksika sınırına yakın Jacumba Dağları'nda çekildi[8] ve bu film için bomlu mikrofon, filmlerdeki ilk deneysel konuşma sahnelerinden birinde ona ihtiyaç duyan yönetmen William Wellman tarafından icat edildi.[45][46]

Beggars of Life filminin çekimleri Brooks için zor bir sınav oldu.[47] Yapım sırasında, bir dublörle tek gecelik bir ilişki yaşadı ve ertesi gün, Brooks'un önceki hafta sonu bir yapımcı,[48][49] görünüşte Jack Pickford ile kaldığı süre boyunca zührevi bir hastalığa yakalandığına dair kötü bir söylenti yaydı. Eşzamanlı olarak, Brooks'un rol arkadaşı Richard Arlen ile etkileşimleri kötüleşti çünkü Arlen, Brooks'un o zamanlar kocası olan Eddie Sutherland'ın yakın arkadaşı olduğundan ve Brooks'a göre, Arlen, mürettebat üyeleriyle gündelik ilişkilerini belirsiz bir şekilde ele aldı.[50] Brooks, bu gerilimlerin ortasında, risk alan[51] yönetmenlik tarzı hareket eden bir trene tehlikeli bir şekilde tırmandığı bir sahnede neredeyse ölümüne neden olan yönetmen William Wellman ile defalarca çatıştı.[52]

Brooks ve Gustav von Seyffertitz Kanarya Cinayeti Davası'nda, 1929
Brooks ve Gustav von Seyffertitz Kanarya Cinayeti Davası'nda, 1929

Beggars Of Life'ın yapımı tamamlandıktan kısa bir süre sonra Brooks, Code ön kodlu suç-gizem filmi The Canary Murder Case (1929) filmini çekmeye başladı.[49] Hayatının bu zamanlarında zengin ve ünlü kişilerle sosyalleşiyordu. William Randolph Hearst ve metresi Marion Davies'in San Simeon'daki Hearst Kalesi'nde[10] sık sık ev misafiriydi ve Davies'in lezbiyen yeğeni Pepi Lederer ile yakın arkadaştı.[9][40] Lederer ile parti yaparken Brooks, onunla kısa bir cinsel ilişki yaşadı.[53] Dostluklarının bir noktasında Hearst ve Davies, Lederer'in lezbiyenliğinden haberdar edildi. Hearst, Lederer'in uyuşturucu bağımlılığı için bir akıl hastanesine yatırılmasını sağladı.[53] Brooks'un en yakın arkadaşı ve arkadaşı olan Lederer, kuruma gelişinden birkaç gün sonra hastane penceresinden ölümüne atlayarak intihar etti.[53] Bu olay Brooks'u travmatize etti ve muhtemelen Hollywood ve Batı Kıyısı ile ilgili memnuniyetsizliğine yol açtı.[10]

Hollywood "sahnesi" nden artık nefret eden Brooks, söz verilen bir zam yapılmadığı için Paramount'ta kalmayı reddetti.[54] Reddettiğini öğrenen arkadaşı ve sevgilisi George Preston Marshall, yönetmen G. W. ile film yapmak için onunla Avrupa'ya gitmesini tavsiye etti. Pabst, Avusturya'nın önde gelen Ekspresyonist yönetmeni.[54] Bu nedenle, The Canary Murder Case'in çekimlerinin son gününde Brooks,[54] Pabst için çalışmak için Berlin'e gitmek üzere Hollywood'dan ayrılmak üzere Paramount Pictures'dan ayrıldı.[54] Sessiz bir film efsanesi ve bağımsız bir ruh olarak ölümsüzlüğünü güvence altına alarak, bu isyankar kararın kariyeri için tartışmasız en faydalı karar olarak görülmesi otuz yıl sonrasına kadar değildi.[55]

Paramount'u ilk kez küçümsemesi onu Hollywood'da tamamen bitirmemiş olsa da, daha sonra Almanya'dan döndükten sonra The Canary Murder Case'in (1929) sağlam geri çekimleri için Paramount'a geri dönmeyi reddetmesi onu gayriresmî bir kara listeye koydu.[56] Reddedilmesiyle öfkelenen stüdyo, Brooks'un sesinin sesli resimler için uygun olmadığını iddia etti ve film için Brooks'un sesini seslendirmek için başka bir aktris, Margaret Livingston işe alındı.[57]

Avrupa filmleri

[değiştir | kaynağı değiştir]
Tanıtım fotoğrafı, 1930

Brooks, sevgilisi George Preston Marshall ve İngiliz uşağı eşliğinde Avrupa'ya gitti.[34] Weimar Almanya'ya vardıktan sonra, Yeni Nesnellik döneminde Pabst'ın yönettiği 1929 tarihli sessiz film Pandora's Box'ta rol aldı.[58] Film, Frank Wedekind'in (Erdgeist ve Die Büchse der Pandora) iki oyununa dayanıyor ve Brooks,[59] ana figür Lulu'yu oynuyor.[59] Bu film, bir lezbiyenin beyaz perdedeki ilk açık tasvirlerinden biri de dahil olmak üzere, modern cinsel gelenekleri dürüstçe ele almasıyla dikkate değer.[60]

Brooks'un Pandora's Box'taki performansı onu bir yıldız yaptı. Lulu rolünü oynayacak doğru oyuncuyu arayan Pabst, Marlene Dietrich'i "çok yaşlı" ve çok açık olduğu için reddetmişti.[49] Pabst, ikincil rollerde çok büyük bir etkiye sahip olmayan, göreceli olarak bilinmeyen Brooks'u seçerken, etrafındakilerin tavsiyelerine karşı çıkıyordu.[61] Brooks, "Pandora'nın Kutusu'nu yaptığımızda, Bay Pabst, neredeyse her konudaki bilgisiyle beni şaşırtan 43 yaşında bir adamdı. Her konuda neredeyse hiçbir şey bilmediğim için onu şaşırtan ben, yirmi ikinci doğum günümü bir Londra sokağında bir bira partisiyle kutladım."[62] Brooks, Almanya'da Pandora's Box çekim deneyiminin keyifli olduğunu iddia etti:

