Georges Florovski

Georges Florovski

Biografía
Nacemento	28 de agosto de 1893 (Xuliano) Odesa, Ucraína
Morte	11 de agosto de 1979 (85 anos) Princeton, Estados Unidos de América
Relixión	Cristianismo ortodoxo
Educación	Universidade Nacional de Odessa (pt)
Actividade
Campo de traballo	Relixión, Teologia da Igreja Ortodoxa Oriental (pt) , filosofía e ecumenismo
Lugar de traballo	Praga Boston París Princeton
Ocupación	teólogo, sacerdote, filósofo, profesor universitario, historiador
Empregador	Universidade de Princeton Universidade Carolina de Praga Universidade Harvard Universidade Nacional de Odessa (pt)
Membro de	Academia das Artes e das Ciencias dos Estados Unidos
Familia
Irmáns	Antony Florovsky

Georges Florovski (en ruso Георгий Васильевич Флоровский), nado en Odesa o 23 de agosto de 1893 e finado en Princeton o 11 de agosto de 1979, foi un pensador e teólogo ruso.

Perseguido polo réxime soviético, instalouse en Francia onde foi profesor no Instituto de San Serxio en París. Ensinou tamén en Harvard e en Princeton.

Pensamento

Especialista nos Pais da Igrexa, considerou que había que volver a unha teoloxía baseadada na experiencia espiritual e na celebración comunitaria da liturxia. Aquí, segundo el, é onde radica a superioridade da Igrexa ortodoxa fronte ao autoritarismo e a especulación racionalista e xurídica da Igrexa católica. A doutrina ortodoxa non se ensina nas aulas senón que é unha vivencia que se proclama no templo. A oración non é un conxunto de peticións senón un camiño que nos introduce no espazo do divino que transforma o interior e nos abre ao exterior rachando a individualidade illada.

Rexeita a visión xurídica da redención como expiación, propia do catolicismo. Ve en Xesús de Nazaret ao ilimitado no limitado, a natureza divina asumindo a humana co fin de sandar o feble e completar o deficiente: en Cristo non só se revelou o sentido da existencia humana, senón que se realizou. Para Florovsky, a marioloxía non é senón un aspecto da cristoloxía, baseado na condición de theotocos (nai de Deus). Así mesmo, nos santos non se desliza unha idolatría senón a veneración á deificación da natureza humana, o amor de Deus cara a eles e neles. A deificación non é un fenómeno ontolóxico senón unha comuñón persoal con Deus que inunda coa súa presenza a existencia humana.