Βιβλίο Κουφοντίνα: Free ή our thinking zone;

 Του Δημήτρη Χριστόπουλου

Πριν έρθω να μιλήσω στην εκδήλωση(*) αυτή έψαξα πρόχειρα τη βιβλιοθήκη μου για να βρω βιβλία των οποίων οι συγγραφείς βαρύνονται εγκλήματα. Κι όχι όποια όποια αλλά με τα πιο απεχθή και κυρίως αυτά της ανθρωποκτονίας, γενοκτονίας, παιδεραστίας.

Βρήκα βιβλία εγκληματιών του κοινού ποινικού δικαίου, από το Ζακ Μεσρίν, (νούμερο ένα δημόσιο κίνδυνο σε τρεις χώρες και ήρωα εκπληκτικής ομώνυμης ταινίας προ τετραετίας), ένα βιβλίο που είχα αγοράσει μια φορά στο Μοναστηράκι από τον ίδιο τον Κοεμτζή λίγα χρόνια προτού πεθάνει και μια συλλογή αυτοβιογραφικών σημειωμάτων των μεγαλύτερων μαφιόζων του 20ου αιώνα. Βρήκα το βιβλίο Ο Ιωάννης Ράλλης ομιλεί εκ του τάφου του και επίσης μια συλλογή για τη Βαϊμάρη  όπου έχει κείμενα του Αϊνστάιν, του Χαίνριχ Μαν και του Φρόυντ αλλά και του νεαρού Γκαίμπελς! Ληστρικά μυθιστορήματα, βιογραφίες του Φώτη Γιαγκούλα, του πιο στυγερού Θεσσαλού λήσταρχου του περασμένου αιώνα, (δύο μάλιστα βιβλία κυκλοφόρησαν μόλις το 2013 και το 2014, το ένα φοβερό και το συστήνω), αυτοβιογραφία του μακελάρη της Sabra και Satila, Ariel Sharon με τίτλο Warrior,  αυτοβιογραφία του εκ των ιδρυτών των Ερυθρών ΤαξιαρχιώνRenato Curcio, βιβλία του IRA, αλλά και την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων του γνωστού για τις παιδεραστικές προτιμήσεις του Κάρολ Λιουις, και πάει λέγοντας.

Είμαι ένας μάλλον φιλήσυχος άνθρωπος που αποστρέφεται τη βία και, όπως όλοι οι εχέφρονες άνθρωποι, έτσι και εγώ θα προσφύγω στη βία μόνο αμυνόμενος. Ή τουλάχιστον έτσι πιστεύω για τον εαυτό μου. Με δυο λόγια: δεν είναι καινοφανές ότι το έγκλημα έλκει τη λογοτεχνία, την ιστορία και την πολιτική. Υπό την έννοια αύτη, το βιβλίου του Κουφοντίνα, στο βαθμό που εξιστορεί από τα μέσα της ζωή ενός στεγανού ένοπλου χώρου, μου παρουσιάζει ενδιαφέρον. Προφανώς λοιπόν, η μη διάθεσή του από το βιβλιοπωλείο Free Thinking Zone είναι δικαίωμά του και, υπό την έννοια αυτή, δεν κάνουμε συζήτηση που μπορεί να διεξαχθεί με όρους δικαιωμάτων. Επισημαίνω πάντως πως αν η άρνηση πώλησης του βιβλίου μεταλλάσσονταν, στο όνομα του αποτροπιασμού που προκαλεί το περιεχόμενο του σε απαγόρευση κυκλοφορίας του με ασφαλιστικά μέτρα κατάσχεσης, όπως μερικά χρόνια πίσω το Μν του Μίμη Ανδρουλάκη ή τα σκίτσα του Haderer που παρουσιάζουν τον Χριστό να καπνίζει χασισέλαιο, τότε θέλω να πω – και ελπίζω σε αυτό να συμφωνούμε – ότι αυτό θα επρόκειτο για επαίσχυντη λογοκρισία η οποία θα έβρισκε ενάντιά της κάθε σοβαρό φιλελεύθερο άνθρωπο, όσο και αν δεν του αρέσει ότι ο Κουφοντίνας βγάζει βιβλίο. Ας μη το αγοράσει.

Έρχομαι τώρα στο επίδικο που είναι κάτι διαφορετικό: η απόφαση μη διάθεσης του βιβλίου από ένα από τα πολλά βιβλιοπωλεία της χώρας τούτης. Εδώ όμως υπάρχει κάτι κρίσιμο. Η απόφαση αυτή ελήφθη υπό τη μορφή ενός politicalstatement και όχι όπως – όπως.

