What do you think?
Rate this book
L'abisso e altri racconti
As the young Zinaida and her sweetheart, the student Nemovetsky, stroll through the idyllic Russian countryside, their memories, dreams and thoughts about life and the future mingle in the evening breeze. But when night falls, they hasten to retrace their steps back to town through a small wood, where they are accosted by three threatening drunkards, who knock Nemovetsky unconscious and start to chase the girl through the underwood. When the young student comes round, he is confronted with the horror of what has just happened.
Haunting, disquieting, shocking, 'The Abyss' – one of the most powerful short stories ever written – is accompanied in this volume by fifteen other stories by Andreyev, including 'Silence', 'The Thief' and 'Lazarus, some of them never translated before into English. Together, they provide a clear account of the lasting legacy of Russia's foremost man of letters of the early twentieth century.
Haunting, disquieting, shocking, 'The Abyss' – one of the most powerful short stories ever written – is accompanied in this volume by fifteen other stories by Andreyev, including 'Silence', 'The Thief' and 'Lazarus, some of them never translated before into English. Together, they provide a clear account of the lasting legacy of Russia's foremost man of letters of the early twentieth century.
303 pages, Paperback
First published January 1, 1926
18 people are currently reading
336 people want to read
About the author
Leonid Andreyev
639 books382 followersLeonid Nikolayevich Andreyev (Russian: Леонид Николаевич Андреев; 1871-1919) was a Russian playwright and short-story writer who led the Expressionist movement in the national literature. He was active between the revolution of 1905 and the Communist revolution which finally overthrew the Tsarist government. His first story published was About a Poor Student, a narrative based upon his own experiences. It was not, however, until Gorky discovered him by stories appearing in the Moscow Courier and elsewhere that Andreyevs literary career really began. His first collection of stories appeared in 1901, and sold a quarter-million copies in short time. He was hailed as a new star in Russia, where his name soon became a byword. He published his short story, In the Fog in 1902. Although he started out in the Russian vein he soon startled his readers by his eccentricities, which grew even faster than his fame. His two best known stories may be The Red Laugh (1904) and The Seven Who Were Hanged (1908). His dramas include the Symbolist plays The Life of Man (1906), Tsar Hunger (1907), Black Masks (1908), Anathema (1909) and He Who Gets Slapped (1915).
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 26 of 26 reviews
October 6, 2020
Η άβυσσος και άλλες ιστορίες του Leonid Andreyev που δημοσιεύθηκαν στη Ρωσία μεταξύ 1898-1914 είναι γραπτά ψυχής μαγευτικά, στοιχειωμένα όσο και σοκαριστικά.
Τα διηγήματα του Αντρέγιεφ αναφέρονται και πλημμυρίζονται απο ιδεαλισμό και πίστη στον άνθρωπο και στον θρίαμβο του καλού, όμως αναβοσβήνει ο φάρος της υποδειγματικής αισχρότητας που οδηγεί σε λιμάνια όπου κατοικεί η σύγχρονη δίποδη ύπαρξη που μόνο εξωτερικά χαρακτηριστικά καλλιέργειας διαθέτει μιας και ως προς το μεγαλύτερο μέρος των ενστίκτων και των παρορμήσεων του παραμένει ζώο. Ένα ζωο που πρέπει να κοιτάζει πίσω απο εκεί που προήλθε για να μπορέσει να βρει που ακριβώς θα κατευθυνθεί.
Απο τα τρία διηγήματα ξεχώρισα ιδιαιτέρως την «κατάρα του θεριού». Ενα γραπτό βιωματικό που καταρτίζεται απο αναμνήσεις που πονάνε στο Βερολίνο του 1906. Εκεί είχε εγκατασταθεί ο συγγραφέας με την σύζυγο του η οποία πεθαίνει μετα απο μια γέννα. Το δασος του μαρτυρίου που αναφέρεται στο διήγημα είναι ο Μέλας Δρυμός όπου και είχαν εγκατασταθεί τον Σεπτέμβριο του 1906.
«Η ύπαρξη απαιτεί το πάθος και την αλήθεια˙ και όχι οποιαδήποτε αλήθεια, αλλά μια αλήθεια για την οποία μπορεί κανείς να ζήσει και να πεθάνει»
Οι πιο σημαντικές αλήθειες δεν ήταν εκείνες που διατίθενται σε αντικειμενικό λόγο, αλλά εκείνες που απαιτούν την υποκειμενικότητα (ή παθιασμένη εσωτερικότητα), δηλαδή το θάρρος, τη δέσμευση και τη πίστη.
