What do you think?
Rate this book
Podróż ludzi Księgi
Jest to opowieść o niezwykłej wyprawie, zaplanowanej przez tajemnicze Bractwo w celu odnalezienia Księgi napisanej przez Boga. Ma ona zawierać nie tylko wszystkie mądrości świata, lecz także posiadać cudowną moc. W podróż do ukrytego w górach starego klasztoru wyruszają: niemowa Gauche, porzucona właśnie utrzymanka bogatego panicza - Weronika, oraz Markiz, jedyny wtajemniczony w tym gronie. Czy Księga naprawdę istnieje? Czy zdołają ją odszukać? Czy potrafią odczytać zawarte w niej mądrości i odnaleźć szczęście?
Podróż... jest przypowieścią o ludzkiej bezradności wobec tajemnicy istnienia, historią złudzeń i przewrotności losu. Książka otrzymała nagrodę Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek za najlepszy debiut prozatorski lat 1992-1993.
Pisanie powieści jest dla mnie przeniesionym w dojrzałość opowiadaniem sobie samemu bajek – wyznaje na okładce książki Olga Tokarczuk. – Tak jak to robią dzieci, zanim zasną. Posługują się przy tym językiem z pogranicza snu i jawy, opisują i zmyślają. Taka jest właśnie ta książka, pisana z naiwną wiarą dwudziestokilkuletniego dziecka, że cokolwiek przydarzy się ludziom, ma swój sens. Ku mojemu zdziwieniu powstała jednak gorzka, może nawet okrutna historia złudzeń i wszelkiego niespełnienia.
Podróż... jest przypowieścią o ludzkiej bezradności wobec tajemnicy istnienia, historią złudzeń i przewrotności losu. Książka otrzymała nagrodę Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek za najlepszy debiut prozatorski lat 1992-1993.
Pisanie powieści jest dla mnie przeniesionym w dojrzałość opowiadaniem sobie samemu bajek – wyznaje na okładce książki Olga Tokarczuk. – Tak jak to robią dzieci, zanim zasną. Posługują się przy tym językiem z pogranicza snu i jawy, opisują i zmyślają. Taka jest właśnie ta książka, pisana z naiwną wiarą dwudziestokilkuletniego dziecka, że cokolwiek przydarzy się ludziom, ma swój sens. Ku mojemu zdziwieniu powstała jednak gorzka, może nawet okrutna historia złudzeń i wszelkiego niespełnienia.
216 pages, Hardcover
First published January 1, 1993
About the author
Olga Tokarczuk
73 books7,356 followersOlga Nawoja Tokarczuk is a Polish writer, activist, and public intellectual. She is one of the most critically acclaimed and successful authors of her generation in Poland. She was awarded the 2018 Nobel Prize in Literature as the first Polish female prose writer for "a narrative imagination that with encyclopedic passion represents the crossing of boundaries as a form of life".
For her novel Flights, Tokarczuk was awarded the 2018 Man Booker International Prize. For Flights and The Books of Jacob, she won the Nike Awards, Poland's top literary prize, among other accolades; she won the Nike audience award five times.
Her works have been translated into almost 40 languages, making her one of the most translated contemporary Polish writers. The Books of Jacob, regarded as her magnum opus, was released in the UK in November 2021 after seven years of translation work, followed by release in the US in February 2022. In March that year, the novel was shortlisted for the 2022 International Booker Prize.
Source: wikipedia
Photo: Łukasz Giza
For her novel Flights, Tokarczuk was awarded the 2018 Man Booker International Prize. For Flights and The Books of Jacob, she won the Nike Awards, Poland's top literary prize, among other accolades; she won the Nike audience award five times.
Her works have been translated into almost 40 languages, making her one of the most translated contemporary Polish writers. The Books of Jacob, regarded as her magnum opus, was released in the UK in November 2021 after seven years of translation work, followed by release in the US in February 2022. In March that year, the novel was shortlisted for the 2022 International Booker Prize.
Source: wikipedia
Photo: Łukasz Giza
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 227 reviews
May 6, 2024
Îndemnuri din toate părțile: nu ești om dacă nu citești imediat acest roman. Degeaba faci recenzii, degeaba te dai star, degeaba faci umbră pămîntului. Tolle lege!
Iaca l-am citit a doua oară. Cartea m-a derutat cu totul. Nu e nici bună, nici rea. E banală. Tema pelerinilor care caută „caliciul sacru” are o vechime remarcabilă. În Romanele Mesei Rotunde toată lumea caută ceva (asta e ocupația principală a cavalerilor!), nimeni nu muncește, și numai unul singur, Cel Pur și Inocent, accede într-un sfîrșit la Graal.
Construcția romanului Olgăi Tokarczuk e tradițională, etapa și capitolul, popasul și discuția, hanul și vorbăria. Mult mai interesante mi s-au părut personajele. Acțiunea se petrece pe la 1680. Un grup de „inițiați” își propune să găsească o Carte (foarte importantă, nu ni se spune de ce) ascunsă undeva în Pirinei, pe locul unei foste mănăstiri, nu știm precis unde.
