What do you think?
Rate this book
Simon
Un secol de istorie armeană, văzut prin prisma femeilor dintr-un orășel de munte, se desfășoară în Simon, noul bestseller internațional al scriitoarei Narine Abgarian. Simon ne atrage într-un vârtej de povești, în care duritatea vieții se îngemănează cu delicatețea iubirii, iar tragicul și sumbrul se întrețes cu umorul și exuberanța.
Într-un orășel din Armenia, moare zidarul Simon. A avut o viață lungă, s-a bucurat de respect, dar a fost cunoscut și pentru numeroasele sale aventuri amoroase. La înmormântare se adună toate femeile pe care le-a iubit: Susanna, prima dragoste, fata cu o copilărie invadată de tenebre, Eliza, modestă și tandră, trădată de propriul soț, Sofia, frivolă și plină de viață, dar marcată de suferința numeroaselor sarcini pierdute, Silvia, internată cândva abuziv într-un spital de psihiatrie, fără dreptul de a-și mai vedea copilul. Pentru ele, iubirea lui Simon a fost vraja care le-a schimbat complet soarta. Și să nu uităm de Melania, soția care a învățat cu timpul să se resemneze cu aventurile lui, punând însă la cale din când în când câte un scandal cu țipete și veselă spartă, pentru a-și păstra demnitatea, sau de Sașia Vardanuș, personajul aproape magic, care însoțește ca un fel de cor antic povestea fiecăreia dintre femei.
„Alcătuit din povești de viață răscolitoare, romanul lui Narine Abgarian este înțelept într-un sens aproape biblic.“ — ANNA DELIANIDI
Într-un orășel din Armenia, moare zidarul Simon. A avut o viață lungă, s-a bucurat de respect, dar a fost cunoscut și pentru numeroasele sale aventuri amoroase. La înmormântare se adună toate femeile pe care le-a iubit: Susanna, prima dragoste, fata cu o copilărie invadată de tenebre, Eliza, modestă și tandră, trădată de propriul soț, Sofia, frivolă și plină de viață, dar marcată de suferința numeroaselor sarcini pierdute, Silvia, internată cândva abuziv într-un spital de psihiatrie, fără dreptul de a-și mai vedea copilul. Pentru ele, iubirea lui Simon a fost vraja care le-a schimbat complet soarta. Și să nu uităm de Melania, soția care a învățat cu timpul să se resemneze cu aventurile lui, punând însă la cale din când în când câte un scandal cu țipete și veselă spartă, pentru a-și păstra demnitatea, sau de Sașia Vardanuș, personajul aproape magic, care însoțește ca un fel de cor antic povestea fiecăreia dintre femei.
„Alcătuit din povești de viață răscolitoare, romanul lui Narine Abgarian este înțelept într-un sens aproape biblic.“ — ANNA DELIANIDI
313 pages, Paperback
First published January 1, 2020
About the author
Narine Abgaryan
37 books841 followersНаринэ Абгарян
Նարինե Յուրիի Աբգարյան
Narine Yuryevna Abgaryan is a Russian writer of Armenian origin, a blogger. Graduated from Yerevan State Linguistic University V. Ya. Bryusova, since 1993 lives in Moscow. She became known after the publication of the autobiographical book "Manyunya" (2010). With this book, she became a laureate of the Russian National Literary Prize "Manuscript of the Year" in the nomination "Language". Entered the long list of nominees for the 2011 Big Book Award.
Наринэ Юрьевна Абгарян российская писательница армянского происхождения, блогер.
Окончила Ереванский государственный лингвистический университет им. В. Я. Брюсова, с 1993 года живёт в Москве.
Стала известна после публикации автобиографической книги «Манюня» (2010). С этой книгой стала лауреатом Российской национальной литературной премии «Рукопись Года» в номинации «Язык». Вошла в длинный список номинантов на премию «Большая книга» 2011 года.
Նարինե Յուրիի Աբգարյան
Narine Yuryevna Abgaryan is a Russian writer of Armenian origin, a blogger. Graduated from Yerevan State Linguistic University V. Ya. Bryusova, since 1993 lives in Moscow. She became known after the publication of the autobiographical book "Manyunya" (2010). With this book, she became a laureate of the Russian National Literary Prize "Manuscript of the Year" in the nomination "Language". Entered the long list of nominees for the 2011 Big Book Award.
Наринэ Юрьевна Абгарян российская писательница армянского происхождения, блогер.
Окончила Ереванский государственный лингвистический университет им. В. Я. Брюсова, с 1993 года живёт в Москве.
Стала известна после публикации автобиографической книги «Манюня» (2010). С этой книгой стала лауреатом Российской национальной литературной премии «Рукопись Года» в номинации «Язык». Вошла в длинный список номинантов на премию «Большая книга» 2011 года.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 411 reviews
May 22, 2024
Am citit Simon în grabă și, la sfîrșit, în mintea mea totul s-a făcut o apă și un pămînt. Citisem viețile unor femei, patru drame (și cu a lui Vardanuș cea sașie, cinci), dar nu le mai puteam deosebi. Silvia, Eliza, Sofia, Susanna erau patru nume diferite, patru femei diferite. În mintea mea, toate împărtășeau aceeași biografie tulbure. Nu-mi aminteam nota specifică a fiecăreia. Și asta m-a împins la o nouă lectură. Amnezia se cuvine tratată și lecuită.
Silvia se căsătorește cu Romik, un individ primitiv, stă doi ani într-un spital de psihiatrie din Savan. Cînd nu mai are nici o speranță, cînd nu mai percepe nici un sens, îl cunoaște pe Simon (va fi cea mai lungă idilă a bărbatului) și apoi o reîntîlnește pe Anna, fiica ei pe care nu o mai văzuse de zeci și zeci de ani. La despărțire, Simon îi dăruiește un medalion de aur.
Eliza e femeia care își cîntă = plînge în capelă, în fața „mucenicului” de piatră, singurătatea. A făcut doi copii cu Tigran. Soțul nu a iubit-o deloc: și-a continuat relația, veche și pasionată, cu Șușan = Șușanik, femeia cu părul roșu. Băieții emigrează în SUA. Eliza își găsește, încă o dată, refugiu în capelă. Aici o găsește Simon. Se iubesc 5 luni, dar Eliza e chemată de băieți în SUA. Cînd pleacă, Simon îi dăruiește un parfum...
Sofia îl iubește neîndoielnic pe Beniamin. Din păcate, existența lor e chinuită de o serie nesfîrșită de avorturi. Beniamin pleacă să muncească în Kazahstan. Femeia îl cunoaște pe Simon, au o legătură și rămîne gravidă. Cu o franchețe șocantă, Sofia îl anunță pe Beniamin că l-a înșelat și îi cere să se despartă. Orbit de cea mai legitimă furie, Beniamin încearcă să-l ucidă pe Simon. Stau amîndoi în arestul miliției. Fiica lui Simon și a Sofiei se va numi Vasilisa. Va avea (și ea) un destin dramatic (visul lui Vardanuș, moartea lui Bagrat). În acest caz, darul lui Simon e un șirag de perle artificiale.
Susanna (femeia cu eșarfele minunate) trăiește într-un „loc blestemat”, cu grădini și case părăginite și vecini smintiți (Nenumita). Descrierea mi-a amintit de peisajele mizeroase ale lui Dickens. Bunica ei este o întruchipare a răului, o stihie a beznei: „O blestema [pe noră] pînă la a șaptea spiță să sufere chinuri veșnice în focul Gheenei...” (p.245). Cu o expresie cunoscută, Susanna e floarea care irumpe din mlaștină. Pe măsură ce crește, devine „o femeie de o frumusețe absolută, nepămînteană” (p.267). Simon e buimăcit de strălucirea ei. Se împrietenesc, își fac planuri să se căsătorească. Tocmai acum, e răpită de un individ brutal, Karo, și obligată de tradiție să se mărite cu el. Se răzbună pe soț, dar viața ei e goală. Îl reîntîlnește pe Simon (deja căsătorit cu Melania), care se mută pentru un an la ea. O învață să deseneze: „întoarcerea lui o salvează de nebunie” (p.291). Simon îi va dărui desenele.
Toate aceste biografii înregistrează un moment de cumpănă. Femeile ajung pe maginea prăpastiei, în pragul sinuciderii sau al demenței. De fiecare dată sînt salvate de Simon. În final, Silvia, Eliza, Sofia și Susanna se adună la sicriul lui, căci Simon a murit la 79 de ani, „absolut sănătos și în putere” (p.6). Moartea bărbatului le împacă. Toate îi sînt recunoscătoare. Toate au primit ceva prețios de la el, cunoașterea de sine. Doar spiritul defunctului bombănește:
Romanul lui Narine Abgarian dovedește, încă o dată, că nu primești nimic dacă nu dai...
Silvia se căsătorește cu Romik, un individ primitiv, stă doi ani într-un spital de psihiatrie din Savan. Cînd nu mai are nici o speranță, cînd nu mai percepe nici un sens, îl cunoaște pe Simon (va fi cea mai lungă idilă a bărbatului) și apoi o reîntîlnește pe Anna, fiica ei pe care nu o mai văzuse de zeci și zeci de ani. La despărțire, Simon îi dăruiește un medalion de aur.