“ Hollywood'da, hayran mektuplarımdaki her artışla birlikte yönetim departmanı için cazibesi azalmış oldukça zekice bir bahis oynuyordum. Berlin'de Bay Pabst ile tanışmak için istasyon platformuna çıktım ve oyuncu oldum. Ve tavrı herkesin modeliydi. Kimse bana oyunculuğumla ilgili mizah veya öğretici yorumlarda bulunmadı. Her yerde Hollywood'da benim bilmediğim bir nezaket ve saygı ile muamele görüyordum. Sanki Bay Pabst tüm hayatıma ve kariyerime oturmuş ve tam olarak nerede güvence ve korumaya ihtiyacım olduğunu biliyor gibiydi.[62] „

Pandora's Box filminin çekimleri bittikten sonra Brooks, Pabst'la bir gecelik kısa bir ilişki yaşadı ve yönetmen,[63] Margarete Böhme'nin kitabına dayanan tartışmalı sosyal drama Diary of a Lost Girl'de (1929) Brooks'u yeniden rol aldı.[64] Diary of a Lost Girl'ü çekmenin son gününde, Pabst Brooks'a Hollywood'a dönmemesi ve bunun yerine Almanya'da kalması ve kariyerine ciddi bir oyuncu olarak devam etmesi tavsiyesinde bulundu.[62] Pabst, Brooks'un kariyerine yönelik kaygısız yaklaşımının "aynen Lulu'nunki gibi" korkunç bir yoksullukla sonuçlanacağına dair endişesini dile getirdi.[62][65] Brooks'u ayrıca, o zamanlar metresi olan George Marshall ve onun "zengin Amerikalı arkadaşlarının" kariyeri durduğunda muhtemelen onu dışlayacağı konusunda uyardı.[62][65]

Seyirciler ve eleştirmenler Brooks'un Alman filmlerini ilk kez izlediklerinde, onun natüralist oyunculuk tarzına şaşırmışlardı.[55] İzleyicilerin sözde tiyatrodan sesli olarak "Rol yapmıyor! Hiçbir şey yapmıyor!"[55][66] 1920'lerin sonlarında, sinemaseverler abartılı vücut dili ve yüz ifadeleriyle tiyatro tarzı sahne oyunculuğuna alışmışlardı. Yine de Brooks'un oyunculuk tarzı, oyuncuların vücutlarının ve yüzlerinin yakın plan görüntülerinin bu tür abartıları gereksiz kıldığını bildiği için kasıtlı olarak incelikliydi.[55] Brooks, oyunculuk yöntemini açıklarken oyunculuğun "yüz ve bedenin betimleyici hareketlerinden değil, yoğun bir izolasyonla aktarılan düşünce ve ruh hareketlerinden oluştuğunu" öne sürdü.[55] Bu yenilikçi tarz bugün sinema oyuncuları tarafından kullanılmaya devam ediyor, ancak o zamanlar oyunculuk yapmadığını varsayan izleyiciler için şaşırtıcıydı.[55] Film eleştirmeni Roger Ebert daha sonra, bu oyunculuk yöntemini kullanarak "Brooks, şaşırtıcı olabilecek bir varlığı yansıtan en modern ve etkili oyunculardan biri haline geldi" dedi.[55]

Pabst'ın iki filminde görünmesinin sonucu, Brooks'un uluslararası bir yıldız olmasıydı. Film eleştirmeni ve tarihçi Molly Haskell'e göre filmler "onun hayvani duygusallığını açığa çıkardı ve onu ekrandaki en erotik figürlerden biri haline getirdi, cesur siyah miğferli genç kız, düşüşünü kabul etmek için sadece utangaç bir gülümsemeyle Kayıp Kız Günlüğü'nde fahişe oldu ve bir bebekten daha fazla günah duygusu olmayan, Pandora'nın Kutusu'nda erkekleri akıllarından kovan."[61]

1929'un sonlarına doğru, İngiliz film eleştirmeni ve gazeteci Cedric Belfrage, Brooks'un Avrupa'daki film çalışmaları hakkında bir makale için Pabst'la röportaj yaptı.[67] Belfrage'e göre Avusturyalı yönetmen, Brooks'un ABD dışındaki oyunculuk başarısını görünüşte içsel veya içgüdüsel "Avrupalı" duyarlılıklarına bağladı:

“ ...ünlü Bay Pabst bunu bana Berlin'deki Bristol Bar'da bir kokteylle anlattı. "Louise," dedi Herr Pabst," Avrupalı bir ruha sahip. Bundan kaçamazsın. Bana Hollywood'u anlattığında - orada hiç bulunmadım - onu oraya koyan absürt kadere karşı haykırıyorum. Avrupa'ya ve Avrupalılara aittir. Alman resimlerinde sansasyonel bir hit oldu. Aptal küçük tatlılar oynamasına izin vermedim. Gerçek kadınları oynuyor ve onları harika bir şekilde oynuyor.[67] „

Belfarge, Brooks'un Hollywood hakkındaki görüşünü detaylandırmak için makalesine devam ediyor ve Pabst'ın bu görüş hakkındaki ilk elden bilgisine atıfta bulunuyor. "Yerden bahsedilmesi ona bir mide bulantısı hissi veriyor," diyor ve devam ediyor,[67] "Bunun huysuzluğu, donukluğu, monotonluğu, aptallığı - hayır, hayır, Louise Brooks için yer yok."[67]

Brooks, Alman filmlerinin başarısından sonra, İtalyan yönetmen Augusto Genina'nın Fransız filmi Miss Europe (1930) adlı bir Avrupa filminde daha rol aldı.[68]