Pornesc la drum. Cîțiva, firește, renunță. Își pierd entuziasmul, energia, cheful. Căutarea finală are loc în doi: un bărbat (Marchizul) și o curtezană (Veronica). Plus vizitiul trăsurii (se înțelege de la sine: el este Cel Pur, cel Fără Pată, cel Inocent). Marchizul suferă de melancolii și angoase, e obsedat de timp, de finitudinea omului, de influența planetelor asupra minții, de liberul arbitru sartrian, de impersonalul Se. Într-un cuvînt: de Absolut. Femeia, bineînțeles, e obsedată de posibilitatea unei iubiri definitive. Fiecare cu obsesia lui. Personajele sînt, așadar, antinomice (yin + yang, teluricul / hylicul + pneumaticul) și tocmai de aceea se potrivesc. Eroii sînt încă pe drum, ajung în munți, se face un frig strașnic, întîlnesc un pustnic, un soi de alchimist dezabuzat, locuitor în subteran. Încă un popas. Încă un schimb de subtilități. Iată un pasaj, ca să ne facem o impresie cu privire la tonul cărții:
„Toți copiii lui Saturn... trăiesc sentimentul mărginirii. Cînd se trezesc dimineața, mai întîi se miră că nu au murit noaptea. Apoi se miră că soarele a răsărit și că ziua a început. Resemnarea proprie doar obiectelor moarte îi face să revină în fiecare dimineață în lumea în care continuă să existe uși, încuietori, lanțuri, granițe, pașapoarte și limitarea oricărei măsurători a timpului Ei resimt dureros ticăitul amenințător al ceasului și fîșîitul nisipului care curge în clepsidră. Se lasă furați de cuvinte, care ne despart perfid experiența de existență” (pp.127-128). Din păcate, astfel de fragmente sînt rare.
Cred că știți deja ce urmează. Marchizul și curtezana mor în pragul paradisului ascuns după creste. Doar inocentul ajunge la Carte. Dar el, desigur, nu știe să citească:
„Gauche răsfoi mii de pagini, întrucît cartea era uriașă, pînă ce ochii îi obosiră. Poate greșise, poate nu se uitase bine... Își plimba degetul pe șirurile de litere, dar la capătul șirului nu găsea nici o explicație... Gauche începu să plîngă în hohote, iar lacrimile îi curgeau pe obrajii murdari și-i picurau pe mîinile încleștate” (pp.209-210).
Iaca l-am citit a doua oară. Cartea m-a derutat cu totul. Nu e nici bună, nici rea. E banală. Tema pelerinilor care caută „caliciul sacru” are o vechime remarcabilă. În Romanele Mesei Rotunde toată lumea caută ceva (asta e ocupația principală a cavalerilor!), nimeni nu muncește, și numai unul singur, Cel Pur și Inocent, accede într-un sfîrșit la Graal.
Construcția romanului Olgăi Tokarczuk e tradițională, etapa și capitolul, popasul și discuția, hanul și vorbăria. Mult mai interesante mi s-au părut personajele. Acțiunea se petrece pe la 1680. Un grup de „inițiați” își propune să găsească o Carte (foarte importantă, nu ni se spune de ce) ascunsă undeva în Pirinei, pe locul unei foste mănăstiri, nu știm precis unde.
Pornesc la drum. Cîțiva, firește, renunță. Își pierd entuziasmul, energia, cheful. Căutarea finală are loc în doi: un bărbat (Marchizul) și o curtezană (Veronica). Plus vizitiul trăsurii (se înțelege de la sine: el este Cel Pur, cel Fără Pată, cel Inocent). Marchizul suferă de melancolii și angoase, e obsedat de timp, de finitudinea omului, de influența planetelor asupra minții, de liberul arbitru sartrian, de impersonalul Se. Într-un cuvînt: de Absolut. Femeia, bineînțeles, e obsedată de posibilitatea unei iubiri definitive. Fiecare cu obsesia lui. Personajele sînt, așadar, antinomice (yin + yang, teluricul / hylicul + pneumaticul) și tocmai de aceea se potrivesc. Eroii sînt încă pe drum, ajung în munți, se face un frig strașnic, întîlnesc un pustnic, un soi de alchimist dezabuzat, locuitor în subteran. Încă un popas. Încă un schimb de subtilități. Iată un pasaj, ca să ne facem o impresie cu privire la tonul cărții:
„Toți copiii lui Saturn... trăiesc sentimentul mărginirii. Cînd se trezesc dimineața, mai întîi se miră că nu au murit noaptea. Apoi se miră că soarele a răsărit și că ziua a început. Resemnarea proprie doar obiectelor moarte îi face să revină în fiecare dimineață în lumea în care continuă să existe uși, încuietori, lanțuri, granițe, pașapoarte și limitarea oricărei măsurători a timpului Ei resimt dureros ticăitul amenințător al ceasului și fîșîitul nisipului care curge în clepsidră. Se lasă furați de cuvinte, care ne despart perfid experiența de existență” (pp.127-128). Din păcate, astfel de fragmente sînt rare.
Cred că știți deja ce urmează. Marchizul și curtezana mor în pragul paradisului ascuns după creste. Doar inocentul ajunge la Carte. Dar el, desigur, nu știe să citească:
„Gauche răsfoi mii de pagini, întrucît cartea era uriașă, pînă ce ochii îi obosiră. Poate greșise, poate nu se uitase bine... Își plimba degetul pe șirurile de litere, dar la capătul șirului nu găsea nici o explicație... Gauche începu să plîngă în hohote, iar lacrimile îi curgeau pe obrajii murdari și-i picurau pe mîinile încleștate” (pp.209-210).
February 9, 2024
Foarte greu de urmărit traseul cărții. Multe întâmplări haotice și fără sens, iar personajele ciudate.
January 26, 2020
Mi-a placut mult. Superbă. Recomand.
