What do you think?
Rate this book
Βήμα Νουάρ· Ελληνικές Αστυνομικές Ιστορίες #1
The Late-Night News
Costas Haritos, a CID chief in central Athens, is uncomfortably married, aggressive and pessimistic, and only manages to relax when he is at home reading his English dictionaries. A veteran of the force, he is only now coming to terms with the pervasive corruption in public and private life since the fall of the military dictatorship and the advent of democratic government.
When an Albanian couple is found brutally slaughtered, it looks like an open and shut crime of passion. But when Yanna, a TV journalist investigating the same case, is murdered in a broadcasting studio just before going on air, Haritos begins to think he's missing something crucial in this seemingly simple case. Why was she so interested in whether the police had found evidence of the presence of children at the Albanians' home? When Yanna's successor at the TV station is also murdered, Haritos finds himself sucked ever deeper into the grubby world of the Greek media and the shadowy underworld of international child trafficking.
When an Albanian couple is found brutally slaughtered, it looks like an open and shut crime of passion. But when Yanna, a TV journalist investigating the same case, is murdered in a broadcasting studio just before going on air, Haritos begins to think he's missing something crucial in this seemingly simple case. Why was she so interested in whether the police had found evidence of the presence of children at the Albanians' home? When Yanna's successor at the TV station is also murdered, Haritos finds himself sucked ever deeper into the grubby world of the Greek media and the shadowy underworld of international child trafficking.
288 pages, Paperback
First published January 1, 1995
66 people are currently reading
2,132 people want to read
About the author
Petros Markaris
69 books403 followersPetros Markaris (Greek: Πέτρος Μάρκαρης) was born in Istanbul to an Armenian father and a Greek mother. He is one of the most successful living Greek authors. After studying economics, Markaris went on to work as a screenplay writer. He has lived in Germany and Austria for several years and translated Goethe and Brecht into Greek. International fame came through his series of crime novels featuring the eccentric Athenian detective Kostas Haritos, of which there are now five. Markaris lives in Athens and also co-writes film scripts with Theo Angelopoulos.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 281 reviews
August 21, 2024
UMANO TROPPO UMANO
Prima storia dedicata al commissario Kostas Charitos, il fratello greco di Maigret. Per qualcuno anche il Montalbano d’Atene: ma del personaggio di Camilleri so troppo poco.
A me verrebbe un altro accostamento immediato, il cugino greco di Pepe Carvalho: Pepe è detective privato e Kostas poliziotto, ma il modo come Montalbán fa vivere Barcellona, rendendola personaggio coprotagonista, mi ricorda quello che fa Markaris con la capitale greca.
Non foss’altro che per quel passato dittatoriale che entrambi gli scrittori non riescono a considerare così remoto, Francisco Franco per lo spagnolo, la giunta dei colonnelli golpisti per il greco (ma nato in Turchia, e di origine armena).
Prima avventura (altre undici a seguire) del commissario Kostas Charitos ed esordio letterario per Petros Markaris.
L’inchiesta prende avvio dalla morte violenta di una coppia di giovani albanesi e avrebbe tutta l’aria di un delitto passionale se non fosse che, proprio quando sta per annunciare questa notizia al TG, la famosa giornalista Ghianna Karaghiorghi viene uccisa a sua volta, proprio negli studi televisivi. Karitos non dimentica che la vittima lo ha reso vittima più di una volta: in tutte le conferenza stampa cui era presente, la bella Ghianna Karaghiorghi ha messo in imbarazzo il nostro commissario con le sue domande incalzanti e sarcastiche.
Atene: il piacere di andare a spasso.
Poi c’è tutto il coté personale e domestico che già da qui inizia a delinearsi, quelle caratteristiche che hanno reso Maigret, Montalbano, Carvalho vincenti e indimenticabili.
Per esempio, il nostro commissario ci racconta (sempre io narrante) che legge solo dizionari (mentre Pepe accende il caminetto con i libri della sua nutrita biblioteca). E li legge di notte, invece di dormire. È talmente legato alla moglie Adriana che sembra stiano insieme da più a lungo di una vita intera: eppure Adriana è “litigiosa, pessimista, sentenziosa e tv dipendente”. Si fa perdonare perché cucina molto bene, e perché l’amore è cieco.
Anche la figlia del commissario ha un discreto caratterino, ostinata e cocciuta, Caterina studia legge e se ne è andata di casa, con grande cruccio (più che altro, senso d’oltraggio) di mamma Adriana.
E poi, come dicevo, Atene, piccola ma grande, affollata caotica, perennemente in un unico gigantesco ingorgo, a cavallo tra passato e presente, e a cavallo tra Occidente e Oriente, così vicina così lontana, corrotta come pensavo solo l’Italia potesse essere.
Il commissario ha iniziato la sua carriera sotto la dittatura, è durante l’orrida giunta dei colonnelli che ha mosso i primi passi in polizia. Tra le prime lezioni, tortura.
Sarà forse per questo che ormai ha un’aria di distacco che si potrebbe chiamare cinismo, che è perennemente stanco e annoiato: ma una volta che inizia a occuparsi di un caso, non molla finché non lo risolve, continua a pensarci senza sosta finché non trova la spiegazione. Che non sempre s’identifica con una soluzione.
Prima storia dedicata al commissario Kostas Charitos, il fratello greco di Maigret. Per qualcuno anche il Montalbano d’Atene: ma del personaggio di Camilleri so troppo poco.
A me verrebbe un altro accostamento immediato, il cugino greco di Pepe Carvalho: Pepe è detective privato e Kostas poliziotto, ma il modo come Montalbán fa vivere Barcellona, rendendola personaggio coprotagonista, mi ricorda quello che fa Markaris con la capitale greca.
Non foss’altro che per quel passato dittatoriale che entrambi gli scrittori non riescono a considerare così remoto, Francisco Franco per lo spagnolo, la giunta dei colonnelli golpisti per il greco (ma nato in Turchia, e di origine armena).
Prima avventura (altre undici a seguire) del commissario Kostas Charitos ed esordio letterario per Petros Markaris.
L’inchiesta prende avvio dalla morte violenta di una coppia di giovani albanesi e avrebbe tutta l’aria di un delitto passionale se non fosse che, proprio quando sta per annunciare questa notizia al TG, la famosa giornalista Ghianna Karaghiorghi viene uccisa a sua volta, proprio negli studi televisivi. Karitos non dimentica che la vittima lo ha reso vittima più di una volta: in tutte le conferenza stampa cui era presente, la bella Ghianna Karaghiorghi ha messo in imbarazzo il nostro commissario con le sue domande incalzanti e sarcastiche.
Atene: il piacere di andare a spasso.
Poi c’è tutto il coté personale e domestico che già da qui inizia a delinearsi, quelle caratteristiche che hanno reso Maigret, Montalbano, Carvalho vincenti e indimenticabili.
Per esempio, il nostro commissario ci racconta (sempre io narrante) che legge solo dizionari (mentre Pepe accende il caminetto con i libri della sua nutrita biblioteca). E li legge di notte, invece di dormire. È talmente legato alla moglie Adriana che sembra stiano insieme da più a lungo di una vita intera: eppure Adriana è “litigiosa, pessimista, sentenziosa e tv dipendente”. Si fa perdonare perché cucina molto bene, e perché l’amore è cieco.
Anche la figlia del commissario ha un discreto caratterino, ostinata e cocciuta, Caterina studia legge e se ne è andata di casa, con grande cruccio (più che altro, senso d’oltraggio) di mamma Adriana.
E poi, come dicevo, Atene, piccola ma grande, affollata caotica, perennemente in un unico gigantesco ingorgo, a cavallo tra passato e presente, e a cavallo tra Occidente e Oriente, così vicina così lontana, corrotta come pensavo solo l’Italia potesse essere.
Il commissario ha iniziato la sua carriera sotto la dittatura, è durante l’orrida giunta dei colonnelli che ha mosso i primi passi in polizia. Tra le prime lezioni, tortura.
Sarà forse per questo che ormai ha un’aria di distacco che si potrebbe chiamare cinismo, che è perennemente stanco e annoiato: ma una volta che inizia a occuparsi di un caso, non molla finché non lo risolve, continua a pensarci senza sosta finché non trova la spiegazione. Che non sempre s’identifica con una soluzione.
September 11, 2020
Una novela negra y criminal al uso. Un policía listo, unos asesinatos, una investigación que va creciendo y una resolución. Fácil y, a la vez, tan difícil. ¿Por qué tantos autores se empeñan en complicarse la vida con giros forzados cuando en la sencillez está la respuesta? Lean al señor Márkaris y no se compliquen la existencia.
A classic crime novel. A clever policeman, some murders, a growing investigation and a resolution. Easy and, at the same time, so difficult. Why do so many authors insist on complicating their lives with forced turns when the answer lies in simplicity? Read Mr. Markaris and do not complicate your life.
A classic crime novel. A clever policeman, some murders, a growing investigation and a resolution. Easy and, at the same time, so difficult. Why do so many authors insist on complicating their lives with forced turns when the answer lies in simplicity? Read Mr. Markaris and do not complicate your life.
