Δημήτριος Αντωνίου (ποιητής)
| Δημήτριος Αντωνίου | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Δημήτριος Αντωνίου (Ελληνικά) |
| Γέννηση | 1906[1] Μπέιρα |
| Θάνατος | 6 Φεβρουαρίου 1994 ή 6 Σεπτεμβρίου 1994[1] Αθήνα |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ελληνικά |
| Σπουδές | Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | ποιητής ναυτικός |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Βραβεύσεις | Κρατικά Λογοτεχνικά Βραβεία (1968 και 1973) |
O Δημήτριος Αντωνίου (1906-1994) ήταν Έλληνας ποιητής. Εμφανίστηκε στα γράμματα τη δεκαετία του '30 και εξέδωσε τρεις ποιητικές συλλογές.[2]
Βιογραφικά στοιχεία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Γεννήθηκε το 1906 στην Μπέιρα της Μοζαμβίκης, όπου είχε εγκατασταθεί η οικογένεια του λόγω των ναυτιλιακών δραστηριοτήτων του πατέρα του. Καταγόταν από την Κάσο[2]. Μετά την γέννηση του, η οικογένεια του μετακόμισε στο Σουέζ, όπου έμεινε μέχρι το 1912 όταν και επέστρεψαν στην Αθήνα. Εκεί, ο Δημήτριος Αντωνίου ολοκλήρωσε το γυμνάσιο και αργότερα εγγράφηκε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Παράλληλα ασχολήθηκε με την εκμάθηση ξένων γλωσσών, και ερασιτεχνικά με τους κλάδους της ορυκτολογίας, της βοτανικής, της εντομολογίας, της ζωολογίας και της μουσικής. Επηρεασμένος όμως από τη ναυτική παράδοση της οικογενείας του, άφησε τις σπουδές του στη μέση και το 1928 έγινε δόκιμος πλοίαρχος σε εμπορικό πλοίο. Πήρε δίπλωμα πλοιάρχου και ως τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ταξίδευε σε όλο τον κόσμο. Τότε, κατά τον Ελληνογερμανικό πόλεμο υπηρέτησε ως έφεδρος αξιωματικός στο αντιτορπιλικό Κείος. Μετά τον πόλεμο, ταξίδευε με τα κρουαζιερόπλοια «Αχιλλεύς» και «Αγαμέμνων» και το 1968, μετά από 40 χρόνια στην θάλασσα, συνταξιοδοτήθηκε. Απεβίωσε στην Αθήνα στις 6 Φεβρουαρίου 1994.[3][4]
Ποιητικό έργο
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Από μικρή ηλικία εισχώρησε στον κύκλο ποιητών του Κωστή Παλαμά και γνωρίστηκε με άλλους ποιητές της γενιάς του '30, οι οποίοι προώθησαν την ανανέωση του ελληνικού ποιητικού λόγου. Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην ποίηση το 1936, γράφοντας στο περιοδικό «Τα Νέα Γράμματα» του Ανδρέα Καραντώνη. Νωρίτερα, το 1929, είχε παρουσιάσει κάποια πρώιμα ποιήματα στο περιοδικό «Πνοή». Αργότερα, δημοσίευσε ποιήματα και στο περιοδικό «Αγγλοελληνική Επιθεώρηση». Συμπεριέλαβε τα ποιήματα από τα περιοδικά αυτά, στα ποιητικά του βιβλία. Η πρώτη του ποιητική συλλογή τυπώθηκε το 1939, ενώ η δεύτερη μετά από 28 χρόνια και η τρίτη ακόμη 8 χρόνια αργότερα, λόγω των ταξιδιών του με τα πλοία. Σε πολλά από τα ποιήματα του εμπνεύστηκε από την θάλασσα και το δράμα της γυναίκας, χρησιμοποιώντας απλό και δωρικό λόγο. Δέχθηκε πολλές θετικές κριτικές από πνευματικούς ανθρώπους της εποχής του όπως οι Γιώργος Σεφέρης (με τον οποίο ήταν φίλος), Κωνσταντίνος Τσάτσος, Γιώργος Θεοτοκάς, Κλέων Παράσχος και Ανδρέας Καραντώνης. Έργα του έχουν συμπεριληφθεί σε ανθολογίες και έχουν μεταφραστεί σε άλλες γλώσσες.[3][4]
Εργογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Ποιήματα (1939)
- Ινδίες (Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης, 1967)
- Χάι-Κάι (1972)
- Τάνκα (Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης, 1972)
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 13480230d. Ανακτήθηκε στις 21 Ιουνίου 2024.
- ↑ 2,0 2,1 «Δ.Ι. Αντωνίου». Εκδόσεις Ίκαρος. Ανακτήθηκε στις 4 Νοεμβρίου 2023.
- ↑ 3,0 3,1 Σταμάτης, σελ. 547
- ↑ 4,0 4,1 «Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών - Δημήτριος Αντωνίου». www.ekebi.gr. ΕΚΕΒΙ. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Ιουνίου 2017. Ανακτήθηκε στις 9 Ιουνίου 2017.
Βιβλιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Σταμάτης, Κώστας Μιχ. (15 Απριλίου 1994). «Τα γεγονότα και τα ζητήματα: Δημήτριος Ι. Αντωνίου». Νέα Εστία 135 (1603): 546-547. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2022-01-26. https://web.archive.org/web/20220126022052/http://www.ekebi.gr/magazines/ShowImage.asp?file=164696&code=4225. Ανακτήθηκε στις 2017-06-08.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]