«Σήμερα ορίζουμε τους εαυτούς μας και τους άλλους με βάση την τάξη, τη θρησκεία, τη φυλή και την εθνικότητα, σε μια προσπάθεια να ελέγξουμε τις δυσκολίες της ζωής και να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τους τρόπους με τους οποίους οι άνθρωποι που έζησαν πριν από εμάς πέτυχαν ή απέτυχαν. Αλλά οι υπαρξιστές υποστήριξαν ότι «αυτός ο έλεγχος είναι παραπλανητικός, μια δελεαστική απόσπαση της προσοχής μας από την ευθραυστότητά μας που τελικά διαβρώνει τη δυνατότητά μας να ζούμε καλά».
«...ο καθένας πρέπει να μένει έκπληκτος που ένα πράγμα [σεξ] το οποίο παίζει ένα τόσο σημαντικό ρόλο στην ανθρώπινη ζωή έχει μέχρι τώρα πρακτικά παραμεληθεί από το σύνολο των φιλοσόφων, και στέκει μπροστά μας σαν ανεπεξέργαστο και ακατέργαστο υλικό»
Σοπενάουερ.
Για τους υπαρξιστές, η επιδίωξη της καλής ζωής απαιτεί πρώτα την αποδοχή όχι μόνο της ευθραυστότητας αλλά και της ματαιότητας, της αδυναμίας, του παραλογισμού και της ασάφειας, μεταξύ άλλων συνθηκών που μας πλήττουν βαθιά. Όπως το έθεσε ο Camus, πρέπει να φανταστούμε τον Σίσυφο χαρούμενο. Μπορούμε όμως;
«Ο άνθρωπος είναι το προϊόν των αιτιών που δεν είχε καμία πρόβλεψη από το τέλος που πετύχαινε. Ότι η καταγωγή του, η ανάπτυξή του, οι ελπίδες και οι φόβοι του, οι αγάπες και οι πεποιθήσεις του δεν είναι απλά παρά η έκβαση των τυχαίων συνεγκαταστάσεων/τοποθετήσεων των ατόμων. Δεν υπάρχει φωτιά, δεν υπάρχει ηρωισμός, καμία ένταση της σκέψης και του συναισθήματος που να μπορεί να διατηρήσει μια ατομική ζωή πέρα από τον τάφο. Όλοι οι κόποι των ηλικιών, όλη η αφοσίωση, όλη η έμπνευση, όλη η φωτεινότητα της ανθρώπινης μεγαλοφυΐας προορίζονται να εξαφανιστούν στον συντριπτικό θάνατο του ηλιακού συστήματος, και όλος ο ναός του επιτεύγματος του ανθρώπου πρέπει αναπόφευκτα να θαφτεί κάτω από τα συντρίμμια ενός σύμπαντος σε ερείπια». Από την άλλη δεν ανάγεται ο θάνατος του ανθρώπινου είδους λόγω κάποιας καταστροφής, όπως για παράδειγμα ενός πυρηνικού πολέμου. Αντίθετα, αναφέρεται σε μια ριζική αλλαγή που απορρέει από αυτό που αποκαλεί «τεχνικές της υποβάθμισης», όπου ο άνθρωπος είναι υποβαθμισμένη, αποκτηνωμένη μηχανή, και αντιμετωπίζεται ως πράγμα ή αντικείμενο και όχι ως πρόσωπο. Βάσει αυτού του συστήματος της αποπροσωποποίησης, το πρόσωπο είναι ήδη «νεκρό»
«Αν υπήρχε ποτέ Ρώσος συγγραφέας που αντικατόπτριζε πλήρως τη δική του δημιουργία, ήταν σίγουρα ο Λεονίντ Αντρέιεφ. Συναρπαστικό, ενοχλητικό, ανησυχητικό ... σκοτεινό, παθιασμένο, πομπώδες, ασυνεχές, αμφιλεγόμενο - όποια λέξη δύναμης επιλέγετε, είναι πιθανό να περιγράψει τόσο τον Αντρέιεφ όσο και τη γραφή του. - Vlad Zhenevsky, Περίεργη κριτική φαντασίας»
🦋
Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς.