July 17, 2022
3/5 Estrellas
Sentimientos encontrados tengo con este escritor. Al igual que con el otro libro que me he leído de esta serie del teniente Jaritos (teniente en esta entrega), hay varios cosas que me impiden disfrutar de la lectura, pese al que tono general y el enfoque no me disgustan.
Joder que obsesión con describirnos todos los desplazamientos que realiza por Atenas, detallando los cruces, las calles, los atascos, el tiempo que tarda. Esto no aporta nada y ocupa una parte nada despreciable del libro.
El libro fue escrito en 1995 y ambientado en 1994. Vale han pasado casi 30 años. Supongo que el nivel de machismo en Grecia y en España es y ha sido similar. Me da igual, pero este libro apesta en este aspecto. Que la señora Jaritos no tenga acceso a la cuenta bancaria del marido y dependa del dinero que este le asigna, tiene traca en 1995. Si quiere una asignación extra para un capricho, ya se la cobra el teniente por la noche con un buen polvo, por favor. Que una minifalda cortita le provoque una erección al bueno del teniente, también es de traca.
Por no hablar de la homofobia y el racismo que destila todo el libro. Los pobres albaneses valen menos que los perros en Grecia y como una mujer tenga un poco de carácter y no tenga pareja la tilda de lesbiana, con las connotaciones negativas de costumbre. Nada nuevo bajo el sol, pero bastante desagradable, en 1994 y ahora.
Otra cosa que me ha chocado mucho ¿Cómo pueden estar los periodistas campando por sus anchas dentro del edificio de la Jefatura de Policía, y acosando a los detectives a la misma puerta de sus despachos? Estaremos muy acostumbrados a las series americanas, pero no me cabe en la cabeza.
En fin, la trama no carece de interés, un poco confusa por momento y final bastante flojo. Los diálogos no son brillantes, pero contribuyen a dar un toque socarrón y especial al libro. Interesantes toques de política griega y de realidad social. Se lleva las 3 estrellas, pero mi interés por la serie se desinfla bastante, creo que hay thrillers "mediterráneos" que me interesan más, como el de Montalbano, por ejemplo.
Sentimientos encontrados tengo con este escritor. Al igual que con el otro libro que me he leído de esta serie del teniente Jaritos (teniente en esta entrega), hay varios cosas que me impiden disfrutar de la lectura, pese al que tono general y el enfoque no me disgustan.
Joder que obsesión con describirnos todos los desplazamientos que realiza por Atenas, detallando los cruces, las calles, los atascos, el tiempo que tarda. Esto no aporta nada y ocupa una parte nada despreciable del libro.
El libro fue escrito en 1995 y ambientado en 1994. Vale han pasado casi 30 años. Supongo que el nivel de machismo en Grecia y en España es y ha sido similar. Me da igual, pero este libro apesta en este aspecto. Que la señora Jaritos no tenga acceso a la cuenta bancaria del marido y dependa del dinero que este le asigna, tiene traca en 1995. Si quiere una asignación extra para un capricho, ya se la cobra el teniente por la noche con un buen polvo, por favor. Que una minifalda cortita le provoque una erección al bueno del teniente, también es de traca.
Por no hablar de la homofobia y el racismo que destila todo el libro. Los pobres albaneses valen menos que los perros en Grecia y como una mujer tenga un poco de carácter y no tenga pareja la tilda de lesbiana, con las connotaciones negativas de costumbre. Nada nuevo bajo el sol, pero bastante desagradable, en 1994 y ahora.
Otra cosa que me ha chocado mucho ¿Cómo pueden estar los periodistas campando por sus anchas dentro del edificio de la Jefatura de Policía, y acosando a los detectives a la misma puerta de sus despachos? Estaremos muy acostumbrados a las series americanas, pero no me cabe en la cabeza.
En fin, la trama no carece de interés, un poco confusa por momento y final bastante flojo. Los diálogos no son brillantes, pero contribuyen a dar un toque socarrón y especial al libro. Interesantes toques de política griega y de realidad social. Se lleva las 3 estrellas, pero mi interés por la serie se desinfla bastante, creo que hay thrillers "mediterráneos" que me interesan más, como el de Montalbano, por ejemplo.
February 20, 2021
Deadline in Athens is a well-crafted, gritty work of noir detective fiction. In addition to an intriguing storyline, Markaris provides an interesting portrait of Athens in the 1990s. I want to thank GR friends Berengaria and Violeta for the recommendation!
March 12, 2020
Rereading, αφού έδωσα ήδη 119 βιβλία μου στα πλαίσια παρε-ο,τι θέλεις-παλιατζη, και θα ακολουθήσουν κι αλλα:
Ως συνήθως απίστευτα πολλά λάθη :
Μπαίνουν για έρευνα χωρίς παρουσία δικαστικού λειτουργού γιατί δεν χρειάζεται σε σπίτι καταδικασμένου παιδεραστή (;) , σε άλλο όμως θέλουν να βγάλουν "ένταλμα έρευνας"-για χιλιοστή φορά το "search warrant" δεν υπάρχει στο Ελλάντα Μάρκαρη, και άντε εδώ είναι το πρώτο σου βιβλίο, 25 χρόνια μετά κάνεις το ίδιο λάθος... Βλαχα, βλαχαρα που δεν έχεις πιάσει search warrant στα χέρια σου...
Πιάνουνε τον δολοφόνο και μπορεί να καθυστερήσει κανά δυο μέρες στον Εισαγγελέα πριν τον στείλει στον Ανακριτή...
Βρίσκει ο Μάρκαρης ένα σύρμα με το οποίο μπορεί να δολοφόνησαν το θύμα, το γραπώνει ο Αστυνόμος και το στέλνει για ανάλυση, έτσι χωρίς μια έκθεση κατάσχεσης να βρίσκεται,καλά εδώ στην Άμυνα Ζώνης είχε πάει ο Αστυνόμος για διακοπές στο νησί, βρίσκει ένα πτώμα, και σου λέει αφού δεν το αναλαμβάνει το τοπικό ΤΑ , δεν το φορτώνω στο πλοίο της γραμμής να το πάω στη ΓΑΔΑ ; Παρακάτω λέει ο Χάριτος στον Αρχιφύλακα "βγάλε ένα ένταλμα σύλληψης" (Ναι, και μια τυροκαυτερη στο τρια)...
Ο Αστυνόμος Χάριτος είναι η επιτομή του Έλληνα μπατσουλη (τουλάχιστον όπως τον φαντάζεται ο Μαρκαρης) : μικροαστός, περιμένει να φάει τα γεμιστά της γυναίκας του, σιχαίνεται όμως το σπανακορυζο, ξαπλώνει με τα παπούτσια στο κρεβάτι ( και κατά βάθος φοβάται την παντόφλα), και έχει όνειρο να δει την κορακλα Εισαγγελέα "να της στέλνει κατηγορούμενους" και αυτός να είναι από κατω να την θαυμάζει "να διαβαζει το κατηγορητήριο, να αγορευει και να εξετάζει τους μάρτυρες" (θα ξεράσω παπαγάλους που λέει και η Τζους Ευειδη).
Κατά τα άλλα όλα αυτά θα είχαν αποφευχθεί αν ο Μαρκαρης έδινε κάπου το χειρόγραφο. Αλλά οοοοχι....γνήσιος know it all αριστερός βαζει και ένα sidekick αριστερό που τον εδερναν στη χούντα αλλά αυτός ήταν καλουλης μπατσουλης και ...τι ελεγα;
Καμία σημασία δεν έχουν τα παραπάνω. Εξυπηρετεί τον σκοπό του ; Ίσως για μοναδική φορά ναι. Έχει γρήγορο ρυθμό, ανατροπές, και τη γέννηση ενός θρύλου. Έστω κι αυτού του μικροαστού Αστυνόμου που έπρεπε 25 χρόνια μετά να είχε ήδη βγει στη σύνταξη αλλά έπρεπε να φάμε στη μάπα τον δραχμιστη Μαρκαρη και βιβλία του κωλου που σκοτώνουν τραπεζίτες και εφοριακούς ελέω κρίσης...
Ακόμη κι αν ο δολοφόνος αποκαλύπτεται τυχαία και με μια εύκολη ομολογία (άλλη μια παθολογία του Μαρκαρη), έστω κι αν το τελικό twist θυμίζει κάτι από τα πιο διάσημα twists της Αγκάθα Κρίστι που είχε θεωρηθεί unfair play
Έστω κι έτσι 5αρι
Ως συνήθως απίστευτα πολλά λάθη :
Μπαίνουν για έρευνα χωρίς παρουσία δικαστικού λειτουργού γιατί δεν χρειάζεται σε σπίτι καταδικασμένου παιδεραστή (;) , σε άλλο όμως θέλουν να βγάλουν "ένταλμα έρευνας"-για χιλιοστή φορά το "search warrant" δεν υπάρχει στο Ελλάντα Μάρκαρη, και άντε εδώ είναι το πρώτο σου βιβλίο, 25 χρόνια μετά κάνεις το ίδιο λάθος... Βλαχα, βλαχαρα που δεν έχεις πιάσει search warrant στα χέρια σου...
Πιάνουνε τον δολοφόνο και μπορεί να καθυστερήσει κανά δυο μέρες στον Εισαγγελέα πριν τον στείλει στον Ανακριτή...
