w krainie Bugu

... Bug zapłać

The Catcher in the Rye ?

Miał być wpis o sianie. Ale im dalej w pole, tym mniej siana, a więcej pola w archiwach odnajdywałam.

Natchnieniem był album „Siano”. Lecz nie tylko. Choć, tu mała dygresja, gdy  myślę o panu Wiktorze Wołkowie- Autorze,  cieszę się, że zdążyłam Go poznać osobiście. Uścisnąć dłoń, porozmawiać w gościnnym domu.

W zeszłym roku miał być ten wpis. Dwa lata temu. A teraz myślę nad nim już drugi tydzień. Nie mam katalogu Pole i odnajdywanie zdjęć, to nie lada sztuka zrobiła się. Choć wiem, że gdy tylko widzę pole czy  stóg siana to zatrzymuję się i kadruję. Nie patrzę na światło, bo ono patrzy na pole. Zza chmur. Nad chmurami. Zza drzew.

Prezentacja poniższa i powyższa jest zatem sienna. Senna. Letnia i pachnąca. . Pola  słońcem nagrzane przypominają mi najcudowniejsze wakacje na wsi. Komuż wieś nie kojarzy się z zapachem siana? Kto nie próbował spania na sianie? Kto nie wdychał kurzu i pyłków znad pól? Ten nie wie, co traci

Gładząc  ręką dojrzałe źdźbła  udaje mi się cofnąć czas. Na chwilę. Taka terapia dla duszy, polecam ją Każdemu. 

a poniżej, trzy lata wcześniej. Miejsce,choć miesiąc inny, to samo.

 i errata taka:) obok tematu, ściśle jednakże z nim związana.

 I myślę sobie,że nie ostatni wpis, bo archiwum całe jeszcze nie przejrzane zostało !

„Bóg jak myszka zanurzył się w sianie i do tej pory z bliska z daleka każdy do siana z nas się uśmiecha w kołdrach puchowych noc nieprzespana rzuć na bezsennych garsteczkę siana” 

ksiądz Jan Twardowski

Mielnik i okolica

Istnieje teoria, że nazwa pochodzi od ruskiego słowa „mieł”, co znaczy „kreda”. Nazwa ta znajduje uzasadnienie. Tradycja wydobycia tego surowca sięga tu XVI wieku, a istniejący dziś zakład wydobywczy jest jedyną czynną odkrywkową kopalnią kredy w Polsce. „Tradycyjna nazwa „kreda” odnosi się do dwóch różnych kopalin: kredy piszącej i kredy jeziornej. Kopaliny te różnią się genezą, składem chemicznym oraz zastosowaniem.

Największe wydobycie kredy piszącej pochodzi właśnie ze złoża Mielnik (63 tys. ton) i stanowi około 80 % wydobycia kredy piszącej” (inf. za PIG). Dla ciekawych historii polecam stronę  tu klik

Mielnik położony jest w Dolinie Bugu na obszarze chronionym krajobrazowo. W 1994 roku utworzono tu Nadbużański Park Krajobrazowy. Teren na którym leży, ma charakter falisto-pagórkowatej równiny, urozmaicony wzgórzami moren czołowych, z których najwyższe to Góra Uszeście – malowniczy rezerwat przyrody. I ciekawostka Mielnik znajduje się w mazowiecko-podlaskim regionie klimatycznym, gdzie przeważają wpływy klimatu kontynentalnego. Amplitudy temperatur są większe od przeciętnych
(za Wikipedia)  

od siebie dodam, że

Malarski i uwodzicielski Mielnik – obowiązkowo do powtórki. Mieliśmy szczęście zwiedzać go z Przewodnikiem Zaprzyjaźnionym – Pani Wando, pozdrawiam! Skądinąd, po lekturze, wiem, że Mielnik oczarował też Wiktora Wołkowa, wracał doń wielokrotnie. Znane są kadry ruin sprzed wielu lat.

Burza, która goniła nas podczas całej wycieczki dodała klimatu zdjęciom. Szkoda, że nie zawisła nad ruinami kościoła (poniżej) – bo miałam plany fotograficzne. Ale, jedziemy tamże w grudniu, liczę więc na plener śnieżny. Póki co, zdjęcia z maja,ciąg dalszy. 

Zapraszam nad Narew !

A żurawiom  w okolicy Waniewa nieśpieszno.

