Έλειπες όλη τη ζωή μου.
Δεν ήταν ανάγκη να γνωρίζω
ότι στον κόσμο που αναπνέω
και πατώ
υπάρχεις εσύ, το στόμα και τα μάτια
και τα χέρια σου,
το δέρμα το λευκό σου
και η φωνή σου
που στέκεται
σαν κόμπος στον λαιμό μου
και με πνίγει
σε ένα σύμφωνο υγρό
που κελαρύζει στο μυαλό μου.
Μαθαίναμε κάποτε
πως είναι η γλώσσα
σύστημα αυθαίρετο.
Γιατί το είπαμε χέρι το χέρι,
και ποιος το αποφάσισε,
πού και πότες
Κι έτσι μοιάζει λογικό
με άλματα παράλογα
να φτιάχνεις λεξιλόγιο προσωπικό,
αυθαίρετα να συνδέεις
λέξεις και έννοιες,
όπως ας πούμε,
κοπετός, που μέσα μου
ξορκίζει τον ορισμό του λεξικού,
θρήνος, οδυρμός, κλάμα βαθύ,
και φέρνει μονάχα στο μυαλό
βροχή πυκνή, καταρρακτώδη,
που καθαρίζει και σαρώνει.
Ή ο αειθαλής,
που δεν γράφεται
για δάση φουντωτά,
μα για το στήθος σου,
και η ελευθερία δεν είναι
λέξη υψιπετής, πολιτική,
ούτε ουσιαστικό αφηρημένο,
μονάχα το σώμα μου
μαζί με το δικό σου.
Από άλλη χώρα έρχεται
εδώ, νομίζω,
η πεταλούδα που υφαίνει
το κουκούλι της
για χρόνια,
όχι στο στομάχι,
μα κάπου στο διάφραγμα κοντά
και περιμένει
να φανείς εσύ.
Το σκίζει τότε και απαλά
ανοίγει τα σκοτεινά φτερά της
και τα κινεί διστακτικά
για λίγο
και ύστερα κάθε φορά,
το κάθε βήμα σου
μια νότα καινούργια μουσική
ορίζει τον χορό της
και κάτω από το θρόισμα
εμείς.
Πώς λέγεται άραγε
στη γλώσσα αυτή
η αίσθηση
που έρχεται σαν όνειρο
στον ξύπνιο
πως είναι το σώμα σου
ατσάλινο,
μια μηχανή
που γουργουρίζει διαρκώς
και διατρέχει τα τοπία
και τους χρόνους
της ζωής σου
σαν σφαίρα αδέσποτη
ελεύθερου σκοπευτή,
και ποιον θα βρει
για να χωθεί στο σώμα του,
ν’ αφήσει τραύμα διαμπερές;