Κατήχηση 6. Γάμος

Γάμος

Οι σχέσεις των φύλων, ο γάμος και η οικογένεια είναι θέματα που αντιμετωπίζονται στην Αγία Γραφή, από το πρώτο βιβλίο (Γένεσις) ως το τελευταίο (Αποκάλυψις), καθώς όχι μόνο σχετίζονται με τις εντολές του Θεού, αλλά αφορούν τον σκοπό της ζωής του ανθρώπου.

Συνεπώς, για τον Χριστιανό δεν ισχύει το σύνθημα της εποχής «με το σώμα μου κάνω ό,τι θέλω», αλλά ακριβώς το αντίθετο, ερευνώ τις Γραφές και καταλαβαίνω τί θέλει ο Θεός, ως προς τις σχέσεις των δύο φύλων. Για αυτόν τον λόγο θα επιχειρήσουμε να εμβαθύνουμε στην διήγηση της Γένεσης, όσον αφορά την δημιουργία του ανθρώπου.

Ο πρώτος άνθρωπος είναι άνδρας, ο Αδάμ, ο οποίος ζει στον Παράδεισο έχοντας τέλεια και αρμονική σχέση με τον Θεό, τα ζώα και την φύση. Ωστόσο, ο Αδάμ είναι ο μόνος άνθρωπος, δεν υπάρχει άλλος άνθρωπος ακόμη, και ο ίδιος ο Θεός αναφέρει ότι δεν είναι καλό να είναι μόνος του ο άνθρωπος «οὐ καλὸν εἶναι τὸν ἄνθρωπον μόνον» (Γέν. 2,18), διότι ο Θεός θέλησε οι άνθρωποι να είναι πλήθος, κοινωνία προσώπων, οικογένεια, όπως και ο ίδιος ο Θεός είναι Τριαδικός, κοινωνία τριών προσώπων. 

Έπειτα, το ιερό κείμενο μάς περιγράφει την δημιουργία του δεύτερου ανθρώπου, της γυναίκας, της Εύας. Ο Θεός δεν εφαρμόζει τον ίδιο τρόπο «κατασκευής», δηλαδή τον Αδάμ τον έπλασε από το χώμα, ενώ την Εύα την έπλασε από την πλευρά, δηλαδή από το σώμα του Αδάμ, κάτι που δεν είναι τυχαίο, όπως θα δούμε παρακάτω. Πρώτα, όμως, θα εξετάσουμε μια λέξη-κλειδί στην δημιουργία της γυναίκας, την λέξη «βοηθός», «ποιήσωμεν αὐτῷ βοηθὸν κατ᾿ αὐτόν».

Ο άνθρωπος πλάθεται «κατ᾿ εἰκόνα Θεοῦ» (Γέν. 1,27) με σκοπό να επιτύχει το «καθ’ ὁμοίωσιν» (Γέν. 1,26), να γίνει όμοιος με τον Θεό, να ενωθεί και να γίνει (όχι κατά φύσιν αλλά κατά χάριν, όπως έλεγε ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς) ένα με τον Θεό. Ο σκοπός του ανθρώπου είναι η θέωση. Σε αυτήν την πορεία προς την θέωση ο Αδάμ χρειαζόταν ένα βοηθό.

Οπωσδήποτε, αν ο Θεός ήθελε θα έπλαθε εξ αρχής τέλειο και πλήρη τον Αδάμ, χωρίς να χρειάζεται βοηθό. Αλλά το σχέδιο του Θεού ήταν να μην υπάρχει τέλειος και απόλυτα ολοκληρωμένος άνθρωπος, για να χρειάζεται ο ένας άνθρωπος τον άλλο, να συμπληρώνει και να στηρίζει ο ένας τον άλλο, και μαζί να αγωνιστούν να φτάσουν στην θέωση.

Παράλληλα, το σχέδιο του Θεού ήταν να ασκήσει στην πράξη ο άνθρωπος την αγάπη, να μάθει να αγαπάει τους άλλους ανθρώπους, να βιώσει έμπρακτα την αγάπη. Και πρώτα από όλα, έπρεπε να αγαπηθούν οι δύο πρώτοι άνθρωποι, γι’ αυτό ο Θεός πλάθει την γυναίκα μέσα από το σώμα του άνδρα.

