IV. Charles
| IV. Charles | |
|---|---|
| Fransa kralı | |
| Hüküm süresi | 3 Ocak 1322 – 1 Şubat 1328 |
| Taç giymesi | 21 Şubat 1322 |
| Önce gelen | V. Philippe |
| Sonra gelen | VI. Philippe |
| Doğum | 18/19 Haziran 1294 Clermont, Oise, Fransa |
| Ölüm | 1 Şubat 1328 (33 yaşında) Vincennes, France |
| Defin | Saint-Denis Bazilikası, Paris |
| Eş(ler)i | Burgonya'lı Blanche Lüksemburg'lı Marie Jeanne d'Évreux |
| Çocuk(lar)ı | Orléans Düşesi Blanche |
| Hanedan | Capet Hanedanı |
| Babası | IV. Philippe |
| Annesi | Navarra’lı Jeanne |
| Dini | Roma Katoliği |
IV. Charles (d. 18/19 Haziran 1294) – (ö. 1 Şubat 1328), Âdil (Fransızca: le Bel[1]) olarak adlandırılır. Güzel lakabıyla da bilinen Âdil Philippe'in üçüncü oğluydu, babası ile aynı mahlası almıştır.[2]
Charles, 1322'den 1328'e kadar Fransa Kralı olarak hüküm sürmüştür. Capet Hanedanı'nın son hükümdarı olan Charles, hükümdarlığı sırasında iç ve dış politikada çeşitli önemli olaylarla karşılaşmıştır. İç politikada, babası V. Philippe tarafından yapılan reformları devam ettirdi ve krallığın merkezî otoritesini güçlendirmek için girişimlerde bulundu. Feodal lordların gücünü sınırlamak ve kraliyet otoritesini sağlamlaştırmak gayesiyle muhtelif yasalar çıkardı. Fransa'daki adalet sistemini revize ederek hukukun etkisini sağlamlaştırmak için çabalar sarf etti.
Dış politikada İngiltere ile devam eden çatışmalar ve İskoçya'daki bağımsızlık mücadelesi etkin bir role sahipti. İngiltere Kralı III. Edward ile arasında geçen gerginlikleri yönetmeye çabaladı ve Fransa'nın sınırlarını korumak için diplomatik ve askerî stratejiler geliştirdi. İskoçya'daki bağımsızlık mücadelesine destek vererek İngiltere'ye karşı denge politikası yürüttü. 1323'ün başlarında Flandre'de baş gösteren serf isyanını bastırdı ve 1324'te Kutsal Roma İmparatoru olarak seçilmek için teklifte bulunmuş fakat başarısız olmuştur. 1328'de erkek vârisi olmadan yaşamını kaybetmesinin ardından Fransa'da bir veraset krizi başladı. Bu kriz beraberinde Yüz Yıl Savaşları'nın ortaya çıkmasına yol açtı ve Capet Hanedanı sona erdi.[3]
Karakteri ve evliliği
[değiştir | kaynağı değiştir]Charles, annesi Navarra'lı Jeanna'ın doğum hakkı sayesinde Navarra Kralı I. Charles unvanını aldı. 1314'ten tahta çıkışına kadar La Marche Kontu unvanını taşıdı ve 1322'de Reims katedralinde Fransa Kralı olarak taç giydi. IV. Philip ve V. Philip’in aksine, Charles'ın nispeten muhafazakâr, "dar görüşlü" bir kral olduğu söylenir.[4] Charles’ın ilk eşi Burgonya Kontu IV. Otto'ün kızı Burgonya'lı Blanche ile 1308'de evlendi, ancak Blanche 1314'teki Tour de Nesle skandallarına karıştı ve hapsedildi.[5] Charles tahta geçtikten sonra Blanche'ı serbest bırakmayı reddetti, evlilikleri iptal edildi ve Blanche bir rahibe manastırına çekildi.[5] İkinci eşi, Kutsal Roma İmparatoru VII. Heinrich'nin kızı Lüksemburglu Marie erken bir doğumun ardından öldü.[5]
Charles 1325 yılında bu kez Jeanne d'Évreux ile tekrar evlendi: Jeanne onun ilk kuzeniydi ve evlilik için Papa XXII. John'nin onayı gerekiyordu. Jeanne 1326 yılında, en iyi kaydedilmiş Fransız taç giyme törenlerinden birinde kraliçe olarak taç giydi.[6]
Tören siyasi bir açıklama, sosyal bir olay ve "pahalı bir moda açıklaması" kombinasyonunu temsil ediyordu;[6] etkinlik için yiyecek, kürk, kadife ve mücevherlerin maliyeti o kadar pahalıydı ki, 1329'da maliyet üzerindeki müzakereler hala devam ediyordu.[6] Taç giyme töreni aynı zamanda, o zamanlar sadece küçük bir hizmetçi olan ünlü Orta Çağ aşçısı Guillaume Tirel'in ilk ortaya çıkışıydı.