Amerika'ya dönüş

[değiştir | kaynağı değiştir]

Avrupa'dan memnun olmayan Brooks, Aralık 1929'da New York'a döndü.[69] Brooks, 1931'de Hollywood'a döndüğünde, iki ana akım filmde rol aldı: God's Gift to Women (1931) ve It Pays to Ads (1931), ancak bu filmlerdeki performansları eleştirmenler tarafından büyük ölçüde göz ardı edildi ve diğer birkaç iş teklifi gayriresmî "kara listeye alınması" nedeniyle yakında çıkarıldı. The Canary Murder Case'in konuşmalı versiyonunu yapmak için geri dönmeyi reddeden oyuncu kadrosunun tek üyesi olan Brooks, "hiçbir büyük stüdyonun film yapmak için onu işe almayacağına" ikna oldu.[70]

İddiaya göre, yönetmen William Wellman - Beggars of Life'daki[43] önceki sert ilişkilerine rağmen - James Cagney'nin oynadığı yeni filmi The Public Enemy'de Brooks'a kadın başrol teklif etti.[71] Brooks, o zamanlar sevgilisi olan George Preston Marshall'ı New York'ta ziyaret etmek için[72] Wellman'ın teklifini geri çevirdi ve bunun yerine, gıpta edilen rol, bunun sonucunda büyük ölçüde yıldızlığa yükselmeye başlayan Jean Harlow'a gitti.[71] Brooks daha sonra rolü "Hollywood'dan nefret ettiği"[49] için reddettiğini iddia etse de, Brooks'u hayatının ilerleyen dönemlerinde yakından tanıyan film tarihçisi James Card, Brooks'un "sadece ilgilenmediğini... Marshall'la daha çok ilgilendi."[73] Biyografi yazarı Barry Paris'in görüşüne göre, "Public Enemy'i reddetmek Louise Brooks'un film kariyerinin gerçek sonu oldu."[73]

Columbia Pictures'dan haftalık 500 dolarlık bir maaş teklif ettikten sonra Hollywood'a döndü, ancak Buck Jones Western filmi için ekran testi yapmayı reddettikten sonra sözleşme teklifi geri çekildi.[74] O sırada, iki makaralı komedi kısa filmi Windy Riley Goes Hollywood (1931), “William Goodrich” takma adıyla çalışan, gözden düşmüş Hollywood dışlanmış Fatty Arbuckle'ın[75] yönettiği bir film daha yaptı.[74][76]

Brooks, 1932'de[77] iflas ilan etti ve geçimini sağlamak için gece kulüplerinde dans etmeye başladı. 1936'da bir geri dönüş girişiminde bulundu ve Columbia'nın kendisine bir ekran testi yapmasına neden olan bir Western filmi olan Empty Saddles'da,[78] 1937 müzikal When You're in Love'da görünmesine bağlı olarak, koroda özel bir balerin olarak gösterilmemiştir.[79] 1937'de Brooks, "yoksul ve yeterince minnettar aktrislere iş verme konusunda uzmanlaşmış" yönetmen Robert Florey ile bir Paramount setinde yaptığı özel röportajdan sonra King of Gamblers filminde biraz rol almayı başardı.[79][80] Ne yazık ki, çekimlerden sonra Brooks'un sahneleri silindi.

Brooks, bundan sonra, romantik başrolünü oynadığı 1938 Western Overland Stage Raiders da dahil olmak üzere iki film daha yaptı, John Wayne'in karşısında,[81] onu Lulu günlerinden beri tanınmaz hale getiren uzun bir saç modeli ile.[74][75] Bu Western'in gazete ve ticari yayınlardaki çağdaş incelemelerinde Brooks, rolü nedeniyle eleştirmenlerden çok az ilgi gördü. The Film Daily tarafından Eylül 1938'de yapılan inceleme, bu genel ihmalin bir örneğini sunuyor. New York merkezli gazete ondan çok az bahsediyor ve sadece "Louise Brooks bir kadın cazibesi olarak ortaya çıkıyor" diyor.[82] O zamanlar ülkenin önde gelen eğlence yayını olan Variety, incelemesinde ona çok az mürekkep ayırıyor. "Louise Brooks, yapacak pek bir şeyi olmayan femme çekiciliği" diyor, "omuz uzunluğunda düz saç modeli ile göz alıcı görünmenin dışında."[83]

Filmden sonra hayat

[değiştir | kaynağı değiştir]

Ekonomik zorluk

[değiştir | kaynağı değiştir]

Brooks'un bir sinema oyuncusu olarak kariyer beklentileri 1940'a kadar önemli ölçüde azalmıştı.[76] O yılın Mayıs ayında yapılan federal nüfus sayımına göre, West Hollywood'da 1317 North Fairfax Bulvarı'nda ayda 55 dolarlık bir dairede yaşıyordu ve bir dergide metin yazarı olarak çalışıyordu.[84] Ancak kısa süre sonra kendini işsiz buldu ve düzenli bir gelir elde etmek için giderek daha çaresiz kaldı. Ayrıca bu süre zarfında "beni görmek isteyenlerin sadece benimle yatmak isteyen erkekler olduğunu" fark etti.[85] Bu farkındalık, uzun süredir arkadaşı olan Paramount yöneticisi Walter Wanger tarafından vurgulandı ve onu Hollywood'da kalırsa muhtemelen "telekız" olacağı konusunda uyarmıştı.[85] Wanger'ın uyarısını duyduktan sonra Brooks, Pabst'ın, kariyeri Hollywood'da durması durumunda gideceği korkunç koşullarla ilgili önceki tahminlerini de hatırladı: "[Pabst'ın] sözlerini tekrar duydum - tıslayarak bana geri dönüyordu ve bu sefer dinlerken bagajlarımı topladım ve Kansas'a evime gittim."[62]