Read
November 24, 2016Olga Tokarčuk piše sjajno i vrlo osobeno (kaže vam neko ko se zaljubio u nju na prvoj strani Beguna), i to je vidljivo već i u ovom romanu-prvencu. A vidljivo je i da je u pitanju prvenac. Jer u prvi roman ili prvi film mladi autori često žele da stave SVEEEE do čega im je u životu stalo i da nam OBJASNE smisao svega postojećeg (ili to da ga nema, ok) i od te silne želje i volje i ljubavi prema stvaranju na kraju poklekne samo delo tj. zaplet se ugasi kao vlažan fitilj.
Ali to se da izuzeti baš zato što u ovoj knjizi imamo SVEEE, dakle i učene markize i lepe kurtizane i opozivanje Nantskog edikta i progon hugenota i sukob racionalizma i misticizma i masone (kao) i alhemiju (ali kroz jungovsku prizmu, naravno) i kabalu/gnosticizam (i tu opisivanje Knjige prosto vrca od Šulca) i snove i ljubav i putovanja i raspravu o estetici i perspektivi kod Učela i filozofske razgovore i malecni uticaj Ziskindovog Parfema i smisao života i postojanja i odnos čoveka prema Bogu, dakle zbilja !sve! na manje od dvesta strana. Za ponovno čitanje.
Mala napomena: ako ikad nađete ovo srpsko izdanje - prisetite se sami da je u pitanju stvarno dobra knjiga, jer vas omot i oprema ničim na to neće podsetiti, mnogo su drljavi :/ Srećom te je prevod Milice Markić standardno pouzdan.
Ali to se da izuzeti baš zato što u ovoj knjizi imamo SVEEE, dakle i učene markize i lepe kurtizane i opozivanje Nantskog edikta i progon hugenota i sukob racionalizma i misticizma i masone (kao) i alhemiju (ali kroz jungovsku prizmu, naravno) i kabalu/gnosticizam (i tu opisivanje Knjige prosto vrca od Šulca) i snove i ljubav i putovanja i raspravu o estetici i perspektivi kod Učela i filozofske razgovore i malecni uticaj Ziskindovog Parfema i smisao života i postojanja i odnos čoveka prema Bogu, dakle zbilja !sve! na manje od dvesta strana. Za ponovno čitanje.
Mala napomena: ako ikad nađete ovo srpsko izdanje - prisetite se sami da je u pitanju stvarno dobra knjiga, jer vas omot i oprema ničim na to neće podsetiti, mnogo su drljavi :/ Srećom te je prevod Milice Markić standardno pouzdan.
Read
January 31, 2025От кожного разу, коли читаю Токарчук, думаю, що до найкращого в неї я ще не дісталась. З кожною новою книгою думаю, що найліпше ще чекає попереду. І це найліпше ніколи не приходить 🥲
Втім, стабільно хороший роман з характерними для Токарчук тропами. Трошки меланхолії, тема подорожей, нотки алхімії, багато природи, історичний сетинґ. Лайтовий, ледь помітний магічний реалізм, в який заховано класичний сю��ет пошуку святого грааля.
Що ж, піду собі і далі топотіти до чогось у Токарчук визначного, а Мандрівку точно раджу для якось приємного теплого меланхолійного вечора.
Втім, стабільно хороший роман з характерними для Токарчук тропами. Трошки меланхолії, тема подорожей, нотки алхімії, багато природи, історичний сетинґ. Лайтовий, ледь помітний магічний реалізм, в який заховано класичний сю��ет пошуку святого грааля.
Що ж, піду собі і далі топотіти до чогось у Токарчук визначного, а Мандрівку точно раджу для якось приємного теплого меланхолійного вечора.
June 26, 2022
Zakończenie uratowało tę książkę. Jak sama autorka napisała- w tej pozycji nie są ważni bohaterowie i historia sama w sobie. Jest to tylko tło do rozważań na wiele różnych tematów. Jak zawsze Tokarczuk nie zawodzi pod względem odkrywczości swoich twierdzeń i barwności stylu pisania.
Wydaje mi się, że głównym przesłaniem książki jest to, że nie doceniamy podróży samej w sobie. Kiedy chcemy coś osiągnąć, to dążymy do tego, lecz skupiamy się tylko na tym, czy nam się uda. A nie powinniśmy, bo w pewien sposób sama droga do tego celu powinna być naszym celem, bez względu na to, czy uda nam się osiągnąć to, co zamierzaliśmy, czy coś innego. Ponieważ to te "podróże" nas najbardziej rozwijają, a nie osiągnięcie samo w sobie.
Polecam, ale nie jest to prosta książka i jest dość inna w porównaniu do pozostałych tytułów Tokarczuk.
Wydaje mi się, że głównym przesłaniem książki jest to, że nie doceniamy podróży samej w sobie. Kiedy chcemy coś osiągnąć, to dążymy do tego, lecz skupiamy się tylko na tym, czy nam się uda. A nie powinniśmy, bo w pewien sposób sama droga do tego celu powinna być naszym celem, bez względu na to, czy uda nam się osiągnąć to, co zamierzaliśmy, czy coś innego. Ponieważ to te "podróże" nas najbardziej rozwijają, a nie osiągnięcie samo w sobie.
Polecam, ale nie jest to prosta książka i jest dość inna w porównaniu do pozostałych tytułów Tokarczuk.
October 25, 2020
4,5 pentru acest roman devorat cu lăcomie datorită stilului poetic al scriitoarei poloneze.
o lectură desăvârșită unde cartea joacă rolul unui drog menit să ascundă sensul vieții, cu deșertăciunea și îndoiala unor personaje creionate după tiparul omului de rând.
