Γράφει ο Πύρινος Λόγιος
Μέχρι χτές, η Ελλάδα παρουσιαζόταν ως «περαστικός» στον χάρτη των μεγάλων. Μας έλεγαν μικρούς και πολλοί το πίστεψαν. Η Τουρκία, με τον Ερντογάν στον θρόνο, υπόσχονταν αναβίωση αυτοκρατορίας· οι μεσογειακοί μας ορίζοντες γέμιζαν θωρηκτά, φτηνή προπαγάνδα και μεγαλοστομίες. Κι όμως! Μέσα σε λίγα χρόνια το σκηνικό άλλαξε άρδην. Η Ελλάδα, παρά τα εσωτερικά της βάρη και παρά την πολιτική αβελτηρία που εγώ αποκαλώ «Μητσοτακισμό», βρέθηκε ξανά στο επίκεντρο ενός σχεδίου που επαναχάραξε την Ανατολική Μεσόγειο…
Μέχρι τώρα, η πατρίδα μας παρουσιαζόταν – και είναι ακόμη, αλλά όχι για πολύ – ως το «προτεκτοράτο των Βαλκανίων». Μια χώρα που οι ισχυροί έβλεπαν μονάχα σαν αποθήκη μεταναστών, τουριστικό θέρετρο και δευτερεύον στρατιωτικό προγεφύρωμα.
Η πολιτική τάξη έμοιαζε να έχει αποδεχθεί αυτόν τον ρόλο, πρόθυμη, μικρόψυχη, χωρίς όραμα. Η Τουρκία από την άλλη, με τον Ερντογάν ντυμένο με τον μανδύα του «ισλαμικού σουλτάνου», έμοιαζε να κρατά τα ηνία της Ανατολικής Μεσογείου. Οι περισσότεροι “αναλυτάδες” με ύφος χιλίων καρδιναλίων και με περισσή οσμανολαγνία, μιλούσαν για το «τουρκικό αιώνα», για την «επιστροφή της Οθωμανικής αυτοκρατορίας» και άλλα τέτοια ανατριχιαστικά.
Κι όμως, μέσα σε λίγα μόλις χρόνια, το σκηνικό άλλαξε. Ριζικά. Και η Ελλάδα, παρά το βάρος του Μητσοτακισμού και την αδυναμία της πολιτικής ηγεσίας, βρέθηκε — σχεδόν μυστικά, σχεδόν προφητικά — στο επίκεντρο ενός νέου γεωπολιτικού σχεδίου που θυμίζει τις ημέρες της Βασιλεύουσας.
Ο Θεός, για άλλη μια φορά, χτυπάει τα δάχτυλα του αλλάζοντας την ζοφερή συνέχεια μιας Ιστορίας, που δεν έπρεπε ποτέ να γραφεί.
Η Ιστορία, λένε, κάνει κύκλους. Και συμφωνώ, ως Ιστορικός κι εγώ απόλυτα. Αλλά εδώ υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά: οι λαοί που δεν ξεχνούν την ψυχή τους, επιστρέφουν. Και σήμερα, ενώ η Τουρκία παγιδεύεται στα ίδια της τα ανομήματα, η Ελλάδα, η Κύπρος και το Ισραήλ — με την Ορθοδοξία στο βάθος ως πνευματικό ορίζοντα — επαναχαράζουν τη μοίρα της Ανατολικής Μεσογείου. Οι ίδιες οι Ηνωμένες Πολιτείες, που επί δεκαετίες έπαιζαν διπλό παιχνίδι με την Άγκυρα, στρέφονται τώρα καθαρά προς τον άξονα 3+1. Και αυτή τη φορά, δεν είναι ένα διπλωματικό τέχνασμα. Είναι γεωπολιτική μετάνοια.
