Υπάρχει κάτι σε αυτές τις δύο λέξεις όταν τις βλέπεις γραμμένες μαζί. Όταν τις βλέπεις τη μία δίπλα στην άλλη. Σου δίνουν θάρρος, δύναμη. Ή σου προκαλούν αμηχανία, αμφιβολία, ενδοιασμούς. 100 γυναίκες γράφουν για την πραγματικότητα που βιώνουν στην Ελλάδα του σήμερα και ξεκινώντας με τη φράση «Είμαι επικίνδυνη» η καθεμιά μοιράζεται την αλήθεια της.
100 γυναίκες με διαφορετικές ηλικίες, επαγγέλματα, οικογένειες, αξίες, ρίζες, επιλογές, τόλμησαν να καταθέσουν την ιστορία τους με ειλικρίνεια και ελευθερία. Οικειοποιήθηκαν την ταμπέλα που έχει χρησιμοποιηθεί ανά τους αιώνες για να ορίσει γυναίκες που τολμούσαν να είναι διαφορετικές και δημιούργησαν ένα μοναδικό μωσαϊκό ιστοριών που σοκάρουν, συγκινούν, αφυπνίζουν, προκαλούν ρίγη ταύτισης και αυθόρμητες κραυγές διαφωνίας, αλλά πάνω απ’ όλα ξεσκεπάζουν τις πραγματικότητες που πολλές φορές αγνοούμε και αμφισβητούμε όταν δεν μοιάζουν με τη δική μας.
Γιατί έχουμε ανάγκη από ιστορίες. Εκείνες τις ιστορίες που θα φωτίσουν τι σημαίνει να είσαι γυναίκα στην Ελλάδα του σήμερα. Ιστορίες που θα αναδείξουν τους προβληματισμούς, τις ήττες, τους μικρούς και μεγάλους θριάμβους, τις καθημερινές απογοητεύσεις και τους συμβιβασμούς. Που θα εμπνεύσουν, θα προκαλέσουν και τελικά θα αφυπνίσουν, σε μια χώρα στην οποία τόσες γυναίκες διαπρέπουν καθημερινά παρά τις αντιξοότητες.
Τα συγγραφικά δικαιώματα από την πώληση του βιβλίου θα διατεθούν για την αρωγή οργανισμών που υποστηρίζουν γυναίκες που έχουν υποστεί έμφυλη βία. Μια ιδέα και πρωτοβουλία της Women Act σε συνεργασία με την αθηΝΕΑ, με την υποστήριξη του Women on Top.
Ένα βιβλίο που εκκινεί από μια πολύ καλή ιδέα αλλά καταλήγει να λειτουργεί αποκλείοντας τις περισσότερες γυναίκες. Οι υπεύθυνες του τόμου αναφέρουν στην αρχή ότι είναι μια περιορισμένη προσπάθεια να ακουστούν οι γυναίκες και προφανώς δεν εξαντλεί την εμπειρία τους. Ωστόσο, φαίνεται ότι δεν έγινε ούτε προσπάθεια να ακουστούν κατά το δυνατόν οι διαφορετικές γυναικείες εμπειρίες. Σχεδόν όλες οι γράφουσες προέρχονται από προνομιούχα περιβάλλοντα, είναι μορφωμένες και κατέχουν εξέχουσες θέσεις σε διάφορους τομείς. Πού βρίσκεται ακριβώς η εμπειρία της άνεργης, της μετανάστριας, της φτωχής, της αγρότισσας, της τρανς, της διαφορετικής, της γυναίκας που δεν είχε τη δυνατότητα για ανώτερες σπουδές; Μήπως αυτές δεν θεωρήθηκαν "επικίνδυνες" , επειδή δεν πληρούν κάποιες νόρμες; Αυτό σίγουρα δεν είναι φεμινισμός αλλά καπήλευση του φεμινισμού από τον νεοφιλελευθερισμό. Δύο αστεράκια για τις ελάχιστες αφηγήσεις που άξιζαν για μένα και είχαν πραγματικά κάτι να πουν.