Έτσι ο Αδάμ, μόλις βλέπει για πρώτη φορά την Εύα, αντιλαμβάνεται αμέσως ότι αυτή η γυναίκα είναι τμήμα από το σώμα του, «τοῦτο νῦν ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστέων μου καὶ σὰρξ ἐκ τῆς σαρκός μου» (Γέν. 2,23). Η Εύα, αντίστοιχα, γνωρίζει ότι δεν είναι κάτι διαφορετικό και ξένο από τον Αδάμ, είναι τμήμα από τα πλευρά του! Οπότε, η ίδια η μέθοδος δημιουργίας της γυναίκας από τον Θεό ωθεί τον Αδάμ και την Εύα να αγαπηθούν, να νιώθουν ότι ο ένας είναι κομμάτι του άλλου!

Και όπως πλάστηκαν ο ένας από του σώμα του άλλου, ο Θεός τους ευλογεί να γίνουν για πάντα ένα σώμα «καὶ ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν» (Γέν. 2,24). Αυτή η σύζευξη, η ένωση, γίνεται από τον ίδιο τον Θεό, όπως ο ίδιος ο Χριστός βεβαιώνει στην Καινή Διαθήκη «ὅ οὖν ὁ Θεὸς συνέζευξεν» (Μτ. 19,6). Και αυτή η σύζευξη, η πράξη του Θεού, ονομάζεται γάμος και «μυστήριον μέγα» (Εφ. 5,32) στον χώρο της Εκκλησίας.

 Αν η σωτηρία του λαού είναι ο υπέρτατος νόμος (suprema lex salus populi, Κικέρων) για την Πολιτεία, η αγάπη είναι ο υπέρτατος νόμος για τον Θεό, όπως διδάσκει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Πάντα γὰρ ἀγάπης τῷ Θεῷ δεύτερα» (Ὑπόμνημα εἰς τὴν Α΄ πρὸς Κορινθίους, Λόγος ΛΔ΄, 3). Η αγάπη είναι ο κορυφαίος και αναγκαίος σύνδεσμος ανάμεσα στο πρώτο ζευγάρι ανθρώπων, καρπός αυτής της αγάπης θα είναι η τεκνοποιία και η δημιουργία όλου του ανθρώπινου γένους.

Το άλλο στοιχείο που παρατηρούμε στον Παράδεισο, ανάμεσα στον Αδάμ και την Εύα, είναι η αγνότητα, η παρθενία. Παρόλο που έχουν την ευλογία να προχωρήσουν στην τεκνοποίηση, «αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε» (Γέν. 1,28), για λόγους που αγνοούμε, δεν έρχονται σε συζυγική επαφή. Αυτό θα γίνει για πρώτη φορά μετά την έξοδο από τον Παράδεισο, όταν «Ἀδὰμ δὲ ἔγνω Εὔαν τὴν γυναῖκα αὐτοῦ» (Γέν. 4,1), η Εύα έμεινε έγκυος και γέννησε τον Κάιν.

Συνεπώς, όσο βρίσκονται στον κήπο της Εδέμ, ο Αδάμ και η Εύα έχουν σχέση αγάπης, αλλά δεν υπάρχει έρωτας, δεν υπάρχει γάμος όπως τον γνωρίζουμε σήμερα. Καθώς δεν γνωρίζουμε γιατί ακριβώς συνέβη αυτό, συμπεραίνουμε το εξής: το κορυφαίο στοιχείο της σχέσης ανάμεσα στον άνδρα και την γυναίκα είναι η αγάπη, όχι η τεκνοποίηση.

Σκοπός του γάμου δεν είναι η αναπαραγωγή, αλλά η κατά Θεόν ένωση, η κατά Χριστόν αγάπη, η κοινή πορεία προς το «καθ’ ὁμοίωσιν», όπως προαναφέραμε. Αυτό το ουσιώδες στοιχείο άρχισε να παραβλέπεται μετά την έξοδο από τον Παράδεισο, όπως φαίνεται σε διάφορες περιπτώσεις στην Παλαιά Διαθήκη, και επικράτησε η ιδέα ότι σκοπός του γάμου είναι να κάνουμε παιδιά.