Τα διηγήματα του Αντρέγιεφ αναφέρονται και πλημμυρίζονται απο ιδεαλισμό και πίστη στον άνθρωπο και στον θρίαμβο του καλού, όμως αναβοσβήνει ο φάρος της υποδειγματικής αισχρότητας που οδηγεί σε λιμάνια όπου κατοικεί η σύγχρονη δίποδη ύπαρξη που μόνο εξωτερικά χαρακτηριστικά καλλιέργειας διαθέτει μιας και ως προς το μεγαλύτερο μέρος των ενστίκτων και των παρορμήσεων του παραμένει ζώο. Ένα ζωο που πρέπει να κοιτάζει πίσω απο εκεί που προήλθε για να μπορέσει να βρει που ακριβώς θα κατευθυνθεί.
Απο τα τρία διηγήματα ξεχώρισα ιδιαιτέρως την «κατάρα του θεριού». Ενα γραπτό βιωματικό που καταρτίζεται απο αναμνήσεις που πονάνε στο Βερολίνο του 1906. Εκεί είχε εγκατασταθεί ο συγγραφέας με την σύζυγο του η οποία πεθαίνει μετα απο μια γέννα. Το δασος του μαρτυρίου που αναφέρεται στο διήγημα είναι ο Μέλας Δρυμός όπου και είχαν εγκατασταθεί τον Σεπτέμβριο του 1906.
«Η ύπαρξη απαιτεί το πάθος και την αλήθεια˙ και όχι οποιαδήποτε αλήθεια, αλλά μια αλήθεια για την οποία μπορεί κανείς να ζήσει και να πεθάνει»
Οι πιο σημαντικές αλήθειες δεν ήταν εκείνες που διατίθενται σε αντικειμενικό λόγο, αλλά εκείνες που απαιτούν την υποκειμενικότητα (ή παθιασμένη εσωτερικότητα), δηλαδή το θάρρος, τη δέσμευση και τη πίστη.
«Σήμερα ορίζουμε τους εαυτούς μας και τους άλλους με βάση την τάξη, τη θρησκεία, τη φυλή και την εθνικότητα, σε μια προσπάθεια να ελέγξουμε τις δυσκολίες της ζωής και να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τους τρόπους με τους οποίους οι άνθρωποι που έζησαν πριν από εμάς πέτυχαν ή απέτυχαν. Αλλά οι υπαρξιστές υποστήριξαν ότι «αυτός ο έλεγχος είναι παραπλανητικός, μια δελεαστική απόσπαση της προσοχής μας από την ευθραυστότητά μας που τελικά διαβρώνει τη δυνατότητά μας να ζούμε καλά».
«...ο καθένας πρέπει να μένει έκπληκτος που ένα πράγμα [σεξ] το οποίο παίζει ένα τόσο σημαντικό ρόλο στην ανθρώπινη ζωή έχει μέχρι τώρα πρακτικά παραμεληθεί από το σύνολο των φιλοσόφων, και στέκει μπροστά μας σαν ανεπεξέργαστο και ακατέργαστο υλικό»
Σοπενάουερ.
Για τους υπαρξιστές, η επιδίωξη της καλής ζωής απαιτεί πρώτα την αποδοχή όχι μόνο της ευθραυστότητας αλλά και της ματαιότητας, της αδυναμίας, του παραλογισμού και της ασάφειας, μεταξύ άλλων συνθηκών που μας πλήττουν βαθιά. Όπως το έθεσε ο Camus, πρέπει να φανταστούμε τον Σίσυφο χαρούμενο. Μπορούμε όμως;
«Ο άνθρωπος είναι το προϊόν των αιτιών που δεν είχε καμία πρόβλεψη από το τέλος που πετύχαινε. Ότι η καταγωγή του, η ανάπτυξή του, οι ελπίδες και οι φόβοι του, οι αγάπες και οι πεποιθήσεις του δεν είναι απλά παρά η έκβαση των τυχαίων συνεγκαταστάσεων/τοποθετήσεων των ατόμων. Δεν υπάρχει φωτιά, δεν υπάρχει ηρωισμός, καμία ένταση της σκέψης και του συναισθήματος που να μπορεί να διατηρήσει μια ατομική ζωή πέρα από τον τάφο. Όλοι οι κόποι των ηλικιών, όλη η αφοσίωση, όλη η έμπνευση, όλη η φωτεινότητα της ανθρώπινης μεγαλοφυΐας προορίζονται να εξαφανιστούν στον συντριπτικό θάνατο του ηλιακού συστήματος, και όλος ο ναός του επιτεύγματος του ανθρώπου πρέπει αναπόφευκτα να θαφτεί κάτω από τα συντρίμμια ενός σύμπαντος σε ερείπια». Από την άλλη δεν ανάγεται ο θάνατος του ανθρώπινου είδους λόγω κάποιας καταστροφής, όπως για παράδειγμα ενός πυρηνικού πολέμου. Αντίθετα, αναφέρεται σε μια ριζική αλλαγή που απορρέει από αυτό που αποκαλεί «τεχνικές της υποβάθμισης», όπου ο άνθρωπος είναι υποβαθμισμένη, αποκτηνωμένη μηχανή, και αντιμετωπίζεται ως πράγμα ή αντικείμενο και όχι ως πρόσωπο. Βάσει αυτού του συστήματος της αποπροσωποποίησης, το πρόσωπο είναι ήδη «νεκρό»