Η Αθήνα, σχεδόν χωρίς να το καταλάβει ούτε αυτή, έγινε ο κρίκος που ενώνει τρεις κόσμους: τον ευρωπαϊκό, τον μεσανατολικό και τον ορθόδοξο. Από τη Βόρεια Ελλάδα ως την Κρήτη και την Κύπρο, οι νέες ενεργειακές διαδρομές δεν μεταφέρουν μόνο φυσικό αέριο — μεταφέρουν δύναμη, αξιοπρέπεια, και ένα μήνυμα που θυμίζει ότι η Πατρίδα αυτή δεν είναι τελειωμένη. Αντιθέτως μάλιστα! Αρχίζει σιγά σιγά να σηκώνεται από τον λήθαργο στον οποίο είχε περιπέσει, μετά από 600 τόσα χρόνια διαδοχικής σκλαβιάς από Τούρκους, Ενετούς, Φράγκους, Άγγλους, Γάλλους και… όλο το κακό συναπάντημα.
Ο Ερντογάν το υποψιάζεται, αλλά δεν το χωρά ο νους του! Το «τέλος» που ονειρευόταν για την Ελλάδα, έγινε απλά ο καθρέφτης της δικής του πτώσης.
Οι εξελίξεις είναι τόσο απίστευτες, τόσο απίθανες, τόσο καταιγιστικές, που κυριολεκτικά μέχρι να γραφούν σε ψηφιακό ή αναλογικό χαρτί, έχουν ήδη…περάσει στην Ιστορία! Θεέ μου, το απίστευτο Μεγαλείο Σου!
Ο Σουλτάνος που πίστεψε στο ψέμμα του
Το ‘χω πει πολλές φορές. Θα έλεγα… χιλιάδες. Η Ιστορία είναι αμείλικτη με τους ανθρώπους που την προκαλούν. Και ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, αφού σαγήνευσε τη Δύση, αφού έπεισε τη Ρωσία ότι είναι πιστός της σύμμαχος, αφού φλέρταρε με το Ιράν και το Πακιστάν, αφού έκανε τα πάντα για να μας κουβαλήσει πάνω από ένα εκατομμύριο μουσλίμηδες κατσαπλιάδες που παριστάνουν τα…ανήλικα παιδιά για να μας καταπιούν μια μέρα, αφού εκβίασε ακόμη και τη Μέση Ανατολή μπαίνοντας αυθάδικα ακόμη και ανάμεσα στα πόδια του Ισραήλ, έπεσε τελικά στην ίδια του την παγίδα.
Πίστεψε ότι μπορεί να παίζει σε όλα τα ταμπλό χωρίς να πληρώσει το τίμημα. Πίστεψε ότι η Τουρκία είναι το «κέντρο του κόσμου» και ότι ο Θεός της Ιστορίας θα συνεχίσει να της χαρίζει χρόνο. Αλλά, ξέρετε, όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελά. Και ο χρόνος για τον Σουλτάνο – που θέλησε να παραστήσει τον πρόγονο του, αυτόν τον Μεγαλοπρεπή Σουλεϊμάν του 17ου αιώνα – τελείωσε.
Η Αμερική, που για δεκαετίες στήριζε την Άγκυρα, αποφάσισε να γυρίσει σελίδα. Όχι από ιδεαλισμό, για όνομα του Θεού, αλλά από καθαρά ψυχρή γεωπολιτική λογική.
Ο Ερντογάν δεν είναι πλέον «χρήσιμος», τόσο απλά! Είναι απρόβλεπτος, ιδεολογικά φορτισμένος, και —κυρίως— εξαρτημένος από τη Μόσχα!
Κάθε του βήμα στο Ουκρανικό, κάθε του επίδειξη ισλαμικής αλληλεγγύης στη Γάζα, κάθε του ομιλία με τον Πούτιν ή τον Ραΐσι, λειτουργεί σαν απόδειξη ότι η Τουρκία έχει πάψει να είναι μέλος της Δύσης. Έγινε το όχημα ενός νέου άξονα: Μόσχα–Άγκυρα–Τεχεράνη-Πακιστάν! Κι αυτό, οι “φίλοι μας” (φτύνω στον κόρφο μου) Αμερικανοί, δεν το συγχωρούν.
