Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2025

Ἔλεγε κάποτε ὁ Ἅγιος Πορφύριος στόν Σεβ. Μητρ. Νεοφύτου καί Μπάτσκας κ. Εἰρηναῖο:


Ἔλεγε κάποτε ὁ Ἅγιος Πορφύριος στόν Σεβ. Μητρ. Νεοφύτου καί Μπάτσκας κ. Εἰρηναῖο: «Κάθισα μία ἡμέρα πάνω σέ μία γέφυρα ἐκεῖ στά μέρη σας,(ἐνν. στή Σερβία ὅπου μετέβαινε μέ χαρισματικό τρόπο)…Παρατηροῦσα τούς ἀνθρώπους πού περνοῦσαν. Καί μέ τή χάρι τοῦ Θεοῦ τούς ἔβλεπα διάφανους, καί τά σώματα καί τίς ψυχές τους. Τί νά σοῦ πῶ, Εἰρηναῖε! Εἶδα ψυχές ἄδειες, μοναχικές, πληγωμένες, τσακισμένες. Ἔβλεπα ἐκεῖ νά περνοῦν ἀγόρια καί κορίτσια πιασμένα χέρι χέρι, χωρίς ὅμως οἱ ψυχές τους νά ἔχουν δύναμη νά ἀγαπήσουν ἀληθινά. Ἐρωτεύονται χονδρά καί ἐπιφανειακά. Μεγαλωμένα χωρίς οἰκογένεια ἤ καί σέ ἄθεη οἰκογένεια, δέν ἔχουν ἐφόδια γιά τήν ἀληθινή ἀγάπη. Πολλές ἀπό τίς κοπέλες σας δέν εἶναι κἄν εἰς θέσιν νά γίνουν μητέρες ἀπό τήν ἐλευθεριάζουσα ζωή πού κάνουν.
Γι’ αὐτό μή λέτε στούς νέους θεωρίες, ἀλλά νά τούς ὁμιλῆτε νά ζοῦν σεμνή ζωή. Νά μή ζοῦν μέ χαλαρότητα ἠθῶν. Νά τούς ὁμιλῆτε σέ βασικά θέματα: ὅτι ὁ Χριστός τά κάνει ὅλα, ἀλλά ἐμεῖς πρέπει νά θέλωμε τόν Χριστό. Νά τόν ἀποδεχώμεθα. Καί αὐτό ἐπιτυγχάνεται μέ προσπάθεια, μέ ἐγκράτεια. Τήν θέλει τήν ἄσκηση ὁ Χριστός. Θέλει τόν ἁγνό ἔρωτα. Στούς νέους λοιπόν νά συνιστᾶτε νά ἀγαποῦν τήν ἁγνότητα, γιατί ἡ ἐλευθεριάζουσα ζωή δέν εἶναι μόνο ἀνθυγιεινή καί ἄχαρη, ἀλλά εἶναι καί ἐξαθλιωτική. Ἐξαθλιώνει τόν ἄνθρωπο, τόν ἀχρηστεύει, δημιουργεῖ ψυχολογικές καί σωματικές διαταραχές. Στούς νέους νά διδάσκῃς νά μελετοῦν τήν Ἁγία Γραφή καί εἰδικά τό Ψαλτῆρι».
**********Σεβ. Μητρ. Νεοφύτου καί Μπάτσκας κ. Εἰρηναίου, Ἡ πνευματική σχέση τοῦ Γέρ. Πορφυρίου μέ τόν Σερβικό λαό, στό Πρακτικά Διορθόδοξου Μοναστικοῦ Συνεδρίου: Γέροντας Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης, Ὁρόσημο ἁγιότητος στό σύγχρονο κόσμο, Ἱερά Μονή Χρυσοπηγῆς, Χανιά 2008, σελ. 296.

Με τέτοιες νουθεσίες μας εφοδίασε ο άγιος Πορφύριος, για να πορευώμαστε μέσα στην κόλαση του σημερινού κόσμου, κουβαλώντας μέσα μας τον Παράδεισο. Έτσι μπορούμε με λίγη καλή θέληση και υπακοή στις συμβουλές του να συντηρήσουμε την “μακαρίαν ελπίδα” μέσα στον απελπισμένο κόσμο.Σ’ ευχαριστούμε, άγιε Πορφύριε…

Γέρων Αμβρόσιος Λάζαρης 2 Δεκεμβρίου 2006+



Άσε τα πα­λιά. Να τα ξε­χά­σεις όλα! Από εδώ και πέρα!
Η ζωή μας εί­ναι ένα πέ­λα­γος με μπου­νά­τσες και φουρ­τού­νες. Πολ­λές οι θλί­ψεις και οι πει­ρα­σμοί. Μην θέ­λε­τε μόνο τη χαρά. Οι Άγιοι πέ­ρα­σαν από κα­μί­νι. ''Πας πυρί αλι­σθή­σε­ται''. Ο κα­θέ­νας θα ψη­θεί στην φω­τιά, για να μπει στον Πα­ρά­δει­σο. Όταν πας στον φούρ­νο, ζη­τάς ψη­μέ­νο ψωμί και όχι ζυ­μά­ρι. Το ίδιο και στον Πα­ρά­δει­σο, ανε­βαί­νει ο ''ψη­μέ­νο­ς'' άν­θρω­πος.
Μην ψά­χνεις να δεις πα­ρά­δειγ­μα από άλ­λους. Γίνε εσύ πα­ρά­δειγ­μα. Μην ψά­χνεις τι κά­νει αυ­τός ή τι κά­νει ο άλ­λος. 
Εσύ (τι κά­νεις), δεν υπάρ­χει άλ­λος.

Γέρων Αμβρόσιος Λάζαρης 2 Δεκεμβρίου 2006+

Ο ΆΓΙΟΣ ΠΟΡΦΎΡΙΟΣ ΜΕ ΤΉΝ ΑΔΕΛΦΉ ΤΟΎ.

Ὁ Ἅγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης μαζί μὲ τὴν κατὰ σάρκα Ἀδελφή του, τότε Χαρίκλεια καὶ μετέπειτα μοναχὴ Πορφυρία, πρώτη Καθηγουμένη τοῦ Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος ἐν Μηλεσίῳ Ἀττικῆς, δέχονται τὴν Εὐλογία τῆς Παναγίας μας, ἐμπρὸς στὴν Ἁγία Εἰκόνα Της, τύπου Ὀδηγητρίας, ποὺ μέχρι σήμερα κοσμεῖ τὸν προσκυνηματικὸ χῶρο τοῦ Κελλίου τοῦ Ἁγίου, στὸ Ἱερὸ Ἡσυχαστήριό του. 
Νὰ ἔχουμε τὶς εὐχές, εὐλογίες καὶ πρεσβείες ὅλων τους! 


ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΟΡΦΥΡΥΡΙΟΣ ΚΑΙ ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΣΑΛΙΚΗΣ, Ο ΙΕΡΕΑΣ ΜΙΧΑΗΛ ΣΙΡΙΒΙΑΝΟΣ ΚΑΙ Ο ΠΑΤΗΡ ΤΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΣ



🔹ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΟΡΦΥΡΥΡΙΟΣ ΚΑΙ ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΣΑΛΙΚΗΣ, Ο ΙΕΡΕΑΣ ΜΙΧΑΗΛ ΣΙΡΙΒΙΑΝΟΣ ΚΑΙ Ο ΠΑΤΗΡ ΤΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΣ (1)

—Μαρτυρία της μοναχής Επιστήμης (2)

«Ο πατέρας μας, π. Γεώργιος Σιριβιανός (1919-2002), ήθελε να γίνη Ιερέας από μικρός, αλλά συγχωριανοί που θεωρούσαν την ιερωσύνη βιοποριστικό επάγγελμα, τον εμπόδιζαν για να μη μειωθούν οι απολαβές του δικού τους ιερέα. Σκέψη για να εγκαταλείψη το χωριό (Κυπερούντα της Κύπρου) ούτε κατά διάνοιαν. Τα χρόνια περνούσαν, και στα 70 του (1989) ο γέροντας Ιωσήφ Βατοπεδινός του πρότεινε να ιερωθή, για να εξυπηρετή ως ιερεύς το γυναικείο Μοναστήρι της Αγίας Τριάδος στην Θήβα.
Παρά τον πολύν πόθον πού είχε για την ιερωσύνη, λόγω της προχωρημένης ήδη ηλικίας του αμφέβαλλε αν αυτό ήταν το θέλημα του θεού. Ο υιός του π. Μιχαήλ του πρότεινε τότε να το θέσουν υπό την κρίσιν των γερόντων π. Πορφυρίου και π. Ιακώβου και να κάνουν ό,τι αυτοί τους προτείνουν.
Έτσι μια καλοκαιρινή μέρα πρωΐ-πρωΐ φτάσανε στον γέροντα Πορφύριο. Η αυλή της Μονής ήταν γεμάτη κόσμο και λεωφορεία, λες και είχε πανήγυρη. Όλοι περίμεναν να πάρουν την ευχή του Γέροντα, αλλά δυστυχώς ήταν άρρωστος και δεν έβλεπε κανένα. Άρχισε ο κόσμος να φεύγη απογοητευμένος, αλλά ο π. Μιχαήλ είπε στον πατέρα να περιμένουν λίγο ακόμη. Σε λίγο βγήκε μία γριούλα, η αδελφή του Γέροντα, και έψαχνε τούς ιερείς από την Χαλκιδική. Επειδή μόνο ένα ιερέα έβλεπε (τον π. Μιχαήλ, πού τότε υπηρετούσε ως εφημέριος σε ενορία της Χαλκιδικής) είπε· "ο Γέροντας είπε να περάσουν οι παπάδες από την Χαλκιδική, αυτοί να πάρουν μόνον την ευχή, καμμιά κουβέντα".
Ο π. Μιχαήλ τότε πήρε τον πατέρα και πήγανε και τους έδωσε μόνον την ευχή του. Δεν ήταν καλά. Ας σημειωθή, όμως, ότι δεν ειδοποίησαν κανένα για την άφιξή τους, δεν τους ήξερε ο Γέροντας και λόγω του πλήθους και της ασθενείας του δεν έδωσαν κανένα σημείωμα.
***
Απ’ εκεί πήγαν στον γέροντα Ιάκωβο. Και εκείνος ήταν πολύ αδιάθετος, δεν δεχόταν κανένα, ενώ πλήθος πολύ τον περίμενε. Παρεκάλεσαν έναν υποτακτικό του π. Ιακώβου να τούς κάνη την χάρη να τον ειδοποιήσουν, μήπως και τους δεχόταν. Στην επιμονή τους πείσθηκε, ειδοποίησε και ο Γέροντας είπε να πάνε μέσα μόνον αυτοί που ήλθαν από την Χαλκιδική.
Ασπάσθηκε ο π. Ιάκωβος τον π. Μιχαήλ και στην συνέχεια αγκάλιασε και ασπάστηκε τον πατέρα μας με τον ίδιο ιερατικό τρόπο λέγοντας· "καλώς τον, τον αδελφό μου, τον Ιερομόναχο. Ο Χριστός για σένα υπέγραψε την ιερωσύνη πριν 40-45 χρόνια. Ο Χριστός έδωσε την υπογραφή του, δεν την παίρνει πίσω, θα πάρης την ιερωσύνη, αλλά ο πόλεμος του πονηρού δεν σταματά, θα συνέχιση· και πρόσεξε να σταθούμε αντάξιοι της υποταγής μας, να τον πολεμούμε καθημερινώς".
Με το διορατικό του χάρισμα “είδε” από πολύ παλαιά το ιστορικό του προβλήματος και έδωσε απάντηση προτού αναφέρη ο πατέρας μας κάτι για το θέμα πού τον απασχολούσε».

