kośnik

Polish

Etymology

From kosić +‎ -nik.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈkɔɕ.ɲik/

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -ɔɕɲik
• Syllabification: koś‧nik

Noun

kośnik m pers

1. (agriculture, dialectal) reaper (one who reaps)

   Synonym: kosiarz

Declension

Declension of kośnik

	singular	plural
nominative	kośnik	kośnicy/kośniki (deprecative)
genitive	kośnika	kośników
dative	kośnikowi	kośnikom
accusative	kośnika	kośników
instrumental	kośnikiem	kośnikami
locative	kośniku	kośnikach
vocative	kośniku	kośnicy

Noun

kośnik m inan

1. (obsolete) ribbon woven into a braid

Declension

Declension of kośnik

	singular	plural
nominative	kośnik	kośniki
genitive	kośnika	kośników
dative	kośnikowi	kośnikom
accusative	kośnik	kośniki
instrumental	kośnikiem	kośnikami
locative	kośniku	kośnikach
vocative	kośniku	kośniki

Derived terms

noun

• kośnik czubaty

 

Further reading

• kośnik in Polish dictionaries at PWN