Από την πρώτη στιγμή που έμαθα γι αυτό το βιβλίο ήθελα να το διαβάσω. Και ήθελα πολύ να μου αρέσει. Από τις πρώτες σελίδες όμως, κάτι δε μου πήγαινε καλά. Και περίπου στη μέση του βιβλίου, περπατώντας στο δρόμο προς το σχολείο των παιδιών μου, κουβαλώντας σνακ, ένα βιολί και παρτιτούρες την ίδια ώρα που ο σύντροφός μου περίμενε ένα αεροπλάνο που θα τον πήγαινε σε μια συνάντηση δουλειάς στην Αθήνα, κατάλαβα τι ήταν αυτό που με ενοχλούσε. Αυτό το βιβλίο, είναι ο ορισμός αυτού που η Mikki Kendall στο βιβλίο της αναφέρει ως "κυρίαρχο λευκό φεμινισμό" ("mainstream white feminism"). Λευκές, με ανώτερη μόρφωση γυναίκες, μεγαλωμένες σε αστικό περιβάλλον με υποστηρικτικές οικογένειες, μιλάνε για τις δυσκολίες στην αγορά εργασίας και την επιχειρηματικότητα, για την εξίσωση μισθών και την άνιση αντιμετώπιση γυναικών και ανδρών συναδέλφων, τη μητρότητα, τις λεγόμενες success stories (ιστορίες επιτυχίας). Και ενώ όλα αυτά είναι απολύτως υπαρκτά, και έγκυρα προβλήματα, ποια μερίδα γυναικών αφορούν; Πού είναι οι γυναίκες που προσπαθούν να ελευθερωθούν από κακοποιητικους "συντρόφους"; Πού είναι οι άνεργες; οι μετανάστριες; οι τρανς; Ωραία τα λέμε μεταξύ μας, κι εγώ μαζί, από την ασφάλεια του προνομίου μας, που εκνευριζόμαστε με τις διακρίσεις φύλου σε ρούχα και παιχνίδια, που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας λέγοντάς τους ότι δεν τα σταματάει τίποτα, ότι μπορούν να πετύχουν ό,τι ονειρευτούν ασχέτως φύλου, που εκνευριζόμαστε όταν μας υποτιμούν στη δουλειά μας ή μας αμοίβουν λιγότερο. Χωρίς να θέλω να ακυρώσω τις εμπειρίες καμίας από εμάς, δε μπορώ παρά να αναρωτιέμαι... Το βιβλίο εκδόθηκε το Φεβρουάριο του 2021. Από τις αρχές του προηγούμενου έτους (2019) μέχρι κι ένα μήνα πριν την έκδοση του βιβλίου, στην Ελλάδα, είχαν σημειωθεί 10 γυναικοκτονίες. Πού είναι η οργή, ο θυμός, η απόγνωσή μας στις 391 σελίδες του βιβλίου; Ή μάλλον, για να είμαι δίκαιη, όχι στις 391, στις 350 γιατι το κεφάλαιο 6 και ένα μέρος του 7 ηταν ακριβώς αυτό που ήθελα και περίμενα. Είμαστε επικίνδυνες γιατί σαν τους ζογκλέρ ισορροπούμε δέκα διαφορετικές ιδιότητες και σφίγγουμε τα δόντια ή αδιαφορούμε και τα καταφέρνουμε ή γιατί η πατριαρχία μας πατάει στο λαιμό, γιατί οι δολοφόνοι μας έχουν τα κλειδιά του σπιτιού μας και καθε τόσο θρηνούμε άλλη μια νεκρή; Δυστυχώς, ελάχιστες ιστορίες έδωσαν κάτι διαφορετικό, ελάχιστες ιστορίες απαγκιστρώθηκαν από το σύννεφο του προνομίου των γυναικών αυτών. Δεν είμαι σίγουρη για το ποιος ήταν ο στόχος του βιβλίου, εγώ πάντως το ήθελα αλλιώς.
Το βιβλίο είναι "επικίνδυνο". Ξεκίνησε από μια πολύ καλή ιδέα, αλλά τελικά περιγράφει, εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις, τις ψυχωτικές και κατά τη γνώμη μου όχι φεμινιστικές σκέψεις προνομιούχων γυναικών. Οι γυναίκες αυτές είναι όλες επιτυχημένες - καμία απελπισμένη - και έχουν επαγγέλματα κατά 30% τουλάχιστον με αγγλικούς όρους (δεν υπάρχει άραγε ελληνική μετάφραση;). Αναρωτιέμαι σε ποιες γυναίκες απευθύνεται. Βοηθάει κάποιες;
Ωραία ιδέα, κακή εκτέλεση. Δεν μπορώ να πω ότι μου φάνηκαν φεμινιστικές οι απόψεις στις περισσότερες ιστορίες, πολλές μου έβγαζαν ένα μίσος προς το αντίθετο φύλο αναίτιο, κάτι που με βρίσκει πολύ αντίθετη. Από τις 100 ιστορίες προσωπικά βρήκα ενδιαφέρουσες μετρημένες 18. Στον πρόλογο του βιβλίου οκ αναφέρει ότι το δείγμα γυναικών που αφηγούνται δεν είναι αντιπροσωπευτικό, πχ διαφορετικές τάξεις, αλλά αυτό φαίνεται έντονα και έγινε κουραστικό καθώς πολλές ιστορίες επαναλαμβανόντουσαν και δεν είχαν να πουν κάτι καινούργιο. Επίσης, θα μπορούσε το κείμενο να είχε επιμεληθεί καλύτερα από κάποιον ειδικό εφόσον οι γυναίκες αυτές δεν είναι απαραίτητα συγγραφείς. Για παράδειγμα, να διαβάζεις μια ιστορία με ενσωματωμένες ξένες εκφράσεις που μπορούν πολύ κάλλιστα να μεταφραστούν, εμένα μου κακοφάνηκε. Δεν μετανιώνω σίγουρα για την αγορά του βιβλίου λόγω των εσόδων που διατίθενται σε οργανισμούς που υποστηρίζουν γυναίκες που δέχονται έμφυλη βία.