“Cel mai mare vis al lui Gauche era să poată spune cândva: „Sunt Gauche” şi să se scoată în felul acesta pe sine din abisul indefinitului. De aceea grajdul, caii, rândunelele erau deseori martorii încercărilor lui de a vorbi. Gauche deschidea gura şi aştepta până ce vreun cuvânt ţâşnea prin ea spre lume. Ceea ce reuşea era un fel de expiraţie bolborosită, un sunet de durere sau de singurătate, iar Gauche nu credea că în el se poate ascunde cheia lumii.”
o lectură desăvârșită unde cartea joacă rolul unui drog menit să ascundă sensul vieții, cu deșertăciunea și îndoiala unor personaje creionate după tiparul omului de rând.
“Cel mai mare vis al lui Gauche era să poată spune cândva: „Sunt Gauche” şi să se scoată în felul acesta pe sine din abisul indefinitului. De aceea grajdul, caii, rândunelele erau deseori martorii încercărilor lui de a vorbi. Gauche deschidea gura şi aştepta până ce vreun cuvânt ţâşnea prin ea spre lume. Ceea ce reuşea era un fel de expiraţie bolborosită, un sunet de durere sau de singurătate, iar Gauche nu credea că în el se poate ascunde cheia lumii.”
November 18, 2019
Poveste clasică despre sensul creației, divinitate, magie, cartea cărților, ezoterisme și tot traseul inițiatic în căutarea unor răspunsuri finale. Povestea e lejeră, fără să surprindă cititorul și fără multe profunzimi, scriitura destul de simplă pentru cadrul istoric ales. Paginile de final mi s-au părut bune, și finalul bine ales în ironia lui.
Una peste alta, un volum obișnuit, potrivit pentru studenții secțiilor de comparată. Sunt câteva teme aici care se pliază bine pe studiile de mit faustic etc.
Una peste alta, un volum obișnuit, potrivit pentru studenții secțiilor de comparată. Sunt câteva teme aici care se pliază bine pe studiile de mit faustic etc.
July 10, 2022
Za przepis na homunkulusa
June 30, 2022
Cartea mi-a placut foarte mult. Nu neaparat subiectul ei, ci acele multe fraze care mi-au dat de gandit.
April 6, 2022
„Некада сам размишљао: да живим или да посматрам живот. Био сам тада, сине, у твојим годинама. Бити у временским струјама, живот трошити и искусити, или свет посматрати с дистанце. И тако, на крају сам дошао до закључка да сав људски очајдолази из посматрања. Немаш за шта да заденеш око, интелект, осећања. Када само стојиш и све осматраш, то је као да си укопан у плитку реку, где вода допире једва до глежњева. А у реци, зна се, ништа није постојано. Боле очи, дух се мучи и прикрада се очај. Када у воду уђем поврх главе, својим телом јој дајем постојаност и смисао. Река тече поред мене, али и кроз ме, а окусити реку значи и доћи до њене суштине. Зато сам одабрао живот, а не посматрање.“
У потрази за књигом дочепао сам се прве књиге у списатељском раду вољеног ми аутора Олге Токарчук, а самим тим и ризиковао да све елементе књижевности који су ме до сада, у неким њеним зрелијим делима, одушевљавали овде дочекају у још увек недовољно уобличеном издању. Олга која инспирацију црпи из митова и наслеђа, како словенског тако и наслеђа других народа и митологија, религије и људских веровања и заблуда, и у свакој књизи неизбежно укључује утицај астрологије и екологије на живот и понашање људи и живих створова, ни овога пута није одступила од своје матрице, а места за ст��ах заправо није ни било, Олга је од прве књиге представила себе као формираног писца.
У потрази за Књигом као полазну основу има путовање и то путовање које за циљ има трагање за сопственом свешћу и самоспознајом. Сви јунаци ове књиге трагају за свеукупним истинама и знањима које владају у овом свету и васиони, које је могуће осетити своји чулима, доживети их, али трагају и за истинама које су недоступне људском поимању стварности, које се налазе у надсвести и метафизици ума. Потрага за Књигом је потрага за нечим непознатим, неслућеним, то је потрага за Гралом, за знањима алхемије и науке, за материјалистичким знањем и знањем које негира постојање материје, за религијским догмама и магијом постојања органског и мисаоног света. У потрагу за Књигом полази група људи који у свом трагању Књигу доживљавају на различите начине. Једни је замишљају као идеју и чисту духовност, другима Књига је мудрост и светост, док за неке представља нешто изван времена и простора у коме се тренутно налази и као што се не слажу у мишљењу око тога шта Књига заправо представља од Књиге, односно од потраге, и очекују сасвим различите ствари, а то су сходно људском поимању света, моћ, љубав, знање, мудрост и људски глас. У потрази провејава и слутња о суђеним и несуђеним јер Књига је замишљена као света тајна која неће бити доступна оним непосвећенима већ само носиоцима истине. Књига ће свету донети спасење, она симболише општи смисао, истину, духовност, просветљење и спасење. Они који трагају за моћи и љубављу, са свом себичношћу људског ума у својим отвореним очима и у тренутку када мисле да су је нашли, схватају у тренутку да је истина у коју су веровали била само привиђење и лаж, док је Он који жуди за говором, за људском речју и тиме не излази из граница истине и захвалности заправо једини који је у могућности да види знак Књиге и пронађе је и бива обгрнут срећом.
Олга је даривала дело препуно симболике која је поткрепљена и историјским датумима које је лако повезати са одређеним религијским догађајима, дело које упућује на њен будући рад, дело које је најавило до којих ће висина заправо ићи или путовати њена имагинација и њен књижевни рад. Олга заправо представља Гоша који је трагао за говором док је трагао за Књигом, а заправо и није знао да трага, и њој је, као и њему због истине дата срећа, дата реч. Разноврсност и богатство речника у књизи је изванредно, а сам процес грађења приче може се подвести под класичну уметност. Попут словенских вила русалки из Памтивека Олга још једном препуна божанских мисли преточених у митско дело прилагођено савременом човеку.
