Sin City (film)

From Wikipedia, the free encyclopedia

Jump to: navigation, search

Sin City

Frank Miller
Robert Rodriguez
Directed by
Special Guest Director:
Quentin Tarantino
Elizabeth Avellan
Produced by Frank Miller
Robert Rodriguez
Written by Frank Miller
Bruce Willis
Mickey Rourke
Clive Owen
Jessica Alba
Benicio Del Toro
Brittany Murphy
Nick Stahl
Elijah Wood
Starring Rosario Dawson
Jaime King
Michael Clarke Duncan
Alexis Bledel
Powers Boothe
Josh Hartnett
Devon Aoki
Carla Gugino
Rutger Hauer
John Debney
Music by Graeme Revell
Robert Rodriguez
 Cinematography Robert Rodriguez
Editing by Robert Rodriguez
Distributed by Dimension Films
Release date(s) April 1, 2005
Running time 124 min.
Country USA
Language English
Budget $40,000,000
Followed by Sin City 2
All Movie Guide profile
IMDb profile

Wikiquote has a collection of quotations related to:

Sin City (film)

Sin City is a gritty 2005 neo-noir anthology film based on the graphic novel series of the same
name, directed by Frank Miller and Robert Rodriguez and with "Special Guest Director"
Quentin Tarantino. The film is primarily based on four Sin City stories: "The Customer is
Always Right", "The Hard Goodbye", "The Big Fat Kill" and "That Yellow Bastard". The
film focuses on the fictional northwestern Basin City, a corrupt and violent town where tales
of murder, romance and revenge intertwine.

Sin City was screened at the 2005 Cannes Film Festival in competition. While some felt
having an American film based on a violent comic book being screened for competition was
inappropriate, the film was well-received at the festival and won Robert Rodriguez the
Technical Grand Prize for the film's "visual shaping." [1] The film received financial and
critical success and stars an ensemble cast.

Contents
[hide]
 1 Plot
 2 Cast
o 2.1 The Customer is Always Right
o 2.2 The Hard Goodbye
o 2.3 The Big Fat Kill
o 2.4 That Yellow Bastard
 3 Production
 4 Reception
 5 Release of DVD versions
 6 Soundtrack
 7 Sequels
 8 See also
 9 References

 10 External links
 [edit] Plot
Spoiler warning: Plot and/or ending details follow.

Bruce Willis as Hartigan.

The film begins on a balcony overlooking the highlights of Basin City, a grimy, violent and
corrupted place. The Customer (Shelton) is greeted by The Salesman (Hartnett), who offers
her a cigarette before mysteriously killing her. The film then moves to the docks of Sin City,
where aging police officer John Hartigan (Willis) is attempting to stop child molester Roark
Junior (Stahl) from raping eleven year-old Nancy Callahan. He succeeds in shooting Junior's
ear, arm and genitals off before being shot by his partner Bob.

The story then cuts to Marv (Rourke), a hulking thug who is in a hotel room with the beautiful
Goldie (King). After making passionate love, Marv awakens to find that Goldie has been
murdered. Realizing he has been framed, he attacks the corrupt police officers and storms the
streets, vowing to avenge Goldie's death. He stops at the apartment of Lucille (Gugino), his
parole officer, who unsuccessfully warns him to give up on the mission.

Mickey Rourke as Marv and Jaime King as Goldie.

Marv then visits Kadie's Bar in search of information. He is visited by two hitmen who are
then beaten and killed after revealing who sent them. Marv then visits each informant for
information, working his way up to a corrupt priest (Miller), who reveals that the Roark
family was behind the murder of Goldie. Marv kills the priest and steals his car, but is then
attacked and shot at by a bizarre woman with a strong resemblance to Goldie.

Marv arrives at the Roark family farm where he fights a wolf and then uncovers remains of
dead women. He is then attacked by silent stalker Kevin (Wood), who is revealed to be
Goldie's killer. Marv is knocked unconscious and awakens in Kevin's basement, where the
heads of past victims are mounted on the wall. Also present is Lucille, who, having lost her
hand, reveals that Kevin is a cannibal and Goldie was a prostitute. Marv breaks free and flees
with Lucille, but a group of soldiers arrive and kill Lucille. Marv kills them off and discovers
that Cardinal Patrick Henry Roark arranged for Goldie's murder.
Marv goes to Old Town, a section of Sin City reserved particularly for prostitution. Marv is
captured and tortured by the women of Old Town, including Goldie's look-alike, who is
revealed to be her twin sister Wendy. After revealing that Kevin killed Goldie and the others,
Marv and Wendy collect weapons and return to the farm, hoping to finally avenge Goldie's
death. Marv attacks Kevin and severs his limbs before the wolf eats him alive. Marv takes his
decapitated head to Cardinal Roark, who reveals that Kevin was a deeply religious boy who
began eating prostitutes to swallow their souls. He persuaded the cardinal to join in, and when
Goldie realized what was happening, she was killed. Marv kills the cardinal and is shot by his
guards.

Marv survives, however, and is tried and convicted for many murders, including that of
Lucille, Kevin's victims and Goldie. While on death row, Wendy visits Marv and they make
love. Shortly afterwards, Marv is electrocuted to death by the state.

The story then cuts to Shellie (Murphy), a local barmaid who is being harassed by her drunk
and violent ex-boyfriend Jackie Boy (del Toro). Her current boyfriend Dwight (Owen) is
disgusted with his behavior and shoves his head into a toilet bowl after he punches Shellie. An
embarrassed Jackie Boy flees with his friends, heading to Old Town to cause further trouble.
Dwight follows them and watches them harass young prostitute Becky (Bledel). Also
watching is Gail (Dawson), Dwight's on-and-off lover.

Clive Owen as Dwight.

When Jackie Boy threatens Becky with a gun, martial arts expert Miho (Aoki) sweeps down,
severs Jackie Boy's hand with a sword and mutilates his friends. She then causes his gun
barrel to backfire, killing him. As the prostitutes collect the dead men's money, they realize
that Jackie Boy is a well-respected police officer; his death spells a certain end to the truce
between the police and the prostitutes, and war against Old Town will be inevitable.

Dwight agrees to take the corpses to the local tar pit while a traumatized Becky returns home.
While driving to the tar pit, Dwight has a hallucinatory conversation with Jackie Boy's corpse,
who taunts him as he is chased by a police officer. Dwight talks his way out of the situation
and arrives at the tar pit but is shot by mercenaries. Meanwhile, head mercenary Manute
(Duncan) arrives in Old Town and kidnaps Gail, explaining that an informant has revealed
everything and that other mercenaries are currently invading Old Town.

Dwight kills the mercenaries but is knocked into the tar by a bomb; he sinks into the tar and
nearly drowns before Miho arrives and saves him. However, the other mercenaries have
escaped and have taken Jackie Boy's severed head with them. They chase after the
mercenaries and have a car accident, followed by a violent shoot-out that ends with the death
of both mercenaries and the retrieval of Jackie Boy's head. Dwight devises a plan and returns
to Old Town.
Meanwhile, Gail is being tortured and learns that Becky informed the mercenaries out of fear
and greed. Manute receives a letter from Dwight, offering Jackie Boy's head in exchange for
Gail. They meet in the back-alley, where the trade is made; as the mercenaries attempt to kill
them, the other prostitutes of Old Town arrive and kill the mercenaries. Amidst the gunfire, an
injured Becky escapes while Dwight and Gail kiss passionately.

The story then returns to Hartigan, who is recovering in a hospital. Senator Roark, Junior's
father, arrives and informs him that Junior is in a coma and that all plans for the Roark legacy
are now in serious jeopardy. Senator Roark reveals that Hartigan will survive, however, and
will be framed for Junior's crimes and serve the resultant jail term. Additionally, if Hartigan
tells anyone the truth, the informed person will be killed. A grateful Nancy visits and thanks
him. She departs.

Hartigan doesn't protest and goes to prison, where he receives a weekly letter from Nancy.
After eight years, however, the letters stop arriving, and then Hartigan receives a severed
finger instead. Realizing she could be kidnapped by the Roarks, Hartigan confesses to
molesting the children and is freed from jail. As a deformed, yellow-skinned man stalks him,
Hartigan searches for Nancy, eventually finding her at Kadie's Bar, where she has blossomed
into a beautiful nineteen year-old stripper (Alba).

Realizing that the severed finger was a fake, Hartigan is greeted by Nancy, who is
overwhelmed and then plans to go to her apartment with him. Along the way, they are
attacked by the yellow-skinned man but Hartigan successfully fights back. Upon arriving at
the apartment, Nancy reveals that she is in love with Hartigan, much to his discomfort. The
deformed man returns and attacks them, revealing that he is Junior and has now become the
Yellow Bastard.

The Yellow Bastard, having been disfigured by the years of surgery necessary to regenerate
his missing pieces, leaves Hartigan for dead and takes Nancy to the farm to finally rape and
kill her. Hartigan escapes, however, and flees to the farm, where the Yellow Bastard is
whipping her. Hartigan kills the guards and then corners the Yellow Bastard, but collapses
and is unable to do more. However, he has fooled the Yellow Bastard and stabs him before
castrating and killing him.

Hartigan explains his plans to reveal Senator Roark's corruption to the police and finally bring
down the corruption in Sin City. After departing with Nancy, Hartigan reveals that this would
be impossible, and he then commits suicide in order to ensure Nancy's safety.

In the epilogue, an injured Becky is seen departing from a hospital. While riding in the
elevator, she is discovered by the Salesman, who offers her a cigarette.

Spoilers end here.

Regie: Robert Rodriguez, Frank Miller, Quentin Tarantino | Cast: Mickey

Rourke (Marv), Clive Owen (Dwight), Bruce Willis (Hartigan), Rosario Dawson
(Gail), Jessica Alba (Nancy Callahan), Benicio Del Toro (Jackie Boy), e.a. |
Duur: 124 min.
’Denk niet wit, denk niet zwart, denk niet zwart-wit’, luidt een oud Nijmeegs
gezegde. Het is dus maar goed dat Frank Miller geen Nijmeegs verstaat,
want zijn zwart-witte denken bracht ons in 1991 Sin City: een opwindend,
godverlaten oord dat zich op papier aftekent in inktzwarte schaduwpartijen
en felwit contrasterende details. Miller, misschien niet de beste tekenaar ter
wereld maar wel een hele rake pulpschrijver, schetste (Ba)sin City in een
reeks ‘graphic novellas’ af als een plek waarnaast het New York van Travis
Bickle wel een Zwitsers kuuroord lijkt. Het is een stad vol dodelijke hoeren,
corrupte politici, kinderverkrachters en seriemoordenaars. De helden uit de
Sin City-verhalen, die veelal met de lezer communiceren via hardgekookte
interne monologen, onderscheiden zich slechts door hun eergevoel van alle
andere psychopaten. Millers flair voor het schrijven van rauwe oneliners en
het dramatisch uitbeelden van ultragewelddadige fantasieën brachten
Robert Rodriguez ertoe zijn strips te omschrijven als ‘de best geschreven,
best geregisseerde en best gemonteerde films die nooit op het witte doek te
zien waren’.

