"Θέλω ο θάνατος να' χει τα μάτια σου όπως ξαπλώνεις πάνω μου και με κοιτάς"

 

                                                                                                                                        του Θόδωρου

 

Θα ΄πρεπε να το είχαμε προβλέψει

από τον ξεθωριασμένο ουρανό που μας συνόδευε

από τον ατόφιο λυγμό του δρόμου που παραμέρισε

τέτοια μαύρα μάτια ούτε σε πορτραίτο του Φαγιούμ

να χωράνε μέσα 

όλο τον σπαραγμό από τα λιμάνια των αποχωρισμών

και τους παλιούς σιδηροδρομικούς σταθμούς

όλες τις βροχές και όλα τα αντίο 

όσων τους χώρισαν για πάντα 

τείχη και συρματόπλεγμα

Τελευταίο βλέμμα

τελευταίος στίχος

εκεί που γεννιούνται οι θλιμμένες μελωδίες των ανθρώπων

και το ευχαριστώ τους στη ζωή

Η ομορφιά είναι τόπος

είμαστε μάρτυρες εσύ κι εγώ

μπήκαμε με το σώμα μας στο θεόρατο ύψος των βαρύγδουπων λέξεων

και τις αφήσαμε λειψές

γίναμε η ανατριχίλα μιας παιγμένης συγχορδίας σ’ ένα άδειο καφενείο

αυτεκπληρούμενη προφητεία

το τελευταίο βλέμμα

ο τελευταίος στίχος

Σήμερα καίγεται η Ρώμη

σήμερα η μέρα της γενικής απεργίας

η μέρα της απελευθέρωσης σήμερα

σήμερα η μέρα που δεν ξημερώθηκε

Βαράτε κλαπατσίμπαλα

Παίξτε μουσικάντηδες

Σωπάστε όσοι μιλάτε

Το τραγούδι

ακούστε το τραγούδι

Όποιος ζει μέσα στο ποίημα

στο ποίημα μέσα θα πεθαίνει

Θα έπρεπε να το είχαμε προβλέψει

πως όλα θα γινόντουσαν μια τέτοια μέρα

Πώς αλλιώς;

Να γεννιέται ο Μαγιοκόφσκι

και να πεθαίνεις εσύ

 

19/7/2020

                                                                                                      Μαριάνθη Μαρκοπούλου

Underground Final Scene

Χρωστάμε ένα γλέντι
να φτάνει από το πρωί ως το χάραμα
με χορούς τσουγκρίσματα και γέλια
Ένα γλέντι τρικούβερτο
σε ένα τραπέζι μακρύ όσο όσοι αγαπήσαμε
να μη χωράει στο πλάνο
να μπλέκουν οι ζωντανοί με τους νεκρούς μας
ασπρομάλληδες γέροι με τα νεογέννητα μωρά μας
-ο άγιος Σαλός βοήθεια μας
και θα μας φτάσει το κρασί -
ώσπου να ειπωθεί και το τελευταίο φάλτσο τραγούδι
οι Ταράφ ντε Χαιντούκ στριμωχθούν στ΄αμάξι 

-μαζί με το ακορντεόν-
και κλείσει η σκηνή
Κι όπως θα πέφτουν οι τίτλοι του τέλους
θα κοιτάξει τον φακό χαμογελώντας ο πρωταγωνιστής
πίσω του στάχυα θα τα φυσά ένα απαλό αεράκι
πάνω του ο πιο γαλάζιος άγραφος ουρανός
και γύρω οι φίλοι με τις καρδιές στα χέρια
Θα ακονίζεται η φλέβα στο φαρμάκι
και θα ξεπηδάει σε πίδακες η ζωή

-«Αυτή η ιστορία δεν έχει τέλος» -

Μαριάνθη Μαρκοπούλου

Υ.Γ.

Και χωρίς τα μάτια σου, 

πώς να ομορφαίνω;

Μαρ. Μαρ.