Βρίσκει ο Μάρκαρης ένα σύρμα με το οποίο μπορεί να δολοφόνησαν το θύμα, το γραπώνει ο Αστυνόμος και το στέλνει για ανάλυση, έτσι χωρίς μια έκθεση κατάσχεσης να βρίσκεται,καλά εδώ στην Άμυνα Ζώνης είχε πάει ο Αστυνόμος για διακοπές στο νησί, βρίσκει ένα πτώμα, και σου λέει αφού δεν το αναλαμβάνει το τοπικό ΤΑ , δεν το φορτώνω στο πλοίο της γραμμής να το πάω στη ΓΑΔΑ ; Παρακάτω λέει ο Χάριτος στον Αρχιφύλακα "βγάλε ένα ένταλμα σύλληψης" (Ναι, και μια τυροκαυτερη στο τρια)...
Ο Αστυνόμος Χάριτος είναι η επιτομή του Έλληνα μπατσουλη (τουλάχιστον όπως τον φαντάζεται ο Μαρκαρης) : μικροαστός, περιμένει να φάει τα γεμιστά της γυναίκας του, σιχαίνεται όμως το σπανακορυζο, ξαπλώνει με τα παπούτσια στο κρεβάτι ( και κατά βάθος φοβάται την παντόφλα), και έχει όνειρο να δει την κορακλα Εισαγγελέα "να της στέλνει κατηγορούμενους" και αυτός να είναι από κατω να την θαυμάζει "να διαβαζει το κατηγορητήριο, να αγορευει και να εξετάζει τους μάρτυρες" (θα ξεράσω παπαγάλους που λέει και η Τζους Ευειδη).
Κατά τα άλλα όλα αυτά θα είχαν αποφευχθεί αν ο Μαρκαρης έδινε κάπου το χειρόγραφο. Αλλά οοοοχι....γνήσιος know it all αριστερός βαζει και ένα sidekick αριστερό που τον εδερναν στη χούντα αλλά αυτός ήταν καλουλης μπατσουλης και ...τι ελεγα;
Καμία σημασία δεν έχουν τα παραπάνω. Εξυπηρετεί τον σκοπό του ; Ίσως για μοναδική φορά ναι. Έχει γρήγορο ρυθμό, ανατροπές, και τη γέννηση ενός θρύλου. Έστω κι αυτού του μικροαστού Αστυνόμου που έπρεπε 25 χρόνια μετά να είχε ήδη βγει στη σύνταξη αλλά έπρεπε να φάμε στη μάπα τον δραχμιστη Μαρκαρη και βιβλία του κωλου που σκοτώνουν τραπεζίτες και εφοριακούς ελέω κρίσης...
Ακόμη κι αν ο δολοφόνος αποκαλύπτεται τυχαία και με μια εύκολη ομολογία (άλλη μια παθολογία του Μαρκαρη), έστω κι αν το τελικό twist θυμίζει κάτι από τα πιο διάσημα twists της Αγκάθα Κρίστι που είχε θεωρηθεί unfair play
Έστω κι έτσι 5αρι
June 16, 2023
evet sonunda markaris’in ilk komiser haritos macerasını okuyabildim. biliyorsunuz sık sık ülkedeki yayıncılıktan, özellikle de polisiye yayıncılığından şikayet ediyorum. sene oldu 2023 işte bizimkiler ancak polisiye serilerde sıranın önemini kavradılar. kavramayan da var gerçi (bakınız epsilon ve fred vargas’ı 8. kitaptan basmaya başmaları)
evet markaris tam bir akdenizli yazar. geveze, detaylarda kayboluyor, araya mutlaka bol bol yemek katıyor. polisiye olarak çok sıkı değil, hani bir brit tertibi düzeni yok, katiller biraz zorlama ve tesadüfi bulunuyor ama evet işte onu da böyle seviyoruz.
kızıyla, karısıyla ilişkisi, karısının sahte orgazmlarından sürekli bahsetmesi, küslükler, meftunu olduğu sözlükler haritos’u bizden biri yapıyor. bu arada politik doğruculuk hak getire ve haritos şerefsiz bir maço 🤭 çok güldüm bazen.
tabii markaris her macerada yunanistan’da dönen dolapları, politik rezaletleri, çürümüş sistemi de anlatır. “gece bülteni” 90’larda geçiyor ve arnavutlar yunanistan’da, bugün suriyelilerin türkiye’de gördüğü muameleyi görüyor.
onun dışında çocuk ticareti, eski solcuların hoppadanak çürümüşlüğü, doğu bloğu yıkıldıktan sonraki dejenerasyon ve paranın hep aynı kişilerde olması, maalesef halen değişmeyen gerçekler.
çeviri hulki demirel’den, çok eski bir çeviri ve nefis. fakat alfa’daki baskı kalitesi rezaletini uzun zamandır görmemiştim. harfler silik, bulanık, astiğmatı olanlar yandı. tashih hak getire, her sayfada var neredeyse. ve cümle bitmeden sonlanan, yarım kalmış sayfa bitişleri… hakkaten her yazarı toplayan yayınevinin yapabildiği bu mu yani? neydi bu acele?
evet markaris tam bir akdenizli yazar. geveze, detaylarda kayboluyor, araya mutlaka bol bol yemek katıyor. polisiye olarak çok sıkı değil, hani bir brit tertibi düzeni yok, katiller biraz zorlama ve tesadüfi bulunuyor ama evet işte onu da böyle seviyoruz.
kızıyla, karısıyla ilişkisi, karısının sahte orgazmlarından sürekli bahsetmesi, küslükler, meftunu olduğu sözlükler haritos’u bizden biri yapıyor. bu arada politik doğruculuk hak getire ve haritos şerefsiz bir maço 🤭 çok güldüm bazen.
tabii markaris her macerada yunanistan’da dönen dolapları, politik rezaletleri, çürümüş sistemi de anlatır. “gece bülteni” 90’larda geçiyor ve arnavutlar yunanistan’da, bugün suriyelilerin türkiye’de gördüğü muameleyi görüyor.
onun dışında çocuk ticareti, eski solcuların hoppadanak çürümüşlüğü, doğu bloğu yıkıldıktan sonraki dejenerasyon ve paranın hep aynı kişilerde olması, maalesef halen değişmeyen gerçekler.
çeviri hulki demirel’den, çok eski bir çeviri ve nefis. fakat alfa’daki baskı kalitesi rezaletini uzun zamandır görmemiştim. harfler silik, bulanık, astiğmatı olanlar yandı. tashih hak getire, her sayfada var neredeyse. ve cümle bitmeden sonlanan, yarım kalmış sayfa bitişleri… hakkaten her yazarı toplayan yayınevinin yapabildiği bu mu yani? neydi bu acele?
September 23, 2017
Βαθμολογία: ★★★★
Το «Νυχτερινό δελτίο» δε θεωρείται άδικα ένα από τα καλύτερα αστυνομικά μυθιστορήματα της Ελλάδας. Πρόκειται γ��α μια πραγματικά έξυπνη και καλοστημένη υπόθεση με έναν πρωταγωνιστή που τον γνωρίζεις και από την καλή και από την ανάποδη. Λάτρεψα τις μικρές λεπτομέρειες της ζωής του, όπως το ότι τρώει κάθε μέρα ��ρουασάν, ότι η γυναίκα του βλέπει κάθε βράδυ σαπουνόπερες και του μαγειρεύει γεμιστά όταν θέλει να συμφιλιωθούν.
Σημείωση: Αποφύγετε την έκδοση που διάβασα. Είναι γεμάτη λάθη.
Το «Νυχτερινό δελτίο» δε θεωρείται άδικα ένα από τα καλύτερα αστυνομικά μυθιστορήματα της Ελλάδας. Πρόκειται γ��α μια πραγματικά έξυπνη και καλοστημένη υπόθεση με έναν πρωταγωνιστή που τον γνωρίζεις και από την καλή και από την ανάποδη. Λάτρεψα τις μικρές λεπτομέρειες της ζωής του, όπως το ότι τρώει κάθε μέρα ��ρουασάν, ότι η γυναίκα του βλέπει κάθε βράδυ σαπουνόπερες και του μαγειρεύει γεμιστά όταν θέλει να συμφιλιωθούν.
Σημείωση: Αποφύγετε την έκδοση που διάβασα. Είναι γεμάτη λάθη.
March 12, 2021
DEADLINE IN ATHENS (1995), also translated more appropriately as LATE NIGHT NEWS, is a very clever and satisfying piece of crime fiction set in Athens. Petros Markaris, the author, believes that crime fiction is the best way to discuss the problems faced by society. He believes literature is valuable to understand the world we live in and, perhaps, to find useful answers. This novel explores the nature of crimes such as child and organ trafficking and the corruption that pervades in public and private life in Greece years after the dictatorship.
Athenian Inspector Costas Haritos, a veteran homicide detective, narrates this story which begins with the brutal slaughter of an Albanian couple, a crime that not very many people really care about, and consequently, very rapidly dismissed by Haritos. However, a young celebrity TV news reporter who is covering the case suggests that the case is far more complex, that it should not be closed right away. She is very pushy, she is a brilliant reporter and Haritos becomes uneasy. He cannot close the case as swiftly as he would have liked.
