لاهیج
این مقاله دقیق، کامل و صحیح ترجمه نشده و نیازمند ترجمه به فارسی است. کل یا بخشی از این مقاله به زبانی بهجز زبان فارسی نوشته شده‌است. اگر مقصود ارائهٔ مقاله برای مخاطبان آن زبان است، باید در نسخهای از ویکی‌پدیا به همان زبان نوشته شود (فهرست ویکیپدیاها را ببینید). در غیر این صورت، خواهشمند است ترجمهٔ این مقاله را با توجه به متن اصلی و با رعایت سیاست ویرایش، دستور خط فارسی و برابر سازی به زبان فارسی بهبود دهید و سپس این الگو را از بالای صفحه بردارید. همچنین برای بحثهای مرتبط، مدخل این مقاله در فهرست صفحههای نیازمند ترجمه به فارسی را ببینید. اگر این مقاله به زبان فارسی بازنویسی نشود، تا دو هفتهٔ دیگر نامزد حذف می‌شود و/یا به نسخهٔ زبانی مرتبط ویکی‌پدیا منتقل خواهد شد. اگر شما اخیراً این مقاله را بهعنوان صفحهٔ نیازمند ترجمه برچسب زدهاید، لطفاً عبارت {{جا:هبک-ترجمه به فارسی|1=لاهیج}} ~~~~را نیز در صفحهٔ بحث نگارنده قرار دهید. |
لاهیج
(به ترکی آذربایجانی: Lahıc) | |
|---|---|
| بخش | شهرستان اسماعیللی |
| ارتفاع | ۱٬۳۷۵ متر (۴٬۵۱۴ فوت) |
| جمعیت (۲۰۰۸)[۲] | |
| • کل | ۹۳۴ |
| منطقهٔ زمانی | یوتی‌سی +۴ (ساعت رسمی آذربایجان) |
| • تابستانی (DST) | یوتی‌سی +۵ (ساعت رسمی آذربایجان) |
لاهیج (دیگر نام‌ها: لایزان، لاهیچ، لاگیچ، لُهوج) (ترکی آذربایجانی: Lahıc) روستایی است در شهرستان اسماعیللی در شمال غربی باکو در جمهوری آذربایجان. این روستا در دامنه‌های جنوبی قفقاز قرار دارد. جمعیت آن در حدود ۸۶۰ نفر است که از تات‌ها هستند و به زبان تاتی صحبت میکنند[۳][۴]. لاهیج بخاطر صنایع دستی اصیل به ویژه مسگری از شهرت بالایی در جمهوری آذربایجان برخوردار است. قالیهای این روستا در آذربایجان و قفقاز جنوبی معروف است. لاهیج از سامانهٔ پساب کهنی برخوردار است که برخی کارشناسان مدعیند که به ۱۰۰۰ تا ۱۵۰۰ سال پیش برمیگردد. به علت بسامد بالای زمین‌لرزه‌ها در لاهیج، مردم محلی فن‌های قابل اطمینان و پیچیده‌ای را در سازه‌های خود بکار برده‌اند.
مردم
[ویرایش]مردم این روستا از نژاد تات ها هستند. آنها به زبان تاتی و گویش تاتی قفقازی صحبت میکنند. مردم تات در سال های دور از قفقاز تا خراسان شمالی را تشکیل می‌شدند ولی با گذر زمان زبان تاتی کمتر تکلم می‌شود.
آگاهیها
[ویرایش]لاهیج یکی از کهن‌ترین زیستگاههای بشر در جمهوری آذربایجان است. روستا در کرانه چپ رودخانه قیردیمان در دامنه‌های رشته کوه نیال قرار دارد .مردمان آن به زبان تاتی سخن می‌گویند[۴]. زیستگاه لاهیج از لحاظ طرح‌بندی روستایی ِ نامعمول و سازه‌های شخصی و مذهبی، سامانه ترابری و مردم‌شناسی بیمانند است. بگونه‌ای که خیابانها و میدانهای سنگفرش و سامانهٔ پساب و لوله‌های آب توسعه یافته آن نشان میدهد، لاهیج نمونه‌ای موجود از یک شهرنشینی و معماری کهن است. «کورابندیس» (سامانه پساب) زیرزمینی آن که از سنگ رودخانه‌ای ساخته شده و به هزار سال پیش برمیگردد بنظر یکی از باستانی‌ترین سامانه‌های پساب در جهان است.[۵].
شهروندان لاهیج به خود لهیجن (لُهیجُن Lohijon) می‌گویند که از نام خود روستا در زبان محلی یعنی «لُهوج» (Lohuj. جمع: Lohijon.) گرفته شده‌است.
نگارخانه
[ویرایش]نام‌آوران
[ویرایش]علی بایرامف، یکی از انقلابیون آذربایجانی و از رهبران حزب مسلمان سوسیال دموکرات[۶]
مناف سلیمانف، پژوهشگر و نویسنده آذربایجانی
پیوند به بیرون
[ویرایش]پرونده‌های رسانه‌ای مربوط به Lahıc در ویکی‌انبار
- Lahich
- Excursion to Lahich
- Lahic Journal; From Splendid Isolation, Treasures for the World
منابع
[ویرایش]- مقاله ویکی‌پدیای انگلیسی (en:Lahıc, Ismailli)
- ↑ "Lahij, Azerbaijan Page". Retrieved 2008-06-24.
- ↑ World Gazetteer: Azerbaijan[پیوند مرده] – World-Gazetteer.com
- ↑ Tat, Muslim: A Language of Azerbaijan
- ↑ ۴٫۰ ۴٫۱ Miller B.V. Tats, their settlement and dialects (materials and questions). Baku, 1929
- ↑ Bretanitskiy L.S., Mamikonov L.G., Revazov U.B. Lahij (To the question of urban planning system with its productive specifics). – Soviet ethnography, №3, 1964. P.129
- ↑ http://gatchina3000.ru/great-soviet-encyclopedia/bse/089/941.htm Байрамов Али Байрам оглы )publisher=БСЭ(