Dat wil zeggen, tot nu toe. Zoals onderhand wel bekend is heeft Rodriguez met
Sin City een zo getrouw mogelijke vertaling van strip naar (digitale) film
afgeleverd, precies zoals hij ons en co-regisseur Miller had beloofd. Dit levert een
paar grote pluspunten op: werkelijk schitterende plaatjes, succesvol gekopiëerd
uit de drie afleveringen die het bronmateriaal vormen, veel sappig geweld, en
creatieve oogkleppen voor Rodriguez (die de neiging heeft alle kanten op te
stuiteren als hij volledig de vrije hand krijgt; zie Once Upon A Time In Mexico).
Nadelen zijn er ook, met name het feit dat het voor sommige acteurs nogal lastig
blijkt om de bijna karikaturale hard-boiled teksten – duidelijk bedoeld voor papier
– overtuigend uit hun strot te persen, en het ook in deze film verstikkende effect
van het green screen.

Op de casting valt weinig tot niets aan te merken. Vooral Mickey Rourke blijkt
een geïnspireerde keuze voor de rol van oerbruut Marv, die op zijn eigen
gruwelijke manier wraak neemt op de moordenaars van zijn droomhoertje Goldie.
Rourke, die als een natuurkracht door de film bulldozert, voelt zich duidelijk als
een vis in het water in Millers sleazy noir-wereldje en zorgt regelmatig voor
gegrinnik met zijn kurkdroge vertolking van Marv’s nauwelijks gecontroleerde
bloeddorst. Elijah Wood verdient alleen al een award omdat hij overtuigend de
vloer aanveegt met Rourke (wel een geluk voor Wood dat hij z’n mond niet open
hoeft te doen). En Rutger Hauer maakt een welkome comeback als een perverse
man Gods, ook al is zijn tekstvoordracht één van de zwakkere.
Ook het gedeelte waarin ouwe knakker Bruce Willis als de heroïsche politieman
Hartigan mag zoenen met überbabe Jessica Alba is prima te verteren. Het is
meteen ook het best uitgewerkte verhaal van de drie. We krijgen een goed beeld
van de band tussen Alba’s Nancy Callahan en Hartigan, die de 11-jarige Nancy
uit de klauwen van een sadistische pedo redt en dat jaren later opnieuw moet zien
te doen, wanneer deze Yellow Bastard haar weer heeft opgespoord. Mede doordat
bij Willis de monologen als vanzelfsprekend over de tong rollen is Hartigan
degene met wie we ons het meest kunnen identificeren; bovendien is er sprake
van echte ‘chemie’ tussen Willis en Alba.
Het zwakst is het middelste verhaal, waarin Clive Owen de broeierige loner
Dwight speelt. Owen lijkt niet de goeie ‘hard-boiled’ toon te kunnen vinden en is
flets vergeleken met Rourke en Willis. Dwights achtergrond is vaag (dat verhaal
zit niet in de film) en de romance met hoerenmadam Gail (Rosario Dawson, die
van iedereen het meeste lijkt op haar strip-tegenhangster) komt daardoor uit de
lucht vallen. Smaakmaker van deze aflevering is ‘deadly little’ Miho, een
zwijgzame ninja-prostituée die liever haar twee zwaarden en haar
swastikavormige werpsterren laat spreken. Maar het is in dit middengedeelte dat
de druk een beetje van de ketel lijkt te gaan en de film op momenten wat
stroperig wordt – Tarantino of geen Tarantino.

Sin City weet in bijna alle opzichten Frank Millers verdorven stad tot leven te
roepen. De film nadert soms zó dicht de perfectie dat het ronduit frustrerend is te
moeten constateren dat Sin City op papier dynamischer is dan op het witte doek.
Wie de boeken leest kan de overrijpe atmosfeer van de stad bijna op zijn longen
voelen slaan; het virtuele toneel dat Rodriguez heeft gecreëerd is te steriel om die
sensatie op te roepen. Het zit hem in hele kleine dingetjes: Marv die achter het
stuur van een rijdende auto zit en met één hand een slachtoffer over het asfalt
sleept, Miho die wordt weggeblazen door een explosie, Marv die wordt overreden
door een vrouw die op Goldie lijkt… het ziet er allemaal statischer en
cartoonesker uit dan in de strip zelf.
Dit alles neemt niet weg dat Sin City een aanrader is. De combinatie van
supergestileerde neo-noir, over-the-top geweld en tonnen aan vrouwelijk schoon
werkt bedwelmend, zeker in het eerste gedeelte van de film. Mickey Rourke zet
een hartveroverende psychopaat neer. En er zijn gelukkig genoeg momenten
waarbij je wél kunt zwelgen in dat typische Miller-gevoel – “shouting and
laughing with the pure, hateful, bloodthirsty joy of the slaughter”, zoals dat in Sin
City heet.
Toonaangevend in home cinema projectoren

Sin City
 SIN CITY
**

GENRE
comicverfilming

DUUR
2u06

REGIE
Robert Rodriguez, Frank Miller, Quentin Tarantino

Bruce Willis, Mickey Rourke, Clive Owen, Jessica Alba, Rosario Dawson, Benicio Del Toro,
Elijah Wood, Nick Stahl, Brittany Murphy, Josh Hartnett, Rutger Hauer

RELEASEDATE:

25 Mei 2005

WWW:

Match tussen de comic en de film

Officiële site

Hartigan weet kleine Nancy uit de handen van medogenloze

kinderverkrachter Junior te redden en knalt zijn kruis aan
flarden. Maar Junior laat zich chemisch behandelen en keert
terug als de naar hellegaten stinkende 'yellow bastard'.
Hartigan denkt dat hij het smerigste in de mens al heeft gezien,
maar zal zijn oude en vermoeide ogen nog hard nodig hebben.

Dwight achtervolgt een bende maniakken richting Old Town,

waar in nauwspannend leer gehulde hoeren de plak zwaaien.
Zij laten hun gigantische pistolen knallen en klieven koppen
met hun kromzwaarden: weg met die klootzakken! Maar de
dode chef blijkt niet te zijn wie Dwight dacht. Old Town maakt
zich klaar voor oorlog.

Marv heeft een gat waar zijn hart hoort te zitten. Hij doodt in
opdracht, en met plezier. Na de ene nacht waarin Goldie, de
perfecte vrouw, hem een sprankeltje liefde gunt, wordt ze
vermoord. Marv zweert haar te wreken en zet de achtervolging
in op Kevin, een sadistische kannibaal met reflecterende brillenglazen.

Macho's versus bimbo's, booze, broads and bullets: welkom in Sin City, een zwart-witte
wereld vol schaduwen, waarin alleen het donkerrood van de sloten bloed, van een blitse
sportkar of de cocktailjurk van een adembenemende blondine voor spatten kleur zorgen.
Mannen houden zich met drank op de been, delen harde klappen uit en incasseren
kogels. Vrouwen zijn hoeren die zich zwaar bewapenen.

Geen twijfel: de fun-factor van Frank Millers 'Sin City' comics is groot. De helden
murmelen oneliners die meer hardboiled zijn dan het tikkeneike in het soort smoezelige
snackbar dat je beter mijdt. Hun geweren zijn even gigantisch als de borsten van hun
bikkelharde vrouwen. De actie is meedogenloos hard en dat alles wordt in subliem
contrastrijke, neo-noir pennetrekken gevat. En daar gaat het om. Want in de comics noch
in de film doen de verhaaltjes er toe. Het gaat hem om de neergezette wereld, waar je de
helden en klootzakken enkel kunt onderscheiden door hun groteske uiterlijk, niet door
hun inwisselbare karaktertrekken.

Ook de film, die verbluffend getrouw blijft aan Millers werk, drijft meer op look dan op
feel. Tot op bepaalde hoogte is dat fantastisch. Check de links naast deze bespreking: de
match tussen comic- en filmbeelden is ontzagwekkend. Het make-up department van Sin
City the movie doet fantastische dingen met Mickey Rourke en Nick Stahl en het
leeuwendeel van de met high definition camera's geschoten en met 3D bewerkte
graphics is adembenemend.

De authenticiteit die de film wint door tekenaar Miller aan boord te nemen -de man kreeg
een credit als mederegisseur- is elke seconde merkbaar. Die van special guest director
Quentin Tarantino proef je ook, en niet alleen in de fantastische Chinese wraakgodin
Miko. De set up van elk van de drie verhalen is superb. Toch blijf je vaak vruchteloos
wachten op een pay off. Je zit erbij en vergaapt je eraan, maar een inwoner van Sin City,
of een deel van de actie voel je je nooit -dat was bij Kill Bill heel anders. Soms zié je hoe
de acteurs voor een green screen staan te spelen en dat gaat de één (Del Toro, Rourke)
al beter af dan de ander (Hartnett). Innovatief als het allemaal is, blijf je dus toch wat
verweesd achter. De grafische, digitale revolutie komt steeds dichter bij de
bioscoopschermen. Sin City is een mijlpaal op de weg daar naartoe, maar slaagt er nog
niet in zijn wereld tastbaar en echt opwindend te maken.

Begrijp ons niet verkeerd. Tuurlijk gaat het hier om de visuals en om de groteske
personages, en die komen met verbluffende kwaliteit en in sneltreinvaart op je af. Dat
elke Miller-fan dus maar naar de zalen loopt, net zoals iedereen met een boon voor
grensverleggende cinema. Je wordt Millers universum dan wel niet binnengesleurd, je
krijgt er van buitenaf wel een spetterende kijk op.
In Nederland is de strip Sin City niet erg bekend. In Amerika, het land waar de comic is
uitgevonden, is dat wel anders. Toen regisseur Robert Rodriguez de samenwerking
aanging met Frank Miller, de geestelijk vader van Sin City, waren de verwachtingen
dan ook hoog gespannen. Het resultaat mocht er (volgens de Amerikanen) wezen en ook
in Nederland deed de trailer van deze film al heel wat stof opwaaien.

Marv
In Sin City worden drie verhalen verteld. In ieder verhaal staat één man centraal: de verliefde
straatvechter Marv (Rourke), de meedogenloze ex-fotograaf Dwight (Owen) en de oude
politierechercheur Hartigan (Willis). De verhalen hebben een aantal dingen met elkaar
gemeen: ze spelen zich allemaal af in Sin City, er wordt geknokt tegen dezelfde bad guys
(senator Roark en zijn broer kardinaal Roark) en de held van het verhaal lijkt onoverwinnelijk
te zijn. Het eerste verhaal dat wordt verteld gaat over Marv, een gespierde straatvechter die
het niet van zijn uiterlijk en intelligentie moet hebben. Toch wordt hij op een dag benaderd
door een beeldschone goudblonde dame die naar de naam Goldie luistert. Goldie ziet Marv
wel zitten en de twee brengen samen de nacht door. Als Marv de volgende dag wakker wordt,
wacht hem een onaangename verrassing: Goldie ligt dood naast hem in bed. Ze is vermoord
terwijl Marv lag te slapen. Vastberaden om de moordenaar te vinden, stort hij zich in een
wereld vol ellende en uiterst machtige corrupte politici.