One day she announces that she will drop a bombshell on the late night news, and shockingly, she winds up murdered just before she goes on the air. Some days later, her own replacement also gets murdered. The death of the celebrity reporter seems to be a much bigger news story than the Albanian couple, and to make things worse for Haritos, the four crimes seem to be linked in some mysterious way.
Haritos is a weary, exasperated, cynical homicide chief. He works very hard, but he is not a likeable character. Sometimes there is a suggestion that Haritos assisted with the torture of leftist prisoners as a very young man under the Colonels' regime, and he feels somewhat uneasy about his past. He navigates coarsely between his field work on the case, the delicate politics with his hierarchy and his colleagues and his tense relationship with the press.
DEADLINE IN ATHENS is a very interesting novel which paints a vivid portrait of Athens in the 1990s. It is repetitive sometimes, (the detailed descriptions of the traffic jams are really grating) but nevertheless it is an entertaining book peopled by very realistic, imperfect characters.
Athenian Inspector Costas Haritos, a veteran homicide detective, narrates this story which begins with the brutal slaughter of an Albanian couple, a crime that not very many people really care about, and consequently, very rapidly dismissed by Haritos. However, a young celebrity TV news reporter who is covering the case suggests that the case is far more complex, that it should not be closed right away. She is very pushy, she is a brilliant reporter and Haritos becomes uneasy. He cannot close the case as swiftly as he would have liked.
One day she announces that she will drop a bombshell on the late night news, and shockingly, she winds up murdered just before she goes on the air. Some days later, her own replacement also gets murdered. The death of the celebrity reporter seems to be a much bigger news story than the Albanian couple, and to make things worse for Haritos, the four crimes seem to be linked in some mysterious way.
Haritos is a weary, exasperated, cynical homicide chief. He works very hard, but he is not a likeable character. Sometimes there is a suggestion that Haritos assisted with the torture of leftist prisoners as a very young man under the Colonels' regime, and he feels somewhat uneasy about his past. He navigates coarsely between his field work on the case, the delicate politics with his hierarchy and his colleagues and his tense relationship with the press.
DEADLINE IN ATHENS is a very interesting novel which paints a vivid portrait of Athens in the 1990s. It is repetitive sometimes, (the detailed descriptions of the traffic jams are really grating) but nevertheless it is an entertaining book peopled by very realistic, imperfect characters.
February 5, 2019
Νυχτερινό Δελτίο ή αλλιώς "Πώς πρέπει να γράφεται ένα αστυνομικό μυθιστόρημα 101"
April 4, 2020
Αποφάσισα να διαβάσω το βιβλίο του Μάρκαρη, αφού είδα την σειρά στη τηλεόραση. Το θέμα του βιβλίου παρουσιάζει έντονο ενδιαφέρον και εκφράζει την εποχή του (μέσα της δεκατίας του '90) με το έντονο 'κύμα' μετανάστευσης στην Ελλάδα από Βαλκανικές χώρες, ωστόσο η συγγραφική του 'γλώσσα' είναι αποστειρωμένη και υπερβολικά λαϊκή σε πολλά σημεία.
Κρίνοντας από τον τίτλο του βιβλίου, ο στόχος του συγγραφέα είναι περισσότερο από προφανής, γιατί, όντως, ο αναγνώστης έχει την αίσθηση ότι παρακολουθεί ένα νυχτερινό δελτίο ειδήσεων ή την περιγραφή των γεγονότων μιας υπόθεσης από την καθημερινότητα ενός αστυνομικού.
Ο βασικός ήρωας, αστυνόμος Χαρίτος, έχει ιδιαίτερα στοιχεία σαν προσωπικότητα, αλλά το μυθιστόρημα δεν διαθέτει ατμόσφαιρα, ούτε προβάλει επαρκώς τη σοβαρότητα του 'κεντρικού' θέματος.
Βαθμολογία: 3,4/5 ή 6,8/10.
Κρίνοντας από τον τίτλο του βιβλίου, ο στόχος του συγγραφέα είναι περισσότερο από προφανής, γιατί, όντως, ο αναγνώστης έχει την αίσθηση ότι παρακολουθεί ένα νυχτερινό δελτίο ειδήσεων ή την περιγραφή των γεγονότων μιας υπόθεσης από την καθημερινότητα ενός αστυνομικού.
Ο βασικός ήρωας, αστυνόμος Χαρίτος, έχει ιδιαίτερα στοιχεία σαν προσωπικότητα, αλλά το μυθιστόρημα δεν διαθέτει ατμόσφαιρα, ούτε προβάλει επαρκώς τη σοβαρότητα του 'κεντρικού' θέματος.
Βαθμολογία: 3,4/5 ή 6,8/10.
November 29, 2021
Set in Athens in the 1990s, this book opens with the murder of two Albanians. Inspector Costas Haritos’ homicide division is called to investigate. A news commentator with information related to the case is also murdered. The focus shifts to the murder of the news anchor, and the Albanians are all but forgotten in the media circus.
This story introduces Haritos and is the first book in a series. Haritos is a great character. His hobby is reading dictionaries. He has a gruff exterior but an empathetic heart. He and his wife have a dysfunctional marriage. He tells the story in first person, so we follow his thoughts as he examines the evidence and decides what to do, while juggling challenges introduced by his superiors and the reporters.
The mystery is intricate and multi-layered, though some of the characters’ viewpoints feel a bit dated. I do not read many detective and crime mysteries, but I very much enjoyed this one.
This story introduces Haritos and is the first book in a series. Haritos is a great character. His hobby is reading dictionaries. He has a gruff exterior but an empathetic heart. He and his wife have a dysfunctional marriage. He tells the story in first person, so we follow his thoughts as he examines the evidence and decides what to do, while juggling challenges introduced by his superiors and the reporters.
The mystery is intricate and multi-layered, though some of the characters’ viewpoints feel a bit dated. I do not read many detective and crime mysteries, but I very much enjoyed this one.
October 26, 2017
Για ελληνικόαστυνομικό μυθιστόρημα πολύ καλό με εξαιρετικό φινάλε/έκπληξη που δεν θα μαντέψεις όσο και αν έχεις εντρυφήσει στα αστυνομικά βιβλία Ελληνικά και ξένα. Επίσης βλέπουμε την πιο ρετρό Αθήνα και τις συνθήκες ζωής το 90' . Ο Χάριτος Διπύλου δεν μοιάζει με τον Μπέκα εγώ τουλάχιστον δεν βρήκα ομοιότητες, άλλη εποχή, άλλη μέθοδος , άλλος τρόπος σκέψης το μόνο που είναι ίδιο είναι πως είναι και οι δύο μικροαστοί οικογενειάρχες με αστυνομική αντίληψη.
October 3, 2019
Γραφή ξυράφι και πλοκή που με τράβηξε εξαρχής. Ο κεντρικός ήρωας έχει ένα σωρό ελαττώματα που μου τον έκαναν να είναι εντελώς πραγματικός. Πραγματικά απολαυστικό.
March 25, 2022
Ενδιαφέρον
October 23, 2023
Είχα πάρα πολύ καιρό να διαβάσω Πέτρο Μάρκαρη και είχα ξεχάσει πόσο όμορφα γράφει. Λόγω όμως της Λέσχης Ανάγνωσης Αστυνομικής Λογοτεχνίας που συμμετέχω, μου δόθηκε η ευκαιρία να σκαλίσω εκ νέου ένα βιβλίο το οποίο είχα πρωτοδιαβάσει πριν πολλά-πολλά χρόνια. Μιλάω για το «Νυχτερινό Δελτίο», από τις εκδόσεις Κείμενα.
Το βιβλίο εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1995, τα πάντα όλα γυρίζουν γύρω από εκείνη την εποχή και ο κύριος Μάρκαρης μας συστήνει τον αστυνόμο Κώστα Χαρίτο. Ο Χαρίτος δεν είναι ο σκληροτράχηλος μπάτσος που συναντάμε σε άλλα μυθιστορήματα εκείνης της περιόδου. Αντίθετα είναι ένας ανθρωπάκος καθημερινός, χαμηλών τόνων, με καθημερινά προβλήματα και ανησυχίες. «Τρώγεται» με τη γυναίκα του, τα «βρίσκουν» τρώγοντας γεμιστά, ανησυχεί για την κόρη τους που σπουδάζει στη Θεσσαλονίκη, οδηγεί ένα σαράβαλο που χρόνια τώρα πνέει τα λοίσθια αλλά ποτέ δεν ξεψυχάει και έχει εμμονή με τα λεξικά!
Πέραν όλων αυτών όμως, για να βγάζει τα προς το ζην, ο αστυνόμος Χαρίτος λύνει φόνους. Σε αυτή την πρώτη του περιπέτεια λοιπόν, καλείται να δώσει απαντήσεις στο μυστήριο του θανάτου τεσσάρων ανθρώπων. Ποια σχέση έχουν μεταξύ τους, τι όπλισε το χέρι του δολοφόνου, πως θα μπορέσει να βγάλει άκρη; Πεισματάρης καθώς είναι, δε θα διστάσει να χρησιμοποιήσει κάθε «εργαλείο» -στα πλαίσια πάντα του ηθικού του κώδικα- που έχει διαθέσιμο, προκειμένου να εξιχνιάσει τα εγκλήματα.