Charles saltanatının ilk yarısında tavsiye almak ve önemli askeri görevleri üstlenmek için amcası Valois'lı Charles'a büyük ölçüde güveniyordu. Valois'lı Charles kendi başına güçlü bir kodamandı, X. Louis'nin önemli bir danışmanıydı[7] ve 1316'da naiplik için bir teklifte bulunmuş, başlangıçta X. Louis'nin kızı Jeanna'ı savunmuş, sonunda taraf değiştirerek V. Philip'i desteklemişti.[8] Valois'lı Charles, Charles'ın erkek vâris bırakmadan ölmesi halinde, kendisinin ve erkek vârislerinin taç üzerinde hak iddia edebileceğinin farkındaydı.[7]
İç politika
[değiştir | kaynağı değiştir]Altı yıllık hükümdarlığı sırasında Charles'ın yönetimi giderek daha sevimsiz bir hal aldı.[9] Kendi çıkarları için sikkeyi değerinden düşürdü, makamları sattı,[9] vergileri artırdı, ağır vergiler koydu ve düşmanlarının ya da sevmediği kişilerin mülklerine el koydu. Bu dönemde Yahudi meseleleriyle de yakından ilgilendi. Charles'ın babası IV. Philip, 1306'da çok sayıda Yahudi'nin mülklerine el koymuştu ve Charles bu hesaplara Hristiyan borçlarını ödetmek için güçlü ama popüler olmayan adımlar attı.[9] 1321'deki cüzzam korkusunun ardından, yerel cüzzamlılar aracılığıyla Fransa'daki kuyuları zehirleme komplosuna karıştıkları iddiasıyla çok sayıda Yahudi para cezasına çarptırılmıştı, Charles bu cezaların infazı için çok çalıştı.[9] Son olarak Charles, cüzzam korkusunun ardından birçok Yahudi'nin Fransa'dan sınır dışı edilmesine en azından göz yumdu ya da en kötü ihtimalle aktif olarak emir verdi.[1][9]
Dış politika
[değiştir | kaynağı değiştir]Charles ve İngiltere
[değiştir | kaynağı değiştir]Charles, İngiltere ve Fransa arasında uzun süredir devam eden bir gerilim dönemini miras aldı. İngiltere Kralı II. Edward, Akitanya Dükü olarak Fransa Kralı'na saygı borçluydu,[11] ancak Charles'ın ağabeyi X. Louis döneminde saygı göstermekten başarıyla kaçınmış ve V. Philip'e ancak büyük baskı altında saygı göstermişti. Charles tahta geçtikten sonra Edward yine ödeme yapmaktan kaçınmaya çalıştı.[11] Anlaşmazlıklardaki unsurlardan biri de Gaskonya'nın bir parçası ve dolayısıyla Akitanya'nın bir parçası olan sınır eyaleti Agenais idi. Kasım 1323'te Agenais'in bir parçası olan Saint-Sardos'ta bir Fransız vasalı tarafından bir tür müstahkem şehir olan bastide inşa edilmesinin ardından gerilim yükseldi.[12] Gaskon kuvvetleri bastide'ı yok etti ve Charles da İngilizlerin elindeki Montpezat'a saldırdı: saldırı başarısız oldu,[12] ancak ardından gelen Saint-Sardos Savaşı'nda Charles'ın güvendiği amcası ve danışmanı Valois'lı Charles, Akitanya'nın kontrolünü İngilizlerden başarıyla aldı;[11] 1324'e gelindiğinde Charles, kıyı bölgeleri dışında Akitanya'nın tamamını işgal etmişti.[1]
Charles'ın kız kardeşi Isabella Kral Edward'la evliydi ve 1325'te resmi olarak kardeşiyle barış görüşmeleri yapmak üzere Fransa'ya gönderilmişti; gayri resmi olarak ise bazı tarihçiler onun İngiltere'deki siyasi düşmanları olan yaşlı Hugh Despenser ve genç Hugh'dan da kaçtığını ileri sürmüşlerdir.[6] Charles, Papa XXII. John aracılığıyla Edward'a bir mesaj göndererek, Edward'ın Agenais'den vazgeçmesi ve toprakların geri kalanı için saygı göstermesi halinde toprakların elden çıkarılmasını geri almaya istekli olduğunu önermişti.[4] Papa da Isabella'yı elçi olarak önermişti. Charles Isabella ile görüştü ve onu Fransa'ya davet ettiği söylendi. Isabella'ya o yıl daha sonra genç Prens Edward da katıldı ve bir barış jesti olarak prens babası adına Charles'a saygılarını sundu.[6] Buna rağmen Charles Akitanya'daki toprakları İngiliz kralına geri vermeyi reddetti ve bunun sonucunda 1326 başlarında Edward'ın geri kalan İngiliz topraklarının yönetimini yeniden üstlendiği, Fransa'nın ise geri kalan toprakları işgal etmeye devam ettiği geçici bir anlaşma imzalandı.[4]