(1) Ο π. Γεώργιος Σιριβιανός, πατέρας του Παπαμιχαήλ, γεννήθηκε στην Κυπερούντα στις 4.6.1919 και εκοιμήθη εν Κυρίω στις 16.12.2002 σε ηλικία 83 ετών. Φοίτησε στο Δημοτικό Κυπερούντας και Αγίου Γεωργίου Καυκάλλου, καθώς και στο Γυμνάσιο Σολέας.  Ασχολήθηκε με τη γεωργική ζωή και εργάστηκε στο μεταλλείο του Αμιάντου και σαν πωλητής στο Συνεργατικό Παντοπωλείο Κυπερούντας. Σε όλη του τη ζωή πρόσφερε στα κοινά ως επίτροπος στην Εκκλησίας, στη Συνεργατική και στο Συνεργατικό Παντοπωλείο. Υπηρετούσε πιστά και ανελλιπώς το αριστερό ψαλτήρι στην Αγία Μαρία Κυπερούντας.  Ήταν άνθρωπος ευλαβής, πιστός Χριστιανός, δίκαιος και ενάρετος. Οι καρποί των έργων του φάνηκαν γρήγορα, αφού τρία από τα πέντε παιδιά του αφιερώθηκαν ολοκληρωτικά στον Χριστό,  ο υιός του πατήρ Μιχαήλ Σιριβιανός, και οι δύο θυγατέρες του, Επιστήμη και Χριστονύμφη στην Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου στη Μεταμόρφωση Χαλκιδικής. Ο ίδιος, φλεγόμενος από θείον έρωτα χειροτονήθηκε διάκονος σε ηλικία 70 ετών, στις 23 Αυγούστου 1989 στην Ι.Ν. Παναγίας στα Νέα Ρόδα και Πρεσβύτερος στο Παλαιοχώριο Χαλκιδικής στις 6 Σεπτεμβρίου 1989 από τον Μητροπολίτη Ιερισσού κ.κ. Νικόδημο. Ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Λεμεσού κ.κ Αθανάσιος εκτιμώντας την όλη προσφορά του π. Γεωργίου στην Εκκλησία και στον τόπο, του απένειμε το οφίκκιο του Οικονόμου. Από τη στήλη «Εκδημίες» του περιοδικού της Ιεράς Μητροπόλεως Λεμεσού Κύπρου «Παράκληση»,  τχ.11, σ.16

(2) Η μοναχή Επιστήμη(1957-2017), κατά κόσμο Μαρία, ήταν το τέταρτο παιδί του παπα-Γεώργιου Σιριβιανού και της Αθανασίας Γ. Φάκα. Μετά το δημοτικό η Μαρία φοίτησε στο Απεήτειο Γυμνάσιο Αγρού, όπου και αρίστευσε. Σπούδασε Φιλολογία στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών (1974-78) και εργάστηκε ως καθηγήτρια στην Ελλάδα για ένα χρόνο, μελετώντας ταυτόχρονα Αγγλικά και πέρασε τις εξετάσεις GCE που της επέτρεψαν να γίνει δεκτή στο ιστορικό Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης για διδακτορικές σπουδές στον Κλάδο της Αρχαιολογίας-Παπυρολογίας. ΟΙ καταβολές της όμως αλλά και το παράδειγμα της μικρότερης της αδελφής Θεοφανούς (1980) οδήγησαν και αυτή στο μοναχικό σχήμα, στο οποίο εκάρη το 1983 στην Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου στην κοινότητα Μεταμόρφωσης Χαλκιδικής με το όνομα μοναχή Επιστήμη. Η απόφαση αρχικά της Θεοφανώς (μοναχή Χριστονύμφη) και μετά της Μαρίας να ακολουθήσουν τη μοναχική ζωή επέδρασε καταλυτικά σε όλη την οικογένεια, αφού στο μοναχικό σχήμα τις δυο αδελφές ακολούθησε λίγο αργότερα η μητέρα τους Αθανασία ως μοναχή Εμμέλεια, ενώ και ο πατέρας τους Γεώργιος έγινε ιερέας. Η μοναχή Επιστήμη  κοιμήθηκε στις 22 και ετάφη στις 23.9.2017 στο μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου δίπλα από τη μητέρα της. Λήμμα «Μοναχή Επιστήμη (1957-2017)», του διαδικτυακού τόπου «Αψίδα» στη διεύθυνση: https://apsida.cut.ac.cy (τελευταία πρόσβαση 20/8/2022)].

Το παρόν αποτελεί μέρος αφιερώματος που δημοσιεύθηκε στην ημερήσια εφημερίδα «Παρατηρητής της Θράκης»: «Η συναναστροφή του μακαριστού Παπαμιχαήλ Σιριβιανού με τους νεότερους αγίους της Ορθόδοξης εκκλησίας αντίδωρο ζωής αιωνιου στη φθαρτότητα των καιρών» και είναι διαθέσιμο στην ηλεκτρονική της έκδοση, στον ακόλουθο σύνδεσμο: https://www.paratiritis-news.gr/koinonia/i-synanastrofi-tou-makaristou-papamichail-sirivianou-me-tous-neoterous-agious-tis-orthodoxis-ekklisias-antidoro-zois-aioniou-sti-fthartotita-ton-kairon/


ΆΓΙΟΣ ΠΑΙΣΙΟΣ. ΚΑΙ ΤΌ ΟΡΟΣ ΣΙΝΆ.




«Ἐὰν βρεθῆς στὴν ἔρημο 
καὶ δὲν ὑπάρχη Ναός, 
ὑπάρχει ναὸς τὸ σῶμα σου 
καὶ  καμπάνα ἡ καρδιά σου.  
Ἔχεις καὶ γιὰ καντηλάκια 
τὰ ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ». 

Κι ὅταν κάποτε ρωτήθηκε 
ποιὲς ὧρες κοιμόταν στὸ Σινᾶ, 
ἀπάντησε:
 «Σοῦ κάνει καρδιὰ 
νὰ κοιμηθῆς ἐκεῖ, βρὲ παιδί; 
Τί λές; 
Ἐκεῖ εἶναι Ἅγιος ὁ Τόπος. 
Ἐκεῖ περπάτησε ὁ Θεός. 
Ἂν δὲν ἀρρώσταινα, 
δὲν θὰ ἔφευγα ποτέ» 

Καὶ μιὰ ἄλλη φορὰ εἶπε: 
«Ὅταν ἀκούη κανεὶς γιὰ τὸ Θεοβάδιστον  Ὄρος Σινᾶ, 
νομίζει ὅτι θὰ δῆ 
ἐκεῖ τὸν Θεὸ νὰ βαδίζη. 
Ἃν ζήση ἐκεῖ, 
αἰσθάνεται στὸ σῶμα ἕνα μυρμήγκιασμα, 
ἕνα ρίγος,
ἐπειδὴ τὸ ὑψόμετρο εἶναι μεγάλο 
καὶ ἡ πέτρα γρανίτης. 

Παράλληλα ὅμως νιώθει 
νὰ τὸν διαπερνᾶ 
καὶ ἕνα πνευματικὸ ρεῦμα, 
καὶ νιώθει ἔντονα 
τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ». 

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος στὸ Σινᾶ
Ἱερὸν Ἡσυχαστήριον «Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος» (ἀπόσπασμα)
Ἀφιέρωμα  "Οἱ Ἅγιοι τοῦ Σινᾶ "
τεῦχος  383, Νοέμβριος 2025

ΜΑΡΊΑ ΜΟΥΡΖΑ.Ἔλεγε μέ πόνο μιά μητέρα ἐκπαιδευτικός:



Ἔλεγε μέ πόνο μιά μητέρα ἐκπαιδευτικός:
- "Βοήθησα ἑκατοντάδες παιδιά πού πέρασαν ἀπ᾿τά χέρια μου κι ἔχασα τό δικό μου.
Καμιά γνώση καί καμιά πεῖρα δέν τό σώσανε. Μοῦ τὄφαγε ἡ νύχτα καί οἱ ἐξαρτήσεις της. Μέχρι πού ἔψαξα τό ξεχασμένο καντῆλι στό σπίτι μου.
 Τό ἄναψα κι ἐκεῖ μπροστά γονάτισα.
 Γονάτισα κι ἔκλαψα πικρά.
 Πέντε ὁλόκληρα χρόνια, κάθε μέρα καί κάθε νύχτα λάδι ἔκαιγα καί δάκρυα ἔχυνα.
Καί τό παιδί μου βρῆκε τή δύναμη καί γύρισε πίσω.
Τό ξαναγέννησα μέ προσευχή».

Θυμᾶμαι επίσης τόν Γιῶργο. Στρατιώτης, εἴκοσι χρονῶν, εἶχε ἕνα ἀτύχημα στό στρατό καί ἔμεινε «φυτό».
Ἡ μητέρα του ἔμαθε ὅτι ἐκεῖνες τίς μέρες ὁ γέροντας Παΐσιος βρισκότανε στή Σουρωτή. Πῆγε ἀμέσως στό μοναστήρι, ὅμως οἱ μοναχές τῆς εἴπανε πώς ὁ Γέροντας
ὅλη νύχτα ἔβλεπε κόσμο καί μόλις εἶχε ἀποσυρθεῖ. Δέν μποροῦσαν νά ἐνοχλήσουν.

Ἡ μάνα ἀπελπισμένη ξέσπασε σέ γοερό κλάμα. Ὁ Γέροντας ἄκουσε καί βγῆκε.

Πῆγε κοντά της, χωρίς παπούτσια, μέ τίς κάλτσες, καί μέ πολλή ἀγάπη τῆς εἶπε:
-"Μήν κλαῖς… Μέ προσευχή καί μέ νηστεία θά ξυπνήσει." 

Ἔτσι ἔγινε:
 ἔπεσαν ὅλοι στά γόνατα καί ὁ Γιῶργος ξύπνησε, ἀνήμερα τῶν Θεοφανείων, μετά ἀπό δυόμιση χρόνια ἔμπονης προσευχῆς!

Ἔτσι γίνεται!
 Ἡ προσευχή μας, ὅταν δέν ἔχει μέσα της τό στοιχεῖο τῆς βιασύνης,
ὅταν γίνεται ταπεινά, ἔχει τή δύναμη νά σπάσει τούς κωδικούς πρόσβασης
καί νά μᾶς βάλει στό διαδίκτυο τοῦ οὐρανοῦ.

Ἔτσι γίνεται!
Τά ταπεινά Κύριε ἐλέησον, ἔλεγαν οἱ παλιοί ἄνθρωποι, τά παίρνουν οἱ Ἄγγελοι καί τά πηγαίνουν στόν θρόνο τοῦ Θεοῦ.

Ὁ ἄνθρωπος πού ἔχει ταπεινό ἦθος, ἀκόμα κι ὅταν δέν ξέρει πολλά γράμματα,
μπορεῖ νά ἀναπτύξει πολύ δυνατή σχέση μέ τόν Χριστό.

Ἡ πείρα τῆς Ἐκκλησίας λέει ὅτι δέν ὑπάρχει περίπτωση νά χαθεῖ ἡ προσευχή ἀνθρώπου ταπεινοῦ.

Δέν ὑπάρχει οὔτε μία περίπτωση νά ἐκκρεμεῖ τό αἴτημα –τό μήνυμα πού ἔστειλε στόν Θεό ἄνθρωπος ταπεινός.

Δέν ὑπάρχει περίπτωση νά μήν ἀκουστοῦμε, ἄν προσευχόμαστε ταπεινά.

Μπορεῖ νά μή δοῦμε κλήση στό κινητό μας, μπορεῖ νά μή λάβουμε ἀμέσως ἀπάντηση, ἀλλά σίγουρα θά δοῦμε ἀμέσως ὅτι τό μήνυμα πού στείλαμε παραδόθηκε.

Κι Αὐτός πού τό ἔλαβε δέν εἶναι ὁ ἐργοδότης μας, ἀλλά εἶναι ὁ Πατέρας μας.! 
 Ὁ πατρικότατος Χριστός πού εἶναι σκυμμένος ἐπάνω μας. 

Πού μετράει ὄχι μόνο τούς στεναγμούς μας, ὄχι μόνο τά δάκρυά μας, ἀλλά καί τούς σταλαγμούς τῶν δακρύων μας.

Ἀκούγεται ἀνεδαφικό καί ἀδύνατο, ὅμως ἴσως εἶναι καιρός νά κλείσουμε τά τηλέφωνα, τίς τηλεοράσεις, τούς ὑπολογιστές.
 Ἴσως εἶναι καιρός νά βγοῦμε ἀπό τό διαδίκτυο τῆς γῆς καί νά μποῦμε στό διαδίκτυο τοῦ οὐρανοῦ:
νά ἀναζητήσουμε τούς Ἁγίους .

Ἴσως εἶναι ὥρα νά καταλάβουμε πώς μόνον ἡ προσευχή μπορεῖ νά μᾶς παρηγορήσει.
Μόνον ἡ προσευχή μπορεῖ νά ξεφοβίσει τήν τρομοκρατημένη μας ὕπαρξη καί νά γλυκάνει τήν ἀγριεμένη ψυχή μας.

Ζοῦμε σέ καιρούς χαλεπούς.
 Ζοῦμε σέ καιρούς ἀπαράκλητους.
Γύρω μας παντοῦ τραγικά ἀδιέξοδα.
 Ἴσως εἶναι ὥρα νά καταλάβουμε ὅτι μόνον ἡ προσευχή ἔχει τή δύναμη νά μᾶς συντονίσει μέ τοῦ Θεοῦ τή συχνότητα.

Μόνον ἡ προσευχή ἔχει τή δύναμη νά ἐνεργοποιήσει τήν ἰσχυρότατη τηλεπικοινωνία ἀνάμεσα στόν ἄνθρωπο καί στόν Θεό.