Λατρεύω τη γραφή του κύριου Μάρκαρη, που είναι λιτή και ρέουσα, χωρίς να αναλώνεται στις ατέλειωτες περιγραφές. Η αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο δε είναι απλά αριστουργηματική. Το χιούμορ, ο σχολιασμός και η ειρωνική διάθεση του συγγραφέα απέναντι στα κακώς κείμενα της ελληνικής κοινωνίας του ’95, εμπλουτίζουν και δίνουν ζωντάνια στο κείμενο, ενώ το καθιστούν ξεκούραστο και βοηθούν στη γρήγορη ανάγνωση. Και είναι αυτό ακριβώς πιστεύω που διαφοροποιεί το έργο του Πέτρου Μάρκαρη, τουλάχιστον για εκείνη την εποχή. Το ότι κάνει αναφορά στη σύγχρονη Ελληνική πραγματικότητα και στηλιτεύει καυτά κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα, όπως τη δύναμη των ΜΜΕ, τη διαφθορά στο δημόσιο αλλά και στον ιδιωτικό τομέα, τις διασυνδέσεις και τις γνωριμίες που προωθούν ανάξια άτομα στις λάθος θέσεις και πολλά άλλα.
Κλείνοντας θέλω να πω ότι η εξαιρετική πλοκή τις συνεχόμενες ανατροπές, το καμιλερικό χιούμορ και ο καυστικός σχολιασμός της επικαιρότητας είναι οι φράσεις που χαρακτηρίζουν την πρώτη αυτή περιπέτεια του Κώστα Χαρίτου. Αν αγαπάτε τις whodunnit ιστορίες, αναζητήστε το!
Καλές αναγνώσεις!
Το «Νυχτερινό Δελτίο» είχε γυριστεί και σε σειρά για την ΕΤ1, τα επεισόδια της οποίας μπορείτε να βρείτε στο youtube: https://www.youtube.com/playlist?list...
Βρείτε την άποψή μου στο blog των ΒΙΒΛΙΟγραφικών: https://shorturl.at/DHI02
Το βιβλίο εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1995, τα πάντα όλα γυρίζουν γύρω από εκείνη την εποχή και ο κύριος Μάρκαρης μας συστήνει τον αστυνόμο Κώστα Χαρίτο. Ο Χαρίτος δεν είναι ο σκληροτράχηλος μπάτσος που συναντάμε σε άλλα μυθιστορήματα εκείνης της περιόδου. Αντίθετα είναι ένας ανθρωπάκος καθημερινός, χαμηλών τόνων, με καθημερινά προβλήματα και ανησυχίες. «Τρώγεται» με τη γυναίκα του, τα «βρίσκουν» τρώγοντας γεμιστά, ανησυχεί για την κόρη τους που σπουδάζει στη Θεσσαλονίκη, οδηγεί ένα σαράβαλο που χρόνια τώρα πνέει τα λοίσθια αλλά ποτέ δεν ξεψυχάει και έχει εμμονή με τα λεξικά!
Πέραν όλων αυτών όμως, για να βγάζει τα προς το ζην, ο αστυνόμος Χαρίτος λύνει φόνους. Σε αυτή την πρώτη του περιπέτεια λοιπόν, καλείται να δώσει απαντήσεις στο μυστήριο του θανάτου τεσσάρων ανθρώπων. Ποια σχέση έχουν μεταξύ τους, τι όπλισε το χέρι του δολοφόνου, πως θα μπορέσει να βγάλει άκρη; Πεισματάρης καθώς είναι, δε θα διστάσει να χρησιμοποιήσει κάθε «εργαλείο» -στα πλαίσια πάντα του ηθικού του κώδικα- που έχει διαθέσιμο, προκειμένου να εξιχνιάσει τα εγκλήματα.
Λατρεύω τη γραφή του κύριου Μάρκαρη, που είναι λιτή και ρέουσα, χωρίς να αναλώνεται στις ατέλειωτες περιγραφές. Η αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο δε είναι απλά αριστουργηματική. Το χιούμορ, ο σχολιασμός και η ειρωνική διάθεση του συγγραφέα απέναντι στα κακώς κείμενα της ελληνικής κοινωνίας του ’95, εμπλουτίζουν και δίνουν ζωντάνια στο κείμενο, ενώ το καθιστούν ξεκούραστο και βοηθούν στη γρήγορη ανάγνωση. Και είναι αυτό ακριβώς πιστεύω που διαφοροποιεί το έργο του Πέτρου Μάρκαρη, τουλάχιστον για εκείνη την εποχή. Το ότι κάνει αναφορά στη σύγχρονη Ελληνική πραγματικότητα και στηλιτεύει καυτά κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα, όπως τη δύναμη των ΜΜΕ, τη διαφθορά στο δημόσιο αλλά και στον ιδιωτικό τομέα, τις διασυνδέσεις και τις γνωριμίες που προωθούν ανάξια άτομα στις λάθος θέσεις και πολλά άλλα.
Κλείνοντας θέλω να πω ότι η εξαιρετική πλοκή τις συνεχόμενες ανατροπές, το καμιλερικό χιούμορ και ο καυστικός σχολιασμός της επικαιρότητας είναι οι φράσεις που χαρακτηρίζουν την πρώτη αυτή περιπέτεια του Κώστα Χαρίτου. Αν αγαπάτε τις whodunnit ιστορίες, αναζητήστε το!
Καλές αναγνώσεις!
Το «Νυχτερινό Δελτίο» είχε γυριστεί και σε σειρά για την ΕΤ1, τα επεισόδια της οποίας μπορείτε να βρείτε στο youtube: https://www.youtube.com/playlist?list...
Βρείτε την άποψή μου στο blog των ΒΙΒΛΙΟγραφικών: https://shorturl.at/DHI02
November 28, 2021
Το 1995 ο Πέτρος Μάρκαρης έγραψε το "Νυχτερινό δελτίο", το πρώτο από μια σειρά αστυνομικών μυθιστορημάτων με ήρωα τον αστυνόμο Χαριτό, έναν καθημερινό, αντιπροσωπευτικό τύπο ανθρώπου, οικογενειάρχη, αφοσιωμένου στη δουλειά του, που προσπαθεί να ισορροπήσει προσωπική και επαγγελματική ζωή.
Όλα ξεκινούν με τη δολοφονία ενός ζευγαριού μεταναστών αλβανικής καταγωγής.
Ένας ομογενής τους συλλαμβάνεται και ομολογεί.
Το ένστικτο όμως του Χαρίτου δεν εφησυχάζει και σε συνδυασμό με τις ενδείξεις που υπάρχουν, οδηγείται σε διεξαγωγή περαιτέρω ερευνών.
Η δολοφονία μιας εκ των δημοσιογράφων που κάλυπταν την υπόθεση δίνει νέες διαστάσεις στην εξέλιξη αυτής της έρευνας.
Δύο παράλληλες, φαινομενικά ασύνδετες, υποθέσεις αρχίζουν να παρουσιάζουν κοινά σημεία.
Ο αστυνόμος Χάριτος καλείται να τις διαλευκάνει.
Παράλληλα με την εξιχνίαση του εγκλήματος, ο συγγραφέας παρουσιάζει θέματα που ταλανίζουν την κοινωνία. Παράνομα δίκτυα διακίνησης μεταναστών, η συμμετοχή ατόμων υπεράνω υποψίας, ο χρηματισμός κρατικών υπαλλήλων, οικονομικά συμφέροντα με διεθνείς προεκτάσεις.
Προβάλ��ει την ανάμιξη των μέσων ενημέρωσης, το κυνήγι των ειδήσεων από φιλόδοξους δημοσιογράφους, την διαπλοκή πολιτικής και ΜΜΕ.
Ποιους ηθικούς φραγμούς ξεπερνά κανείς και πόσους συμβιβασμούς μπορεί να κάνει είτε λόγω οικονομικής εξαθλίωσης είτε λόγω φιλοδοξίας;
Ποια είναι η μέριμνα για τους χιλιάδες μετανάστες που εισέρχονται παράνομα σε μια χώρα;
Θέματα που παραμένουν επίκαιρα όσο ποτέ...
Όλα ξεκινούν με τη δολοφονία ενός ζευγαριού μεταναστών αλβανικής καταγωγής.
Ένας ομογενής τους συλλαμβάνεται και ομολογεί.
Το ένστικτο όμως του Χαρίτου δεν εφησυχάζει και σε συνδυασμό με τις ενδείξεις που υπάρχουν, οδηγείται σε διεξαγωγή περαιτέρω ερευνών.
Η δολοφονία μιας εκ των δημοσιογράφων που κάλυπταν την υπόθεση δίνει νέες διαστάσεις στην εξέλιξη αυτής της έρευνας.
Δύο παράλληλες, φαινομενικά ασύνδετες, υποθέσεις αρχίζουν να παρουσιάζουν κοινά σημεία.
Ο αστυνόμος Χάριτος καλείται να τις διαλευκάνει.
