Alfred de Musset

Alfred de Musset
Biografía
Nacemento	(fr) Louis-Charles-Alfred de Musset-Pathay ; 11 de decembro de 1810; París
Morte	2 de maio de 1857; París
Causa da morte	Sífilis
Lugar de sepultura	Cemiterio do Père-Lachaise, 4 ; Grave of Alfred de Musset (en)
11º Cadeira 10 da Academia Francesa (pt)
	12 de febreiro de 1852 – 2 de maio de 1857 ; ← Emmanuel Dupaty (pt) – Victor de Laprade (pt) →
Datos persoais
País de nacionalidade	Francia
Educación	Lycée Henri-IV
Actividade
Ocupación	Escritor
Período de actividade	1826 -
Membro de	Academia Francesa (1852–1857)
Movemento	Romanticismo
Obra
	Obras destacables (1884) The Moods of Marianne (en) ;
Familia
Cónxuxe	sen valor
Parella	George Sand ; Louise Rosalie Allan-Despréaux ; Louise Colet ; Rachel ; Caroline Jaubert ; Aimée d'Alton
Pai	Victor-Donatien de Musset-Pathay
Irmáns	Paul de Musset
Premios
	(1848) prize Maillé Latour Landry (en) ; (1827) concours général; Cabaleiro da Lexión de Honra ;
	Sinatura
Descrito pola fonte	Svensk Uppslagsbok (pt) ; Grande Enciclopedia Soviética 1969-1978, (sec:Мюссе Альфред де); Pequeno Dicionario Enciclopédico de Brockhaus e Efron

Alfred Louis Charles de Musset, nado en París o 11 de decembro de 1810 e finado na mesma cidade o 2 de maio de 1857, foi un escritor francés.

Traxectoria

Empezou a estudar ós nove anos no colexio Henri-IV, onde obterá en 1827 o premio de disertación literaria no Concurso Xeral. Grazas a Paul Foucher, cuñado de Victor Hugo empeza ós seus 17 anos a frecuentar O Cenáculo, o salón de Charles Nodier na biblioteca do Arsenal.

Despois de exercitarse coa medicina, o dereito, o debuxo, o inglés e o piano, é un dos primeiros románticos. Ós seus 20 anos a súa notoriedade literaria vai acompañada dunha dubidosa reputación alimentada pola súa faceta dandy.

Desde 1833 até 1835 é o apaixonado amante de George Sand. Como poeta publica os seus Contos de España e Italia. Os seus poemas máis soados son Rolla e as noites. Tamén escribe algunhas comedias: O candelabro, Non chancemos co amor, Non hai nada que xurar. Tamén escribe novelas en prosa como A Confesión dun fillo do século, dedicada a George Sand.

Foi bibliotecario do Ministerio do Interior durante a Monarquía de xullo e logo destituído en 1848. Máis tarde tamén foi bibliotecario do Ministerio de Instrución Pública durante o Segundo Imperio.

Recibiu a Lexión de Honra o 24 de abril de 1845 ó mesmo tempo que Balzac e é elixido membro da Academia Francesa en 1852.

Obra

1824 - À ma mère.
1826 - À Mademoiselle Zoé le Douairin.
1828 - Un rêve, L'Anglais mangeur d'opium.
1829 - Pemières poésies.
1830 - Contes d'Espagne et d'Italie, La quittance du diable.
1831 - La coupe et les lèvres, Namouna.
1832 - Spectacle dans un fauteuil, A quoi rêvent les jeunes filles.
1833 - Lorenzaccio, Les caprices de Marianne, Rolla, André del Sarto.
1834 - Fantasio, On ne badine pas avec l'amour, Une nuit vénitienne, Perdican, Camille et Perdican.
1835 - La quenouille de Barberine, La nuit de mai, La nuit de Dêcembre, Le chandelier.
1836 - Il ne faut jurer de rien, Lettre à M. de Lamartine, Faire sans dire, La nuit d'août, La confesión d'un enfant du siècle.
1837 - Un caprice, La nuit d'octobre, À la Malibran, Emmeline, Les deux maîtresses, Lettres a Dupuis et Cotonet.
1838 - Le fils du Titien, Fréderic et Bernerette, L'espoir en Dieu, Dupont et Durand, Margot.
1839 - Croisilles.
1840 - Tristesse, Une soirée perdue.
1841 - Souvenir.
1842 - Le voyage où il vous plaira, Sur le paresse, Histoire d'un merle blanc, Aprés une lecture.
1844 - Pierre et Camille, Le secret de Javotte, Les frères Van Bruck.
1845 - Il faut q'une porte soit ouverte ou fermée, Mademoiselle Mimi Pinson.
1849 - Louison, L'Habit vert, On ne saurait penser à tout.
1850 - Poésies nouvelles, Carmosine.
1851 - Bettine, Faustine.
1853 - La mouche.
1854 - Contes.

Ligazóns externas