Eliza e femeia care își cîntă = plînge în capelă, în fața „mucenicului” de piatră, singurătatea. A făcut doi copii cu Tigran. Soțul nu a iubit-o deloc: și-a continuat relația, veche și pasionată, cu Șușan = Șușanik, femeia cu părul roșu. Băieții emigrează în SUA. Eliza își găsește, încă o dată, refugiu în capelă. Aici o găsește Simon. Se iubesc 5 luni, dar Eliza e chemată de băieți în SUA. Cînd pleacă, Simon îi dăruiește un parfum...
Sofia îl iubește neîndoielnic pe Beniamin. Din păcate, existența lor e chinuită de o serie nesfîrșită de avorturi. Beniamin pleacă să muncească în Kazahstan. Femeia îl cunoaște pe Simon, au o legătură și rămîne gravidă. Cu o franchețe șocantă, Sofia îl anunță pe Beniamin că l-a înșelat și îi cere să se despartă. Orbit de cea mai legitimă furie, Beniamin încearcă să-l ucidă pe Simon. Stau amîndoi în arestul miliției. Fiica lui Simon și a Sofiei se va numi Vasilisa. Va avea (și ea) un destin dramatic (visul lui Vardanuș, moartea lui Bagrat). În acest caz, darul lui Simon e un șirag de perle artificiale.
Susanna (femeia cu eșarfele minunate) trăiește într-un „loc blestemat”, cu grădini și case părăginite și vecini smintiți (Nenumita). Descrierea mi-a amintit de peisajele mizeroase ale lui Dickens. Bunica ei este o întruchipare a răului, o stihie a beznei: „O blestema [pe noră] pînă la a șaptea spiță să sufere chinuri veșnice în focul Gheenei...” (p.245). Cu o expresie cunoscută, Susanna e floarea care irumpe din mlaștină. Pe măsură ce crește, devine „o femeie de o frumusețe absolută, nepămînteană” (p.267). Simon e buimăcit de strălucirea ei. Se împrietenesc, își fac planuri să se căsătorească. Tocmai acum, e răpită de un individ brutal, Karo, și obligată de tradiție să se mărite cu el. Se răzbună pe soț, dar viața ei e goală. Îl reîntîlnește pe Simon (deja căsătorit cu Melania), care se mută pentru un an la ea. O învață să deseneze: „întoarcerea lui o salvează de nebunie” (p.291). Simon îi va dărui desenele.
Toate aceste biografii înregistrează un moment de cumpănă. Femeile ajung pe maginea prăpastiei, în pragul sinuciderii sau al demenței. De fiecare dată sînt salvate de Simon. În final, Silvia, Eliza, Sofia și Susanna se adună la sicriul lui, căci Simon a murit la 79 de ani, „absolut sănătos și în putere” (p.6). Moartea bărbatului le împacă. Toate îi sînt recunoscătoare. Toate au primit ceva prețios de la el, cunoașterea de sine. Doar spiritul defunctului bombănește:
„Dacă le asculți, pe toate le-a salvat... Pe el s-a salvat, cum a putut. Dacă n-ar fi fost ele, și-ar fi pierdut mințile de tot. Așa, datorită femeilor, a trăit” (p.300).
Romanul lui Narine Abgarian dovedește, încă o dată, că nu primești nimic dacă nu dai...
September 10, 2022
„Симон“ е първата ми пълноценна среща с арменската писателка Нарине Абгарян. Преди време бях опитал да прочета книгата ѝ „Три ябълки паднаха от небето“ – тогава магията не ни се получи и оттогава нямах особен интерес към нейните творби. Този път обаче „Симон“ привлече вниманието ми още с излизането си – корицата, избраните откъси, които бяха публикувани с красивите си описания, ми загатваха за нещо интригуващо и различно. И въпреки, че сюжетите в книгите на Нарине Абгарян не са съвсем моето нещо, и след леко странното си начало нещата със „Симон“ ни потръгнаха чудесно. И накрая даже останах много приятно изненадан от цялата история, която е представена доста умело.
Всичко започва със смъртта на Симон някъде към края на десетилетието от неговите 70+ години. А това довежда и до срещата на неговата съпруга Мелания с четири от неговите бивши любовници, все жени, които са му били важни и са оставили трайна следа в неговия живот. И оттук нещата се завъртат в четири разказа за живота на тези жени и пресичането на пътя им с този на Симон. А съдбите и на четирите са все различни, но пък еднакво интересни и наситени с много събития. И оценките ми за тях са следните:
1. Верижката (историята на Силвия) – 5.0
2. Парфюмът (историята на Елиза) – 4.5
3. Герданът (историята на София) – 4.0
4. Рисунките (историята на Сусана) – 5.0
Историите са наслоени една спрямо друга и всяка е като парче от големия общ пъзел. Освен Симон, има още един персонаж леко незабележим, леко в сянка, който винаги се появява в нужда и оказва съществена помощ в живота на героините – Вардануш, по прякор Кьоравата. Малко кривогледа, малко слабоумна, често пренебрегвана от своите съграждани заради това, но пък е един персонаж с много ясно и точно отношение към събитията и проблемите.
Книгата е изпълнена и с наистина много красиви и пъстри ��писания, които вдъхват неподправена автентичност на цялата история. Сега няма да изваждам цитати с тях, но ще можете да ги откриете в самата книга, ако я прочетете. Арменският бит, живот и порядки от отминалото съветско време също са представени любопитно и интересно (особено пък за хора, които не са му били съвременници като мен).
Като цяло съм много доволен от прочетеното в книгата.
Оценка: 4.6 ⭐
И завършвам с един цитат от последната част „Морето“.
Стр. 262 – „Симон не знаеше да се смее ли, или да плаче. Като ги слушаш – всичките до една ги бил спасил. Ха, ще ги спасява! Та той едва себе си успяваше да спаси. Ако не бяха те, е, и още десетина-двайсет мимолетни, нищо не означаващи забежки, щеше да се побърка, ама съвсем. А така живееше благодарение на жените, тъй де. Плуваше от една към друга като от кей на кей. Пристане, поотпочине си, напълни дробовете с въздух – и на път.“
💖
Всичко започва със смъртта на Симон някъде към края на десетилетието от неговите 70+ години. А това довежда и до срещата на неговата съпруга Мелания с четири от неговите бивши любовници, все жени, които са му били важни и са оставили трайна следа в неговия живот. И оттук нещата се завъртат в четири разказа за живота на тези жени и пресичането на пътя им с този на Симон. А съдбите и на четирите са все различни, но пък еднакво интересни и наситени с много събития. И оценките ми за тях са следните:
1. Верижката (историята на Силвия) – 5.0
2. Парфюмът (историята на Елиза) – 4.5
3. Герданът (историята на София) – 4.0
4. Рисунките (историята на Сусана) – 5.0
Историите са наслоени една спрямо друга и всяка е като парче от големия общ пъзел. Освен Симон, има още един персонаж леко незабележим, леко в сянка, който винаги се появява в нужда и оказва съществена помощ в живота на героините – Вардануш, по прякор Кьоравата. Малко кривогледа, малко слабоумна, често пренебрегвана от своите съграждани заради това, но пък е един персонаж с много ясно и точно отношение към събитията и проблемите.
Книгата е изпълнена и с наистина много красиви и пъстри ��писания, които вдъхват неподправена автентичност на цялата история. Сега няма да изваждам цитати с тях, но ще можете да ги откриете в самата книга, ако я прочетете. Арменският бит, живот и порядки от отминалото съветско време също са представени любопитно и интересно (особено пък за хора, които не са му били съвременници като мен).
Като цяло съм много доволен от прочетеното в книгата.
Оценка: 4.6 ⭐
И завършвам с един цитат от последната част „Морето“.
Стр. 262 – „Симон не знаеше да се смее ли, или да плаче. Като ги слушаш – всичките до една ги бил спасил. Ха, ще ги спасява! Та той едва себе си успяваше да спаси. Ако не бяха те, е, и още десетина-двайсет мимолетни, нищо не означаващи забежки, щеше да се побърка, ама съвсем. А така живееше благодарение на жените, тъй де. Плуваше от една към друга като от кей на кей. Пристане, поотпочине си, напълни дробовете с въздух – и на път.“
💖
July 19, 2023
Ce roman superb! Am avut emoții că nu-mi va plăcea la fel de mult ca Din cer au căzut trei mere, dar mi-a plăcut de zece ori mai mult!!
***
Recenzia mea aici: https://youtu.be/s1M6ZkGPjU8
***
Recenzia mea aici: https://youtu.be/s1M6ZkGPjU8
May 31, 2024
Este genul de carte pe care o savurezi pe pagină cu pagină, fără să te intereseze foarte mult finalul. Mi-a plăcut parcursul, mi-au plăcut poveștile de viață ale femeilor care inevitabil au ajuns în brațele lui Simon.
M-a trecut prin mai multe stări, dar la final mi-a oferit liniște.
O carte pe care aș reciti-o pentru stilul de scriere minunat al autoarei.