Wanger'in uyarısını dikkate alan Brooks, kısa bir süre sonra büyüdüğü Wichita'ya döndü,[12] ancak bu istenmeyen dönüş "başka bir tür cehenneme dönüştü."[85] "Önce babamın Wichita'daki evine emekli oldum," diye daha sonra hatırladı, "ama orada vatandaşların beni bir zamanlar evden uzakta başarılı olduğum için mi yoksa şimdilik aralarında bir başarısızlık olduğum için mi hor gördüklerine karar veremediklerini fark ettim."[12] Brooks, "Onlarla tam olarak büyülenmediğimi" ve "Ömür boyu sürecek bir laneti itiraf etmeliyim: Sosyal bir yaratık olarak kendi başarısızlığımı" itiraf etti.[86]

Bir dans stüdyosu işletmede başarısız bir girişimden sonra New York'a döndü. Orada pembe dizilerde radyo oyuncusu ve dedikodu köşe yazarı olarak kısa süreli görevler aldıktan sonra,[87] Manhattan'da Saks Fifth Avenue mağazasında satıcı olarak çalıştı.[85] Brooks, 1948 ve 1953 yılları arasında müşteri olarak birkaç seçkin zengin adamla birlikte bir fahişe olarak bir kariyere başladı.[88] Mali durumu azalırken, fakir bir Brooks New York'ta bir eskort ajansı için düzenli olarak çalışmaya başladı.[11] Brooks, anılarında bu zor dönemi hatırlayarak, sık sık intiharı düşündüğünü yazdı:

“ Otuz altı yaşındaki başarısız bir aktris olarak bana açık olan tek iyi maaşlı kariyerin bir telekızınki olduğunu fark ettim... ve (ben) sarı uyku hapları ile doldurulmuş küçük şişelerle ilgili fantezilerle flört etmeye başladım.[12][85] „

Sonraki yılları, küçük bir New York apartman dairesinde belirsizlik ve yoksulluk içinde yaşarken "içki içip refakat ederek" geçirdi.[11] Bu zamana kadar, "bütün zengin ve ünlü arkadaşları onu unutmuştu."[11] Bu dışlanmadan öfkelenerek Goethe'nin Faust romanından alınan bir başlık olan Naked on My Goat adlı her şeyi anlatan bir anı yazmaya çalıştı.[85] Yıllarca o otobiyografi üzerinde çalıştıktan sonra, tüm el yazmasını bir çöp fırınına atarak yok etti.[89][90] Zaman geçtikçe, giderek daha fazla içti ve intihar eğilimlerinden muzdarip olmaya devam etti.[85]

Yeniden keşfediliş

[değiştir | kaynağı değiştir]
Garbo yok! Dietrich yok! Sadece Louise Brooks var!
“
”

— Henri Langlois, 1953[1]

1955'te[26] Henri Langlois gibi Fransız film tarihçileri Brooks'un filmlerini yeniden keşfettiler[55] ve onu, bir film ikonu olarak Marlene Dietrich ve Greta Garbo'yu bile[1][26] geride bırakan eşi benzeri olmayan bir aktris ilan ettiler. Bu yeniden keşif, 1957'de bir Louise Brooks film festivaline yol açtı ve memleketindeki itibarını yeniden kazandı.[11][26]

Bu süre zarfında, George Eastman House'un[91] film küratörü James Card, Brooks'un New York'ta "münzevi olarak yaşadığını" keşfetti.[55] Onu 1956'da Rochester, New York'a taşınmaya, sinema okuyabileceği ve geçmiş kariyeri hakkında yazabileceği George Eastman House film koleksiyonunun yakınında olmaya ikna etti.[92] Card'ın yardımıyla tanınmış bir film yazarı oldu.[55] Brooks, 14 yaşından beri çok içen biri olmasına rağmen,[13] ikinci kariyeri olan film dergilerinde sinema üzerine algısal denemeler yazmaya başlamak için nispeten ayık kaldı.[85] Film eleştirmeni Roger Ebert tarafından, Lulu in Hollywood adlı[14][15] 1982'de yayınlanan ve halen basılmakta olan yazılarından oluşan bir koleksiyon, "vazgeçilmez denebilecek birkaç film kitabından biri" olarak ilan edildi.[11]

Brooks, sonraki yıllarında nadiren röportajlar verdi, ancak film tarihçileri John Kobal ve Kevin Brownlow ile özel ilişkileri vardı.[85][93] 1970'lerde yapımcılığını ve yönetmenliğini Gary Conklin'in yaptığı Memories of Berlin: The Twilight of Weimar Culture (1976) ve Brownlow ve David Gill'in Hollywood (1980) belgeselleri için film üzerine yoğun bir röportaj yaptı. Berlin'de Lulu (1984), yapımcılığını Richard Leacock ve Susan Woll'un yaptığı, ölümünden bir yıl önce yayınlanan ancak on yıl önce filme alınan nadir bir film röportajı.[94] 1979'da, film yazarı Kenneth Tynan tarafından, çocukluğundan beri saçları kesilmiş saçlarına bir gönderme olan "Siyah Miğferli Kız" adlı makalesinde yer aldı.[18][95] 1982'de, yazar Tom Graves bir röportaj için Brooks'un küçük apartmanına girmesine izin verildi ve daha sonra "Louise Brooks ile Öğleden Sonra Öğleden Sonra" adlı makalesinde çoğu zaman garip ve gergin sohbet hakkında yazdı.[96]

Ölüm

[değiştir | kaynağı değiştir]

Brooks, uzun yıllar artrit ve amfizemden muzdarip olduktan sonra 8 Ağustos 1985'te New York, Rochester'daki dairesinde kalp krizinden öldü.[16] Sağ kalanı yoktu ve Rochester'daki Kutsal Kabir Mezarlığı'na gömüldü.[16]