Μπορεί ο Στάρμερ, αυτό το νεοταξικό σκουπίδι που παριστάνει τον πρωθυπουργό της Βρετανίας ενώ δεν είναι ικανός ούτε περίπτερο του κέντρου του Λονδίνου να μανατζάρει, να του προσφέρει…γή και ύδωρ (λέγε με Eurofighter και μισθοφορικό στρατό) για να τον δελεάσει να στραφεί εναντίον της Ρωσίας, αλλά ξεχνά το μίασμα αυτό οτι οι μέρες της Αγγλικής Αυτοκρατορίας, πέρασαν ανεπιστρεπτί. Κουμάντο πλέον κάνει ο … Θείος Σάμ – Τράμπ κι αυτός δεν αστειεύεται.
Η Ουάσιγκτον λοιπόν, αντί να συγκρουστεί ανοιχτά με τον «σουλτάνο», έκανε κάτι πιο έξυπνο και συνάμα, πιο οδυνηρό γι’ αυτόν! Τον απομόνωσε.
Μέσα σε λίγους μήνες, έστησε μια νέα γεωπολιτική αρχιτεκτονική, τον άξονα 3+1 (Ελλάδα–Κύπρος–Ισραήλ–ΗΠΑ), επανέφερε τον EastMed στο προσκήνιο, ενέταξε τον άξονα αυτόν στον IMEC (τον διάδρομο Ινδίας–Μέσης Ανατολής–Ευρώπης) και ουσιαστικά ανακοίνωσε ότι ο νέος δρόμος της ενέργειας, δεν περνά πλέον από την Τουρκία. Ούτε καν την υπολογίζει.
Η ίδια στιγμή που ο Ερντογάν υπέγραφε φανφαρόνικα τα μνημόνια με το Κατάρ και την Τεχεράνη, στην Αθήνα υπογραφόταν κάτι πολύ πιο ουσιαστικό! Η συμμετοχή της ExxonMobil με 60% στα ελληνικά κοιτάσματα, η αναβίωση του EastMed, η σύνδεση με την Κύπρο, η στρατηγική αναβάθμιση της Αλεξανδρούπολης και του Κάθετου Διαδρόμου. Όλα αυτά με τη σφραγίδα της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ. Κι έτσι, χωρίς να πέσει ούτε μία σφαίρα, η Τουρκία έχασε το χαρτί της Ανατολικής Μεσογείου.
Από εκεί και πέρα, ο «σουλτάνος» άρχισε να παραληρεί. Εκδίδει – άκουσον, άκουσον! – 37 εντάλματα σύλληψης κατά Ισραηλινών αξιωματούχων (απίστευτο, απίθανο, απίθανο των απιθάνων!), παράλληλα βρίζει τους Αμερικανούς επειδή όταν πήγε στην Ουάσιγκτον για να…αγοράσει κι έφυγε με τα …αρχ…α του στο χέρι παρακαλώντας τους την ίδια στιγμή για τα ερειπωμένα από ανταλλακτικά F-16 που σαπίζουν μέσα στα υπόστεγα τους. Η κίνηση αυτή με τα…εντάλματα εναντίον των Ισραηλινών (ανάμεσα τους ο ίδιος ο Νετανιάχου και οι υπουργοί του των Εξωτερικών, Άμυνας και άλλων διπλωματών) ήταν αυτό που λέμε…όλα τα λεφτά της απελπισίας! Ακόμη γελάνε τρανταχτά οι Εβραίοι κρατώντας τις κοιλιές τους μη τυχόν και τους φύγουν οι σπλήνες και τα συκώτια τους.
Γιατί έγινε όμως αυτό; Διότι πολύ απλά, το σχέδιό του για τη Συρία κατέρρευσε με πάταγο!