«Αν υπήρχε ποτέ Ρώσος συγγραφέας που αντικατόπτριζε πλήρως τη δική του δημιουργία, ήταν σίγουρα ο Λεονίντ Αντρέιεφ. Συναρπαστικό, ενοχλητικό, ανησυχητικό ... σκοτεινό, παθιασμένο, πομπώδες, ασυνεχές, αμφιλεγόμενο - όποια λέξη δύναμης επιλέγετε, είναι πιθανό να περιγράψει τόσο τον Αντρέιεφ όσο και τη γραφή του. - Vlad Zhenevsky, Περίεργη κριτική φαντασίας»
🦋
Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς.
January 15, 2024
Una verdadera sorpresa la de este autor ruso que desconocía. El estilo de Andreyev quizás se aleja un poco de sus contemporáneos rusos pero la influencia de Dostoyevski es muy palpable en su obra.
Andreyev recoge a los personajes maltratados por la vida y torturados psicológicamente de Dostoyevski y te los pone en historias dignas de Edgar Allan Poe. Suena bien no?
En este bonito volumen podemos encontrar nueve cuentos sobre violaciones, resucitados, suicidas y ladrones. Destacaría los siguientes:
Lázaro(****): Que le pasó a Lázaro después de que lo resucitará Jesús. Esta historia responde a la pregunta con un lázaro zombie que deambula por la vida sin hambre ni sed y cuyos ojos muestran el más allá y la desesperanza a aquellos que los miran.
El Kaiser y el prisionero(****): Una metáfora universal contra la guerra. Un profesor ruso es llevado prisionero a dialogar con el Kaiser Guillermo, cuya soberbia y crueldad parecen no tener límites pero puede ser que aprenda una lección.
El abismo(***): Una inocente pareja que pasea por el campo se irán internando en un bosque oscuro hasta ser asaltados por unos maleantes que violarán a la chica.
Orfeo(****)un solista de ópera que canta como los ángeles decide derrotar a Orfeo y trata de conmover con sus arias a un auditorio de burros con desastrosas consecuencias.
Los cornudos(****): En una isla se celebra cada año un desfile en que aquellos maridos que creen que sus mujeres les son infieles, se colocan unos cuernos y se juntan en procesión. Lo retorcido del caso es que eso constituye más burla para ellas, para las infieles, que para los propios cornudos.
Andreyev recoge a los personajes maltratados por la vida y torturados psicológicamente de Dostoyevski y te los pone en historias dignas de Edgar Allan Poe. Suena bien no?
En este bonito volumen podemos encontrar nueve cuentos sobre violaciones, resucitados, suicidas y ladrones. Destacaría los siguientes:
Lázaro(****): Que le pasó a Lázaro después de que lo resucitará Jesús. Esta historia responde a la pregunta con un lázaro zombie que deambula por la vida sin hambre ni sed y cuyos ojos muestran el más allá y la desesperanza a aquellos que los miran.
El Kaiser y el prisionero(****): Una metáfora universal contra la guerra. Un profesor ruso es llevado prisionero a dialogar con el Kaiser Guillermo, cuya soberbia y crueldad parecen no tener límites pero puede ser que aprenda una lección.
El abismo(***): Una inocente pareja que pasea por el campo se irán internando en un bosque oscuro hasta ser asaltados por unos maleantes que violarán a la chica.
Orfeo(****)un solista de ópera que canta como los ángeles decide derrotar a Orfeo y trata de conmover con sus arias a un auditorio de burros con desastrosas consecuencias.
Los cornudos(****): En una isla se celebra cada año un desfile en que aquellos maridos que creen que sus mujeres les son infieles, se colocan unos cuernos y se juntan en procesión. Lo retorcido del caso es que eso constituye más burla para ellas, para las infieles, que para los propios cornudos.