Είναι απολύτως διαφορετικό από το να έρθει κάποιος ανυποψίαστος ελληνόφωνος τουρίστας, να ζητήσει το βιβλίο και ο πωλητής να του πει ότι «δεν πουλάμε τέτοια βιβλία εδώ μέσα». Και στη μια και στην άλλη περίπτωση, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, αλλά εδώ το βιβλιοπωλείο επέλεξε να το κάνει φωναχτά με κάτι σαν επιτύμβια στήλη που κλείνει τη συζήτηση λέγοντας  «δικαίωμα στην ελευθερία χωρίς δικαίωμα στη ζωή δεν μπορεί να υπάρχει».  Παρεμπιπτόντως, όλοι γνωρίζουμε περιπτώσεις ανθρώπων που έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία άλλων, οπότε αυτό – πέραν των συναισθηματικών φορτίσεων – εισάγει κι ένα στοιχείο πραγματολογικής ακυρότητας της εν λόγω φράσης.

Αυτό, λοιπόν, με βάζει σε σκέψεις. Για ποιον λόγο; Είναι πιο στυγερός δολοφόνος ο Κουφοντίνας από τους ειδεχθείς εγκληματίες για τους οποίους έκανα λόγο στην αρχή; Τι είναι αυτό που διακρίνει τις δύο περιπτώσεις. Ο αριθμός των νεκρών; Μήπως το μέγεθος της οδύνης; Μήπως η χρονική εγγύτητα με τα περιστατικά; Πώς ορίζεται το κατώφλι της απαξίας στη μια και πώς σε μια άλλη περίπτωση.

Αντιλαμβάνεστε πόσο επισφαλή και μαχητά είναι αυτά τα κριτήρια. Αν μου πείτε ότι «η 17Ν είναι ζώσα πραγματικότητα στην ελληνική κοινωνία, ασκεί επίδραση σε τμήματα της Αριστεράς – και απέναντι σε αυτό συνιστά πολιτική διαμαρτυρία η μη πώληση, ενώ ο Γιαγκούλας είναι υπόθεση της ιστορίας» θα απαντήσω ότι ο Γιαγκούλας και ο Νταβέλης ήταν λαϊκά ινδάλματα με φοβερή επίδραση στην εποχή τους. Μήπως άραγε τότε  δεν θα έπρεπε να πουλιούνται τα βιβλία τους;

Για το λόγο αυτό, όσο κι αν είναι δικαίωμα του καθενός να πουλάει ό,τι θέλει στο βιβλιοπωλείο του – παλιότερα κάποια super market κάνανε εμπάργκο σε προϊόντα ευρωπαϊκής χώρας επειδή δε στήριζε τις ελληνικές θέσεις στο μακεδονικό, σήμερα ένα άλλο super market διαφημίζεται λέγοντας ότι απασχολεί μόνο Έλληνες  - το δικαίωμα αυτό δεν σημαίνει ότι η απόφαση τουsuper market ή του βιβλιοπωλείου δεν εκτίθεται στη βάσανο της δημόσιας κριτικής, αποδοκιμασίας, κοροϊδίας και  απαρέσκειας.

Όχι επειδή παραβίασε το δικαίωμά μου να βρω το βιβλίο εδώ μέσα – εξάλλου δε νομίζω να το ζητούσαν και πολλοί ακόμη και αν δεν είχε βγει η ανακοίνωση – αλλά διότι με τον τρόπο αυτό οδηγεί σε ερμητική συρρίκνωση τα περιθώρια άσκησης δημοσίου (δια)λόγου και κριτικής εξαιτίας της αγανάκτησης ή της οδύνης που προκαλεί ένα συγκεκριμένο πόνημα.

Όπως λοιπόν, δεν θα πήγαινα στις «Εκδ. Γεωργιάδη» να βρω τον «Αληθινό Παλαμά» του Νίκου Ζαχαριάδη, στη «Σύγχρονη Εποχή»να βρω υλικό για τη Σχολή του Σικάγο, στο χριστιανικό βιβλιοπωλείο «Αλήθεια» να βρω το Κοράνι, στην «Αναρχική Βιβλιοθήκη» για να βρω τις «Ώρες Ευθύνης» του Γ. Ράλλη, έτσι ξέρω, με τον πιο φωναχτό τρόπο, ότι και στο «free thinking zone» δεν θα βρίσκω βιβλία με των οποίων το περιεχόμενο διαφωνούν ριζικά οι ιδιοκτήτες.