Ο Ερντογάν είχε στοιχηματίσει την πολιτική του επιβίωση στον «μαχητή» Αμπού Μοχάμεντ αλ-Τζολάνι, τον τρομοκράτη της Αλ Νούσρα και «παλιά καραβάνα» της Αλ Κάιντα, που ο ίδιος οργάνωνε, χρηματοδοτούσε και χρησιμοποιούσε ως εργαλείο για την πτώση του Άσαντ. Πίστεψε ότι, μόλις ο Άσαντ απομακρυνθεί, θα έχει το πάνω χέρι στη Δαμασκό, ότι η Τουρκία θα εγκαταστήσει μια δική της «μαριονέτα» και θα ελέγχει τη βόρεια Συρία.
Μα να που ο Τζολάνι έκανε την κωλοτούμπα του αιώνα!
Ξαφνικά, εκείνος ο «τρομοκράτης» που υπηρετούσε τον Σουλτάνο, άρχισε να πλησιάζει το Ισραήλ. Να διαπραγματεύεται «διάδρομο ασφαλείας», να κρατάει ανοιχτές γραμμές επικοινωνίας, να αφήνει να εννοηθεί ότι μπορεί να εξισορροπήσει το ιρανικό στοιχείο στην περιοχή. Για τον Ερντογάν, αυτό ήταν προδοσία. Ναί, αλλά για τη γεωπολιτική όμως, ήταν η φυσική εξέλιξη. Κι εγώ ήμουν ένας από αυτούς, που είχε δηλώσει ευθαρσώς πως αυτό που έκανε ο Ερντογάν, θα το πληρώσει πανάκριβα. Και στο κάτω-κάτω, όταν ο κύριος χορηγός σου πνίγεται, ψάχνεις άλλον να σε ταΐσει.
Έτσι, ο Τούρκος πρόεδρος, όπως ακριβώς το προβλέψαμε, βρέθηκε ξαφνικά χωρίς σύμμαχο στη Συρία, χωρίς φωνή στη Γάζα και με τους Ρώσους να του κλείνουν το μάτι μόνο όσο τους συμφέρει. Μ’ άλλα λόγια, ο Ερντογάν, που άλλοτε έστηνε παιχνίδια με την ΜΙΤ παντού αλλά κυρίως μέσα στο δικό μας σπίτι, τώρα παίζει ρόλο κομπάρσου σε μια σκηνή που πλέον δεν του ανήκει. Και, όπως συμβαίνει σε όλους τους απομονωμένους ηγέτες, η απελπισία του γίνεται επικίνδυνη.
Γι’ αυτό και η ρητορική του έχει περάσει σε νέα φάση. Κατάρες, απειλές, παραληρήματα για «σταυροφορίες» και «προδότες του Ισλάμ», εντάλματα…σύλληψης για γενοκτονίες και άλλα τέτοια κωμικά. Μα πίσω από τα λόγια αυτά, δεν υπάρχει πίστη παρά μόνο πανικός. Οι Αμερικανοί του έστησαν την παγίδα και τον άφησαν να πέσει μέσα μόνος του.
Η συμμετοχή του Ισραήλ και των ΗΠΑ στον νέο ενεργειακό άξονα 3+1 σήμανε την τελική του πολιτική απομόνωση. Κι εκείνος, που μέχρι χθες έπαιζε με τα drone του τη μοίρα της Λιβύης και του Καυκάσου, βλέπει τώρα τον Τζολάνι να του ρίχνει μαχαιριά στην πλάτη και τον Νετανιάχου να υπογράφει συμφωνίες με την Αθήνα.
Στο Ισραήλ λοιπόν, δεκάρα δε δίνουν γι’ αυτόν. Δεν τον υπολογίζουν. Στη Μόσχα τον βλέπουν με καχυποψία και οι Άραβες πλέον τον θεωρούν προβληματικό.
Ο Ερντογάν μπορεί μεν να εξακολουθεί να παίζει τον ρόλο του προφήτη αλλά είναι πια ο μόνος που δεν βλέπει ότι τον χρησιμοποιούν όλοι.