Μόνον ἡ προσευχή ἡ γενομένη μετά βεβαίας ἐλπίδος, καθώς λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος, κάνει τόν διάβολο νά τρέμει καί τοῦ σακατεύει ὅλα τά σχέδια.

Μαρία Μουρζά
https://invite.viber.com/?g2=AQAKEDhlnnWRaU%2BXyPj7%2FLjWfeaoyRT9M7smwSoarnCwMB2I6J%2BGru%2BDwq1sNPaC

St Porphyrios, celebrated today Dec. 2



"When I sense the harmony of nature, I am brought to tears. Why should we be bored with life? Let us live life with the Spirit of God, the Spirit of Truth. The person who has the Spirit of God, who has Divine Wisdom, sees all things with love of God and notices all things. The wisdom of God makes him grasp all things and delight in all things…

All things are holy — the sea, swimming and eating. Take delight in them all. All things enrich us, all lead us to the great Love, all lead us to Christ." - St Porphyrios, celebrated today Dec. 2

Η ℼρόρρηση του Οσίου ℿορφυρίου ℽια τον μακαριστό Μητροℼολίτη Αιτωλίας Κοσμά❕



Η ℼρόρρηση του Οσίου ℿορφυρίου ℽια τον μακαριστό Μητροℼολίτη Αιτωλίας Κοσμά❕

Αℼό το νέο βιβλίο: Ο ℿάνσοφος Όσιος ℿορφύριος – Μαρτυρίες (Τόμος Α’)

~ Το 𝟙𝟡𝟟𝟜 έℽινα αρχιμανδρίτης και ανέλαβα το έρℽο του ιεροκήρυκα σε όλη την ℼεριφέρεια της Μητροℼόλεως. Το 𝟙𝟡𝟠𝟝 ℼήℽα με τον αδελφό μου Αℼοστόλη στον Άℽιο ℿορφύριο. Δεν είχε κόσμο και μℼήκαμε αμέσως στο Κελλάκι του. Ήταν αδιάθετος και τον βρήκαμε ξαℼλωμένο στο κρεβάτι του να μιλάει στο τηλέφωνο με μια κυρία αℼό την ℿελοℼόννησο ή αℼό την Αυστραλία…, δεν θυμάμαι με σιℽουριά. Μίλησε μαζί της εℼί αρκετή ώρα και εμείς ℼεριμέναμε υℼομονετικά. Κάℼοια στιℽμή τον ακούσαμε ℼου της είℼε:

– Άντε ℼαιδί μου, να τελειώνουμε, με εℼισκέφτηκε ένας Εℼίσκοℼος… ℿρέℼει να σε κλείσω τώρα, ℽιατί έχω έναν Δεσℼότη εδώ μℼροστά μου και με ℼεριμένει ℽια να κουβεντιάσουμε…

Έκλεισε το τηλέφωνο και, αφού συζητήσαμε διάφορα θέματα, σηκωθήκαμε, ℼήραμε την ευχή του και φύℽαμε. Όταν βℽήκαμε έξω στον δρόμο, με ρώτησε ο Αℼοστόλης:

– ℿρόσεξες τι είℼε στην κυρία στο τηλέφωνο⨟

– Τι είℼε⨟*

– Είℼε: «Έχω έναν Δεσℼότη εδώ μℼροστά μου»❕

– Ναι, το άκουσα αλλά δεν έδωσα σημασία. Έτσι θα το είℼε. Όℼως λένε οι Δεσℼοτάδες στους ιερείς: «Να ‘σαι καλά❕ Την αρχιεροσύνη σου…❕» Κάτι τέτοιο θα εννοούσε. Εξάλλου εℽώ δεν έχω βλέψεις ℽια Δεσℼότης. Αφού το ξέρεις, δεν με ενδιαφέρει καθόλου.

Μέχρι τότε, ℼοτέ στη ζωή μου δεν είχε ℼεράσει κάℼοια σκέψη αℼό το μυαλό μου ότι θα μℼορούσε μια ημέρα να ℽίνω Δεσℼότης. Ούτε στην φαντασία μου δεν υℼήρχε αυτό το ενδεχόμενο. Κατάℽομαι αℼό φτωχή οικοℽένεια και ℼοτέ δεν είχα τέτοιες φιλοδοξίες. Ωστόσο, 𝟚𝟘 ολόκληρα χρόνια μετά, το 𝟚𝟘𝟘𝟝, εκλέχτηκα αℼό την Ιερά ⅀ύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος Μητροℼολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας. Ήταν άλλη μια τρομερή ℼροφητεία του Αℽίου ℿορφυρίου❕

Ο Άℽιος εℼαναλάμβανε συχνά τα εξής λόℽια: «Να αℽαℼούμε μωρέ τον Χριστό. Τον Χριστό❕» Αυτή η φράση είναι όλη η ουσία και το κέντρο της ℼνευματικής ζωής μας. ℾια την ℼροσευχή συμβούλευε: «Με αναστεναℽμούς…, με αναστεναℽμούς να ℼροσευχόμαστε στον Κύριό μας❕»

Μαρτυρία Μακαριστού Κοσμά Μητροℼολίτη Αιτωλίας και Ακαρνανίας

Γέρων Νεόφυτος Καυσοκαλύβια.!. Για τον άγιο Πορφύριο.


Ο Άγιος Πορφύριος κάποτε είπε:Η ψυχή γεμίζει μόνο με το Χριστό, αλλιώς γεμίζει με τα πάθη.!.Όταν είσαι άδειος, τότε έρχονται χίλια δυο, αλλά και το γεμίζουν:Ζήλειες,μισή,ανία, μελαγχολία, αντίδραση, κοσμικό φρόνημα,κοσμικές χαρές.!.Ο Άγιος Πορφύριος μας λέει:Να γεμίζουμε την ψυχή μας, με τον Χριστό, για να μην την έχουμε άδεια.!.Στην ζωή σου, αγαπητό μου παιδί, μας λέει ο Άγιος Πορφύριος:Να κάνεις καλοσύνες.!. Ο,τι καλό σου περνάει από το χέρι σου, να το κάνεις.!. Ανάγκες έχουμε όλοι.!. Είδες, όταν σε εξυπηρετεί κάποιος, πως ξεκουράζεσαι.!.Ο Θεός είναι για μας καταφύγιο και δύναμη, βοήθεια σε θλίψεις που εύκολα βρίσκονται. Γι αυτό δεν θα φοβηθούμε, κι αν σαλευτεί η γη,κι αν τα βουνά βουλιάξουν στην καρδιά της θάλασσας....Όσο αξίζει μια ψυχή.!. Αγαπητοί μου αδελφοί.!. Δεν αξίζει ο κόσμος όλος.!. Γέρων Νεόφυτος Καυσοκαλύβια.!.


Άγιος Πορφύριος «Αν δεν φύγεις από κει θα τρελαθείς»~Μαρτυρία Π. Χ.


Άγιος Πορφύριος «Αν δεν φύγεις από κει θα τρελαθείς»
~Μαρτυρία Π. Χ.

«Όταν ήμουν στα νειάτα μου κατηχητής, είχα ένα κατηχητόπουλο που το έλεγαν Δημήτρη. Προερχόταν από χριστιανική οικογένεια και ήταν πολύ καλό παιδί και καλός χριστιανός. Τον αγαπούσα πολύ, αλλά είχε πολλές ανησυχίες πνευματικές.

Τα χρόνια πέρασαν, τέλειωσα το Πανεπιστήμιο, παντρεύτηκα και έχασα τα ίχνη του. Κάποια μέρα γυρίζοντας από την δουλειά μου τον συνάντησα στο λεωφορείο. Χαρήκαμε και οι δύο πολύ. Τον ρώτησα με τι ασχολείται και μου είπε ότι σπουδάζει στο Πανεπιστήμιο, στο 2ο ή 3ο έτος (δεν ενθυμούμαι καλά), και ότι ήταν οπαδός του γκουρού Μαχαράτσι και κάνει αυτοσυγκέντρωση και τα άλλα που κάνουν οπαδοί τέτοιων δοξασιών. Στενοχωρήθηκα πολύ και του πρότεινα να πάμε να συναντήσουμε τον γέροντα Πορφύριο (ήταν δεκαετία του ’80), αφού προηγουμένως του εξήγησα μερικά πράγματα γι’ αυτόν. Συμφώνησε, με τον όρο ότι κάποια στιγμή θα πήγαινα κι εγώ, έστω μια φορά, σε κάποια από τις συναντήσεις που έκαναν οι οπαδοί αυτού του γκουρού, κάπου στον Λυκαβηττό.

Στην συνέχεια, μετά από λίγες μέρες, επισκεφθήκαμε τον π. Πορφύριο, που τότε ζούσε στο Μοναστήρι του στο Μήλεσι Ωρωπού. Στην συνάντηση εκείνη, που παραβρέθηκα κι εγώ, ο π. Πορφύριος τον ρωτούσε διάφορα πράγματα για το τι κάνει, πώς προσεύχεται, πώς κάνει αυτοσυγκέντρωση, αν βλέπη “φώτα” κλπ. κι αυτός απαντούσε διάφορα. Του είπε ότι αυτά που κάνει δεν είναι καλά και ν’ απομακρυνθή από εκεί. Μάλιστα εκ των υστέρων ο π. Πορφύριος μου είπε ότι αν δεν απομακρυνθή από εκεί, κινδυνεύει να τρελλαθή. Επίσης μου είπε ότι σε κάποια από αυτά που τον ρωτούσε, δεν του έλεγε την αλήθεια.

Αργότερα ο Δημήτρης μου ζήτησε να πάω κι εγώ σε μια συγκέντρωσή τους, πράγμα που έγινε, αφού προηγουμένως πήρα ευλογία από τον π. Πορφύριο. Φθάνοντας στον Λυκαβηττό, σε μια αίθουσα που είχαν, συνάντησα πολύ κόσμο, άνδρες, γυναίκες, παιδιά, γέρους, νέους, έγκυες γυναίκες κλπ. Αφού βγάλαμε τα παπούτσια μας, μπήκαμε σε μια μεγάλη αίθουσα, στον ένα τοίχο της οποίας υπήρχαν δύο πολύ μεγάλες φωτογραφίες του γκουρού και μπροστά σε κάθε φωτογραφία έκαιγε μια μεγάλη λαμπάδα. Ανάμεσα στις δύο λαμπάδες υπήρχε ένα βάθρο και επάνω του ένα γραφείο. Όλοι οι άνθρωποι ήμασταν όρθιοι (δεν υπήρχαν καρέκλες). Εγώ στάθηκα πλάι σ’ έναν τοίχο και περίμενα να δω τι θα γίνη, ενώ μυστικά έλεγα την ευχή του Ιησού και παρακαλούσα τον γέροντα Πορφύριο για συμπαράσταση· ήξερα ότι και “βλέπει και ακούει”.

Ανέβηκε κάποιος στο βάθρο και είπε μερικά λόγια για τον γκουρού και στην συνέχεια μας ανακοίνωσε ότι κάποιος (προϊστάμενος πιστεύω), μόλις είχε επιστρέψει από την Ιταλία, όπου τον είχε συναντήσει και έφερνε τις “ευλογίες” και τα νέα του. Πράγματι σε λίγο μπήκε ένας κύριος γύρω στα σαράντα και είπε πρώτα να γονατίσουμε όλοι και να “προσευχηθούμε” στον γκουρού και μετά θα μας έλεγε τα νέα του. Όλοι στην αίθουσα γονάτισαν, εκτός από εμένα που στεκόμουν όρθιος λέγοντας μυστικώς την ευχή και παρακαλώντας τον γέροντα Πορφύριο. Το γονάτισμα θα κράτησε 5 έως 10 λεπτά, κατά την διάρκεια των οποίων ο ομιλητής κατά καιρούς μου έριχνε κάποιες ματιές. Όταν σηκώθηκαν από το γονάτισμα όλοι, ο κύριος που με κοίταζε και που θα μας έλεγε τα νέα του γκουρού, κάτι είπε σε κάποιον διπλανό του κι έφυγε. Ο διπλανός του πήρε τον λόγο και είπε ότι ο κύριος τάδε (ο παρ’ ολίγον ομιλητής) ήταν πολύ κουρασμένος από το ταξίδι στην Ιταλία και δεν θα μας μιλούσε απόψε, αλλά κάποια άλλη φορά. Έτσι έληξε και διαλύθηκε η συγκέντρωση. Ο Θεός δια των ευχών του αγίου Πορφυρίου είχε κάνει το θαύμα του και δεν επέτρεψε στον άνθρωπο αυτόν να πη (τουλάχιστον εκείνη την φορά) τις πλάνες του.

