büyü

See also: buyu, bùyǔ, bǔyù, and bǔyú

Turkish

Etymology 1

Inherited from Ottoman Turkish بوكو (bükü/bügü), from Proto-Turkic *bögü (“wizard”). Compare Old Turkic [script needed] (bögü).

Alternative forms

• bükü (chiefly Cyprus)

Pronunciation

• IPA^(key): [byˈjy]
• Hyphenation: bü‧yü

Noun

büyü (definite accusative büyüyü, plural büyüler)

1. charm, spell, magic

Declension

Inflection
Nominative	büyü
Definite accusative	büyüyü
	Singular	Plural
Nominative	büyü	büyüler
Definite accusative	büyüyü	büyüleri
Dative	büyüye	büyülere
Locative	büyüde	büyülerde
Ablative	büyüden	büyülerden
Genitive	büyünün	büyülerin
Possessive forms Nominative Singular Plural 1st singular büyüm büyülerim 2nd singular büyün büyülerin 3rd singular büyüsü büyüleri 1st plural büyümüz büyülerimiz 2nd plural büyünüz büyüleriniz 3rd plural büyüleri büyüleri Definite accusative Singular Plural 1st singular büyümü büyülerimi 2nd singular büyünü büyülerini 3rd singular büyüsünü büyülerini 1st plural büyümüzü büyülerimizi 2nd plural büyünüzü büyülerinizi 3rd plural büyülerini büyülerini Dative Singular Plural 1st singular büyüme büyülerime 2nd singular büyüne büyülerine 3rd singular büyüsüne büyülerine 1st plural büyümüze büyülerimize 2nd plural büyünüze büyülerinize 3rd plural büyülerine büyülerine Locative Singular Plural 1st singular büyümde büyülerimde 2nd singular büyünde büyülerinde 3rd singular büyüsünde büyülerinde 1st plural büyümüzde büyülerimizde 2nd plural büyünüzde büyülerinizde 3rd plural büyülerinde büyülerinde Ablative Singular Plural 1st singular büyümden büyülerimden 2nd singular büyünden büyülerinden 3rd singular büyüsünden büyülerinden 1st plural büyümüzden büyülerimizden 2nd plural büyünüzden büyülerinizden 3rd plural büyülerinden büyülerinden Genitive Singular Plural 1st singular büyümün büyülerimin 2nd singular büyünün büyülerinin 3rd singular büyüsünün büyülerinin 1st plural büyümüzün büyülerimizin 2nd plural büyünüzün büyülerinizin 3rd plural büyülerinin büyülerinin

Derived terms

• büyü bozmak
• büyü yapmak
• büyücü
• büyülemek
• büyülü
• büyüsüne kapılmak
• büyüsüz

 

See also

• efsun
• lanet
• sihir
• tılsım

 

Etymology 2

See the etymology of the corresponding lemma form.

Pronunciation

• IPA^(key): [byˈjy]
• Hyphenation: bü‧yü

Verb

büyü

1. second-person singular imperative of büyümek

Further reading

• “büyü”, in Turkish dictionaries, Türk Dil Kurumu
• Nişanyan, Sevan (2002–) “büyü”, in Nişanyan Sözlük
• Ayverdi, İlhan (2010) “büyü”, in Misalli Büyük Türkçe Sözlük, a reviewed and expanded single-volume edition, Istanbul: Kubbealtı Neşriyatı
• Çağbayır, Yaşar (2007) “büyü”, in Ötüken Türkçe Sözlük (in Turkish), volume 1, Istanbul: Ötüken Neşriyat, page 695