Matchbox

Al enige tijd wilde ik heel graag zelf een matchboxje in elkaar steken. Om de één of andere mysterieuze reden is er dat nog nooit van gekomen, maar gisterenavond heb ik daar eens verandering in gebracht.
Oké, degene die op internet staan winnen het grandioos van mij, maar rekening houdend met het feit dat ik enkel kosteloos materiaal gebruik en gekregen en/of goedkope stickertjes, vind ik dat ik het niet slecht heb gedaan. Moest ik, zoals de "professionelen", speciaal/duur materiaal gaan kopen, zouden die van mij er ook zo spectaculair uit zien.
Het is me toch maar gelukt.

And I 'm proud of it!

Gedraag je in de kerk

Vroeger hadden wij de traditie om elk jaar naar de kerst-mis te gaan in het Begijnhof. Nu doen we dat sinds 2 jaar of zo niet meer. In die tijd ging ons heilige kerkbezoek op kerstavond op volgende manier:

18u15: Mijn broer en ik zitten op de kerkstoelen.
18u50: Enkele mensen, waaronder 2 oudere dames, hebben geen zitplaats meer. Zo overvol zit de kerk. Ze zitten wel heel ongemakkelijk op hun knieën. We gaan vragen of de dames graag op onze stoelen willen plaatsnemen.
Kerstmis is elkaar helpen, toch?

Ze gaan graag op ons aanbod in. Wij gaan op het trapje van de biechtstoel zitten. Ik geeft mijn boekje nog aan één van de dames, zodat ze de kerstmis kunnen volgen.
Kerstmis is delen, toch?

Ik: "Damn, mijn kousen zitten niet goed..."

Broer: "Trek uw broek dan naar beneden om ze goed te trekken."

Ik: "Seg..."

Broer: "Hiernaast is een kleedhokje."

We hebben allebei de slappe lach die we zo goed mogelijk in proberen te houden.

Kerstmis is vrolijk zijn, toch?

Pastoor: "Mogen wij u vragen om een milde gave voor het stoken in onze kerk en het onderhoud van onze kerk door de schoonmaakploeg..."

Broer: "Stoken? Mijn voeten vriezen bijna vast!"

Ik: "'t Zal een héle milde gave zijn, ja."

Kerstmis is eerlijkheid, toch?

De meneer die met zijn mandje rondkomt om de milde gaven op te halen, loopt ons voorbij. We kunnen onze milde gave terug in onze portefeuille steken.

Dat is waarschijnlijk onze beloning van Hogerhand omdat wij de arme dametjes geholpen hadden.

Kerstmis is geluk voor iedereen, dus ook voor ons, toch?

Pastoor: "Het Lichaam van Christus... Het Lichaam van Christus, ... Bedankt voor het kaartje he."

Dame die te communie ging: "Da's graag gedaan hoor."

Ik: "Oooh, hij heeft een kaartje gekregen, volgend jaar krijgt de pastoor van mij een pakje wierook met een beter geurtje dan dat hij altijd gebruikt."

Kerstmis is een tijd van cadeautjes, toch?

Toen we eindelijk heen mochten gaan in vrede en met de geest (en met een zeer achterwerk plus een vuile jas te danken aan de goede schoonmaakploeg), bedankten de oude dametjes ons nog eens uitbundig.

Wat een goed gevoel zeg, iemand helpen.

Kerstmis is vrede, toch?

Laat Kerstmis een feest van vrede, plezier en geluk blijven.

Toch?

Kerstmis

Tijdens deze periode van licht en vrede wens ik iedereen:

- een lichtje in de duisternis

- warmte tijdens koude dagen

- een goed humeur

- een positieve kijk op de dingen

Mijn 24 december 2009

Normaal gezien ging ik mijn auto in de garage binnen brengen voor groot nazicht. Kwestie van gerust naar de keuring te kunnen. Dankzij de mooie, witte, koude, bijzondere en unieke voor België, kerstachtige, gezellige en romantische sneeuw had ik die afspraak maar afgebeld. Toch maar niet mijn leven gaan riskeren om mijn auto even na te laten kijken. Hij zal wel in orde zijn, ik rijd er bijna niet mee. Als hij vorig jaar in orde was, is hij dat nu ook, toch?

24 december... Zou ik nu naar de keuring gaan? Er staat natuurlijk heel weinig volk, want iedereen zal achter het fornuis of bij vrienden zijn. Ik bel mijn vriend wakker (waarvoor nog eens mijn oprechte excuses) om te vragen of hij gezellig samen met mij naar de keuring wil met mijn teergeliefde autootje. Uiteraard wil hij dat met veel plezier doen. Ja kijk, ik heb altijd zenuwen daarvoor, ik kan er ook niks aan doen. Leuk als er dan iemand bij is die mij steun biedt.

"Mijn auto gaat er zo niet door zijn... Ik ben niet naar de garage geweest!"