Παράλληλα με την εξιχνίαση του εγκλήματος, ο συγγραφέας παρουσιάζει θέματα που ταλανίζουν την κοινωνία. Παράνομα δίκτυα διακίνησης μεταναστών, η συμμετοχή ατόμων υπεράνω υποψίας, ο χρηματισμός κρατικών υπαλλήλων, οικονομικά συμφέροντα με διεθνείς προεκτάσεις.
Προβάλ��ει την ανάμιξη των μέσων ενημέρωσης, το κυνήγι των ειδήσεων από φιλόδοξους δημοσιογράφους, την διαπλοκή πολιτικής και ΜΜΕ.
Ποιους ηθικούς φραγμούς ξεπερνά κανείς και πόσους συμβιβασμούς μπορεί να κάνει είτε λόγω οικονομικής εξαθλίωσης είτε λόγω φιλοδοξίας;
Ποια είναι η μέριμνα για τους χιλιάδες μετανάστες που εισέρχονται παράνομα σε μια χώρα;
Θέματα που παραμένουν επίκαιρα όσο ποτέ...
May 6, 2014
Leí el libro por una recomendación de Juan Carlos Chirinos en El Nacional y, efectivamente, valió la pena. Una novela de policías, asesinatos e investigación para pasar el rato, que, como buena novela del género, comienza a complicarse por el camino, con un final inesperado y truculento.
El personaje principal, el teniente Kostas Jaritos, se diferencia de los detectives e investigadores tradicionales del género en que está casado, no podría decirse que felizmente casado, pero sí convencionalmente casado y las descripciones de las pequeñas peleas, que le dan un aire de naturalidad, de normalidad a la narración y, por supuesto, de humor:
La primera fase de la vida conyugal corresponde a la alegría de la convivencia. La segunda, a los hijos. La tercera y más importante, a los desquites. Cuando llegas a esa etapa ya puedes relajarte, porque sabes que nada va a cambiar>
Tal como plantea Chirinos, Atenas bien podría ser Caracas: caótica, llena de tráfico, con marcadas diferencias entre las zonas pobres y ricas de la ciudad, con policías veniales. También resulta interesante las cortas referencias a la dictadura griega y sus torturas, una época negra en Grecia.
En resumen, una entretenida y rápida lectura para pasar el rato.
El personaje principal, el teniente Kostas Jaritos, se diferencia de los detectives e investigadores tradicionales del género en que está casado, no podría decirse que felizmente casado, pero sí convencionalmente casado y las descripciones de las pequeñas peleas, que le dan un aire de naturalidad, de normalidad a la narración y, por supuesto, de humor:
La primera fase de la vida conyugal corresponde a la alegría de la convivencia. La segunda, a los hijos. La tercera y más importante, a los desquites. Cuando llegas a esa etapa ya puedes relajarte, porque sabes que nada va a cambiar>
Tal como plantea Chirinos, Atenas bien podría ser Caracas: caótica, llena de tráfico, con marcadas diferencias entre las zonas pobres y ricas de la ciudad, con policías veniales. También resulta interesante las cortas referencias a la dictadura griega y sus torturas, una época negra en Grecia.
En resumen, una entretenida y rápida lectura para pasar el rato.
September 16, 2015
E’ il primo poliziesco di Markaris che leggo e non sono tentata ad approfondire la sua conoscenza. Ho impiegato molto tempo ad entrare nella storia, non sono rimasta colpita dal commissario Charitos che viene definito in copertina come “l’ultimo figlio di Maigret”, ma ci ho trovato quasi nulla di Maigret, se non il fatto che ambedue sono scorbutici, Charitos al limite della cafonaggine (litiga costantemente con la moglie arrivando a rovesciare tavoli e rompere vasi, non dico che lei sia dolce e simpatica, però lui non è certo un marito sopportabile!). La trama prende il via da un omicidio di una coppia di albanesi ad Atene e dalla morte di due giornaliste televisive che stavano seguendo un’inchiesta su loschi traffici di persone e merci tra la Grecia e l’est Europa, che verranno scoperti dal commissario. Non ho trovato in Charitos un particolare approfondimento psicologico che possa indurmi a seguirlo (tranne i litigi con la moglie, come dicevo, il personaggio è abbastanza piatto), ed inoltre mi ha dato molto fastidio che le indagini di polizia in Grecia siano sotto lo stretto controllo dei mass media, a tal punto che quando Charitos nel corso delle indagini punta i sospetti su un giornalista collega delle due morte, viene subito indetta al ministero dell’Interno una riunione cui il direttore della televisione non solo partecipa, ma impone la strategia investigativa, pretende di essere informato dei suoi sviluppi e “ordina” a Charitos di cambiare immediatamente i suoi sospetti, tutto ciò con il benestare del ministro. A me subito è sembrato assurdo ed eccessivo, ma ripensando allo stato dell’informazione in Italia tutto diventa possibile…
February 12, 2019
''Late Night News'' (original title:''Nykterino deltio'') is a crime novel, written by Petros Markaris who is one of the most predominant Greek authors of the genre. The main protagonist, Inspector Kostas Haritos is a middle-aged police officer, married with Adriani and having one daughter, Katerina, who is studying Law in Thessaloniki. The story begins with the grisly murder of an Albanian couple in Renti area (a suburb of Piraeus) and unfolds at a steady pace in this medium-length book (around 350 pages). Just four days after the double murder, a prominent reporter, Gianna Karagiorgi, is found butchered in the premises of ''Hellas'' channel. Karagiorgi was ready to announce the breaking of a case involving child trafficking, so the authorities consider this to be the motive behind her killing. But the investigation led by Haritos unveils more personal aspects of the victim's which put the crime in a different light. The plot is compelling and reminiscent of the popular European and American crime novels, with a lot of sub-plots and red herrings, while the characters, both the protagonists and the secondary ones, are real and seem alive to the reader who is used to the cardboard characters of the crime fiction genre. The ending is dignified and satisfied, though I have to admit that I saw it coming from the early pages. There is also a tv series adaptation of this novel, directed by Panos Kokkinopoulos, with Minas Hatzisavvas -one of the best contemporary Greek actors- in the role of Inspector Haritos, along with Hristos Valavanidis (as Chief Gkikas) and Antonis Antoniou (Zisis). In my opinion ''Nykterino Deltio'' along with ''Amyna Zwnis'' (another P. Markaris' book adaptation) are two of the best exhibits of the -poor both in number and quality- Greek crime television productions and the main reason for this is that they are based on the solid basis of acclaimed books.
All Greek readers who enjoy crime/murder mysteries, should give it a try it without any reservation and the same goes for the tv show as well. It is guaranteed that they will be truly entertained.
All Greek readers who enjoy crime/murder mysteries, should give it a try it without any reservation and the same goes for the tv show as well. It is guaranteed that they will be truly entertained.
July 27, 2021
Pues…. Ha sido justo el libro que necesitaba en este momento. Sin llegar a ser nada del otro mundo, tiene todo lo que le pido a este género.
1.-La historia. Una pareja de inmigrantes albaneses es asesinada, y lo que al principio parece un caso fácil para el capitán Kostas Jaritos, acaba complicándose con el asesinato de una famosa periodista que insinuaba que los albaneses tenían un bebe que nunca apareció.
Pues eso, no es una historia novedosa, pero a medida que avanza se va complicando hasta llegar a un desenlace que para mí fue bastante obvio, pero que no por eso me disgustó.
2.-Los personajes. El protagonista es Jaritos, que sí, que al principio no cae muy bien porque es un poco cretino y tiene aires de racista y machista. Algunos de sus comentarios son un poco uff, pero a pesar de todo lo que diga, luego es un hombre recto y familiar, que no dejará de morder el hueso hasta dar con la verdad, por muchos palos que se lleve en el camino. Además, no es el típico detective con adicciones y pasados traumáticos (aunque tenga un pasado chungo, pero incluso en él, hizo lo que se debía hacer), su único vicio y peculiaridad son los diccionarios XD
De los demás no voy a decir nada porque en este libro están para lo que están, para darle sentido a la historia, y a lo mejor en futuros libros tienen más desarrollo… o no. Pero da igual.
Mención especial para Zanasis y su cretinismo, que me hicieron mucha gracia… XD
3.-La pluma, la trama y demás. Aunque cuenta con una extensión de páginas considerable, no sé me hizo pesado. Los capítulos son cortos y el humor cínico que se gasta el autor es muy del tipo que me gusta. Me ganó con su primera página y todo el diálogo del “Cretinismo”, para mi esa parte y ese desarrollo fue sublime (aunque predecible). Y bueno, después de un montón de libros policíacos en los que no hacían más que experimentar con el género y centrarse en otras muchas cosas que no eran la investigación policial, este la tiene, y vuelve a lo sencillo, y se agradece. Yo lo agradecí. No necesito experimentos raros. Lo que funciona, funciona. Y punto. A veces no hay porqué cambiarlo.
4.-El final. Bien, caso cerrado. Y sí, lo admito, en cierto modo fue doloroso. Mira que lo sabía… pero, aun así, me dio pena.
En fin, 4 estrellas sobre 5 porque me dio justo lo que necesitaba, en el momento en el que más lo necesitaba. Con su aparente sencillez, consiguió terminar con el bloqueo que arrastraba.