M-a trecut prin mai multe stări, dar la final mi-a oferit liniște.
O carte pe care aș reciti-o pentru stilul de scriere minunat al autoarei.
May 6, 2023
O carte în care povestea curge lin și de ale cărei personaje de poți atașa cu ușurință: femei singure, însingurate, triste, pe care soarta nu le-a menajat, femei prinse între tradiție și societate, femei unite de legătură trecătoare pe care o au cu Simon, cel care dă titlul romanului. De altfel, despre el aflăm puține și asta la finalul volumului.
În cartea aceasta, autoarea părăsește realismul magic pregnant din romanul "Din cer au căzut trei mere", aici apare episodic și este legat de personajul Șașiei Vardanuș, însă, folosește aceiași tehnică a rememorării: facem cunoștință cu personajul într-un moment al vieții apoi se face un salt în trecut și vedem evoluția acestuia.
O carte plăcută, poate de plajă, de concediu, de sfârșit de săptămână în care nu vrei să faci nimic altceva decât să citești.
În cartea aceasta, autoarea părăsește realismul magic pregnant din romanul "Din cer au căzut trei mere", aici apare episodic și este legat de personajul Șașiei Vardanuș, însă, folosește aceiași tehnică a rememorării: facem cunoștință cu personajul într-un moment al vieții apoi se face un salt în trecut și vedem evoluția acestuia.
O carte plăcută, poate de plajă, de concediu, de sfârșit de săptămână în care nu vrei să faci nimic altceva decât să citești.
June 25, 2023
Simon nu e personajul principal, Simon e doar un fir care leagă (trece prin) patru biografii diferite. Sunt patru femei. Viețile lor sunt oarecum comune: trăiesc parcă în aceeași măsură și lucruri bune și lucruri rele. Dacă e să luăm fiecare viață aparte, ni s-ar părea tristă, dulce-amăruie, deprimantă, dar uneori cu surâs în colțul gurii. Analizate la rece, totuși, nu se remarcă prin nimic. Cred că astfel de vieți trăiesc majoritatea femeilor, cel puțin cele din orășele și satele nenumite de provincie: sume de speranțe și dezamăgiri.
În momentul în care fiecare din aceste patru femei se simte însingurată, într-un moment de cumpănă, pe marginea unei prăpăstii, apare Simon. Simon nu e vreun salvator clasic, ci doar un bărbat care se îndrăgostește și iubește mult, un fustangiu, care însă nu bifează pur și simplu cuceriri, ci trăiește idile scurte și schimbă viața fiecărei femei pe care o iubește. Nu prea contează dacă e un om bun sau rău, el nu prea ne interesează, e mai mult o apariție episodică, o călăuză care vine când e nevoie de el. În lipsa acestei calități, ar fi un simplu bărbat, împodobit cu niște prejudecăți feminine despre felul de a fi al unui bărbat.
Simon e personajul de pe copertă, dar în comunitatea din care fac parte cele patru femei, de vârste diferite (căci îl întâlnesc pe Simon în momente diferite din viața lor și a lui), unde toată lumea știe pe toată lumea, unde ai prieteni și nu prea, o altă prezență se face remarcată: Vardanuș – o copilă, ulterior femeie, probabil retardată. Dacă Simon e bărbatul nestatornic, pe care nu se poate conta, care vine și pleacă, Vardanuș e femeia loială, mereu săritoare la nevoie, mereu acolo când e nevoie de ea, chiar dacă prezența ei nu e întotdeauna dorită sau apreciată.
Un roman drăguț. Ca și Din cer au căzut trei mere, vine cu o atmosferă plăcută, melancolică și lasă în urmă o stare de bine.
4,5/5
În momentul în care fiecare din aceste patru femei se simte însingurată, într-un moment de cumpănă, pe marginea unei prăpăstii, apare Simon. Simon nu e vreun salvator clasic, ci doar un bărbat care se îndrăgostește și iubește mult, un fustangiu, care însă nu bifează pur și simplu cuceriri, ci trăiește idile scurte și schimbă viața fiecărei femei pe care o iubește. Nu prea contează dacă e un om bun sau rău, el nu prea ne interesează, e mai mult o apariție episodică, o călăuză care vine când e nevoie de el. În lipsa acestei calități, ar fi un simplu bărbat, împodobit cu niște prejudecăți feminine despre felul de a fi al unui bărbat.
Simon e personajul de pe copertă, dar în comunitatea din care fac parte cele patru femei, de vârste diferite (căci îl întâlnesc pe Simon în momente diferite din viața lor și a lui), unde toată lumea știe pe toată lumea, unde ai prieteni și nu prea, o altă prezență se face remarcată: Vardanuș – o copilă, ulterior femeie, probabil retardată. Dacă Simon e bărbatul nestatornic, pe care nu se poate conta, care vine și pleacă, Vardanuș e femeia loială, mereu săritoare la nevoie, mereu acolo când e nevoie de ea, chiar dacă prezența ei nu e întotdeauna dorită sau apreciată.
Un roman drăguț. Ca și Din cer au căzut trei mere, vine cu o atmosferă plăcută, melancolică și lasă în urmă o stare de bine.
4,5/5
February 27, 2024
Some books you read, some books you breathe...
I was hesitant to start reading "Simon" due to the inclusion of an adultery theme. Typically, I'm not a fan of love triangles, and despite my admiration for Narine Abgarian's writing, I felt a bit of reluctance. I'm happy I got over it, because, as stated above, this is one of those books you breathe. but it doesn't dominate the storyline; rather, it serves as a catalyst to drive change. Each of the four women (five, including Simon's wife, Melania) who encounter Simon undergoes a profound personal transformation, embarking on a path of self-discovery, and Simon's death brings them all together, providing an opportunity for healing.
Widow Silvia's locket. One would think her fate unfair - Silvia, brought up in a warm and loving family, academically gifted and with a bright future ahead of her, ends up in a loveless marriage with a psychologically abusive partner, whose nomenclaturist family helped him confine her into a mental institution and separate her from her baby. When she meets Simon, she is isolated and shattered by her experiences, and hasn't seen her daughter since she was a baby. Simon becomes the catalyst for Silvia to experience unconditional love and begin the process of healing her wounded spirit - as well as reconnecting with her past. It was a heart-warming story, one that also delves into the unbreakable bond between mother and daughter, that deeply touched me.
Eliza's perfume. Eliza, the youngest of three sisters, defied expectations from the start; anticipated to be a boy, she instead emerged as a gentle and absent-minded girl with an inclination for domestic chores. She married young, with a man whose parents wanted to separate him from his lover, finding affection with her in-laws but coldness from her spouse. Her connection with Simon came later in life, following a divorce and her children's departure to America. Simon played a pivotal role in helping her to see her own beauty and femininity and to reconcile with her past. A melancholic story of self-discovery.
Sofia's pearls. Unhappy marriages seem to be the norm for Simon's lovers - Sofia's early marriage, motivated not by affection but by her desire to don the dress, to a man of notably lesser social standing, is no exception. This union was further strained by their shared heartbreak over their inability to have children. Sofia's yearning for her husband, who had taken up work in Kazakhstan, sent her into Simon's arms, where she found a new sense of purpose. This is the story I felt less involved in, though it is hearts-warming in its own right.
Susanna's drawings. Susanna and Simon were on the path to marriage when a harrowing event caused Simon to flee, resulting in Susanna being coerced into marrying her assailant as a means to quell the gossip. Simon ended up marrying Melania, who was Susanna's friend since childhood. As time passed, Simon and Susanna found their way back to each other, with him becoming a source of comfort and a means to ease her tormenting dreams. Among all the narratives, Susanna's story struck the deepest chord with me.
It astonishes me how Narine Abgarian has crafted characters of such depth, complexity, and relatability, along with their intricate life stories, within the confines of a relatively brief book. Each narrative possesses enough substance and emotional depth to stand alone as its own novel, richly woven with the full spectrum of human aspirations, dreams, and sufferings. Furthermore, the characters who orbit these women's lives—Simon, Melania, and even the cross-eyed Vardanuș, who, much like Simon, leaves a significant mark on the lives of these women—are portrayed with striking vividness and realism.
Once more, just as in "Three Apples Fell from the Sky", the setting itself becomes a character. Abgarian chose her hometown of Berd as the backdrop for unfolding the tales of these characters, where every street, house, and tree is intricately woven into the narrative. The depiction of Armenia, spanning both the Soviet era and its aftermath, resonates deeply with me and likely with anyone who comes from the post-communist space. The author has masterfully created a vibrant, almost cinematic world, rich with the scents of Armenian cuisine and the languid warmth of summer days. I found myself falling in love all over again with her complex, lyrical, yet incisively sharp writing, dotted with effervescent humor, that made me feel part of these women's stories.
I was hesitant to start reading "Simon" due to the inclusion of an adultery theme. Typically, I'm not a fan of love triangles, and despite my admiration for Narine Abgarian's writing, I felt a bit of reluctance. I'm happy I got over it, because, as stated above, this is one of those books you breathe. but it doesn't dominate the storyline; rather, it serves as a catalyst to drive change. Each of the four women (five, including Simon's wife, Melania) who encounter Simon undergoes a profound personal transformation, embarking on a path of self-discovery, and Simon's death brings them all together, providing an opportunity for healing.