Το αποκορύφωμα, ήταν η τελευταία του συνάντηση με τον Ντόναλντ Τραμπ. Ο Αμερικανός πρόεδρος, με το γνώριμο του χαμόγελο, τον δέχτηκε στο Οβάλ Γραφείο, τον άφησε να μιλήσει, και στο τέλος του έδωσε μια χειραψία που έκρυβε το τέλος μιας εποχής. Οι πληροφορίες —που «διέρρευσαν» επίτηδες, το χω —ξαναπεί αυτό σε προηγούμενο άρθρο μου — λένε ότι ο Τραμπ δεν υποσχέθηκε τίποτα. Ούτε F-16, ούτε άρση κυρώσεων, ούτε συμμετοχή στα ενεργειακά εκτός εάν… αποτάξει τη Ρωσία και δεχτεί τα αμερικάνικα LNG!
Αλλά… πώς να απαρνηθεί όλα αυτά, αφού εξαρτάται πλήρως από το πάμφθηνο ρωσικό φυσικό αέριο; Πώς να απαρνηθεί την τελική φάση ολοκλήρωσης του πυρηνικού εργοστασίου του Ακούγιου, όπου τα κλειδιά και τους κωδικούς τους κρατάει ο Πούτιν; Πώς να κλείσει τη πόρτα στους Ρώσους, όταν τα S-400 που πήρε πριν από 7 χρόνια μετά τυμπάνων και αλαλαγμών, είναι “κλειδωμένα” και πλήρως εξαρτώμενα από τη Μόσχα;
Μ’ άλλα λόγια, πώς να αντιδράσει ο… πλήρως “ανεξάρτητος”, όταν τα μουσουλμάνικα αχαμνά του βρίσκονται κλειδωμένα μέσα σε safe που τα κλειδιά τα κρατάει ο Λαβρόφ;
Γι’ αυτό κι ο Τράμπ απλά του έσφιξε το χέρι λέγοντας του «καλή τύχη». Και αυτή η φράση, για έναν πολιτικό σαν τον Ερντογάν, είναι το πιο ψυχρό αντίο.
Το παιχνίδι γύρισε λοιπόν κύριοι. Και ο Ερντογάν, που ήθελε να γίνει «ο νέος Μέγας Σουλεϊμάν», κατέληξε να μοιάζει περισσότερο με τον τελευταίο της Οθωμανίας, δηλαδή εκείνον που έβλεπε την αυτοκρατορία να σαπίζει χωρίς να τολμά να το ομολογήσει. Τον Αμπντούλ Μεζίτ τον Β’.
Αν λοιπόν υπάρχει μια λέξη που περιγράφει σήμερα την Τουρκία, αυτή είναι παγίδευση. Όχι από εξωτερικό εχθρό, αλλά από τον ίδιο της τον ηγέτη, έναν άνθρωπο που νόμιζε πως μπορούσε να γίνει ταυτόχρονα ο προστάτης του Ισλάμ, ο συνομιλητής του ΝΑΤΟ και ο φίλος του Πούτιν. Η αλήθεια είναι πως ο Ερντογάν δεν ελέγχει τίποτε πια. Αντιθέτως, ελέγχεται από όλους.
Η εμμονή του με τη Μόσχα δεν είναι επιλογή στρατηγικής, αλλά εξάρτησης. Η Τουρκία, που άλλοτε διαφήμιζε την «ανεξαρτησία» της, βρίσκεται σήμερα πνιγμένη μέσα στο ρωσικό ενεργειακό και τραπεζικό δίκτυο. Το 45% του φυσικού της αερίου προέρχεται από τη Ρωσία. Τα αντιαεροπορικά της, τα S-400 την κρατούν όμηρο του Κρεμλίνου, το πυρηνικό εργοστάσιο του Ακουγιου ελέγχεται πλήρως από τη Rosatom και οι «τουριστικές επενδύσεις» που επικαλείται η Άγκυρα δεν είναι παρά ρωσικά κεφάλαια ξεπλύματος. Αν μ’ άλλα λόγια, αύριο ο Πούτιν γυρίσει τον διακόπτη, η Τουρκία βυθίζεται στο σκοτάδι.