„Размишљао је тада за кога је отворена та књига, чему она треба да служи. Подигао је поглед и видео да је небо од ње веће милионима пута и зато и јесте многоструко у њему садржана. Књига је била отворена за небо.“
У потрази за књигом дочепао сам се прве књиге у списатељском раду вољеног ми аутора Олге Токарчук, а самим тим и ризиковао да све елементе књижевности који су ме до сада, у неким њеним зрелијим делима, одушевљавали овде дочекају у још увек недовољно уобличеном издању. Олга која инспирацију црпи из митова и наслеђа, како словенског тако и наслеђа других народа и митологија, религије и људских веровања и заблуда, и у свакој књизи неизбежно укључује утицај астрологије и екологије на живот и понашање људи и живих створова, ни овога пута није одступила од своје матрице, а места за ст��ах заправо није ни било, Олга је од прве књиге представила себе као формираног писца.
У потрази за Књигом као полазну основу има путовање и то путовање које за циљ има трагање за сопственом свешћу и самоспознајом. Сви јунаци ове књиге трагају за свеукупним истинама и знањима које владају у овом свету и васиони, које је могуће осетити своји чулима, доживети их, али трагају и за истинама које су недоступне људском поимању стварности, које се налазе у надсвести и метафизици ума. Потрага за Књигом је потрага за нечим непознатим, неслућеним, то је потрага за Гралом, за знањима алхемије и науке, за материјалистичким знањем и знањем које негира постојање материје, за религијским догмама и магијом постојања органског и мисаоног света. У потрагу за Књигом полази група људи који у свом трагању Књигу доживљавају на различите начине. Једни је замишљају као идеју и чисту духовност, другима Књига је мудрост и светост, док за неке представља нешто изван времена и простора у коме се тренутно налази и као што се не слажу у мишљењу око тога шта Књига заправо представља од Књиге, односно од потраге, и очекују сасвим различите ствари, а то су сходно људском поимању света, моћ, љубав, знање, мудрост и људски глас. У потрази провејава и слутња о суђеним и несуђеним јер Књига је замишљена као света тајна која неће бити доступна оним непосвећенима већ само носиоцима истине. Књига ће свету донети спасење, она симболише општи смисао, истину, духовност, просветљење и спасење. Они који трагају за моћи и љубављу, са свом себичношћу људског ума у својим отвореним очима и у тренутку када мисле да су је нашли, схватају у тренутку да је истина у коју су веровали била само привиђење и лаж, док је Он који жуди за говором, за људском речју и тиме не излази из граница истине и захвалности заправо једини који је у могућности да види знак Књиге и пронађе је и бива обгрнут срећом.
Олга је даривала дело препуно симболике која је поткрепљена и историјским датумима које је лако повезати са одређеним религијским догађајима, дело које упућује на њен будући рад, дело које је најавило до којих ће висина заправо ићи или путовати њена имагинација и њен књижевни рад. Олга заправо представља Гоша који је трагао за говором док је трагао за Књигом, а заправо и није знао да трага, и њој је, као и њему због истине дата срећа, дата реч. Разноврсност и богатство речника у књизи је изванредно, а сам процес грађења приче може се подвести под класичну уметност. Попут словенских вила русалки из Памтивека Олга још једном препуна божанских мисли преточених у митско дело прилагођено савременом човеку.
„Размишљао је тада за кога је отворена та књига, чему она треба да служи. Подигао је поглед и видео да је небо од ње веће милионима пута и зато и јесте многоструко у њему садржана. Књига је била отворена за небо.“
January 12, 2023
disclaimer: przed przeczytaniem posiadłem uprawnienia do czytania Książek noblistki.
pierwsze konkretniejsze wrażenie jakie ta książka wywołała to to, że Pani T. naczytała się za dużo fantasy targetowanego w nastolatków (więc spóźniłem się z tym tytułem jakieś 8 lat). pewnie, że mogło się z tego miejsca wykluć coś niezwykłego, ale (ekhem) nie do końca się udało. wykluło się bowiem coś prawie boleśnie zwykłego, tym gorzej, że z widocznymi ambicjami.
żeby nie było tak niemiło - autorce niejednokrotnie udaje się zahaczyć o intrygujące i ważne tematy, które śmiało można było rozwinąć lub chociaż dać im głośniej wybrzmieć, na przykład gdy pojawia się mowa o "piętnie płci". szkoda, że trwa dosłownie zdanie. całość tak bardzo skupia się na podawaniu coraz to kolejnych zdarzeń i skakaniu od rozdziału do rozdziału, że nie daje sobie chwili na rozwinięcie myśli. musiałbym skłamać mówiąc, że powierzchowność nie zaczyna z czasem po prostu irytować.
prosty język to żadna ujma, niektórym wychodzi to nad wyraz dobrze. problem w tym, że tutaj prostota jest bez wyczucia zderzana z wynikiem wyszukiwania w Google: "lista mądrych słów". i tym sposobem zamiast robić wrażenie, efekt bywa kuriozalny. dodatkowo, Tokarczuk ma tendencję do supłania prostych myśli, co prędzej działa na nerwy i tworzy wrażenie sztuczności, niż zmusza do jakiegokolwiek intelektualnego wysiłku.
