Magnitú aparente
| Mag. Aparente | Oxetu celeste |
|---|---|
| -26,8 | Sol |
| -12,6 | Lluna llena |
| -4,4 | Rellumu máximu de Venus |
| -2,9 | Rellumu máximu de Xúpiter |
| -2,8 | Rellumu máximu de Marte |
| -1,9 | Rellumu máximu de Mercuriu |
| -1,5 | Estrella más brillosa: Siriu |
| -0,7 | Segunda estrella más brillosa: Canopus |
| -0,24 | Rellumu máximu de Saturnu |
| +3,0 | Estrelles débiles que son visibles nuna vecindá urbano |
| +6,0 | Estrelles débiles visibles al güeyu humano |
| +12,6 | Quasar más brillosu |
| +30 | Oxetos más débiles observables col Telescopiu Espacial Hubble
|
| (ver Llista de les estrelles más brilloses) | |
La magnitú aparente (m) d'una estrella, planeta o d'otru cuerpu celeste ye una midida de la cantidá de lluz (enerxía) que se recibe del oxetu. Mentanto que la cantidá de lluz recibida depende realmente del anchu de l'atmósfera, les magnitúes aparentes normalícense a un valor que tendríen fora de l'atmósfera. La magnitú absoluta, M, d'un oxetu, ye la magnitú aparente que tendría si tuviera a 10 parsecs.
La magnitú aparente pue midise pa determinaes bandes del espectru lluminosu. Nel casu del espectru visible, denómase magnitú visual () y pue envalorase pol güeyu humanu.[1][2]
Anguaño utilícense los fotómetros que dexen midir magnitúes con muncha precisión. Ésti ye capaz de catalogar n'orde de magnitú aparente y estremar cuando dos estrelles tienen la mesma magnitú aparente o una estrella y una fonte artificial.
Referencies
[editar | editar la fonte]- ↑ Higuera, Mario A.. «Magnitud, flujo y luminosidad». Archiváu dende l'orixinal, el 2012-09-15. Consultáu'l 4 de payares de 2013. «páx. 4»
- ↑ Galadí Enríquez, David (2011). Universitat de València: Astronomía fundamental. Valencia: Educació. Sèrie Materials, páx. 159-161. ISBN 8437086434.
Ver tamién
[editar | editar la fonte]
Datos: Q124313