Gran Premio de Bélxica de 1982

Gran Premio de Bélxica de 1982
Nome oficial	XL Belgian Grand Prix
Tipo	Gran Premio de Bélxica
Deporte	automobilismo
Parte de	Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1982
Distancia do evento	70
Localización e Datas
Localización	Autódromo de Zolder (Heusden-Zolder) 50°59′20″N 5°15′20″L / 50.988888888889, 5.2555555555556
País	Bélxica
Data	9 de maio de 1982
Competición
Primeiro posto	John Watson
Pole position	Alain Prost
Volta máis rápida	John Watson

O Gran Premio de Bélxica de Fórmula 1 de 1982 disputouse en Zolder o 9 de maio de 1982. Foi a quinta carreira da tempada de Fórmula Un de 1982, o 40º Gran Premio de Bélxica e o noveno, que se celebrou no Autódromo de Zolder.

Cualificación

O piloto canadense Gilles Villeneuve morreu nun accidente durante a última sesión de clasificación. No momento do accidente, o seu compañeiro de equipo Didier Pironi fixara un tempo de 0,1 segundos máis rápido que Villeneuve no sexto lugar. Os periodistas deportivos contemporáneos e máis recentes din que trataba de mellorar o seu tempo na súa última volta. Algúns suxiren que especificamente para vencer a Pironi debido ao seu cabreo por ser adiantado por el dúas semanas antes nas voltas finais de San Marino, cando Villeneuve cría que Pironi recibira a orde de permanecer detrás de el.^[1]^[2] O biógrafo de Villeneuve Gerald Donaldson cita ao enxeñeiro de carreira de Ferrari Mauro Forghieri dicindo que o canadense, aínda que apremando ao seu xeito habitual, volvía a boxes co seu último xogo de pneumáticos de cualificación cando se produciu o accidente.^[3] Si fora así, el non establecería un tempo nesa volta.

A falta de oito minutos para rematar a sesión, Villeneuve achegouse á primeira chicane e atopou a Jochen Mass que pilotaba moito máis lentamente a través de Butte, a curva a esquerdas antes da curva Terlamenbocht. Mass viu a Villeneuve achegándose a gran velocidade e moveuse cara á dereita para deixarlle un paso na trazada. No mesmo instante Villeneuve tamén se moveu á dereita para pasar a Mass. O Ferrari golpeou a parte traseira do coche de Mass e saíu lanzado polo aire a unha velocidade estimada entre 200 e 225 km/h. Voou polo aire máis de 100 m antes aterrar e desintegrarse, logo dun salto mortal ao longo do bordo da pista. Villeneuve, aínda atado ao seu asento, pero sen o seu casco, saíu lanzado a 50 m dos restos no cercado de captura no bordo exterior da curva Terlamenbocht.^[3]^[4]

Varios pilotos detivéronse e correron ata o lugar. John Watson e Derek Warwick sacaron a Villeneuve da vala de seguridade.^[5] O primeiro médico chegou á escena aos 35 segundos para atopar que Villeneuve non respiraba, aínda que tiña pulso, foi entubado e ventilado antes de ser trasladado ao centro médico do circuíto e logo en helicóptero ao Hospital Universitario de San Rafael onde foi diagnosticada unha fractura de pescozo mortal.^[6] A Villeneuve mantivérono vivo artificialmente, mentres a súa esposa viaxaba ao hospital e os médicos consultaban con especialistas de todo o mundo. Morreu ás 9:12 da noite.

O equipo Ferrari retirouse da carreira tralo accidente e abandonou o circuíto. Os últimos oito minutos da fase de clasificación disputáronse logo da retirada dos restos do accidente. Ningún piloto mellorou os seus tempos, quedando os Renault de Alain Prost e René Arnoux na primeira fila da grella.^[7]

Carreira

A carreira foi gañada por Watson por diante de Keke Rosberg e Eddie Cheever. Niki Lauda terminou en terceiro lugar na carreira, pero foi descualificado cando o seu coche foi atopado con baixo peso na verificación técnica posterior á carreira.

