Δεσποτάτο της Σερβίας
| Δεσποτάτο της Σερβίας | |||
|---|---|---|---|
| 1402–1537 | |||
| |||
| Πρωτεύουσα | Βελιγράδι | ||
| Ίδρυση | 1402 | ||
| Γλώσσες | Σερβικά | ||
| Θρησκεία | Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία | ||
| Πολίτευμα | Δεσποτισμός | ||
| δεδομένα () | |||
Το Δεσποτάτο της Σερβίας (σερβικά: Српска деспотовина) ήταν ένα σερβικό μεσαιωνικό κρατίδιο που δημιουργήθηκε το 1402, όταν ο Στέφανος Λαζάρεβιτς, γιος του πρίγκιπα Λάζαρου Χρεμπελιάνοβιτς, έλαβε από τον Αυτοκράτορα των Ρωμαίων τον τίτλο του Δεσπότη. Το Σμεντέρεβο, η πρωτεύουσα του δεσποτάτου, χτίστηκε από τον Δεσπότη Γεώργιο Μπράνκοβιτς. Μετά το θάνατο του δεσπότη Γεωργίου το 1456, στη Σερβία ξεκίνησε δυναστική έριδα για το θρόνο μεταξύ των διαδόχων του, γεγονός που διευκόλυνε την κατάρρευση του κράτους και το 1459 το δεσποτάτο τελικώς έπεσε στα χέρια των Τούρκων.
Ιστορία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Μετά τη Μάχη του Κοσσυφοπεδίου και το θάνατο του πρίγκιπα Λάζαρου, το κρατίδιό του αντιμετώπισε σημαντικό πρόβλημα κυρίως από το Βασίλειο της Ουγγαρίας.[1] Δεδομένου ότι ο πρίγκιπας ήταν υποτελής της Ουγγαρίας, ο Ούγγρος βασιλιάς ήθελε ο διάδοχος να συνεχίσει να είναι υποτελής του[2]. Έτσι, επιτέθηκε στην πριγκίπισσα Μιλίτσα της Σερβίας το φθινόπωρο του 1389[3]. Ο γιος της, πρίγκιπας Βουκ Λαζάρεβιτς, ήρθε σε επαφή με τους Οθωμανούς ζητώντας τη βοήθειά τους, όπως κι έγινε το 1390. Σε αντάλλαγμα ωστόσο, ο σουλτάνος Βαγιαζήτ Α΄ ζήτησε να δώσει η Μιλίτσα τη μικρότερη κόρη της Όλιβερ για το χαρέμι του και κάθε χρόνο οι ευγενείς της να εμφανίζονται στην αυλή του και να δηλώνουν την υποταγή τους[4].
Τελευταίος δεσπότης ήταν ο Στέφανος Τομάσεβιτς ο οποίος έχανε συνεχώς εδάφη από τους Οθωμανούς και το 1459 έχασε οριστικά την ηγεμονία του. Το 1404 ο βασιλιάς Σιγισμόνδος της Ουγγαρίας και Κροατίας έδωσε κάποια εδάφη από την επικράτειά του στο Δεσπότη της Σερβίας, αλλά κι αυτά χάθηκαν από τους Οθωμανούς το 1522.
Δεσπότες
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Στεφάν Λαζάρεβιτς, 1402-1427
- Τζούρατζ Μπράνκοβιτς, 1427-1439
- Γκριγκόρ Μπράνκοβιτς, 1439
- Θωμάς Καντακουζηνός, 1439
- Τζούρατζ Μπράνκοβιτς, 1444-1456
- Λάζαρ Μπράνκοβιτς, 1456-1458
- Μιχαήλ Άγγελος, 1458
- Ελένη Παλαιολογίνα, 1458
- Στέφαν Μπράνκοβιτς, 1458-1459
- Στεφάν Τομάσεβιτς, 1459
- Δεσπότες στην εξορία :
- Βουκ Μπράνκοβιτς, 1471-1485
- Τζούρατζ Μπράνκοβιτς, 1486-1497
- Γιοβάν Μπράνκοβιτς, 1492-1502
- Έλενα Μπράνκοβιτς, 1502–1503
- Ιβανίς Μπερισλάβιτς, 1503-1514
- Στεφάν Μπερισλάβιτς, 1514–1536
- Έλενα Μπράνκοβιτς, 1514-1522
- Ράντιτς Μπόζιτς, 1527-1528
- Πάβλε Μπάκιτς, 1537
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Станојевић Станоје (2008) [1910], „VIII Борба српскога народа с Турцима“ (на српском језику), Историја српскога народа Београд: Логос арт, стр, стр. 161-165, ISBN 978-86-7360-097-0
- ↑ Фајфрић Жељко (2009), „10. Питање наслеђа“ (на српском језику), Кнез Лазар и деспот Стефан, Сремска Митровица: Tabernakl, стр. 89, ISBN 978-86-85269-08-0
- ↑ Ћоровић Владимир (2010), „Четврти период 1, Срби између Турака и Мађара“ (на српском језику), Историја Срба, Београд: Mikibook, стр. 257-263, ISBN 978-86-87463-10-3
- ↑ Fajfrić Željko (2008), „Bajazit (1389-1402)“ (на српском језику), Turski sultani, Sremska Mitrovica: Tabernakl, стр. 40-48, ISBN 978-86-85269-28-8