Η στείρα και άτεκνη Ραχήλ έφτασε σε σημείο να λέει στον άνδρα της, τον Ιακώβ, ότι αν δεν αποκτήσει παιδί, προτιμά να πεθάνει (Γέν. 30,1). Η Άννα, αντίστοιχα, η μελλοντική μητέρα του προφήτη Σαμουήλ, κλαίει απαρηγόρητη για την στειρότητά της (Α΄ Βασιλειῶν 1,7), μην μπορώντας να αντέξει τον καημό της ατεκνίας.

Ασφαλώς δεν επιδιώκουμε να υποβαθμίσουμε (μὴ γένοιτο!) την αξία της παιδοποιίας, της πολυτεκνίας και ευτεκνίας, αλλά αναγκαζόμαστε να πούμε ότι αυτό το λάθος γίνεται μέχρι σήμερα, δηλαδή πολλοί άνθρωποι, σκεπτόμενοι τον γάμο, βάζουν σε δεύτερη μοίρα την σχέση του ανδρογύνου και δίνουν την πρώτη θέση στην αναπαραγωγή.

Σε πολλές γυναίκες συμβαίνει αυτό, από την λαχτάρα τους να γίνουν μητέρες, βλέπουν τον γάμο σαν μια αναγκαία κατάσταση, δηλαδή ονειρεύονται ένα παιδί και όχι ποιον άνδρα θα παντρευτούν. Ο λόγος του Θεού, όμως, είναι ξεκάθαρος, την πρώτη θέση στην ζωή μας, μετά τον Θεό, έχει ο ή η σύζυγος. Για χάρη της γυναίκας του ο άνδρας πήρε εντολή να εγκαταλείψει τους ίδιους του τους γονείς και να προσκολληθεί στην γυναίκα του (Γέν. 2,24).

Ποτέ δεν μίλησε ο Θεός για προσκόλληση σε άλλο άνθρωπο, στον γονιό, στο παιδί μας, στον φίλο μας. Μόνο στο ανδρόγυνο ισχύει αυτή η εντολή, όπως θα δούμε και από τις επόμενες βιβλικές παραπομπές. Και ίσως για αυτό δεν είχαμε τεκνοποίηση μέσα στον Παράδεισο, γιατί έπρεπε ο Αδάμ και η Εύα να χτίσουν και να βιώσουν την μεταξύ τους αγάπη.

Ανεξάρτητα, όμως, από αυτό το θέμα, για το οποίο δεν έχουμε περισσότερες γνώσεις, αυτό που ξέρουμε με σιγουριά είναι ότι στην κοινή Ανάσταση, στην Βασιλεία των Ουρανών, δεν θα υπάρχει πλέον γάμος, αλλά οι άνθρωποι θα ζουν σαν τους Αγγέλους, μόνο με αδελφική αγάπη (Μτ. 22,30, Λκ. 20,35 και Μρ. 12,25).

Δυστυχώς, αυτή η υπέροχη και παραδεισένια κατάσταση δεν κράτησε για πολύ. Ο Διάβολος, μέσω του φιδιού (Γέν. 3,1), μπήκε σφήνα στην σχέση του Θεού με τον άνθρωπο, αλλά και στην σχέση του Αδάμ και της Εύας. Ως εκ τούτου, η αρμονική σχέση του ζευγαριού διαταράχθηκε και ο Θεός ανακοινώνει στην Εύα ότι πλέον ο Αδάμ θα είναι ο κυρίαρχός της, «αὐτός σου κυριεύσει» (Γέν. 3,16).

Στο εξής αρχίζουν οι δυσκολίες και τα προβλήματα του μεταπτωτικού, του αλλοιωμένου ανθρώπου. Πώς ερμηνεύεται η φράση ότι ο άνδρας κυριεύει την γυναίκα; Εδώ θα μας βοηθήσει η γνωστή αποστολική περικοπή, η οποία διαβάζεται κάθε φορά που τελείται γάμος. Ο Απόστολος Παύλος συμβουλεύει τις γυναίκες να υποτάσσονται στους άνδρες τους (Εφ. 5,24), ότι κεφαλή της γυναίκας είναι ο άνδρας της και διατυπώνει και την διάσημη φράση «ἡ δὲ γυνὴ ἵνα φοβῆται τὸν ἄνδρα» (Εφ. 5,33, εδώ φόβος σημαίνει σεβασμός, όχι τρόμος).