Dwight
Het tweede verhaal gaat over ex-fotograaf Dwight. Een man die in het verleden werkte voor
een detectivebureau en twee problemen kent: vrouwen en drank. De combinatie van die twee
heeft Dwight al meerdere malen in de problemen gebracht, maar hij probeert zijn leven nu te
beteren. Hij heeft een vriendinnetje en is erg gelukkig met haar. Dan verschijnt Jackie Boy
(Del Toro) ineens op het toneel. Het ex-vriendje van Dwight's meisje is niet erg aardig en
verkoopt zijn ex een aantal klappen, terwijl Dwight in de badkamer rustig afwacht. Als Jackie
Boy even naar de wc gaat, springt Dwight te voorschijn en zet hem een mes op de keel. Jackie
Boy weet echter te ontkomen en vertrekt richting Old Town, de hoerenbuurt van Sin City.
Dwight is ervan overtuigd dat Jackie Boy problemen gaat veroorzaken in Old Town en zet de
achtervolging in. Hij vreest voor het leven van één van zijn oude vriendinnetjes, de zeer sexy
hoerenmadam Gail (Dawson). Jackie Boy is echter niet wie hij lijkt te zijn en Dwight stort
zichzelf, zonder het te weten, in diepe problemen.

Hartigan
Het laatste verhaal dat in Sin City wordt verteld gaat over de politieagent Hartigan. Deze
ouder wordende smeris heeft nog een paar dagen te gaan tot zijn pensioen, maar is niet van
plan de zaak waar hij bezig is onafgerond te laten. In Sin City verdwijnen al geruime tijd
kleine meisjes. Hartigan en zijn collega Bob (Madsen) zijn de dader inmiddels op het spoor
gekomen en staan op het punt om hem in te rekenen. De pedofiel die ingerekend gaat worden
is echter niet zomaar iemand: Het is de zoon van de machtige senator Roark. Hartigan's
collega Bob lijkt hem op het laatste moment tegen te willen houden en bedreigt hem zelfs.
Hartigan ziet geen andere oplossing dan zijn collega neer te schieten en zelf achter de bad guy
aan te gaan. Hij is net op tijd en het lukt hem de elfjarige Nancy in veiligheid te stellen.
Hartigan's collega is dan wel neergeschoten, maar dood is hij zeker niet. Bob besluipt zijn
collega van achteren en schiet hem in zijn rug, terwijl de kleine Nancy door haar betraande
ogen toekijkt hoe haar redder wordt geveld. Hartigan is echter een taaie rakker en ook hij
blijft in leven.

De comic
Zoals gezegd in de inleiding, is Sin City in Nederland een tamelijk onbekende strip. Zelf had
ik ook nog nooit een Sin City comic gelezen en na het zien van de film ben ik dan ook direct
naar de lokale stripboekenverkoper gerend om een exemplaar aan te schaffen. Vijf minuten
later en bijna twintig euro lichter was ik de trotse eigenaar van een Sin City boek. Boek?
Jazeker, de stripalbums van Frank Miller zijn echte boeken, tellen meer dan 200 pagina's en
vertellen in woord en beeld de meest fantastische verhalen. Na het lezen van de strip, was mij
al snel duidelijk hoe goed de verfilming van Sin City wel niet is. Miller gebruikt geen kleur in
zijn boeken en de film is dan ook bijna volledig zwart/wit. Veel shots zijn rechtstreeks
overgenomen uit de stripboeken en ook de lange monologen die de personages houden zijn
letterlijk uit de boeken overgenomen. In iedere comic staat één personage centraal en
Rodriguez heeft dit in de film opgelost door drie losse verhalen te vertellen die her en der
raakvlakken vertonen. Ook dit laatste is rechtstreeks overgenomen uit de comic, waar Miller
af en toe een ander personage op de achtergrond voorbij laat komen.

Van papier naar film

Dat de film Sin City zoveel op de stripalbums lijkt, is volledig te danken aan de werkwijze
van Rodriguez. Zelf zegt hij dat hij een vertaling wilde maken van papier naar het witte doek
zonder al teveel aanpassingen te maken. Hij wilde niet Robert Rodriguez' maar Frank Miller's
Sin City maken. Om deze reden vroeg hij Miller ook om zijn medewerking. In eerste instantie
zag de geestelijk vader van Sin City dit niet zitten. Toen Rodriguez met geld uit eigen zak
echter een eerste scène opnam en deze aan Miller liet zien, ging hij overstag. Miller werd
coregisseur en samen zorgden de beide heren voor de omzetting naar het witte doek. Dit
betekende dat alle scènes in eerste instantie voor zogenaamde green screens werden gefilmd
(met behulp van de allernieuwste digitale camera's) en dat de achtergronden en special effects
later werden toegevoegd. Het resultaat is absoluut verbluffend: Sin City is daadwerkelijk een
stripboek dat tot leven is gekomen. Rodriguez en Miller vonden precies de juiste balans tussen
de realiteit en de stripboekenwereld.

Bekende namen
Sin City ziet er dus fantastisch uit, maar hoe is het acteerwerk? Laat ik beginnen met te
zeggen dat de stad Sin City geen superhelden kent, zoals Gotham City Batman heeft en
Metropolis Superman. De personages in Sin City zijn gewone mensen. Weliswaar zijn het
harde jongens en pittige tantes, maar ze hebben allemaal gewone menselijke gevoelens en
hoeven zich ook niet te verschuilen achter een masker of cape. Aan de ene kant zijn het
helden, met wie je jezelf wilt identificeren, aan de andere kant zijn het antihelden, bij wie je
het liefst zover mogelijk uit de buurt blijft. Rourke, Owen en Willis (de hoofdrolspelers uit de
drie verhalen) zetten hun karakter ieder op een zeer overtuigende manier neer. En ook de
andere castleden laten zich van hun beste kant zien. Op de aftiteling van Sin City staan nogal
wat bekende namen (zie bovenaan deze recensie + Elijah Wood, Rutger Hauer, Jessica Alba
en vele anderen) en het gevaar van zoveel Hollywoodsterren in één film is dat men elkaar
vaak een beetje wegspeelt. Zo vond ik van de acteurs in Once Upon a Time in Mexico (ook
van Robert Rodriguez) niemand echt lekker uit de verf komen. In Sin City is dat wel anders.
Iedereen schittert in zijn eigen scène, hoe kort deze ook mag duren.

Conclusie
Dankzij de stevige samenwerking tussen Robert Rodriguez en Frank Miller is Sin City een
geweldige film geworden die zowel door filmliefhebbers, als door fans van het stripboek
zeker gewaardeerd zal worden. Er is een perfecte balans gevonden tussen het realisme van de
film en het getekende karakter van de stripalbums. Een verbluffend resultaat waarbij de
stripboeken van Miller tot leven komen, maar waarbij hun originaliteit als comic
gegarandeerd blijft. Alle acteurs leveren eerste klas acteerwerk en de manier waarop
Rodriguez iedereen in zijn eigen scène tot hun recht laat komen, maakt een bezoek aan Sin
City tot een zeer aangenaam tijdverdrijf. Sin City is uniek, overweldigend en een absolute
aanrader!

