Падарожжа

Скульптура «Вандроўнік» у Аўеда, Іспанія

Падаро́жжа — перамяшчэнне па якой-небудзь тэрыторыі або акваторыі з мэтай іх вывучэння, а таксама з агульнаадукацыйнымі, пазнавальнымі, спартыўнымі і іншымі мэтамі.

Да XIX стагоддзя падарожжы былі адным з асноўных крыніц атрымання звестак аб тых ці іншых краінах (іх прыродзе, насельніцтве, гісторыі, гаспадарцы), агульным характары і абрысе паверхні Зямлі.

Ад антычнага часу захаваліся апісанні падарожжаў Герадота, навукоўцаў, якія суправаджалі Аляксандра Македонскага ў яго паходах. Класічны прыклад падарожжа Сярэднявечча - вандраванні Марка Пола і Афанасія Нікіціна. Падарожжа з рэлігійнымі мэтамі (для пакланення святыням, наведвання святых месцаў) у Сярэднія стагоддзі атрымала назву «паломніцтва». Эпоха Вялікіх геаграфічных адкрыццяў характэрная многімі падарожжамі, якія ў корані змянілі ўяўленне аб планеце.

Пазней вялікае значэнне для пашырэння ведаў аб Зямлі мелі падарожжы Д. Лівінгстана і Г. Стэнлі, Н. М. Пржавальскага і іншых; аднак ужо Пржэвальскі называў свае падарожжы навуковымі рэкагнасцыроўкамі, так як яны маглі задаволіць толькі запыты першаснага і агульнага знаёмства з асаблівасцямі той ці іншай тэрыторыі. Таму ўжо ў XVIII-XIX стст., па меры паглыблення даследаванняў, канкрэтызацыі і спецыялізацыі навуковых мэтаў і задач, падарожжы сталі набываць характар навуковых экспедыцый.

З сярэдзіны XX стагоддзя, у сувязі з бурным развіццём турызма, тэрмін «падарожжа» стаў пазначаць любую паездку, здзейсненую ў нейкай меры самастойна, незалежна ад турыстычнай кампаніі. Падарожнікамі ў цяперашні час называюць людзей, якія ўдзельнічаюць у самастойных, часцяком авантурных, паездках (напрыклад, Т. Хеердал, Ю. А. Сянкевіч, Ф. П. Конюхаў). Падарожжа з прынцыповым адмаўленнем ад паслуг турыстычнай кампаніі называецца «бэкпэкінг» (ад англ.: backpacking).

Гл. таксама

• Турызм
• Экспедыцыя