Saltar ao contido

Cadeas para a neve

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Para outras páxinas con títulos homónimos véxase: Cadea.
Sinal de tráfico que obriga ao uso de cadeas na estrada.

As cadeas para a nieve son un sistema antiesvarante que se coloca nas rodas motrices dun vehículo automóbil para que estas non esvaren debido á existencia de neve ou xeo na estrada.

Poden non ser cadeas propiamente ditas, xa que hai sistemas que van desde unha peza de plástico até unha funda de tea.

O seu uso limita a velocidade a 50 km/h.

Colocación

[editar | editar a fonte]
Cadeas en rombo, que proporcionan unha maior eficacia e rendemento.

Segundo a motricidade do vehículo:

  • Tracción dianteira: sempre e cando o grosor da neve non supere 1,5 cm, nas rodas dianteiras (se excede este grosor, é obrigatorio colocalas nas 4 rodas). A maioría dos coches actuais son de tracción dianteira.
  • Tracción traseira: sempre e cando o grosor da neve non supere 1 cm, só nas rodas traseiras (se excede este grosor, é obrigatorio colocalas nas 4 rodas). Os coches antigos, de altas prestacións, e os vehículos de carga, adoitan seren de propulsión traseira.
  • Tracción ás catro rodas: por lei é obrigatorio o uso das catro cadeas neste tipo de vehículos. En caso de avaría dunha das catro, adoitan colocarse dúas detrás, pero é posíbel facelo diante para mellorar en dirección e freada, aínda que en ningún caso se circulará con tres.

Sexa cal for o tipo de automóbil é conveniente equipar cadeas nas catro rodas, excepto se o fabricante indica o contrario, como é o caso de vehículos deportivos de propulsión traseira e gran cilindrada.

Tamén hai que ter en conta que as cadeas están deseñadas para un tamaño específico de roda, polo que hai que ler as instrucións para ver o tamaño de rodas para as que están deseñadas.

Funcionamento

[editar | editar a fonte]
Furgón ruso equipado con cadeas en escaleira.

É sinxelo comprender o funcionamento das cadeas. O principio do seu funcionamento baséase nun aumento do coeficiente de rozamento, ou de fricción, entre o pneumático e o pavimento cuberto de neve ou xeo. En condicións normais, o coeficiente de rozamento entre pneumático e asfalto é idóneo entre 0,4 e 0,6, pero ao producírense nevadas ou xeadas, o coeficiente de rozamento diminúe substancialmente, xerando perda de tracción e manobrabilidade, e a conseguiente perda de control sobre o vehículo:

  • No caso de cadeas de elos sobre xeo, cuxo coeficiente de rozamento é moi elevado, pero só nos puntos onde cada elo entra en contacto co pavimento, ao circular sobre un pavimento xeado, os elos da cadea incrústanse na placa de xeo aumentando o coeficiente de rozamento, e a capacidade de tracción do vehículo. Ao mesmo tempo, libérase así unha porción de xeo húmido que, aínda que segue sendo esvarante, ofrece maior agarre ao pneumático.
  • No caso de cadeas de elos sobre neve, a cadea interponse entre o pneumático e o asfalto e actúa como unha escaleira e produce máis fricción, debido ao aceiro en contacto co pavimento.
  • No caso de cadeas téxtiles sobre neve, estas presentan un menor coeficiente de rozamento por unidade de superficie, pero o rozamento esténdese por toda a superficie do pneumático en contacto co pavimento, conseguindo un mellor agarre.

Posíbeis fallos e roturas

[editar | editar a fonte]
  • Condución demasiado rápida: as cadeas non soportan circular a máis de 50 km/h.
  • Condución sobre asfalto seco: as cadeas deterióranse rapidamente sobre superficies inadecuadas.
  • Axuste pouco firme: débense reaxustar os tensores das cadeas despois de percorrer uns poucos metros tras a súa colocación, movendo o coche a modiño. De non facer isto, as cadeas poderíanse enrolar no eixe de transmisión causando unha custosa avaría.
  • Tensores necesarios ou innecesarios: a maioría das cadeas necesitan tensores e, se non se usan, descolócanse. Nas que non os necesitan, se se poñen, poden resultar gravemente danadas.
  • Desgaste natural: algunhas fontes citan que a eficacia das cadeas redúcese apreciabelmente despois de utilizalas durante uns 500 km.

Coidados tras o seu uso

[editar | editar a fonte]

As cadeas clásicas hai que procurar limpalas posteriormente ao seu uso o antes posíbel, con auga quente, con obxecto de eliminar o sal que se adoita esparexer polas estradas en época invernal, xa que o cloruro sódico ataca e corroe o aceiro. Despois, hai que empaquetalas ben na súa caixa e gardar esta nun lugar seco e accesíbel no maleteiro do vehículo.

Alternativas

[editar | editar a fonte]

Existen no mercado alternativas ás tradicionais cadeas. As máis coñecidas son as fundas de tea (téxtiles). Legalmente substitúen ás cadeas, pero deben retirarse inmediatamente despois de desaparecer a neve.

Tamén existe un dispositivo en forma de araña, que se suxeita ao parafuso da lamia e que se abraza ao pneumático. Colócanse en poucos segundos e a súa eficacia é moi boa.

Tamén hai algunhas que susbtitúen a cadea por un cable de aceiro; o seu funcionamento é idéntico.

Finalmente, existen tamén uns aerosois antiesvarantes, que son moi baratos. Pero os mesmos fabricantes advirten que son só para saír dun apuro puntual.

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Cadeas_para_a_neve&oldid=6638481»