Κι όμως, κατά περίεργο τρόπο ο Ερντογάν εξακολουθεί να παριστάνει τον «ισορροπιστή». Αγοράζει S-400, αλλά πάει στην Αμερική και ζητά F-16. Κλείνει το Βόσπορο για τα πλοία του ΝΑΤΟ, αλλά αφήνει τα ρωσικά να περνούν.
Καταγγέλλει τον «δυτικό ιμπεριαλισμό», ενώ εκλιπαρεί την Ουάσιγκτον για επενδύσεις. Και κάθε φορά που στριμώχνεται, παίζει το ίδιο χαρτί, το «χαρτί του Αλλάχ».
Μιλάει για «ιερό πόλεμο», για «σταυροφόρους», για «προδότες του Ισλάμ». Όμως δεν υπάρχει πλέον πίστη σ’ αυτά τα λόγια, υπάρχει μόνο φόβος. Φαίνεται άλλως τε. Φόβος απέναντι στον Πούτιν που δεν εμπιστεύεται κανέναν, φόβος απέναντι στον Χαμενεΐ που του τραβάει το χαλί στη Μέση Ανατολή, φόβος απέναντι στους ίδιους τους Κεμαλικούς που καραδοκούν να τον ρίξουν! Αυτός κι αν είναι φόβος. Κι αν λάβουμε υπ’ όψη μας την τελευταία “μπηχτή” του Τράμπ που είπε “υπάρχει πρόβλημα δημοκρατίας στη Τουρκία”, υπονοώντας πως ο Ερντογάν διοικεί με νοθευμένες εκλογές, τι άλλο να περιμένει κανείς και ο ίδιος ο Ρετζέπ ασφαλώς;
Γιατί, ναι, το υπογράφω κι όλας, μέσα στην ίδια την Τουρκία ο χρόνος του Ερντογάν μετρά αντίστροφα. Το οικονομικό χάος, ο πληθωρισμός, η κατάρρευση της λίρας, η δυσαρέσκεια του στρατού, και η σιωπηλή επιστροφή των «βαθέων» του κεμαλικού κράτους, συνθέτουν ένα σκηνικό που θυμίζει το φθινόπωρο του 1989 λίγο πριν καταρρεύσει η Σοβιετία. Αυτή τη φορά όμως, η Ιστορία δεν γράφεται στη Μόσχα, αλλά στην Άγκυρα. Κι ο άνθρωπος που ήθελε να «αναστήσει» την Οθωμανική αυτοκρατορία, κινδυνεύει να καταλήξει το τελευταίο της κεφάλαιο… Αχ γέροντα μου Παΐσιε, πώς μας τα είχες πεί τότε πριν από κοντά 40 χρόνια κι εμείς σε ακούγαμε με μειδίαμα ειρωνικό τότε…
Και μέσα σε όλη αυτή τη γεωπολιτική καταιγίδα, η Ελλάδα, ναί, η χώρα που οι ίδιοι οι Τούρκοι ειρωνεύονταν ως “τελειωμένη”γίνεται κεντρικός παράγοντας σταθερότητας.
Η συμμετοχή της στον άξονα 3+1, η ενεργειακή της διασύνδεση με την Κύπρο και το Ισραήλ, η στρατηγική της σχέση με τη Γαλλία και τις ΗΠΑ, την καθιστούν το μοναδικό κράτος της Ανατολικής Μεσογείου που δεν χρειάζεται να απειλεί για να υπάρξει. Είναι εκεί, ριζωμένη στην Ιστορία της, στη Γη των Αγίων, στη Ρωμιοσύνη που ποτέ δεν πεθαίνει και που τώρα, μπήκε στο δρόμο που δεν έχει γυρισμό, στο δρόμο που οδηγεί στην πλήρη Ανάσταση της.
Κι όπως λέει μια παλιά ρωμαίικη προφητεία:
«Την Πόλη θα την πάρει ο λαός που κράτησε πίστη, όταν όλοι την είχαν χάσει.»