Αναμφίβολα, αν δεν κατανοήσουμε το νόημα αυτών των λέξεων, θα καταλήξουμε σε κάκιστα συμπεράσματα, του τύπου «ο Χριστιανισμός υποβαθμίζει την γυναίκα». Το ρήμα υποτάσσομαι κατά λέξη σημαίνει τάσσομαι, δηλαδή μπαίνω σε σειρά, κάτω από κάποιον άλλο, δηλαδή ακολουθώ τις οδηγίες κάποιου άλλου. Δεν έχει μόνο την αρνητική έννοια που προσδίδουμε σήμερα, της δουλικής υποταγής, της καταπίεσης.

Στο καράβι οι ναύτες υποτάσσονται στον καπετάνιο, σε κάθε εταιρεία οι υπάλληλοι στον πρόεδρο, στο σχολείο οι μαθητές υποτάσσονται στον δάσκαλο. Αυτό γίνεται για να λειτουργούν τα πάντα με σωστό και εύρυθμο τρόπο, με τάξη, για να μην επικρατεί χάος. Όχι για να τυραννάει ο εκάστοτε προϊστάμενος τους υφισταμένους του.

Το ίδιο θέλησε ο Θεός να γίνεται μέσα στην οικογένεια, από την στιγμή που χάσαμε τον Παράδεισο. Μέσα στην Εδέμ η Εύα ήταν απόλυτα ίση με τον Αδάμ, μετά την πτώση θέτει ο Θεός τον Αδάμ κύριο της Εύας. Τί σημαίνει, όμως, κύριος και κεφαλή της γυναίκας (Α΄ Κορ. 11,3); Μήπως δηλώνει τυραννία, καταπίεση και εκμετάλλευση; Όχι, ακριβώς το αντίθετο.

Στην ίδια περικοπή όπου λέει στην γυναίκα να υποτάσσεται στον άνδρα της, ο Απόστολος λέει στον άνδρα να αγαπά την γυναίκα του, όπως αγαπά και φροντίζει το ίδιο του το σώμα. Και όχι μόνο να την αγαπά, αλλά παραλληλίζει την αγάπη του άνδρα προς την γυναίκα του με αυτήν του Χριστού προς την Εκκλησία. Οπότε ο άνδρας καλείται στον γάμο του να θυσιάζεται για την γυναίκα του, όπως θυσιάστηκε ο Χριστός για την Εκκλησία (Εφ. 5,25).

Δάκρυα συγκίνησης θα έπρεπε να ρέουν στα μάτια μας, κάθε φορά που διαβάζουμε αυτήν την μεγαλειώδη φράση. Πόσοι άνδρες, όμως, έκαναν πράξη αυτά τα θεόπνευστα λόγια; Όπως βλέπουμε από τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο λίγοι. Και δυστυχώς υπήρχε εκείνη την εποχή (και όχι μόνο τότε) η ολέθρια συνήθεια οι άνδρες να δέρνουν τις γυναίκες τους.

Απέναντι σε αυτό το κακό ο Άγιος Χρυσόστομος χρησιμοποιεί αληθινά σκληρή γλώσσα. Ονομάζει τους βίαιους άνδρες, που κακοποιούσαν τις γυναίκες τους, ισάξιους με τον φονιά του πατέρα του ή της μητέρας του «πατραλοίου καὶ μητραλοίου ἴσον εἶναι φαίην ἄν» (Ὑπόμνημα εἰς τὴν Α΄ πρὸς Κορινθίους, Λόγος ΚΣτ΄ 10). Αναφέρει ότι τέτοιοι άνδρες δεν θα έπρεπε να λέγονται άνθρωποι, αλλά θηρία, ενώ χαρακτηρίζει τα έργα τους «εσχάτη μανία».