"Maar jawel, ge rijdt er bijna niet mee, waarom zou die er niet door zijn."

"Ik heb zenuwen. Ik moet naar de WC... Oh nee, dat wordt een dure grap als hij er niet door is!"

"Rustig schatje, uw autootje gaat er door zijn. En anders is dat toch geen ramp? Ge moet daar mee lachen."

"Ik kan daar niet mee lachen..."

"Ik heb alleen maar schrik dat hij niet gaat starten. Voor de rest heb ik geen schrik ze."

"Seg, mijn peugeotje start wel eh."

...

Een beetje na 13u komen we aan bij de keuring. Maar 2 auto's voor ons, zalig!

Ik rij binnen. Een vriendelijke meneer doet mij stoppen.

"Amai, gij rijdt precies wel heel weinig he?"

"Ja, inderdaad, ik rij niet veel."

"Trek de motorkap maar even open."

"Oh nee, Maarten ik kan die hendel weer niet vinden!"

Mijn vriend komt mij ter hulp. Ook hij vindt de hendel niet meer...

"Kunt ge'm nie vinden?"

"Nee..." *schaam*

De vriendelijke meneer van de keuring snelt ons ter hulp. Ook hij vindt de hendel niet. Na even zoeken: KLETS, motorkap open. Yes.

Mijn autootje krijgt een grote buis aan zijn uitlaat.

"Hij heeft te veel roetuitstoting, normaal gezien..." en dan een hele uitleg die ik maar half begrijp. "Dat moet je wel even terug komen laten zien als het in orde is.

Lap, voor de allereerste test moet ik al meteen terug komen. Hetgeen waar ik schrik voor had, geschiedt.

Voor alle andere testen is mijn autootje geslaagd, proficiat!

Ik mag naar buiten rijden. Shit. Mijn auto start niet! Ik ben in paniek en mijn vriend kijkt naar mij met een blik van "'t is niet waar he!" Meteen heb ik een stuk of 4 mannen rond mij om mijn autootje terug in gang te duwen. Wat hen ook lukt.

Ik krijg wel een wit papier met rood. Jammer dat ik de kleur niet mocht kiezen, want dan had ik toch groen gekozen.

Ik bel naar de garage: "Er komt teveel roet uit de uitlaat en ik ben niet door de keuring, kan ik dat nog snel even in orde laten maken?"

Goeie service, de garage van mijn autootje, ik mag meteen komen!

Na een klein half uurtje wachten, is het in orde. Ikke terug naar de keuring. Met mijn autootje en mijn vriend.

Bij de herkeuring staat er niemand. Alleen ik. Al vrij snel mag ik binnen. Een vriendelijke meneer doet naar mij een teken dat ik mag komen. Ik vertrek en ondertussen rijdt de onbeschofterik die in de andere rij staat ook door en hij doet een teken dat hij eerst was. Toch mag ik komen. Yes.

"Hier ben ik weer."

De andere vriendelijke meneer van de keuring moet lachen. Waarschijnlijk krijgt hij alleen norse mensen over de vloer bij de herkeuring. Ik ben niet nors. Waarom ook. Nu is mijn auto geslaagd en krijg ik een mooi groen papiertje.

We rijden snel (maar ons-toch-aan-de-snelheden-houdend) naar huis. Ik heb wel verwittigd dat wel later zouden zijn, kwart na vier halen we.

Verder heb ik een leuke avond met lekker eten, een gezellig wandelingetje naar de 4000 kaarsjes in 't Begijnhof, een heerlijk nagerechtje (mijn mama kan er wat van!) en vooral: leuke cadeautjes!

Bedankt aan mijn vriend om met mij naar de keuring, de garage en de keuring te gaan en voor de leuke geschenkjes! 

Bedankt aan de mensen van de keuring die echt ongelooflijk vriendelijk waren, ookal moesten ze werken op 24 december!

Bedankt aan Garage Jochems voor de geweldige service, ookal moesten ze mij er snel tussendoor pakken zodat ze een half uur later dan normaal pas naar huis konden gaan!
En bedankt aan thuis voor de gezellige kerstavond en de leuke cadeautjes!

Ik ben de stress en de dure rekeningen van 24 december alweer gauw vergeten.

Sneeuw

Jaja, ook ik ben heerlijke sneeuwwandelingetjes gaan maken. Zoals iedereen had ik mijn fototoestel op zak. Of nee, niet zoals iedereen: Toen ik met mijn vriend aan 't Kasteeltje een paar foto's aan 't trekken was, zei een voorbijgangster tegen haar man: "Oh, wij hadden ons fototoestel ook mee moeten nemen voor 't Kasteel!"

Tsjah, te laat. Maar niet getreurd voor hen: de sneeuw ligt er nog altijd, dus als ze per se een sneeuwfoto van 't Kasteeltje willen hebben, moeten ze maar een keer terug gaan. Met fototoestel.

