Эстонская Апостальская Праваслаўная Царква
| Эстонская апостальская праваслаўная царква | |
|---|---|
| Eesti Apostlik-Õigeusu Kirik | |
| | |
| Асноўная інфармацыя | |
| Аўтаномія | 10 мая 1920 |
| Цэнтр | Талін, Эстонія |
| Рэзідэнцыя Прадстаяцеля | Талін |
| Юрысдыкцыя (тэрыторыя) |
|
| Царква-маці | Канстанцінопальская праваслаўная царква |
| Каляндар | новаюліанскі |
| Колькасць | |
| Епархій | 3 |
Эстонская апостальская праваслаўная царква (эст.: Eesti Apostlik-Õigeusu Kirik) — аўтаномная праваслаўная царква ў юрысдыкцыі Канстанцінопальскага патрыярхату. Ахоплівае тэрыторыю Эстоніі.
Гісторыя
[правіць | правіць зыходнік]У 1817 годзе было заснавана Рэвельскае вікарыяцтва Санкт-Пецярбургскай епархіі.
10 мая 1920 года на супольным пасяджэнні патрыярха Ціхана (Бялавіна), Сінода і Вышэйшага царкоўнага савета Расійскай Праваслаўнай Царквы была прынята пастанова прызнаць Эстонскую Праваслаўную Царкву аўтаномнай, Рэвельская дыяцэзія стала самастойнай.
У верасні 1922 года сабор Эстонскай Апостальскай Праваслаўнай Царквы прыняў пастанову пра зварот да Канстанцінопальскага Патрыярха Мялеція IV з прашэннем аб прыняцці ў юрысдыкцыю Канстанцінопальскага Патрыярхату і надання ёй аўтакефаліі. 7 ліпеня 1923 года Патрыярх Мялецій IV уручыў у Канстанцінопалі Томас.
У чэрвені 1940 года Эстонія была ўключана ў склад Савецкага Саюза. Эстонская царква была далучана да Маскоўскага Патрыярхату.
Пасля акупацыі Эстоніі германскімі войскамі мітрапаліт Талінскі Аляксандр (Паўлус) абвясціў аб аднаўленні Эстонскай Аўтаномнай Праваслаўнай Царквы.
У 1944 годзе, калі Эстонія зноў апынулася ў складзе СССР, мітрапаліт і больш 20 праваслаўных святароў былі вымушаны эміграваць на Захад, сінод ЭАПЦ пераехаў у Стакгольм, застаючыся ў падначаленні Канстанцінопальскага патрыярхату.
Эстонская Царква ўвайшла ў склад Маскоўскага Патрыярхату як епархія і ў 1947 годзе была пераназвана ў Талінскую і Эстонскую епархію[1].
Пасля аднаўлення Эстоніяй дзяржаўнай незалежнасці з’явілася імкненне аднавіць і аўтаномную царкву. 11 жніўня 1993 года эстонскі Дэпартамент па справах рэлігій зарэгістраваў Сінод Эстонскай апостальскай праваслаўнай царквы ў выгнанні як адзінага праўнага правапераемніка міжваеннай Эстонскай апостальскай праваслаўнай царквы.
У 1994 годзе 54 (з 83) праваслаўных прыходаў перайшлі ў юрысдыкцыю Канстанцінопальскага патрыярхату. 22 лютага 1996 года Святы сінод Канстанцінопальскага патрыярхату аднавіў дзеянне Томаса 1923 года.
Епархіі
[правіць | правіць зыходнік]Гл. таксама
[правіць | правіць зыходнік]Зноскі
- ↑ ПРАВОСЛАВИЕ В ЭСТОНИИ Архівавана 13 снежня 2019.
Літаратура
[правіць | правіць зыходнік]- Балашов Н., прот., Прекуп И., прот. История эстонского православия и попытка её недобросовестной ревизии: О книге архимандрита Григория Папатомаса «Несчастье быть маленькой Церковью в маленькой стране». — 2013.
- Балашов Н., прот., Прекуп И., прот. Мораль и право vs политическая целесообразность? Из истории церковно-государственных отношений в Эстонии // Государство и Церковь в СССР и странах Восточной Европы в период политических кризисов во второй половине XX в. / Под ред. Г. П. Мурашко и А. И. Филимоновой. — 2013.
- Константинов Н. В Таллине господствуют раздоры // Независимая газета. — 31.01.2001.
- Силуан (Никитин), иером. Из истории взаимоотношений Финляндской и Эстонской Апостольской Православных Церквей. // Вестник ЯрГУ. Серия «Гуманитарные науки». — 2019. — № 2 (48). — С. 18—24.
- Скандальный визит // Молодёжь Эстонии. — 3.10.2000.
- Шкаровский М. В. Константинопольская и Русская церкви в период великих потрясений (1910-е – 1950-е гг.). — М.: Издат. дом «Познание», 2019. — С. 304. — ISBN 978-5-906960-59-7.