What do you think?
Rate this book
Mastro Geppetto
Se le avventure di Geppetto, il creatore di Pinocchio, fossero del tutto diverse da come le conosciamo? Se accanto alle peripezie del burattino che si è fatto bambino vi fossero anche quelle di un padre che tanto ha voluto un figliolo da costruirselo con le proprie mani?
Fabio Stassi ha scritto una storia nuova a partire da una storia classica, quella di uno dei più grandi romanzi della letteratura italiana. Nelle sue pagine l’anziano falegname diviene un uomo febbrile animato dal desiderio della paternità, vittima di uno scherzo crudele dei suoi concittadini. Le gesta del burattino, buffe, drammatiche, violente, si mischiano alle sue avventure, a loro volta sorprendenti e a tratti sconcertanti. L’uomo Geppetto sembra uscire dalla fiaba per grandi e piccini di Collodi e spostarsi su un palcoscenico contemporaneo dove la povertà, la malattia, il bisogno di amore, la crudeltà e il riscatto sono al centro della scena, motore concreto dell’azione. Così Geppetto diventa il ritratto di un uomo introverso e temerario, candido e visionario, che si accinge ad affrontare il mondo e a scoprirlo di nuovo, inseguendo il sogno di una creatura che sia carne della sua carne, in cui riversare le emozioni e l’affetto che porta dentro. Ma quel mondo lo disprezza e lo deride, rivelando tutta la sua ferocia in una condanna impietosa della solitudine e della diversità.
In Mastro Geppetto Stassi si abbandona con evidente piacere a uno dei suoi grandi talenti, quello di plasmare la materia reale e immaginaria delle storie e dei personaggi per trarne un racconto che affonda le radici nel desiderio e nella fantasia, producendo la metamorfosi che trasforma la finzione dell’arte letteraria nella verità più luminosa e commovente, più dolorosa e umana.
Fabio Stassi ha scritto una storia nuova a partire da una storia classica, quella di uno dei più grandi romanzi della letteratura italiana. Nelle sue pagine l’anziano falegname diviene un uomo febbrile animato dal desiderio della paternità, vittima di uno scherzo crudele dei suoi concittadini. Le gesta del burattino, buffe, drammatiche, violente, si mischiano alle sue avventure, a loro volta sorprendenti e a tratti sconcertanti. L’uomo Geppetto sembra uscire dalla fiaba per grandi e piccini di Collodi e spostarsi su un palcoscenico contemporaneo dove la povertà, la malattia, il bisogno di amore, la crudeltà e il riscatto sono al centro della scena, motore concreto dell’azione. Così Geppetto diventa il ritratto di un uomo introverso e temerario, candido e visionario, che si accinge ad affrontare il mondo e a scoprirlo di nuovo, inseguendo il sogno di una creatura che sia carne della sua carne, in cui riversare le emozioni e l’affetto che porta dentro. Ma quel mondo lo disprezza e lo deride, rivelando tutta la sua ferocia in una condanna impietosa della solitudine e della diversità.
In Mastro Geppetto Stassi si abbandona con evidente piacere a uno dei suoi grandi talenti, quello di plasmare la materia reale e immaginaria delle storie e dei personaggi per trarne un racconto che affonda le radici nel desiderio e nella fantasia, producendo la metamorfosi che trasforma la finzione dell’arte letteraria nella verità più luminosa e commovente, più dolorosa e umana.
220 pages, Paperback
First published October 1, 2021
7 people are currently reading
397 people want to read
About the author
Fabio Stassi
43 books83 followers(Italiano) http://it.wikipedia.org/wiki/Fabio_St...
(Deutsch) http://de.wikipedia.org/wiki/Fabio_St...
(Deutsch) http://de.wikipedia.org/wiki/Fabio_St...
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 71 reviews
November 27, 2023
«Σύμφωνα με τον τελευταίο κώδικα που τέθηκε σε ισχύ στο Βασίλειο, και στους νόμους περί δημόσιας ασφάλειας που τιμωρούν τους ζητιάνους, τους κατεργάρηδες, τους αλήτες, τους πένητες, τους ταλαίπωρους, τους αρρώστους, τους ξένους και ούτω καθεξής».
Ο Fabio Stassi μεταφέρει τις περιπέτειες του Πινόκιο, το κλασικό έργο του Carlo Collodi, αντιστρέφοντας όσα παραδοσιακά ξέραμε, δίνοντας μια απογυμνωμένη παραλλαγή, συστήνοντας τον Μαστρο-Τζεπέτο ως έναν από τους αμέτρητους παραγκωνισμένους αυτού του κόσμου, στο περιθώριο της μικρής κοινωνίας.
Ο μαστρο-Τζεπέτο, ηλικιωμένος, φτωχός και μόνος, χάνει τον έλεγχο του βίου του, χάνει τις αναμνήσεις του, χάνει και τη φωνή του. Οι σκληροί συγχωριανοί του τού δωρίζουν ένα κούτσουρο, το οποίο εκείνος περιβάλει με αγάπη, φτιάχνοντας μια μαριονέτα για γιο. Του στήνουν πολλές φάρσες, ρίχνοντάς τον σε ένα ατελείωτο κυνήγι που θυμίζει κλασικά πικαρικά έργα (πχ Η πεταλούδα - Wilhelm Busch εκδ Κίχλη), όπου και κυνηγημένος αναζητά με εντυπωσιακό πείσμα τον ξύλινο γιο του, έχοντας για ιδανικό ακροατή ένα φίδι και για σπιτικό, ένα σκυλόσπιτο, πάντα τυλιγμένος με την κουβέρτα του.
Πρόκειται για μια σκληρή υπενθύμιση, βασανιστικά δοσμένη, πως άλλοι ζουν τη ζωή, οι προνομιούχοι, ενώ άλλους τους ζει η ζωή και τους πετάει από το ένα επίπεδο της Κόλασης στο άλλο. Μάλιστα όποιος χάνει τη περιουσία του, χάνει και τα λογικά του, εφόσον το χρήμα είναι το ζωτικό αόρατο μέλος, που εξασφαλίζει προστασία από κάθε σαδιστικό μένος των ..συγχωριανών.
Μάλιστα μου θύμισε τον για πάντα 36χρονο Αντώνη που στην προσπάθειά του να μπει στο πλοίο για το Ηράκλειο της Κρήτης, απωθήθηκε από μέλη του πληρώματος, με αποτέλεσμα την πτώση του στη θάλασσα και τον θάνατό του.
Μου θύμισε επίσης το απόσπασμα της Μαργαρίτας Καραπάνου που κυκλοφορούσε για την Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας: «Όταν ήμουνα στο ψυχιατρείο, μου συνέβη κάτι που ίσως δεν φαίνεται φοβερό, αλλά που με πλήγωσε όσο λίγα πράγματα στη ζωή μου. Όταν πρωτομπήκα είχα δικαίωμα να βγαίνω στον κήπο μόνο ένα τέταρτο. Γιατί έπαιρνα πολλά φάρμακα και δεν μπορούσα να στέκομαι πολλή ώρα. Όλη την ημέρα περίμενα αυτό το τέταρτο για να πάρω λίγο αέρα. Μ'έβγαζε πάντα μια νοσοκόμα και καθόμασταν. Μία μέρα βγαίνουμε και μετά από τρία λεπτά μου λέει "Γυρίζουμε". Της λέω "Πώς γυρίζουμε αφού δεν έχουμε κάτσει ένα τέταρτo;" Και ξέρεις τί μου είπε: ‘Ποιος θα σε πιστέψει εσένα πουλάκι μου;’».
«Παρ’ όλα αυτά, μόλις τον είδε να ξεμακραίνει με εκείνο το κουρασμένο, σπασμωδικό του βήμα, που της θύμιζε το βεβιασμένο, χωλό βήμα του κοτσυφιού, μια ανεξήγητη μελαγχολία την πλημμύρισε ξαφνικά και αναγκάστηκε να αποστρέψει το βλέμμα της για να μη συνεχίσει να απορεί με το συναίσθημά της αυτό».
Ο Fabio Stassi μεταφέρει τις περιπέτειες του Πινόκιο, το κλασικό έργο του Carlo Collodi, αντιστρέφοντας όσα παραδοσιακά ξέραμε, δίνοντας μια απογυμνωμένη παραλλαγή, συστήνοντας τον Μαστρο-Τζεπέτο ως έναν από τους αμέτρητους παραγκωνισμένους αυτού του κόσμου, στο περιθώριο της μικρής κοινωνίας.
Ο μαστρο-Τζεπέτο, ηλικιωμένος, φτωχός και μόνος, χάνει τον έλεγχο του βίου του, χάνει τις αναμνήσεις του, χάνει και τη φωνή του. Οι σκληροί συγχωριανοί του τού δωρίζουν ένα κούτσουρο, το οποίο εκείνος περιβάλει με αγάπη, φτιάχνοντας μια μαριονέτα για γιο. Του στήνουν πολλές φάρσες, ρίχνοντάς τον σε ένα ατελείωτο κυνήγι που θυμίζει κλασικά πικαρικά έργα (πχ Η πεταλούδα - Wilhelm Busch εκδ Κίχλη), όπου και κυνηγημένος αναζητά με εντυπωσιακό πείσμα τον ξύλινο γιο του, έχοντας για ιδανικό ακροατή ένα φίδι και για σπιτικό, ένα σκυλόσπιτο, πάντα τυλιγμένος με την κουβέρτα του.
Πρόκειται για μια σκληρή υπενθύμιση, βασανιστικά δοσμένη, πως άλλοι ζουν τη ζωή, οι προνομιούχοι, ενώ άλλους τους ζει η ζωή και τους πετάει από το ένα επίπεδο της Κόλασης στο άλλο. Μάλιστα όποιος χάνει τη περιουσία του, χάνει και τα λογικά του, εφόσον το χρήμα είναι το ζωτικό αόρατο μέλος, που εξασφαλίζει προστασία από κάθε σαδιστικό μένος των ..συγχωριανών.
Μάλιστα μου θύμισε τον για πάντα 36χρονο Αντώνη που στην προσπάθειά του να μπει στο πλοίο για το Ηράκλειο της Κρήτης, απωθήθηκε από μέλη του πληρώματος, με αποτέλεσμα την πτώση του στη θάλασσα και τον θάνατό του.