August 24, 2019
Αριστούργημαχαχαχα
July 7, 2020
Perhaps similar to how some American readers have reduced the literary identity of Stefan Grabinski to a "Polish Poe," so they also have glibly summed up Andreyev as a "Russian Poe." Yes, the acutely-developed portrayal of psychological trauma in the much-discussed "The Abyss" and the cosmic horrors suggested in his remarkably expressionistic interpretation of Lazarus's resurrection certainly mark one aspect of Andreyev's imagination as dramatically dark; however, such a narrow focus distracts from his powerful ability to conjure the full emotional spectrum within a relatively brief number of pages.
An intensely self-victimizing conscience drives the plot of "The Thief" and, of course, at least dimly recalls Poe, yet the paranoia-driven train ride doubles as a panoramic view of the titular character's inner life; both the passing landscape and the other passengers' activities evoke particular memories which rise and fall within the thief's anguished stream of consciousness. As in the aforementioned "Lazarus", many passages read like richly detailed prose-poems; this, being one of them:
"[T]he girl in white is coming from the direction where the dance is, and he leaps onto the carriage platform and crosses to its other side. Thus he cannot even see either the girl in white or the dancers-- it is only the music that, in an instant, pours a wave of hot sounds over his head, and then everything is lost in the darkness and in the silence of the night. He is alone on the unsteady platform of the carriage amidst the dim silhouettes of the night; everything is moving[...] without touching him, everything so foreign and phantasmal, like the images of a dream[...]"
Another entry that displays his facility for intimately expressing the subtle movements of the inner life--not merely confined to the stereotypically "darker" side--is "The Flight"; fatefully foreshadowed by a premonitory dream and a simultaneously joyful yet sorrowful departure from his colleagues and family, the young pilot, like a modern Icarus, seeks to reach unprecedented altitudes and, in the process, finds himself leaving behind not only his much-cherished human sentiments but also his identification as an inhabitant of earth:
"There from where the rain had poured in the night and where the thunder had rolled, lighting its nocturnal path amidst storm clouds and chaos, it was now quiet, azure and spacious, in a heavenly way. Wordless and broad, the rare clouds floated along their invisible paths, the sun reigned in solitude and there was no noise, no earthly voices nor a single earthly sign that might have signified an obstacle."
Of the stories representing Andreyev's contributions to the rich tradition of Russian absurdism, "A Son of Man" seems to be the most remarkable; strangely liberated by a newly-declared law of religious tolerance and the popularization of the gramophone, an iconoclastic priest rejects his usual duties and spends his time "possessing" household pets by repeatedly playing the recorded voice of a suffering "Yid" and, after having tired of that, arbitrarily converting to Islam. While on the surface the portrait of this priest-turned-provocateur is supremely comedic, the story itself serves to convey the psychological impact of the burgeoning atheism and insidious machine-worship which so deeply characterized the early twentieth century (the latter, no doubt, only increasing in the present).
While the more quotidian pieces of human suffering--particularly the tedious portrayals of institutionalized individuals in the equally overlong "Phantoms" and "Once Upon a Time There Lived..."--require less drama and, therefore, reveal a creatively disempowered Andreyev, the blend of absurdity and poignancy consistently occurring throughout the book should remain relevant to twenty-first century readers who possess a similarly haunted sense of life.
As for the translations, they do convey the genuine poetry of the originals, with only the occasional awkward phrase scattered here and there. On a minor note, the verb tenses often arbitrarily shift in at least half of the stories; I wonder whether this was an idiosyncrasy of the author or an oversight of the translator.
An intensely self-victimizing conscience drives the plot of "The Thief" and, of course, at least dimly recalls Poe, yet the paranoia-driven train ride doubles as a panoramic view of the titular character's inner life; both the passing landscape and the other passengers' activities evoke particular memories which rise and fall within the thief's anguished stream of consciousness. As in the aforementioned "Lazarus", many passages read like richly detailed prose-poems; this, being one of them:
"[T]he girl in white is coming from the direction where the dance is, and he leaps onto the carriage platform and crosses to its other side. Thus he cannot even see either the girl in white or the dancers-- it is only the music that, in an instant, pours a wave of hot sounds over his head, and then everything is lost in the darkness and in the silence of the night. He is alone on the unsteady platform of the carriage amidst the dim silhouettes of the night; everything is moving[...] without touching him, everything so foreign and phantasmal, like the images of a dream[...]"