Στην συνέχεια απομακρυνθήκαμε ο Δημήτρης κι εγώ, ο ένας από τον άλλο, κι έχασα πάλι τα ίχνη του. Αργότερα έμαθα ότι και οι γονείς του Δημήτρη πήγαν και συμβουλεύτηκαν τον π. Πορφύριο για το παιδί τους, αλλά απ’ όσο γνωρίζω, δεν ακολούθησαν τις συμβουλές του ώστε να βοηθηθή το παιδί τους. Τελικά, μετά από μερικά χρόνια έμαθα ότι ο Δημήτρης είχε εγκαταλείψει τα πάντα (γκουρού, σπουδές, αναζητήσεις κλπ.) και νοσηλευόταν κάπου με ψυχοφάρμακα, έχοντας τρελλαθεί, όπως είχε προείπει ο άγιος Πορφύριος».

Από το βιβλίο: «Ο Όσιος Πορφύριος (Μαρτυρίες – Διηγήσεις – Νουθεσίες)». Α’. Μαρτυρίες. Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη», σελ. 121.

ΕΚΤΥΠΩΤΕΡΟΝ.



«Ο θάνατος είναι μία γέφυρα που θα μας πάει στον Χριστό.
Μόλις κλείσουμε τα μάτια μας, θα τ’ ανοίξουμε στην αιωνιότητα.
Θα παρουσιαστούμε μπροστά στον Χριστό.
Στην άλλη ζωή θα ζούμε “εκτυπώτερον” τη χάρη του Θεού.»

— Όσιος Θεόδωρος ο Σαββαΐτης

Η λέξη «εκτυπώτερον» είναι παλαιά πατερική και σημαίνει «περισσότερο ζωντανά, πιο καθαρά, πιο έντονα».

(ανάρτηση από Ιερά Μονή Βομβοκούς Ναυπακτίας)

Άμα ήταν κανένας πολύ μελαγχολικός ο όσιος Πορφύριος του έλεγε:«Άμα ήταν κανένας πολύ μελαγχολικός ο όσιος Πορφύριος τού έλεγε:


Άμα ήταν κανένας πολύ μελαγχολικός ο όσιος Πορφύριος του έλεγε:
«Άμα ήταν κανένας πολύ μελαγχολικός ο όσιος Πορφύριος τού έλεγε:

– Σ’ αρέσουν τα ποιήματα, παιδί μου; Πάμε στο δάσος, στα πεύκα, να κάνουμε μια βόλτα.

Να δούμε το δάσος, να δούμε όλα τα ωραία της γης.

Αφού ο Θεός «τα εποίησεν όλα τα ωραία της γης, και θέρος και έαρ», που λέει ο προφήτης Δαυίδ.

Κι εκεί που ήτανε με τον νεαρό, που ήτανε μελαγχολικός και ο οποίος είχε φοβερό ορθολογισμό και δεν μπορούσε να πιστέψει, του λέει:

– Ο Χριστός, παιδί μου, δίπλα σου είναι, εσύ Τον γυρεύεις, αλλά έχεις φοβερό ορθολογισμό και δεν Τον αφήνεις να μπει».

Άκου, τώρα, τι του είπε!

Δεν το κατάλαβε. Αφού το ‘πε αυτό (ο Άγιος Πορφύριος), ισχύει!

– Αλλά πού θα πάει»; του λέει. Γύρω-γύρω σε φέρνει. Γύρω-γύρω σε φέρνει!

«Ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω», 3 κεφάλαιο της Αποκαλύψεως.

– Γύρω-γύρω σε φέρνει!

Βγήκαν εκεί, είπανε διάφορα, και του λέει ο Γέροντας:

– Άκου, τώρα, μωρέ! Να σου πω και κάτι ωραία ποιήματα, ξεχασμένα.

Τώρα μου ‘ρθαν».

Και τού’πε… τού’πε… τού’πε…. (τα ποίηματα του, τού έλεγε· αυτά που είχε γράψει ο μελαγχολικός νέος).

Ο άλλος άλλος κοίταζε.

– Πού τα βρήκες, Γέροντα, αυτά;

– Εγώ δεν τα βρήκα.

Εσύ τα ‘χες κλειδώσει σ’ ένα τραπεζάκι χρόνια σ’ ένα συρτάρι, και τα έχεις ξεχάσει.

Γιατί έπεσες στη μελαγχολία και βρήκες δουλειά να κάνεις.

Αυτά δικά σου είναι βρε.

Εκεί γράφεις στην πρώτη σελίδα, στο άλλο…».

Ο Γέροντας τα έβλεπε μπροστά του, σαν τηλεόραση. Και καλύτερα, ακόμα. Αυτά. Και τι έκανε; Άρχισε και έκλαιγε ο άλλος. Σου λέει… «Του τα ‘πε όλα απ’ έξω τα ποιήματα»!

– Υπάρχει και Θεούλης, παιδί μου. Ο Χριστός, ο αφέντης. Ο αφέντης ο Χριστός, του λέει. Ο αφέντης!

Αυτόν χρειαζόμαστε, παιδιά!

Και σήμερα στην πατρίδα μας, γιατί έχουμε πρόβλημα; Το λένε οι σύγχρονοι Γεροντάδες κι οι πνευματικοί άνθρωποι.

Γιατί αφήσαμε την πίστη. Την πίστη στο Χριστό.

Την πίστη στον Χριστό!

Την εμπιστοσύνη στον Χριστό! Άμα έχεις εμπιστοσύνη στον αφέντη τον Χριστό, δεν φοβάσαι τίποτα.

Το πολύ-πολύ να πεθάνεις!

(Αλλά δεν υπάρχει θάνατος!)


Είναι αυτό που συχνά έλεγε ο Γέροντας, τον λόγο του Κυρίου: «Ο πιστεύων εις εμέ, αν αποθάνη ζήσεται».

«Αυτός που πιστεύει σε μένα, και να πεθάνει ακόμα, θα ζήσει».

«Δεν υπάρχει θάνατος. Ο θάνατος είναι το άνοιγμα μιας πόρτας. Να μπει από ‘να δωμάτιο στο άλλο», έλεγε πάλι ο Γέροντας.

Τι μεγάλα πράγματα!

Λοιπόν. Άρχισε μετά απ’ αυτά το παιδάκι κι έκλαιγε, έκλαιγε, έκλαιγε!

Και μπήκε, με τη βοήθεια του Γέροντα και τις προσευχές, τις αμέτρητες προσευχές του, μπήκε στην πίστη.

Και γλύτωσε από την μελαγχολία.

Γλύτωσε απ’ όλα αυτά τα βασανάκια και τη νόσο του αιώνα μας, που ‘ναι αξόδευτη αγάπη.

Αξόδευτη αγάπη είναι αυτό!

Γλυκέ Άγιε Γέροντα Πορφύριε…. Πρέσβευε υπέρ ημών των αμαρτωλών.»

Πατήρ Ανανίας Κουστένης



Μετεωρίτικοι Στοχασμοί 41



*"Ὁ Γκρινιάρης Βασίλης"* 

τοῦ Ἀρχιμ. Βαρλαὰμ Μετεωρίτου 

Ὁ Βασίλης ἦταν γνωστὸς σὲ ὅλη τὴ γειτονιὰ γιὰ τὴ γκρίνια του. Πάντα βρισκόταν κάτι νὰ μουρμουρίσει: ὁ καιρός, οἱ τιμές, τὰ παιδιὰ ποὺ φωνάζουν. 
"Πάλι βροχή! Πάλι σκουπίδια στὸ δρόμο! Πάλι θόρυβος!" γόγγυζε κάθε πρωὶ ἀπὸ τὸ μπαλκόνι του. 
Μιὰ χειμωνιάτικη νύχτα, ἡ γειτόνισσα κυρα-Ἑλένη, ἡλικιωμένη καὶ μόνη, ἀρρώστησε βαριά. Κανεὶς δὲν τὸ πρόσεξε. 
Ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Βασίλη. 
Χωρὶς λόγια, ἄφησε τὴ δική του ζεστασιὰ καὶ πέρασε ὅλη τὴ νύχτα δίπλα της. Τῆς ἔφερε νερό, σκέπασμα, φάρμακα. Στὰ χαράματα, τὴν πῆγε στὸ νοσοκομεῖο. 
"Γκρινιάρης εἶναι," ψιθύρισαν οἱ γείτονες, "ἀλλὰ ἡ καρδιά του εἶναι χρυσάφι." 
Ὁ Βασίλης συνέχισε νὰ γκρινιάζει κάθε μέρα. Ἀλλὰ ὅλοι πλέον γνώριζαν: πίσω ἀπὸ τὰ μοῦτρα, κρυβόταν μιὰ ψυχὴ γεμάτη ἀγάπη. 

*Ἠθικὸ Δίδαγμα:*
Μὴν κρίνεις τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὰ λόγια του, ἀλλὰ ἀπὸ τὶς πράξεις του. Ἡ ἀληθινὴ καλοσύνη δὲν χρειάζεται φανφάρες.

2 Δεκεμβρίου εορτάζει ο Όσιος Γέρων Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης+



"Εγώ τούς θυμιάζω και εκείνοι δέν υποκλίνονται.
Λέω «στώμεν καλώς» 
και αυτοί κάθονται.
Τούς ευλογώ και εκείνοι κουβεντιάζουν.
Και το τραγικότερο; λέω 
«πίετε εξ αυτού πάντες» 
καί προσέρχονται στη Θεία Κοινωνία ελάχιστοι.
Πόνος μεγάλος γιά τον ιερέα.
Ήρθες στην εκκλησία και έχασες το σπουδαιότερο, το Δώρο, το πάν!
Και έμεινες με το αντίδωρο...

Ξέρεις, βρε Γιωργάκη, τι είναι  «το Άγιο Θυσιαστήριο;»
Ό,τι πολυτιμότερο επί της γής.
Εδώ κατεβαίνει ο Χριστός, 
το Άγιο Πνεύμα παρόν, οι άγγελοι τριγύρω.
Φοβερό θέαμα!
Εγώ πολλές φορές φοβόμουνα να ακουμπήσω 
τα χέρια μου επάνω 
στην Αγία Τράπεζα. 
Και σ’ αυτό το θαύμα μπροστά, να ακούς τους πιστούς να ψιθυρίζουν γιά πεζά θέματα, να μή βιώνουν το μοναδικό γεγονός.
Όπως στέκεται ο ιερέας πρέπει να στέκεται και ο πιστός. Συγκεντρωμένος.
Απόλυτα παραδομένος 
στο Θεό.
Αυτή την ώρα δέν είμαστε στη γη. «Οι τα χερουβείμ εικονίζοντες» είμαστε στον ουρανό, μπροστά στην Αγία Τριάδα.
Χωρίς «βιοτική μέριμνα».
Είμαστε όλοι ιερουργοί…

"Πω, πω, πω! Τι μάς αξιώνει 
ο Θεός να ζούμε!
Εάν πιστεύουμε ότι μπροστά μας τελεσιουργείται η Μεγάλη Θυσία, θα πρέπει 
να στεκόμαστε «μετά φόβου Θεού».
Να κλαίμε από ευτυχία που 
ο ίδιος ο Θεός κατέρχεται 
και θυσιάζεται από αγάπη 
για εμάς.
Εάν δέν τα πιστεύουμε, γιατί ερχόμαστε στην Εκκλησία;
Ποιόν κοροϊδεύουμε;
Πιο συνεπείς είναι αυτοί 
που δέν μπαίνουν στο ναό...
Στην εκκλησία σιωπούμε, συγκεντρωνόμαστε και μιλάμε στο Θεό.
-Τα κατάλαβες αυτά πού λέω; Εάν ναί, έχεις ευθύνη να ευαισθητοποιείς και τους άλλους αδελφούς μας, πού αγνοούν τα τελεσιουργούμενα φρικτά μυστήρια."

2 Δεκεμβρίου εορτάζει ο Όσιος Γέρων Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης+

Την ευχή του νά έχουμε...

Γράφει η Μάρω Σιδέρη για τον Άγιο Πορφύριο.