Μου θύμισε επίσης το απόσπασμα της Μαργαρίτας Καραπάνου που κυκλοφορούσε για την Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας: «Όταν ήμουνα στο ψυχιατρείο, μου συνέβη κάτι που ίσως δεν φαίνεται φοβερό, αλλά που με πλήγωσε όσο λίγα πράγματα στη ζωή μου. Όταν πρωτομπήκα είχα δικαίωμα να βγαίνω στον κήπο μόνο ένα τέταρτο. Γιατί έπαιρνα πολλά φάρμακα και δεν μπορούσα να στέκομαι πολλή ώρα. Όλη την ημέρα περίμενα αυτό το τέταρτο για να πάρω λίγο αέρα. Μ'έβγαζε πάντα μια νοσοκόμα και καθόμασταν. Μία μέρα βγαίνουμε και μετά από τρία λεπτά μου λέει "Γυρίζουμε". Της λέω "Πώς γυρίζουμε αφού δεν έχουμε κάτσει ένα τέταρτo;" Και ξέρεις τί μου είπε: ‘Ποιος θα σε πιστέψει εσένα πουλάκι μου;’».
«Παρ’ όλα αυτά, μόλις τον είδε να ξεμακραίνει με εκείνο το κουρασμένο, σπασμωδικό του βήμα, που της θύμιζε το βεβιασμένο, χωλό βήμα του κοτσυφιού, μια ανεξήγητη μελαγχολία την πλημμύρισε ξαφνικά και αναγκάστηκε να αποστρέψει το βλέμμα της για να μη συνεχίσει να απορεί με το συναίσθημά της αυτό».
February 8, 2024
Το αγάπησα. Με συγκίνησε. Μέσα, βαθιά, εκεί που σαλεύουν οι χορδές της καρδιάς. Και ύστερα, έτρεξαν αληθινά δάκρυα, σε δύο μάγουλα φτιαγμένα από κούτσουρο... Έχε γειά Μαστρο-Τζεπέτο.
November 23, 2021
Fabio Stassi ha uno stile unico, elegante, raro, inconfondibile: la sua scrittura è una delle mie preferite.
Se a questo si aggiunge un libro in cui si ribalta tutto (da un burattino che vuole diventare uomo si passa a un uomo che lotta per non diventare un burattino) e si può trovare una serie di piani di lettura differenti... beh, come fai a non assegnare 5 stelle?
Come fai a non assegnare 5 stelle quando, ragionandoci un po' su, capisci che Pinocchio, questo figlio mai avuto, non è altri che l'autore stesso?
Una menzione per il capitolo finale: è di una delicatezza struggente, e riesce a spiegare ai tanti, che ancora non hanno capito, quanti sono stati duri i mesi appena passati.
Se a questo si aggiunge un libro in cui si ribalta tutto (da un burattino che vuole diventare uomo si passa a un uomo che lotta per non diventare un burattino) e si può trovare una serie di piani di lettura differenti... beh, come fai a non assegnare 5 stelle?
Come fai a non assegnare 5 stelle quando, ragionandoci un po' su, capisci che Pinocchio, questo figlio mai avuto, non è altri che l'autore stesso?
Una menzione per il capitolo finale: è di una delicatezza struggente, e riesce a spiegare ai tanti, che ancora non hanno capito, quanti sono stati duri i mesi appena passati.
January 10, 2025
[Πρώτη δημοσίευση στο diastixo.gr στις 10-1-2025]
Στα ράφια της παιδικής μου βιβλιοθήκης περίοπτη θέση κατείχαν τρεις δερματόδετοι τόμοι μεγάλου μεγέθους με τα περισσότερα γνωστά παραμύθια. Εκεί μέσα έβρισκα όλες τις αγαπημένες μου ιστορίες, με εικονογράφηση και με τυπογραφικά στολίδια από άκρη σε άκρη. Έχω ακόμα ζωντανή τη μυρωδιά των σελίδων, χαρτί ανάμεικτο με δέρμα, άρωμα παραμυθιού, έτσι μύριζαν όλοι οι παραμυθένιοι χαρακτήρες, η Σταχτοπούτα, η Χιονάτη, ο Χάνσελ και η Γκρέτελ. Είχα ιδιαίτερη αδυναμία στο Κοριτσάκι με τα σπίρτα, μια ιστορία απερίγραπτα θλιβερή που μου δημιουργούσε βαθιά μελαγχολία, αλλά λόγω ηλικίας παροδική, ώστε να διαβάζω το παραμύθι ξανά και ξανά, με το ίδιο ενδιαφέρον και την ίδια στενοχώρια στο τέλος του. Ο Πινόκιο δεν ήταν από τα αγαπημένα μου παραμύθια, παρά τις πανέμορφες ζωγραφιές του βιβλίου, ίσως επειδή ήταν ένας πιο ευφρόσυνος ήρωας, ενώ ο Τζεπέτο, ο ξυλουργός και πατέρας του, μου φαινόταν ως ένας προσχηματικός δευτερεύων χαρακτήρας, ως η αφορμή για τη γέννηση του Πινόκιο.
Πολλές δεκαετίες αργότερα, έρχεται το Μαστρο-Τζεπέτο του Φάμπιο Στάσι να ανατρέψει στο μυαλό μου τις στέρεα ριζωμένες αναγνωστικές αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας. Πρόκειται για ένα ανεστραμμένο παραμύθι, που εστιάζει στον Τζεπέτο, τον ηλικιωμένο ξυλουργό που κατασκεύασε μια μαριονέτα με μορφή παιδιού και της έδωσε το όνομα Πινόκιο. «Μια ιστορία της δεκάρας» αποκαλεί ο αφηγητής τη φοβερή και επώδυνη περιπέτεια του Τζεπέτο, που διαβάζουμε με κομμένη την ανάσα στο βιβλίο του Στάσι. Ο Τζεπέτο είναι ένας πάμφτωχος και μοναχικός ηλικιωμένος άντρας, «ένας ξυλουργός με τραχιά γένια, καμπουριασμένους ώμους και ύφος αγριανθρώπου», που ζει σε μια χαμοκέλα στα σωθικά μιας πέτρινης σπηλιάς. Η φτώχεια και η εξαθλίωσή του δεν έχουν μέτρο σύγκρισης, η ζωή του είναι μια διαρκής περιπέτεια αναζήτησης των ελάχιστων που απαιτούνται για τη διαβίωση, επιπλέον έχει αρχίσει να χάνει τα λογικά του, να μπερδεύει τα λόγια του. Κι όμως, η κατάστασή του δεν εμπνέει οίκτο και συμπόνια στους συγχωριανούς του, αντίθετα τους εξωθεί να του σκαρώνουν ανελέητες φάρσες. Ένας από αυτούς, ο μαστρο-Αντόνιο, έχει τη φαεινή ιδέα να χαρίσει στον Τζεπέτο ένα κούτσουρο τόσο σκληρό που δεν κάνει ούτε για φωτιά, με την κοροϊδία ότι έχει την ιδιότητα να γελάει και να μιλάει. Ο Τζεπέτο κάθε άλλο παρά αντιλαμβάνεται το δούλεμα, αντίθετα νιώθει τόση ευγνωμοσύνη που σχεδόν τον παραλύει, τον αφήνει άναυδο: «Είχε περάσει πολύς καιρός από τότε που του είχε κάνει κάποιος δώρο και δεν ήξερε πώς έπρεπε να νιώσει».Με λαχτάρα σκαλίζει το κούτσουρο για να του δώσει μορφή παιδιού, σχηματίζει το πρόσωπό του και δυο κατάμαυρα μάτια, αναγκάζεται να επιδιορθώσει τα πόδια του και, στο τέλος, πηγαίνει να δηλώσει τον γιο του στο ληξιαρχείο και να τον γράψει στο σχολείο, δηλαδή όλα όσα θα έκανε ένας συνηθισμένος πατέρας. Μόνο που ο Τζεπέτο δεν είναι ένας κανονικός πατέρας. Ιδωμένος με ψύχραιμη λογική, δεν είναι παρά ένας διαταραγμένος ηλικιωμένος με στρεβλή αντίληψη της πραγματικότητας. Με την οπτική των παραμυθιών, είναι ο φτωχός και αγαθός γεράκος που θα γίνει θύμα της αδυσώπητης και ατέρμονης σκληρότητας των ανθρώπων σε μια περιπέτεια χωρίς τέλος.
Η χρονική περίοδος κατά την οποία ο Τζεπέτο ζει ευτυχισμένος με το ξύλινο παιδί του είναι πολύ σύντομη. Η περιπέτεια αρχίζει με τη φάρσα των συντοπιτών του. Ο Πινόκιο εξαφανίζεται και ο Τζεπέτο ξεχύνεται σε μια αδιάκοπη αναζήτηση του γιου του, μέσα από συνεχείς ταλαιπωρίες και εξευτελισμούς, αγγίζοντας συχνά το χείλος του θανάτου, άρρωστος και εξαθλιωμένος, παλεύοντας με την κακία και την απανθρωπιά σε όλη την γκάμα τους. Είναι μια οδύσσεια αυτό που ζει ο Τζεπέτο, μια περιπλάνηση στις ασχήμιες αυτού του κόσμου, τόσο σκληρή και επώδυνη που σοκάρει τον αναγνώστη, ξεφεύγοντας από τα ασφαλή όρια της παραμυθένιας πάλης καλού-κακού.