Ένα βιβλίο που καταγράφει τα βήματα που έχουμε κάνει η Ελλάδα του 2021 και τα βήματα που σίγουρα πρέπει να γίνουν στο μέλλον. Η αρχή έχει γίνει, προχωράμε. Μαζί.
Η ιδέα ήταν ενδιαφέρουσα και χωρίς να διαβάσω πολλά το αγόρασα. Ήταν σα να διαβάζω το ίδιο ξανά και ξανά. Δε διάβασα ιστορίες, δε διάβασα εμπειρίες τόσο, όσο γενικές αντιλήψεις και αμυντικές απόψεις για τη γυναίκα σήμερα. Χωρίς ιδιαίτερο προσωπικό στιλ, νιώθω πως δε μου προσέφερε κάτι νέο.
Μια καλή απόπειρα. Που χρειαζόμαστε κ άλλες κ άλλες. Αυτό που για μένα είναι βασικό και ξεκάθαρα έκανε κάποια κείμενα να ξεχωρίζουν από άλλα είναι, όταν μιλάμε, να μιλάμε. Βαθειά ειλικρινά προσωπικά. Όταν επιτέλους μας δίνειται ο λόγος να μαστε επικινδυνες λέγοντας τα πράγματα όπως είναι και να μην κρυβόμαστε πίσω από θεωρητικές αναλύσεις και γενικά σχόλια. Πολλά κείμενα ήταν έτσι γενικά χωρίς ψυχή και μοίρασμα και αυτό τα έκανε βαρετά. Δεν φταίει για μένα ότι ήταν γυναίκες επιτυχημένες ή που ζουν στο εξωτερικό κτλ όπως διάβασα σε άλλες κριτικές. Με όλες τις γυναίκες μπορείς να συνδεθείς όταν είναι έτοιμες να σου δώσουν κάτι αληθινό τους. Άλλα λοιπόν κείμενα με κάναν να βαριέμαι κ να τα διαβάσω πλαγιά αλλά και άλλα με κάναν να δακρυσω και να ενδυναμωθω.
Αξιόλογες γυναίκες και οι μαρτυρίες τούς. Δεν μπορώ να συμφωνήσω σε όλα όσα διάβασα.Πάντα σε σχέση με την οπτική και τα βιώματα που καθορίζουν το λόγο του καθενός υπάρχουν διαφορές και αυτές είναι τελικά που δίνουν ουσία σε αυτή την προσπάθεια, προκειμένου να πάμε παρακάτω και να δημιουργήσουμε τελικά μια κοινωνία ανοιχτή σε όλους τους ανθρώπους. Η ελευθερία της επιλογής του πως θα ζήσουμε οφείλει και πρέπει να είναι προσωπική επιλογή του καθενός και ουδείς έχει δικαίωμα να αποφασίζει για κάποιον άλλο. Άντε να το πεις αυτό στην Αγία ελληνική οικογένεια? Ειδικά αν αφορά το κορίτσι? Αυτό που με μεγάλη μου λύπη παρατηρώ είναι το πόσες αναφορές γίνονται σε αυτές τις ιστορίες για το ρόλο των γυναικών εις βάρος των γυναικών! Αυτό είναι ένα από τα πιο σημαντικά εμπόδια στην πορεία μας και ένα από τα σημεία που επιβάλλεται να ρίξουμε το βάρος των προσπαθειών μας. Είμαστε πρώτα και πάνω από όλα άνθρωποι 🌼🌻🌹💕 Θερμά συγχαρητήρια για την έκδοση αυτού του βιβλίου, αξίζει να το διαβάσου��ε όλες ξανά και ξανά.
