Laelius de amicitia
Laelius de amicitia est dialogus philosophicus M. Tulli Ciceronis, quem scripsit anno 44 a.C.n., Caesare necato, quia Titus Pomponius Atticus Ciceronem aliquid scribere de amicitia oraverat. Liber narrat de amicitia inter Publium Scipionem Aemilianum, nuper mortuum, et Gaium Laelium (cos. 140), qui est persona princeps dialogi.
Contextus
[recensere | fontem recensere]Scipione Aemiliano mortuo Quintus Mucius Scaevola (olim re vera magister Ciceronis) et Gaius Fannius Strabo Laelium rogant de maxima illa amicitia qua ipse cum Scipione jungebatur. Laelius dicit nullam veram amicitiam exstare nisi inter bonos (pars 18). Amicitia est "omnium divinarum humanarumque rerum cum benevolentia et caritate consensio" (pars 20), et amicus est quasi alter idem (pars 80).
Nexus Externi
[recensere | fontem recensere]- Textus apud The Latin Library
- Textus apud Vicifontem
- Laelius Anglice versus
Haec stipula ad philosophiam spectat. Amplifica, si potes! |