Το βιβλίο του Στάσι, παρά την ελαφρότητα της αφήγησης, που είναι λιτή και εύληπτη όπως των παραμυθιών, γεννάει δυσάρεστα συναισθήματα – οργή, θλίψη, οίκτο, ίσως και τρόμο για το πόσο απάνθρωπη μπορεί να καταστεί η ανθρώπινη φύση. Στην πλοκή εναλλάσσονται διάφορα περιβάλλοντα, όπως η φυλακή, το νοσοκομείο, το τσίρκο, το ίδρυμα ανιάτων, χώροι συνυφασμένοι με τις πλέον δυσάρεστες και επαχθείς όψεις της ζωής. Ο Τζεπέτο είναι ο απλός άνθρωπος που πάντα ελπίζει, που δεν πτοείται από τις κακουχίες, που βαδίζει με ακατάλυτη επιμονή προς τον σκοπό του. Είναι ο πατέρας που θυσιάζει κάθε δική του ωφέλεια στην προσμονή της επανένωσης με το παιδί του. Αλληγορικά είναι ο παρίας, ο κατατρεγμένος, ο αποσυνάγωγος αυτού του κόσμου, οπλισμένος με αστείρευτη εσωτερική δύναμη. Είναι χαρακτηριστική η σχεδόν αποφθεγματική περιγραφή του Τζεπέτο στο σημείο όπου εμφανίζεται με την τρύπια κουβέρτα του στη σκηνή του τσίρκου: «Ο Τζεπέτο φέρνει στη σκηνή την αυθόρμητη κωμικότητα όλων των φτωχών της γης».
Το βιβλίο του Στάσι έχει τα χαρακτηριστικά πικαρικού μυθιστορήματος, αυτού του παλιομοδίτικου, ανάλαφρου και δημοφιλούς λογοτεχνικού είδους που αποδίδει ρεαλιστικά και συχνά με χιουμοριστική υπερβολή τις περιπέτειες ενός ήρωα από την κατώτερη τάξη, καθώς αυτός ταλαιπωρείται στα γρανάζια μιας σκληρής και διεφθαρμένης κοινωνικής πραγματικότητας. Ταυτόχρονα, έχει το άτοπο και άχρονο και την ονειρική διάσταση των παραμυθιών, χωρίς όμως το ευτυχές τέλος αυτών. Αντίθετα, με την πρόοδο της αφήγησης, ο αναγνώστης χάνει την όποια ελπίδα διατηρούσε για απόδοση δικαιοσύνης και ικανοποίηση της μοναδικής λαχτάρας του κεντρικού ήρωα, της επανένωσης με τον γιο του. Ο Τζεπέτο δοκιμάζεται ψυχικά και σωματικά, η πνευματική του διαύγεια διαρκώς φθίνει, η μοίρα τού επιφυλάσσει έναν αποκρουστικό προορισμό, ένα κατ’ ευφημισμό νοσοκομείο γνωστό ως «Σκυλόψαρο», στην ουσία ένα ίδρυμα με τρόφιμους όλους τους δύσμοιρους αυτού του κόσμου: βαριές περιπτώσεις ψυχικής νόσου, παραβατικούς με τάσεις αυτοκτονίας, γυναίκες που τρελάθηκαν από έρωτα. Ο Στάσι επιτυγχάνει μια πολύ λεπτή και διεισδυτική ειρωνεία περιπαίζοντας αριστοτεχνικά την ευτυχή κατάληξη του αρχικού Πινόκιο του Κάρλο Κολόντι, όπου ο Τζεπέτο και ο Πινόκιο συναντιούνται μέσα στην κοιλιά μιας φάλαινας. Στον δικό του Τζεπέτο, αντί για φάλαινα, επιφυλάσσει το εφιαλτικό «Σκυλόψαρο», όπου οι εικόνες είναι σκληρές, αποκαρδιωτικές:
Ο γέρος μοιάζει με εκείνα τα κεριά που λιώνουν μέρα με τη μέρα, αλλά μέχρι την ύστατη στιγμή, αν τα προσέξεις καλά, εκπέμπουν ένα τόσο δα φως. Αφηγείται την ιστορία και, όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, μέσα σε τούτο τον θάλαμο, η φωνή του μοιάζει με φουσκωμένο ποτάμι. […] Πολλοί αρχίζουν να τρέμουν, λες και τους έχει καταπιεί κάποιο πελώριο ψάρι, άλλος αγκαλιάζει τα γόνατά του, άλλος κλείνει τα αυτιά του με τις παλάμες από φόβο μήπως ούτε εκεί μέσα ο πατέρας αυτός ξαναβρεί τη μαριονέτα του. Μπαίνουν δύο νοσοκόμες και κοντοστέκονται κι αυτές έτσι αφύσικη όπως φαντάζει η σιωπή αυτή, που τώρα έχει γίνει κούφια και απόμακρη. Ο ψυχίατρος υψώνει το χέρι του και μία μία οι νοσοκόμες τούς πιάνουν από πίσω, τους βοηθάνε να σηκωθούν και τους πηγαίνουν στα κρεβάτια τους – είναι το μόνο που μπορούν να κάνουν.
Αυτός είναι ο ζοφερός επίλογος της βασανισμένης ζωής του μαστρο-Τζεπέτο, εκεί μέσα θα λιώσει «σαν στεατικό κερί».
Και αυτή τη φορά η Δήμητρα Δότση μάς δίνει μια καλοδουλεμένη μετάφραση, έναν λόγο που ρέει απλά και φυσικά, όπως ταιριάζει σε αυτή την αφήγηση που βρίσκεται στο μεταίχμιο μεταξύ παραμυθιού και ρεαλιστικού δράματος. Πρόκειται για ένα άκρως γοητευτικό βιβλίο, που, εκτός από τους ενήλικες, θα κατακτήσει και πολλούς έφηβους αναγνώστες.
Στα ράφια της παιδικής μου βιβλιοθήκης περίοπτη θέση κατείχαν τρεις δερματόδετοι τόμοι μεγάλου μεγέθους με τα περισσότερα γνωστά παραμύθια. Εκεί μέσα έβρισκα όλες τις αγαπημένες μου ιστορίες, με εικονογράφηση και με τυπογραφικά στολίδια από άκρη σε άκρη. Έχω ακόμα ζωντανή τη μυρωδιά των σελίδων, χαρτί ανάμεικτο με δέρμα, άρωμα παραμυθιού, έτσι μύριζαν όλοι οι παραμυθένιοι χαρακτήρες, η Σταχτοπούτα, η Χιονάτη, ο Χάνσελ και η Γκρέτελ. Είχα ιδιαίτερη αδυναμία στο Κοριτσάκι με τα σπίρτα, μια ιστορία απερίγραπτα θλιβερή που μου δημιουργούσε βαθιά μελαγχολία, αλλά λόγω ηλικίας παροδική, ώστε να διαβάζω το παραμύθι ξανά και ξανά, με το ίδιο ενδιαφέρον και την ίδια στενοχώρια στο τέλος του. Ο Πινόκιο δεν ήταν από τα αγαπημένα μου παραμύθια, παρά τις πανέμορφες ζωγραφιές του βιβλίου, ίσως επειδή ήταν ένας πιο ευφρόσυνος ήρωας, ενώ ο Τζεπέτο, ο ξυλουργός και πατέρας του, μου φαινόταν ως ένας προσχηματικός δευτερεύων χαρακτήρας, ως η αφορμή για τη γέννηση του Πινόκιο.
Πολλές δεκαετίες αργότερα, έρχεται το Μαστρο-Τζεπέτο του Φάμπιο Στάσι να ανατρέψει στο μυαλό μου τις στέρεα ριζωμένες αναγνωστικές αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας. Πρόκειται για ένα ανεστραμμένο παραμύθι, που εστιάζει στον Τζεπέτο, τον ηλικιωμένο ξυλουργό που κατασκεύασε μια μαριονέτα με μορφή παιδιού και της έδωσε το όνομα Πινόκιο. «Μια ιστορία της δεκάρας» αποκαλεί ο αφηγητής τη φοβερή και επώδυνη περιπέτεια του Τζεπέτο, που διαβάζουμε με κομμένη την ανάσα στο βιβλίο του Στάσι. Ο Τζεπέτο είναι ένας πάμφτωχος και μοναχικός ηλικιωμένος άντρας, «ένας ξυλουργός με τραχιά γένια, καμπουριασμένους ώμους και ύφος αγριανθρώπου», που ζει σε μια χαμοκέλα στα σωθικά μιας πέτρινης σπηλιάς. Η φτώχεια και η εξαθλίωσή του δεν έχουν μέτρο σύγκρισης, η ζωή του είναι μια διαρκής περιπέτεια αναζήτησης των ελάχιστων που απαιτούνται για τη διαβίωση, επιπλέον έχει αρχίσει να χάνει τα λογικά του, να μπερδεύει τα λόγια του. Κι όμως, η κατάστασή του δεν εμπνέει οίκτο και συμπόνια στους συγχωριανούς του, αντίθετα τους εξωθεί να του σκαρώνουν ανελέητες φάρσες. Ένας από αυτούς, ο μαστρο-Αντόνιο, έχει τη φαεινή ιδέα να χαρίσει στον Τζεπέτο ένα κούτσουρο τόσο σκληρό που δεν κάνει ούτε για φωτιά, με την κοροϊδία ότι έχει την ιδιότητα να γελάει και να μιλάει. Ο Τζεπέτο κάθε άλλο παρά αντιλαμβάνεται το δούλεμα, αντίθετα νιώθει τόση ευγνωμοσύνη που σχεδόν τον παραλύει, τον αφήνει άναυδο: «Είχε περάσει πολύς καιρός από τότε που του είχε κάνει κάποιος δώρο και δεν ήξερε πώς έπρεπε να νιώσει».Με λαχτάρα σκαλίζει το κούτσουρο για να του δώσει μορφή παιδιού, σχηματίζει το πρόσωπό του και δυο κατάμαυρα μάτια, αναγκάζεται να επιδιορθώσει τα πόδια του και, στο τέλος, πηγαίνει να δηλώσει τον γιο του στο ληξιαρχείο και να τον γράψει στο σχολείο, δηλαδή όλα όσα θα έκανε ένας συνηθισμένος πατέρας. Μόνο που ο Τζεπέτο δεν είναι ένας κανονικός πατέρας. Ιδωμένος με ψύχραιμη λογική, δεν είναι παρά ένας διαταραγμένος ηλικιωμένος με στρεβλή αντίληψη της πραγματικότητας. Με την οπτική των παραμυθιών, είναι ο φτωχός και αγαθός γεράκος που θα γίνει θύμα της αδυσώπητης και ατέρμονης σκληρότητας των ανθρώπων σε μια περιπέτεια χωρίς τέλος.
