Monopraza
Un coche de rodas abertas (coche de Fórmula, ou a miúdo monopraza) é un coche con rodas fóra da carrozaría principal e normalmente só ten un asento. Os coches con rodas abertas contrastan cos coches de rúa, sports cars, stock cars, e touring cars, que teñen as rodas abaixo a carrozaría ou dentro das defensas. Os coches de rodas abertas adoitan construírse especificamente para carreiras de automobilismo de velocidade, frecuentemente cun maior grao de sofisticación tecnolóxica que noutras formas de deporte motor. Os turismos de rodas abertas, como o Ariel Atom, son moi escasos xa que adoitan ser pouco prácticos para o uso cotián.[1]
Historia
[editar | editar a fonte]Ray Harroun, o piloto de carreiras estadounidense, foi un dos primeiros pioneiros no concepto dun coche de carreiras monopraza lixeiro.[2] Despois de traballar como mecánico na industria automotriz, Harroun comezou a competir en carreiras profesionais en 1906, gañando o AAA National Championship en 1910. Logo foi contratado pola Marmon Motor Car Company como enxeñeiro-xefe, encargado de construír un coche de carreiras destinado carrer nas primeiras 500 Millas de Indianápolis, que gañou. Desenvolveu un concepto revolucionario que o convertería no creador e antepasado do deseño de asento único de carreiras (é dicir, monopraza).[3][4] Algúns acreditaron a Harroun como o pioneiro do retrovisor que apareceu no seu coche gañador de Indianápolis en 1911, aínda que el mesmo afirmou que obtivo a idea de ver un espello usado para un propósito semellante nun vehículo tirado por cabalos en 1904.[5]
Deseño
[editar | editar a fonte]Un coche típico de rodas abertas ten unha cabina mínima suficiente só para pechar o corpo do piloto, coa cabeza exposta ao aire. No Whelen Modified Tour e outras series modificadas de pista curta, a cabeza do piloto está dentro do coche. Nos coches modernos o motor está frecuentemente situado detrás do piloto e empuxa as rodas traseiras; agás nos coches modificados para asfalto, como o Whelen Modified Tour, onde o motor está diante do piloto. Dependendo das regras da clase, moitos tipos de rodas abertas teñen ás na parte dianteira e aleróns na traseira do vehículo, así como un solo moi baixo e practicamente plano, para conseguir unha carga aerodinámica adicional que empuxa o coche á estrada.
Algunhas carreiras importantes, como o Gran Premio de Singapur, Gran Premio de Mónaco (na Fórmula 1) e o Gran Premio de Long Beach (na IndyCar), dispútanse en circuítos de rúa temporais. Non obstante, a maioría das carreiras de rodas abertas se corren en circuítos de carreiras, como Watkins Glen International nos Estados Unidos, Nürburgring en Alemaña, Spa-Francorchamps en Bélxica e Silverstone no Reino Unido. Nos Estados Unidos algúns eventos de alto nivel de rodas abertas celébranse en óvalos, tanto de pista curta como en variedade pista de carreiras, con énfase na velocidade e resistencia máis que na manobrabilidade requirida polos eventos de estrada e rúa. O Whelen Modified Tour é a única serie de coches de carreiras con rodas abertas aprobada pola NASCAR. Esta serie compite na maioría das pistas máis famosas da NASCAR nos Estados Unidos. Outras carreiras das series modificadas en asfalto en pistas curtas nos Estados Unidos e o Canadá, como Wyoming County International Speedway en Nova York. A carreira oval máis famosa do mundo é a anual 500 Millas de Indianápolis (Indy 500) en Speedway, Indiana, da IndyCar, nos Estados Unidos, é bastante común referirse aos coches de rodas abertas como IndyCars ou Champ Cars, debido á súa aparencia recoñecible e popularidade en toda a América na Indy 500.