Κι αυτός ο λαός —είμαστε εμείς. Εμείς που πιστέψαμε, που δε φραγκέψαμε, που δε προδώσαμε, που δεν χλευάσαμε Χριστό και πατρίδα. Εμείς, αυτό το πενιχρό 20-22%, θα αναστήσουμε και πάλι τη Ρωμιοσύνη.
Η Ελλάδα της Ορθοδοξίας και της Γεωγραφίας – Από Ουραγός σε Κέντρο του Νέου Κόσμου
Υπάρχουν στιγμές όπου η Γη ξαναθυμάται την αποστολή της Μεγάλης και Οικουμενικής Ελλάδας. Kαι κάνει ό,τι μπορεί για να τη στεριώσει. Κι η σημερινή Ελλάδα, η μικρή, η πληγωμένη, η ταπεινωμένη από δανειστές και ψευτοσωτήρες, στέκεται ξανά στο κέντρο της Ιστορίας. Όχι γιατί το θέλησαν οι σημερινοί πολιτικοί της, το αντίθετο, προσπάθησαν με περισσή θέληση και σθένος να την κανουν όσο πιο μικρότερη μπορούσαν για να ζούν αυτοί καλά και το Γένος νεκρό.
Αλλά γιατί το θέλησε η Γεωγραφία και το επικύρωσε η Πίστη.
Η Ελλάδα βρίσκεται εκεί όπου ενώνονται τρεις ήπειροι, τρεις θάλασσες και δύο κόσμοι. Ο χριστιανικός και ο μουσουλμανικός, ο Δυτικός και ο Ανατολικός. Είτε το θέλει είτε όχι, είναι το φυσικό σταυροδρόμι των λαών, ο τόπος όπου διασταυρώνονται οι αγωγοί της ενέργειας και οι αγωγοί του Πνεύματος. Κι αν η Τουρκία επέλεξε να γίνει ο διάδρομος του σκότους, η Ελλάδα γίνεται τώρα ο διάδρομος του φωτός.
Η Ορθοδοξία δεν είναι απλώς θρησκεία. Είναι Αλήθεια, είναι Πίστη, είναι πολιτισμός, είναι τρόπος ύπαρξης, είναι η πνοή εκείνη που επέτρεψε σ’ ένα έθνος να σταθεί όρθιο ανάμεσα σε αυτοκρατορίες. Όταν η Δύση έχτιζε κάστρα, παλάτια, αυτοκρατορίες και εμπορικές εταιρείες με κλεψιμαίικα, ο Έλληνας μιλούσε με τον Θεό στη γλώσσα του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Κι όταν οι λαοί της Ευρώπης παραδίδονταν στη λογική της ύλης, ο Ρωμιός έψαλλε «Χριστός Ανέστη» με δάκρυα στα μάτια.
Αυτόν τον πολιτισμό, που κάποια ελληνόφωνα ξόανα της νεοταξίτικης συμμορίας θεώρησαν μουσειακό, τον επαναφέρει σήμερα η Ιστορία. Γιατί χωρίς Πίστη, καμιά γεωπολιτική στρατηγική δεν αντέχει. Οι συμφωνίες έρχονται και φεύγουν, τα κράτη αλλάζουν, αλλά το Έθνος που φυλά τα σύνορα της Πίστης, μένει. Και η Ελλάδα τα φυλά ακόμα. Από την Αλεξανδρούπολη ως την Κύπρο, οι βάσεις της Δύσης πατούν σε γη που μοσχοβολά λιβάνι και αίμα μαρτύρων.