wiedziałem, że nie będę zachwycony, gdy okazało się, że to historia pchana lokacjami i bohaterami (zamiast relacjami między nimi [tylko czasem, za rzadko]), ale jak już przyszło do kreowania tego świata... dawno nie czytałem tak płaskich opisów. "zielona trawa kołysała się na wietrze, słońce jasno świeciło na błękitnym niebie" - możliwe, że właśnie przypadkiem zacytowałem fragment. może lepiej nie sprawdzać. najgorzej, gdy zdania wręcz krzyczą "ja ci to wyjaśnię!", jak gdyby po przeczytaniu ostatnich czterech czytelnik nie potrafił dojść do najoczywistszych wniosków na własną rękę.
przebłyski ge-- udanego pisarstwa pojawiały się, gdy książka zbaczała z wyznaczonej ścieżki i można było uświadczyć kilku ładnych, empatycznych w wydźwięku zamysłów nad: książkami, miłością, cielesnością czy podróżowaniem. a skoro wszystko, co dobre, szybko się kończy, to i te docierały do ostatniej kropki nim zdążyłem się w nich rozgościć.
lśni i błyszczy, jeśli mowa o poszukiwaniu tożsamości, bo do tego sprowadzić można tytułową podróż. tylko kto ma tej tożsamości poszukiwać? ktoś tam i ktoś tam przypominają chodzące idee; Weronika jest albo infantylizowana, albo [redacted]. najlepiej wychodzi to niememu Gauche, którego (oczywiście...) jest za mało przez większość książki. przynajmniej zadane na początku pytanie, czy w końcu uda mu się powiedzieć "Jestem Gauche." nie znika z horyzontu i pozostaje zagadką prawie do ostatnich stron.
to w gruncie rzeczy szkoda, że najdrobniejsze elementy muszą wynagradzać dziesiątki paragrafów smakujących powietrzem. malarz zafiskowany na punkcie perspektywy czy starzec chcący "przedestylować każdą rzecz". bywa zabawnie, ale dla tych kilku zabawnych chwil raczej nie chciałbym tego powtarzać. tu są pomysły, są ambicje, może brakło po prostu doświadczenia, umiejętności, zorientowania na konkretny efekt. ale myślę, że jeszcze się z Tokarczuk spotkamy i może kolejne spotkanie będzie bardziej udane.
pierwsze konkretniejsze wrażenie jakie ta książka wywołała to to, że Pani T. naczytała się za dużo fantasy targetowanego w nastolatków (więc spóźniłem się z tym tytułem jakieś 8 lat). pewnie, że mogło się z tego miejsca wykluć coś niezwykłego, ale (ekhem) nie do końca się udało. wykluło się bowiem coś prawie boleśnie zwykłego, tym gorzej, że z widocznymi ambicjami.
żeby nie było tak niemiło - autorce niejednokrotnie udaje się zahaczyć o intrygujące i ważne tematy, które śmiało można było rozwinąć lub chociaż dać im głośniej wybrzmieć, na przykład gdy pojawia się mowa o "piętnie płci". szkoda, że trwa dosłownie zdanie. całość tak bardzo skupia się na podawaniu coraz to kolejnych zdarzeń i skakaniu od rozdziału do rozdziału, że nie daje sobie chwili na rozwinięcie myśli. musiałbym skłamać mówiąc, że powierzchowność nie zaczyna z czasem po prostu irytować.
prosty język to żadna ujma, niektórym wychodzi to nad wyraz dobrze. problem w tym, że tutaj prostota jest bez wyczucia zderzana z wynikiem wyszukiwania w Google: "lista mądrych słów". i tym sposobem zamiast robić wrażenie, efekt bywa kuriozalny. dodatkowo, Tokarczuk ma tendencję do supłania prostych myśli, co prędzej działa na nerwy i tworzy wrażenie sztuczności, niż zmusza do jakiegokolwiek intelektualnego wysiłku.
wiedziałem, że nie będę zachwycony, gdy okazało się, że to historia pchana lokacjami i bohaterami (zamiast relacjami między nimi [tylko czasem, za rzadko]), ale jak już przyszło do kreowania tego świata... dawno nie czytałem tak płaskich opisów. "zielona trawa kołysała się na wietrze, słońce jasno świeciło na błękitnym niebie" - możliwe, że właśnie przypadkiem zacytowałem fragment. może lepiej nie sprawdzać. najgorzej, gdy zdania wręcz krzyczą "ja ci to wyjaśnię!", jak gdyby po przeczytaniu ostatnich czterech czytelnik nie potrafił dojść do najoczywistszych wniosków na własną rękę.
przebłyski ge-- udanego pisarstwa pojawiały się, gdy książka zbaczała z wyznaczonej ścieżki i można było uświadczyć kilku ładnych, empatycznych w wydźwięku zamysłów nad: książkami, miłością, cielesnością czy podróżowaniem. a skoro wszystko, co dobre, szybko się kończy, to i te docierały do ostatniej kropki nim zdążyłem się w nich rozgościć.
lśni i błyszczy, jeśli mowa o poszukiwaniu tożsamości, bo do tego sprowadzić można tytułową podróż. tylko kto ma tej tożsamości poszukiwać? ktoś tam i ktoś tam przypominają chodzące idee; Weronika jest albo infantylizowana, albo [redacted]. najlepiej wychodzi to niememu Gauche, którego (oczywiście...) jest za mało przez większość książki. przynajmniej zadane na początku pytanie, czy w końcu uda mu się powiedzieć "Jestem Gauche." nie znika z horyzontu i pozostaje zagadką prawie do ostatnich stron.
to w gruncie rzeczy szkoda, że najdrobniejsze elementy muszą wynagradzać dziesiątki paragrafów smakujących powietrzem. malarz zafiskowany na punkcie perspektywy czy starzec chcący "przedestylować każdą rzecz". bywa zabawnie, ale dla tych kilku zabawnych chwil raczej nie chciałbym tego powtarzać. tu są pomysły, są ambicje, może brakło po prostu doświadczenia, umiejętności, zorientowania na konkretny efekt. ale myślę, że jeszcze się z Tokarczuk spotkamy i może kolejne spotkanie będzie bardziej udane.