Criticus: Arch van Gigi

Ik wilde me aanvankelijk niet aan wagen, de zoveelste stripboekenverfilming, maar goed, toch gedaan
en was aangenaam verrast! Deze film is op zo'n manier gefilmd dat het lijkt alsof je zo'n "Amerikaanse
underground comic" aan het lezen bent, en geheel tot leven gebracht op het scherm. Dus grimmige
duistere underground beelden, de animaties en special effects lopen naadloos in elkaar over, en de film
is dus voor 98% in zwart-wit geschoten. Alleen bloed, ogen of soms andere details worden gekleurd in
beeld gebracht, en dat geeft de film een kunstzinnig uiterlijk. Qua inhoud is het gitzwarte droge
keiharde bizarre en zelfs geestezieke humor. Moord en doodslag, marteling, perversiteiten, niets laat de
film links liggen. Liefhebbers van keiharde criminaliteit komen aan hun trekken. En toch heeft het wat,
de grote lelijke man die "zijn" hoertje Goldie wil wreken, en daarbij een treffen heeft met een
menseneter, die geruisloos, snel en medogenloos is, dit onder de beschermende vleugels van een
Bischop, die zelf ook niet vies is van een hapje mensenvlees. De keiharde politieman, die op de avond
van zijn carrière een brute gewetenloze kinderverkrachter ontmaskert, zijnde de zoon van de Seanator,
en de corrupte politie partner die hem erbij lapt, een huurmoordenaar die een pijl door zijn lijf krijgt,
en vraagt of iemand en dokter wil bellen, enzovoorts... Een oneindige reeks van bizarre macabere
humor. Enige nadeel van deze film vond ik de lange zit. Anderzijds wel mooi dat ze drie verhalen in
één film hebben weten te verweven. Deze film wil ik nu alvast een cultstatus toebedienen. Top!
Criticus: Martin Kooistra
Wie zo gek is geweest om Four Rooms helemaal uit te zitten, moet toch
enigszins de wenkbrauwen gefronst hebben bij de aankondigen bij de
Oordeel: 3.0 (30%) volgende co-productie van Quentin Tarantino en Robert Rodriguez. Al
Schaal: 0 -> 10 helemaal na de abominabele Kill Bills. Gezien de imposante cast kon ik
Datum: 02-07-2005 helaas niet om deze film heen en heb ik maar van de gelegenheid gebruik
Leeftijd: 31 gemaakt om deze film de eer te gunnen de eerste zijn die ik bij een digitale
Reageer via e-mail! bioscoopvertoning heb gezien. Het beeld was inderdaad vlijmscherp, dus
complimenten voor de projector. Zo, weet ik toch nog iets goeds te zeggen
Gelezen: 291 over deze film. Oh ja, het ziet er allemaal erg gelikt uit en Mickey Rourke is
In 361 dagen goed. Maar meer lovende woorden heb ik gewoon niet over voor deze film,
die helaas wel heel nadrukkelijk in de voetsporen treedt van Kill Bill.
Geef uw oordeel over Inderdaad, veel vorm en volstrekt geen inhoud. Rodriguez lapt de
deze criticus (vereist basisregels van film doodleuk aan de laars en laat zijn karakters middels
registratie) slaapverwekkend monotone monologen vertellen wat ze voelen. En veel
verder dan 'ik wilde wraak nemen' komen die gedachten niet, maar
Rodriguez slaagt er toch in om zijn karakters deze zelfde zin (in steeds iets andere bewoordingen)
gedurende bijna 2 uur onophoudelijk te laten herhalen! Del Toro doet een imitatie van Mickey Rourke
die in Sin City speelt (?) en Frodo is totaal miscast als kannibalistische sluipmoordenaar. De film oogt
als een strip en dat zou helemaal geen probleem zijn, als het een stripboek was. Dit is echter een film,
en eentje die wat mij betreft 2 uur te lang duurt. Bah!
 Criticus: B-rok
Geniale, kei en kei harde stripverfilming van wonderkind Robert Rodriguez
naar de (hier relatief onbekende) verhalen van Frank Miller. In Sin City
Oordeel: 8.9 (89%) worden drie verhaallijnen opgezet, die af en toe elkaar raken of door elkaar
Schaal: 0 -> 10 lopen. Centraal staat het feit dat het om mannen gaat die voor (hun) vrouwen
Datum: 02-01-2006 opkomen. Allereerst het verhaal van Hartigan (Bruce Willis) die een jong
Leeftijd: 28 meisje redt uit handen van een kinderverkrachter, maar dit uiteindelijk zelf
met de dood moet bekopen. En dan is er Dwight (de opnieuw geniale Clive
Gelezen: 624 Owen) die een man achtervolgt die zijn vriendin heeft bedreigd, waarna ze
In 361 dagen zaken volledig uit de hand lopen. Maar verreweg de interessantste
verhaallijn vond ik het verhaal van de misvormde Marv, gespeeld door
Geef uw oordeel over uitgediende Mickey Rourke, die wraak zoekt nadat de liefde van zijn leven
deze criticus (vereist hem wordt ontnomen. En wraak dat neemt ie met een hele grote letter W.
registratie) Bijrollen zijn er van de enge kannibaal (gespeeld door Frodo!), Nick Stahl
(Yellow Bastard, vies manneke) en Benicio Del Toro (althans, vooral zijn
hoofd). Fantastisch gemaakt, veel bloed, geweldige acteurs, prachtige vrouwen. Precies mijn kopje
thee! Let ook even op Neerlands Hoop Rutger Hauer in een kleine maar heftige bijrol. 8,9 op de schaal
van Brok
Criticus: Marco van Voskuilen
Sin City is de (digitale) filmbewerking naar het gelijknamige stripverhaal
van Frank Miller. Regisseur Robert Rodriquez durfde het aan samen te
Oordeel: 8.3 (83%) werken met Frank Miller tot een filmbewerking en het resultaat mag er
Schaal: 0 -> 10 wezen. Sin City is een stad van geweld en waar moord en misdaad aan de
Datum: 19-06-2005 orde van de dag zijn.
Net als de comic is ook de film in zwart-wit maar het beeld bevat soms wel
Gelezen: 715 mooie warme kleuren die voor een leuk sfeertje zorgen. De film werd in
In 361 dagen Amerika zeer goed ontvangen en ook in Nederland zijn de kritieken positief
over deze film. Een film met veel harde jongens, mooie vrouwen en veel
Geef uw oordeel over schaduwen om het feit te verdoezelen dat niemand is wat hij of zij lijkt te
deze criticus (vereist zijn. Een film die bijna terug lijkt te gaan naar het film noir genre wat in de
registratie) jaren '40 zeer populair was en hedendaags zeer authentiek oogt. In de film
worden 3 verhalen verteld en in ieder van deze verhalen staat 1 persoon
centraal die de confrontatie moet aangaan met de verrotting van Sin City. Elk persoon komt
uiteindelijk tegenover dezelfde bad guys te staan en iedereen wordt gedreven door wraak, wanhoop en
pure agressie. De film begint met het verhaal van politieagent John Hartigan (Bruce Willis), een smeris
op leeftijd die nog 1 klus moet afhandelen alvorens hij met pensioen gaat. Het inrekenen van een
pedofiel (Nick Stahl) die zich wil vergrijpen aan het ontvoerde meisje Nancy. Deze pedofiel is de zoon
van de machtige senator Roark (Powers Boothe). Het lukt Hartigan om het meisje veilig te stellen maar
Hartigans collega Bob (Michael Madsen) is echter corrupt en schiet hem neer. Hartigan blijkt echter
een taaie rakker te zijn en weet in leven te blijven totdat de assistentie arriveert.
Dan schakelt het verhaal over naar Marv (Mickey Rourke), een straatvechter die nadat een hoertje
genaamd: Goldie waar hij verliefd op is geworden is gedood, verandert in een onstuitbare
moordmachine. Vastberaden om de moordenaar te vinden stort hij zich in een wereld vol ellende en
corrupte politici. Tenslotte hebben we nog het verhaal van de (ex) fotograaf Dwight (Clive Owen) een
crimineel die nu zijn leven wil verbeteren en een vriendinnetje heeft. Alles lijkt goed te gaan ware het
niet dat zijn vriendinnetje wordt lastiggevallen door Jackie Boy (Benicio Del Toro). Dwight geeft
Jackie Boy nadat hij hem een mes op de keel heeft gezet een waarschuwing te verdwijnen voordat hij
hem wat aandoet. Jackie Boy weet samen met zijn maten te ontkomen en zetten koers richting Old
Town, de hoerenbuurt van Sin City welke door vrouwen wordt beheerd. Dwight bang dat Jackie Boy
problemen gaat veroorzaken zet de achtervolging in. In Old Town lijken de dames echter niet zo
weerloos te zijn dan je zou denken en Jackie Boy wordt door de leidster van de dames Gail (Rosario
Dawson) en haar side kick Miho (Devon Aoki) vermoord. Dan zal blijken dat Jackie Boy niet degene
is die hij lijkt te zijn en Dwight stort zich samen met de bewoonsters van Old Town diep in de
problemen als dit probleem de maffia naar Old Town brengt. Een vreselijke strijd is het gevolg.
Tenslotte schakelt het verhaal dan nog een keer over naar Hartigan die niet dood blijkt te zijn maar
alleen maar zwaar gewond. Door Senator Roark wordt hij 8 jaar lang in het gevang gezet totdat hij
moet bekennen dat niet Roark junior maar hij een kinderverkrachter is. Alles lijkt echter een
vooropgezet plan om de zo inmiddels volwassenen Nancy (Jessica Alba) te pakken te krijgen. Aan
Hartigan de taak na zijn vrijlating nog 1 keer de confrontatie aan te gaan met Roark en zijn verminkte
zoon die na een metamorfose nu door gaat voor een Yellow Bastard.
Is Sin City dan nu een geslaagde bewerking van het stripverhaal? Ja, de 'helden' communiceren via
harde monologen en zelfs het denken wordt vertaald op het witte doek. Robert Rodriguez heeft het
gepresteerd om een zo waarheidsgetrouwe bewerking af te leveren vol met schitterende plaatjes, veel
zwart geweld en zwart gallige humor.
Zo is er een lid van de maffia die op het punt staat Gail af te maken luchtig zegt dat hij gelukkig niet
voor niks is opgestaan. Dan zoeft er een pijl dwars door het raam die hem spietst. 'heey jongens, kijk
naar mij mij dwars door me heen' zegt hij nonchalant. Leuke is dat niemand hierop reageert en op hun
hoede proberen uit te zoeken waar het gevaar vandaan kwam. Ander voorbeeld is als Dwight de
vermoorde Jackie Boy probeert te dumpen en wegens plaatsgebrek het hoofd naast hem op de
passagierstoel plaatst. Dan wordt hij door een agent aangehouden die met een zaklamp in de auto
schijnt en dan na een tijdje zegt dat hij er met een waarschuwing vanaf komt. Ook de casting en het
acteerwerk is goed en verder niks op aan te merken maar het is wel Mickey Rourke die de show weet
te stelen als de opgepompte, psychopathische bruut Marv. In bijrollen zien we verder nog Elijah Wood
als de kannibaal Kevin met reflecterende brillenglazen en Rutger Hauer die met deze film nog even
een leuke come-back heeft.
Een film met veel bizarre personages en veel over-the-top geweld. Dit gemengd met sadisme en inkt
zwarte humor zorgt ervoor dat de film een aanradertje is voor de fans van de stripverhalen als wel die
wel van neo-noir houden. Een leuke film met goed acteerwerk en waarin ieder personage hoe klein zijn
rol dan ook is goed tot zijn recht komt. Een aparte unieke film en een opwindende filmversie met een
perfecte balans naar de getekende karakters van het stripverhaal en de realiteit van de film.
Cijfer: 8,3

Oordeel: 9.0 (90%) Criticus: KillerBee

Schaal: 0 -> 10 Geweldige film, masterlijk gewoon! echt DE film van 2005. Maar je moet er
Datum: 21-07-2005 wel van houden. Het is niet een standaard film met een goed verhaal.
Doordat het een film noir is belooft hij weinig diepgang, maar dit is naar
Gelezen: 227 mijn mening niet storend. In de film is weinig dialoog, het is voornamelijk
In 361 dagen de gedachtengang die verteld wordt. Dat maakt deze film ook bijzonder.
Ook de humor in de film is erg leuk. Bijvoorbeeld wanneer er een pijl door
Geef uw oordeel over die man wordt geschoten en alleen HEY! zegt. Of het pratende hoofd, ook al
deze criticus (vereist zo grappig!
registratie) De manier waarop de strip van Frank Miller verfilmd is, is gewoon goed.
Het is net alsof je naar een stripverhaal kijkt, wat deels ook waar is. De film
is vooral zwart wit (film noir) met af en toe wat rood of blauw. Hierdoor springen er bepaalde kleuren
er echt uit, echt geweldig gemaakt. Dit moet je natuurlijk wel kunnen waarderen en dat zal iedereen
wel niet toe in staat zijn.
Deze film is zeker weten aan te raden en vooral ook om deze meerdere keren te zien! Super gewoon.
het is een film die je bij blijft.
Oordeel: ***½ (70%) Criticus: Thomas (#7)
Schaal: 0 -> ***** Een film die, hoewel niet één van beste, beslist de moeite waard is. Vooral in de b
Datum: 23-12-2005 Maar ook thuis op de TV is hij om van te genieten. Gelukkig is hij niet zoals Lord
maar goed in de bios. Sin City heeft erg veel kritiek en lof gehad. Ik ben van meni
Gelezen: 213 verfilming van een comic true moet blijven aan de comic. Rodriguez heeft dit op e
In 361 dagen gedaan door Miller mee te laten regisren. Het mooie van deze film is dat de manie
vermogen groot is. De karakters zien er net zo uit als in de strip, en vooral ook vlo
Geef uw oordeel over bijvoorbeeld de bril van Wood zijn angstig goed geïnterpeteerd. Wat het verhaal b
deze criticus (vereist te vertellen, drie verhalen die redelijk simpel in elkaar uitlopen, maar je niet echt a
registratie) zetten. Dit concept is veel beter uitgewerkt bij bijvoorbeeld 'Snatch' of '42 Grams'
al snel kom je er achter dat het bij deze film niet draait om het mooie verhaal of de
persooonlijkheden. Het gaat bij deze film vooral om de snoeiharde actie, de mooie
verukkelijke) one-liners. En daar valt niks op aan te merken. De actie is inderdaad
gewelddadig, de dames zijn absoluut bloedmooi, en de one-liners zijn niet van de
Al met al een film die op genre speelt. Mensen die de comic kennen (waaronder ik
enthousiast, en vinden het een van beste comicverfilming ooit. Voor mensen die in
zitten dat een film alleen goed is met een goed verhaal, moeten het vertier maar zo
Wild Things (wat trouwens ook een erg goeie film is), maar voor de mensen die w
willen gaan in een film is dit de perfecte film. Niet voor watjes, maar ook niet voo
Eigelijk vrij neutraal dus. Het speelt denk ik ook op het identificatie. Wie wilt er n
Toro zijn? En welk meisje wilt er niet zo uitzien als de sexy Alba? En natuurlijk is
goed bezig.
Conclusie is dat je deze film gewooon een keer moet kijken. Tenzij je ouderwetse
zeur bent. Seven Samurai is immer ook vooral actie en geen verhaal :-)
Criticus: Jimaas
Film, die is gemaakt naar het
voorbeeld van een stripverhaal
Oordeel: 5.6 (56%) met eenzelfde soort groteske
Schaal: 0 -> 10 acties, reacties en
Datum: 08-07-2006 verwondingen. Grotendeels
Reageer via e-mail! zwart/wit met gekleurde
acenten. Over de film als
Gelezen: 554 zodanig is niets slechts te
In 248 dagen zeggen: zowel t.a.v. de
originaliteit als de uitvoering.
Geef uw oordeel over Zwak is het verhaal: een typisch verhaal uit de jaren vijftig met veel geweld,
deze criticus (vereist verborgen seks en misdaad in het algemeen.
registratie) Geen opbeurend verhaal. Een rechercheur heeft zichzelf voor zijn pensioen
nog één daad gesteld: de zoon van een senator in de kraag grijpen, die
kinderen misbruikt, doodt en opeet. Oké, geen echt sterk gegeven, maar zoals gezegd, dat is dan ook de
zwakte van de film. Kun je je in het begin nog verbazen over de wonderlijke stripeffecten; op een
gegeven moment is dat niet meer voldoende om de film te doen boeien. Uiteindelijk blijft een
oppervlakkig effectbejag over.
 Criticus: Gert van Amerongen
Sin city van regisseur Robert Rodriguez en Frank Miller, de man die de
comicboeken geschreven heeft, is de verfilming van de gelijknamige
Oordeel: 8.3 (83%) comicbook verhalen, die ik overigens niet ken. Robert Rodriguez durft het
Schaal: 0 -> 10 altijd aan om aparte films te maken, wat hem bijvoorbeeld erg goed lukte
Datum: 04-07-2005 met Desperado. Deze film van hem is echter ook een groot succes te
noemen. Rodriguez gebruikt in deze film de zwart-wit stijl, aangevuld met
Gelezen: 220 geaccentueerd geel, rood en blauw. Het verhaal van de film lijkt wel een
In 361 dagen beetje op Pulp fiction, omdat hier ook 3 verhaallijnen recht door elkaar heen
lopen. De film begint met het verhaal van agent John Hartigan (Bruce
Geef uw oordeel over Willis), die een meisje probeert te beschermen tegen een wrede moordenaar.
deze criticus (vereist Daarnaast is er het verhaal van Marv (Mickey Rourke), een sterke
registratie) straatvechter, die helemaal doordraait als het hoertje Goldie waar hij verliefd
op is geworden wordt vermoord. Vanaf dat moment gaat hij vastberaden op
zoek naar de moordenaar. Tenslotte is er nog het verhaal van Dwight (Clive Owen), een crimineel die
zijn leven wil beteren, maar die er niet echt tegen kan dat zijn vriendin telkens wordt lastig gevallen
door Jackie Boy (Benicio Del Toro). Dit alles leidt tot een film die barst van het harde geweld, maar
dat wordt vaak met een knipoog gebracht. De film is duidelijk niet gemaakt om serieus over te komen,
maar juist voor het vermaak en dat is er volop aanwezig. Ik moest het eerste half uur wel wennen aan
de stijl, maar als je er eenmaal inzit is het af en toe best wel genieten geblazen van de mooie en
grappige scènes. Mickey Rourke speelt misschien wel zijn beste rol ooit en ook Clive Owen en
Benicio del Toro zijn erg goed. In mijn ogen is deze film toch zeer zeker wel een aanrader!
Cijfer 8,3

