Pierre Corneille

Pierre Corneille
	;
Biografía
Nacemento	6 de xuño de 1606 ; Ruán, Francia
Morte	1 de outubro de 1684 (78 anos); París, Francia
Lugar de sepultura	Eglise de Monceaux-l'Abbaye (en)
2º Cadeira 14 da Academia Francesa (pt)
	22 de xaneiro de 1647 – 1 de outubro de 1684 ; ← François Maynard (pt) – Thomas Corneille (pt) →
Datos persoais
Relixión	Catolicismo
Educación	Lycée Pierre-Corneille (en)
Actividade
Campo de traballo	Literatura
Ocupación	dramaturgo, escritor, tradutor, poeta, poeta avogado
Período de actividade	1625 - 1684
Membro de	Academia Francesa (1647–1684)
Xénero artístico	Traxicomedia, Traxedia e Comedia
Movemento	Neoclasicismo
Obra
	Obras destacables (1636) Le Cid (pt) ;
Familia
Cónxuxe	épouse de Corneille
Fillos	Pierre Corneille
Irmáns	Thomas Corneille; Antoine Corneille
	Sinatura
Descrito pola fonte	Enciclopedia Católica, (sec:Pierre Corneille); Grande Enciclopedia Soviética 1969-1978, (vol:13 : Конда — Кун, sec:Корнель Пьер, p.188-189); Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron

Pierre Corneille, nado en Ruán, Francia o 6 de xuño de 1606 e finado en París o 1 de outubro de 1684, foi un dramaturgo francés. É considerado un dos maiores dramaturgos franceses do século XVII, xunto con Molière e Racine. A riqueza e diversidade da súa obra reflicte os valores e os grandes interrogantes da súa época.

Biografía

Pierre Corneille era o maior dunha familia de seis irmáns (un deles Thomas, tamén foi dramaturgo). Pertencía a unha familia de maxistrados de Ruán. O propio Pierre Corneille iniciou os seus estudos de dereito. En 1629 un desengano amoroso lévalle a escribir os seus primeiros versos para pasar posteriormente á súa primeira comedia, Melita, que estreou en París, ese mesmo ano, a compañía de Mondory e Lle Noir.

Con esta e as súas seguintes obras (Clitandro, A viúva, A galería do Palacio, A seguinte, A praza Real, Medea e A Ilusión Cómica), Corneille crea un novo estilo teatral, no que os sentimentos tráxicos son postos en escena por primeira vez nun universo plausible, o da sociedade contemporánea.

Corneille, autor oficial por nomeamento do Cardeal Richelieu, rompe co seu status de poeta de réxime e coa política controvertida do Cardeal, para escribir obras que exaltan os sentimentos de nobreza (O Cid), que lembran que os políticos non están por encima das leis (Horacio), ou que presentan a un monarca que trata de recuperar o poder sen exercer a represión (Cinna).

En 1647 é elixido para a Academia Francesa, ocupando a cadeira de brazos número 14 da táboa redonda até a súa morte, cando lle sucederá o seu irmán Thomas.

Trala morte de Richelieu, entre os anos 1643 e 1651, e durante o período da Fronda, a crise de identidade que padece Francia reflíctese na obra de Corneille: arranxa contas con Richelieu en "A Morte de Pompeyo", escribe "Rodugone", unha traxedia sobre a guerra civil, e desenvolve o tema do rei oculto en "Héraclius", "Don Sancho de Aragón" e "Andrómeda", interrogándose sobre a natureza mesma do rei, subordinado ás vicisitudes da Historia, facendo así que este gañe en humanidade. Foi precisamente a maquinaria necesaria para a posta en escena de Andrómeda, presentada como a súa obra mestra, a que xustificou a construción do Teatro de Petit-Bourbon en 1650.

A partir de 1650, as súas obras coñecen menores éxitos e tras o fracaso de "Pertharite", Corneille deixa de escribir durante varios anos.

A estrela ascendente do teatro francés é agora Jean Racine, en cuxas obras as intrigas prevalecen sobre os sentimentos e aparecen menos heroicos e máis humanos. O vello poeta non se resigna e renova o teatro coa traxedia Edipo.

Corneille continua innovando o teatro francés até a súa morte, creando o que el chama unha "habitación das máquinas", é dicir privilexiando a posta en escena e os efectos especiais ("O Vélaro de Ouro"), probando co teatro musical ("Agésilas", "Psyché") e mostrando a incompatibilidade do cargo real co dereito á felicidade ("Sertorius", "Suréna"). A comparación con Racine volveuse na súa contra posto que ámbolos dous autores crearon case simultaneamente, senllas obras sobre o mesmo tema, Corneille "Tito e Bérénice" e Racine "Berenice".

Ó final da súa vida, a situación de Corneille era moi mala e solicitou unha pensión real, que Lois XIV lle concedeu. Corneille morreu en París o 1 de outubro de 1684.

A extensión e riqueza da súa obra fixo que en Francia se desenvolvese o adxectivo cornelliano que hoxe en día é bastante extenso, posto que significa á vez a vontade e o heroísmo, a forza e a densidade literaria, a grandeza de alma e a integridade e unha oposición irredutible nos puntos de vista.