Гарчыца
Гарчыца (таксама муштарда) — адзін з найбольш папулярных сталовых соусаў да розных мясных і рыбных страў і закусак у кухні многіх народаў. Выкарыстоўваецца таксама для прыгатавання іншых соусаў і заправак. Гарчыца надае стравам востры смак і выклікае падвышанае вылучэнне страўнікавага соку, паляпшаючы страваванне.
У залежнасці ад рэцэптуры ў яе склад могуць уваходзіць расцёртае ў парашок насенне гарчыцы белай, сумесь розных спецый (молаты чорны перац, чабор, гваздзік, каляндра, чырвоны перац, карыца, маяран), соль, цукар, хрэн, воцат і інш.
Склад гарчыцы залежыць ад таго, у якім рэгіёне яна вырабляецца. У залежнасці ад гэтага яе смак бывае вострым і нават пякучым, калючым, моцным ці слабым, злёгку салодкім і пікантным, а колер — белым, жоўтым, карычневым, зялёным і нават чорным. Існуюць вельмі значныя адрозненні паміж смакам гарчыцы англійскай, галандскай, французскай, нямецкай, чэшскай і г.д. Тыповай краінай, у якой гарчыца мае мноства варыянтаў прыгатавання, з’яўляецца Францыя, дзе вырабляецца звыш 100 яе гатункаў (гарчыца з эстрагонам, цытрынавая, вінная і інш.).
У стравы і соусы гарчыцу варта класці пасля іх прыгатавання, бо ў працэсе варэння яна губляе вастрыню. Захоўваюць гарчыцу ў цёмным прахалодным месцы (пад уплывам святла і высокай тэмпературы яна становіцца непрыдатнай да ўжывання). На стол гарчыцу падаюць у адмысловым посудзе — гарчычніцы з фарфору, фаянса або шкла.[1]
Гл. таксама
[правіць | правіць зыходнік]Зноскі
- ↑ Культура питания: Энцикл. справ. — 2-е изд. Беларус. Энцыкл.; Под ред. И. А. Чаховского; Редкол.: Е. В. Малашевич и др. — Мн.: БелЭн, 1993. — 541 с.: ил.
Спасылкі
[правіць | правіць зыходнік]На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Гарчыца
Слоўнікі і энцыклапедыі | |
|---|---|
| Нарматыўны кантроль |