Another entry that displays his facility for intimately expressing the subtle movements of the inner life--not merely confined to the stereotypically "darker" side--is "The Flight"; fatefully foreshadowed by a premonitory dream and a simultaneously joyful yet sorrowful departure from his colleagues and family, the young pilot, like a modern Icarus, seeks to reach unprecedented altitudes and, in the process, finds himself leaving behind not only his much-cherished human sentiments but also his identification as an inhabitant of earth:
"There from where the rain had poured in the night and where the thunder had rolled, lighting its nocturnal path amidst storm clouds and chaos, it was now quiet, azure and spacious, in a heavenly way. Wordless and broad, the rare clouds floated along their invisible paths, the sun reigned in solitude and there was no noise, no earthly voices nor a single earthly sign that might have signified an obstacle."
Of the stories representing Andreyev's contributions to the rich tradition of Russian absurdism, "A Son of Man" seems to be the most remarkable; strangely liberated by a newly-declared law of religious tolerance and the popularization of the gramophone, an iconoclastic priest rejects his usual duties and spends his time "possessing" household pets by repeatedly playing the recorded voice of a suffering "Yid" and, after having tired of that, arbitrarily converting to Islam. While on the surface the portrait of this priest-turned-provocateur is supremely comedic, the story itself serves to convey the psychological impact of the burgeoning atheism and insidious machine-worship which so deeply characterized the early twentieth century (the latter, no doubt, only increasing in the present).
While the more quotidian pieces of human suffering--particularly the tedious portrayals of institutionalized individuals in the equally overlong "Phantoms" and "Once Upon a Time There Lived..."--require less drama and, therefore, reveal a creatively disempowered Andreyev, the blend of absurdity and poignancy consistently occurring throughout the book should remain relevant to twenty-first century readers who possess a similarly haunted sense of life.
As for the translations, they do convey the genuine poetry of the originals, with only the occasional awkward phrase scattered here and there. On a minor note, the verb tenses often arbitrarily shift in at least half of the stories; I wonder whether this was an idiosyncrasy of the author or an oversight of the translator.
February 8, 2024
کتاب رو سبحان اسماعیلی سیگارودی به فارسی ترجمه کرده تحت عنوان «پرتگاه و سه داستان دیگر» و نشر گویا منتشر کرده. متاسفانه در گودریدز نسخه فارسی کتاب نبود.
ولی عجب نثر تلخ و اکسپرسیونیستی خاصی داره آندرییف اولین کتاب بود ازش میخوندم و داستان پایانی یعنی پرتگاه چقدر تلخ بود.
یک داستان هم تحت عنوان سگ ولگرد در کتاب بود که خیلی خیلی شبیه داستان صادق هدایت با داستانی با همین نام هست. نمیدونم احتمالا هدایت تاثیر گرفته از همین داستان آندرییف بوده و با اقتباسی از داستان آندرییف این داستان رو نوشته.
در کل بخونیدش! ولی اگه روحیه لطیفی دارید سراغش نرید چراکه مترجم هم درخواست کرده بود که محدوده سنی مثبت هجده رو روی کتاب بنویسند ولی ناشر امتناع کرده!!
ترجمه هم مشکلی نداشت و خوب بود.
ولی عجب نثر تلخ و اکسپرسیونیستی خاصی داره آندرییف اولین کتاب بود ازش میخوندم و داستان پایانی یعنی پرتگاه چقدر تلخ بود.
یک داستان هم تحت عنوان سگ ولگرد در کتاب بود که خیلی خیلی شبیه داستان صادق هدایت با داستانی با همین نام هست. نمیدونم احتمالا هدایت تاثیر گرفته از همین داستان آندرییف بوده و با اقتباسی از داستان آندرییف این داستان رو نوشته.
در کل بخونیدش! ولی اگه روحیه لطیفی دارید سراغش نرید چراکه مترجم هم درخواست کرده بود که محدوده سنی مثبت هجده رو روی کتاب بنویسند ولی ناشر امتناع کرده!!
ترجمه هم مشکلی نداشت و خوب بود.
July 6, 2023
احتمالا سه و نیم.
این مجموعه داستان رو یکی دو روز پیش تموم کردم و وقت نکردم بیام اینجا چیزی راجع بهش بنویسم. حس میکنم یکی از معدود انتخابات خیلی اشتباهم تو کتابخونی بود. نه لزوما بابت محتوای بد کتاب، بلکه به خاطر شرایط فکری، روانی و زمانی نامتناسبم با کتاب.