Κατά μέσο όρο οι άνδρες κινδυνεύουν να εκτραπούν σε δύο καταστάσεις απέναντι στην γυναίκα, ή να γίνουν σκληροί και βίαιοι ή να βλέπουν την γυναίκα μόνο σαν αντικείμενο ηδονής, σαν κρέας, χωρίς να νιώθουν κάτι βαθύτερο στην καρδιά τους. Επειδή εκεί πάσχουν οι περισσότεροι άνδρες, εκεί ρίχνει το βάρος ο Θεός, στον άνδρα τονίζει να αγαπήσει την γυναίκα, για να προλάβει την ενδεχόμενη σκληροκαρδία του άνδρα.

Αντίστοιχα, ο Θεός ξέρει πού πάσχει η γυναίκα. Κατά κανόνα η γυναίκα παρασύρεται από την ματαιοδοξία ή την πονηριά της και άλλοτε φέρεται με αλαζονεία και αναίδεια προς τον άνδρα της, άλλοτε με γκρίνια και μικροψυχία. Έτσι οι γυναίκες αντί να αξιοποιούν, κακοποιούν τα χαρίσματα που έλαβαν από τον Θεό, και χρησιμοποιούν τις ικανότητές τους για να γκρεμίσουν τον άνδρα τους, όχι για να τον στηρίξουν, να τον οικοδομήσουν.

Παρομοίως, ο Θεός ρίχνει το βάρος των εντολών Του προς την γυναίκα, ζητώντας να έχει υπακοή και σεβασμό στον άνδρα της, ώστε να μην παρασύρεται από τις αδυναμίες της και τελικά καταστρέψει τον άντρα της. Φαινομενικά ο Θεός περιορίζει περισσότερο την γυναίκα (Κλσ, 3,18 και Α΄ Πέτρ. 3,1) αλλά αυτό εξηγείται ως εξής. Πρώτον η αμαρτία ξεκίνησε με την γυναίκα (Α΄ Τιμ. 2,14) και δεύτερον ο Θεός έχει περισσότερες απαιτήσεις από την γυναίκα, όπως ο δάσκαλος που έχει πιο πολλές απαιτήσεις από τους καλύτερους μαθητές της τάξης.

Ακριβώς επειδή η γυναίκα πλάστηκε ως βοηθός του άνδρα, έχει μεγαλύτερη δύναμη επιρροής πάνω στον άνδρα, έχει περισσότερα εργαλεία να χειριστεί, να κουμαντάρει τον άνδρα. Στην ιστορία της Εκκλησίας έχουμε περισσότερες άγιες γυναίκες, οι οποίες κατάφεραν να οδηγήσουν στην πίστη τους άπιστους άνδρες τους, παρά πιστούς άνδρες, που να μετέστρεψαν τις άπιστες γυναίκες τους.

Γενικότερα μέσα στην Ιστορία έχουμε ένα σωρό άνδρες, πολιτικούς και στρατηγούς, ηγετικές προσωπικότητες, οι οποίοι ήταν πανίσχυροι απέναντι σε όλους, εκτός από την γυναίκα τους, όπου εκεί ήταν ανίσχυροι. Αντώνιος και Κλεοπάτρα, Βελισάριος και Αντωνίνα, Ναπολέων και Ζοζεφίνα. Μέχρι και ο Θεμιστοκλής (Βίοι Παράλληλοι 18,5) ομολογούσε ότι ενώ εκείνος εξουσίαζε την Αθήνα, τον ίδιο τον εξουσίαζε η γυναίκα του!

Η επιρροή της γυναίκας στον άνδρα αναλύεται με έξοχο τρόπο από τον Άγιο Χρυσόστομο, ο οποίος εξηγεί ότι ήταν θέλημα Θεού οι άνδρες έχουν μέσα τους πιο ισχυρή την επιθυμία του γυναικείου φύλου «ἵνα τὸ ὑπερέχον κατακάμψῃ τῇ τυραννίδι τούτου τοῦ ἔρωτος καὶ ὑποτάξῃ τῷ ἀσθενεστέρῳ», ώστε να περιορίζεται η υπεροχή του άνδρα απέναντι στην γυναίκα (Ὑπόμνημα εἰς τὴν Α΄ πρὸς Κορινθίους, Λόγος ΛΔ΄ 3). Δηλαδή ονομάζει την δύναμη της έλξης και της γοητείας, την οποία η γυναίκα ασκεί στον άνδρα, «τυραννίδα του έρωτα» και παρακάτω λέει ότι ο Θεός όπλισε την γυναίκα με αυτήν την δύναμη, να προκαλεί επιθυμία, «τὴν δὲ γυναῖκα τῇ ἐπιθυμίᾳ καθοπλίσας» (ΛΔ΄ 4).