Η χρονική περίοδος κατά την οποία ο Τζεπέτο ζει ευτυχισμένος με το ξύλινο παιδί του είναι πολύ σύντομη. Η περιπέτεια αρχίζει με τη φάρσα των συντοπιτών του. Ο Πινόκιο εξαφανίζεται και ο Τζεπέτο ξεχύνεται σε μια αδιάκοπη αναζήτηση του γιου του, μέσα από συνεχείς ταλαιπωρίες και εξευτελισμούς, αγγίζοντας συχνά το χείλος του θανάτου, άρρωστος και εξαθλιωμένος, παλεύοντας με την κακία και την απανθρωπιά σε όλη την γκάμα τους. Είναι μια οδύσσεια αυτό που ζει ο Τζεπέτο, μια περιπλάνηση στις ασχήμιες αυτού του κόσμου, τόσο σκληρή και επώδυνη που σοκάρει τον αναγνώστη, ξεφεύγοντας από τα ασφαλή όρια της παραμυθένιας πάλης καλού-κακού.
Το βιβλίο του Στάσι, παρά την ελαφρότητα της αφήγησης, που είναι λιτή και εύληπτη όπως των παραμυθιών, γεννάει δυσάρεστα συναισθήματα – οργή, θλίψη, οίκτο, ίσως και τρόμο για το πόσο απάνθρωπη μπορεί να καταστεί η ανθρώπινη φύση. Στην πλοκή εναλλάσσονται διάφορα περιβάλλοντα, όπως η φυλακή, το νοσοκομείο, το τσίρκο, το ίδρυμα ανιάτων, χώροι συνυφασμένοι με τις πλέον δυσάρεστες και επαχθείς όψεις της ζωής. Ο Τζεπέτο είναι ο απλός άνθρωπος που πάντα ελπίζει, που δεν πτοείται από τις κακουχίες, που βαδίζει με ακατάλυτη επιμονή προς τον σκοπό του. Είναι ο πατέρας που θυσιάζει κάθε δική του ωφέλεια στην προσμονή της επανένωσης με το παιδί του. Αλληγορικά είναι ο παρίας, ο κατατρεγμένος, ο αποσυνάγωγος αυτού του κόσμου, οπλισμένος με αστείρευτη εσωτερική δύναμη. Είναι χαρακτηριστική η σχεδόν αποφθεγματική περιγραφή του Τζεπέτο στο σημείο όπου εμφανίζεται με την τρύπια κουβέρτα του στη σκηνή του τσίρκου: «Ο Τζεπέτο φέρνει στη σκηνή την αυθόρμητη κωμικότητα όλων των φτωχών της γης».
Το βιβλίο του Στάσι έχει τα χαρακτηριστικά πικαρικού μυθιστορήματος, αυτού του παλιομοδίτικου, ανάλαφρου και δημοφιλούς λογοτεχνικού είδους που αποδίδει ρεαλιστικά και συχνά με χιουμοριστική υπερβολή τις περιπέτειες ενός ήρωα από την κατώτερη τάξη, καθώς αυτός ταλαιπωρείται στα γρανάζια μιας σκληρής και διεφθαρμένης κοινωνικής πραγματικότητας. Ταυτόχρονα, έχει το άτοπο και άχρονο και την ονειρική διάσταση των παραμυθιών, χωρίς όμως το ευτυχές τέλος αυτών. Αντίθετα, με την πρόοδο της αφήγησης, ο αναγνώστης χάνει την όποια ελπίδα διατηρούσε για απόδοση δικαιοσύνης και ικανοποίηση της μοναδικής λαχτάρας του κεντρικού ήρωα, της επανένωσης με τον γιο του. Ο Τζεπέτο δοκιμάζεται ψυχικά και σωματικά, η πνευματική του διαύγεια διαρκώς φθίνει, η μοίρα τού επιφυλάσσει έναν αποκρουστικό προορισμό, ένα κατ’ ευφημισμό νοσοκομείο γνωστό ως «Σκυλόψαρο», στην ουσία ένα ίδρυμα με τρόφιμους όλους τους δύσμοιρους αυτού του κόσμου: βαριές περιπτώσεις ψυχικής νόσου, παραβατικούς με τάσεις αυτοκτονίας, γυναίκες που τρελάθηκαν από έρωτα. Ο Στάσι επιτυγχάνει μια πολύ λεπτή και διεισδυτική ειρωνεία περιπαίζοντας αριστοτεχνικά την ευτυχή κατάληξη του αρχικού Πινόκιο του Κάρλο Κολόντι, όπου ο Τζεπέτο και ο Πινόκιο συναντιούνται μέσα στην κοιλιά μιας φάλαινας. Στον δικό του Τζεπέτο, αντί για φάλαινα, επιφυλάσσει το εφιαλτικό «Σκυλόψαρο», όπου οι εικόνες είναι σκληρές, αποκαρδιωτικές:
Ο γέρος μοιάζει με εκείνα τα κεριά που λιώνουν μέρα με τη μέρα, αλλά μέχρι την ύστατη στιγμή, αν τα προσέξεις καλά, εκπέμπουν ένα τόσο δα φως. Αφηγείται την ιστορία και, όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, μέσα σε τούτο τον θάλαμο, η φωνή του μοιάζει με φουσκωμένο ποτάμι. […] Πολλοί αρχίζουν να τρέμουν, λες και τους έχει καταπιεί κάποιο πελώριο ψάρι, άλλος αγκαλιάζει τα γόνατά του, άλλος κλείνει τα αυτιά του με τις παλάμες από φόβο μήπως ούτε εκεί μέσα ο πατέρας αυτός ξαναβρεί τη μαριονέτα του. Μπαίνουν δύο νοσοκόμες και κοντοστέκονται κι αυτές έτσι αφύσικη όπως φαντάζει η σιωπή αυτή, που τώρα έχει γίνει κούφια και απόμακρη. Ο ψυχίατρος υψώνει το χέρι του και μία μία οι νοσοκόμες τούς πιάνουν από πίσω, τους βοηθάνε να σηκωθούν και τους πηγαίνουν στα κρεβάτια τους – είναι το μόνο που μπορούν να κάνουν.
Αυτός είναι ο ζοφερός επίλογος της βασανισμένης ζωής του μαστρο-Τζεπέτο, εκεί μέσα θα λιώσει «σαν στεατικό κερί».
Και αυτή τη φορά η Δήμητρα Δότση μάς δίνει μια καλοδουλεμένη μετάφραση, έναν λόγο που ρέει απλά και φυσικά, όπως ταιριάζει σε αυτή την αφήγηση που βρίσκεται στο μεταίχμιο μεταξύ παραμυθιού και ρεαλιστικού δράματος. Πρόκειται για ένα άκρως γοητευτικό βιβλίο, που, εκτός από τους ενήλικες, θα κατακτήσει και πολλούς έφηβους αναγνώστες.
November 19, 2021
Fabio Stassi ha la capacità di farti commuovere come niente. Questa volta lo fa riscrivendo la storia di Pinocchio, con protagonista questa volta Geppetto, un uomo che non si rassegna a morire, che lotta con tutto se stesso per restare a galla e aggrapparsi alla vita (Pinocchio), deriso da tutto il paese per il suo attaccamento a una marionetta che per loro non vuol dire nulla, ma per lui vuol dire tanto: amore per le storie, ricerca di qualcuno che lo ascolti e lo faccia sentire meno solo in un mondo individualista.
February 1, 2024
4,5/5
Το παραμύθι με τον πινόκιο πάντα ήταν μία ιστορία που μου'φερνε θλίψη,ένα ξύλινο αγόρι με σάρκα κ οστά που αναζητά την περιπέτεια στη ζωή κ την αποδοχή των γύρων του.Τώρα εδώ,τα ηνία της ιστορίας παίρνει ο μαστροτζεπέτο.Ο αγαπημένος Stassi δίνει φωνή στον καλοκάγαθο,γεμάτο ενσυναίσθηση γεράκο.
Πρόκειται για ένα μεταπαραμύθι,το οποίο κάλλιστα θα μπορούσε να είναι μία διαχρονική κλασική ιστορία.
Από τις πρώτες σελίδες μαθαίνουμε ότι τ'ονομα Τζεπέτο ήταν ένα παρατσούκλι που σημαίνει <<Ιωσήφ της χλεύης>>που είχαν επινοήσει οι κάτοικοι του χωριού, όπου έμενε ο άμοιρος Τζουζέπε, για να τον περιγελούν.
<<Η ύπαιθρος κατοικείται από τέρατα>>κ στο συγκεκριμένο χωριό αυτή η φράση επιβεβαιώνεται κ με ανατριχίλα συνειδητοποίησα πόση μοχθηρότητα κ δολιότητα μπορεί να κρύβουν κάποιοι.
Αποφασίζουν λοιπόν να δημιουργήσουν μία καλοστημένη φάρσα χαρίζοντας στον αφελη Τζεπέτο ένα κούτσουρο λέγοντάς του ότι έχει μαγικές ιδιότητες κ μπορεί να πάρει ζωή.Ο καημένος ο Τζεπέτο μεγαλώνοντας μία ζωή στη μοναξιά κ στην απομόνωση,έχοντας αρχίσει να μπερδεύει κ να κουμπιάζει όταν μιλάει λόγω της έλλειψης συντροφικότητας κ επικοινωνίας σκέφτεται ότι θα ήταν ιδανική ιδέα να φτιάξει έναν ξύλινο γιο...Έναν συνοδοιπόρο για να ξεκινήσει,έστω κ αργά,μία περιπέτεια εξερεύνησης που δεν τολμούσε νωρίτερα...Αλλά ακόμα κ αυτή την ξύλινη παρέα του τη στέρησαν.
Μέσα σε μία μελαγχολική κ σκοτεινή ατμόσφαιρα θα περιπλανηθούμε μαζί με τον ρακένδυτο τζεπέτο κ θα τον συντροφευσουμε στις ατελέσφορες προσπάθειες του να βρει τον χαμένο του γιο...