Oordeel: * (20%) Criticus: Christopher

Schaal: 0 -> ***** Ik heb deze film in de bioscoop gezien. Ik ken Sin City niet, ook de strips
Datum: 11-11-2005 niet dus ik dacht goede recensies, kijken! Het eerste stuk ging wel, goede
actie etc.. maar na een half uur begon het totaal ergens anders over en ik zat
Gelezen: 228 nog steeds met mijn gedachte in het eerste deel. Sommige spelers gingen
In 361 dagen verder naar het volgende deel en andere niet. Erg verwarrend en ik snapte er
niets van. Alles bij elkaar echt een prut film ik snap die 5 sterren recensies
Geef uw oordeel over echt niet!!
deze criticus (vereist
registratie)

Criticus: Sener Gok

Verbluffende comic-book verfilming van Robert Rodriquez en bedenker
Frank Miller. Beiden zijn trouw gebleven aan het stripreeks door geen
Datum: 13-04-2006 kleuren te gebruiken, maar volledig zwart-wit te filmen met hier en daar wat
Pers. home-page! kleur. Veel shots en teksten zijn ook rechtstreeks overgenomen uit de
stripboeken. SIn City geeft daarmee het gevoel alsof je zelf in een strip bent
Gelezen: 879 belandt. Aan Sin City werkten een keur van eersteklas acteurs mee. We zien
In 335 dagen onder andere Bruce Willis, Mickey Rourke, Jessica Alba, Brittany Murphy,
Powers Boothe, Rutger Hauer, Elijah Wood, Benicio Del Toro en Clive
Geef uw oordeel over Owen voorbij komen. Mickey Rourke zet misschien wel een van de meest
deze criticus (vereist coole personages neer van de laatste jaren en Elijah Wood zal iedereen
registratie) verrast hebben met zijn rol als bloeddorstige moordenaar met kannibale
trekjes. En wat betreft geweld heeft Sin City ook mooi afgekeken van Kill
Bill. Het wordt keihard in beeld gebracht met veel zichtbaar bloed en afgehakte ledematen.
 Criticus: Iris Berkvens
Ik wist niet goed wat te verwachten van deze film, en mijn eerste intentie
was dan ook om deze niet te gaan zien. Ik dacht zo: stripboeken, niet echt
Oordeel: 6.6 (66%) mijn ding, en dan nog in het zwart-wit? Maar toen hoorde ik toch een paar
Schaal: 0 -> 10 goede commentaren en moest ik hem gewoon een keer zien. Ook de
Datum: 04-01-2006 indrukwekkende cast hielp me overtuigen. Eigenlijk is het wel een feit: hoe
Leeftijd: 15 dikwijls zie je in deze eeuw nog een zwart-wit film gemaakt? Daar is toch
Reageer via e-mail! wel wat durf voor nodig. Dus ben ik de dvd gaan huren en ik moet zeggen,
Pers. home-page! ik heb er geen spijt van maar ik ben niet zo enthousiast als degene die me de
film heeft aangeraden. Natuurlijk hangt veel hier af van smaak. Maar één
Gelezen: 507 ding staat wel vast en dat is dat deze film een buitenbeentje is. Volledig in
In 361 dagen het zwart wit plus nog de drie hoofdkleuren blauw geel en rood en één
complementaire kleur: groen. Al zeker hoedje af voor de uren werk die ze
Geef uw oordeel over daarin hebben gestoken want ik kan me voorstellen dat het niet makkelijk is
deze criticus (vereist om zoiets te maken. Ik zou hier nu het hele verhaal opnieuw kunnen gaan
registratie) vertellen maar uiteindelijk zou dat niet veel nut hebben omdat al de anderen
het verhaal al uitvoerig beschreven hebben en deze recensie dan ook veel te
lang wordt. En trouwens, wil het het volledige gedetailleerde verhaal weten, moet je de film gewoon
maar eens zien ;)
Persoonlijk ben ik niet zo voor de criminele wereld (lees: ruige venten, knappe vrouwen met weinig
om het lijf, bier, sigaretten en veel bloed en geweld) maar mensen die van dit genre houden zullen deze
film aanbidden. Zelfs al had ik niet geweten dat dit van een strip kwam had ik het waarschijnlijk wel
kunnen raden. En ik vind dat wel mooi, hoe wij hen ondertussen horen denken in die typische
comicbook-stijl. Zo van: ik ben de grote stoere held en ik ga mijn meisje wreken. De woordkeuze was
daarbij ook mooi. Over woordkeuze gesproken, de twee hulpjes van de kinderverkrachter waren
constant met dure en moeilijke woorden aan het 'communiceren' met elkaar, vond ik wel grappig om te
aanhoren.
Al bij al heb ik wel van deze film kunnen genieten, al ga ik hem bij nader inzien toch maar niet laten
zien aan mijn moeder... die zou lichtjes geshockeerd zijn ;)
Dus of je deze film moet gaan zien of niet, dat hangt volledig van jouw smaak in films af...

Oordeel: 7.0 (70%) Criticus: Bappi

Schaal: 0 -> 10 Verfilming van de futuristische strip van wonderboy Frank Miller.
Datum: 13-06-2005 Geregisseerd door Robert Rodriguez en Miller zelf en dat heeft (zoals ik al
verwachte) een zeer bizarre, vreemde film opgeleverd die dicht bij de sfeer
Gelezen: 222 van de strip is gebleven. De film kijkt ook een beetje als een strip. Dat komt
In 361 dagen ook omdat er gebruik is gemaakt van storyboards en computeranimatie. De
beelden zijn grijs en grouw en soms wordt er kleur gebruikt om sfeer te
Geef uw oordeel over creeëren en bepaalde dingen te accentueren. Visueel is het prachtig, maar het
deze criticus (vereist verhaal is warrig. Er worden 3 verhalen verteld (uit de Sin city stripreeks)
registratie) die toch met elkaar te maken hebben. Het speelt zich dus af in Sin City waar
geen normen en waarden gelden. Iedereen doet maar wat en van enige
authoriteit is geen sprake. Geweld is de voertaal, niemand is te vertrouwen en iedereen is corrupt en
egoistisch. De "helden" in de verhalen zijn Bruce Willis als agent Hardigan die een klein meisje
probeert te redden uit de klauwen van een moordenaar, Mickey Rourke als de coole Marv die de
moord op z'n vriendin Goldie wil wreken en Clive Owen als Dwight die te maken krijgt met een bende
hoeren en bad boy Jack (Benicio Del Toro).
De film is erg gewelddadig met flinke donkere grappen, maar omdat het allemaal zo onwerkelijk en
absurd is, zal je er eerder om lachen dan bang van worden. De donkere film-noir sfeer komt goed tot
z'n recht. Stoere vrouwen spelen een belangrijke rol in de film (vooral Jaime King als Goldie/Wendy
en Jessica Alba als Nancy), maar ondanks dat ze er allemaal sexy uitzien, grijpen ze je niet aan. Ook de
helden zijn niet die kerels waar je enig symphatie voor gaat krijgen. Het is allemaal erg ruw en
gewelddadig. De acteerprestaties zijn vaak over the top, maar ik heb genoten van Mickey Rourke en
Benicio Del Toro. Elijah Wood speelt een bijna onherkenbare rol als weirdo Kevin (waar is die lieve
Frodo gebleven?). Ook de kerk (helaas) moet het weer ontgelden met een corrupte priester en nog
slechtere kardinaal (Rutger Hauer). Het hoort echter allemaal bij de duistere, liefdeloze wereld van Sin
City. Ondanks alle warrigheid en geweld mag de film wel geslaagd heten want vooral visueel kijk je je
ogen uit.