Γράφει η Μάρω Σιδέρη για τον Άγιο Πορφύριο+
Κοιτάζω και ξανακοιτάζω την εικόνα του Γέροντα Πορφυρίου- του Αγίου Πορφυρίου, όπως ακούω να τον λένε οι πιστοί ολόγυρά μου. Κοιτάζω την αγιογραφία του με το φωτοστέφανο και νοιώθω ανόητη. Θεέ μου πόσο ανόητη! Ήταν Άγιος λοιπόν εκείνος ο γέροντας που με υποδεχόταν χωρίς να μιλά όταν έμπαινα στο κελάκι του τρομαγμένη; Ήταν άγιος εκείνο το γλυκό, υπομονετικό γεροντάκι που σεβάστηκε πάντα την άρνησή μου να ακούω συμβουλές τύπου Κατηχητικού και δε μου έδωσε ποτέ καμιά τέτοια συμβουλή; Ήταν Άγιος λοιπόν! Κι εγώ νοιώθω ανόητη γιατί πάντα ήξερα ότι ήταν Άγιος, κι όμως τον φοβόμουν. Ένα παιδί ήμουν όταν τον γνώρισα, με όλα τα θέματα που έχει ένα παιδί που μπαίνει σε μια άγρια μαύρη εφηβεία. Ένα παιδί, μεγαλωμένο με χριστιανικές αρχές που όμως ήθελε να τις γκρεμίσει γιατί δεν του άρεσαν, δεν το ικανοποιούσαν, το καταπίεζαν. Τέτοιο παιδί ήμουν όταν γνώρισα το Γέροντα, γι’ αυτό και καταπιεζόμουν όταν έπρεπε να ακολουθήσω την οικογένειά μου που λαχταρούσε να τον επισκεφτεί. Εκείνα τα Κυριακάτικα μεσημέρια όταν έπρεπε να βγάλω τα αγαπημένα μου τζιν και να φορέσω τη φούστα για να πάω να του φιλήσω το χέρι με εξόργιζαν. Τη θυμάμαι αυτή την οργή που έσκαγε μέσα μου σιωπηλά – γιατί δεν τολμούσα να πω ότι δεν ήθελα να τον δω. Δεν τολμούσα γιατί μέσα μου ήξερα ότι ήταν Άγιος- πώς να αρνηθώ την ευχή ενός τέτοιου ανθρώπου; Κι από την άλλη τον φοβόμουν που ήταν Άγιος. Στην αρχή φοβόμουν γιατί ένοιωθα ότι ήξερε τις σκέψεις και τις πράξεις μου και έτρεμα μην τις αποκάλυπτε στη μαμά μου… Κι όταν κατάλαβα ότι δεν αποκάλυπτε τίποτα, πάλι τον φοβόμουν γιατί πίστευα ότι με έκρινε για όσα είχα κάνει, όσα είχα πει, για ότι ήμουν, ότι δε με ενέκρινε για φιλαράκι του – και γιατί να το έκανε άλλωστε; Είχε ήδη εγκρίνει για φιλαράκια του την αδερφή μου, τη μαμά μου, το μπαμπά μου. Σ’ εκείνους μιλούσε, τους καλωσόριζε, τους έδινε το σταυρό που κρατούσε στο χέρι να τον φιλήσουν. Σε μένα δεν το έκανε… δεν άπλωνε το χέρι να του το φιλήσω… πλησίαζα μόνη μου, τρομαγμένη, καταπιέζοντας τον εαυτό μου να το κάνω και πάντα έφευγα με τρόμο ότι δεν με είχε δεχτεί. Ώσπου ένα μεσημέρι Σαββάτου , η μαμά μου ζήτησε επιτακτικά να ετοιμαστώ για να πάμε στο Γέροντα. Ήθελα να της πω ότι δεν ήθελα να έρθω μα δεν τόλμησα. Κι έτσι φώναξα ότι ήθελα να έρθω με το παντελόνι. Η μαμά μου ήταν ανένδοτη κι έτσι μπήκα οργισμένη στο δωμάτιό μου και πίσω από την ασφάλεια της μοναξιάς μου τον έβρισα. Τον έβρισα τόσο, που μετά από τόσα χρόνια ακόμα ντρέπομαι για όσα είπα μονάχη στο δωμάτιό μου. Μετά, βγήκα φορώντας τη φούστα μου, μπήκα στο αυτοκίνητο, σιωπηλή και πάντα με την ίδια οργή μέσα μου. Όταν φτάσαμε στο κελάκι του, μπήκαμε όλοι μέσα – εγώ απλά τυπικά θα του φιλούσα το χέρι και θα έφευγα τρέχοντας έξω. Εκείνο το απόγευμα ήταν η πρώτη φορά που με χαιρέτησε με το όνομά μου. Έλα Μάρω μου είπε και μου άπλωσε το χέρι. Θεέ μου πόσο μου άρεσε που άκουσα τη φωνή του να με λέει όπως με φώναζαν οι φίλοι μου! Και πόση ανακούφιση αισθάνθηκα, με την υποδοχή του! Ασφαλώς για να με υποδεχτεί έτσι για πρώτη φορά, ενώ εγώ είχα ξεσπάσει εναντίον του στο δωμάτιό μου, μάλλον δεν ήταν Άγιος. Μάλλον δεν ήξερε τι είχα πει…

Κι εκεί που πήγα μια ανάσα ανακούφισης τον άκουσα να μου λέει στοργικά- πολύ στοργικά: Μάρω θα μπορούσες να βγεις λίγο έξω, για να μιλήσω στη μητέρα σου;

Καλύτερα να άνοιγε η γη να με καταπιεί εκείνη την ώρα! Ήμουν σίγουρη ότι, ως Άγιος, όχι μόνο είχε ακούσει όλα όσα είχα ψιθυρίσει, αλλά θα τα έλεγε όλα στη μαμά μου! Βγήκα με την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή κι όση ώρα περίμενα απ έξω είχα ετοιμάσει στη σκέψη μου την άμυνά μου: είχα φορτώσει κι ήμουν έτοιμη για μάχη! Κι όμως καμιά μάχη δε συνέβη. Δεν ξέρω τι της είπε, ξέρω όμως ότι όταν βγήκε από το κελάκι η μαμά μου μού ζήτησε συγγνώμη χωρίς να μου εξηγήσει γιατί. Ξέρω ακόμα ότι δεν μου επέβαλε ποτέ ξανά να πάω μαζί τους στο Γέροντα. Μόνη μου πήγαινα, από ντροπή, γιατί δεν άντεχα στην ιδέα ότι δεν ήθελα να πάω, γιατί ζήλευα τη σχέση που είχε η αδερφή μου μαζί του κι ας μην τον πήγαινα! Ήθελα να τον αγαπάω κι ας μην τον αγαπούσα. Ήθελα να ένοιωθα την ευλογία του κι ας μην την ένοιωθα! Ήθελα να με θεωρήσει φιλαράκι του κι ας μην αισθανόμουν ότι ήταν δικός μου φίλος. Έπρεπε να βγω από το σκοτάδι της εφηβείας μου για να καταλάβω με ντροπή ότι εκείνος με είχε αποδεχτεί, έτσι όπως ήμουν. Κατάλαβα πως όταν δεν μου άπλωνε το χέρι να το φιλήσω, το έκανε όχι από αποδοκιμασία αλλά από αποδοχή. Στη μεταξύ μας σχέση εκείνος ήταν ο ειλικρινής κι εγώ η ψεύτικη. Εγώ πλησίαζα κι ας μην ήθελα, εκείνος όμως δεν άπλωνε το χέρι επειδή σεβόταν το φόβο και την αντίδρασή μου. Εγώ καταπίεζα τη Μάρω, ενώ εκείνος την αποδεχόταν κι έκανε αυτό που η Μάρω ήθελε… Ακόμα και την οργή μου εκείνος την ερμήνευε σαν προσευχή. Δε μου έκανε καμιά νύξη για το Χριστό, δε μου έδωσε καμιά συμβουλή, δε μου μίλησε για θαύματα για να με πείσει. Κι όμως ξέρω πια ότι αυτή η σιωπή ήταν η πιο τρανή απόδειξη ότι με είχε αποδεχτεί σα φιλαράκι του, έτσι όπως ήμουν. Ίσως γι’ αυτό ήταν ο μόνος που δεν αντέδρασε όταν πέρασα στη Θεολογία. Όλοι οι άλλοι, φίλοι συγγενείς θορυβήθηκαν: Η Μάρω στη Θεολογία? Ακόμα κι εγώ η ίδια δεν ήξερα γιατί είχα βάλει τη Θεολογία ως πρώτη επιλογή. Εκείνος όμως δεν είπε τίποτα. Ούτε με συνεχάρη, ούτε θριαμβολόγησε. Κράτησε την ίδια σιωπηλή, ξεκάθαρη στάση που επιθυμούσε η ψυχή μου. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι βλέποντας το αγρίμι μέσα μου, με ανέθεσε απευθείας στο Θεό κι αυτό είναι για μένα η μεγαλύτερη απόδειξη ότι με ένοιωθε φιλαράκι του…

Αυτή τη σχέση την παθιασμένη την είχα με το Γέροντα ως το τέλος. Εγώ δε μαλάκωσα ποτέ κι εκείνος δεχόταν πάντα την ορμή μου σαν δείγμα αγάπης. Τον ξαναπρόσβαλα το Γέροντα, άλλη μια φορά και πάλι πίσω από την πλάτη του – ως γνήσια θρασύδειλη! Πάλι Σάββατο ήταν κι εγώ ήμουν φοιτήτρια πια και είχα εξεταστική. Τη Δευτέρα έδινα μάθημα και στις 9 το βράδυ του Σαββάτου έμαθα ότι είχα διαβάσει λάθος ύλη. Πανικοβλήθηκα κι όταν η μαμά μου προσπαθώντας να με ηρεμήσει μου είπε «Βρε τι σκας? Αφού έχεις το Γέροντα!», εγώ έγινα ηφαίστειο που έσκασε: «Δε μας παρατάς με το Γέροντά σου! Τι να μου κάνει τωρα ο Γέροντας;» Εκείνη την ώρα χτύπησε το τηλέφωνο κι όταν άκουσα τη μαμά μου να λέει: Γέροντα!… ναι εδώ είναι η Μάρω. Δίπλα μου!» ήθελα να έχει το πάτωμα μια καταπακτή για να χωθώ μέσα! Σα βρεμένο γατί πήρα το ακουστικό και η φωνή μου που τόσο σθεντόρια τον είχε αμφισβητήσει, τώρα είχε γίνει ψίθυρος. Την απορία του δε θα την ξεχάσω ποτέ: «Άραγε, ποια από τις δυο σας με επικαλέστηκε στ’ αλήθεια;» με ρώτησε, σα να ήθελε να με διαβεβαιώσει ότι εκείνος ως Άγιος δεν άκουγε λόγια του στόματος αλλά της ψυχής… «θα μπορούσες να έρθεις αύριο να διαβάσεις εδώ;» με ρώτησε με μια ευγένεια που όμοιά της δεν έχω συναντήσει. Είπα ναι, όλο ντροπή και χωρίς άλλα λόγια έκλεισε το τηλέφωνο. Το άλλο πρωί στις 7 ήμουν με τους γονείς μου στη Μαλακάσα. Ο Γέροντας είχε δώσει εντολή να ανοίξουν ένα γραφείο για να περιμένω- κι ας είχε λειτουργία στο Ναό. Εκείνος με αποδεχόταν όπως ήμουν… Όταν με δέχτηκε στο κελάκι, μετά τις 10, πάλι δεν είχε πολλά λόγια: «Αχ και να πίστευες λίγο! 10 θα έγραφες!» μου είπε απαλά κι άνοιξε το βιβλίο τέσσερις φορές. «δεν πειράζει όμως. Και το 5 καλό είναι!»

Από τα τέσσερα θέματα διάβασα τα δύο. Τα άλλα τα βρήκα ανούσια και χαζά! Έπεσαν και τα τέσσερα κι εγώ πήρα 5! Καλό ήταν! Καλό μου έκανε! Άλλωστε πάντα με το Γέροντα 5 έπαιρνα. Το παραπάνω δεν το αντέχω, ούτε το αξίζω και το ξέρω. Μου αρκεί όμως αυτό το 5… με κάνει να νοιώθω ότι τον έχω κοντά μου κι αυτό μου αρκεί. Όσο για το ότι είναι Άγιος; Το ξέρω μα δε το αντέχει το μυαλό μου… ο γέροντας ήταν άγιος πάντα , μόνο ένας Άγιος θα άντεχε κάποιαν σαν εμένα. Για μένα είναι Άγιος μα παραμένει ο Γέροντας, ο δικός μου Γέροντας, αυτός που χρησιμοποιεί την απιστία και τον εγωισμό και την αμφιβολία μου ως μέσα για να επικοινωνήσει μαζί μου. Είναι ο Γέροντας που δε με μάλωσε ποτέ, δε με κολάκεψε ποτέ, δε με εγκατέλειψε ποτέ μα μόνο με τα εντελώς απαραίτητα λόγια. Είναι ο Γέροντας που δε μου απαντά όταν απευθύνομαι σ’ αυτόν από υποκριτικό καθωσπρεπισμό και που με καλωσορίζει πάντα όταν του μιλάω απλά ως Μάρω…


Ο σημερινὸς τολμηρὸς φύλακας τοῦ Φρέατος, ὁ πατὴρ Ἰουστίνος.


