Lingua Livonica
Lingua Livonica Līvõ kēļ (Rāndakēļ) | |
---|---|
Taxinomia | Uralica Lingua Livonica |
Locutores | c. 40 (anni 2011) |
Sigla | 1 , 2 fiu, 3 liv |
Status publicus | |
Officialis | |
Privata | Lettonia |
Litterae | |
Scriptura | Latina |
Procuratio | — |
Lingua Livonica (ipsorum lingua Līvõ kēļ vel Rāndakēļ) lingua est gentis Livonicae, quae in rebus gestis Aevi medii optime nota est. Lingua est una linguarum familiae Finno-Permicae, quae ad ramum Finno-Ugricum linguarum Uralicarum pertinet. Paene abolevit, nam non plus quadraginta homines Livonice loqui possunt, sed iam iis nec lingua natalis Livonica est nec in usu cotidiano. Familiae ultimae, ubi Livonice cotidie loquebantur, mulier anno 1994 mortua est, vir, Victor Berthold, anno 2009[1][2]. Anno 2013 mortua est Grizelda Kristiņ, ultima, cui lingua Livonica natalis fuit [3][4]. In Lettonia Livoni saeculo vicesimo habitabant. Scriptura Livonica Latina fuit in libris raris editis, sed nunquam stabilita est.
Exemplum: Pater noster
[recensere | fontem recensere]
Mäd isa, kis sa uod touwis! |
Pater noster, qui es in caelis, |
Notae
[recensere | fontem recensere]- ↑ De iis (Lithuanice)
- ↑ De Victore Berthold (Anglice)
- ↑ Ernštreits V. Livonian in the 21st century // Les langues finno-ougriennes aujourd'hui. — 2012. — Т. I.
- ↑ De Grizeldae morte (Russice)
- ↑ de Sivers F. Parlons live: une langue de la Baltique. — Paris; Budapest; Torino: L'Harmattan, 2001. — P. 172. — ISBN 2-7475-1337-8, ISBN 978-2-7475-1337-1.
Nexus externi
[recensere | fontem recensere]