Ένας άνθρωπος που χάνει σιγά-σιγά τη σύνδεση με τη γλώσσα των ανθρώπων,ψάχνει να θυμηθεί ποιος είναι,γιατί νιώθει πως ζει τη ζωή κάποιου άλλου,σκόρπια κομμάτια στη θύμηση του εκεί που ο χρόνος αρχίζει να ταλαντεύεται μανιασμένα απ άκρη σ'άκρη στη μνήμη του...Σ'αυτόν τον άνθρωπο το τελευταίο χτύπημα το έδωσε το ίδιο το χωριό του...
Μία γραμμική αφήγηση απ'την κοφτερή πένα του Stassi γεμάτη λυρισμό,δραματικότητα κ στοχαστικοτητα.Μία φράση μου καρφώθηκε στο μυαλό που περικλείει όλη την ουσία του αφηγήματος "η καρδιά των γέρων ανθρώπων είναι σαν τα σπουργίτια που βρίσκουμε στο κατώφλι μας τον χειμώνα νεκρά,από την παγωνιά ή με τα φτερά κομμένα από ανθρώπινο χέρι..."
Το παραμύθι με τον πινόκιο πάντα ήταν μία ιστορία που μου'φερνε θλίψη,ένα ξύλινο αγόρι με σάρκα κ οστά που αναζητά την περιπέτεια στη ζωή κ την αποδοχή των γύρων του.Τώρα εδώ,τα ηνία της ιστορίας παίρνει ο μαστροτζεπέτο.Ο αγαπημένος Stassi δίνει φωνή στον καλοκάγαθο,γεμάτο ενσυναίσθηση γεράκο.
Πρόκειται για ένα μεταπαραμύθι,το οποίο κάλλιστα θα μπορούσε να είναι μία διαχρονική κλασική ιστορία.
Από τις πρώτες σελίδες μαθαίνουμε ότι τ'ονομα Τζεπέτο ήταν ένα παρατσούκλι που σημαίνει <<Ιωσήφ της χλεύης>>που είχαν επινοήσει οι κάτοικοι του χωριού, όπου έμενε ο άμοιρος Τζουζέπε, για να τον περιγελούν.
<<Η ύπαιθρος κατοικείται από τέρατα>>κ στο συγκεκριμένο χωριό αυτή η φράση επιβεβαιώνεται κ με ανατριχίλα συνειδητοποίησα πόση μοχθηρότητα κ δολιότητα μπορεί να κρύβουν κάποιοι.
Αποφασίζουν λοιπόν να δημιουργήσουν μία καλοστημένη φάρσα χαρίζοντας στον αφελη Τζεπέτο ένα κούτσουρο λέγοντάς του ότι έχει μαγικές ιδιότητες κ μπορεί να πάρει ζωή.Ο καημένος ο Τζεπέτο μεγαλώνοντας μία ζωή στη μοναξιά κ στην απομόνωση,έχοντας αρχίσει να μπερδεύει κ να κουμπιάζει όταν μιλάει λόγω της έλλειψης συντροφικότητας κ επικοινωνίας σκέφτεται ότι θα ήταν ιδανική ιδέα να φτιάξει έναν ξύλινο γιο...Έναν συνοδοιπόρο για να ξεκινήσει,έστω κ αργά,μία περιπέτεια εξερεύνησης που δεν τολμούσε νωρίτερα...Αλλά ακόμα κ αυτή την ξύλινη παρέα του τη στέρησαν.
Μέσα σε μία μελαγχολική κ σκοτεινή ατμόσφαιρα θα περιπλανηθούμε μαζί με τον ρακένδυτο τζεπέτο κ θα τον συντροφευσουμε στις ατελέσφορες προσπάθειες του να βρει τον χαμένο του γιο...
Ένας άνθρωπος που χάνει σιγά-σιγά τη σύνδεση με τη γλώσσα των ανθρώπων,ψάχνει να θυμηθεί ποιος είναι,γιατί νιώθει πως ζει τη ζωή κάποιου άλλου,σκόρπια κομμάτια στη θύμηση του εκεί που ο χρόνος αρχίζει να ταλαντεύεται μανιασμένα απ άκρη σ'άκρη στη μνήμη του...Σ'αυτόν τον άνθρωπο το τελευταίο χτύπημα το έδωσε το ίδιο το χωριό του...
Μία γραμμική αφήγηση απ'την κοφτερή πένα του Stassi γεμάτη λυρισμό,δραματικότητα κ στοχαστικοτητα.Μία φράση μου καρφώθηκε στο μυαλό που περικλείει όλη την ουσία του αφηγήματος "η καρδιά των γέρων ανθρώπων είναι σαν τα σπουργίτια που βρίσκουμε στο κατώφλι μας τον χειμώνα νεκρά,από την παγωνιά ή με τα φτερά κομμένα από ανθρώπινο χέρι..."
September 24, 2024
“Com’è facile sbagliarsi sul conto degli esserii umani”
Un insolito adattamento della storia di Pinocchio riportata ai giorni nostri
Un romanzo sulla solitudine, la vecchiaia, l'emarginazione e la cattiveria gratuita
“La verità è che la sua Nazareth è un borgo cattivo sul dorso di un Appennino che ha per gioco preferito quello di lapidare gli scemi, i senzafamiglia e i morti di fame.”
Geppetto, vecchio e solo, sta lentamente perdendo la memoria e la parola.
I suoi compaesani, freddi e senza cuore, pensano che sia pazzo e gli fanno uno scherzo crudele: gli fanno credere che un tronco ricevuto in regalo sia magico.
Inizia così il tormento del vecchio Geppetto, che cerca di ridare vita al legno senza vita, trasformandolo in un bambino, Pinocchio.
Il mondo che Stassi descrive in Mastro Geppetto è un posto crudele malvagio , ostile, quasi disumano, che si accanisce contro un uomo buono e fragile, in balia di un sogno d'amore che rincorre per riscattarsi da una vita difficile e solitaria.
Un uomo che ha bisogno di credere che un pezzo di legno possa trasformarsi in qualcosa di vivo
Con Mastro Gepetto, Fabio Stassi ci regala la storia straziante di un uomo che non solo cerca suo figlio, (le sue disavventure sono le stesse vissute dal Pinocchio di Collodi), ma lotta contro una società chiusa, ostile, che non gli permette di amare.
Una libro ricco di richiami letterari sul dramma del nostro tempo che sembra aver perso sensibilità, valori e umanità.
Un inno al coraggio di chi, umile, trova la forza di continuare a rivendicare comprensione e affetto, continuando a sperare.
Un insolito adattamento della storia di Pinocchio riportata ai giorni nostri
Un romanzo sulla solitudine, la vecchiaia, l'emarginazione e la cattiveria gratuita
“La verità è che la sua Nazareth è un borgo cattivo sul dorso di un Appennino che ha per gioco preferito quello di lapidare gli scemi, i senzafamiglia e i morti di fame.”
Geppetto, vecchio e solo, sta lentamente perdendo la memoria e la parola.
I suoi compaesani, freddi e senza cuore, pensano che sia pazzo e gli fanno uno scherzo crudele: gli fanno credere che un tronco ricevuto in regalo sia magico.
Inizia così il tormento del vecchio Geppetto, che cerca di ridare vita al legno senza vita, trasformandolo in un bambino, Pinocchio.
Il mondo che Stassi descrive in Mastro Geppetto è un posto crudele malvagio , ostile, quasi disumano, che si accanisce contro un uomo buono e fragile, in balia di un sogno d'amore che rincorre per riscattarsi da una vita difficile e solitaria.
Un uomo che ha bisogno di credere che un pezzo di legno possa trasformarsi in qualcosa di vivo
Con Mastro Gepetto, Fabio Stassi ci regala la storia straziante di un uomo che non solo cerca suo figlio, (le sue disavventure sono le stesse vissute dal Pinocchio di Collodi), ma lotta contro una società chiusa, ostile, che non gli permette di amare.
Una libro ricco di richiami letterari sul dramma del nostro tempo che sembra aver perso sensibilità, valori e umanità.
Un inno al coraggio di chi, umile, trova la forza di continuare a rivendicare comprensione e affetto, continuando a sperare.
July 9, 2023
4,5
Συγκινητικό, αγγίζει κ προβληματίζει τον αναγνώστη η ανεστραμμένη ιστορία του Τζεπέτο. Η γραφή του Stassi λυρική, με μέτρο περιγραφική σε ταξιδεύει κνσε γοητεύει. Διαφορετικό απο τα προηγούμενά του. Μ αρεσε ίσως περισσότερο γιατί φάνηκε η ευαισθησία του συγγραφέα.
Συγκινητικό, αγγίζει κ προβληματίζει τον αναγνώστη η ανεστραμμένη ιστορία του Τζεπέτο. Η γραφή του Stassi λυρική, με μέτρο περιγραφική σε ταξιδεύει κνσε γοητεύει. Διαφορετικό απο τα προηγούμενά του. Μ αρεσε ίσως περισσότερο γιατί φάνηκε η ευαισθησία του συγγραφέα.
September 7, 2023
Οι περισσότεροι γνωρίζουμε την ιστορία του Μαστρο-Τζεπέτο και του Πινόκιο. Ο αγαπημένος Fabio Stassi, έρχεται να μας πει την ιστορία λίγο διαφορετικά και στο τέλος μας αποκαλύπτει και το λόγο που το έκανε.
Ένας άνθρωπος που ζεί μόνος, φτωχός και στο περιθώριο της μικρής κοινωνίας, θεωρεί ότι με το μαγικό ξύλο που του έδωσαν, έφτιαξε ένα μικρό αγόρι - το γιο του. Όμως, οι άνθρωποι είναι σκληροί μαζί του και θέλοντας να γελάσουν μαζί του, του στήνουν μια φάρσα. Αυτή η φάρσα, κάνει τον Μαστρο-Τζεπέτο να ξεκινήσει ένα ταξίδι αναζήτησης του γιου του. Οι άνθρωποι τον χλευάζουν, τον χτυπούν, τον κατηγορούν κι εκείνος δέχεται κάθε ταπείνωση και κάθε ψίχουλο ελπίδας που του πετάνε, αρκεί να βρεί το γιο του, χωρίς ποτέ να δυσανασχετεί και να χάνει την ελπίδα του.