Datum: 28-06-2005 Criticus: Ezra

Leeftijd: 15 Goede film, aan het begin ben je een beetje in de war, maar later wordt alles
duidelijk. Het is wel een film waarbij je niet teveel moet nadenken.
Gelezen: 207
In 361 dagen

Geef uw oordeel over

deze criticus (vereist
registratie)

Oordeel: 8.0 (80%) Criticus: Alicia (#1)

Schaal: 0 -> 10 Na het zien van de trailer was ik toch wel geprikkeld en heb ik deze film
Datum: 07-08-2006 gehuurd. Mijn mening is dat het een zeer originele film is en ik vond het
Leeftijd: 19 geweldig om naar te kijken. Meestal ben ik altijd huiverig als het gaat om
verfilmingen van strips. Maar deze film vind ik goed gelukt.
Gelezen: 223
In 217 dagen

Geef uw oordeel over

deze criticus (vereist
registratie)

Oordeel: 8.8 (88%) Criticus: Lucky

Schaal: 0 -> 10 Luck
Datum: 03-10-2005 Een stripverhaal
Reageer via e-mail! verfilmd, maar je
hebt nog steeds het
Gelezen: 232 idee dat je een
In 361 dagen stripverhaal aan het
lezen bent! Echt
Geef uw oordeel over goed en mooi
deze criticus (vereist gedaan! En dan niet
registratie) te vergeten dat fameuze acteurs als Bruce Willis, Mickey Rourke en Elijah
Wood er in mee spelen, maar dus wel als stripfiguren.
Oordeel: 4.5 (45%) Criticus: Rob Groenhuis
Schaal: 0 -> 10 Een verfilming van het stripverhaal van Frank Miller. Men heeft getracht de
Datum: 06-12-2005 boel spannend te maken door hoofdzakelijk zwart/wit te gebruiken en af en
Leeftijd: 40 toe eens een snufje rood, groen of geel ertussendoor. Niet erg realistisch, erg
veel grof geweld en ook de personage van Bruce Willis kan helaas niet veel
Gelezen: 229 goedmaken. Jammer.
In 361 dagen

Geef uw oordeel over

deze criticus (vereist
registratie)

Copyright © FilmInfo

Sin City (2005)

VS
Geregisseerd door: Robert Rodriguez, Frank Miller, Quentin Tarantino
Met: Mickey Rourke, Bruce Willis, Jessica Alba, Clive Owen

Beschrijving
Drie niet-chronologisch vertelde misdaadverhalen over het keiharde leven in de stad (Ba)Sin
City.

Recensie
Afhankelijk van hoe je het bekijkt is het of heel laat of heel vroeg als ik ga zitten om Sin City
te kijken. Buiten regent het en bliksemschichten verlichten af en toe het interieur van de
donkere huiskamer. Ik schenk me nog een glas Jack Daniels in en steek een sigaret op. Mijn
hart klopt snel van verwachting want, zie je, Sin City is geen 'run of the mill' stripverfilming.
De getekende boeken van Frank Miller zijn niet voor kinderen. Zijn verhalen gaan over
hoeren, losers, lelijke klootzakken, pedofielen, wraak en dit alles voornamelijk in glorieus
zwartwit. Het is altijd nacht in Sin City. De zaken die zich er afspelen zouden het daglicht niet
kunnen verdragen.
Ik neem nog een trek van mijn sigaret en als het filter begint te smeulen, druk ik de peuk uit
tussen duim en wijsvinger. Die kleine rotzakken worden nog eens mijn dood. En anders de
drank wel. Een bliksemschicht verlicht nogmaals de kamer en schaduwen dansen op de
muren. Ik weet niet of er daarbuiten mensen zijn die me kunnen zien zitten en trek resoluut de
gordijnen dicht. Het gaat niemand wat aan wat zich hierbinnen afspeelt. Niemand.
Dat Sin City geen gewone stripverfilming is komt niet alleen door het bronmateriaal.
Regisseurs Robert Rodriguez en Frank Miller hebben samen met 'special guest director'
Quentin Tarantino een uniek visueel equivalent van het stripboek gecreëerd.
Door een kien spel met licht, schaduw, kadrering, voice-over, zwartwit en kleur, heeft de film
een unieke vormgeving. Sin City de film is een stripboek met een hartslag.
Sin City is bijzonder en uniek, maar zijn dat synoniemen voor 'goed' of 'geweldig'?
Mijn overpeinzing wordt ruw verstoord als de telefoon plotseling rinkelt. Ik ben op mijn
hoede. De telefoon hoort niet te gaan op dit uur. Ik neem de hoorn van de haak, houd hem bij
mijn oor, luister en knik. Ik hang op en merk dat mijn borst pijn doet. Soms gaan de dingen
niet zoals je wil. Vooral niet als het vrouwen betreft. Maar ik probeer mijn gedachten te
verzetten, ik heb immers een film te bekijken en druk weer op de 'play' knop.
Mickey Rourke heeft de rol van zijn leven als Marv, een uit de kluiten gewassen lonely loser
wiens gezicht getekend is door het leven en ongetwijfeld vele klappen. We volgen hem als hij
op zoek gaat naar de moordenaar van de enige vrouw van wie hij ooit heeft gehouden. Het is
pure pulp, maar het is oprechte pulp en zoals zovaak gaat het bij film niet zozeer om het
verhaal, maar om hoe het verteld wordt. Het tempo ligt traag, de beelden zijn interessant, de
vrouwen opwindend, Marv meelijwekkend én ontzagwekkend. Het spoor van de
moordenaar(s) brengt Marv onder andere naar de kannibalistische Kevin, die bijzonder
overtuigend en onverwacht creepy wordt neergezet door Elijah Wood. Er is duidelijk leven na
Lord of the Rings.
Het volgende verhaal is 'The Big Fat Kill'. Het is de langste van de drie en helaas ook de
minst interessante. Het tempo ligt hoger, de personages zijn niet zo charismatisch en zowel
inhoudelijk als visueel is het allemaal wat meer gewoontjes. Maar let wel: 'minder interessant'
betekent geenszins dat het er niks te genieten valt. Integendeel. En laat niemand je zeggen dat
een onthoofding fataal is.
'That Yellow Bastard' is de hekkensluiter en wellicht het beste verhaal van de drie. Hartigan,
gespeeld door een ingetogen Bruce Willis, is een smeris met een ouderwetse moraal en een
gebrekkige tikker. Hij weet te voorkomen dat een jong meisje verkracht wordt door de zoon
van een corrupte, machtige senator maar betaalt hiervoor wel een bijzonder hoge prijs.
Terwijl de credits over het scherm rollen, rook ik nog een sigaret en aangezien er nog maar
een bodempje Jack Daniels over is lijkt het onzin om de fles nog terug in de koeler te zetten.
Ik open de gordijnen en de eerste zonnestralen verblinden me. Ik zet de fles aan mijn lippen
en als de whisky mijn keel inglijdt merk ik dat mijn keel rauw en pijnlijk is. Ik vloek hardop
en mijn stem klinkt laag en schor. Het leven is grauw.

Conclusie
Sin City is bijzonder en uniek. Maakt dat de film een meesterwerk? Daar kan over getwist
worden. Zeker is dat de film geen al te groot publiek zal aanspreken. Maar een 'must see' is
Sin City zonder enige twijfel.

Sin City

regie: Robert Rodriguez door: Berend Jan

Bockting

Sinds vorig jaar is de filmindustrie voorzichtig een nieuwe

technologische tak aan het verkennen. Met Sky Captain and
the World of Tomorrow, Immortal en Casshern werden drie
films geïntroduceerd die volledig voor een bluescreen zijn
opgenomen. Acteurs van vlees en bloed doen in dat geval
hun ding voor een leeg decor, waaraan de computer later een
virtuele wereld toevoegt. Maar op de leuke avonturenfilm die Sky Captain was na, bleek het
trucje het verdere verloop van de film nogal eens in de weg te zitten. De jongste telg uit dit
rijtje vernieuwende cinema heeft echter een belangrijke troef in handen: Sin City heeft als
létterlijke stripverfilming namelijk een ideaal excuus voor de gekozen CGI-setting. Het blijkt
bovendien niet zomaar een excuus, want sinds het Batman-tijdperk van Tim Burton kwam een
stripwereld niet meer zó sprekend en fris tot leven.

De wereld van Basin City bestaat voornamelijk uit cynische klootzakken, perverse freaks,
corruptie, criminaliteit en heel veel geweld. In een altijd donkere en regenachtige stad schuimt
allerlei obscuur volk de straten af. De één een uit de kluiten gewassen straatvechter op
wraaktocht vanwege de moord op een vrouw - een hoertje waar hij toevallig om gaf, de ander
een filmnoir-agent op zoek naar een sadistische pedofiel. Een zwaarbewapende verzameling
dames van lichte zeden gaat vervolgens de strijd aan met de corrupte politie en maffia, zodat
er nauwelijks nog ademruimte overblijft. Toch weet regisseur Robert Rodriquez in
samenwerking met geestelijk vader Frank Miller de juiste balans te vinden. De film barst
bijna uit zijn voegen vanwege een overdosis testosteron en patserig machogedrag, maar een
grote mate van zelfbewustzijn en stevige portie cool zorgen ervoor dat deze theatrale kermis
tóch op bijna elk vlak werkt.

Zo zijn de acteurs net als hun omgeving volledig naar hun cartooneske evenbeeld gekneed. De
afgestofte Mickey Rourke is als wreker Marv zelfs bijna onherkenbaar; met een enorme kin
en pokdalig gezicht past hij perfect in zijn omgeving. De rest van Rodriquez' sterrenensemble
komt weliswaar herkenbaarder in beeld, maar de vele bekende gezichten zorgen slechts voor
een kort moment van herkenning en leiden gelukkig nooit af. De rauwe koppen van Clive
Owen, Benicio Del Toro, Bruce Willis en Michael Madsen lijken zelfs gemaakt voor de
filmnoir-esthetiek - alsof we de gemene broertjes van Humphrey Bogart voorgeschoteld
krijgen.

De kracht van Sin City zit hem dan ook vooral in het visuele. Het sfeervolle zwart-wit
camerawerk knipoogt naar de hoogtijdagen van de filmnoir - hoewel het bronmateriaal
overigens ook in zwart-wit is getekend, terwijl enkele mooi uitgelichte kleuren er op speelse
wijze een eigentijdse variant van maken. Om de comicstempel nog steviger op de film te
drukken worden tijdens sommige scènes alleen de getekende contouren van bepaalde
gebeurtenissen getoond. Soms om een personage nog stijlvoller aan zijn eind te laten komen,
vaker omdat het er gewoon mooi uitziet. Ongetwijfeld mede dankzij de supervisie van Frank
Miller is bijna ieder vormexperiment is raak, zodat het tevens minder opvalt dat de drie
losstaande verhalen onderling opvallend weinig met elkaar samenwerken. Wellicht had
Quentin Tarantino zijn status als special guest director dáár waar kunnen maken, want deze
episodische vertelling blijkt uiteindelijk op het narratieve vlak toch wat onbevredigend.