**Popsugar 2021 categoría 44. El libro de tu lista TBR con la portada más fea.
1.-La historia. Una pareja de inmigrantes albaneses es asesinada, y lo que al principio parece un caso fácil para el capitán Kostas Jaritos, acaba complicándose con el asesinato de una famosa periodista que insinuaba que los albaneses tenían un bebe que nunca apareció.
Pues eso, no es una historia novedosa, pero a medida que avanza se va complicando hasta llegar a un desenlace que para mí fue bastante obvio, pero que no por eso me disgustó.
2.-Los personajes. El protagonista es Jaritos, que sí, que al principio no cae muy bien porque es un poco cretino y tiene aires de racista y machista. Algunos de sus comentarios son un poco uff, pero a pesar de todo lo que diga, luego es un hombre recto y familiar, que no dejará de morder el hueso hasta dar con la verdad, por muchos palos que se lleve en el camino. Además, no es el típico detective con adicciones y pasados traumáticos (aunque tenga un pasado chungo, pero incluso en él, hizo lo que se debía hacer), su único vicio y peculiaridad son los diccionarios XD
De los demás no voy a decir nada porque en este libro están para lo que están, para darle sentido a la historia, y a lo mejor en futuros libros tienen más desarrollo… o no. Pero da igual.
Mención especial para Zanasis y su cretinismo, que me hicieron mucha gracia… XD
3.-La pluma, la trama y demás. Aunque cuenta con una extensión de páginas considerable, no sé me hizo pesado. Los capítulos son cortos y el humor cínico que se gasta el autor es muy del tipo que me gusta. Me ganó con su primera página y todo el diálogo del “Cretinismo”, para mi esa parte y ese desarrollo fue sublime (aunque predecible). Y bueno, después de un montón de libros policíacos en los que no hacían más que experimentar con el género y centrarse en otras muchas cosas que no eran la investigación policial, este la tiene, y vuelve a lo sencillo, y se agradece. Yo lo agradecí. No necesito experimentos raros. Lo que funciona, funciona. Y punto. A veces no hay porqué cambiarlo.
4.-El final. Bien, caso cerrado. Y sí, lo admito, en cierto modo fue doloroso. Mira que lo sabía… pero, aun así, me dio pena.
En fin, 4 estrellas sobre 5 porque me dio justo lo que necesitaba, en el momento en el que más lo necesitaba. Con su aparente sencillez, consiguió terminar con el bloqueo que arrastraba.
**Popsugar 2021 categoría 44. El libro de tu lista TBR con la portada más fea.
December 15, 2016
ο Χαρίτος τα σπάει!
December 23, 2018
I love reading mysteries written by international authors: Fred Vargas, Andrea Camilleri, Henning Mankell, Ragnar Jónasson, Karin Fossum, and Jane Harper are just a few. It goes without saying that I picked up Deadline in Athens with a great deal of anticipation.
The mystery itself is strong. There's a lot going on besides the reporter's death, and the more Haritos teases out clues, he finds that those clues lead to solving all sorts of cases. If I were the type of reader who concentrates on solving the mystery to the exclusion of all else, I would've been happy with this book. But... I'm not. I'm a character-driven reader, so those all-important fictional people mean a great deal to me. I don't have to like every character in a book. Sometimes it can be therapeutic to loathe one or two and even cheer on their demise. But sometimes what drives a character can mean a great deal to my enjoyment of a book, and those found in Deadline in Athens seem to luxuriate in being mean-spirited jerks.
Costas Haritos has two hobbies: (1) collecting and reading dictionaries, which would be interesting if he did more with them than lay across the bed, crack one open, and then (2) concoct his latest scheme to get even with his wife. According to Haritos, "The first stage of family life is the joy of living together. The second is children. The third and longest stage is getting your own back at every opportunity. When you get to that stage, you know that you're secure and nothing is going to change." At least it's a good match-- his wife sits on the couch, remote control in hand, watching soap operas and scheming how to get back at him. I won't even go into the morning ritual Haritos performs with his junior officer.
One reason why I enjoy reading mysteries written by international authors is the opportunity to learn about other countries and cultures. There's scarcely any of that to be found in Deadline in Athens. Markaris adds "authentic Greek flavor" by naming each and every street Haritos travels down, how bad the traffic is, and how long it takes him to get to his destination (usually in the pouring rain). Ho hum.
If I weren't so interested in the solution to the mystery, I would've stopped reading within the first fifty pages. In the end, I was very happy with the solution and thrilled that my time spent with the grim Costas Haritos was over. For anyone who wants to experience Greek culture, intriguing mysteries, and solid characters, you'd be well advised to read Jeffrey Siger's excellent Chief Inspector Andreas Kaldis series instead.
The mystery itself is strong. There's a lot going on besides the reporter's death, and the more Haritos teases out clues, he finds that those clues lead to solving all sorts of cases. If I were the type of reader who concentrates on solving the mystery to the exclusion of all else, I would've been happy with this book. But... I'm not. I'm a character-driven reader, so those all-important fictional people mean a great deal to me. I don't have to like every character in a book. Sometimes it can be therapeutic to loathe one or two and even cheer on their demise. But sometimes what drives a character can mean a great deal to my enjoyment of a book, and those found in Deadline in Athens seem to luxuriate in being mean-spirited jerks.
Costas Haritos has two hobbies: (1) collecting and reading dictionaries, which would be interesting if he did more with them than lay across the bed, crack one open, and then (2) concoct his latest scheme to get even with his wife. According to Haritos, "The first stage of family life is the joy of living together. The second is children. The third and longest stage is getting your own back at every opportunity. When you get to that stage, you know that you're secure and nothing is going to change." At least it's a good match-- his wife sits on the couch, remote control in hand, watching soap operas and scheming how to get back at him. I won't even go into the morning ritual Haritos performs with his junior officer.
One reason why I enjoy reading mysteries written by international authors is the opportunity to learn about other countries and cultures. There's scarcely any of that to be found in Deadline in Athens. Markaris adds "authentic Greek flavor" by naming each and every street Haritos travels down, how bad the traffic is, and how long it takes him to get to his destination (usually in the pouring rain). Ho hum.
If I weren't so interested in the solution to the mystery, I would've stopped reading within the first fifty pages. In the end, I was very happy with the solution and thrilled that my time spent with the grim Costas Haritos was over. For anyone who wants to experience Greek culture, intriguing mysteries, and solid characters, you'd be well advised to read Jeffrey Siger's excellent Chief Inspector Andreas Kaldis series instead.
March 4, 2020
Armchair sleuthing and traveling have been my hobbies for decades. Stockholm with Beck; Hong Kong with William Marshall's lads and lasses of the Yellowthread Street Station; Maigret's Paris; Johannesburg with McClure's Apartheid-era black and white cop couple Kramer and Zondi; Copenhagen with Department Q; Amsterdam with Van der Wetering's jazz-playing Zen masters. Reykjavik with---well, I guess I know every detective in Iceland by now. When I actually got to Reykjavik, I sort of knew my way around the town--I even knew the food was going to be palatable only by Vikings.
So a trip to Athens was just what the arm chair traveling amateur sleuth ordered for mid-winter. And Petros Markaris's Inspector Costas Haritos is a perfect guide -- a Homeric Film Noir narrator for utterly Greek tragedies of crime. "Deadline in Athens" is a delightful first trip. A police procedural with everything. And the ending is as Greek as an ending can get.
I'm already packing for our next case in the cradle of Western civilization and 20th century criminal mayhem.
So a trip to Athens was just what the arm chair traveling amateur sleuth ordered for mid-winter. And Petros Markaris's Inspector Costas Haritos is a perfect guide -- a Homeric Film Noir narrator for utterly Greek tragedies of crime. "Deadline in Athens" is a delightful first trip. A police procedural with everything. And the ending is as Greek as an ending can get.
I'm already packing for our next case in the cradle of Western civilization and 20th century criminal mayhem.
May 9, 2019
Μου πήρε δέκα χρόνια να το ξεμοναχιάσω, και ήταν πάρα πολύ καλό.
Ο συγγραφέας, σε κάθε στιγμή, παραδίδει αυτό που έχει υποσχεθεί από την πρώτη κιόλας σελίδα, μια ελληνική αστυνομική ιστορία, με πειστικό Έλληνα πρωταγωνιστή, με τις αδυναμίες του, τα κολλήματά του, την πονηριά του, τις προκαταλήψεις και τα γεμιστά του.
Απλή, ξεκούραστη γραφή, με ελληνική θυμοσοφία και χωρίς εξυπνάδες, ενώ στην πλοκή γίνεται ο καλός χαμός και εμπλέκονται πολλές πτυχές της Ελλάδας της δεκαετίας του '90.
Δυνατοί και διακριτοί χαρακτήρες, χωρίς εξαίρεση. Οι συνεργάτες, οι ύποπτοι, τα θύματα, οι εγκληματίες, όλοι.
Εδώ και δέκα χρόνια, αν και αυτό το βιβλίο απείχε από μένα κάπου 500 χιλιόμετρα, δεν το είχα ξεχάσει. Το είχα βάλει στο μάτι, όταν ο ιδιοκτήτης του με προέτρεψε να διαβάσω την πρώτη σελίδα του. Περίπου 350 βιβλία μετά, χαίρομαι που έφτασα μέχρι την τελευταία του.