100 γυναικείες φωνές διαπραγματεύονται σε 3-4 σελίδες η καθεμιά τη μάχη των φύλων όπως την αντιλαμβάνονται η καθεμιά. Από τη μια η συγκλονιστική ιστορία της 4χρονης μικρούλας που υπέστη την πλέον κανονικοποιημένη έμφυλη βία τώρα, στη σύγχρονη Αθήνα, και η αντίδραση των γονιών της. Από την άλλη, η κυρία που μας προτρέπει να μην εξαντλούμαστε στις συζητήσεις για το φεμινισμό αλλά να αντεπιτιθέμεθα στην πράξη. Και κάπου εκεί ανάμεσα, ξανά και ξανά, η συζήτηση για το πόσο επικίνδυνες είμαστε για τις ίδιες μας τις εαυτές όταν δειλιάζουμε. Τα έσοδα από την αγορά πάνε σε οργανισμούς που βοηθούν γυναίκες - θύματα έμφυλης βίας. Μακάρι να υπάρξει και άλλο βιβλίο με ακόμη περισσότερες γυναίκες και τις ιστορίες τους...
«Η ζωή δεν περιμένει τον δικό μου πονοκέφαλο. Όταν κάποιος κρύβεται πίσω από την αδυναμία, γίνομαι επικίνδυνη. Όταν με πλησιάζει για να ακούσει μια ιστορία πόνου, γίνομαι επικίνδυνη. Είμαι επικίνδυνη, γιατί ο χρόνος μετρά αντίστροφα και εγώ είμαι ελεύθερη να ζήσω πολύ».
Ένα συλλογικό έργο, η φωνή των γυναικών που μάχονται, διεκδικούν, απαιτούν και αγωνίζονται. Ένα βιβλίο από τις γυναίκες για τις γυναίκες με απώτερο σκοπό οι διηγήσεις των ιστοριών τους, των αγώνων τους, των νικών τους ή ακόμα και των αποτυχιών τους ν’ αποτελέσουν πηγή έμπνευσης για όλες εκείνες τις γυναίκες που αγωνίζονται να βρουν τη θέση τους στην κοινωνία, ξαναγράφοντας ξανά τους όρους που σημαίνει να είσαι γυναίκα στην ανδροκρατούμενη και πατριαρχική κοινωνία του σήμερα. Ενδιαφέρουσα ιδέα, δεν είμαι σίγουρη ότι μου άρεσε η εκτέλεση. Αρκετές ιστορίες θα σε συγκινήσουν, άλλες πάλι με άφησαν αδιάφορη. Θεωρώ επίσης ότι το αποτέλεσμα κάπου έχανε λόγω της επιλογής ας πούμε ιστοριών πιο «προοδευτικών» γυναικών που οι περισσότερες κατέχουν εξέχουσες θέσεις στην κοινωνία. Χωρίς να σημαίνει ότι δεν είχαν κάτι να πουν μου έλειψαν οι φωνές και άλλων γυναικών όχι απαραίτητα σπουδαγμένων. Επικίνδυνη είναι μια γυναίκα που αντιδρά, μιλά ανεξάρτητα από το κοινωνικό της στάτους και μορφωτικό της επίπεδο. Δεν είμαι δηλαδή πολύ σίγουρη ότι η συγκεκριμένη προσπάθεια απευθύνεται πραγματικά σε όλες τις γυναίκες. Δύσκολο πράγμα να είσαι γυναίκα, πολλα στερεότυπα. Να γίνεσαι επικίνδυνη για όσους δε σε αφήνουν να ονειρεύεσαι, να γίνεσαι επικίνδυνη όταν ο φόβος σου κόβει τα γόνατα. Να υψώνεις το ανάστημα σου και να διεκδικείς ότι σου αξίζει. 2,5 *
100 γυναίκες 100 μοναδικές ιστορίες 100 επικίνδυνες ιστορίες .