Απολύτως εύλογο. Όλοι οι παραπάνω δεν θα είχαν βιβλία που δεν είναι του γούστου τους, επειδή δεν είναι βιβλιοπωλεία, αλλά μαγαζιά κατήχησης. Αντιθέτως, το «Θεμέλιο» ή ο «Ναυτίλος», έχουν και Γ. Ράλλη και IRA και Κουφοντίνα και Friedman και πάει λέγοντας. Το «free thinking zone» πρέπει να διαλέξει τι θέλει να είναι: ανοιχτό βιβλιοπωλείο ή κατηχητικό μαγαζί.

Το public statement που λέει ότι «εδώ δεν πουλάμε Κουφοντίνα» είναι μεν γούστο του καθενός πλην όμως προάγγελος μιας επικίνδυνης λογικής για το πώς βλέπουμε τα πράγματα. Στη Καλαμάτα αύριο να βγει ο βιβλιοπώλης και να πει ότι «δεν πουλάμε Άρη Βελουχιώτη διότι εδώ μας έσφαξε το Σεπτέμβρη του 1944», στη Φλώρινα να βγει ο βιβλιοπώλης να πει ότι εδώ δεν διαθέτουμε την Απαγορευμένη γλώσσα του Τάσου Κωστόπουλου διότι αυτή είναι ψεύτικη γλώσσα, στη Κομοτηνή να βγει ο άλλος και να μη διαθέτει Κεμάλ διότι ήταν σφαγέας των Ελλήνων, στο Κιλκίς να απαγορεύεται η διάθεση ενός βιβλίου που προκαλεί οδύνη στους Πόντιους επειδή αρνείται τη γενοκτονία τους, και ο κατάλογος μόλις ανοίγει. Και μη μου πείτε ότι «δεν είναι το ίδιο» διότι τροχονόμος του πόνου και του θυμού του άλλου κανείς δεν μπορεί να αυτοχρίζεται. 

Το να μη μπορούμε να αναμετρηθούμε με τον κλονισμό που μας προκαλεί ένα βιβλίο είναι προάγγελος κακών. Προάγγελος ότι μια φιλελεύθερη κοινωνία δίνει τη θέση της στις επί μέρους κοινότητες που συγκροτούνται μόνο επειδή ζούνε στην αυτάρκεια και την ασφάλεια της συμφωνίας τους ως θεμέλιο της συνοχής τους. Ο καθένας στο μικρό χωριό του. Συγχωράτε με, αυτό δεν ξέρω τι είναι, πολιτικός φιλελευθερισμός πάντως δεν είναι. «Our thinking zone» ευχαρίστως. Όχι όμως «freethinking»

(*) Ο Δημήτρης Χριστόπουλος είναι Αντιπρόεδρος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Δικαιωμάτων του Ανθρώπου

Παρέμβαση στην εκδήλωση που οργάνωσε το βιβλιοπωλείο «free thinking zone»

ΠΗΓΗ: tvxs

Για τα "Ελληνοτουρκικά"....

