Իշտար[1], նաև Էշտար, 'Աշտար (աքքադերեն՝ dIštar, նաև dEštar, d'Aštar; լոգոգրաֆիկա՝ dINANNA, d15), բաբելա-ասորեստանյան սիրո և պտղաբերության աստվածուհին, կենտրոնական կանացի աստվածությունն աքքադական դիցարանում։ Համապատասխանել է շումերական Ինաննա դիցուհուն[1]։ Մարմնավորել է Վեներա մոլորակը։ Իշտարին վերագրվել են նաև պետական իշխանության և պատերազմի հովանավորուհու հատկանիշներ։ Պատկերվել է կնոջ կերպարանքով՝ ցուլի մեջքին կանգնած, ձեռքերում նետ ու աղեղ բռնած։ Հնագույն առասպելներում ներկայացվել է որպես իր սիրած այրերին կործանող, արյունարբու և հեշտաբարո աստվածուհի, իսկ հետագայում՝ Թամմուզ աստծո հավատարիմ կին։
Աստվածուհու անունը ծագում է ˈաստար[1] բառից, որ նախասեմական ժամանակներում նշանակել է Վեներա մոլորակն իր երկու ասպեկտներից մեկում, որ անվանվում էին համապատասխանաբար ˈԱստար (վաղորդյան աստղ, արական կերպար) և ˈԱсստարտ (երեկոյան աստղ, կանացի կերպար)[2]։ Արևմտասեմական ու հարավարաբական դիցաբանություններում այդ բաժանումը պահպանվել է[3], արևելասեմական միջավայրում (աքքադացիների նախնիներ) երկու ասպեկտները միավորվել են մեկ աստվածության մեջ, որ պահպանել է երկու սեռերի հատկանիշները․ մի կողմից Իշտարը՝ պատերազմի աստվածուհին է, մյուս կողմից՝ սեքսի ու որդեծնության[2], ընդ որում, ˈաստար բառն արևելյան սեմիտների մոտ նշանակել է աստվածուհի ընդհանրապես[1]։ Խուռիների մոտ Իշտարը սովորաբար ասոցացվել է Շավուշկայի հետ, սակայն առավել հաճախ աստվածուհին համապատասխանեցվել է շումերական Ինաննային[1]։
«Իշտար» անունից բացի հանդիպում են նաև անվան «Էշտար» և «'Աշտար» տարբերակները[4]։ Մեծ մասամբ աստվածուհու անունը շումերերեն հիշատակվում է որպես dINANNA[2]։ Դրանից բացի օգտագործվել է թվային համարժեքը համապատասխան դետերմինատիվով՝ d15 (= IŠTÀR), ինչպես նաև վանկային գրությունը՝ eš4-tár, deš4-tár, diš-tar[4]։
«К стране безысходной…». Сошествие Иштар в Преисподнюю. Пер. с аккад. В. Шилейко // Когда Ану сотворил небо. Литература Древней Месопотамии / В. К. Афанасьева, И. М. Дьяконов. — М.: Алетейя, 2000. — С. 105-111. — 456 с. — (Сокровенное слово Востока). — 3000 экз. — ISBN 5-89321-059-X
«О все видавшем» со слов Син-лике-уннинни, заклинателя. Пер. с аккад. И. М. Дьяконова // Когда Ану сотворил небо. Литература Древней Месопотамии / В. К. Афанасьева, И. М. Дьяконова. — М.: Алетейя, 2000. — С. 137-210. — 456 с. — (Сокровенное слово Востока). — 3000 экз. — ISBN 5-89321-059-X
«Я — Шаррукен, царь могучий…». Сказание о Саргоне. Пер. с аккад. И. М. Дьяконов // Когда Ану сотворил небо. Литература Древней Месопотамии / В. К. Афанасьева, И. М. Дьяконов. — М.: Алетейя, 2000. — С. 297-298. — 456 с. — (Сокровенное слово Востока). — 3000 экз. — ISBN 5-89321-059-X
Афанасьева В. К., Дьяконов И. М. Иштар // Мифы народов мира. Энциклопедия в двух томах / С. А. Токарев. — М.: Советская Энциклопедия, 1991. — Т. 1 (А—К). — С. 595. — ISBN 5-85270-016-9.
Black J., Green A. Gods, Demons, and Symbols of Ancient Mesopotamia: An Illustrated Dictionary. — 1992. — ISBN 0-292-70794-0
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 4, էջ 377)։