Ο σημερινὸς τολμηρὸς φύλακας τοῦ Φρέατος, ὁ πατὴρ Ἰουστίνος μέχρι σήμερα δέχθηκε καί αυτός πάνω από 15 επιθέσεις, που στόχο είχαν να τον σκοτώσουν ή τουλάχιστον να τον εκφοβίσουν ώστε να εγκαταλείψει τον χώρο. «Σ΄όλες τις δυσκολίες που είχα», αναφέρει, «βοηθός μου και προστάτης ήταν πάντοτε ο Άγιος Φιλούμενος. 
Τήν τρίτη φορά πού δέχθηκε ἐπίθεση ὁ π. Ἰουστῖνος, ἦταν ἀπό ἕναν φανατικό Ἑβραῖο πού κρατοῦσε τσεκούρι. Θά σέ σκοτώσω, ὅπως σκότωσα καί τόν ἄλλο, τοῦ εἶπε. Ἦταν ὁ ἴδιος πού σκότωσε τόν π. Φιλούμενο. Ὅμως μέ ἕνα μπρούντζινο μανουάλι ὁ π. Ἰουστῖνος – ἄν καὶ τραυματισμένος – τόν χτύπησε καί τοῦ ἔσπασε τά χέρια, ἔτσι τόν συνέλαβαν. Ὁμολόγησε τόν φόνο, πόσοι ἦταν, πῶς μπῆκαν μέσα καί ἔκανε ἀναπαράσταση τοῦ φόνου.
Ὁ π. Ἰουστίνος, μοῦ εἶπε κάποτε: «Δεσπότη μου, γιὰ νὰ μείνω ἐκεῖ, ἔχω ἕξι σκύλους». Γιὰ τὸν φόβο του ἀπὸ φανατικοὺς Ἑβραίους, ἀπὸ κλέπτες κλπ. Καὶ τὸν ρώτησα: «Πόσους σκύλους εἶχε ὁ πατὴρ Φιλούμενος;» Καὶ μοῦ ἀπάντησε: «Εἶχε τὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» 
Μόρφου Νεόφυτος


Σήμερα είναι η μνήμη ενός από τούς πιο αγαπητούς σε όλους Αγιος....



Αύριο είναι η μνήμη ενός από τούς πιο αγαπητούς σε όλους Αγιος....
Ο Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης.... 
Γιατί είναι τόσο πολύ αγαπητός αυτός ο Άγιος;
Γιατί πολύ απλά ολη τού η ζωή ήταν ένα παραδειγμα καί εμπνευση του πώς θα πορευτείς σωστά.... Μόνο με τον Χριστό... Αυτό το «ενός έστι χρεία» δηλαδή....
Απόφοιτος δημοτικού ο Άγιος Πορφύριος και είχε ζήσει και στα Καυσοκαλύβια και στην Αθήνα, απίστευτες καταστάσεις από πολύ μικρός...
Ένα δικό του απόσπασμα παρακάτω....Όπου γιά μένα είναι ότι πιο γνήσιο και ουσιώδες έχω διαβάσει.....

Να χαίρεσθε όσα μας περιβάλλουν. Όλα μας διδάσκουν και μας οδηγούν στον Θεό. Όλα γύρω μας είναι σταλαγματιές της αγάπης του Θεού. Και τα έμψυχα και τα άψυχα και τα φυτά και τα ζώα και τα πουλιά και τα βουνά και η θάλασσα και το ηλιοβασίλεμα και ο έναστρος ουρανός. Είναι οι μικρές αγάπες, μέσα απ’ τις οποίες φθάνομε στη μεγάλη Αγάπη, τον Χριστό. Τα λουλούδια, για παράδειγμα, έχουν την χάρη τους, μας διδάσκουν με το άρωμά τους, με το μεγαλείο τους. Μας μιλούν για την αγάπη του Θεού. Σκορπούν το άρωμά τους, την ομορφιά τους σε αμαρτωλούς και δικαίους.
Για να γίνει κανείς Χριστιανός, πρέπει να έχει ποιητική ψυχή, πρέπει να γίνει ποιητής. «Χοντρές» ψυχές κοντά Του ο Χριστός δεν θέλει. Ο Χριστιανός, έστω και μόνο όταν αγαπάει, είναι ποιητής, είναι μες στην ποίηση. Την αγάπη ποιητικές καρδιές την ενστερνίζονται, τη βάζουν μέσα στην καρδιά τους, την αγκαλιάζουν, την νιώθουν βαθιά.
Να εκμεταλλεύεσθε τις ωραίες στιγμές. Οι ωραίες στιγμές προδιαθέτουν την ψυχή σε προσευχή, την καθιστούν λεπτή, ευγενική, ποιητική. Ξυπνήστε το πρωί, να δείτε το βασιλιά ήλιο να βγαίνει ολοπόρφυρος απ’ το πέλαγος. Όταν σας ενθουσιάζει ένα ωραίο τοπίο, ένα εκκλησάκι, κάτι ωραίο, να μη μένετε εκεί, να πηγαίνετε πέραν αυτού, να προχωρείτε σε δοξολογία για όλα τα ωραία, για να ζείτε τον μόνον Ωραίον. Όλα είναι άγια, και η θάλασσα και το μπάνιο και το φαγητό. Όλα να τα χαίρεσθε. Όλα μας πλουτίζουν, όλα μας οδηγούν στην μεγάλη Αγάπη, όλα μας οδηγούν στον Χριστό.
Α, τι να σας πω! Αυτό το έζησα, όταν με επισκέφθηκε η Θεία Χάρις στο Άγιον Όρος. Θυμάμαι τ’ αηδόνι να ξελαρυγγιάζεται μες στα δέντρα με τα φτερά του κατά πίσω, για να έχει δύναμη. Πω, πω, πω! Να είχα ένα ποτηράκι με νερό, να του έδινα να πίνει κάθε τόσο, να ξεδιψάει… Γιατί να ξελαρυγγιάζεται τ’ αηδόνι, γιατί; Όμως κι αυτό το χαίρεται το κελάηδημά του, το αισθάνεται, γι’ αυτό ξελαρυγγιάζεται.
Μ’ ενέπνεαν πολύ τα πουλάκια στο δάσος. Να πάτε καμιά μέρα στα Καλλίσια ν’ ακούσετε τ’ αηδόνια. Πέτρινη καρδιά να έχεις, θα συγκινηθείς. Πώς να μην αισθανθείς ότι είσαι μαζί με όλα; Να εμβαθύνετε στο σκοπό τους. Ο σκοπός είναι βαλμένος απ’ τον Πλάστη τους. Η σκοπιμότητα της δημιουργίας δείχνει το μεγαλείο του Θεού και την πρόνοιά Του. Σ’ εμάς τους ανθρώπους εκφράζεται διαφορετικά η σκοπιμότητα του Θεού. Έχομε την ελευθερία, τη λογική....

Την Ευχή του να έχουμε!

Είμαι ο πατήρ Πορφύριος της λέω χαμογελώντας…


Είμαι ο πατήρ Πορφύριος της λέω χαμογελώντας…

Τὰ χρόνια μετὰ τὸν πόλεμο ἦταν πολὺ δύσκολα κι οἱ ἄνθρωποι ἀγωνίζονταν γιὰ νὰ ζήσουν. Ἐγώ, ὅπως σᾶς εἶπα, τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ἤμουν στὴν Πολυκλινική. Πολλὰ περιστατικὰ θυμᾶμαι ἀπ᾿ τὰ χρόνια ἐκεῖνα. Ἀκοῦστε ἕνα ἀπ᾿ αὐτά.

Ἡ ῎Εφη ἦταν δεκαοκτὼ χρονῶν κι ἔμενε τὸ καλοκαίρι μὲ τοὺς γονεῖς της καὶ τὸν ἀδελφὸ της στὸ Μπογιάτι. Εἶχαν περιβόλι μὲ κηπευτικὰ καὶ τὰ πουλοῦσαν. Ἕνα βράδυ ἡ μητέρα τῆς ῎Εφης τὴν ἔστειλε σ’ ἕνα μαγαζάκι ἐκεῖ κοντά, ν’ ἀγοράσει πετρέλαιο γιὰ τὴ λάμπα. Σημειῶστε ὅτι δὲν εἶχαν τότε ρεῦμα. Ἐπιστρέφοντας πρὸς τὸ σπίτι, ἡ ῎Ἐφη συναντάει στὸ δρόμο ἕνα ἀγόρι, συμμαθητή της. Μιλοῦσαν γιὰ τὰ μαθήματα. Τὸ σημεῖο, ὅμως, ποὺ εἶχαν σταματήσει βρισκόταν πίσω ἀπὸ ἕνα φορτηγὸ αὐτοκίνητο. Τὴ στιγμὴ ἐκείνη πέρασε ὁ ἀδελφὸς τῆς Ἔφης καὶ τοὺς εἶδε νὰ κουβεντιάζουν. Τὸ παρεξήγησε, γιατὶ πίστεψε ὅτι πονηρὰ κουβεντιάζουν καὶ τὸ εἶπε στὴ μητέρα τους.

῾Η Ἔφη μᾶς ντροπιάζει, εἶπε, κουβεντιάζει στὸ δρόμο μ’ ἕνα ἀγόρι.

΄Όταν ἔφτασε στὸ σπίτι ἡ Ἔφη, ἡ μητέρα της τὴ μάλωσε πολὺ καὶ τὴν ἔδειρε. Τότε οἱ ἀρχὲς ἦταν πολὺ αὐστηρές. Ἡ Ἔφη πικράθηκε πολύ. Ἐπαναστάτησε γιὰ τὴν ἀδικία καὶ τὴν καχυποψία τοῦ ἀδελφοῦ της.

Τὴν ἄλλη μέρα γύρισε στὸ σπίτι ὁ πατέρας, ποὺ ἔλειπε. Ἐκεῖνος τῆς φέρθηκε διαφορετικά, δηλαδὴ μὲ κατανόηση καὶ καλὸ τρόπο.

-᾿Εγώ, δὲν τὰ πιστεύω αὐτά, τῆς λέει. Ἔλα, πᾶμε νὰ ποτίσουμε τὸ περιβόλι. Ἐσὺ θὰ κάθεσαι καὶ ὅπου βλέπεις πὼς ποτίζεται μιὰ βραγιὰ θά μοῦ λὲς νὰ γυρίζω τὸ νερὸ σ’ ἄλλη βραγιά.

῎Ετσι ἔγινε. Ἡ Ἔφη, ὅμως, δὲν εἶχε κοιμηθεῖ καθόλου τὴν προηγούμενη νύχτα. Ἡ στενοχώρια καὶ ἡ ἀδικία τὴν πνίγανε. Ἀπελπίστηκε κι ἀποφάσισε νὰ θέσει τέρμα στὴ ζωή της. Τὴν ὥρα, λοιπόν, ποὺ ξεκινοῦσαν μὲ τὸν πατέρα της γιὰ τὸ περιβόλι ἔκανε ἕνα σχέδιο. Νὰ πάρει ἕνα γεωργικὸ φάρμακο καὶ τὸ βραδάκι, μετὰ τὸ πότισμα, κρυφὰ νὰ τὸ πιεῖ καὶ νὰ πεθάνει. Σκεφτόταν: «Νὰ δῶ τότε, θὰ μὲ ἀγαποῦν;» Πῆρε λοιπὸν τὸ φάρμακο, τὸ ἔβαλε στὴν τσέπη της καὶ περίμενε νὰ βραδιάσει γιὰ νὰ τὸ πάρει. Δὲν ἄργησε νὰ ἔλθει ἡ δύσκολη ὥρα. Ὁ πατέρας ἀμέριμνος τῆς λέει:

-Πήγαινε στὴν ἄκρη τοῦ περιβολιοῦ νὰ κλείσεις τὸ νερό.

Πῆγε γρήγορα. Ἦταν ἀθέατη. Κανεὶς δὲν ὑπῆρχε γύρω της. Ὁ πατέρας ἀρκετὰ μέτρα μακριὰ κι ἐκείνη τρέχοντας ἔβαλε τὸ χέρι στὴν τσέπη. Ἐκείνη ἀκριβῶς τὴ στιγμὴ ἀκούει βήματα. Δὲν πρόλαβε νὰ κουνηθεῖ κι ἐμφανίζεται μπροστὰ της κάποιος ἄγνωστος ἱερέας. Τὴν χαιρετάει καὶ τῆς λέει:

-῎Εφη μου, ξέρεις πόσο ὡραῖος εἶναι ὁ Παράδεισος! Φῶς, χαρά, ἀγαλλίαση. Ὁ Χριστὸς εἶναι ὅλος φῶς καὶ σκορπάει τὴ χαρὰ καὶ τὴν ἀγαλλίαση σὲ ὅλους. Μᾶς περιμένει στὴν ἄλλη ζωή, γιὰ νὰ μᾶς χαρίσει τὸν παράδεισο. ῾Υπάρχει ὅμως κι ἡ κόλαση, ποὺ εἶναι ὅλο σκοτάδι, λύπη, στενοχώρια, ἀγωνία, κατάθλιψη. Ἂν πάρεις αὐτὸ ποὺ ἔχεις στὴν τσέπη σου, θὰ πᾶς στὴν κόλαση. Πέταξέ το, λοιπόν, γιὰ νὰ μὴν χάσουμε τὴν ὀμορφιὰ τοῦ Παραδείσου.

