خاورگرایی
در مطالعات تاریخ هنر، ادبیات و مطالعات فرهنگی، خاورگرایی یا اورینتالیسم (انگلیسی: Orientalism) به معنی تقلید یا به تصویر کشیدن دنیای شرق است. این تصاویر معمولاً توسط نویسندگان، هنرمندان و طراحان جهان غرب کشیده می‌شدند. به‌طور اخص نقاشی خاورگرایانه که بیش‌تر معطوف به تصویرگری از خاورمیانه بود، یکی از تخصص‌های هنر آکادمیک در قرن نوزدهم میلادی بود. ادبیات غربی نیز توجه مشابهی به تم‌ها شرقی نشان داد.
با انتشار کتاب خاورگرایی نوشتهٔ ادوارد سعید در سال ۱۹۷۸ میلادی این اصطلاح در گفتمان آکادمیک نیز رایج شد. ادوارد سعید در مقدمهٔ کتاب معروف خود، خاورگرایی، این مفهوم را این گونه تعریف می‌کند: «خاورگرایی عبارت از نوعی سبک فکری است که بر مبنای یک تمایز شناختی و شناخت‌شناختی است که میان «خاور» و (غالب موارد) «غرب» قرار دارد.»[۱]
نگارخانه
[ویرایش]-
استراحت در صحرای سوریه، اثر اویگن براشت
-
-
استخر در حرم‌سرا، اثر ژان لئون ژروم
-
-
رازی در آزمایشگاهش،اثر ارنست برود
-
شاه عباس صفوی، اثر هنرمند ناشناخته ایتالیایی
-
سفر در ایران، اثر ادوین لرد ویکس ۱۸۹۵
-
قهوه خانه ایرانی، اثر ادوین لرد ویکس
جستارهای وابسته
[ویرایش]منابع
[ویرایش]- ↑ سعید، ادوارد، شرق‌شناسی، ترجمهٔ عبدالرحیم گواهی، تهران: دفتر نشر فرهنگ اسلامی، ۱۳۷۷، صص ۱۵–۱۶
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Orientalism». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۲ مه ۲۰۱۹.
پیوند به بیرون
[ویرایش]در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ خاورگرایی موجود است.
| کتابخانه‌های ملی | |
|---|---|
| سایر | |