Κι εδώ είναι το παράδοξο: Ενώ ο Μητσοτακισμός, ως πολιτικό φαινόμενο, συμβολίζει την πιο κυνική μορφή εξάρτησης, διαφθοράς και ξεπουλήματος ιερών και οσίων, η Πατρίδα μέσα από τα σπλάχνα της με τη συμβολή της χείρας του Θεού που αγάπησε όσο κανείς, αναδεικνύεται και πάλι ως στρατηγικό κέντρο. Όχι γιατί το επιδιώκουν οι κυβερνώντες, αλλά γιατί το απαιτεί το ίδιο το πεπρωμένο. Η Αμερική χρειάζεται τον χώρο μας. Το Ισραήλ χρειάζεται το φως μας. Η Ευρώπη αν απαλλαγεί βεβαίως από το νεοταξικό νέφος, θα χρειαστεί και πάλι την ασφάλειά μας.
Κι αν η Κύπρος γίνεται ενεργειακός κόμβος, αν η Κρήτη μετατρέπεται σε στρατηγικό σταυροδρόμι, αν η Αλεξανδρούπολη γίνεται νέα «Πύλη του Βορρά», όλα αυτά είναι κομμάτια ενός θεϊκού σχεδίου που ξεπερνά ανθρώπους και κόμματα.
Η Ελλάδα επιστρέφει στη θέση που της ανήκει όχι επειδή την ανέβασαν οι σύμμαχοι, αλλά επειδή οι αντίπαλοι της Τουρκίας έπεσαν.
Η παρακμή του Ερντογάν είναι η προφητική δικαίωση του Ελληνισμού. Όπως η Πόλη χάθηκε με προδοσία, έτσι τώρα ανοίγει ξανά ο δρόμος της με θεία ειρωνεία.
Γιατί δεν είναι τυχαίο, τίποτα δεν είναι τυχαίο. Οι Άγιοι Πατέρες προείπαν πως «η Τουρκία θα χωριστεί στα τρία, και τότε η Ρωμιοσύνη θα σταθεί ξανά». Και βλέπουμε ξεκάθαρα πλέον τα σημάδια:
Απομόνωση, διχασμός, απελπισία στην Άγκυρα, συσπείρωση, αναγέννηση και πνευματική αφύπνιση στην Ελλάδα.
Η Γεωγραφία, που άλλοτε μας τιμώρησε, τώρα μας αποκαθιστά. Ο Ελληνικός χώρος, ο άξονας Αιγαίο–Κρήτη–Κύπρος–Ανατολική Μεσόγειος, γίνεται το φυσικό ανάχωμα του Ορθόδοξου Χριστιανικού κόσμου. Εκεί όπου σβήνει η ορμή της Ανατολής και αρχίζει η προστασία της Δύσης. Κι αυτό δεν είναι απλή σύμπτωση, είναι επανάκαμψη της Ρωμαίικης ταυτότητας! Αυτής της υπέροχης συνείδησης πως ο Έλληνας δεν είναι απλώς πολίτης κράτους, αλλά κληρονόμος Αυτοκρατορίας.
Όταν οι ξένοι θα μετρούν γεωπολιτικούς δείκτες, εμείς θα μετράμε φως. Και το φως αυτό, όσο κι αν το πολεμήσουν, θα επιστρέψει εκεί που ανήκει: Στην Πόλη. Στη Βασιλεύουσα. Στην Πόλη των Πόλεων. Στην παντοτεινή πρωτεύουσα μας, στην Θεοφύλακτη, στην Κωνσταντίνου Πόλη, στη Νέα Ρωμη.
Εκεί ανήκουμε κι εκεί θα ξαναπάμε. Το Ψευτορωμαίϊκο σαπίζει. Ο Μητσοτακισμός όζει από τη σαπίλα του και περιμένει απλά να τον θάψει η Ιστορία. Ο Μεγάλος Πόλεμος είναι κοντά. Τόσο κοντά όσο ποτέ. Μια δοκιμασία ακόμη μένει, για να ξεκαθαρίσει αυτή η άγια γή από τα σκαθάρια, τις αλογόμυγες και τα φίδια. Ο Θεός το υποσχέθηκε. Κι όπως βλέπετε όλοι, κρατάει πάντα την υπόσχεση Του.
Πύρινος Λόγιος
Πηγή: https://www.pirinoslogios.com