Το βιβλίο αυτο σου δίνει θάρρος και δύναμη όταν διαβάζεις πως βλέπει η κάθε γυναίκα την "θέση" της στην Ελλάδα. Πήρα την απόφαση να απαντήσω και εγω στην ερώτηση αν είμαι επικίνδυνη. Λοιπόν ειμαι επικίνδυνη γιατι το χρωστάω σε όλες αυτές τις γυναίκες που πάλεψαν για την ελευθερία μας, είμαι επικίνδυνη γιατι πιστεύω οτι η φροντίδα παιδιού και σπιτιού ειναι δουλειά και των δυο οχι μονο της γυναίκας , είμαι επικίνδυνη γιατί πιστεύω οτι η μητρότητα και ο γάμος ειναι επιλογή και όχι υποχρέωση , είμαι επικίνδυνη γιατι δουλεύω σκληρά για μια θέση στο επάγγελμα που μου αρέσει και δεν δέχομαι να μου λενε για γυναίκα πολλά θέλεις,ειμαι επικίνδυνη γιατί βαρέθηκα να ακούω φράσεις οπως γυναίκα εισαι τι περιμένεις. Οι γυναίκες είμαστε πολλα περισσότερα απο αυτο που πιστεύουν όλοι.Εμεις οι ίδιες χρωστάμε κυρίως στον εαυτό μας πολλα και ενα απο αυτα ειναι ο σεβασμός γι'αυτό πρέπει να μιλάμε οταν μας ενοχλεί. Ενα ακόμα πράγμα που με ενοχλεί ειναι κατι που αφορά την τελειότητα γενικά η κοινωνία εχει δεχτεί οτι ο τέλειος άνθρωπος δεν υπάρχει και συμφωνώ δεν μπορείς να είσαι τέλειος σε ολα κατι το οποίο ισχύει για τους άντρες αλλα οχι για τις γυναίκες . Το βιβλίο αυτο μου έβγαλε αρκετό θυμό και χαίρομαι γιατι οπως είπε η Τσιμαμάντα Νγκόζι Αντίτσι ο θυμός φέρνει θετικές αλλαγές.Τελος θέλω να ευχαριστήσω την συγγραφέα για τις ιστορίες που επέλεξε, τις γυναίκες που βρήκαν το θάρρος να μιλήσουν για πολύ προσωπικά θέματα και ειμαι ευγνώμων για όλες τις γυναίκες που πάλεψαν για να είμαστε εμείς ελεύθερες.
This entire review has been hidden because of spoilers.
100 σύγχρονες γυναίκες με διαφορετικές ηλικίες, επαγγέλματα, οικογένειες, αξίες, ρίζες, επιλογές, προτεραιότητες, εμπειρίες και βιώματα, τολμούν να καταθέσουν την αλήθεια τους ξεκινώντας με τη φράση «Είμαι επικίνδυνη». 100 ιστορίες, 100 διαφορετικές πτυχές της γυναικείας φύσης αλλά και της πραγματικότητας που βιώνουν οι γυναίκες στην Ελλάδα. Ένα πολύ ενδιαφέρον, αξιόλογο πόνημα του οποίου τα συγγραφικά δικαιώματα από την πώληση, θα διατεθούν σε οργανώσεις που υποστηρίζουν γυναίκες-θύματα έμφυλης βίας. To βιβλίο πέρασε πια στα χέρια της κόρης μου με αφιέρωση: «την ευχή να γίνεις επικίνδυνη για τους ανθρώπους που δεν σέβονται τις επιθυμίες, τις αρχές, τα όνειρα και την προσωπικότητά σου αλλά να μη γίνεις ποτέ επικίνδυνη για τον εαυτό σου.»
Αγαπημένη μου Georgia Souvatzi σε ευχαριστώ πολύ για το βιβλίο αυτό. 🙏 ❤️ * Σημείωση: η Γεωργία συμμετέχει στο βιβλίο με τη δική της δυνατή ιστορία. ✊
Ο καθένας μιλάει καλύτερα για αυτό που γνωρίζει, αυτό που βιώνει στην καθημερινότητά του. Κι εδώ αυτές οι γυναίκες μίλησαν με κάθε ειλικρίνεια για τη δική τους αλήθεια, με τον τρόπο που την αντιλαμβάνονται, με τον τρόπο που την εισέπραξαν. Και αυτό ήταν το ζητούμενο. Τώρα, αν σε κάποιους δεν άρεσε και κάποιοι άλλοι ενοχλήθηκαν, αυτό είναι μια διαφορετική παράμετρος που δεν έχει να κάνει με τον σκοπό και τα κίνητρα. Άλλωστε, εγώ προσωπικά, δεν περίμενα κάποιο λογοτεχνικό αριστούργημα, που δεν ήταν και δυνατόν λόγω του μεγάλου αριθμού των συμμετεχόντων, αλλά πήρα αυτό που ήθελα. Διαφορετικές φωνές που έβαλαν κάτι παραπάνω από την σκέψη τους στο χαρτί. Την ίδια την ψυχή τους.