Kişisel hayat

[değiştir | kaynağı değiştir]

Evlilikler ve ilişkiler

[değiştir | kaynağı değiştir]
Daha sonraki yıllarda Brooks'un arkadaşı ve sevgilisi, CBS'nin kurucusu William Paley[55], ölümüne kadar ona her ay bir çek verdi.[97][98]

Brooks, 1926 yazında, W. C. Fields ile yaptığı[28] filmin yönetmeni Eddie Sutherland ile evlendi,[99] ancak 1927'de[100] George Preston Marshall'ın çamaşırhaneler zincirinin sahibi ve Washington Redskins futbol takımının gelecekteki sahibi,[99] onunla şans eseri bir karşılaşmanın ardından âşık oldu daha sonra "hayatımın en kader karşılaşması" olarak bahsetti.[101] Sutherland'den, esas olarak Marshall'la olan ilişkisi nedeniyle Haziran 1928'de boşandı.[102] Sutherland, Brooks'un onu boşadığı ve ayrılmalarından sonraki ilk gece, aşırı dozda uyku hapı ile hayatını almaya çalıştığı zaman aşırı derecede perişan oldu.[103]

Brooks, 1920'lerin sonları ve 1930'ların başlarında, daha sonra taciz edici olarak tanımladığı George Preston Marshall ile tekrar tekrar, tekrar tekrar ilişkisini sürdürdü.[98] Marshall, "1927 ile 1933 arasında sık sık yatak arkadaşı ve sürekli danışmanı" olduğu iddia ediliyordu.[34][98] Marshall ondan defalarca onunla evlenmesini istedi, ancak birlikteyken birçok ilişkisi olduğunu öğrendikten ve sadakatten yoksun olduğuna inandıktan sonra, bunun yerine sinema oyuncusu Corinne Griffith ile evlendi.[98]

Brooks, fotoğrafçı John de Mirjian'a çıplak portrelerini dağıtmasını engellemek için dava açtı.[104]

Brooks, 1925'te New Yorklu glamour fotoğrafçısı John de Mirjian'a, onun riskli stüdyo portrelerinin yayınlanmasını engellemek için dava açtı; dava onu meşhur etti.[104]

1933'te, Chicago milyoneri Deering Davis ile Nathan Smith Davis Jr.'ın oğlu olarak evlendi, ancak Mart 1934'te "vedalaşmadan ... ve sadece niyetinin bir notunu" geride bıraktıktan sonra, Mart 1934'te aniden onu terk etti.[105] Card'a göre Davis sadece "zarif, iyi topuklu bir hayranıydı", başka bir şey değil. Çift 1938'de resmen boşandı.[105]

Brooks sonraki yıllarında, hem önceki evliliklerinin sevgisiz olduğu hem de hayatı boyunca kimseyi sevmediği konusunda ısrar etti: "Aslına bakarsan, ben hiç aşık olmadım ve eğer bir adamı sevmiş olsaydım, ona sadık olabilir miydim? Bana kapalı bir kapının ötesinde güvenebilir miydi? Şüpheliyim."[24] İki evliliğine rağmen hiçbir zaman çocuğu olmadı ve kendisinden "Çorak Brooks" olarak söz etti.[106] Yıllar öncesinden pek çok sevgilisi arasında CBS'nin kurucusu olan genç William S. Paley de vardı.[55] Paley, Brooks'a hayatının geri kalanı için küçük bir aylık maaş verdi ve bu maaş, onu bir noktada intihar etmekten alıkoydu.[11][91][98]

Brooks, Eylül 1953'te bir ara Roma Katolikliğine geçti,[24][107] ancak 1964'te kiliseden ayrıldı.[108]

Cinsellik

[değiştir | kaynağı değiştir]
Elmer Russell Ball tarafından stüdyo portresi, 1920'ler

Brooks'un ölümünün ardından yazar Kenneth Tynan, "o, selüloide adanmış Kadın'ın en baştan çıkarıcı, cinsel imajı olduğunu iddia etti. O, pişmanlık duymayan tek hedonist, tek saf zevk arayan, sanırım tanıdığım tek şey."[109] Brooks, kendi itirafına göre, cinsel olarak özgürleşmiş bir kadındı, deney yapmaktan korkmuyordu, hatta sanat fotoğrafçılığı için çıplak poz veriyordu[104] ve birçok filmciyle olan ilişkileri, çoğu spekülasyon olsa da efsaneydi.

Brooks, Pepi Lederer ve Peggy Fears da dahil olmak üzere lezbiyen ve biseksüel kadınlarla arkadaşlıklar kurarak, ancak ilişkilerden kaçarak cinselliği hakkında[108] spekülasyonlar geliştirmekten hoşlanıyordu. Greta Garbo ile bir gecelik ilişki de dahil olmak üzere bazı lezbiyen oyunlarını[110] itiraf etti.[111] Daha sonra Garbo'yu erkeksi ama "çekici ve şefkatli bir aşık" olarak tanımladı.[112][113] Tüm bunlara rağmen kendini ne lezbiyen ne de biseksüel olarak görüyordu:

“ Marion Davies 'Yeğen'i' '(Pepi Lederer hakkında bir makale) yazarken çok eğlendim ve lezbiyen temasını soru işaretlerinde bıraktım. Hayatım boyunca benim için eğlenceliydi... Öldüğümde, film yazarlarının lezbiyen olduğum hikayesini sabitleyeceğine inanıyorum... Bunu inandırıcı kılmak için çok şey yaptım... Tüm kadın arkadaşlarım lezbiyendi. Ama bu, (Christopher) Isherwood'a olumlu olarak katıldığım bir noktadır: Biseksüellik diye bir şey yoktur. Sıradan insanlar, fahişelik veya evlilik nedenleriyle kendilerine uyum sağlayabilmesine rağmen, tek cinsiyetlidir. Meraktan kızlarla iki ilişkim oldu - onlar benim için hiçbir şey yapmadı.[114] „

Kalıt

[değiştir | kaynağı değiştir]

Brooks, 1985'teki ölümünün ardından roman, çizgi roman, müzik ve filmde önemli bir mirasa sahip oldu.