Widow Silvia's locket. One would think her fate unfair - Silvia, brought up in a warm and loving family, academically gifted and with a bright future ahead of her, ends up in a loveless marriage with a psychologically abusive partner, whose nomenclaturist family helped him confine her into a mental institution and separate her from her baby. When she meets Simon, she is isolated and shattered by her experiences, and hasn't seen her daughter since she was a baby. Simon becomes the catalyst for Silvia to experience unconditional love and begin the process of healing her wounded spirit - as well as reconnecting with her past. It was a heart-warming story, one that also delves into the unbreakable bond between mother and daughter, that deeply touched me.
Eliza's perfume. Eliza, the youngest of three sisters, defied expectations from the start; anticipated to be a boy, she instead emerged as a gentle and absent-minded girl with an inclination for domestic chores. She married young, with a man whose parents wanted to separate him from his lover, finding affection with her in-laws but coldness from her spouse. Her connection with Simon came later in life, following a divorce and her children's departure to America. Simon played a pivotal role in helping her to see her own beauty and femininity and to reconcile with her past. A melancholic story of self-discovery.
Sofia's pearls. Unhappy marriages seem to be the norm for Simon's lovers - Sofia's early marriage, motivated not by affection but by her desire to don the dress, to a man of notably lesser social standing, is no exception. This union was further strained by their shared heartbreak over their inability to have children. Sofia's yearning for her husband, who had taken up work in Kazakhstan, sent her into Simon's arms, where she found a new sense of purpose. This is the story I felt less involved in, though it is hearts-warming in its own right.
Susanna's drawings. Susanna and Simon were on the path to marriage when a harrowing event caused Simon to flee, resulting in Susanna being coerced into marrying her assailant as a means to quell the gossip. Simon ended up marrying Melania, who was Susanna's friend since childhood. As time passed, Simon and Susanna found their way back to each other, with him becoming a source of comfort and a means to ease her tormenting dreams. Among all the narratives, Susanna's story struck the deepest chord with me.
It astonishes me how Narine Abgarian has crafted characters of such depth, complexity, and relatability, along with their intricate life stories, within the confines of a relatively brief book. Each narrative possesses enough substance and emotional depth to stand alone as its own novel, richly woven with the full spectrum of human aspirations, dreams, and sufferings. Furthermore, the characters who orbit these women's lives—Simon, Melania, and even the cross-eyed Vardanuș, who, much like Simon, leaves a significant mark on the lives of these women—are portrayed with striking vividness and realism.
Once more, just as in "Three Apples Fell from the Sky", the setting itself becomes a character. Abgarian chose her hometown of Berd as the backdrop for unfolding the tales of these characters, where every street, house, and tree is intricately woven into the narrative. The depiction of Armenia, spanning both the Soviet era and its aftermath, resonates deeply with me and likely with anyone who comes from the post-communist space. The author has masterfully created a vibrant, almost cinematic world, rich with the scents of Armenian cuisine and the languid warmth of summer days. I found myself falling in love all over again with her complex, lyrical, yet incisively sharp writing, dotted with effervescent humor, that made me feel part of these women's stories.
December 19, 2022
3.5/5
Knyga prasidėjo ypač stipriai – kokius 50 puslapių galvojau, kad prilygs mano vienai didžiausių favoričių – „Totoriškos virtuvės aštrumams“. Čia panašumų tikrai yra – superbobos, nebūtinai labai malonios, bet ir laikai ne malonūs – tiesą sakant, jie absoliučiai superšūdini. Jos bando prasisukti kaip tik išeina, o jei pavyksta gauti kokių malonumų – kūniškų ar kitokių, į juos nespjauna. O ir autorė parodo skirtingas situacijas, kurios padeda pateisinti buvimą „kita moterimi“ - prieš save, prieš kitus, prieš skaitytoją. Nors, žinoma, ne kiekviena veikėja tų pateisinimų ir ieško. Visgi, į pabaigą knyga, nors parašyta nuostabiai, puikiai, o ir Almos Lapinskienės išversta nepriekaištingai, man šiek tiek išsikvėpė. Gal mano skoniui visų tų Simono moterų buvo per daug? Kitaip tariant, galbūt mažiau veikėjų ir dar gilesnis tų kelių pjūvis būtų tikęs ir patikęs labiau. Pajaučiau, kad ties priešpaskutine superboba jau šiek tiek nuobodžiauju.
Visgi, jei jums patinka Bronsky ar Stepnova, jei patiko „Obuoliai“, jei ieškot literatūrinių superbobų, kurios sugeba išgyventi kad ir kas vyktų ir kad ir koks superšūdinas sovietmetis aplink žmones naikintų, „Simoną“ skaityti tikrai bus malonumas – mažesnis ar didesnis, bet vis tiek malonumas. Visgi, kai autorės puikaus humoro sumažėdavo, aš imdavau galvoti, kad šiaip knygos apie sovietmetį man tiesiog nepatinka, o dabar jas skaitant įvyksta dar ryškesnė ir tvirtesnė atmetimo reakcija nei bet kada anksčiau. Taigi, tokie tad dviprasmiški jausmai, bet rekomendacija nuoširdi – vien kad toks pasakojimo stilius ir toks vertimas neliktų nepastebėtas.
Knyga prasidėjo ypač stipriai – kokius 50 puslapių galvojau, kad prilygs mano vienai didžiausių favoričių – „Totoriškos virtuvės aštrumams“. Čia panašumų tikrai yra – superbobos, nebūtinai labai malonios, bet ir laikai ne malonūs – tiesą sakant, jie absoliučiai superšūdini. Jos bando prasisukti kaip tik išeina, o jei pavyksta gauti kokių malonumų – kūniškų ar kitokių, į juos nespjauna. O ir autorė parodo skirtingas situacijas, kurios padeda pateisinti buvimą „kita moterimi“ - prieš save, prieš kitus, prieš skaitytoją. Nors, žinoma, ne kiekviena veikėja tų pateisinimų ir ieško. Visgi, į pabaigą knyga, nors parašyta nuostabiai, puikiai, o ir Almos Lapinskienės išversta nepriekaištingai, man šiek tiek išsikvėpė. Gal mano skoniui visų tų Simono moterų buvo per daug? Kitaip tariant, galbūt mažiau veikėjų ir dar gilesnis tų kelių pjūvis būtų tikęs ir patikęs labiau. Pajaučiau, kad ties priešpaskutine superboba jau šiek tiek nuobodžiauju.
Visgi, jei jums patinka Bronsky ar Stepnova, jei patiko „Obuoliai“, jei ieškot literatūrinių superbobų, kurios sugeba išgyventi kad ir kas vyktų ir kad ir koks superšūdinas sovietmetis aplink žmones naikintų, „Simoną“ skaityti tikrai bus malonumas – mažesnis ar didesnis, bet vis tiek malonumas. Visgi, kai autorės puikaus humoro sumažėdavo, aš imdavau galvoti, kad šiaip knygos apie sovietmetį man tiesiog nepatinka, o dabar jas skaitant įvyksta dar ryškesnė ir tvirtesnė atmetimo reakcija nei bet kada anksčiau. Taigi, tokie tad dviprasmiški jausmai, bet rekomendacija nuoširdi – vien kad toks pasakojimo stilius ir toks vertimas neliktų nepastebėtas.