Επομένως, για να διατηρηθούν οι κατάλληλες ισορροπίες στο ζευγάρι και με το δεδομένο ότι η γυναίκα έλαβε πανίσχυρα όπλα, αν ο Θεός δεν έδινε στην γυναίκα την εντολή να υποτάσσεται στον άνδρα της, τότε θα μετέτρεπε την γυναίκα σε γίγαντα και τον άνδρα σε νάνο, ο άνδρας θα θύμιζε κατοικίδιο ζώο και όχι άνθρωπο! Γι’ αυτό υποχρέωσε την γυναίκα να περιορίσει τον εαυτό της (Α΄ Τιμ. 2,12), να δώσει την πρώτη θέση στον άνδρα της και να μη μετατραπεί σε τύραννο του συζύγου της.

Από την άλλη πλευρά περιόρισε το πρωτείο του άνδρα στο πλαίσιο της αγάπης και της θυσίας. Έδωσε εξουσία στον άνδρα, με την προϋπόθεση ότι θα θυσιάζεται για την γυναίκα του, όχι για να την θυσιάσει! Και του έθεσε σαν πρότυπο τον ίδιο τον Χριστό, Ο οποίος είναι ο αρχηγός, η κεφαλή της Εκκλησίας, είναι πανίσχυρος και παντοδύναμος (Μτ. 28,18) σε ουρανό και γη, αλλά αυτή η εξουσία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την αγάπη, δεν είναι δικτατορία ή τρομοκρατία.

Ως τώρα προσεγγίσαμε την σχέση των δύο φύλων ως προς την αγάπη και τους ιδιαίτερους ρόλους. Αναμφίβολα, ο γάμος περιλαμβάνει και το πρακτικό μέρος, την σαρκική σχέση του ανδρογύνου, τα θέματα της κοίτης, δηλαδή του νυφικού κρεβατιού. Δεν θα επεκτείναμε τον λόγο μας σε αυτό το θέμα, το οποίο ενίοτε μας φέρνει σε δύσκολη θέση, αν η Αγία Γραφή δεν ασχολιόταν με κάτι τέτοιο.

Ο ίδιος ο Απόστολος Παύλος, για να καθοδηγήσει τους πρώτους Χριστιανούς της Κορίνθου, διεισδύει στον χώρο της κρεβατοκάμαρας, όχι για να μπλέξουμε με θέματα προκλητικά ή αμαρτωλά, αλλά το αντίθετο, για να γνωρίζουν οι Χριστιανοί ποια είναι τα όρια ανάμεσα στον ευλογημένο γάμο και την σαρκική αμαρτία.

Ας δούμε, επομένως, αυτά τα λεπτά και ευαίσθητα θέματα. Το πρώτο που αναφέρεται είναι ότι στην κοίτη δεν υπάρχει ανδρικό πρωτείο, αλλά πλήρης ισοτιμία. Ο άνδρας έχει υποχρέωση να προσφέρει «εύνοια» (ή οφειλή σε κάποια χειρόγραφα, Α΄ Κορ. 7,3) στην γυναίκα του και ομοίως η γυναίκα στον άνδρα. Σε αυτό το χωρίο, εύνοια σημαίνει σαρκική ικανοποίηση. Έπειτα, εξηγεί ο Απόστολος ότι το σώμα του ενός ανήκει στον άλλο, δεν εξουσιάζει ο άνδρας το σώμα του, αλλά η γυναίκα του, και το αντίστροφο, διότι μέσω του γάμου οι δύο γίνονται μία σάρκα.