Film

[değiştir | kaynağı değiştir]
Babamın (film yönetmeni Vincente Minnelli) yanına gittim ve ona sordum, 30'ların ihtişamı hakkında bana ne söyleyebilirsin? Marlene Dietrich'i taklit etmeli miyim? Hayır dedi, Louise Brooks hakkında elimden gelen her şeyi incelemeliyim.
“
”

Aktör Stüdyosu'nda Liza Minnelli, Kabare'de Sally Bowles'ı canlandırması üzerine, 1972[3]

Brooks, Bob Fosse'nin 1972 yapımı Kabare filminde Sally Bowles gibi sinematik karakterlere ilham verdi.[2] Liza Minnelli, Bowles'ı canlandırması için, Brooks'un 1920'lerin kişiliğine dayanan "Lulu makyajı ve kask benzeri saç modeli" ile karakteri yeniden icat etti.[2] Benzer şekilde, Jonathan Demme'nin Something Wild (Vahşi Bir Şey) gibi filmlerde kendine "Lulu" diyen ve bir bob giyen pervasız bir femme fatale (Melanie Griffith) yer alır ve 1992 yapımı Death Becomes Her filminde Isabella Rosselini, Brooks'tan esinlenen bir karakter olan Lisle von Rhoman'ı canlandırır. Nora Ephron'un 1994 yapımı Karışık Kuruyemiş filminde Liev Schreiber, saçının kesilmesi, tavırları ve yüz ifadeleriyle Bayan Brooks'a güçlü bir benzerlik gösteren bir karakteri canlandırıyor. Daha yakın zamanda, 2018'de, Brooks'un New York'a ilk gelişini ve bir aktris olarak kariyerindeki düşüşünü anlatan PBS filmi The Chaperone yayınlandı.[115] Filmde Haley Lu Richardson ve Elizabeth McGovern rol alıyor.[115]

Romanlar

[değiştir | kaynağı değiştir]

Brooks'un film karakteri, bilimkurgu romanı The Invention of Morel'in (1940) Faustine'e ilgi duyan bir adam hakkında yazdığı Adolfo Bioy Casares için edebi ilham kaynağı oldu.[116] 1995 röportajında Casares, Faustine'in doğrudan "filmlerden çok erken kaybolan" Louise Brooks'a olan aşkına dayandığını açıkladı. Morel'in Buluşu Öğeleri, bilimkurgu unsurları hariç, Alain Resnais'in 1961 yapımı Geçen Yıl Marienbad'da filmi için bir temel oluşturdu.[116]

Neil Gaiman'ın American Gods romanında, Czernobog karakteri Brooks'tan tüm zamanların en büyük film yıldızı olarak bahsediyor.[117] Ki Longfellow, 2011 doğaüstü korku romanı Houdini Heart'ta baş karakterin vizyonlarında gerçek bir karakter olarak Brooks'u kullanıyor. Brooks, Laura Moriarty'nin 2012 romanı The Chaperone'da ana karakter olarak görünür.[115] Gayle Forman'ın Just One Day and Just One Year romanlarında kahramana "Lulu" denir çünkü kesik saçları Brooks'a benzer.

1987'de Hollandalı yazar Willem Frederik Hermans, Louise Brooks'un rol aldığı The Saint of the Clockmakers adlı bir kitap yayınladı.

Çizgi roman

[değiştir | kaynağı değiştir]

Louise Brooks grafik dünyasında önemli bir etkiye sahipti. John H. Striebel'in uzun süredir devam eden Dixie Dugan bant çizgi romanına ilham verdi.[118] Bir sendika gazetesinde yayınlanan bu bant çizgi roman, 1920'lerin sonlarında başladı ve 1966'ya kadar sürdü. Seri hale getirilmiş bu çizgi romandan daha sonra sahne müzikali olan ve yazar J.P. McEvoy'un Louise'in Broadway'de Follies kızı olduğu günlerine gevşek bir şekilde dayandığı Show Girl'den çıktı.[119]

Brooks, Guido Crepax'ın 1965'te yayınlanmaya başlayan ve 30 yıl boyunca devam eden çizgi roman serisi Valentina'nın ilham kaynaklarından biri oldu. Crepax, hayatının sonlarında Louise ile bir arkadaş ve düzenli muhabir oldu.[108][120] Başka bir çizgi roman sanatçısı olan Hugo Pratt da onu ilham kaynağı olarak kullandı ve hatta bir kahramanına onun adını verdi.

Diğer çizgi romanlar Brooks'un kendine özgü saç stilinden yararlandı. Brooks, Tracy Butler'ın Lackadaisy çizgi roman serisindeki Ivy Pepper karakterinin görsel modeliydi.[121] Daha yakın bir zamanda, illüstratör Rick Geary, Louise Brooks: Detective adlı bir 2015 grafik romanı yayınladı. Bu romanda Brooks, "film kariyeri durup dururken" memleketi Kansas'a geri döndü ve cinayetleri çözen özel bir araştırmacı oldu.[122]

Müzik

[değiştir | kaynağı değiştir]

Brooks bir dizi şarkıda referans alınmıştır. 1991'de İngiliz yeni dalga grubu Orchestral Maneuvers in the Dark, Brooks'un filmine bir hediye olarak "Pandora's Box" ı yayınladı. Benzer şekilde, Soul Coughing'in 1998 tarihli "St. Louise Is Listening" adlı şarkısı Brooks'a atıflar içeriyor ve Marillion tarafından gelecek yıl çıkarılan "Interior Lulu" şarkısı Brooks'a bir gönderme ve ilk satırlarında ondan bahsediyor.