January 19, 2022
Նարինե Աբգարյանի հետ ծանոթացա «Սիմոն»-ի շնորհիվ, ու անկեղծ ասած, անչափ ուրախ եմ, որ հենց ա՛յս անմոռանալի և անչափ գեղեցիկ ստեղծագործությունը հիմք դրեց այդ ծանոթությանը։
«Սիմոն»-ը սիրո մասին է, անվերադարձ հեռացող ինչ-որ անհրաժեշտ միջավայրի մասին է, որին մայրաքաղաքաբնակներս այդքա՜ն օտար ենք։ Եվ իզուր։ Չնայած ստեղծագործությունը «Սիմոն» է կոչվում, սակայն հիմքում կանանց՝ միմյանցից առհասարակ տարբեր, սակայն մեկ ընդհանրություն ունեցողների ճակատագրեր են։
Այն, թե ինչպես է կարողանում հեղինակը ներկայացնել մարդկային պատմությունները, նկարագրել Բերդում ապրողների միջավայրը, զգացմունքները, լրիվ ուրիշ պատմություն է և կարելի է անվերջ գրել։ Թե ինչպես է այդքան հոգի, բարություն, ժպիտ, հուզմունք և հումոր ներդրել ստեղծագործության մեջ, ինձ համար մինչև այս պահը անհասկանալի է։ Բոլոր այս կոմպոնենտներն այնքան ճիշտ համամասնություններով էին։
Չգիտեմ՝ Նարինեն գրառումս կկարդա, թե չէ, բայց ես անկեղծորեն կցանկանայի նաև Շաշ Վարդանուշի կյանքի պատմությանը նույնպես ծանոթ լինել։ Այս կնոջ ներկայությունը բոլոր պատումներում կարմիր թելով անցնում է, և վերջում տխրեցի, երբ ինձ համար նա այդպես էլ չբացահայտված մնաց, չնայած, որ համարում եմ Սիմոնից հետո վեպի գլխավոր կերպարը։ Իմ կարծիքով։
ՀԳ. Հիմա ես հասկանում եմ, թե ինչ է ասել «տրագիկոմեդիա», երբ մի պարբերությունը կարդալիս թուքը կոկորդումդ ես պահում, իսկ հաջորդին՝ ծիծաղը հազիվ զսպում։
«Սիմոն»-ը սիրո մասին է, անվերադարձ հեռացող ինչ-որ անհրաժեշտ միջավայրի մասին է, որին մայրաքաղաքաբնակներս այդքա՜ն օտար ենք։ Եվ իզուր։ Չնայած ստեղծագործությունը «Սիմոն» է կոչվում, սակայն հիմքում կանանց՝ միմյանցից առհասարակ տարբեր, սակայն մեկ ընդհանրություն ունեցողների ճակատագրեր են։
Այն, թե ինչպես է կարողանում հեղինակը ներկայացնել մարդկային պատմությունները, նկարագրել Բերդում ապրողների միջավայրը, զգացմունքները, լրիվ ուրիշ պատմություն է և կարելի է անվերջ գրել։ Թե ինչպես է այդքան հոգի, բարություն, ժպիտ, հուզմունք և հումոր ներդրել ստեղծագործության մեջ, ինձ համար մինչև այս պահը անհասկանալի է։ Բոլոր այս կոմպոնենտներն այնքան ճիշտ համամասնություններով էին։
Չգիտեմ՝ Նարինեն գրառումս կկարդա, թե չէ, բայց ես անկեղծորեն կցանկանայի նաև Շաշ Վարդանուշի կյանքի պատմությանը նույնպես ծանոթ լինել։ Այս կնոջ ներկայությունը բոլոր պատումներում կարմիր թելով անցնում է, և վերջում տխրեցի, երբ ինձ համար նա այդպես էլ չբացահայտված մնաց, չնայած, որ համարում եմ Սիմոնից հետո վեպի գլխավոր կերպարը։ Իմ կարծիքով։
ՀԳ. Հիմա ես հասկանում եմ, թե ինչ է ասել «տրագիկոմեդիա», երբ մի պարբերությունը կարդալիս թուքը կոկորդումդ ես պահում, իսկ հաջորդին՝ ծիծաղը հազիվ զսպում։
December 9, 2022
Narine Abgaryan jau nuo pat pavadinimo klaidina skaitytoją, o tiksliau, manau, tyčia vedžioja jį už nosies. Mat šis romanas toli gražu ne apie Simoną – taip, jis gana svarbus simbolis, tarsi degtukas, įžiebiantis moterų gyvenimuose be galo reikalingus pokyčius, bet tam tikra prasme jis tik įrankis. Toks, kokiu vyrų rašytuose romanuose kartais tampa moterys. Ir būtent šitas kontrastas tarp to, kaip autorė naudoja Simono figūrą, kad papasakotų keturių be galo skirtingų, įvairialypių ir drąsių moterų istoriją, man tapo šios knygos magijos paslaptimi.
Neslėpsiu – „Iš dangaus nukrito trys obuoliai“ man vis viena liko labiau prie širdies, bet galbūt tai susiję su tuo, kad po pirmo skaityto autorės romano lūkesčiai antram šovė į visiškas padanges. „Simonu“ irgi be galo mėgavausi – jame nebėra magijos, jis kur kas tikresnis ir artimesnis, bet nuo to ne ką mažiau ypatingas. Galėtum sakyti, kad istorija yra apie Simono moteris – žmonas, meilužes, mylimąsias, – bet nelabai apsiverčia liežuvis tų veikėjų taip apibūdinti. Man pasirodė, kad autorės tikslas ir buvo tas moteris atskirti nuo Simono, parodyti kaip individualias asmenybes, kurių gyvenimus tik visai netyčia susiejo tas pats vyras. Bet jos yra kur kas daugiau nei tai, ką jis joms suteikė, net jei jausmai, kuriuos su juo patyrė, atrodė grandioziniai ir niekada neišblėstantys, net jei meilė atrodė tokia, kokia pasitaiko tik kartą gyvenime. Autorė grąžina mus į realybę, kurioje tiek tos didingos meilės, tiek beprotiškos aistros kartais tiesiog... neužtenka. Ir Simonas tampa to paminklu. Jam pačiam čia beveik nesuteikiamas balsas, jis paliekamas veikiau kaip įrankis, kol moterys, gyvenančios patriarchalinėje visuomenėje ir kenčiančios to padarinius kasdien, čia sužiba ryškiausiomis spalvomis. Skaitysiu viską, ką leidykla šios autorės išleis – kažkokiu būdu tas armeniškas mažų miestelių gyvenimas su pačiom įvairiausiom keistenybėm, skausmais ir itin specifiniu humoru prisibeldžia į širdį ir ilgai nepalieka.
Neslėpsiu – „Iš dangaus nukrito trys obuoliai“ man vis viena liko labiau prie širdies, bet galbūt tai susiję su tuo, kad po pirmo skaityto autorės romano lūkesčiai antram šovė į visiškas padanges. „Simonu“ irgi be galo mėgavausi – jame nebėra magijos, jis kur kas tikresnis ir artimesnis, bet nuo to ne ką mažiau ypatingas. Galėtum sakyti, kad istorija yra apie Simono moteris – žmonas, meilužes, mylimąsias, – bet nelabai apsiverčia liežuvis tų veikėjų taip apibūdinti. Man pasirodė, kad autorės tikslas ir buvo tas moteris atskirti nuo Simono, parodyti kaip individualias asmenybes, kurių gyvenimus tik visai netyčia susiejo tas pats vyras. Bet jos yra kur kas daugiau nei tai, ką jis joms suteikė, net jei jausmai, kuriuos su juo patyrė, atrodė grandioziniai ir niekada neišblėstantys, net jei meilė atrodė tokia, kokia pasitaiko tik kartą gyvenime. Autorė grąžina mus į realybę, kurioje tiek tos didingos meilės, tiek beprotiškos aistros kartais tiesiog... neužtenka. Ir Simonas tampa to paminklu. Jam pačiam čia beveik nesuteikiamas balsas, jis paliekamas veikiau kaip įrankis, kol moterys, gyvenančios patriarchalinėje visuomenėje ir kenčiančios to padarinius kasdien, čia sužiba ryškiausiomis spalvomis. Skaitysiu viską, ką leidykla šios autorės išleis – kažkokiu būdu tas armeniškas mažų miestelių gyvenimas su pačiom įvairiausiom keistenybėm, skausmais ir itin specifiniu humoru prisibeldžia į širdį ir ilgai nepalieka.
July 26, 2023
Superbă!!!
December 8, 2022
Kam jau teko laimė susipažinti su armėnės Narine Abgaryan kūryba, tikrai sutiks su manim, kad tai Balto leidyklos šviesulys. Taip ryškiai ši autorė išsiskiria savo kūryba, kad nuo pirmos knygos sužavėjo savo kuriamomis istorijomis ir, jei galvojate, kad knyga "Iš dangaus nukrito trys obuoliai" yra perliukas, tai "Simonas" susižavėjimo šūksnių turėtų sulaukti dar daugiau. Man ji dar tobulesnė.
Kokia istorija! Kaip puikiai sukonstruotas pasakojimas! Pasakojimo centrinė figūra - Simonas. Šis vyrukas lyg voras savo tinklelyje prigaudęs nemažai moterų. Daugiau mažiau visą gyvenimą Simonas buvo mergišius. Pasijos keitė viena kitą ir, rodos, galėtum labai natūraliai juo piktintis, bet viskas yra gerokai sudėtingiau. Pati save nustebinau, kai visiškai žmogiškai ėmiau pateisinti Simono elgesį ir jo pasijas. Tiek daug ir tokių įdomių istorijų čia susipina.
Viena po kitos moterys atskleidžia savo skaudžias istorijas. Ant gyvenimo griuvėsių visuomet pasirodo Simonas ir jas pakelia. Ir jos gyvena toliau. Kiekviena savaip, bet pakyla ir sugeba gyventi. Net kai atrodo, kad tai neįmanoma. Net kai rodos gyvenimas jas galutinai sutraiškė.
Tai buvo kažkas nuostabaus. Nuostabus rašymo stilius, nerealios, gilios, žmogiškos istorijos, kurios nepaliks abejingų nei vieno. Viskas preciziškai išdailinta iki menkiausių detalių. Net norėdamas neprikibsi. O pabaiga taip gražiai užbaigia kūrinio struktūrą, kad gniaužia kvapą. Nereali nereali nereali knyga. Nenustosiu rekomenduoti.
Kokia istorija! Kaip puikiai sukonstruotas pasakojimas! Pasakojimo centrinė figūra - Simonas. Šis vyrukas lyg voras savo tinklelyje prigaudęs nemažai moterų. Daugiau mažiau visą gyvenimą Simonas buvo mergišius. Pasijos keitė viena kitą ir, rodos, galėtum labai natūraliai juo piktintis, bet viskas yra gerokai sudėtingiau. Pati save nustebinau, kai visiškai žmogiškai ėmiau pateisinti Simono elgesį ir jo pasijas. Tiek daug ir tokių įdomių istorijų čia susipina.