Η ανάγνωση του βιβλίου μου έβγαλε από τις πρώτες σελίδες ένα έντονο αίσθημα μοναξιάς και την ανάγκη για συντροφικότητα. Ο Stassi σε αυτό το βιβλίο του, τόσο διαφορετικό από τα άλλα με ήρωα τον Βίντσε, μας δείχνει την κακία, τη χλεύη και την περιθωριοποίηση που υφίστανται οι άνθρωποι που είναι διαφορετικοί - οι άνθρωποι που είναι μόνοι. Οι άνθρωποι που μπροστά στην ανάγκη τους για επαφή, υπομένουν τα πάντα.
Σκοτεινό βιβλίο..το αγάπησα κι αυτό!
Ένας άνθρωπος που ζεί μόνος, φτωχός και στο περιθώριο της μικρής κοινωνίας, θεωρεί ότι με το μαγικό ξύλο που του έδωσαν, έφτιαξε ένα μικρό αγόρι - το γιο του. Όμως, οι άνθρωποι είναι σκληροί μαζί του και θέλοντας να γελάσουν μαζί του, του στήνουν μια φάρσα. Αυτή η φάρσα, κάνει τον Μαστρο-Τζεπέτο να ξεκινήσει ένα ταξίδι αναζήτησης του γιου του. Οι άνθρωποι τον χλευάζουν, τον χτυπούν, τον κατηγορούν κι εκείνος δέχεται κάθε ταπείνωση και κάθε ψίχουλο ελπίδας που του πετάνε, αρκεί να βρεί το γιο του, χωρίς ποτέ να δυσανασχετεί και να χάνει την ελπίδα του.
Η ανάγνωση του βιβλίου μου έβγαλε από τις πρώτες σελίδες ένα έντονο αίσθημα μοναξιάς και την ανάγκη για συντροφικότητα. Ο Stassi σε αυτό το βιβλίο του, τόσο διαφορετικό από τα άλλα με ήρωα τον Βίντσε, μας δείχνει την κακία, τη χλεύη και την περιθωριοποίηση που υφίστανται οι άνθρωποι που είναι διαφορετικοί - οι άνθρωποι που είναι μόνοι. Οι άνθρωποι που μπροστά στην ανάγκη τους για επαφή, υπομένουν τα πάντα.
Σκοτεινό βιβλίο..το αγάπησα κι αυτό!
August 13, 2023
Βαθιά ανθρώπινο και συγκινητικό ανάγνωσμα!Η γνωστή ιστορία-παραμύθι ιδωμένο αλλιώς...ωστόσο γεμάτο συμβολισμούς.Απολαυστικός ο λόγος του συγγραφέα για μια ακόμη φορά! Ξεχωριστή η πένα του Stassi,χίλια μπράβο σε μεταφράστρια-εγγύηση!
November 14, 2021
Un libro molto triste ed allo stesso tempo emozionante. Con una morale che mia strappato qualche lacrimuccia
January 24, 2024
Tutti probabilmente conoscete la storia di Pinocchio e delle sue avventure: un grande classico della letteratura italiana dell’800 scritto da Carlo Collodi, dal quale sono stati tratti innumerevoli film d’animazione, lungometraggi e opere teatrali. Ecco, qui però del Pinocchio originale non c’è moltissimo, proprio perché Stassi vuole focalizzare tutta l’attenzione del lettore su Mastro Geppetto, il papà di Pinocchio.
La storia è quella di un anziano falegname che abita in un piccolo villaggio di montagna, un uomo poverissimo e molto solo; un uomo con dei disturbi mentali, che viene costantemente preso in giro dalla gente del paese ed è vittima di tante deprecabili e ingiuste angherie. Mastro Geppetto infatti, all'inizio del romanzo, viene convinto dai propri compaesani che uno speciale tocco di legno, se ben lavorato, potrà finalmente trasformarsi in ciò che lui più desidera e non ha mai potuto avere: un figlio da amare ed accudire.
La penna delicata di Stassi ci travolge con un racconto profondamente triste, ma di grande spessore umano che ci narra di questa figura dall'animo gentile, presa di mira dalla cattiveria di chi gli vive intorno. E’ un romanzo toccante che porta a riflettere sulla solitudine di coloro che, non per propria colpa, vivono ai margini della società, o coloro che semplicemente a causa dell’età cominciano a perdere il lume dela ragione. Che si tratti di malattia o vecchiaia però, il triste declino raccontato dall’autore è quello della dolorante perdita della propria dignità, mentre si sprofonda in un oceano di solitudine, avvolti dalla fredda dimenticanza e dall’afasia della società che ruota intorno a noi.
Il linguaggio utilizzato da Stassi è estremamente curato e profondo, con espressioni poetiche a mio avviso molto belle come “il cielo muffo”, o il verbo “invernarsi”, così come “un cuore duro come un pugno di neve", che rende un’immagine tanto perfetta quanto terribile. E’ un romanzo molto ben scritto e commovente, che culmina in un bellissimo capitolo finale; un capitolo nel quale l’autore spiega i motivi che lo hanno ispirato a narrare questa storia. Consigliatissimo.
La storia è quella di un anziano falegname che abita in un piccolo villaggio di montagna, un uomo poverissimo e molto solo; un uomo con dei disturbi mentali, che viene costantemente preso in giro dalla gente del paese ed è vittima di tante deprecabili e ingiuste angherie. Mastro Geppetto infatti, all'inizio del romanzo, viene convinto dai propri compaesani che uno speciale tocco di legno, se ben lavorato, potrà finalmente trasformarsi in ciò che lui più desidera e non ha mai potuto avere: un figlio da amare ed accudire.
La penna delicata di Stassi ci travolge con un racconto profondamente triste, ma di grande spessore umano che ci narra di questa figura dall'animo gentile, presa di mira dalla cattiveria di chi gli vive intorno. E’ un romanzo toccante che porta a riflettere sulla solitudine di coloro che, non per propria colpa, vivono ai margini della società, o coloro che semplicemente a causa dell’età cominciano a perdere il lume dela ragione. Che si tratti di malattia o vecchiaia però, il triste declino raccontato dall’autore è quello della dolorante perdita della propria dignità, mentre si sprofonda in un oceano di solitudine, avvolti dalla fredda dimenticanza e dall’afasia della società che ruota intorno a noi.
Il linguaggio utilizzato da Stassi è estremamente curato e profondo, con espressioni poetiche a mio avviso molto belle come “il cielo muffo”, o il verbo “invernarsi”, così come “un cuore duro come un pugno di neve", che rende un’immagine tanto perfetta quanto terribile. E’ un romanzo molto ben scritto e commovente, che culmina in un bellissimo capitolo finale; un capitolo nel quale l’autore spiega i motivi che lo hanno ispirato a narrare questa storia. Consigliatissimo.
October 28, 2024
Ποσό ωραίες προσδοκίες δημιούργησε το πρώτο μισό για να οδηγηθούμε στον μαρασμό και την μιζέρια του Αλτσχάιμερ … ένας συνδυασμός που γέννησε μια σκέψη για βιβλίο και που κάπου με μαύρισε κάπου με κούρασε σίγουρα δεν απογειώθηκε . Ένας Πινόκιο χωρίς να ζωντανεύει ο Πινόκιο σε ένα σήμερα του κοβιντ που σκοτώνει κάθε μαγεία για παραμύθι και που αν και έχει ωραιο λόγο και ενδιαφέρουσες περιγραφές κυρίως κουράζει και βαραίνει . Μαρεσε το πρώτο μισό ως ρεαλιστικό σκοτεινό παραμύθι σε ένα σύμπαν που ο ρεαλισμός σκοτώνει τα παραμύθια αλλά με απογοήτευσε λίγο η συνέχεια .
Read
December 10, 2023
χρόνος ανάγνωσης κριτικής: 31 δευτερόλεπτα
Το τελευταίο βιβλίο του περασμένου Αυγούστου.
Ένα βιβλίο που κι από τον τίτλο καταλαβαίνεις ότι έχει να κάνει με το
παραμύθι του Πινόκιο ή πιο σωστά το παιδικό μυθιστόρημα του Κάρλο Κολόντι
Οι περιπέτειες του Πινόκιο (1883)
Αφαιρώντας το φανταστικό στοιχείο (ομιλούντα ζώα, μαριονέτες, πνεύματα,
και φανταστικά όντα (δράκος και γιγάντια φάλαινα) ) ο Φάμπιο Στάσι
φτιάχνει μια αλληγορία με την οποία θέλει κυρίως να τονίσει τον ρατσισμό
που βιώνουν ηλικιωμένα άτομα, και άτομα χαμηλής νοημοσύνης.
Μια αλληγορία σε μια ρεαλιστική πραγματικότητα, αλλά και πάλι όχι
εντελώς ρεαλιστική διότι απουσιάζει παντελώς η συμπόνια, η αγάπη, και η φιλία
και υπάρχουν το μίσος, η έχθρα, και η απονιά.
Ίσως έτσι ο συγγραφέας να ήθελε να υπερτονίσει το κακό που υπάρχει
στον κόσμο αλλά το αποτέλεσμα ήταν από τη μια ένα ευκολοδιάβαστο βιβλίο
αλλά από την άλλη ένα άκρως καταθλιπτικό και μίζερο ανάγνωσμα.
January 19, 2025
Ένα υπέροχο, τραγικό παραμύθι με εκπληκτική πρόζα και ατμόσφαιρα
Ο Τζεπέτο, ο γέρος Ιωσήφ των Απεννίνων που χάνει σιγά σιγά τη φωνή του, δεν έχει Παναγία δίπλα του ούτε αστέρι στη σκεπή του. Ο δικός του Χριστός, ο Πινόκιο του, ο μοναχογιός του, είναι μια μαριονέτα από ένα ξύλο που οι γεμάτοι κακία συγχωριανοί του τον γελούν πως είναι μαγεμένο. Πριν προλάβει να χαρεί αυτή τη βουβή συντροφιά και να ταξιδέψουν μαζί, του τον κλέβουν. Αναζητώντας τον σε ένα χιονισμένο, ορεινό τοπίο που θυμίζει κατάβαση στον Άδη, ο Τζεπέτο συναντά διαβόλους με μορφή ανθρώπου, παιδιά που ζουν μαζί με τους νεκρούς, θηρία, ανθρώπους δίχως φωνή και ανθρώπους δίχως ψυχή. Από το βουνό στο νοσοκομείο και από το τσίρκο στην κοιλιά του κήτους, ο Τζεπέτο θα γίνει σκιά, φίδι, δέντρο στο χιονιά,γαϊδούρι και κούτσουρο, μα ποτέ δεν θα πάψει να γυρεύει το παιδί του.