Clasificación

Pos	Nº	Piloto	Construtor	Voltas	Tempo/Retirada	Grella	Puntos
1	7	John Watson	McLaren-Ford	70	1:35:41.995	10	9
2	6	Keke Rosberg	Williams-Ford	70	+ 7.268	3	6
3	25	Eddie Cheever	Ligier-Matra	69	+ 1 volta	14	4
4	11	Elio de Angelis	Lotus-Ford	68	+ 2 voltas	11	3
5	1	Nelson Piquet	Brabham-BMW	67	+ 3 Laps	8	2
6	20	Chico Serra	Fittipaldi-Ford	67	+ 3 voltas	23	1
7	29	Marc Surer	Arrows-Ford	66	+ 4 voltas	22
8	18	Raul Boesel	March-Ford	66	+ 4 voltas	24
9	26	Jacques Laffite	Ligier-Matra	66	+ 4 voltas	17
DSC	8	Niki Lauda	McLaren-Ford	70	Descualificado	4
Ret	5	Derek Daly	Williams-Ford	60	Trompo	13
Ret	17	Jochen Mass	March-Ford	60	Motor	25
Ret	15	Alain Prost	Renault	59	Trompo	1
Ret	2	Riccardo Patrese	Brabham-BMW	52	Trompo	9
Ret	30	Mauro Baldi	Arrows-Ford	51	Acelerador	26
Ret	31	Jean-Pierre Jarier	Osella-Ford	37	Á rota	16
Ret	22	Andrea de Cesaris	Alfa Romeo	34	Caixa de cambios	6
Ret	4	Brian Henton	Tyrrell-Ford	33	Motor	20
Ret	3	Michele Alboreto	Tyrrell-Ford	29	Motor	5
Ret	35	Derek Warwick	Toleman-Hart	29	Transmisión	19
Ret	36	Teo Fabi	Toleman-Hart	13	Freos	21
Ret	12	Nigel Mansell	Lotus-Ford	9	Embrague	7
Ret	16	René Arnoux	Renault	7	Turbo	2
Ret	9	Manfred Winkelhock	ATS-Ford	0	Embrague	12
Ret	23	Bruno Giacomelli	Alfa Romeo	0	Colisión	15
Ret	10	Eliseo Salazar	ATS-Ford	0	Colisión	18
NTS	28	Didier Pironi	Ferrari		Retirouse
NTS	27	Gilles Villeneuve	Ferrari		Accidente mortal
NSC	14	Roberto Guerrero	Ensign-Ford
NSC	33	Jan Lammers	Theodore-Ford
NSCP	32	Riccardo Paletti	Osella-Ford
NSCP	19	Emilio de Villota	March-Ford

Posicións logo da carreira

Clasificación no campionato de pilotos

Pos	Piloto	Puntos
1	Alain Prost	18
2	John Watson	17
3	Keke Rosberg	14
4	Niki Lauda	12
5	Didier Pironi	10

Clasificación do campionato de construtores

Pos	Construtor	Puntos
1	McLaren-Ford	29
2	Renault	22
3	Williams-Ford	20
4	Ferrari	16
5	Tyrrell-Ford	10

Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación.

Carreira anterior: Gran Premio de San Marino de 1982	Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA Temporada 1982	Carreira seguinte: Gran Premio de Mónaco de 1982
Carreira anterior: Gran Premio de Bélxica de 1981	Gran Premio de Bélxica	Carreira seguinte: Gran Premio de Bélxica de 1983

Notas

Didier Pironi e todo o equipo Ferrari retiráronse e non competiron na carreira. Pironi sería o único piloto de Ferrari que participaría nas posteriores carreiras de Mónaco, Detroit (EE.UU.) e Canadá.
Nesta carreira Chico Serra logrou o primeiro e único punto.

↑ "BBC Sport - Formula 1's greatest drivers. Number 12: Gilles Villeneuve". Bbc.co.uk. 2012-07-04. Consultado o 2012-08-21.
↑ Bamsey (1983) p.50, Lang (1992) pp.96–97, Watkins (1997) p.98 and Fearnley (May, 2007) all write that Villeneuve was attempting to beat Pironi. Jenkinson (June 1982) writes only that he "was in the middle of a last desperate bid to improve his grid position."
↑ ^3,0 ^3,1 Donaldson (2003) pp.296–298
↑ Lang (1992) p.97
↑ Fearnley (May, 2007)
↑ Watkins (1997) pp.96–98
↑ Lang (1992) pp.95 99

Véxase tamén

Ligazóns externas

A menos que se indique o contrario, todos os resultados da carreira tómanse de "The Official Formula 1 website". Arquivado dende o orixinal o 04 de novembro de 2014. Consultado o 2007-06-16.

Bibliografía

Libros

Bamsey, Ian (1983). Automobile Sport 82-83. City: Haynes Manuals. ISBN 0-946321-01-9.
Donaldson, Gerald (2003). Gilles Villeneuve. London: Virgin. ISBN 0-7535-0747-1.
Lang, Mike (1992). Grand Prix! vol.4. Sparkford: Foulis. ISBN 0-85429-733-2.
Roebuck, Nigel (1986). Grand Prix Greats. Cambridge: P. Stephens. ISBN 0-85059-792-7.
Roebuck, Nigel (1999). Chasing the Title. City: Haynes Publications. ISBN 1-85960-604-0.
Watkins, Sid (1997). Life at the Limit: Triumph and Tragedy in Formula One. City: Pan Books. ISBN 0-330-35139-7.

Revistas

Fearnley, Paul (May 2007). "It's war. Absolutely war". Motor Sport (Haymarket). pp. 52–61.

[1] "BBC Sport - Formula 1's greatest drivers. Number 12: Gilles Villeneuve". Bbc.co.uk. 2012-07-04. Consultado o 2012-08-21.

[2] Bamsey (1983) p.50, Lang (1992) pp.96–97, Watkins (1997) p.98 and Fearnley (May, 2007) all write that Villeneuve was attempting to beat Pironi. Jenkinson (June 1982) writes only that he "was in the middle of a last desperate bid to improve his grid position."

[GD1-3] 3,0 ^3,1 Donaldson (2003) pp.296–298

[4] Lang (1992) p.97

[5] Fearnley (May, 2007)

[6] Watkins (1997) pp.96–98

[Lang1-7] Lang (1992) pp.95 99

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]