Bu arada Isabella sürgündeki İngiliz asilzade Roger Mortimer ile bir ilişkiye girmiş ve İngiltere'ye dönmeyi reddederek bunun yerine Hainaut'a gidip Prens Edward'ı yerel Kontun kızı Philippa ile nişanlamıştı.[9] Daha sonra bu parayı ve Charles'tan daha önce aldığı borcu[6] paralı askerlerden oluşan bir ordu kurmak ve İngiltere'yi işgal ederek 1327'de öldürülen kocası II. Edward'yi[9] tahttan indirmek için kullandı. Isabella'nın talimatıyla III. Edward, Charles ile bir barış anlaşması yapmayı kabul etti: Akitanya Edward'a geri verilecek, Charles 50.000 livre, Limousin, Quercy, Agenais ve Périgord bölgeleri ile Bazas vilayetini alacak ve genç Edward'a çok daha az toprak bırakacaktı.
Charles ve Kutsal Roma İmparatorluğu
[değiştir | kaynağı değiştir]Charles aynı zamanda yeğeni Kutsal Roma İmparatoru IV. Karl'ın hayatını şekillendirmekten de sorumluydu. Asıl adı Wenceslaus olan yeğeni, 1323 yılında yedi yaşındayken Fransız sarayına geldi ve burada Fransız kralının himayesine alındı. Charles yeğenine o günün standartlarına göre oldukça ileri bir eğitim vermiş, Valois'lı Blanche ile evlenmesini ayarlamış ve adını da değiştirmiştir.[13]
Ölümü ve mirası
[değiştir | kaynağı değiştir]Charles 1328 yılında Val-de-Marne'daki Vincennes Şatosu'nda öldü ve üçüncü eşi Jeanne d'Évreux ile birlikte Saint Denis Bazilikası'na defnedildi, kalbi ise Paris'teki Couvent des Jacobins'in artık yıkılmış olan kilisesine gömüldü.
Kendisinden önceki kardeşleri gibi Charles da bir erkek vâris bırakmadan öldü ve böylece Capetian hanedanının doğrudan soyu sona erdi. On iki yıl önce, muhtemelen Salic Yasası'ndan türetilmiş olan kadınların veliahtlığına karşı bir kural, bazı muhalefetlerle birlikte, Fransız tahtına veliahtlığı kontrol ettiği kabul edilmişti.[8] Bu kuralın uygulanması Charles'ın Jeanne d'Évreux'dan olan bir yaşındaki kızı Mary'nin hükümdar olmasını engelliyordu, ancak Charles'ın ölümü sırasında Jeanne da hamileydi. Valois'lı Charles'ın oğlu ve Capetian hanedanının bir sonraki en kıdemli kolu olan Valois Hanedanının bir üyesi olan Valois'lı Philip'in veliahtlığı altında bir naiplik kuruldu.[4]
İki ay sonra Jeanne, Blanche adında bir kız çocuğu daha doğurdu ve böylece Philip kral oldu ve Mayıs ayında kutsanarak VI. Philip olarak taç giydi. Ancak İngiltere Kralı III. Edward, Salic yasasının bir kadının miras almasını yasaklamasına rağmen, bir kadının soyu yoluyla miras almayı yasaklamadığını ileri sürdü - bu argümana göre, II. Edward'nin karısı ve IV. Philip'ün kızı olan Kraliçe Isabella'nın oğlu III.Edward, tahtın mirasçısı olmalıydı ve bu da takip eden Yüz Yıl Savaşları (1337-1453) sırasındaki iddiasının temelini oluşturdu.[4]
Evlilikleri ve çocukları
[değiştir | kaynağı değiştir]1307 yılında, Charles, Burgonya'lı Blanche ile evlendi. Evlilik 1322 yılında bozuldu. İki çocukları oldu: Philippe (Ocak 1314 – Mart 1322) ve Joan (1315 – 17 Mayıs 1321).