2011 yılında, Amerikalı metal grubu Metallica ve şarkıcı-söz yazarı Lou Reed, kapağında Brooks benzeri bir manken bulunan çift albüm Lulu'yu çıkardı ve son zamanlarda, Natalie Merchant'ın kendi adını taşıyan 2014 albümü "Lulu", Brooks'un biyografik bir portresi.[123]

Filmografi

[değiştir | kaynağı değiştir]

Çağdaşlarının çoğunda olduğu gibi, Brooks'un bazı filmlerinin kayıp olduğu kabul edilir.[124] Bununla birlikte, önemli filmleri, özellikle sırasıyla Criterion Collection ve Kino Video tarafından Kuzey Amerika'da DVD olarak yayınlanan Pandora's Box ve Diary of a Lost Girl gibi hayatta kaldı.

2007 itibarıyla, Miss Europe ve The Show Off, sınırlı sayıda Kuzey Amerika DVD'si yayınladı. Kısa filmi (ve tek konuşmalarından biri) Windy Riley Goes Hollywood, Diary of a Lost Girl'ün DVD sürümüne dahil edildi. Son filmi Overland Stage Raiders, VHS'de ve ardından 2012'de DVD'de yayınlandı.

Yıl Başlık Rol Yönetmen Notlar
1925 The Street of Forgotten Men A Moll Herbert Brenon Tamamlanmamış (eksik makara 7)[125]
1926 The American Venus[126] Miss Bayport Frank Tuttle Kayıp film. 1990'ların sonlarında Avustralya'da hem siyah beyaz hem de renkli bazı parçalar bulundu.[127] 2018'de Brooks'un yer aldığı üç saniyelik uzun bir teknik renkli ekran testi, aktrisin var olduğu bilinen tek renkli film görüntüsü olan arşivci Jane Fernandes tarafından keşfedildi.[128][129][130] 2007'de siteye yüklenen bir YouTube videosunda 2018'de bir başka kayıp sahne bulundu.[127]
1926 Social Celebrity, AA Social Celebrity Kitty Laverne Malcolm St. Clair Kayıp film
1926 It's the Old Army Game Mildred Marshall A. Edward Sutherland
1926 Show Off, TheThe Show Off Clara Malcolm St. Clair
1926 Just Another Blonde Diana O'Sullivan Alfred Santell Parçalar hayatta kalır
1926 Love 'Em and Leave 'Em Janie Walsh Frank Tuttle
1927 Evening Clothes Fox Trot Luther Reed Kayıp film
1927 Rolled Stockings Carol Fleming Richard Rosson Kayıp film
1927 Now We're in the Air Griselle/Grisette Frank R. Strayer 2016'da Prag'daki Çek ulusal film arşivinde yirmi üç dakikalık bir fragman bulundu. Hayatta kalan malzeme korunarak ilk kez 2 Haziran 2017'de San Francisco Sessiz Film Festivali'nde gösterildi.[124]
1927 A Girl in Every Port Snuggles Joy James Cruze Kayıp film
1928 Marie, Girl in France Howard Hawks
1928 Beggars of Life The Girl (Nancy) William A. Wellman Ses sürümü kayıp olarak kabul edilir; sadece sessiz versiyon hayatta kalır.
1929 Canary Murder Case, TheThe Canary Murder Case Margaret Odell Malcolm St. Clair Sessiz ve sağlam versiyonlar hayatta kalır.
1929 Pandora's Box Lulu G. W. Pabst
1929 Diary of a Lost Girl Thymian G. W. Pabst
1930 Miss Europe Lucienne Garnier Augusto Genina Alternatif başlık: Prix de Beauté [Güzellik Ödülü]. Brooks'un ilk sesli filmi.[125] Sessiz ve sağlam versiyonlar hayatta kalır.
1931 It Pays to Advertise Thelma Temple Frank Tuttle
1931 God's Gift to Women Florine Michael Curtiz
1931 Windy Riley Goes Hollywood Betty Grey Roscoe Arbuckle
1936 Empty Saddles "Boots" Boone Lesley Selander
1937 When You're in Love Chorus Girl Robert Riskin Kredisiz rol
1937 King of Gamblers Joyce Beaton Robert Florey Silinen sahneler[80]
1938 Overland Stage Raiders Beth Hoyt George Sherman

Kaynakça

[değiştir | kaynağı değiştir]