A ptaki mimo różnic w kolorze i kształcie dziobów i piór wspólny język mają.

Narew w maju daje niewyczerpalne możliwości. Możliwości do fotografowania, do odpoczynku do kontemplacji jej piękna. Nie wiem, czy wszystko można poczyniać naraz. 

Może?Kontempluję teraz. W maju biegłam od miejsca do miejsca. Za światłem, za wodą.

 Za boćkiem, za żurawiem. Za sarną. Za czasem, który uciekał najbardziej.

Można by zostać na dłużej. Być cały maj i dalej, ale to i tak wciąż byłoby za mało. 

Bo w czerwcu coś nowego. A tu wciąż tyle miejsc nieznanych.

Ktoś powie nuda. Rzeka płynie. Wiatr wieje. Słonko jest albo nie. I tyle. A obraz?

 Eee, a co to? 

Ano to, co poniżej. I powyżej.

Spieszymy się. A traktor przejechał przez pole. 

 Symbioza zaiste całkowita.Ryba jednakże miała inne zdanie tego dnia.

 dzień się kończy, powoli. Ale dziś droga powrotna nie na skróty przez Narew. Szkoda ... 

(dla mnie szkoda)

leniwie czekają jutra.

o łabędziach przy innej okazji. Ale na razie sza ...

a wzięłam w tym roku kalosze. Nie przydały się. Choć nurt wartki.

The Cross - not the last part

„Na ziemi podlaskiej pomiędzy Niemnem, a Bugiem, która gromadzi pot i prochy pokoleń od wieków stoją krzyże. Żarliwa wiara, wielka ufność i szacunek wobec obyczajów ojców są tu trwalsze niż żywiczna sosna. Krzyże pochłania ziemia świętokradczy ogień wojen. Padają i zmartwychwstają aby pokonać czas i obojętność…”

„Krzyż i przestrzeń, krzyż i człowiek, krzyż i drzewo stanowią tu jedno. Stawiano krzyże dziękczynne i pokutne, karawaki morowe, krzyże na grobach samotnych, na pobojowiskach, na drogach rozstajnych Bożą męką przez lud nazwane.

Wiara w Krzyż Chrystusowy połączyła wiernych Kościoła i Cerkwi, którzy nie znając słowa EKUMENIA, swój trud, ból i radość złożyli wraz z kwiatami pod krzyżem”

Piękny tekst o krzyżu, nie tylko na Podlasiu, można przeczytać w Albumie „Krzyż”  ze zdjęciami Wiktora Wołkowa. Autorem jest Andrzej Strumiłło. Piękny, bo nie tylko wiele wyjaśnia, ale pozostawia niedomówienia ciekawym świata i symboliki. Piękny, bo identyfikuję się z przemyśleniami Autora. Ba, nawet czuję pewną ulgę z racji odnalezienia swego – dlaczego _cyt. Muszę przyznać, że spacer wśród cmentarnych krzyży, odczytywane wówczas epitafia – to otwarta i mądra księga. Oprócz zamyśleń najgłębszych daje mi ona wiele spostrzeżeń historycznych, socjologicznych i psychologicznych. Widzę wyraźnie na jej kartach funkcjonowanie społeczeństw, obyczaje epok przemijających, zamożność lub ubóstwo pogrzebanych i grzebiących indywidualizm lub konformizm gustów”. 

„Wiemy co się dzieje z nami, kiedy idąc bezludziem trafimy na samotny krzyż mogilny. Nic i nikt nie powie nam, komu go postawiono”…„wiemy, że postawiono go także nam” – kończy Autor Swą przedmowę. Dalej są już tylko zdjęcia. Ubolewam, że tylko zdjęcia, bez wskazania miejsca. A skądinąd wiadomo, że Pan Wiktor  dokładnie opisywał każde zrobione przez Siebie zdjęcie.

Cieszę się jednakowoż, bo odnalazłam wiele miejsc. I odnajdywać, podczas następnych wędrówek będę. Przyznam się Wam, że odnajduję podobne (do moich) ujęcia, wtedy pękam z radości.

 

Ciąg dalszy nastąpi. Mam jeszcze kilka zdjęć z majowego wędrowania po Podlasiu. Może uda mi się zgłębić symbolikę - jeśli to w ogóle możliwe. Jeśli ...

..... przy granicy z  Białorusią, podczas rozmowy ze Strażą Graniczną -