Viena po kitos moterys atskleidžia savo skaudžias istorijas. Ant gyvenimo griuvėsių visuomet pasirodo Simonas ir jas pakelia. Ir jos gyvena toliau. Kiekviena savaip, bet pakyla ir sugeba gyventi. Net kai atrodo, kad tai neįmanoma. Net kai rodos gyvenimas jas galutinai sutraiškė.
Tai buvo kažkas nuostabaus. Nuostabus rašymo stilius, nerealios, gilios, žmogiškos istorijos, kurios nepaliks abejingų nei vieno. Viskas preciziškai išdailinta iki menkiausių detalių. Net norėdamas neprikibsi. O pabaiga taip gražiai užbaigia kūrinio struktūrą, kad gniaužia kvapą. Nereali nereali nereali knyga. Nenustosiu rekomenduoti.
August 30, 2023
Cu ușurință și cu certitudine pot declara că această lucrare este cea mai bună carte pe care am citit-o anul acesta.
Mi-a plăcut cum a fost gândit subiectul cărții, mi-a plăcut cum autoarea l-a plasat pe Simon la începutul cărții, un feteleu, care nu își poate potoli instinctele masculine (amoroase) nici după un secol de viață și, de cealaltă parte, cum au fost descrise, una câte una, soarta femeilor cu care Simon a interacționat (iarăși, amoros 😃). Pe parcursul cărții îl cunoști pe Simon și din alte perspective, pas cu pas, îți schimbi părerea despre el și chiar "apreciezi" delicatețea iubirii cu care a fost înzestrat 🤭
O carte care cuprinde autentic viața dintr-un orășel din Armenia cu toate tradițiile și obiceiurile ei. Am citit fiecare poveste cu maxim interes, am empatizat cu fiecare femeie și am apreciat maxim umorul înțesat printre rânduri. Foarte potrivite situațiile amuzante, de altfel, Admir autorii care știu să plaseze umor în subiectele cărților lor.
Să citiți și voi cartea. O să vă placă.
Mi-a plăcut cum a fost gândit subiectul cărții, mi-a plăcut cum autoarea l-a plasat pe Simon la începutul cărții, un feteleu, care nu își poate potoli instinctele masculine (amoroase) nici după un secol de viață și, de cealaltă parte, cum au fost descrise, una câte una, soarta femeilor cu care Simon a interacționat (iarăși, amoros 😃). Pe parcursul cărții îl cunoști pe Simon și din alte perspective, pas cu pas, îți schimbi părerea despre el și chiar "apreciezi" delicatețea iubirii cu care a fost înzestrat 🤭
O carte care cuprinde autentic viața dintr-un orășel din Armenia cu toate tradițiile și obiceiurile ei. Am citit fiecare poveste cu maxim interes, am empatizat cu fiecare femeie și am apreciat maxim umorul înțesat printre rânduri. Foarte potrivite situațiile amuzante, de altfel, Admir autorii care știu să plaseze umor în subiectele cărților lor.
Să citiți și voi cartea. O să vă placă.
May 11, 2023
Deși numele masculin de pe copertă poate duce cu gândul că vom afla povestea vieții zidarului Simon, el este doar un fir conducător prin viețile femeilor pe care le-a iubit. Toate femei remarcabile prin puterea de a-și înfrunta destinele mai mult decât potrivnice. Toate depănate în stilul narativ fermecător-îmbătător cu care Narine Abgarian seduce.
February 14, 2023
Pasaulis, kuriame ji gyveno, vėl susitraukė į mažytį tamsų lopinėlį, ir ji vis dažniau susimąstydavo, jog visoms jos pastangoms išsigauti iš ten iš anksto buvo lemta žlugti. Kokia prasmė tikėtis išsigelbėti ten, kur to išsigelbėjimo Dievo nelemta.
April 20, 2021
Ох💔💔💔 любима Наріне з новою, напрочуд душевною та щирою, книгою 💔 вміє писати про те, що болить, так ніжно і тонко і залишає після себе світло у душі, навіть якщо це й світлий сум. Вміє писати так, що провокує на роздуми, обмірковування. Люблюнеможу
Отже, зібралися п'ять жінок на похороні Симона. Чотири коханки і одна дружина. І це історія кожної з них. тужливі, але дуже сердечні розповіді, від яких (усіх) мені серце розривалося 💔
Отже, зібралися п'ять жінок на похороні Симона. Чотири коханки і одна дружина. І це історія кожної з них. тужливі, але дуже сердечні розповіді, від яких (усіх) мені серце розривалося 💔
August 12, 2023
Este clar că armenii gândesc diferit de europeni. Atâtea femei dependende de un singur bărbat, ar invia-o pe Jane Austen, să protesteze.
This entire review has been hidden because of spoilers.
August 16, 2021
Ճակատագրի հեգնանք է. Հայաստանի մասին լավագույն ժամանակակից վեպերը ստեղծվում են արտասահմանում և այլ լեզվով։ Բայց մյուս կողմից գուցե օրինաչափություն, քանի որ այն, ինչ այդքան մոտ է, դժվար է տեսնել մանրամասներով։ Հեռավորություն է պետք։
Այս վեպում Նարինեն պատմում է քարտաշ Սիմոնի կանանց մասին։ Տղամարդու և կնոջ հարաբերության, որը գրեթե անցյալ է։ Այդ տեսակի հարաբերություն այլևս չկա։ Ոչ թե լավն է կամ վատը, այլ ուղղակի չկա։
Եվ ճակատագրերն էլ մի տեսակ և՛ հետաքրքիր են, և՛ հարազատ և՛ անցած գնացած։ Կարծես իտալական նեո-ռոմանիտզմի ֆիլմերից լինեն՝ նույնքան կրքոտ ու բուռն, զվարճալի ու ողբերգական, թատերական ու իրական, ազնվական ու պրովիցիանալ միաժամանակ։
Դա ժամանակաշրջան էր, երբ կնոջը հարգում էին ոչ թե ֆեմինիստական կարգախոսներով, այլ գործով, բայց և եթե անարդար էին վարվում, ապա ոչ թե որովհետև կին էր, այլ հասարակարգն էր այդպիսին՝ պատժող՝ բոլորին անխտիր, մեծ ու փոքր, կին թե տղամարդ։ Ու այդ կամերային իրականության մեջ մարդիկ սիրել են, օգնել, միացել ու բաժանվել։ Նարինեն կարողացել է այդ ամենը ցույց տալ առանց պաթոսի, բայց գրողին հատուկ նրբագեղությամբ․
Նարինեն գրել է մի սերնդի մասին, որն արդեն չկա, ու գուցե մի երկրի մասին, որը նույնպես անհետանում է...
Այս վեպում Նարինեն պատմում է քարտաշ Սիմոնի կանանց մասին։ Տղամարդու և կնոջ հարաբերության, որը գրեթե անցյալ է։ Այդ տեսակի հարաբերություն այլևս չկա։ Ոչ թե լավն է կամ վատը, այլ ուղղակի չկա։
Եվ ճակատագրերն էլ մի տեսակ և՛ հետաքրքիր են, և՛ հարազատ և՛ անցած գնացած։ Կարծես իտալական նեո-ռոմանիտզմի ֆիլմերից լինեն՝ նույնքան կրքոտ ու բուռն, զվարճալի ու ողբերգական, թատերական ու իրական, ազնվական ու պրովիցիանալ միաժամանակ։
Դա ժամանակաշրջան էր, երբ կնոջը հարգում էին ոչ թե ֆեմինիստական կարգախոսներով, այլ գործով, բայց և եթե անարդար էին վարվում, ապա ոչ թե որովհետև կին էր, այլ հասարակարգն էր այդպիսին՝ պատժող՝ բոլորին անխտիր, մեծ ու փոքր, կին թե տղամարդ։ Ու այդ կամերային իրականության մեջ մարդիկ սիրել են, օգնել, միացել ու բաժանվել։ Նարինեն կարողացել է այդ ամենը ցույց տալ առանց պաթոսի, բայց գրողին հատուկ նրբագեղությամբ․
Նարինեն գրել է մի սերնդի մասին, որն արդեն չկա, ու գուցե մի երկրի մասին, որը նույնպես անհետանում է...
April 30, 2023
Am găsit în finalul acestui roman trei pagini foarte poetice.
March 26, 2023
Iš vienos pusės buvo įdomu. Nes man visada įdomu kažkas, kas truputį gerokai toliau nuo mūsų krašto, ir taip visai vaikiškai buvo keista atrasti, kad va, armėnai kelialapius į Lietuvą, prie Baltijos jūros pirkdavo, o man atrodo, ko pas mus važiuoti, kai Juodoji jūra šalia. Ir istorija graži, nors to Simono čia vos penki puslapiai turbūt išeitų, ir tie patys iš pradžių visai migloti, tik į pabaigą paaiškėjantys.