Ἡ Ἔφη τὰ ἔχασε στὴν ἀρχή, ἀλλὰ μετὰ ἀπὸ λίγο λέει στὸν ἱερέα, ἀφοῦ, χωρὶς νὰ τὸ καταλάβει, εἶχε πετάξει τὸ φάρμακο:

-Περιμένετε νὰ φωνάξω καὶ τὸν πατέρα μου νά σᾶς δεῖ.

Τρέχει μὲς στὸ περιβόλι. Χάθηκε περνώντας τὶς ψηλὲς καλαμποκιές, γιὰ νὰ βρεῖ τὸν πατέρα της. Τὸν βρήκε καὶ τοῦ λέει:

-Πατέρα, ἔλα γρήγορα νὰ δεῖς ἕναν ἱερέα, ποὺ ἦλθε στὴν ἄκρη τοῦ περιβολιοῦ μας.

Ὅταν, ὅμως, φτάσανε στὸ σημεῖο ποὺ ἔπρεπε νὰ περιμένει ὁ ἱερέας, δὲν ὑπῆρχε κανεὶς ἐκεῖ.

Γιὰ πολὺ καιρὸ ἡ Ἔφη δὲν μποροῦσε νὰ ἐξηγήσει ὅλα ὅσα τῆς συνέβησαν ἐκεῖνο τὸ βράδυ. Δὲν μποροῦσε νὰ ἐξηγήσει τὴν ἐξαφάνιση τοῦ ἱερέα. Ἐπιθυμοῦσε νὰ τὸν ξαναβρεῖ. Τῆς εἶχε σώσει τὴ ζωή.

᾿Εν τῷ μεταξύ, κάθε χειμώνα κατέβαιναν στὴν Ἀθήνα ὅλη ἡ οἰκογένεια. Ἡ Ἔφη πήγαινε πολλὲς φορὲς στὴ νονά της, ποὺ ἦταν πολὺ θρῆσκα, κι ἔμενε μεγάλο διάστημα κοντά της. Ἡ νονὰ της συνήθιζε νὰ δέχεται στὸ σπίτι της καὶ νὰ φιλοξενεῖ θεολόγους, ἱερεῖς, μοναχούς. Κάποια φορά, λοιπόν, ποὺ ἡ Ἔφη πῆγε στὴ νονά της, στὸ σαλόνι εἶχε μιὰ ἐπίσκεψη. Ἡ Ἔφη δὲν γνώριζε ποιὸς ἦταν. Ἡ νονὰ σὲ μιὰ στιγμὴ ἔρχεται στὴν κουζίνα καὶ λέει τῆς Ἔφης:

-῎Έφη, ἑτοίμασε γλυκὸ καὶ καφὲ καὶ φέρτα στὸ σαλόνι γιὰ τὸν ἐπισκέπτη.

῾Η Ἔφη τὰ ἑτοίμασε. Καθυστέρησε, ὅμως, λίγο καὶ τὴν ὥρα ποὺ τὰ πήγαινε, ἡ νονὰ τὴν πρόλαβε. Τῆς λέει λοιπόν:

-῎Όχι αὐτὸ τὸ δίσκο. Βάλε τὸν ἀσημένιο, γιατί ἡ ἐπίσκεψη εἶναι ἐπίσημη.

Γύρισε ἡ Ἔφη στὴν κουζίνα, ἄλλαξε τὸ δίσκο καὶ τὸν πῆγε στὸ σαλόνι. Ἀλλὰ τὶ νὰ δεῖ! Πῆγε νὰ τῆς πέσει ὁ δίσκος ἀπ᾿ τὰ χέρια. Βλέπει μπροστὰ της τὸν ἱερέα ποὺ εἶχε ἐμφανιστεῖ ἐκεῖνο τὸ δύσκολο γι᾿ αὐτὴν βράδυ στὸ περιβόλι τους.

-Εἶμαι ὁ πατὴρ Πορφύριος, τῆς λέω χαμογελώντας.

Ἔτσι γνωριστήκαμε μὲ τὴν Ἔφη κι ἀπὸ τότε ἔχουμε μεγάλη φιλία. Ἔκανε οἰκογένεια μὲ πολλὰ παιδιά. Τὴν εὐλόγησε ὁ Θεός. Βλέπετε τί τρόπους μπορεῖ νὰ μεταχειριστεῖ ὁ Θεός, ὅταν θέλει νὰ σώσει ἕναν ἄνθρωπο;

πηγη: http://gerontesmas.com
Παναγία Ιεροσολυμίτισσα blog

Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου 2025

Q: How would you describe worship at an Orthodox Church?“Your legs hurt, your back aches, but your heart rejoices.” ~ Fr. Paul Truebenbach .

ΕΚΔΡΟΜΉ ΜΕ ΒΡΑΖΙΛΙΆΝΟΥΣ.



Διηγείται η ίδια η ξεναγός:

Εκδρομὴ μὲ Βραζιλιάνους

Θυᾶμαι μία μονοήμερη ἐκδρομὴ μὲ Βραζιλιάνους στὴν Κόρινθο, ὅπου ἐπισκεφτήκαμε τὸν ναὸ τοῦ Ἀπόλλωνα καὶ τὸ ἀρχαιολογικό μουσεῖο. Καθὼς ἐπιστρέφαμε καὶ νύχτωνε, κοντὰ στὰ Μέγαρα ὁ Ἅγιος μοῦ εἶπε: «Τώρα, πές τους πὼς θὰ κάνουμε ὅλοι μαζὶ νοερά προσευχή. Πές τους νὰ καθίσουνε ἤρεμα, νὰ σταυρώσουνε τὰ χεράκια τους καὶ γιὰ 10 λεπτὰ νὰ μὴ σκέφτονται ἀπολύτως τίποτα άλλο παρὰ τὰ λόγια τῆς προσευχῆς: “Κύριεεε…, Ἰησοῦ Χριστέ…, ἐλέησόν με».
Ἀφοῦ πέρασαν τὰ 10 λεπτὰ προσευχῆς, περίμενα πάλι νὰ ἀρχίσει ἡ φασαρία, ἀλλὰ κανεὶς δὲν μιλοῦσε. Εἴχανε κάνει ὑπακοὴ στὸν Ἅγιο καὶ εἶχε ἁπλωθεῖ σὲ ὅλο τὸ λεωφορεῖο μία ἀνείπωτη γαλήνη. Σὲ ἀπόλυτη ἡσυχία φτάσαμε στὸ ξενοδοχεῖο τους στὴν Ὁμόνοια καὶ ὅλοι κατέβηκαν ἀπὸ τὴ μπροστινὴ πόρτα, ἀφοῦ πρῶτα αὐθόρμητα ἔσκυψαν καὶ φιλήσανε τὸ χέρι τοῦ Ἁγίου. Τί ἦταν αὐτὸ ποὺ ἔκανε αὐτοὺς τοὺς καθολικούς (καὶ ἴσως καὶ μπλεγμένους μὲ τὴ μαγεία) νά ταπεινωθοῦνε καὶ νὰ καταδεχτοῦνε νὰ πάρουνε εὐλογία ἀπὸ ἕναν ἄγνωστο Ὀρθόδοξο καλογερόπαπα; Ὁ Ἅγιος ἐξέπεμπε τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ, μὲ τὴ προσευχή του, “μίλησε δυνατά” στὶς ψυχὲς αὐτῶν τῶν πλανεμένων ἀνθρώπων.
Τὸ πρωΐ τῆς ἑπόμενης ἡμέρας τοὺς ἀνέβασα στὴν Ἀκρόπολη καὶ τοὺς ξενάγησα στὸν Παρθενώνα, στὸ κορυφαῖο μνημεῖο ὅλου τοῦ κόσμου, διότι παρουσιάζει τέλειες ἁρμονικὲς ἀναλογίες μέχρι καὶ τὴ παραμικρή του λεπτομέρεια. Καὶ αὐτὸ διότι οἱ Ἀθηναῖοι τὰ κάνανε ὅλα μὲ μία ἀπίστευτη μεγαλοφυΐα καὶ μὲ μία πρωτοφανῆ μαθηματικὴ ἀκρίβεια!!! Ὡστόσο οἱ καθολικοὶ εἴχανε ἀλλοῦ τό μυαλό τους, συνεπαρμένοι μὲ τὸν Ἅγιο καὶ μὲ ρωτοῦσαν διαρκῶς νὰ μάθουν περισσότερα γιά τὴ ζωή του. Ἀργὰ τὸ μεσημέρι, καθώς έπιστρέφαμε στὸ ξενοδοχεῖο, στὴ γωνία Πειραιῶς καὶ Ὁμόνοια, καὶ συγκεκριμένα στὸ τελευταῖο φανάρι, τοὺς ἄκουσα νὰ φωνάζουνε, ἀρχικὰ 2-3 Βραζιλιάνοι καὶ μετὰ ὅλοι μαζί. Σηκώ- θηκαν ὄρθιοι και φώναζαν: «Ὄολγκα, Ὄολγκα… ὁ πάντρε ὁ Πορφύριο…! Ὁ πάντρε ὁ Πορφύριο!!!» Γύρισα καὶ τὸν εἶδα πολύ καθαρά. Ὁ Ἅγιος εἶχε ἕνα περπάτημα κάπως τραμπαλιστό. Ἀνοίξαμε το παράθυρο τοῦ λεωφορείου γιὰ νὰ τὸν φωνάξουμε ἀλλὰ δὲν προλάβαμε. Τὸ φανάρι ἔγινε πράσινο καὶ ἀμέσως φύγαμε.
Ἐκεῖνο τὸ βράδυ, ἀργὰ τὴ νύχτα, ὅπως καὶ πολλὲς ἄλλες φορές, μου τηλεφώνησε ὁ Ἅγιος καὶ μὲ ρώτησε:
-Πῶς τὰ πῆγες σήμερα μὲ τοὺς Βραζιλιάνους;
-Πάρα πολύ καλά! Δὲν μποροῦνε νὰ σᾶς ξεχάσουνε! Τί ἔχουνε πάθει; Ὅλη μέρα γιὰ ἐσᾶς μὲ ρωτούσανε. Μάλιστα σᾶς εἴδαμε κοντὰ στὴν Ὁμόνοια καὶ καταενθουσιάστηκαν.
-Ποῦ μέ εἴδατε;
-Ἐκεῖ κοντὰ στὴν Ὁμόνοια.
– Δὲν ἤμουν ἐγώ.
-Πατερούλη μου, τί λέτε; Κάνετε κάποιο λάθος. Σᾶς εἴδαμε ὅλοι…, 45 νοματαῖοι ἤμασταν!
-Παιδί μου…, σήμερα δεν πέρασα καθόλου ἀπὸ κεῖ.
-Πῶς γίνεται αὐτό; Ἀφοῦ κι ἐγὼ σᾶς εἶδα καθαρά! Τί πάθαμε; Ὁμαδικὴ παραίσθηση;
-Δὲν ἤμουν ἐγώ… Παλαιότερα, κι ἄλλοι μοῦ εἴχανε πεῖ μὲ βεβαιότητα ὅτι μὲ εἴδανε κάπου, ἀλλὰ ἐγὼ δὲν ἤμουν ἐκείνη τὴν ὥρα σὲ αὐτό τὸ μέρος.
Κατάλαβα ὅτι αὐτὸ τὸ ἐπέτρεψε ὁ Θεὸς, διότι οἱ Βραζιλιάνοι εἴχανε πολύ μεγάλη ἐπιθυμία νὰ ξαναδοῦνε τὸν Ἅγιο πρὶν φύγουνε γιὰ τὴ χώρα τους καὶ χάρηκαν πολύ. Μακάρι καὶ ἐμεῖς νὰ τὸν λαχταρούσαμε ἔτσι…

