wielrennen

Dutch

Etymology

Back-formation from wielrenner. Equivalent to wiel (“wheel”) +‎ rennen (“to run”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈʋilˌrɛ.nə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: wiel‧ren‧nen

Verb

wielrennen

1. (intransitive) to race on a bicycle

Usage notes

Only the infinite and participles are commonly used.

Conjugation

Conjugation of wielrennen (weak)
infinitive	wielrennen
past singular	wielrende
past participle	gewielrend
infinitive	wielrennen
gerund	wielrennen n
	present tense	past tense
1st person singular	wielren	wielrende
2nd person sing. (jij)	wielrent, wielren2	wielrende
2nd person sing. (u)	wielrent	wielrende
2nd person sing. (gij)	wielrent	wielrende
3rd person singular	wielrent	wielrende
plural	wielrennen	wielrenden
subjunctive sing.1	wielrenne	wielrende
subjunctive plur.1	wielrennen	wielrenden
imperative sing.	wielren
imperative plur.1	wielrent
participles	wielrennend	gewielrend
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Hypernyms

• fietsen
• wieleren
• wielrijden

Noun

wielrennen n (uncountable)

1. (sports) race cycling

Synonyms

• wielersport

Derived terms

• baanwielrennen
• wegwielrennen