Gelukkig valt er naast cinematografie, decor en acteerwerk ook op muzikaal gebied een hoop
te genieten. De jazzy soundtrack zet voortdurend de juiste toon voor een grimmige portie
coolheid, waardoor het totale audiovisuele machtsvertoon de onvolkomenheden in het verhaal
tot een stel sputterende futiliteiten degradeert. Na een flinke dip in zijn carrière - verschillende
Spy Kids delen en wéér die schietende gitarist - bewijst Rodriquez dat hij als geen ander style
over substance bijzonder smakelijk weet te serveren. Exclusiever dan ooit.
Stuka, een kale idioot met een hakenkruis op zijn voorhoofd, staat op het punt een
hoerenmadam af te maken. 'Ik wist dat ik niet voor niets ben opgestaan', zegt hij olijk. Dan
zoeft een enorme pijl door de lucht en raakt hem. 'Héé jongens, kijk! Dwars door me heen.
Kijk! Er zit een gat in me.'
Terwijl zijn makkers proberen te ontdekken waar het gevaar vandaan komt, begint Stuka te
jammeren. 'Jongens, het begint echt pijn te doen. Kan iemand misschien een dokter roepen?
Jongens?' Een tweede pijl boort zich recht door het hakenkruis. Stuka slaakt een diepe zucht.

Grotesk geweld, sadisme en inktzwarte humor typeren Sin City, Robert Rodriguez' verfilming
van de graphic novels van Frank Miller. De autodidact Miller blies de comics Daredevil en
Batman nieuw leven in en creëerde het personage Elektra, een sexy huurmoordenares met
dolken. Hard boiled detectives en films noir vormden de inspiratiebron voor Millers Sin City.,
zijn eerste, veelgeroemde soloproject.

Zonder dat hij de rechten had, verfilmde Sin City-fan Robert Rodriguez (El mariachi, Spy
Kids) een kort verhaal uit de reeks. Met exact naar Millers tekeningen gemodelleerde shots en
scènes. In zwart-wit, met lange schaduwen en een voice-over ('Ze is een pot. Alleen God weet
waarom. Met zo'n lijf zou ze iedere man kunnen krijgen').

De acteurs gaan verborgen onder protheses en acteerden tegen groene wandjes. De decors en
de ingekleurde details (ogen, jurken, de vlam van een aansteker, bloed) werden gecreëerd in
de computer- een techniek die ook werd toegepast in films als Casshern, Immortel (ad vitam)
en Sky Captain of the World of Tomorrow.

Om aan te geven dat zijn geesteskind bij hem in goede handen was, stond Rodriguez erop dat
hij en Miller samen als regisseur op de film vermeld zouden staan. Omdat de regels van de
Director's Guild of America dat verbieden, zegde hij er zelfs zijn lidmaatschap voor op.

Miller, die nadat hij begin jaren negentig de scenario's voor Robocop 2 en 3 had geschreven
Hollywood meed als de pest, was direct verkocht. Het korte verhaal werd de proloog van
Frank Miller's Sin City, zoals de volledige filmtitel luidt.

De zondige stad, waarin het altijd nacht lijkt te zijn, is de constante in het vervolg van de film,
waarin een karrenvracht aan bizarre personages voorbij komt in drie, min of meer op zichzelf
staande verhalen.

Als de onverwoestbare straatvechter Marv (Mickey Rourke) wakker wordt naast een prachtig
meisje blijkt zij dood. Rechercheur Hartigan (Bruce Willis), behept met een zwak hart,
probeert voor zijn pensioen nog af te rekenen met een zieke geest. Ex- fotograaf Dwight
(Clive Owen) heeft per ongeluk een politieagent gedood en tracht de sporen van zijn daad uit
te wissen.

Voor karaktertekening is geen plaats; Rodriguez en Miller bedienen zich louter van
stereotypen. De mannen zijn onverschrokken rouwdouwers. Politici zijn corrupt, geestelijken
(Rutger Hauer onder anderen) pervers. De vrouwen zijn mysterieus en verleidelijk - zelfs een
schattig, bedeesd meisje groeit uit tot een wulpse, exotische danseres in een achterafbar.
Als er al een regel geldt in Sin City, dan is het oog om oog, tand om tand. Letterlijk. Het
resultaat is een aaneenschakeling van gestileerd, grotesk geweld. Botten breken als
luciferhoutjes, armen worden afgeschoten, ogen uit hun kassen geschoten,benen afgezaagd.
Schaars geklede supervrouwen schieten wellustig hun mitrailleurs leeg, een zwijgzaam meisje
onthoofdt mannen met werpsterren in de vorm van swastika's. Een kinderverkrachter wordt
met de blote hand gecastreerd, spierbundel Marv spartelt minutenlang op een elektrische
stoel. Een enkele keer spat het bloed zelfs tegen de lens.

Sin City is uiterlijk vertoon; spierballen-gefilm van macho's. Alleen in een lange
achtervolgingsscène, waarin Dwight praat met een hoofd waar de loop van een pistool
uitsteekt, gaat de smerigheid gepaard met humor. Die scène werd dan ook geregisseerd door
Quentin Tarantino - een wederdienst, omdat Rodriguez muziek voor Kill Bill Vol. 2 had
gemaakt.

De glanzende buitenkant was voldoende reden om Sin City op te nemen in de meest

prestigieuze competitie, die van het filmfestival van Cannes. Omdat de film inmiddels ook
een commercieel succes is, wordt er gewerkt aan twee vervolgdelen.

Robert Rodriguez, Frank Miller, Quentin Tarantino

actie, drama,
Genre misdaad,
thriller
Tijdsduur 126 minuten
Jaar 2005
Acteurs Bruce Wilis,
Josh
Hartnett,
Benicio del
Toro, Jessica
Alba,
Brittany
Murphy,
Rosario
Dawson,
Elijah
Wood, Clive
Owen,
Mickey
Rourke,
Devon Aoki,
Alexis
Bledel,
Powers
 Boothe, Cara
D. Briggs,
Jude
Ciccolella,
Jeffrey J.
Dashnaw,
Jesse De
Luna, Jason
Douglas,
Michael
Clarke
Duncan,
Tommy
Flanagan,
Christina
Frankenfield
, Rick
Gomez,
Rutger
Hauer, Nick
Stahl,
Michael
Madsen
Kijkwijzer

Samenvatting

Basin City, ook wel bekend als 'Sin City' is de stad waar we drie verhalen
volgen die geschreven zijn door Frank Miller. Het eerste verhaal, The Hard
Goodbye, volgt de keiharde straatvechter Marv die op een zoektocht naar
wraak is nadat hij er ingeluisd is voor moord op Goldie, de enige vrouw die
ooit om Marv gaf. Het tweede verhaal, The Big Fat Kill, draait om Dwight
en de meiden van Old Towne. Hij probeert de meiden te beschermen tegen
de corrupte agent Jack Rafferty. Het derde en laatste verhaal van de film,
That Yellow Bastard, volgt ex-agent John Hartigan. Hij heeft een belofte
afgelegd om Nancy Callahan te beschermen tegen een misvormde pedofiel, Junior.

KIJK JE FAVORIETE FILMS NU ONLINE BIJ DIRECTMOVIE.NL! KLIK HIER

VOOR DE WEBSITE.

Eindelijk! Comicfans kunnen weer met opgeheven hoofd de straat op. Na een rits
erbarmelijk slechte en stupide superheldenfilms zoals 'Catwoman' en 'Constantine', draait er
nu eindelijk weer eens een film in de zalen die recht doet aan het medium. 'Sin City' is
namelijk een productie die aantoont hoe volwassen en vermakelijk (Amerikaanse) strips
kunnen zijn. Sterker nog: 'Sin City' is pure kunst!

Voor de leken onder ons: 'Sin City' is een serie stripverhalen die geschreven en getekend zijn
door Frank Miller. Mensen die zichzelf comicfan noemen, zullen die naam vast wel eens
tegen zijn gekomen. Miller heeft een indrukwekkende staat van dienst opgebouwd in de
stripwereld. Misschien wel het meest bekende werk van de Amerikaan is zijn strip 'Batman:
Return of the Dark Knight'. Waar andere tekenaars jaren over deden en steevast faalden,
deed Miller in een keer: stripheld Batman uit het slop halen. Batman werd weer helemaal
'hot' na de release van Miller's stripverhaal rond een zichtbare ouder geworden Bruce Wayne
alias Batman. Naast de Dark Knight, wist Miller ook de in het slop geraakte Daredevil-reeks
populair te maken. Kortom tekenaar/schrijver Frank Miller is in comicland een levende
legende.

Nadat Miller voor de Amerikaanse uitgeverijen Marvel en DC had gewerkt, besloot hij om
zelf een geheel nieuw universum te scheppen. Een wereld waar geen superhelden in voor
kwamen. Miller putte uit zijn ervaringen in de comicbussiness en bedacht een stripverhaal
waarin hij al zijn werk uit vorige projecten samen bundelden. Zo gebruikte hij de setting van
een verloederde, oude stad uit 'The Dark Knight Returns', het gevoel van ontheemding,
wanhoop en isolatie uit 'Ronin' en het vleugje realisme uit 'Daredevil' om een nieuwe strip te
maken. Die strip heette 'Sin City' en werd een hit. Zowel critici als publiek waren enorm
onder de indruk van Miller's werk. Ook regisseur Robert Rodriquez was verkocht en wilde
de tekenaar/schrijver maar wat graag ontmoeten. Uit die ontmoeting ontstond de film 'Sin
City'.

Als je normaal gesproken spontaan jeuk krijgt van superheldenfilms, toch mag je deze
comicverfilming niet zomaaraan je voorbij laten gaan. 'Sin City' is namelijk zoveel meer dan
de standaard stripheldenproductie waar je vreemd uitgedoste figuren voorbij ziet sjokken. In
deze film is er geen plaats voor helden. Integendeel: bijna geen enkel personage is
overwegend sympathiek of nobel. In de troosteloze wereld van Bassin City wonen
uitsluitend losers, hoeren en het schuim van de maatschappij. De manier waarop Miller deze
wereld weet neer te zetten in zijn comics is geniaal. Bassin City is een walgelijke, maar
tegelijkertijd ook fascinerende stad, waar alle inwoners zich wanhopig vastklampen aan
emoties als liefde, haat en doorzettingsvermogen om te overleven. Miller weet een
bijzondere sfeer neer te zetten in zijn comics, door met veel gevoel voor dramatiek zijn
personages weer te geven. Door met schaduwen en vergezichten te werken krijgt ‘Sin City’
veel flair en charme. En al die elementen keren ook terug in de speelfilm. Ook de rauwe,
onafgewerkte tekenstijl van Miller is erg getrouw bewerkt in de film door met dezelfde
lichtval en grijstinten te werken.

‘Sin City’ is dan ook een erg letterlijke weergave van de stripverhalen. Alle scènes uit de
film zijn rechtstreeks gekopiëerd uit de strips. En wonderbaarlijk genoeg pakt dat erg goed
uit. De film geeft je net zo’n bijzonder gevoel als de strips: je weet dat je iets unieks ziet. De
schaduwen, de wijdse panorama’s, het cartooneske geweld en de zwartgallige, quasi
poëtische one-liners: ze zitten ook in de film. In de wereld van 'Sin City' is het steeds een
kwestie van tijd voordat de bom barst bij een personage. Het gevolg is dan een orgie van
geweld, dat op een erg klinische en stillistische manier in beeld wordt gebracht.