***

Συγκλονίζει καρδινάλιο

Μία άλλη φορά πῆγα στὸν Ἔβρο καὶ παρέλαβα μία θρησκευτικὴ ὁμάδα μὲ Ισπανούς τουρίστες ποὺ ἤθελαν νά ἀκολουθήσουν τὰ “βήματα” τοῦ Ἀποστόλου Παύλου κατὰ τὴ δεύτερη περιοδεία του στὴν Ἑλλάδα. Περάσαμε ἀπὸ τοὺς Φιλίππους, ἀπὸ τὴ Θεσσαλονίκη, τὴ Βέροια, τὴν Ἀθήνα καὶ καταλήξαμε λίγες ἡμέρες ἀργότερα στὴν Κόρινθο. Τὸ ἀπόγευμα τῆς ἑπόμενης ἡμέρας ἐπιστρέψαμε πάλι στὴν Ἀθήνα.
Ἦταν Κυριακὴ τῶν Βαΐων καὶ ὁ καθολικὸς ἱερέας μοῦ πρότεινε να δειπνήσουμε ὅλοι μαζί στὸ ἐστιατόριο τοῦ ξενοδοχείου στὴν Ὁμόνοια. Τοῦ ἐξήγησα ὅτι ἐκεῖνο τὸ βράδυ θὰ πήγαινα σὲ ἀγρυπνία στὸν Ἅγ. Γεράσιμο γιὰ νὰ παρακολουθήσω τὴν Ἀκολουθία τοῦ Νυμφίου καὶ μοῦ ζήτησε νὰ ἔρθει καὶ ἐκεῖνος.
Ἦταν καλοπροαίρετος καὶ σὲ ὅλη τὴν Ἀκολουθία στεκότανε ὄρθιος κοντά μου. Ὅλες οἱ αἰσθήσεις του ἦταν τεντωμένες, γιὰ νὰ μὴ χάσει τίποτα ἀπ’ ὅσα διαδραματίζονταν μέσα στὸν μικρὸ Ναό. Ὅταν ὁ Ἅγιος ἔβγαλε τὴν εἰκόνα τοῦ Νυμφίου καὶ μαζὶ μὲ τοὺς ψαλτάδες ψάλανε ὅλοι μαζὶ τὸ «Ἰδοὺ ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτὸς καὶ μακάριος ὁ δοῦλος ὅν εὑρήσει γρηγοροῦντα…» ὁ καρδινάλιος συγκλονίστηκε ὁλόκληρος καὶ ἄρχισε νὰ κλαίει. Στὸ τέλος, ἀργὰ τὴ νύχτα, καθὼς ἔφευγε τὸ ἐκκλησίασμα, ἐμφανῶς “ἀλλοιωμένος”, μοῦ ψέλισε:
-Πῶ, πῶ…, τί συγκλονιστικὸ ἦταν αὐτό; Ωωω, τί ἔπαθα!!! Σὲ παρακαλῶ…, μπορῶ νὰ χαιρετήσω αὐτὸν τὸν ἱερέα;
Πῆγα στὸν Ἅγιο καὶ τοῦ εἶπα:
-Πατερούλη μου, ἕνας καθολικὸς ἱερέας ἐκεῖ ἔξω θέλει νὰ σου μιλήσει.
-Βεβαίως, τὸν θέλω κι ἐγώ…, ἔρχομαι!
Καὶ βλέπω τὸν Ἅγιο νὰ βγαίνει ἀπὸ τὸ Ἱερό, νὰ ἀνοίγει τὰ χέρια του καὶ νά… ἀγκαλιάζονται. Τὸν ἀγκάλιασε, ἐνῶ τὸν ἔβλεπε γιὰ πρώτη φορά! Ἀπὸ διάκριση, ἀποτραβήχτηκα λίγο πιὸ πέρα καὶ τοὺς ἄφησα μόνους. Περίμενα νὰ ζητήσουνε τὴ βοήθειά μου, γιὰ νὰ κάνω τὸν διερμηνέα. Ὅμως, παραδόξως, τοὺς ἔβλεπα νὰ συνομιλοῦνε καὶ νὰ κουνᾶνε τὰ χέρια τους χαρούμενοι! Δὲν πλησίασα. Ἡ περιέργεια δὲν εἶναι καλή. Ὁ καρδινάλιος δὲν γνώριζε καθόλου τὴν ἑλληνικὴ γλώσσα καὶ ὁ Ἅγιος δὲν γνώριζε καθόλου ισπανικά. Ἀποροῦσα πῶς συνομιλούσανε μὲ τόση ἄνεση. Προφανῶς ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ἔκανε τὴ μετάφραση.
Μετὰ ἀπὸ λίγη ὥρα, πῆρα τὸν καθολικὸ ἱερέα καὶ τὸν συνόδευσα ἕως τὸ ξενοδοχεῖο του. Ἦταν ἕνας ἄλλος ἄνθρωπος. Εἶχε μεταμορφωθεῖ μὲ αὐτὰ ποὺ ἔζησε, πού εἶδε καὶ, κυρίως, μὲ αὐτὰ πού ἔνιωσε ἐκεῖνο τὸ βράδυ. Δὲν μιλοῦσε καθόλου. Καὶ ἐγὼ σεβάστηκα τὰ αἰσθήματά του καὶ, ὅση ὥρα περπατούσαμε, δὲν τὸν ἐνόχλησα καθόλου. Μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο ὁ Ἅγιος βοηθοῦσε τοὺς καθολικούς, γιὰ νὰ νιώσουν τὴ μοναδικὴ ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας.
Μία ημέρα, ἕνας καθολικὸς ἱερέας μέσα στὸ λεωφορείο πῆρε τὸ μικρόφωνο καὶ εἶπε:
Ἐκ μέρους τῆς Δυτικῆς ἐκκλησίας, ζητῶ συγγνώμη που ἀπομακρυνθήκαμε ἀπὸ τὴ μητέρα τῶν ἐκκλησιῶν, τὴν Ὀρθοδοξία! Ἡ δική μας θεία Λειτουργία δὲν εἶναι τίποτα μπροστὰ στὸ μεγαλεῖο τῆς Ὀρθόδοξης θείας Λειτουργίας!

Ὄχι φανατισμούς

Ωστόσο εἶχα καὶ δύσκολες περιπτώσεις. Μερικοί τουρίστες, ὑπερασπιζόμενοι τὴ θρησκεία τους, μοῦ “ἐπιτίθονταν” λεκτικὰ καὶ, κάποτε, στεναχωρήθηκα καὶ ρώτησα τὸν Ἅγιο:
-Πατερούλη, αὐτοὶ ἔχουν ἄγνοια. Μοῦ ἐπιτρέπεται νὰ τοὺς μιλῶ γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία;
Ναί, ἰδιαίτερα ὅταν σὲ ρωτᾶνε, ἀλλὰ θὰ τὸ κάνεις, πρόσεξε καλά…, μὲ πολλὴ διάκριση καὶ λεπτότητα. Δὲν θὰ φανατιστεῖς, οὔτε καὶ θὰ τοὺς ἐπιτεθεῖς φραστικά. Μὴ θελήσεις νὰ δείξεις ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἀνώτερη! Ἐὰν ἐρεθίσεις τὴ σκέψη τους, δημιουργοῦνται ἀντιπάθειες καὶ δὲν βοηθιοῦνται. Θέλει προσοχή…
Κατάλαβα πως ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἀλλόθρησκοι ἔπρεπε κυρίως να νιώσουνε τὴν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας μέσα στην ψυχή τους καὶ ὄχι νὰ τοὺς τὴν ἐπιβάλω εγώ. Μόνο τότε θὰ τὴν ἀποδέχονταν!
Διάβαζα συνέχεια τὴν Παλαιὰ καὶ τὴν Καινὴ Διαθήκη καὶ μποροῦσα νὰ ἀπαντήσω σὲ ὅλα ὅσα μοῦ λέγανε, ἀλλὰ φρόντιζα νὰ μὴν τοὺς προσβάλω, ἰδιαίτερα ὅταν εἶχα γκρούπ ποὺ ἦταν ὅλοι ἀνώτατοι ρωμαιοκαθολικοί, ἐπίσκοποι, καρδινάλιοι… κτλ.
Ὁ Ἅγιος μοῦ δίδαξε ὅτι, μὲ τὸν ἐξαγιασμὸ τῆς ψυχῆς μας καὶ ὄχι μὲ τὴ μόρφωση, ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ θὰ βοηθήσει ὅλον τὸν κόσμο γιὰ νὰ σωθεῖ. Οἱ αἱρέσεις καταπολεμοῦνται, ὅταν ἐμεῖς ἁγιασθοῦμεἊν ἀποκτήσουμε ἀληθινή, θυσιαστικὴ ἀγάπη, δηλαδὴ ἄν γίνουμε ἅγιοι… τότε χιλιάδες ἄνθρωποι θὰ σωθοῦνε κοντά μας!
Μαρτυρία Όλγας Βενιζέλου, ξεναγός, Αθήνα
Ο Πάνσοφος Όσιος Πορφύριος. μαρτυρίες Τόμος Α’., σελ 234 – 251, Ἁγιοπαυλίτικο Ἱερό Κελλί Ἁγίων Θεοδώρων, Ἅγιον Ὄρος 2022


Ό Άγιος Πορφύριος σέ νεαρή ηλικία.

ΔΥΣΆΡΕΣΤΗ ΕΊΔΗΣΗ.


" ME BAΘY ΣEBAΣMO KAI KATANYΞH ANAKOINΩNOYME THN EIΣ KYPION EKΔHMIA TOY OΣIOΛOΓIΩTATOY MONAXOY IOYΣTOY, O OΠOIOΣ ANEΠAYΘH EN KYPIΩ.
H EΞOΔIOΣ AKOΛOYΘIA ΘA TEΛEΣTEI THN TPITH 2 ΔEKEMBPIOY 2025 KAI ΩPA 14:00 ΣTON I.N.AΓ.ΠAPAΣKEYHΣ KAΛΛIΠOΛEΩΣ ΠEIPAIΩΣ. 
AIΩNIA H MNHMH AYTOY KAI EIH H OΔOΣ TOY ΦΩTEINH "
- Η ανακοίνωση για την εκδημία του  πολυγραφότατου λόγιου Μοναχού Ιούστου Μπρούσαλη, που είχε γεννηθεί την 15-11-1929 και εφησύχαζε στο Κάθισμα Αγίου Νικολάου που βρίσκεται στον περίβολο της Ιεράς Μονής Κουτλουμουσίου.

Η ψυχή.Αγιος Πορφύριος.



« Η ψυχή είναι ένας κήπος χωρισμένος σε δύο μέρη. Στον μισό φυτρώνουν αγκάθια, στον άλλο μισό λουλούδια· και έχουμε μια δεξαμενή νερού (τις δυνάμεις της ψυχής) με δύο βρύσες και δύο αυλάκια. Η μία κατευθύνει το νερό στα αγκάθια και η άλλη στα λουλούδια. Κάθε φορά μόνο μια βρύση μπορώ ν’ ανοίξω. Αφήνω απότιστα τα αγκάθια και μαραίνονται, ποτίζω τα λουλούδια και ανθίζουν».
Άγιος Πορφύριος 
(Εορτάζει αύριο 2 Δεκεμβρίου)

Από το Βιβλίο Παταπίου μοναχού Καυσοκαλυβίτου. Ο Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης. Η Αγιότητα τον 21ο αιώνα.



«Ἡ ψυχή αγιάζεται και καθαίρεται με τη μελέτη των λόγων των Πατέρων, με την αποστήθιση ψαλμών, αγιογραφικών χωρίων, με την ψαλτική, με την ευχή. Όλα τα άγια βιβλία της Εκκλησίας μας περιέχουν λόγια άγια, ερωτικά προς τον Χριστό μας. Να τα διαβάζεις με χαρά, αγάπη και αγαλλίαση. Όταν δοθείς σ᾿ αυτήν την προσπάθεια με λαχτάρα, ἡ ψυχή σου θα αγιάζεται με τρόπο απαλό, μυστικό, χωρίς να το καταλαβαίνεις».
Από το Βιβλίο Παταπίου μοναχού Καυσοκαλυβίτου. Ο Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης. Η Αγιότητα τον 21ο αιώνα
Εκδοτική παραγωγή : www.eptalofos.gr

ΤΊ ΣΥΜΒΟΛΊΖΕΙ ΤΌ ΩΜΟΦΌΡΙΟ.


Το ωμοφόριο θυμίζει την εικόνα του Καλού Ποιμένα (Χριστού) που σηκώνει στους ώμους Του το χαμένο πρόβατο.Έτσι, δηλώνει ότι ο επίσκοπος οφείλει να μιμηθεί τον Χριστό, να σηκώνει το βάρος του ποιμνίου και να εργάζεται για τη σωτηρία κάθε πιστού.

Φανερώνει ότι ο επίσκοπος έχει την ευθύνη να καθοδηγεί, να προστατεύει και να διδάσκει το ποίμνιο. Είναι το σύμβολο της πνευματικής πατρότητας και αρχηγίας του.

Το ωμοφόριο φοριέται στην αρχή της Λειτουργίας και συνδέεται με την επισκοπική χάρη που δίνεται κατά τη χειροτονία.

Κάθε ωμοφόριο αφηγείται μια ιστορία πίστης και παράδοσης.