Iš kitos pusės labai stipriai jaučiau, kad šitaip parašytą knygą aš jau skaičiau. Narine, kiek suprantu, gyvena Rusijoje, ir man jos rašymas kažkuo priminė anksčiau skaitytas Stepnovą ir Ulickają. Tą panašumą įvardinčiau kaip nostalgiją jaunystei sovietmečiu, ir aš visiškai suprantu, kad apie tokią jaunystę rašyti įdomu ir gal paprasčiau, nes kurti mažiau reikia, užtenka prisiminti, tačiau ar tikrai būtina rašyti taip vienodai?
Iš kitos pusės labai stipriai jaučiau, kad šitaip parašytą knygą aš jau skaičiau. Narine, kiek suprantu, gyvena Rusijoje, ir man jos rašymas kažkuo priminė anksčiau skaitytas Stepnovą ir Ulickają. Tą panašumą įvardinčiau kaip nostalgiją jaunystei sovietmečiu, ir aš visiškai suprantu, kad apie tokią jaunystę rašyti įdomu ir gal paprasčiau, nes kurti mažiau reikia, užtenka prisiminti, tačiau ar tikrai būtina rašyti taip vienodai?
December 8, 2022
Aš įsimylėjau. Pamilau šią rašytoją skaitydama obuolius, o ir su šia gana sklandžiai perplaukiau medaus mėnesio vandenis. Kiek strigau pabaigoje, bet koks stiprus santykis būna be kliūčių? Ko gero – joks. Tačiau tai visiškai netrukdo knygos rekomenduoti ir siūlyti visiems, kurie vertina teksto grožį, rašymo stilių, taip pat – tiesiog pavyzdinį vertimą.
Knygoje pasakojama, nustebinsiu – apie Simoną – ir penkias jo moteris. Žmoną ir keturias pasijas, kurios susirenka vyro laidotuvėse. Kiekviena iš jų palieka ką nors karste kaip simbolį, prisimena savo gyvenimą ir taip, kaip Simonas pakeitė jų.
Visų pirma, noriu paminėti, kad knyga yra tragikomiška. Vietomis norisi krizenti, juoktis, tačiau jau kitame puslapyje gali likti pritrenktas sovietmečio spalvų ir atspalvių. Gali nesuprasti poelgių, motyvų, nes viskas stipriai atgyvenę. Mano kartai nepažįstama. Svetima. Tačiau daug ką žinau iš tėvų pasakojimų, tad Abgaryan knygos vis tik tampa aštriu priminimu mums apie tai, kokia laisve galime mėgautis. Ir kaip stipriai norisi ją branginti.
Knygos centre – penkios moterys. Visų jų likimai nelepina, kai kurių ir labai skaudūs, velkasi kartų kartomis, perduodami vienai moteriai kitos. Ir atrodytų, imtum ir nutrauktum tuos saitus, atsiplėštum, praplėstum akiratį ir nereikėtų parduotuvėje į rankas paėmus kokosą svarstyti, kas vis tik tai per daiktas. Strigusios laike, strigusios Armėnijoje. Visa šalis juk iki šiandien kažkiek panašiai ir gyvena – apsupta priešų, kalnų ir žmonių, kurie sunkiai geba savo dideles širdis išlaisvinti iš amžius trukusių tradicijų ir baimių. Visiškai kitaip žiūrėjau į knygą ir pasakojimą jau pabuvus Armėnijoje. Aprašomos smulkmenos, skoniai, kvapai, vaizdai – viskas kilo mintyse šįkart ne iš vaizduotės, o iš atsiminimų. Ir aš džiaugiuosi galėdama tuo mėgautis.
Taigi, Simonas ir jo moterys. Visos iš jo pasiėmė ko gero daugiau, nei jis kada nors vylėsi galėsiąs joms suteikti. Ir gerai, nes laimės kruopų įprastai niekas dykai nemėto, o aš naiviai tikiuosi, kad kai kurios iš jų tapo bent akimirkai laimingesnės savo niūrioje kasdienybėje.
Leidyklos dovana.
Knygoje pasakojama, nustebinsiu – apie Simoną – ir penkias jo moteris. Žmoną ir keturias pasijas, kurios susirenka vyro laidotuvėse. Kiekviena iš jų palieka ką nors karste kaip simbolį, prisimena savo gyvenimą ir taip, kaip Simonas pakeitė jų.
Visų pirma, noriu paminėti, kad knyga yra tragikomiška. Vietomis norisi krizenti, juoktis, tačiau jau kitame puslapyje gali likti pritrenktas sovietmečio spalvų ir atspalvių. Gali nesuprasti poelgių, motyvų, nes viskas stipriai atgyvenę. Mano kartai nepažįstama. Svetima. Tačiau daug ką žinau iš tėvų pasakojimų, tad Abgaryan knygos vis tik tampa aštriu priminimu mums apie tai, kokia laisve galime mėgautis. Ir kaip stipriai norisi ją branginti.
Knygos centre – penkios moterys. Visų jų likimai nelepina, kai kurių ir labai skaudūs, velkasi kartų kartomis, perduodami vienai moteriai kitos. Ir atrodytų, imtum ir nutrauktum tuos saitus, atsiplėštum, praplėstum akiratį ir nereikėtų parduotuvėje į rankas paėmus kokosą svarstyti, kas vis tik tai per daiktas. Strigusios laike, strigusios Armėnijoje. Visa šalis juk iki šiandien kažkiek panašiai ir gyvena – apsupta priešų, kalnų ir žmonių, kurie sunkiai geba savo dideles širdis išlaisvinti iš amžius trukusių tradicijų ir baimių. Visiškai kitaip žiūrėjau į knygą ir pasakojimą jau pabuvus Armėnijoje. Aprašomos smulkmenos, skoniai, kvapai, vaizdai – viskas kilo mintyse šįkart ne iš vaizduotės, o iš atsiminimų. Ir aš džiaugiuosi galėdama tuo mėgautis.
Taigi, Simonas ir jo moterys. Visos iš jo pasiėmė ko gero daugiau, nei jis kada nors vylėsi galėsiąs joms suteikti. Ir gerai, nes laimės kruopų įprastai niekas dykai nemėto, o aš naiviai tikiuosi, kad kai kurios iš jų tapo bent akimirkai laimingesnės savo niūrioje kasdienybėje.
Leidyklos dovana.
December 28, 2022
" Симон" ще остане ярка и сърдечна книга за мен! С характерния стил на любимото ми литературно откритие Нарине Абгарян, тя е и като останалите й творби,и не съвсем. Тук я няма мъката от войните, няма ги незавърналите се мъже, опустошенията по арменските земи, почернените души на жените и самотата на децата. Но го има оптимизма и светлината на погледите напред.
Действието в " Симон " е сега. Или някъде около 70 - години на двадесети век. Когато руската немотия и работата за Родину са се ширели навред, та чак в Армения. Мила родна картинка, която и до днес се помни от мнозина. И героите са толкова пълнокръвни и реалистични, че чак може да са ни били съседи. Животът май навсякъде върви по един и същ кален коловоз?
Децата са и радост и умора за изстрадалите си родители. После порасват - всеки в различна степен независим , решителен или пришит за полата на мама и татко. Сами вече срещнали нещо, което са взели за любов, създали собствени семейства. Отношенията между старото и новото поколение , прилични на театрална драма с покъртителни сцени. Снахи и свекърви. Тъщи и зетьове. И едните и другите - от един дол дренки! Ежедневието е работа, която изтисква силите от тялото и душата, без да създаде кой знае какви благини. Освен ако човек не се прилепи към партийните структури. Там вече може що - годе да се сдобие с някакви привилегии и самочувствие. И със спално бельо от чужбина!
А сърцето не иска да знае за материалните нужди и за умората на тялото. На сърцето му се ще привързаност, нежност, ласки и тихи думи в топлата вечер. И тогава се среща със Симон.
Нарине Абгарян вече може да влезе под кожата ми само със заглавието на книгата си ! Знам, че ще намеря познати моменти там. Ще открия нови елементи на душевността. Ще погледна в огледалото на миналото и от там ще наднича бъдещето. Затова ще избърсвам носа си от мъка и сълзите си от смях и ще продължавам да чета всяка нейна книга!
" ... натрапчивото съчувствие ранява дори по - силно от леденото равнодушие."
Действието в " Симон " е сега. Или някъде около 70 - години на двадесети век. Когато руската немотия и работата за Родину са се ширели навред, та чак в Армения. Мила родна картинка, която и до днес се помни от мнозина. И героите са толкова пълнокръвни и реалистични, че чак може да са ни били съседи. Животът май навсякъде върви по един и същ кален коловоз?
Децата са и радост и умора за изстрадалите си родители. После порасват - всеки в различна степен независим , решителен или пришит за полата на мама и татко. Сами вече срещнали нещо, което са взели за любов, създали собствени семейства. Отношенията между старото и новото поколение , прилични на театрална драма с покъртителни сцени. Снахи и свекърви. Тъщи и зетьове. И едните и другите - от един дол дренки! Ежедневието е работа, която изтисква силите от тялото и душата, без да създаде кой знае какви благини. Освен ако човек не се прилепи към партийните структури. Там вече може що - годе да се сдобие с някакви привилегии и самочувствие. И със спално бельо от чужбина!