Ανάλυση του Στέλιου Κούλογλου

Την περασμένη εβδομάδα, η όξυνση των ελληνοτουρκικών σχέσεων ξαναήρθε στο προσκήνιο μέσω των ελληνικών ΜΜΕ. Τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης δεν ασχολήθηκαν καθόλου, την ίδια ώρα που στην Κωνσταντινούπολη έδιναν το όνομα Έλληνα γιατρού σε έναν δρόμο. Μόλις προχθές μάθαμε το μυστικό: θα αγοράσουμε νέα όπλα...
Το θέμα ξεκίνησε 15 μέρες πριν, με ένα δημοσίευμα στο "Έθνος της Κυριακής", που διαπίστωνε ότι οι Τούρκοι στρατηγοί προωθούσαν "την αλλαγή του καθεστώτος στο Αιγαίο". Ακολούθησαν συνεχείς ειδήσεις και δημοσιεύματα για τις παραβιάσεις του εναέριου χώρου από τουρκικά αεροπλάνα και τις κατάλληλες αναχαιτίσεις. Στο αποκορύφωμα της έντασης, μια τουρκική φρεγάτα έφτασε τόσο κοντά στην Ραφήνα που, όπως διαβάσαμε δεξιά αριστερά, ο πρωθυπουργός θα μπορούσε να την δει από την κρεβατοκάμαρα του. Το περίεργο είναι ότι η οι Τούρκοι δεν πήραν είδηση απ' όλα αυτά. . Αντίθετα, τις ίδιες μέρες στον Άγιο Στέφανο, την παλιά συνοικία της Κωνσταντινούπολης που τώρα ονομάζεται Yesilkoy, συνέβαιναν ορισμένα καινοφανή για την Τουρκία περιστατικά. Ο δήμαρχος της συνοικίας έδινε σε έναν δρόμο της το όνομα του Κωνσταντίνου Καλαγκού, ενός Έλληνα γιατρού που είχε ζήσει και δουλέψει στο Yesilkoy. Η όλη τελετή έγινε σε ανοιχτό χώρο, με ελληνικούς και τουρκικούς χορούς και πανηγύρια, μουσική και μεζέδες. Ο γιος του γιατρού που ζει τώρα στην Ελβετία ήταν επίσημος καλεσμένος και μίλησε στους συγκεντρωμένους Τούρκους, Ρωμιούς, Εβραίους και Αρμένιους που ζουν στην συνοικία. Τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης, από τις τηλεοράσεις έως τις εφημερίδες αναφέρθηκαν εκτενώς στο συμβάν.
Όλες οι πρόσφατες εξελίξεις στην γειτονική χώρα κινούνται σε μια κατεύθυνση εντελώς αντίθετη με το κλίμα κρίσης που παρουσιάστηκε στην Ελλάδα. Από τις αρχές του χρόνου, τουρκικό κυβερνητικό κανάλι (TRT-6) εκπέμπει 12 ώρες το 24ωρο στην κουρδική γλώσσα, που ήταν απαγορευμένη μερικά χρόνια πριν. Η κυβέρνηση εξετάζει το ενδεχόμενο να ανοίξει έναν τηλεοπτικό σταθμό και στην αρμενική. Πριν από μερικές εβδομάδες ξεκίνησε στο Ίντερνετ η συλλογή υπογραφών συγνώμης για την γενοκτονία των Αρμενίων, ένα θέμα ταμπού στην τουρκική κοινωνία και το κεμαλικό στρατιωτικό κατεστημένο. Για πρώτη φορά στην ιστορία της σύγχρονης τουρκικής δημοκρατίας, οι απλοί πολίτες αρχίζουν να μιλούν ανοικτά για την προστασία των μειονοτήτων, θέτοντας ερωτήματα για το παρελθόν. Το κύμα συγνώμης έγινε μόδα. Στη Σμύρνη μια ομάδα πολιτών ξεκίνησε εκστρατεία με τίτλο "Ζητάμε συγνώμη που τους εκλέξαμε", αναφερόμενη σε δύο ντόπιους βουλευτές που έχουν στραφεί κατά των μειονοτήτων. Με μια κυβερνητική απόφαση επεστράφη η τουρκική ιθαγένεια στον διάσημο Τούρκο ποιητή Ναζίμ Χικμέτ, που, μετά από εξορίες και φυλακίσεις, είχε πεθάνει άπατρις στην Μόσχα. Για την τουρκική αριστερά, η κίνηση έχει μεγάλη συμβολική αξία. Ο υπουργός Πολιτισμού ζήτησε συγνώμη από τους Αλεβίτες, μια θρησκευτική μειονότητα της Τουρκίας και ανακοίνωσε ότι θα μετατρέψει σε Μουσείο ένα εστιατόριο στο οποίο δεκάδες Αλεβίτες είχαν σκοτωθεί το 1992 μετά από τρομοκρατική ενέργεια του τουρκικού παρακράτους. Όσο αποκρουστική κι αν είναι, η τηλεοπτική συνέντευξη του διάσημου Τούρκου ηθοποιού που ομολόγησε ότι σκότωσε 10 Ελληνοκύπριους το 1974 είναι αποτέλεσμα