Hoe vreemd het ook klinkt, de kern van 'Sin City' bestaat uit (tragische) liefdesverhalen.
Verstopt achter een dikke laag agressie weliswaar, maar toch. De film heeft een ware
sterrencast waarin iedereen die ‘hot’ is in Hollywood, wel in voorkomt. Zo zul je Josh
Hartnett, Jaime King en Elijah Wood in kleine rolletjes voorbij zien komen, terwijl
acteerveteranen als Mickey Rourke, Bruce Willis en Benicio Del Toro de grotere rollen voor
hun rekening nemen. En het moet gezegd worden: bijna alle acteurs weten de juiste toon te
vinden tussen groteskheid en dramatiek. Vooral Willis, Dawson en Rourke weten de juiste
sfeer op te roepen met hun rollen als respectievelijk Hartigan, Gail en de Marv. De film
werkt met kleurtinten in een zwart/wit wereld. Zo moet je denken aan de plotselinge entree
van een vrouw met felrode lippenstift, die letterlijk wat kleur brengt in de wereld van 'Sin
City'.

Eigenlijk moet je zo min mogelijk weten over 'Sin City'. Deze film moet je gewoon
ondergaan. 'Sin City' is nu al een klassieker onder stripverfilmingen vanwege de getrouwe
vertaling van het bronmateriaal naar het witte doek. Of de film ook als 'gewone' film de
klassiekerstatus zal weten te bereiken is nog maar de vraag. Dat zal de tijd moeten uitwijzen.
Maar hoe je het ook wendt of keert, 'Sin City' is hoe dan ook een film die je als
filmliefhebber gewoon gezien moet hebben.

Frank v.d. Ven

Alle informatie op www.movie2movie.nl, in welke vorm dan ook, is auteursrechtelijk

beschermd en/of is verbonden aan intellectuele eigendomsrechten. In verband hiermee is het
niet toegestaan om zonder uitdrukkelijke schriftelijke toestemming van Movie 2 Movie
informatie te kopiëren.

Postmoderner dan 'Sin City' krijg je het bijna niet. Het is een "noir"-achtige film die trouw is
aan een "graphic novel" met dezelfde titel, die weer geïnspireerd werd door het film noir-
genre. Een uniek gerecycled werkje, dat de huidige behoefte aan "coolheid" in de vorm van
'Kill Bill'-achtig ultrageweld, bloot en (quasi-)gevatte dialoog op een ultieme manier
tegemoet komt. Geen wonder dat de hippe regisseur Robert Rodriguez zich op de regiestoel
heeft genesteld voor de film, geflankeerd door de maker van de strip, Frank Miller. Ook
collega in "cool", Quentin Tarantino (zelf een regelmatige hergebruiker van oude vormen en
genres), kwam even langs om een scène te regisseren.

Al deze creatieve, en gelijkgestemde breinen bij elkaar, moeten haast wel garant staan voor
een inventieve en spetterende film. En dat klopt ook. De berichten zijn waar: 'Sin City' is een
visueel adembenemende en grensverleggende film. De oorspronkelijke graphic novel is niet
"simpelweg" bewerkt tot een film, nee, de strip is praktisch integraal naar film overgezet.
We zien bewegende beelden in plaats van statische plaatjes, maar verder zijn het ontwerp en
de stijl van de strip intact gebleven. De oorspronkelijke plaatjes zijn zelfs rechtstreeks als
storyboards gebruikt. De acteurs moesten de hele film(shoot) lang voor een zogenaamde
"green screen" acteren (en werden gefilmd met digitale camera's), omdat de wereld van
(Ba)sin City, aan de hand van de storyboards, volledig via computers tevoorschijn is
getoverd (dit gebeurde eerder op een dergelijk vergevorderde manier in 'Sky Captain and the
World of Tomorrow').

De film opent op een balkon waar twee geliefden elkaar benaderen. De man, gespeeld door
Josh Hartnett, maakt ons via een voice-over getuige van zijn gedachten, terwijl hij op de, in
een rode jurk gehulde dame, afloopt: "She shivers in the wind like a leaf on a dying tree."
Even later omhelzen ze elkaar innig, en... schiet hij haar dood. De camera zoemt uit, en toont
ons een overzichtshot van Sin City. De titel van de film verschijnt in beeld, vergezeld van
een Peter Gunn/Blues Brothers-achtige tune. De toon is gezet. "Dames" (op z'n Engels
uitgesproken), pseudo-poëtische dialoog, en meedogenloze moordenaars. Dat is wat we
kunnen verwachten de komende twee uur.

De gepresenteerde wereld en haar inwoners worden grotendeels in zwart-wit weergegeven,

maar met sporadische kleuraccenten. Groen oplichtende ogen, een rode jurk, (goud)blond
haar, rode bloedspetters, blauwe lichtstroken in een auto: het zorgt voor aantrekkelijke
contrasten. Het interessantst is dit kleurgebruik wanneer het verhalend of accentuerend
wordt ingezet, wat meestal het geval is. De film zelf is een waanzinnig schouwspel. We zien
witte silhouetten tegen zwarte achtergronden; auto's die ons over hobbels tegemoet
"springen"; helden en schurken die met het grootste gemak door muren heen springen, uit
auto's worden geslingerd, en tegenstanders op diverse, gruwelijke manieren uitschakelen;
extreme camerastandpunten; en natuurlijk veel regenachtige en donkere film noir locaties.

Ook zijn er allerlei extravagante personages te vinden in 'Sin City'. Zo is er de "yellow

bastard", een gewelddadige pedofiel met rubberachtige (gele) huid en ronde, onmenselijke
vormen. En Jackie Boy (Benicio del Toro), een corrupte agent die een tijdlang met een
pistoolloop in zijn hoofd moet rondlopen. Maar de meest memorabele schurk is
waarschijnlijk Kevin, een bizar, kannibalistisch, kat-achtig figuur met sardonische grijns en
nerdy brilletje, gespeeld door Elijah Wood. Als (anti)held is het vooral Mickey Rourke die
opvalt als Marv, een soort hulk met vierkanten Frankenstein-hoofd, die als een soort
verwoestende storm door de stad heen raast. Het verhaal waarin hij figureert is (dan) ook
verreweg het amusantste. Rourke steelt de show met zijn stoerheid, incasseringsvermogen en
grappige opmerkingen. Wanneer hij bij zijn lesbische, en (half)naakt rondlopende,
reclasseringsambtenaar (Carla Gugino) langsgaat heeft hij het bijvoorbeeld over haar
vriendin, die psychiater is: "She tried to analyse me once, but got too scared."

En dan de dames. Deze zijn zeer prominent aanwezig in Sin City. Het (visuele) "gebruik"
van de vrouwenlichamen in de film is wel wat opzichtig (niet altijd "functioneel"), maar is
geen symptoom van een denigrerende houding jegens vrouwen. Bovendien, als de film
vrouwonvriendelijk is, dan is hij ook manonvriendelijk (en dus eerder mensonvriendelijk),
want van dit geslacht wordt (ook) bepaald geen constructief beeld geschetst. Hoewel de
vrouwen wel meestal uiteindelijk gered worden door de mannen, en vaak bloot dan wel
schaars gekleed rond paraderen, zijn ze (vaak) niet echt onderdanig. Vooral het tweede
verhaal, waarin het gaat om een stel georganiseerde hoeren, dat in hun gebied de lakens
uitdeelt, laat een aardige portie "girl power" zien. Rosario Dawson in het bijzonder is erg
pittig als Gail, de leider van de groep. Maar ook de niet sprekende samurai-chick Miho
(Devon Aoki, uit '2 Fast 2 Furious') is een (dodelijke) kracht om rekening mee te houden.

Het grootste probleem van de film is dat er vaak weinig effectieve drijfkracht achter de
motivaties van de (sowieso erg ééndimensionale) personages zit. Gecombineerd met de wel
erg eentonige wraakverhalen, zorgt dit voor een wat leeg, afstandelijk gevoel tijdens (en na)
het kijken van de film. Er is nauwelijks een personage, goed of kwaad, dat we als kijker
leren kennen en waar we in kunnen investeren. Het eerste verhaal maakt dit door zijn
aanstekelijke uitbundigheid en humor wat minder relevant, al wringt het gebrek aan inhoud
ook hier. Pas aan het eind van dit segment weten (en voelen) we namelijk pas écht waarom
het vermoorde hoertje zoveel voor Marv betekende, en waarom hij dus op zo'n grootschalige
moordpartij ging. Deze investering in het personage was vroeg in het verhaal erg welkom
geweest, en komt nu eigenlijk te laat. Het tweede verhaal heeft hetzelfde probleem van
oninteressante personages of een desinteresse voor hun centrale acties. Pas halverwege dit
verhaal begint er enige (dramatische) achtergrond te komen, wat het verhaal een stuk
interessanter maakt (wellicht dat deze problemen minder kwalijk zijn bij een mogelijke
tweede keer dat de film bekeken wordt). Jammer is in dit verhaal verder dat de grappige
dialogen en situaties niet altijd (of vaak niet) zo grappig zijn als ze zijn bedoeld. De humor
komt vaak net even te geforceerd of gekunsteld over. Dit artificiële aspect is van toepassing
op de hele film, en heeft deels te maken met de zo trouwe overzetting van strip naar film.
Dezelfde commentaren zijn intact gehouden, en in de vorm van voice-overs ingevoegd. De
pseudo-reflectieve of melodramatische commentaren worden allemaal met dezelfde grauwe,
donkere stemmen opgelezen, en het stilistische karakter hiervan houdt je als kijker te vaak
op een afstand, terwijl juist het tegenovergestelde waar zou moeten zijn. Ook komt de
dialoog soms wat lachwekkend over. En soms duurt het gewoon te lang, of is het overbodig
vertellend (wanneer het vertelde bijvoorbeeld tegelijkertijd getoond wordt [of kan worden]).

Het laatste verhaal, dat zich concentreert op Hartigan en zijn "relatie" met het meisje
(Nancy) dat we hem in het begin van de film zagen redden (nu opgegroeid tot een sexy
stripper (Jessica Alba), heeft gelukkig wat hart en drama, waarbij we daadwerkelijk iets om
de personages en/of gebeurtenissen geven. Alleen komt Hartigan als (anti)held hier wat mat
over in vergelijking met de uitbundige types die we hiervoor ontmoet hebben, en is het
verhaal wat simpel. Wel is de aanwezige yellow bastard (prima vertolkt door een
onherkenbare Nick Stahl) een leuke aanvulling.

De baanbrekende stripboekvormgeving van de film is werkelijk fascinerend. Daarbij doet de

grote sterrencast zijn werk uitstekend, en weet echt te verdwijnen in de bonte verzameling
van unieke personages. Het is daarom jammer dat de film 'Sin City' zich zo slaafs heeft
gehouden aan de graphic novel en zo overduidelijk hip probeert te zijn. Als de film wat beter
had geprobeerd er op filmisch en verhaaltechnisch vlak een aantrekkelijk geheel van te
maken, dat de kijker (meer) bij de verhalen en personages weet te betrekken, had 'Sin City'
écht een (consistent) briljante film kunnen worden. Laat deze kanttekeningen je echter niet
tegenhouden. De film is zeer zeker de prijs van een bioscoopkaartje waard, ervan uitgaande
dat de grote dosis geweld en het prominente "gebruik" van het vrouwenlichaam geen
probleem zijn.