January 17, 2024
Книга мене розчарувала банальними персонажами, історіями, які десь втікали між пальцями і такою ж кінцівкою. Так, тут багато філософствувань і навіть хороших, але вони не допомогли сюжетові.
Історія про декількох мандрівників, які йдуть шукати Книгу, яку дав бог і яка місить істину. Вони на шляху зустрічають досить дивних людей і я впевнена, що авторка ховала в тому безліч метафор і алюзій, але вони пройшли повз мене.
Цікаві думки губилися поміж пустоти.
Одним словом - не моя історія як і авторка
Історія про декількох мандрівників, які йдуть шукати Книгу, яку дав бог і яка місить істину. Вони на шляху зустрічають досить дивних людей і я впевнена, що авторка ховала в тому безліч метафор і алюзій, але вони пройшли повз мене.
Цікаві думки губилися поміж пустоти.
Одним словом - не моя історія як і авторка
May 17, 2021
Mystical, enchanting, engrossing. A very unique listening experience for me due to a great performance in the audiobook of Danuta Stenka - highly recommended for all Polish readers. I am looking forward to more English translations of Olga's work so that also the international audience can get a grasp of her full creative journey.
This short novel is a kind of a fairytale presenting the travels of a group of lost souls searching for a mythical Book. Drawing inspirations from history, art, numerology, myths this story is highly engaging, sad and extraordinary. Numerous sentences and sometimes even full paragraphs are brimming with interesting observations on human condition, our struggles, desires, needs and wants. Listening to this novel felt like entering another, parallel universe that I just wanted to continuously visit and re-visit. The ending is a bit abrupt but I do not think it is the most important part of this novel. It is definitely the journey that matters the most.
This short novel is a kind of a fairytale presenting the travels of a group of lost souls searching for a mythical Book. Drawing inspirations from history, art, numerology, myths this story is highly engaging, sad and extraordinary. Numerous sentences and sometimes even full paragraphs are brimming with interesting observations on human condition, our struggles, desires, needs and wants. Listening to this novel felt like entering another, parallel universe that I just wanted to continuously visit and re-visit. The ending is a bit abrupt but I do not think it is the most important part of this novel. It is definitely the journey that matters the most.
February 22, 2016
Even though I liked the language of the novel, it seems to me that it isn't finished. The book seems cut in the middle of the story, as if the author had to do something more important and decided to somehow resolve the plot..
January 17, 2020
Kiedy debiutujesz taką powieścią, Nobel jest ci po prostu pisany. Nie wszystko mi się w tej książce podobało, ale narracja i sama „magiczność” tej opowieści są zachwycające.
July 23, 2024
Moja srdcová kráľovná Olga Tokarczuk. 💛
Jej putovné imaginárium za Knihou tajomstiev a právd života (prozaická prvotina z roku 1993) je nápaditým kaleidoskopom postáv a motívov.
Mystická a filozofická nadžánrová fajnotka.
Jej putovné imaginárium za Knihou tajomstiev a právd života (prozaická prvotina z roku 1993) je nápaditým kaleidoskopom postáv a motívov.
Mystická a filozofická nadžánrová fajnotka.
April 22, 2023
Tokarczuk a scris, pe la începuturile sale, un fel de roman de aventuri, populat cu personaje romantice. Pe la sfârșitul secolului al XVII-lea (nu al XII-lea cum a scris editorul în prezentarea de pe una din coperți), aventurierii pornesc să caute Cartea, un fel de sfânt Graal, un fel de metaforă (pentru sensul vieții, înțelepciunea divină sau orice altceva vrea cititorul). Călătoria lor e destul de scurtă. Unu, pentru că sunt puține pagini și doi, pentru că în aceste puține pagini autoarea mai face „popasuri” neplanificate, cu pasaje poetice și filosofice. Finalul călătoriei și morala (?) întregii povești sunt destul de previzibile: cine își dorește cel mai mult să ajungă la Carte (sau ce reprezintă ea) va eșua, iar cine nu o caută o va găsi (și nu-i va folosi la nimic, pentru că acel care ajunge la destinație nu poate citi!).
Pe undeva prin acest roman există o intenție sau o idee bunicică, dar execuția lasă de dorit. Nu că Tokarczuk ar fi scris rău, ci pentru că mi s-a părut că i-au lipsit condimentele necesare pentru a crea ceva cu adevărat bun.
3,5/5
Pe undeva prin acest roman există o intenție sau o idee bunicică, dar execuția lasă de dorit. Nu că Tokarczuk ar fi scris rău, ci pentru că mi s-a părut că i-au lipsit condimentele necesare pentru a crea ceva cu adevărat bun.
3,5/5
January 2, 2020
În fine, o poveste. Plăcută, dar cumva fără noimă. Călătoria i-a oferit Olgăi Tokarczuk un fundal romantic pe care a vrut să-l populeze cu idei la limita banalității. Îi lipsesc erudiția lui Eco și brevitatea lui Borges, deși tot încolo bate. Asta e.
August 23, 2024
"Podróżujący ludzie stają się mądrzejsi nie tylko dlatego, że wciąż doświadczają nowych widoków i zdarzeń, ale przez to, że sami dla siebie stają się mijanym pejzażem, na który można popatrzeć z kojącego dystansu. Dostrzega się wtedy więcej."
