Օպցիոն (լատին․՝ optio — ընտրություն, ցանկություն), պայմանագիր, համաձայն որի ֆինանսական ակտիվի հավանական գնորդը կամ վաճառողը, ով հանդիսանում է պայմանագրի գնորդը ստանում է իրավունք, սակայն ոչ պարտավորություն գնել կամ վաճառել պայմանավորված ակտիվը պայմանագրում նախատեսված գնով և ժամկետում՝ վճարելով պայմանավորված պարգևավճար։ Ընդ որում՝ օպցիոն վաճառողը պարտավորվում է գնել կամ վաճառել ակտիվը, եթե գնորդը այդպիսի ցանկություն է հայտնել։
Օպցիոնները լինում են վաճառքի (Փութ-Օպցիոն, անգլ.՝ put option), գնման (Քոլ-Օպցիոն, անգլ.՝ call option) և երկկողմանի (Դաբլ-Օպցիոն, անգլ.՝ double option)
Օպցիոնի գնի հաշվարկը հանդիսանում է ներկայիս ֆինանսական հետազոտությունների առարկա։ Հիմնականում օպցիոնի գինը բաժանվում է երկու մասի, առաջինը՝ նրա բազիսային արժեքի և շուկայական արժեքի տարբերությունն է և սթրայք գինը։ Երկրորդ մասը կախված է մի շարք գործոններից, որոնք ունեն ոչ գծային կախվածություն, այդ գործոններն են պարգևավճարը, սպասվող գինը և մարման ժամկետը։ Չնայած օպցիոնի գնի հաշվարկման մեթոդներ գործածվել են սկսած 19-րդ դարից, սակայն ներկայումս ավելի ընդունված է Բլեք-Շոլսի մոդելը, որն առաջին անգամ հրատարակվել է 1973 թվականին[1][2]։