Φέντια

Μιλάω

Στέκομαι

περπατάω

μα δεν ξεγελάω κανέναν

Σε σκέφτομαι τόσο έντονα

που όσοι με κοιτούν

ξέρουν και το όνομα σου

Talisman

Στις άκρες από τα χείλη μου
μαζεύω
από κάθε ίνα κύτταρο αιμοσφαίριο
στραγγίζω

από κάθε σκέψη ευχή ανάσα μου

ένα φιλί

Tο ξεψυχώ στη κλείδα σου

να απλωθεί σε κάθε πιθαμή σου

να σε βάψει φως ζεστό από άκρη σε άκρη

να μη σε βρίσκει βέλος

να μη σε πιάνει πάγος

Αυτό

το ορκίζω αυτό

να σε κρατήσει ζωντανό

αν κινδυνέψεις

 Μαρ. Μαρκοπούλου

Ένα γέλιο θα σας θάψει / ξανά

Τι θα μας έχει μείνει Φιοντόρ Μπατίροβιτς

σε τούτο εδώ το μικρό καμαράκι

ακόμα κι αν

μας κόψουν ρεύμα και νερό

μας τα πάρουν όλα

– όλα; –

έπιπλα και σκεύη

και μας αφήσουν γυμνούς

σε γυμνό δωμάτιο

Τι θα μας έχει μείνει

λίγο να ευφρανθούμε

με δίχως φράγκο, φράγκο μες στη τσέπη;

Θα μας έχουν μείνει

ένα τραγούδι που θα πούμε

ένα ταγκό που θα χορέψουμε

ένα μεγαλοπρεπές πήδημα

– αυτά θα μας έχουν μείνει

Κι ένας σκασμός από γέλια από τα κάτω

που κάνει τους πάνω να τρέμουν

Μαρ. Μαρκοπούλου

Υγρό πυρ

Κι ούτε φωτιά ούτε καμίνι ούτε πυροτεχνήματα ούτε πυροβασίες Νερό είναι ο έρωτας πιο αρχαίο κι από τη λάσπη Νερό που στάζει και τρυπά το μάρμαρο Νερό που γλείφει κι ημερεύει ο βράχος Όχι, δεν είναι ο έρωτας φωτιά νερό είναι που ζυμώνει το ψωμί που γκρεμίζει το φράγμα που καθρεφτίζει το φεγγάρι σε μονοπάτι που μαζεύει την αυγή ο βεδουίνος και βγάζει το ταξίδι Νερό που δεν κατάλαβες ποτέ

πώς πέρασε τα μονωμένα σου ντουβάρια Νερό γάργαρο που σε λούζει πατόκορφα σ’ αυλακώνει σε λειαίνει σε λιώνει

σ΄ ενώνει Νερό που μέσα του βουτάς ολόγυμνο τον εαυτό σου Μπορεί και να πνιγείς Μπορεί και να πλεύσεις

Μαρ. Μαρκοπούλου

Oh, my precious

Εκείνο που πιο πολύ φοβάμαι είναι 
μη γίνουμε παντρεμένοι
μη βολευτούμε σε χνουδάτες παντόφλες
και φυλλομετράμε λογαριασμούς παγίων στη βεράντα
μη γίνει το κρεβάτι μας έπιπλο 
και τα φιλιά μας πεταχτά
να κουβαλάμε ομπρέλες όταν βρέχει 
και ρολόι 
στη σωστή ώρα
χωρίς κοπάνες
χωρίς λαχτάρες
μη μου περισσεύεις
αντί να μου λείπεις
Εκείνο που πιο πολύ φοβάμαι 
είναι μη γίνουμε από συμμορία κυβέρνηση

Μαριάνθη Μαρκοπούλου

murders murder - lovers love

Με αγαπούσαν πάντοτε τα αδέσποτα

τα μικρά παιδιά

τα μαύρα πρόβατα

οι μεθυσμένοι

οι παράνομοι

οι ποιητές

οι ασυμμόρφωτοι

οι τσαλακωμένοι

οι τρελοί του χωριού

Μόνο από αυτούς μπορούσα να έχω αγαπηθεί

Μόνο από αυτούς ήξερα να αγαπιέμαι

Πρίγκιπες που φτύσανε τον θρόνο τους

αλήτες που ήξεραν πως είναι πρίγκιπες

Μαρ. Μαρκοπούλου