Daar is ze weer.

Soms heb je van die periodes dat er van alles in je omgeving gebeurd, waarmee je behoorlijk druk bent en je te moe bent en/of geen zin hebt om een blog te maken. Zo'n periode had ik. De ergste drukte is voorbij en ik dacht: even een blogje maken om te laten weten dat ik nog in Blogland ben. Ik heb dagelijks jullie blogs gelezen en soms gereageerd, maar vaak geen reactie gegeven. Even nog gedacht om alle blogs die ik volg terug te lezen en te reageren, maar ga dit niet doen.

Tussen alle drukte door heb ik gebreid, veel gebreid. Dat was het gemakkelijkst om mee te nemen of te pakken. In mijn blog van 1 juli schreef ik dat ik was begonnen met de Pineapple Top. Deze is af, zonder de mouwstukjes. Het is een mooie top geworden, alleen zit het aan de hals niet helemaal top. Ik heb de Pineapple nog te weinig gedragen om te weten of dit te irritant is.

Ook was ik toen begonnen met de Hazel Shorty's. Daar heb ik er 1 van klaar.

Na de Pinapple Top heb ik de Pothos Tee opgezet. Hiervoor heb ik Rowan Denin Revive garen gebruikt, gerecycled katoen. Een fijne iets dikkere Top die je ook als Spencer kunt dragen.

De 2e Hazel Shorty moest wachten omdat ik nog de zomersokjes van de Seasonalsockalong24 van Lunasterknit wilde breien, de Weekend Shorty Socks van Summer Lee.

Ik had nog zoveel garen over dat er een 2e paar achteraan kwam.

Voor de laatste sok, met de roze teen, kwam ik net iets garen van de hoofdkleur tekort. De teenstrepen zijn toen iets breder geworden.

Het huidige project is de Lysande Tee. Deze wordt gebreid van Lana Grossa Campo, katoen, viscose en linnen. Een fijn garen om mee te breien. Ik ben inmiddels zo'n 2 centimeter van de boord af. Dus bijna klaar. Op de foto zit er een iets te korte rondbreinaald in het werkstuk.

En daar horen natuurlijk bijpassende sokken bij, Lysande Socks. Ik heb het patroon gekocht omdat ik dacht dat er een bijzondere hiel in zat, maar was achteraf niet nodig geweest. De sok brei ik met Lana Grossa Meilenweit, de kleur is grijzer.

Zoals jullie zien, hebben mijn handen niet stilgestaan. En even een blogje is wel een blog geworden.

Tot de volgende keer,

Dientje