Ένα τραγικό παραμύθι για την ασχήμια και την κακία των ισχυρών απέναντι στους αδύναμους. Ήταν η πρώτη μου επαφή με τον Fabio Stassi αλλά σίγουρα δεν θα είναι η τελευταία.
Ο Τζεπέτο, ο γέρος Ιωσήφ των Απεννίνων που χάνει σιγά σιγά τη φωνή του, δεν έχει Παναγία δίπλα του ούτε αστέρι στη σκεπή του. Ο δικός του Χριστός, ο Πινόκιο του, ο μοναχογιός του, είναι μια μαριονέτα από ένα ξύλο που οι γεμάτοι κακία συγχωριανοί του τον γελούν πως είναι μαγεμένο. Πριν προλάβει να χαρεί αυτή τη βουβή συντροφιά και να ταξιδέψουν μαζί, του τον κλέβουν. Αναζητώντας τον σε ένα χιονισμένο, ορεινό τοπίο που θυμίζει κατάβαση στον Άδη, ο Τζεπέτο συναντά διαβόλους με μορφή ανθρώπου, παιδιά που ζουν μαζί με τους νεκρούς, θηρία, ανθρώπους δίχως φωνή και ανθρώπους δίχως ψυχή. Από το βουνό στο νοσοκομείο και από το τσίρκο στην κοιλιά του κήτους, ο Τζεπέτο θα γίνει σκιά, φίδι, δέντρο στο χιονιά,γαϊδούρι και κούτσουρο, μα ποτέ δεν θα πάψει να γυρεύει το παιδί του.
Ένα τραγικό παραμύθι για την ασχήμια και την κακία των ισχυρών απέναντι στους αδύναμους. Ήταν η πρώτη μου επαφή με τον Fabio Stassi αλλά σίγουρα δεν θα είναι η τελευταία.
April 10, 2024
Κάτι πήγε πολύ λάθος ανάμεσα σε μένα και τον Μαστρο Τζεπέτο. Είναι ίσως η πρώτη φορά που το θέμα ενός βιβλίου και η αντιμετώπιση μιας γνωστής σε όλους μας ιστορίας μου ήταν τόσο ενδιαφέρουσα αλλά η αποτύπωση της στο χαρτί με άδειασε τόσο πολύ.
Το παραμύθι βγάζει τα ρούχα του παραμυθιού αλλά παραμένει αφηγηματικά σε ύφος παραμυθιού. Κι εκεί κάπου προσωπικά έχασα το ενδιαφέρον μου. Μια τόσο σκληρή ιστορία που θα μπορούσε να έχει το ανάλογο βάρος αν ο Στασι χρησιμοποιούσε άλλο ύφος, έχανε σελίδα τη σελίδα το ενδιαφέρον της κουράζοντας με λεπτομέρειες και φλυαρία.
Κρίμα γιατί σπάνια ενθουσιάζομαι τόσο με ένα οπισθόφυλλο. Η ιδέα ήταν καταπληκτική. Τα μηνύματα που θέλει να περάσει επίσης πολύ σημαντικά.
Στα δικά μου μάτια δυστυχώς απέτυχε.
Το παραμύθι βγάζει τα ρούχα του παραμυθιού αλλά παραμένει αφηγηματικά σε ύφος παραμυθιού. Κι εκεί κάπου προσωπικά έχασα το ενδιαφέρον μου. Μια τόσο σκληρή ιστορία που θα μπορούσε να έχει το ανάλογο βάρος αν ο Στασι χρησιμοποιούσε άλλο ύφος, έχανε σελίδα τη σελίδα το ενδιαφέρον της κουράζοντας με λεπτομέρειες και φλυαρία.
Κρίμα γιατί σπάνια ενθουσιάζομαι τόσο με ένα οπισθόφυλλο. Η ιδέα ήταν καταπληκτική. Τα μηνύματα που θέλει να περάσει επίσης πολύ σημαντικά.
Στα δικά μου μάτια δυστυχώς απέτυχε.
November 7, 2022
E’ un libro che mi ha fatto pensare. Molto. Riscrivere un classico come Pinocchio, mi sono detta inizialmente, è cosa curiosa ma anche rischiosa. Come al solito mi sfugge sempre qualcosa quando comincio con i miei voli inutilmente pindarici, così mi sono riportata al titolo: ‘mastro Geppetto’, non Pinocchio; ‘mastro Geppetto’, NON Pinocchio.
A metà libro, resistendo alla tentazione di abbandonarlo, ancora mi ripetevo ‘mastro Geppetto e non…’. Non che sia scritto male, anzi! fino a pagina 27 è davvero una favola questa ‘storia da un soldo’, c’è ritmo, musicalità e scrittura lineare. Poi però, perso Pinocchio, mi sono persa anch’io dietro a un Geppetto alla ricerca disperata di questo figliolo di legno, mentre va ramingo per il mondo, incontra tanti personaggi (alcuni richiamano pallidamente gli originali), lavora in un circo e finisce nel ventre del Pesce-cane, che altro non è che la Real Casa dei Matti.
Pinocchio non diventerà mai ‘un bambino vero’ e un altro ‘bimbino’, assoldato per lo scherzo finale di un intero paese, darà il colpo di grazia a questo padre, sì, un padre, ché tale si è sentito fin dal primo colpo d’accetta.
Ho pensato ‘questa storia poteva anche non essere scritta’, poi a fine libro c’è il ‘Congedo dell’autore dal personaggio in forma di lettera’ e così sono diventata buona e indulgente. Occorre sempre esserlo coi sentimenti.
January 24, 2022
Questa è la storia dell’autore che non ha nulla a che vedere con la favola che ci raccontavano da bambini, con il naso che si allunga, con la fata turchina o con la coscienza, il bellissimo personaggio che è il grillo. Qui c’è delicatezza, c’è comprensione, c’è bellezza del paesaggio, ma ci sono anche cattiveria, dicerie, dolore, buio e muffa. C’è tutta la scrittura di questo autore che a me tanto piace con alcune parti che sono pura poesia. Un libro bellissimo, che posso paragonare all’altro suo bellissimo Il ballo di Charlot, con anche in questo caso una versione tutta dello scrittore della vita del protagonista.
August 17, 2023
Ο κατά τα άλλα ιδιαίτερα συμπαθής Stassi δεν κατάφερε να με κερδίσει απόλυτα στο συγκεκριμένο μυθιστόρημα. Πρόκειται για μια πολύ έξυπνη διασκευή της ιστορίας του Πινόκιο που θίγει πολλά κοινωνικά θέματα, αλλά η υπερβολική λεπτομέρεια μπορεί να με τρελάνει.
Μας ενημέρωνε σε ποιο σημείο στέκονταν τα φύλλα στα δέντρα. Μου αρέσουν οι περιγραφές τοπίων άλλα με κάποιο όριο.
Μας ενημέρωνε σε ποιο σημείο στέκονταν τα φύλλα στα δέντρα. Μου αρέσουν οι περιγραφές τοπίων άλλα με κάποιο όριο.
January 14, 2024
3.5 - 4/5 ✨
January 8, 2022
Mi sono chiesta per lungo tempo se avesse ancora senso parlare, oggi, di letteratura. Poi ho letto Fabio Stassi e non ho più avuto dubbi. Mastro Geppetto ha tutto l'equilibrio di un classico senza tempo. L'avventura malinconica di un padre mosso dall'amore primordiale verso il proprio figlio si trasforma, pagina dopo pagina, nel dramma dell'uomo che, spogliato di tutto, torna in una condizione di solitudine primitiva, in lotta continua contro forze remote ed oscure. Un'aura di fiera compostezza circonda Geppetto, che fa stringere il cuore di chi legge. Tutto intorno, poi, c'è la natura dell'Appennino, arcaica e opaca, ma più che mai viva.
"il tempo qui è sempre definitivo. Chi entra, è molto difficile che ne esca; dove dovrebbe andare, del resto, o da chi?"
(Nel ventre del Pesce-cane)
"il tempo qui è sempre definitivo. Chi entra, è molto difficile che ne esca; dove dovrebbe andare, del resto, o da chi?"
(Nel ventre del Pesce-cane)
January 29, 2022
È una storia triste e commovente quella di Mastro Geppetto di Fabio Stassi.
È la storia di un falegname solo al mondo, povero e pazzo agli occhi degli altri. Talmente pazzo che merita di essere punito con uno scherzo.
Il povero Geppetto si convince così di potersi costruire, da un pezzo di legno magico, un figlio. Sarà disposto a qualsiasi sacrificio, a qualsiasi umiliazione pur di ritrovarlo.
È una storia di cattiveria, di prepotenza, di emarginazione, di derisione e scherno nei confronti dei più deboli, di quelli che invece andrebbero aiutati.
È una storia attuale quella di Mastro Geppetto e Fabio Stassi la scrive in punta di penna con eleganza e stile.
È la storia di un falegname solo al mondo, povero e pazzo agli occhi degli altri. Talmente pazzo che merita di essere punito con uno scherzo.
Il povero Geppetto si convince così di potersi costruire, da un pezzo di legno magico, un figlio. Sarà disposto a qualsiasi sacrificio, a qualsiasi umiliazione pur di ritrovarlo.
È una storia di cattiveria, di prepotenza, di emarginazione, di derisione e scherno nei confronti dei più deboli, di quelli che invece andrebbero aiutati.
È una storia attuale quella di Mastro Geppetto e Fabio Stassi la scrive in punta di penna con eleganza e stile.
November 22, 2021
Se c’è una cosa che adoro sopra ogni altra è la trasposizione reale di un racconto fantastico, la scoperta di cosa ha originato la magia. La “vera” storia di Geppetto mi ha fatto piangere fino all’ultima pagina. Un capolavoro.