Özel kaynaklar

[değiştir | kaynağı değiştir]
  1. ^ a b c Corliss 2006.
  2. ^ a b c Garebian 2011, s. 142.
  3. ^ a b Lipton & Minnelli 2006.
  4. ^ a b Brooks 1982, ss. 8-11.
  5. ^ a b c d e f g h i Brooks 1966.
  6. ^ a b c Brooks 1982, s. 17.
  7. ^ a b Paris 1989, s. 100.
  8. ^ a b c d Brooks 1982, ss. 22-23.
  9. ^ a b Brooks 1982, ss. 34-35.
  10. ^ a b c d Tynan 1979, s. 72.
  11. ^ a b c d e f g h i Ebert 1998.
  12. ^ a b c d Brooks 1982, s. 38.
  13. ^ a b Paris 1989, s. 423.
  14. ^ a b c Wahl 2016, s. 1.
  15. ^ a b Brooks 1982.
  16. ^ a b c Mitgang 1985.
  17. ^ The Wichitan 1922.
  18. ^ a b Sherrow 2006, s. 65.
  19. ^ Brooks 1982, ss. 4-5.
  20. ^ Tynan 1979, s. 46.
  21. ^ a b Brooks 1982, s. 4.
  22. ^ Paris 1989, s. 11.
  23. ^ Brooks 1982, s. 7.
  24. ^ a b c Tynan 1979, s. 65.
  25. ^ Tynan 1979, ss. 65-66.
  26. ^ a b c d Tynan 1979, s. 66.
  27. ^ Paris 1989, s. 548.
  28. ^ a b c d e Oettinger 1926, s. 74.
  29. ^ Brooks 1982, s. 77.
  30. ^ Paris 1989, s. 53.
  31. ^ Paris 1989, s. 429.
  32. ^ Paris 1989, s. 54.
  33. ^ Paris 1989, s. 109.
  34. ^ a b c Tynan 1979, s. 74.
  35. ^ a b Brooks 1982, s. 132.
  36. ^ a b Brooks 1982, ss. 17-21.
  37. ^ Tynan 1979, s. 47.
  38. ^ Da & Alexander 1989, s. 50.
  39. ^ Paris 1989, s. 214.
  40. ^ a b Paris 1989, ss. 126-28.
  41. ^ Cowie 2006, s. 33.
  42. ^ Tynan 1979, s. 51.
  43. ^ a b Brooks 1982, ss. 21-26.
  44. ^ Tynan 1979, s. 51-52.
  45. ^ Wellman, Jr. 2015, s. 183.
  46. ^ Brownlow 1968, s. 432.
  47. ^ Brooks 1982, ss. 25, 30-31.
  48. ^ Brooks 1982, ss. 30-31.
  49. ^ a b c d Tynan 1979, s. 52.
  50. ^ Brooks 1982, s. 27.
  51. ^ Brooks 1982, s. 29.
  52. ^ Brooks 1982, ss. 25, 29.
  53. ^ a b c Brooks 1982, ss. 33-40.
  54. ^ a b c d Brooks 1982, s. 124.
  55. ^ a b c d e f g h i j k l Ebert 2012.
  56. ^ Brooks 1982, ss. 58, 124.
  57. ^ Paris 1989, s. 311.
  58. ^ Eisner 2008, s. 306.
  59. ^ a b Tynan 1979, s. 45.
  60. ^ Pabst 2006.
  61. ^ a b Haskell 1987, s. 83.
  62. ^ a b c d e f Brooks 1956.
  63. ^ Tynan 1979, s. 77.
  64. ^ Böhme 1908.
  65. ^ a b Tynan 1979, s. 58.
  66. ^ Tynan 1979, s. 57.
  67. ^ a b c d Belfrage 1930, ss. 84, 96.
  68. ^ Brooks 1982, ss. 47, 166.
  69. ^ Brooks 1982, s. 47.
  70. ^ Brooks 1982, s. 58.
  71. ^ a b Brooks 1982, s. 21.
  72. ^ Paris 1989, s. 358.
  73. ^ a b Paris 1989, s. 359.
  74. ^ a b c Shipman 1970, ss. 81-83.
  75. ^ a b Brooks 1982, s. 133.
  76. ^ a b Tynan 1979, s. 59.
  77. ^ Waterloo Courant 1932.
  78. ^ Brooks 1982, s. 166.
  79. ^ a b Cowie 2006, s. 244.
  80. ^ a b Brooks 1975.
  81. ^ Cowie 2006, ss. 147, 209.
  82. ^ The Film Daily 1938, s. 8.
  83. ^ Variety 1938, s. 21.
  84. ^ United States Census 1940.
  85. ^ a b c d e f g h i Tynan 1979, s. 60.
  86. ^ Brooks 1982, s. 6.
  87. ^ Paris 1989, ss. 408-409, 412.
  88. ^ Paris 1989, s. 421.
  89. ^ Paris 1989, ss. 428-30.
  90. ^ Tynan 1979, ss. 60, 65.
  91. ^ a b Wahl 2016, s. 2.
  92. ^ Brooks 1982, ss. 38-39.
  93. ^ Brownlow & Pointon 2005.
  94. ^ Cowie 2006, s. 251.
  95. ^ Van Wycks 2014.
  96. ^ Graves 2015.
  97. ^ Wahl 2016.
  98. ^ a b c d e Looking for Lulu 1998.
  99. ^ a b Brooks 1982, ss. 21, 45.
  100. ^ Leacock 1973.
  101. ^ Paris 1989, s. 199.
  102. ^ Paris 1989, ss. 215, 246.
  103. ^ Brooks 1982, s. 46.
  104. ^ a b c Daily Mirror 1925.
  105. ^ a b Paris 1989, s. 364.
  106. ^ Krenn & Moser 2006, s. 209.
  107. ^ Farmer 2010.
  108. ^ a b c Tynan 1979, s. 68.
  109. ^ Paris 1989, s. 493.
  110. ^ Jaccard & Brooks 1986, ss. 90-94.
  111. ^ Weiss 1992, s. 24.
  112. ^ Wayne 2003, s. 89.
  113. ^ McLellan 2001, s. 81.
  114. ^ Paris 1989, ss. 394-395.
  115. ^ a b c Fleming, Jr. 2013.
  116. ^ a b DeWeese 2014.
  117. ^ Gaiman 2001, s. 366.
  118. ^ Arnold 1985.
  119. ^ Carnovale 2000, s. 12.
  120. ^ Willan 2003.
  121. ^ Butler 2011.
  122. ^ Geary 2015.
  123. ^ Natalie Merchant 2014.
  124. ^ a b Gladysz 2017a.
  125. ^ a b Tynan 1979.
  126. ^ Oettinger 1926.
  127. ^ a b American Venus 2018.
  128. ^ Daley 2018.
  129. ^ Hutchinson 2018.
  130. ^ Fernandes 2018.

Basılan kaynaklar

[değiştir | kaynağı değiştir]

Çevrimiçi kaynaklar

[değiştir | kaynağı değiştir]

Konuyla ilgili yayınlar

[değiştir | kaynağı değiştir]

Dış bağlantılar

[değiştir | kaynağı değiştir]
"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Louise_Brooks&oldid=33783780" sayfasından alınmıştır