زبان و قلم آندرییف و مترجم، یکی از نقات قوت این کتاب بود که زیبا و توصیفی؛ البته که توصیفی بودن حوصله و سلیقه خاصی رو میطلبه که من در حال حاضر جفتشو ندارم. هر چهار داستان مجموعه پرتگاه و داستانهای دیگر، حال و هوایی گوتیگ و دارکی داشتن. خفن آندرییف از این جهت برای من از طریق نمایشنامههای زندگی انسان و فرمانروای گرسنگان ثابت شده بود. ولی محتوای این کتاب به دلم ننشست و با زور خوندن خیلی از قسمتهاشو. درونمایه اصلی کل چهار داستان این مجموعه عشق و عطش جوانی نافرجام بود که با پیچشهای ناگهانی داستانی، یهو تلخ و تاریک و سنگین میشد.
حس میکنم اگه این داستانهارو تو یه زمان و حال دیگهای میخوندم، تجربه متفاوتی ازش میداشتم. چون به نظرم پتانسیل آندرییف در نویسندگی واقعا بالاس.
این مجموعه داستان رو یکی دو روز پیش تموم کردم و وقت نکردم بیام اینجا چیزی راجع بهش بنویسم. حس میکنم یکی از معدود انتخابات خیلی اشتباهم تو کتابخونی بود. نه لزوما بابت محتوای بد کتاب، بلکه به خاطر شرایط فکری، روانی و زمانی نامتناسبم با کتاب.
زبان و قلم آندرییف و مترجم، یکی از نقات قوت این کتاب بود که زیبا و توصیفی؛ البته که توصیفی بودن حوصله و سلیقه خاصی رو میطلبه که من در حال حاضر جفتشو ندارم. هر چهار داستان مجموعه پرتگاه و داستانهای دیگر، حال و هوایی گوتیگ و دارکی داشتن. خفن آندرییف از این جهت برای من از طریق نمایشنامههای زندگی انسان و فرمانروای گرسنگان ثابت شده بود. ولی محتوای این کتاب به دلم ننشست و با زور خوندن خیلی از قسمتهاشو. درونمایه اصلی کل چهار داستان این مجموعه عشق و عطش جوانی نافرجام بود که با پیچشهای ناگهانی داستانی، یهو تلخ و تاریک و سنگین میشد.
حس میکنم اگه این داستانهارو تو یه زمان و حال دیگهای میخوندم، تجربه متفاوتی ازش میداشتم. چون به نظرم پتانسیل آندرییف در نویسندگی واقعا بالاس.
November 20, 2019
Another Russian master I found by accident. Very dark stuff.
May 13, 2023
I know Andreyev is a great writer but that isn’t demonstrated by these stories.
I have another collection of his, curated by a friend of mine, and I bet she made way better selections 😎
I have another collection of his, curated by a friend of mine, and I bet she made way better selections 😎
January 25, 2020
Just read "The Abyss" for my Russian culture and history class. Andreyev's descriptions of nature are absolutely beautiful! Also read "In the Fog." Will come back to read more. Hopefully, one day I can do it in Russian.
April 7, 2020
Η άβυσσος.
«Πιάστε με!» συγκρατήθηκε όμως, και με ύφος σοβαρό και γεμάτο ευγνωμοσύνη έγειρε το κεφάλι και, κάπως φοβισμένα, του άπλωσε το χέρι της που διατηρούσε ακόμη το τρυφερό φούσκωμα ενός παιδικού χεριού. Κι εκείνος λαχταρούσε μέχρις οδύνης να σφίξει αυτό το τρεμάμενο χεράκι, αλλά συγκρατήθηκε, το πήρε γεμάτο σεβασμό με μια μικρή υπόκλιση και γύρισε σεμνά το κεφάλι από την άλλη μεριά όταν φάνηκε λιγάκι το πόδι της κοπελίτσας καθώς δρασκέλιζε το χαντάκι.
«Πιάστε με!» συγκρατήθηκε όμως, και με ύφος σοβαρό και γεμάτο ευγνωμοσύνη έγειρε το κεφάλι και, κάπως φοβισμένα, του άπλωσε το χέρι της που διατηρούσε ακόμη το τρυφερό φούσκωμα ενός παιδικού χεριού. Κι εκείνος λαχταρούσε μέχρις οδύνης να σφίξει αυτό το τρεμάμενο χεράκι, αλλά συγκρατήθηκε, το πήρε γεμάτο σεβασμό με μια μικρή υπόκλιση και γύρισε σεμνά το κεφάλι από την άλλη μεριά όταν φάνηκε λιγάκι το πόδι της κοπελίτσας καθώς δρασκέλιζε το χαντάκι.