А сърцето не иска да знае за материалните нужди и за умората на тялото. На сърцето му се ще привързаност, нежност, ласки и тихи думи в топлата вечер. И тогава се среща със Симон.
Нарине Абгарян вече може да влезе под кожата ми само със заглавието на книгата си ! Знам, че ще намеря познати моменти там. Ще открия нови елементи на душевността. Ще погледна в огледалото на миналото и от там ще наднича бъдещето. Затова ще избърсвам носа си от мъка и сълзите си от смях и ще продължавам да чета всяка нейна книга!
" ... натрапчивото съчувствие ранява дори по - силно от леденото равнодушие."
January 31, 2022
Вчера приключих с книгата. И сега се чудя какво ревю да ѝ напиша.
Дали да пиша за това, че това всъщност е като прозорец към отминалото време на социалистическа и пост-социалистическа Армения? Или да напиша, че стилът на авторката ме грабна толкова, че прочетох книгата за под седем дни (което за мен си е сериозно постижение за *хартиена* книга)? Или да напиша, че въобще не очаквах, че тази книга ще ме грабне, защото ми изглеждаше "много женска" от описанието?
Което и от тези да напиша, всяко ще е вярно.
Книгата разказва за бита, нравите, поверията, кухнята и въобще живота в Армения, такава, каквато е била през миналия век, малко след съветското робство и малко след падането му. Разбира се, политика почти няма - авторката милостиво ни я е спестила. Но научих какво е "мацун". Не знам колко се различава от нашето кисело мляко, може би по-скоро отива към руския кефир? Но определено ми се ще да опитам това нещо. Докато четях си го представих като гъст айрян, или може би като нашенския катък? Ядоха го с добавки, та наистина може да се окаже по-близко до катъка.
Книгата също е и женска. Женска в смисъл, че всичко в нея е разказано през погледа на всяка една от жените, за които е повествованието. Това изглеждаше много странно за мъж (аз), който макар и с днешни по-консервативни виждания, все пак е на светлинни години от религиозен консерватизъм на онова време.
Хуморът в книгата се долавя едва-едва. Заблуден от заглавието може би очаквах да е повече. Но все пак го има, на две-три места се разсмях. Със сигурност обаче сълзите в книгата са значително повече, отколкото смеха. Дали заради тъмните времена, които се описват? Дали заради немотията? Дали заради това, че все пак това е женска книга, следователно без драматизъм не може да се мине? Не мога да определя точната причина, но определено драмата е много, много повече от хумора.
Тоз Симон определено е бил пич. Все пак, и въпреки нрава му, за мен той си остана положителен герой. Докрая. Даде на всяка това, от което тя имаше нужда. И се раздаде до края.
Дали да пиша за това, че това всъщност е като прозорец към отминалото време на социалистическа и пост-социалистическа Армения? Или да напиша, че стилът на авторката ме грабна толкова, че прочетох книгата за под седем дни (което за мен си е сериозно постижение за *хартиена* книга)? Или да напиша, че въобще не очаквах, че тази книга ще ме грабне, защото ми изглеждаше "много женска" от описанието?
Което и от тези да напиша, всяко ще е вярно.
Книгата разказва за бита, нравите, поверията, кухнята и въобще живота в Армения, такава, каквато е била през миналия век, малко след съветското робство и малко след падането му. Разбира се, политика почти няма - авторката милостиво ни я е спестила. Но научих какво е "мацун". Не знам колко се различава от нашето кисело мляко, може би по-скоро отива към руския кефир? Но определено ми се ще да опитам това нещо. Докато четях си го представих като гъст айрян, или може би като нашенския катък? Ядоха го с добавки, та наистина може да се окаже по-близко до катъка.
Книгата също е и женска. Женска в смисъл, че всичко в нея е разказано през погледа на всяка една от жените, за които е повествованието. Това изглеждаше много странно за мъж (аз), който макар и с днешни по-консервативни виждания, все пак е на светлинни години от религиозен консерватизъм на онова време.
Хуморът в книгата се долавя едва-едва. Заблуден от заглавието може би очаквах да е повече. Но все пак го има, на две-три места се разсмях. Със сигурност обаче сълзите в книгата са значително повече, отколкото смеха. Дали заради тъмните времена, които се описват? Дали заради немотията? Дали заради това, че все пак това е женска книга, следователно без драматизъм не може да се мине? Не мога да определя точната причина, но определено драмата е много, много повече от хумора.
Тоз Симон определено е бил пич. Все пак, и въпреки нрава му, за мен той си остана положителен герой. Докрая. Даде на всяка това, от което тя имаше нужда. И се раздаде до края.
May 23, 2023
Jurnal de călătorie : Berd, un orășel anonim din sudul Armeniei, ce servește drept scenă a unui nou basm pentru oameni mari, povestit cu măiestrie de fabuloasa Narine Abgarian, pe care tare mult mă oftic că nu ajung să o întâlnesc astăzi, așa cum tare mult mi-aș fi dorit. Am tras de cartea asta mult, mult de tot, cum trag numai de lucrurile de care mi-e greu să mă despart, parcă în încercarea de a prelungi plăcerea. Pe Simon l-am detestat, m-a înfuriat, m-a scos din toate mințile, până ce-am început să-i văd creionate toate fațetele, una după alta, prin poveștile femeilor pe care le-a "colecționat" și cărora le-a schimbat viețile, în timp ce ele i-au schimbat-o la rândul lor. Pentru fiecare dintre ele am simțit cele mai diverse sentimente, nu cred că am ratat vreunul, și m-am minunat de fiecare personaj rotund și plin și atât de complex, de fiecare detaliu și fiecare apariție în scenă ce nu s-a făcut fără justificare clară. Am savurat simbolurile, tradițiile, superstițiile, imaginile rurale cu iz atât de estic și de cunoscut. Mi-am imaginat fiecare cadru minuțios descris multisenzorial. Am mestecat îndelung cuvintele ușor arhaice și regionale, și numele proprii și m-am lăsat furată în adâncul rădăcinilor acestei femei care reușește să mânuiască atât de bine cuvintele cât să-și redea lumea cu exactitatea unui ceasornicar sau bijutier minuțios. Mi-a plăcut mult, tare mult, și mi-e atât de clar că va rămâne o autoare ale cărei cărți le voi aștepta cu sufletul la gură și le voi devora cu nesaț amestecat cu teama să nu se termine prea repede.
March 16, 2021
Абгарян волшебно пишет! Её тексты обнимают и проникают в самую душу, в каждый её уголочек.
Столько добра и тоски в этой книге. Когда улыбаешься сквозь слёзы и хочешь, чтобы история никогда не заканчивалась... Любовь <3
Столько добра и тоски в этой книге. Когда улыбаешься сквозь слёзы и хочешь, чтобы история никогда не заканчивалась... Любовь <3
February 6, 2023
Narine Abgaryan „Simonas“: paaukoti gyvenimą dėl prietarų, baimių ir apkalbų
https://m.delfi.lt/moterys/is-pirmu-l...
https://m.delfi.lt/moterys/is-pirmu-l...
October 7, 2023
Tekstas lyg margas, egzotiškas kilimas, viliojantis sustoti, įsižiūrėti / įsiklausyti.
March 9, 2022
Շատ սիրուն էր, ամեն մեկի պատմությունը դիպչեց սրտիս։ Յուրաքանչյուրի պատմությունը զգում ես, կարեկցում։ Կոտրված սրտեր, տխուր ճակատագրեր… Նարինե Աբգարյանի գրքերից յուրաքանչյուրի մեջ գտնում ենք ցավ, տառապանք, բայց դրա մասին նա այնպես է գրում , որ երբ ավարտվում է վեպը ուղղակի ժպտում ես… հավանեցի… բոլորին հասկացա, վերջում նաեւ Սիմոնին հասկացա …
Գիրքը փակեցի հարազատության զգացումով…
Գիրքը փակեցի հարազատության զգացումով…
July 2, 2023
Deși mai apăsătoare emoțional decât “Din cer au căzut 3 mere”, și aici Narine reușește să creeze atmosfera de basm specifică, reușește să portretizeze viața la țară & importanța comunității, comunismul în Armenia & condiția femeii.
Loved it to pieces & o să îmi ia ceva să îmi revin după ce am citit-o, de-asta grijă când o alegeți că are destul de multe pasaje dureroase (psihoze, oameni care se sinucid, morți subite & dureroase), deși are și multe elemente care ne întorc la liniște & rădăcini (natura, conexiunile cu oamenii, muzica, iubirea necondiționată)
Lumea lui Narine Abgarian e ceva greu de descris în cuvinte
Loved it to pieces & o să îmi ia ceva să îmi revin după ce am citit-o, de-asta grijă când o alegeți că are destul de multe pasaje dureroase (psihoze, oameni care se sinucid, morți subite & dureroase), deși are și multe elemente care ne întorc la liniște & rădăcini (natura, conexiunile cu oamenii, muzica, iubirea necondiționată)
Lumea lui Narine Abgarian e ceva greu de descris în cuvinte
Displaying 1 - 30 of 411 reviews