του προηγούμενου κλίματος. Ακόμη πιο σημαντικό είναι ότι το βαθύ κράτος και εμμέσως το στρατιωτικό κατεστημένο δέχονται -μέσω της υπόθεσης Εργκενεκόν- το ένα χτύπημα με το άλλο. Όπως μεταδίδει στην εξαιρετική ενδιαφέρουσα ανάλυση του (δες διπλανές στήλες), ο Νιαζί Νταλιανσί, ανταποκριτής του Tvxs στην Κωνσταντινούπολη, έχουν μέχρι τώρα συλληφθεί ή ανακρίνονται δεκάδες πολίτες υπεράνω υποψίας "απόστρατοι στρατηγοί, αξιωματικοί του στρατού, πανεπιστημιακοί καθηγητές και πρώην τομεάρχες, δημοσιογράφοι, συγγραφείς, αρχηγοί αστυνομίας, δικηγόροι..." Ο στρατός που κινούσε τα νήματα όλων των ελληνοτουρκικών κρίσεων βρίσκεται σε υποχώρηση. Ο Αλί Μπαϊράμογλου, ειδικός για στρατιωτικά θέματα, έγραψε ότι "πρόκειται για μια ολοκαίνουργια περίοδο στην Τουρκία. Οικοδομούμε ένα νέο, καθαρό μέλλον". Και πάνω από όλα για να υπάρξει μια κρίση ανάμεσα στις δύο χώρες θα πρέπει να φανατιστεί η κοινή γνώμη και των δύο πλευρών. Πώς συμβιβάζονται όλα αυτά με την όξυνση στο Αιγαίο στους πηχυαίους ελληνικούς τίτλους; Στην πραγματικότητα επρόκειτο για τουρκικές ασκήσεις στο Αιγαίο που επαναλαμβάνονται κάθε χρόνο τέτοιες μέρες. Κάποια τουρκικά αεροπλάνα παραβίασαν το FIR Αθηνών (και όχι τον εθνικό εναέριο χώρο), αλλά αυτό είναι μάλλον συνηθισμένο, όπως και οι αναχαιτίσεις. Το περιστατικό με την φρεγάτα είναι λιγότερο συνηθισμένο, αλλά όχι ασυνήθιστο. Διαβάζουμε στην "Ελευθεροτυπία" ακριβώς 20 χρόνια πριν, στις 14/1/1982: "Οξύ διάβημα στην Άγκυρα, συνάντηση Α. Παπανδρέου - πρεσβευτή ΗΠΑ, Μπερνς, για πρωτοφανή παραβίαση των χωρικών υδάτων μας - τουρκικό πολεμικό φτάνει 40 μίλια από τη Ραφήνα. Οι ετήσιες τουρκικές ναυτικές ασκήσεις διεξάγονται στα διεθνή χωρικά ύδατα του Αιγαίου που ξεκινούν στα 6 μίλια από τις ελληνικές ακτές. Η φρεγάτα έκανε στροφή σε κάποιο σημείο και η Αθήνα διαμαρτυρήθηκε ότι παραβίασε όχι τα ελληνικά χωρικά ύδατα αλλά τους κανόνες αβλαβούς διέλευσης. Ήταν όμως η παραβίαση αυτή συνειδητή πράξη πρόκλησης από την Τουρκία; Σύμφωνα με δημοσίευμα της τουρκικής εφημερίδας «Χουριέτ», το τουρκικό γενικό επιτελείο ξεκίνησε έρευνα για να δει αν η φρεγάτα κινήθηκε εκτός πορείας. Αν, όπως γράφτηκε στον ελληνικό Τύπο, στηνόταν μια κρίση τύπου Ίμια -στην οποία είχε πρωτοστατήσει η φανατική και συνήθως καθοδηγούμενη «Χουριέτ»- η αντίδραση τόσο της εφημερίδας όσο και του τουρκικού γενικού επιτελείου δεν θα ήταν τελείως διαφορετική; Την απάντηση έδωσε προχθές η ελληνική κυβέρνηση ανακοινώνοντας νέο εξοπλιστικό πρόγραμμα ύψους 5,6 δις ευρώ. Για να εισπράξει το ίδιο περίπου ποσό, ο κ. Αλογοσκούφης φορολόγησε το Σεπτέμβριο τους νέους με μπλοκάκια και γενικώς ό,τι περνούσε έξω από το Υπουργείο Οικονομικών. Ένα ανάλογα ποσό μάζεψε η ελληνική κυβέρνηση την προηγούμενη εβδομάδα με τα ομόλογα που θα πρέπει να ξεπληρώσει η ελληνική κοινωνία τα επόμενα χρόνια πληρώνοντας υψηλό τόκο. Είναι πρωτοφανές σε όλη την Ευρώπη. Σε συνθήκες βαρύτατης οικονομικής κρίσης, μια κυβέρνηση δίνει υπέρογκα ποσά για εξοπλισμούς που όπως είναι γνωστό στους ειδικούς ελάχιστα συμβάλλουν στην άμυνα της χώρας- ανεξάρτητα ποιες είναι οι προθέσεις της Τουρκίας. Οι μόνοι ωφελημένοι είναι οι έμποροι όπλων, όσοι θα πάρουν τις μίζες και βέβαια το κομματικό ταμείο εν όψει εκλογών...

Σ. ΚΟΥΛΟΓΛΟΥ
Δημοσιεύτηκε στον δικτυότοπο ΤVXS.gr στις 26-01-2009.

Αξίζει.....