Η σωματική ένωση μέσα στον γάμο υπηρετεί, εκτός από την τεκνοποίηση, την αγάπη και την ενότητα του ζευγαριού. Και, δυστυχώς, αυτή η ενότητα κινδυνεύει από εξωτερικούς παράγοντες, ένας εκ των οποίων είναι η μοιχεία. Αν ο άντρας ή η γυναίκα δεν γεύονται μέσα στον γάμο αυτό που δικαιούνται, ο Πονηρός θα τους παρακινήσει να το αναζητήσουν σε τρίτο πρόσωπο, εκτός του γάμου. Και για να μη συμβεί ποτέ κάτι τέτοιο, ο Απόστολος συμβουλεύει τα ανδρόγυνα να μην αποφεύγουν ο ένας τον άλλο, «μὴ ἀποστερεῖτε ἀλλήλους» (Α΄ Κορ. 7,5).

Εντούτοις, υπάρχει και μια εξαίρεση σε αυτό, δηλαδή να ανδρόγυνα πρέπει να κάνουν αποχή σε περίοδο νηστείας και προσευχής, κυρίως για να μετέχουν στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, όπου δεν επιτρέπεται να προσέλθει κανείς «συνδεδεμένος ταῖς σαρκικαῖς ἐπιθυμίαις καὶ ἡδοναῖς». Αλλά και αυτή η αποχή πρέπει να γίνεται με κοινή συμφωνία στο ζευγάρι, όχι ο ένας σε βάρος του άλλου και όχι για απεριόριστο χρόνο.

Και σε αυτήν την περίπτωση ταλαιπωρούνται συνήθως οι πιστές γυναίκες, διότι η γυναίκα έλαβε το χάρισμα της ευλάβειας προς τον Θεό περισσότερο από τον άνδρα. Γι’ αυτό αντίστοιχα έχουμε αριθμητικά περισσότερες μοναχές, από άνδρες μοναχούς, ή γυναίκες να εκκλησιάζονται στους ναούς κάθε Κυριακή. Πρέπει να έχουν διάκριση, επομένως, οι γυναίκες, να μην παραμελούν τον άνδρα τους, στην προσπάθειά τους να αφοσιώνονται στην πνευματική ζωή. Και το ίδιο ισχύει και αντίστροφα, αν ο άνδρας είναι πιο ευλαβής.

Τέλος, ο Απόστολος υπενθυμίζει ότι όσοι ακολουθούν την παρθενία, το μόνο που χρειάζεται να φροντίζουν είναι να αρέσουν στον Θεό (Α΄ Κορ. 7,32). Οι έγγαμοι, όμως, στο πλαίσιο του γάμου οφείλουν και να αρέσουν ο ένας στον άλλο, ώστε να νιώθουν πληρότητα με την σχέση τους και να μη διανοηθούν ποτέ όχι μόνο να μοιχεύσουν, αλλά ούτε να ρίξουν ποτέ το βλέμμα τους σε άλλο πρόσωπο, εκτός του γάμου τους.

Πριν ολοκληρώσουμε το κεφάλαιο του γάμου, ώστε να θίξουμε έπειτα τα σαρκικά αμαρτήματα, να επισημάνουμε ότι μέσω διαδικτύου διαδίδεται ένας μεσαιωνικός εβραϊκός μύθος, ο οποίος προήλθε από ταλμουδικά και καμπαλιστικά κείμενα, ότι η πρώτη γυναίκα του Αδάμ δεν ήταν η Εύα, αλλά η Λίλιθ.

Το όνομα αυτό πράγματι υπάρχει στο (μασοριτικό) βιβλίο του προφήτη Ησαΐα (34,14), αλλά δεν έχει σχέση με τον Αδάμ, είναι ονομασία ενός νυκτερινού δαιμονίου, το οποίο θεωρούσαν θεότητα οι αρχαίοι Βαβυλώνιοι. Δυστυχώς, τέτοιες αρχαίες μεσοποταμιακές ανοησίες κάνουν θραύση πλέον στο ίντερνετ και οι άνθρωποι πλανώνται, διότι δεν αναζητούν την αλήθεια στην Αγία Γραφή (Μρ. 12,24) και εμπιστεύονται κάθε είδους ψευδοπροφήτες.

 

Πατήρ Διονύσιος Κατσούλης

Εφημέριος Ι.Ν. Αγίας Παρασκευής Ν. Σμύρνης

youtube.com/watch?v=N6chjZaeuec