1322 yılında, Kutsal Roma İmparatoru VII. Heinrich'in kızı Lüksemburg'lı Marie ile evlendi. Louis (Mart 1324) adında bir oğulları oldu.
5 Haziran 1325 tarihinde Jeanne d'Évreux (1310–71) ile evlendi. Çocukları: Joan (Mayıs 1326 – Ocak 1327), Marie (1327 – 6 Ekim 1341) ve Orléans Düşesi Blanche (1 April Nisan – 8 Ocak 1382).
Kaynakça
[değiştir | kaynağı değiştir]- ^ a b c Kibler, p.201.
- ^ "Charles IV (of France)". Encarta. Microsoft Corporation. 2008.
- ^ "Charles IV | Holy Roman Emperor, Capetian Dynasty, Reformer | Britannica". www.britannica.com (İngilizce). 19 Ocak 2024 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Haziran 2024.
- ^ a b c d e Sumption, Jonathan (29 Eylül 1999). The Hundred Years War: Trial by Battle (İngilizce). Philadelphia, Pa: University of Pennsylvania Press. ISBN 978-0-8122-1655-4. 3 Ekim 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Şubat 2024.
- ^ a b c Echols, Anne (1 Ocak 1992). Williams, Marty (Ed.). An Annotated Index of Medieval Women (İngilizce). New York: Markus Wiener Pub. ISBN 978-0-910129-27-5. 27 Temmuz 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Şubat 2024.
- ^ a b c d e f Menache, Sophia (2012). "Isabella of France, Queen of England. A Postscript". Revue belge de Philologie et d'Histoire. 90 (2): 493-512. doi:10.3406/rbph.2012.8336. 22 Şubat 2024 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Şubat 2024.
- ^ a b "Routledge Revivals: Medieval France (1995): An Encyclopedia". Routledge & CRC Press (İngilizce). 28 Kasım 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Şubat 2024.
- ^ a b Wagner, John A. (30 Ağustos 2006). Encyclopedia of the Hundred Years War. Annotated edition (İngilizce). Westport, Conn.: Greenwood. ISBN 978-0-313-32736-0. 21 Mayıs 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Şubat 2024.
- ^ a b c d e f g "Routledge Revivals: Medieval France (1995): An Encyclopedia". Routledge & CRC Press (İngilizce). 28 Kasım 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Şubat 2024.
- ^ Kooper, Erik (1 Ekim 2006). The Medieval Chronicle IV (İngilizce). Editions Rodopi BV. ISBN 978-90-420-2088-7.
- ^ a b c Holmes, George (10 Ekim 1975). Europe: Hierarchy and Revolt, 1320-1450. n.e. edition (İngilizce). Londra: Branch Line. ISBN 978-0-85527-019-3. 6 Temmuz 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Şubat 2024.
- ^ a b "The Hundred Years War". Routledge & CRC Press (İngilizce). 28 Eylül 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Şubat 2024.
- ^ Vauchez, André; Dobson, Richard Barrie; Lapidge, Michael (2000). Encyclopedia of the Middle Ages (İngilizce). James Clarke. ISBN 978-0-227-67931-9. 23 Şubat 2024 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Şubat 2024.
| Bir Fransız'ın biyografisi ile ilgili bu madde taslak seviyesindedir. Madde içeriğini genişleterek Vikipedi'ye katkı sağlayabilirsiniz. |