Condución
[editar | editar a fonte]As carreiras de rodas abertas están entre as máis rápidas do mundo. Os coches de Fórmula 1 poden alcanzar velocidades superiores a 360 km/h. No Autodromo Nazionale Monza, Antônio Pizzonia do equipo BMW Williams F1 rexistrou unha velocidade máxima de 369´9 km/h no Gran Premio de Italia de 2004. Desde o final da época do motor V10 en 2006 non se alcanzaron velocidades como esta, os coches contemporáneos alcanzan ao redor de 360 km/h.[6] É difícil dar cifras precisas para as velocidades máximas absolutas dos coches de Fórmula 1, xa que os coches non teñen velocímetros como tales e os datos non son normalmente publicados polos equipos. As 'trampas de velocidade' en circuítos rápidos como Monza dan unha boa indicación, pero non están necesariamente situados no punto da pista onde o coche está a correr máis rápido. O equipo BAR Honda rexistrou unha velocidade máxima media en 2006 en Bonneville Salt Flats, alcanzando unha velocidade máxima non oficial de 413 km/h., usando un coche modificado de Fórmula 1 BAR 007. As velocidades nos óvalos poden variar entre 340–350 km/h constantes, e en Indianapolis exceden os 370 km/h. Algunhas fontes afirman que en 1996, Paul Tracy rexistrou unha velocidade na trampa de 413´518 km/h no Michigan International Speedway.[Cómpre referencia] En 2000, Gil de Ferran fixou a marca de cualificación dunha volta de 388´541 km/h km/h no California Speedway.[7] Mesmo en estreitos circuítos de rúa non ovais como o Gran Premio de Toronto, os coches da Indy de rodas abertas alcanzan velocidades de 310 km/h.
Conducir un coche de rodas abertas é substancialmente diferente ao de conducir un coche con gardalamas. Practicamente todos os pilotos de Fórmula Un e Indycar pasaron algún tempo en varias categorías de rodas abertas antes de unirse a calquera das series máis importantes. Os vehículos de rodas abertas, debido ao seu peso lixeiro, ás súas capacidades aerodinámicas e aos seus potentes motores, son frecuentemente considerados como os vehículos de carreira máis rápidos dispoñibles e entre os máis difíciles de dominar. O contacto de roda contra roda é perigoso, especialmente cando o bordo dianteiro dun pneumático entra en contacto coa parte traseira doutro pneumático, xa que as bandas de rodadura se moven en direccións opostas (unha cara a arriba, unha cara a abaixo) no punto de contacto, ambas rodas desaceleran rapidamente, torcendo o chasis dos dous coches e causando a miúdo que un ou os dous vehículos de súpeto se movan cara a arriba (o coche traseiro tende a avanzar e o coche dianteiro tende a retroceder.) Un exemplo disto é o choque Chicagoland de 2005 Ryan Briscoe con Alex Barron.
O menor peso dun coche de rodas abertas permite mellorar o rendemento. Aínda que a exposición das rodas á corrente de aire fai que se produza un alto arrastre aerodinámico a altas velocidades, permite unha mellor refrixeración dos freos, o que é importante nas carreiras en circuíto cos seus frecuentes cambios de ritmo.
Galería
[editar | editar a fonte]-
Un coche deportivo con rodas abertas de Caterham, derivado do Lotus 7
-
Coche de carreiras eléctrico de Fórmula E
-
coche Mercedes-Benz de Fórmula 1 de 2010
-
Coche de Penske Indy de 1994
-
Ariel Atom coche deportivo do Reino Unido
-
KTM X-Bow, coche deportivo de rodas abertas legal para estrada
-
Coche de carreiras de pista curta modificado para asfalto
-
-
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ Eric Brandt (11 de xullo de 2018). "Ariel Atom 4 Roadster Unveiled Packing 320-HP Honda Type R Engine". The Drive. Consultado o 9 de agosto de 2018.
- ↑ swatson. "Harroun, Ray - Historic - 2000". Consultado o 17 de abril de 2016.
- ↑ "Ray Harroun Checks his Rear View Mirror". Consultado o 17 de abril de 2016.
- ↑ "1911 Marmon Wasp - Conceptcarz". conceptcarz.com. Consultado o 17 de abril de 2016.
- ↑ Davidson, Donald The Talk of Gasoline Alley (radio program). Accessed via WIBC (FM), 28 de maio de 2000
- ↑ "Drivers hit record speeds in Mexico". Formula One Digital Media. Formula1.com. 30 de outubro de 2015. Consultado o 4 de xuño de 2016.
- ↑ "De Ferran wins pole, sets record". Las Vegas Sun. 28 de outubro de 2000. Arquivado dende o orixinal o 10 de novembro de 2013. Consultado o 15 de marzo de 2019.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]| Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Monopraza |