Ο συγγραφέας, σε κάθε στιγμή, παραδίδει αυτό που έχει υποσχεθεί από την πρώτη κιόλας σελίδα, μια ελληνική αστυνομική ιστορία, με πειστικό Έλληνα πρωταγωνιστή, με τις αδυναμίες του, τα κολλήματά του, την πονηριά του, τις προκαταλήψεις και τα γεμιστά του.
Απλή, ξεκούραστη γραφή, με ελληνική θυμοσοφία και χωρίς εξυπνάδες, ενώ στην πλοκή γίνεται ο καλός χαμός και εμπλέκονται πολλές πτυχές της Ελλάδας της δεκαετίας του '90.
Δυνατοί και διακριτοί χαρακτήρες, χωρίς εξαίρεση. Οι συνεργάτες, οι ύποπτοι, τα θύματα, οι εγκληματίες, όλοι.
Εδώ και δέκα χρόνια, αν και αυτό το βιβλίο απείχε από μένα κάπου 500 χιλιόμετρα, δεν το είχα ξεχάσει. Το είχα βάλει στο μάτι, όταν ο ιδιοκτήτης του με προέτρεψε να διαβάσω την πρώτη σελίδα του. Περίπου 350 βιβλία μετά, χαίρομαι που έφτασα μέχρι την τελευταία του.
April 10, 2017
Το καλύτερο βιβλίο του Μάρκαρη.
March 25, 2023
Markaris ile tanışma kitabım. Çok sevdim komiser Kostas Haritos'u.
July 1, 2019
Ένα ζευγάρι Αλβανών βρίσκονται νεκροί σε ένα μικρό, φαινομενικά εγκαταλελειμμένο, σπίτι και ο αστυνόμος Χαρίτος καλείται να βρει το δολοφόνο τους. Η υπόθεση μοιάζει απλή και κανένας δε δίνει ιδιαίτερο βάρος στο φόνο δύο μεταναστών. Όταν όμως δολοφονείται μια διάσημη δημοσιογράφος μεγάλου καναλιού, τα πράγματα περιπλέκονται. Μετανάστες, δημοσιογράφοι επιχειρηματίες και παράνομα κυκλώματα κάνουν την Ελληνική αστυνομία να λάβει δράση.
Ένα δυνατό αστυνομικό νουάρ που θα εγκλωβίσει την προσοχή του αναγνώστη και θα την κρατήσει μέχρι την τελευταία σελίδα.
Διαβάστε περισσότερα στο blog μου.
Ένα δυνατό αστυνομικό νουάρ που θα εγκλωβίσει την προσοχή του αναγνώστη και θα την κρατήσει μέχρι την τελευταία σελίδα.
Διαβάστε περισσότερα στο blog μου.
June 19, 2016
If I knew that detective thrillers were this good, I should have checked them out more seriously long time ago.
Inspector Costas Haritos is one fantastic protagonist. Sarcastic , stubborn and obsessive he goes through life with the delicacy of a bulldozer, however when it comes to his job he is a natural. Plus he has a heart of gold despite his gruffness. He is a bundle of contradictions and yet always gets his man.
ANYWAY
An Albanian couple are found slashed and the killer is caught and says that it was a crime of passion. But according to a TV journalist things run deeper. Haritos is now curious and starts up an investigation, with some strange discoveries.
Things get worse when the journalist is found murdered and her successor is also killed a few days later. Now Haritos has to hunt for the journalists’ killer AND uncover the Albanian’s hidden agenda. This leads him to a media war and an underground organization.
Although the plot is complex and full of loops, Markaris (through Haritos) seems to be criticising modern Greek society and how it’s culture is being lost by a lazy generation and this seems to be one of the focal points. Also Haritos laments the fact that other races have donated in this loss of Greek culture and yet he supports it as well ( told you he’s full of contradictions)
For a novel which treats serious issues, there is quite a lot of humour in it and there were quite a few times I chuckled to myself. Costas is not dissimilar to Bukowski’s Hank Chinaski, another literary character I like so I was definitely enjoyable. It’s also addictive so make sure you have some free time when tackling this well constructed and intriguing novel.
Inspector Costas Haritos is one fantastic protagonist. Sarcastic , stubborn and obsessive he goes through life with the delicacy of a bulldozer, however when it comes to his job he is a natural. Plus he has a heart of gold despite his gruffness. He is a bundle of contradictions and yet always gets his man.
ANYWAY
An Albanian couple are found slashed and the killer is caught and says that it was a crime of passion. But according to a TV journalist things run deeper. Haritos is now curious and starts up an investigation, with some strange discoveries.
Things get worse when the journalist is found murdered and her successor is also killed a few days later. Now Haritos has to hunt for the journalists’ killer AND uncover the Albanian’s hidden agenda. This leads him to a media war and an underground organization.
Although the plot is complex and full of loops, Markaris (through Haritos) seems to be criticising modern Greek society and how it’s culture is being lost by a lazy generation and this seems to be one of the focal points. Also Haritos laments the fact that other races have donated in this loss of Greek culture and yet he supports it as well ( told you he’s full of contradictions)
For a novel which treats serious issues, there is quite a lot of humour in it and there were quite a few times I chuckled to myself. Costas is not dissimilar to Bukowski’s Hank Chinaski, another literary character I like so I was definitely enjoyable. It’s also addictive so make sure you have some free time when tackling this well constructed and intriguing novel.
July 16, 2020
Novela policiaca es un género que resurge de su condición de ser menor, para posicionarse como uno de los más leídos.
En este caso hablamos de un escritor griego, que nos presenta al inspector Jaritos, el embrollo empieza con el asesinato de una pareja de albaneses que malvivían en un cuartucho miserable, se tiene a un sospechoso también albanés, todo parece un asunto intrascendente y muy común.
Pero el asunto se vuelve complejo cuando el Jaritos recibe la visita de una periodista muy aguerrida que le suelta pistas sobre el caso, al parecer ilógicas y sin sentido, de ahí empieza toda una investigación que parece bastante complicada y sin solución evidente.
Los aciertos de la novela son construir un personaje central bastante humano, Jaritos es casado, pobre, sin amigos, una hija que adora, y una fijación con los diccionarios, una nota brillante por no incluir problemas de alcoholismo que son muy típicos en los detectives.
También aporta mucho que el ambiente te envuelve, una Grecia asfixiante, disfuncional, donde los influyentismos y quedar bien con los poderosos es muy importante, aunque parte de la historia y sucesos son sobre albaneses y su país, siempre se habla con desprecio de ellos, como si no fueran importantes o no existieran.
Todo esto tiende a darle el toque original que la hace diferente a otras novelas, lo cual se agradece.
Tratare de seguir leyendo algún otro caso de Jaritos.
En este caso hablamos de un escritor griego, que nos presenta al inspector Jaritos, el embrollo empieza con el asesinato de una pareja de albaneses que malvivían en un cuartucho miserable, se tiene a un sospechoso también albanés, todo parece un asunto intrascendente y muy común.
Pero el asunto se vuelve complejo cuando el Jaritos recibe la visita de una periodista muy aguerrida que le suelta pistas sobre el caso, al parecer ilógicas y sin sentido, de ahí empieza toda una investigación que parece bastante complicada y sin solución evidente.
Los aciertos de la novela son construir un personaje central bastante humano, Jaritos es casado, pobre, sin amigos, una hija que adora, y una fijación con los diccionarios, una nota brillante por no incluir problemas de alcoholismo que son muy típicos en los detectives.
También aporta mucho que el ambiente te envuelve, una Grecia asfixiante, disfuncional, donde los influyentismos y quedar bien con los poderosos es muy importante, aunque parte de la historia y sucesos son sobre albaneses y su país, siempre se habla con desprecio de ellos, como si no fueran importantes o no existieran.
Todo esto tiende a darle el toque original que la hace diferente a otras novelas, lo cual se agradece.
Tratare de seguir leyendo algún otro caso de Jaritos.
March 21, 2012
El comisario Kostas Jaritos se enfrenta al asesinato de un matrimonio de emigrantes albaneses. Todo parece ir de cara y en pocas horas detienen a otro albanés que pronto confiesa ser el autor del doble crimen. Claro que las cosas nunca son tan fáciles.
Cogí esta novela con la firme convicción que Jaritos y yo nos caeríamos bien desde el principio, pero esto no ha sido así. Pero que quede claro, toda la culpa es suya, con esa pose tan arisca que le gusta poner. Por suerte soy una lectora paciente y aunque el caso es bastante descafeinado y su resolución está cogida con pinzas, creo que la relación ha llegado a buen puerto. Tengo ganas de saber que será de su vida y espero que las tramas siguientes sean superiores a ésta.
Recomendable a los lectores de novela negra en general.
Cogí esta novela con la firme convicción que Jaritos y yo nos caeríamos bien desde el principio, pero esto no ha sido así. Pero que quede claro, toda la culpa es suya, con esa pose tan arisca que le gusta poner. Por suerte soy una lectora paciente y aunque el caso es bastante descafeinado y su resolución está cogida con pinzas, creo que la relación ha llegado a buen puerto. Tengo ganas de saber que será de su vida y espero que las tramas siguientes sean superiores a ésta.
Recomendable a los lectores de novela negra en general.
Displaying 1 - 30 of 281 reviews