Wybitna książka.
Wybitna książka.
Read
October 31, 20243,8*
April 27, 2024
“Omul cu adevărat matur se îndreaptă spre copilul de la care a pornit.Doar acel copil deține întregul nostru adevăr, pentru că întregul nostru adevăr dăinuie în singurătate, în părăsire, în iluziile pierdute, în așteptarea proprie copilului de a i se face observații din partea lumii întregi. “
“Tot ceea ce ți se întâmplă mai târziu în viață nu este decât desfășurarea perpetuă a unui dialog cu copilul din tine.”
“Tot ceea ce ți se întâmplă mai târziu în viață nu este decât desfășurarea perpetuă a unui dialog cu copilul din tine.”
December 31, 2019
Journey of the People of the book is a metaphorical initiation journey whose final aim is to uncover the sense of life. The three characters that end up on the journey to find the primordial Book, or the supreme Truth, are metaphors of three ways of life. The Marquis is scientific understanding touched by alchemical mysticism, science devoid of feeling that finds its limits in the inexplicable. Veronica is the eternal feminine, who tries to explain life through subconscious dreams and to cling to love as the way to absolution. Gauche, the mute boy forever yearning to speak his name and thus proclaim his existence, is just one step above animal instinct. We follow this uncanny trio through France and the mountains of Spain, all along the way listening to meditations upon the nature of reality, analyses of Uccello’s paintings and explanations of alchemical treaties. All are imbued with a thick Jungian influence. I will not spoil who makes it to the end, you will have to find that out for yourself. As the narrator themselves mentions, in the grander scheme of things, that might not even matter, as history crystallizes around done deeds and not unfinished happenings.
June 21, 2024
"Битва, як і війна, не може бути доброю. Убивання - це убивання".
Дуже сподобалось, як Токарчук пише (навіть через переклад відчувається стиль). Трохи здивував фінал, бо очікувала іншого.
"Смерть теж є жінкою, але дає життя кращого гатунку, життя вічне".
Дуже сподобалось, як Токарчук пише (навіть через переклад відчувається стиль). Трохи здивував фінал, бо очікувала іншого.
"Смерть теж є жінкою, але дає життя кращого гатунку, життя вічне".
January 31, 2020
My reading goal for this year is to discover a new Nobel laureate in literature every month. There are over 100 such authors, and so far I have read books from only about 1/4 of them, so I thought I should do something about it. :-)
I started with Olga Tokarczuk, the Polish writer who received the Nobel prize in literature for 2018. I read and enjoyed her debut novel, "The journey of the Book-people", which recounts a journey in search for the meaning of life.
I started with Olga Tokarczuk, the Polish writer who received the Nobel prize in literature for 2018. I read and enjoyed her debut novel, "The journey of the Book-people", which recounts a journey in search for the meaning of life.
November 2, 2019
Przecudowność absolutna.
January 8, 2023
Chce sobie powróżyć z tarota
April 5, 2022
Ebareaalne! Maagiline muinasjutt täiskasvanutele.
March 24, 2023
Jeg er meget glad for Tokarczuks senere romaner, så jeg kastede mig naturligvis over denne tidlige sag, da jeg fandt den antikvarisk. Og det har været en blandet fornøjelse. Romanen lider nemlig af BJS. Bamses Julerejse-Syndrom. Det vil sige, at den bruger halvdelen af pladsen på ikke at komme i gang.
Det gøres hurtigt klart - allerede i titlen, at der er tale om en rejse, og den skal foretages af et broderskab. Halvdelen af bogen går så med rejseforberedelser, venten og karakterer, der dukker op og forsvinder igen. Der sker med andre ord ikke rigtig noget. Og ja, det er pointen. Det er nemlig en bæreposet bog - i bedste Le Guin stil. Det gør, det bare ikke mindre utilfredsstillende, at det er med vilje. Men efter det tantriske forspil begynder der faktisk at ske interessante ting i romanen, på sådan en alt-godt-fra-middelalderens mystik-måde. Tænk munkekult og homonculus. Ganske fint, hvis man har en kløe som Umberto Eco, normalt er det eneste, der kan afhjælpe.
Broderskabets rejse var for mig først og fremmest et tidligt indblik i en stor forfatter. Alle de elementer hun bruger i hendes senere bøger er allerede til stede her, men arrangementet og forfinelsen af hendes kunst kommer først med de senere romaner. Det er en udmærket roman i egen ret, men den når ikke Dagens hus, Nattens hus til soklen.
Det gøres hurtigt klart - allerede i titlen, at der er tale om en rejse, og den skal foretages af et broderskab. Halvdelen af bogen går så med rejseforberedelser, venten og karakterer, der dukker op og forsvinder igen. Der sker med andre ord ikke rigtig noget. Og ja, det er pointen. Det er nemlig en bæreposet bog - i bedste Le Guin stil. Det gør, det bare ikke mindre utilfredsstillende, at det er med vilje. Men efter det tantriske forspil begynder der faktisk at ske interessante ting i romanen, på sådan en alt-godt-fra-middelalderens mystik-måde. Tænk munkekult og homonculus. Ganske fint, hvis man har en kløe som Umberto Eco, normalt er det eneste, der kan afhjælpe.
Broderskabets rejse var for mig først og fremmest et tidligt indblik i en stor forfatter. Alle de elementer hun bruger i hendes senere bøger er allerede til stede her, men arrangementet og forfinelsen af hendes kunst kommer først med de senere romaner. Det er en udmærket roman i egen ret, men den når ikke Dagens hus, Nattens hus til soklen.
Displaying 1 - 30 of 227 reviews