November 27, 2021
Lazarus and the titular The Abyss are both fantastic, and though some of the entries whoa bit weak at times, nonetheless came together to form an tight collection demonstrating Andreyev’s unique spin on the decadent macabre.
August 20, 2019
Breathtaking, amazing, I could have just read "Lazarus" and been blown away. Having all the other stories in here is just a gift.
October 19, 2021
Beznaděj, mizérie a černota ze stránek, ale mluvit o Andrejevovi jako o pokračovateli Dostojevského tradice, hmmm, připadá mi, že mu v jeho próze chybí rozměry. Má snadno se čtoucí styl, ne tak těžkopádný, jak je u ruských autorů zvykem, ale zároveň mě jeho texty příliš nezaujaly, spíš jsem proplouval řadou neurčitých, nejasných, špatných realit. Úvodní 'Fixní idea' mě zaujala asi nejvíc a 'Zeď' má mě velice povědomý nádech, i některých věcí a myšlenek z mé vlastní hlavy, ta beznaděj. Andrejev byl svého času takový rebel, ale zápasil s očekáváním čtenářů (což je taky blízký motiv), zápasil pravděpodobně se spoustou věcí, ale tohle, co se mi dostalo do rukou, asi není něco, co už bych v podobném ražení neokusil. Ještě snad zkusím 'Povídku o sedmi oběšených', Satanův deník mě po tomhle příliš neláká.
November 2, 2022
El final de John el Predicador ☆☆☆
Todo llega demasiado tarde ☆☆☆☆
No quiero que sea demasiado tarde ☆☆☆☆
Lázaro ☆☆☆☆☆
Conversación nocturna ☆☆☆☆
En la estación ☆☆☆
El Ladrón ☆☆☆
El abismo ☆☆☆☆☆
Los burros ☆☆☆
Un diablo en una boda ☆☆☆
Sacrificio ☆☆☆☆
Los Cornudos ☆☆☆☆
Todo llega demasiado tarde ☆☆☆☆
No quiero que sea demasiado tarde ☆☆☆☆
Lázaro ☆☆☆☆☆
Conversación nocturna ☆☆☆☆
En la estación ☆☆☆
El Ladrón ☆☆☆
El abismo ☆☆☆☆☆
Los burros ☆☆☆
Un diablo en una boda ☆☆☆
Sacrificio ☆☆☆☆
Los Cornudos ☆☆☆☆
August 22, 2023
que bajonazo, escrito desde la perspectiva de la pareja de la víctima. Un cuento que sirve para confirmar a un autor consistente que suele ser pasado por alto pero que destaca entre otros mas reconocidos. No apto para quienes no pueden leer misoginia.
December 8, 2023
So so so good!!!! Really immersive writing. I love when you finish a short story and you just have to sit there for a minute to process everything that just happened. Lazarus was absolutely incredible- you could feel the bleakness and understand exactly what Lazarus was seeing.
July 9, 2018
I am very fond of this writer, two books :) or more like 20 or something stories. Highly recommend!
September 13, 2020
This is for sure one of the best russian authors ever. I would consider him and Tolstoi equals.
August 11, 2021
Bleak and bizarre. Left me with the same feeling of emptiness after reading Tolstoy’s The Death of Ivan Ilych and Other Stories.
July 24, 2022
I don't have words for it.
July 7, 2024
Disappointed in this collection over all. But gave it 3 stars thanks to The Abyss, which is a 5 star short story.
January 5, 2025
la forma de escribir del autor esta a otro niveeel
Read
August 2, 2011Come for the rape, stay for the murder. My translation makes Andreyev sound like the Russian Edgar Allen Poe.
December 19, 2017
I sette impiccati 4*
L'abisso 3*
Giuda Iscariota 5*
Lazzaro 4*
I cristiani 5*
Dies irae 5*
Così fu 5*
L'abisso 3*
Giuda Iscariota 5*
Lazzaro 4*
I cristiani 5*
Dies irae 5*
Così fu 5*
September 2, 2023
Very good collection of stories, interesting thoughts, development, little bleak but examining the human soul in a way. Liked it very much.
October 29, 2015
Me encantó!!!!
Displaying 1 - 26 of 26 reviews