October 29, 2024
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι στον κόσμο που κρατιούνται από μια μικρή ελπίδα. Η εναγώνια αναζήτησή της τους κρατάει ζωντανούς από μια μικρή κλωστή. Αν τους την κόψεις είναι σαν να κάνουν βουτιά στο πηγάδι της αβύσσου και το μόνο που αναζητούν πλέον είναι η πρόσκρουση σε κάτι που θα ανακόψει την πτώση. Για αυτούς τους ανθρώπους μιλάει το βιβλίο που είναι ένα retelling του παραμυθιού Πινόκιο. Ο μαστρο-Τζεπέτο αντιπροσωπεύει όλους τους παραγκωνισμένους κοινωνικά που εξαιτίας της ακραίας φτώχειας ή της παραξενιάς που παρουσιάζουν στα μάτια των "καθώς πρέπει" γίνονται ο εύκολος στόχος και λοιδορούνται χωρίς έλεος προς τέρψη όσων παρακολουθούν την κατρακύλα τους. Άνθρωποι ξεγραμμένοι που προσπαθώντας να επιβιώσουν πολλές φορές έχουν τόσο μεγάλη ανάγκη ένα ψήγμα καλοσύνης που δεν βλέπουν το πραγματικό κίνητρο της κάθε πράξης, ούτε την ίδια τους την εκμετάλλευση σε ορισμένες περιπτώσεις.
Κάποια στιγμή κατά την διάρκεια της ανάγνωσης κάπου με έχασε επειδή έγινε υπερβολικά περιγραφικό και δεν έβρισκα τον λόγο αλλά στην πορεία με αποζημίωσε με το παραπάνω. Ειδικά η επιστολή του συγγραφέα στην φιγούρα του Τζεπέτο που παρουσιάζει και την πηγή της έμπνευσής του με έκανε να το δω όλο με άλλα μάτια,να κατανοήσω και για να μην τα πολυλογώ μου έσκισε την ψυχούλα.
Κάποια στιγμή κατά την διάρκεια της ανάγνωσης κάπου με έχασε επειδή έγινε υπερβολικά περιγραφικό και δεν έβρισκα τον λόγο αλλά στην πορεία με αποζημίωσε με το παραπάνω. Ειδικά η επιστολή του συγγραφέα στην φιγούρα του Τζεπέτο που παρουσιάζει και την πηγή της έμπνευσής του με έκανε να το δω όλο με άλλα μάτια,να κατανοήσω και για να μην τα πολυλογώ μου έσκισε την ψυχούλα.
August 3, 2023
3.5 ⭐️ Η ιστορία του Μαστρο-Τζεπέτο είναι σίγουρα γλυκόπικρη, ένα οδοιπορικό στο ταξίδι της ελπίδας και της μνήμης
September 29, 2023
Δεν ξέρω πως να ξεκινήσω την κριτική μου γιατρό το βιβλίο.Θα αρχίσω με τα εύκολα και θα συνεχίσω με τα πιο δύσκολα..Αρχικά είναι ένα μικρό καλογραμμένο βιβλίο που έχει ξεκάθαρη πλοκή που δεν σε κουράζει στιγμή.Ζήλεψα την γραφή του συγγραφέα που μέσα σε λίγες γραμμές περιγράφει με τόσο υπέροχο τρόπο μια ολόκληρη σκηνή.Σίγουρα θα μπορούσε να γίνει είτε θεατρικό έργο είτε ταινία στο μέλλον.Τώρα ας πάω στα δύσκολα.Το βιβλίο αγγίζει θέματα που αγγίζουν την ψυχή του αναγνώστη.Η ιστορία του γνωστού σε όλους Τζεπέτο(Πινόκιο )ο οποίος γέρος και φτωχός πέφτει θύμα μιας φάρσας ολοκλήρου ουσιαστικά του χωριού του..Δίνοντας του ένα κούτσουρο και κάνοντας τον να πιστέψει ότι είναι μαγικό τον πείθουν να δημιουργήσει το παιδί που πάντα ονειρευόταν τον Πινόκιο.Όλο το χωριό συνομωτεί είδα βάρος του και του κλέβουν την μαριονέτα.Το μυθιστόρημα μας δείχνει τον αγώνα που κάνει γέροντας να βρει τον γιο του και τις δοκιμασίες που αντιμετωπίζει σε κάθε του περιπέτεια.Στο τέλος χάνει τα λογικά του από νόσο Αλτσχάιμερ με ότι αυτό συνεπάγεται.Ο γολγοθάς του μεγάλος και η ταπείνωση που βιώνει ατελείωτη.Ένα βαρύ βιβλίο που αγγίζει τα ζητήματα της φτώχειας,του γήρατος,της ασθένειας και της πατρικής αγάπης που κάνει τα πάντα για να βρει τον γιο του.Φοβερό βιβλίο αξίζει η κάθε του σελίδα!
November 22, 2022
Bello, straziante e commovente. Anche questa volta Stassi ha confermato il suo incredibile talento.
October 5, 2023
Σε μια εποχή που επαναπροσδιορίζει και επαναφηγείται τις ιστορίες και τους μύθους που δημιούργησαν το συλλογικό μας λογοτεχνικό ασυνείδητο, είναι σίγουρα πρόκληση μια νέα και διαφορετική προσέγγιση στον Πινόκιο, τον πιο διάσημο ήρωα που έπλασε ο Κολόντι, αφιερωμένη όμως αποκλειστικά στη φιγούρα του Τζεπέτο, ειδικά από έναν συγγραφέα που έγινε γνωστός στην Ελλάδα από κάτι τελείως διαφορετικό, τις περιπέτειες του βιβλιοθεραπευτή Βίντσε Κόρσο.
Εμένα ήταν η πρώτη μου επαφή με τον Στάσι και επειδή περίμενα κάτι (ας το πούμε) πιο παραμυθένιο, μου προκάλεσε αρχικά έκπληξη η απομάγευση που διατρέχει ολόκληρο το βιβλίο, η παρουσίαση του Τζεπέτο ως ενός φτωχού, μοναχικού και ιδιόρρυθμου γέρου, τυλιγμένου στη σιωπή μιας τρώγλης που αποκαλεί σπίτι, ενός ανθρώπου που γίνεται αντικείμενο χλευασμού και ταπεινώσεων από τους συγχωριανούς του, με αποκορύφωμα το κούτσουρο το οποίο θα περιβάλλει με όλη τη στοργή και την αγάπη που εκείνος δεν έλαβε ποτέ.
Κι αν στον Κολόντι ο «γιος» γεννήθηκε ξύλο για να γίνει σάρκα χάρη στη μαγεία, στον Στάσι ο «πατέρας» γεννήθηκε σάρκα και γίνεται πιο σκληρός από ξύλο, εξανδραποδίζεται και αποπροσωποποιείται εκεί όπου η φτώχεια, η ασθένεια, η ανάγκη για αγάπη και η απανθρωπιά θυμίζουν ταινία ιταλικού νεορεαλισμού, η φύση περιγράφεται ως ένα εφιαλτικό πεδίο οδυνηρής παρακμής και η λύτρωση δεν έρχεται ποτέ.
Το υστερόγραφο του συγγραφέα στην ιστορία δίνει μια ακόμα (επώδυνα προσωπική, αλλά αποκαλυπτική) διάσταση στους λόγους που τον οδήγησαν να γράψει αυτό το βιβλίο τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, ακόμα όμως και χωρίς αυτό δεν μπορείς παρά να συγκινηθείς και να θαυμάσεις την ομορφιά της γλώσσας (εξαιρετική η μετάφραση της Δήμητρας Δότση) και την ανθρωπιά με την οποία ο συγγραφέας πλάθει έναν νοσούντα Μαστρο-Τζεπέτο σε έναν κόσμο όπου δεν υπάρχουν καλές νεράιδες κι όπου οι δράκοι μπορεί να είμαστε εμείς.
Εμένα ήταν η πρώτη μου επαφή με τον Στάσι και επειδή περίμενα κάτι (ας το πούμε) πιο παραμυθένιο, μου προκάλεσε αρχικά έκπληξη η απομάγευση που διατρέχει ολόκληρο το βιβλίο, η παρουσίαση του Τζεπέτο ως ενός φτωχού, μοναχικού και ιδιόρρυθμου γέρου, τυλιγμένου στη σιωπή μιας τρώγλης που αποκαλεί σπίτι, ενός ανθρώπου που γίνεται αντικείμενο χλευασμού και ταπεινώσεων από τους συγχωριανούς του, με αποκορύφωμα το κούτσουρο το οποίο θα περιβάλλει με όλη τη στοργή και την αγάπη που εκείνος δεν έλαβε ποτέ.
Κι αν στον Κολόντι ο «γιος» γεννήθηκε ξύλο για να γίνει σάρκα χάρη στη μαγεία, στον Στάσι ο «πατέρας» γεννήθηκε σάρκα και γίνεται πιο σκληρός από ξύλο, εξανδραποδίζεται και αποπροσωποποιείται εκεί όπου η φτώχεια, η ασθένεια, η ανάγκη για αγάπη και η απανθρωπιά θυμίζουν ταινία ιταλικού νεορεαλισμού, η φύση περιγράφεται ως ένα εφιαλτικό πεδίο οδυνηρής παρακμής και η λύτρωση δεν έρχεται ποτέ.
Το υστερόγραφο του συγγραφέα στην ιστορία δίνει μια ακόμα (επώδυνα προσωπική, αλλά αποκαλυπτική) διάσταση στους λόγους που τον οδήγησαν να γράψει αυτό το βιβλίο τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, ακόμα όμως και χωρίς αυτό δεν μπορείς παρά να συγκινηθείς και να θαυμάσεις την ομορφιά της γλώσσας (εξαιρετική η μετάφραση της Δήμητρας Δότση) και την ανθρωπιά με την οποία ο συγγραφέας πλάθει έναν νοσούντα Μαστρο-Τζεπέτο σε έναν κόσμο όπου δεν υπάρχουν καλές νεράιδες κι όπου οι δράκοι μπορεί να είμαστε εμείς.
Displaying 1 - 30 of 71 reviews