Εμφανιστηκε απο το πουθενα...
Φορουσε ενα καφετι σκουφο , πρασινες γαλοτσες και ρουχα δουλειας
χωρις μπουφαν μες το καταχειμωνο.
Στα χερια του κρατουσε ενα μπουκαλακι νερο και μια ξυστρα για τα τζαμια
Σαν το φαναρι κοκκινιζε , πεταγοταν απο την απανεμη μερια του φαρμακειου
και σου χαμογελουσε ξεκινωντας με το ετσι θελω , να καθαριζει το μπαρμπριζ του αυτοκινητου.
Αν υπηρχαν παιδια στο αμαξι,κοιταζονταν στα ματια και ξεχνουσε να παρει τον οβολο που ετοιμαζες,
αλλοτε διαλεγε τα ψιλα και σου επεστρεφε καμποσα...
Ολοι τον ηξεραν , μα τωρα που γνωριζοταν και με τους αλλους οδηγους
δουλευε με ακομα περισσοτερο ζηλο και δεν προλαβαινε να καθαρισει ουτε το μισο τζαμι
σαν πρασινιζαν απ' τον θυμο τους οι πισω οδηγοι
Καθως τον κυκλωναν οι σκιες του χειμωνα , η θερμοκρασια επεφτε πολυ κατω απο το μηδεν
μα αυτος εκει, με μειον 17 το μεσημερι , να προσπαθει να επιζησει με το γνωστο χαμογελο
που ισως και να λιωνε παγους , με μια διαφορα , φορουσε στα χερια του δυο κιτρινα γαντια.
Παραμονη Χριστουγεννων το φερε το φαναρι να με σταματησει
Ασυναισθητα στραφηκα προς την μερια του φαρμακειου
Τον ειδα να ξεπροβαλει , δεν με ρωτησε , μα χαμογελασε...
Οχι! του φωναξα με ολη την δυναμη της ψυχης μου σαν ειδα ν' ανοιγει το μπουκαλακι
Δεν προλαβα το νερο που σαν καταραχτης κυλησε στην λεια επιφανεια
και παγωσε αμεσως , δεν το ανακατευε με αλκοολ ,
ποντοι παγου σχηματιζονταν μπροστα μου σκεφτομενος που να σταματησω να τους ξυσω
και πως να οδηγησω μεχρι εκει , σε λιγο θ' αλλαζε το φως...
Μα ταυτοχρονα με τις σκεψεις μου , λιγο πριν γινει σκληρος παγος το νερο ,
το τραβηξε σε ολες τις κατευθυνσεις σχηματιζοντας υπεροχα λουλουδια ,
με διαφανα κλαρακια και ανθη που δεν ειχα ξαναματαδει.
Ενα κυμα χαρας με πλημμυρισε αλλαζοντας την αποχρωση του σκοταδιου απ' εξω
ισως γιατι λαμποκοπουσε ο ιδιος καθως ζωγραφιζε την συνθεση του μπροστα στα ματια μου.
Εσκυψε απο το παραθυρο του οδηγου να δει αν το απολαμβανω
ενω τα κορναρισματα ενταθηκαν , στ' αυτια μου ηχουσανε καμπανες.
Ενας - δυο οδηγοι ανοιξαν τις πορτες τους για να του ζητησουν τον λογο
και τοτε καταλαβα οτι δεν κρατουσε την ξυστρα του.
Χρονια Πολλα! μου φωναξε και χαθηκε στην γωνια τρεχοντας...
Δεν μπορουσα να κανω διαφορετικα , ημουν πρωτος στην σειρα
γι' αυτο πατησα τελικα το υγρο καθαρισμου τζαμιων...
Μα απο τοτε καρτερω , δυο κιτρινα γαντια , τεραστια,
σαν δυο αστερια να 'ρθουν να με ζωντανεψουν , να ξανανιωσω λιγο απο την ευτυχια της στιγμης...
* Καταρακτης στην νοτιοανατολικη Πολωνια.