Stríðsskáld

Stríðsskáld (en. war poet) er hugtak sem kom fyrst fram á dögum fyrri heimstyrjaldarinnar. Mörg fremstu skáld þeirrar tíðar börðust þá á vígvöllum Evrópu og miðluðu reynslu sinni í gegnum ljóðformið. Mörg þeirra týndu lífi, svo sem Rupert Brooke og Wilfred Owen, en önnur héldu lífi og gagnrýndu vitfirringu stríðsins frá sjónarhóli skotgrafarhermanns sem glatað hefur trúnni á manneksjuna og má þar nefna Edmund Blunden og Siegfried Sassoon.

Hugtakið sem slíkt er enskt að uppruna. Eflaust hafa skáld í herbúðum Þjóðverja ekki verið síðri en hin fyrstu eiginlegu stríðsskáld voru ensk þó Frakkar eignuðust einnig sín stríðsskáld. Sé tekið mark á orðum bókmenntafræðingsins Patrick Bridgewater líkjast þýsku skáldin Anton Scnack og August Stramm hinum ensku stríðsskáldum hvað mest.

Spurningunni um hvað geri skáld að stríðsskáldi er vandsvarað. Í augum alþýðunnar sýndu þau stríðið eins og það leit út í augum hermannsins og um leið tilfinningar hans. Sum skáld sem þjónuðu stríðsherrunum (meðal annars Robert Graves) gerðu stríðið ekki að yrkisefnum sínum.