Ernst Schulze (Chemikus)
Ernst Schulze (31 Julie 1840, Bovenden naby Göttingen – 15 Junie 1912 in Zürich) was 'n baanbrekende Duitse biochemikus wat onder andere 'n aantal aminosure ontdek het.
Lewe
[wysig | wysig bron]Schulze se oupa was die filosoof en hofraadslid Gottlob Ernst Schulze, en sy vader het 'n hoë amp beklee in die dorp waar hy gebore is: Bovenden naby Göttingen. Na sy skoolloopbaan, het Schulze chemie aan die Universiteit van Göttingen gestudeer. Onder sy professore was Friedrich Wöhler en Heinrich Limpricht. Hy het sy finale semester in Heidelberg afgelê, waar sy studies onder Robert Wilhelm Bunsen afgelê het. Schulze het toe na Jena gereis, waar hy sy doktorale studies as die assistent van Karl Gotthelf Lehmann en later Lehmann se opvolger, Anton Geuther, voltooi het. Hy het sy doktorsgraad in 1867 verwerf. Hy het sy wetenskaplike loopbaan in Jena begin, en toe 'n posisie op die proefplaas te Weende naby Göttingen gekry, waar hy onder Wilhelm Henneberg, gewerk het, totdat hy in 1871 'n posisie aangeneem het om 'n soortgelyke proefplaas in Darmstadt te lei. Een jaar later is Schulze aangestel as professor vir landbouchemie by die nuwe landbou en bosbou skool van die Zürich politegnikum, waar sy toekomstige skoonpa Adolf Kraemer reeds aangestel was as een van die eerste leiers van die skool.
Tydens sy vier dekades in Zürich, het Schulze gekonsentreer op 'n verskeidenheid van fitochemiese studies, waartydens hy en sy doktorale studente die aminosure Glutamien, Fenielalanien en Arginien ontdek het, sowel as baie ander organiese verbindings. Schulze het ook klem gelê op navorsing oor die belang van die aminosure Asparagien en Glutamien in die proteïenmetabolisme van plante. Hy was ook 'n baanbreker in die navorsing van lesitien, cholesterol en phytosterolen in plante. Aan die einde van sy tyd in Zürich, het Schulze navorsing oor die rol van proteïene in die selmembrane van plante gelei. Hierdie sistematiese navorsing in plantchemie het Schulze een van die pioniers van die nuwe wetenskap van biochemie gemaak, wat op daardie stadium nog "fisiologiese chemie" genoem was.
In die middel van die 1880's, is Schulze bekroon met die Liebig-Medalje in silwer, en in 1907 het hy 'n prys gewen van die Koninklike Geselskap van Wetenskappe in Göttingen. In 1910, in erkenning van sy lewenswerk, het die Universiteit van Heidelberg aan hom 'n eredoktorsgraad in die Medisyne toegeken.
Publikasies
[wysig | wysig bron]- Met Ernst Steiger: Ueber das Arginin. In: Zeitschrift für Physiologische Chemie. 11, 1887, p. 43 (aanlyn).
Verwysings
[wysig | wysig bron]- Ernst Schulze. Huldeblyk In Schweizerische Bauzeitung. 59/60, 1912 (aanlyn Geargiveer 8 November 2017 op Wayback Machine, PDF; 837 kB).
- Ernst Winterstein: Ernst Schulze. In: Verhandlungen der Schweizerischen Naturforschenden Gesellschaft. Vol. 95, 1912.
- Ernst Winterstein: Zur Erinnerung an Ernst Schulze. In: Hoppe-Seyler's Zeitschrift für physiologische Chemie. Vol. 79, No 6, 1912, OCLC 743662010, pp. 353-358.
- Paulus Walden: Geschichte der organischen Chemie seit 1880. 1941, pp. 612-631.
- Frank Apple: Biographie von Ernst Schulze., Hamburg, Julie 2015 (PDF; 902 kB)
Eksterne skakels
[wysig | wysig bron]- Ernst Schulze by academictree.org