Hoewel de sneeuw mooi, wit, koud, bijzonder en uniek voor België, kerstachtig, gezellig en romantisch is, heb ik het nu toch wel gehad.

Allemaal leuk, maar ik kan er met mijn auto niet door wegens-constant-vast-rijden-en-niet-uit-de-garage-kunnen. Daardoor kan ik ook niet met mijn auto naar de garage voor groot nazicht, waardoor ik zonder nazicht naar de keuring ga moeten en waardoor ik dus stress heb uit schrik dat hij er niet door zal zijn.

Terwijl ik dit typ, rijdt er vlak voor mijn raam een auto vast en ik ben blij dat ik de garage afgebeld heb voor vandaag.

Wenselfje

Als ik in mijn koperen theepotje een elfje had wonen die voor de rest van mijn leven mijn wensen zou vervullen, als ze maar serieus realiseerbaar waren, dan was één van mijn wensen dat ik Photoshop helemaal onder de knie had. Ik kan enkele basisbewerkingen waarvan ik wel eens blij ben met het resultaat, maar als ik dan sommige mensen bezig zie, dan zakt mijn resultaat tot in het niets en dan heb ik al meteen geen zin meer in foto's bewerken.

Enkele experimentjes die ik persoonlijk niet super slecht vind voor een grote amateur:

De bewerkte foto van mijn vriend zal ik er -hoewel dat één van de beste is- maar niet bij zetten. Ik denk dat hij het niet zo fijn zou vinden moest die openbaar worden gemaakt.

Verleiding bij kinderen

Ik denk dat ik iets heb gevonden om ook eens uit te proberen bij mijn kleuters. Volgens mij kan ik zo al voorspellen wie het meteen verorbert en wie nog even kan wachten.


Thanks to Oh, The Temptation on Vimeo.

Ik vind dit zo ongelooflijk schattig!

Ocharme...

Laat het een les zijn

's Avonds loempia eten, nadien Nic Nacjes, een klein chocolade ventje, enkele guimouves van de Sint, nog wat Nic Nacjes om dan uiteindelijk rond half elf te eindigen met Aïki noodles is NIET goed voor je maag.
Of toch niet voor die van mij...

Sorry maag, ik zal het nooit meer doen. Als beloning heb ik vandaag geleefd op een paar cracottes en één tasje rustgevende thee.

Wat een hel...
Nee, niet dat weinige eten, maar een maag die overbelast is.

En het was verdorie mijn eigen schuld.

't Zal me leren om zoveel te snoepen.

Geslaagd grootouderfeest

Ik hou écht van mijn duobaan. Die combineren met de zorg is niet altijd even simpel, maar moeilijk gaat ook! En zeker als je je job zo graag doet als ik!

Vanzelfsprekend dus dat ik goed opschiet met mijn duopartner. We hadden voor het grootouderfeest vol enthousiasme leuke liedjes uitgekozen en daar dansjes op verzonnen. Niet echt mijn ding, dansjes verzinnen op muziekjes waar niet in gezongen wordt wat je moet doen, maar toch, 't was heel leuk!
Natuurlijk moesten we beiden oefenen. We sleutelden nog aan de dansjes tot de avond voor het grootouderfeest. Je had ons met twee daar moeten zien dansen, zo helemaal alleen in de klas, zonder kinderen er bij. Uiteindelijk hadden we de dansjes helemaal veranderd.
Verrassing voor de kinderen the early next day!

Uiteraard liep de generale repetitie niet helemaal van een leien dakje... Eigen schuld, wij moesten zonodig -met nog steeds de volle enthousiasme- de dansjes helemaal veranderen. Maar na nadien nog een laatste keer te veranderen en dat te oefenen, lukte het heel goed.

Et le moment suprême!

Onze dansjes lukten zo goed, net alsof we een hele trimester niet anders gedaan hadden dan die dansjes! Goede commentaren, felicitaties en vooral... glunderende oma's en opa's!

Er is een opa-fotograaf zo goed geweest om foto's door te geven. Dank u aan die opa!

Hier nog enkele van zijn knappe foto's:

Nieuwjaarsbrieven houden niet van mij

Heb jij ook wel eens het gevoel dat alles en iedereen tegen jou is?
Ik ook.
Maar niet nu.

Nu heb ik alleen het gevoel dat nieuwjaarsbrieven tegen mij zijn.

Dat het moeilijk is om elk jaar een andere leuke nieuwjaarsbrief te vinden, is al niet erg genoeg... Veel kinderen bestellen ook nog veel nieuwjaarsbrieven, op zich geen probleem ware het niet dat er zoveel kopies van de versjes gemaakt moeten worden + die moeten doorgesneden worden omdat er twee versjes op één blad staan + die moeten één voor één ingeplakt worden.

Op zich geen probleem ware het niet dat ik een schoonheidsfoutje zag in mijn uitgeprinte versje, nl. een spatie teveel tussen twee woorden. Dat had ik even aangepast en opnieuw uitgeprint. Daar de printer in de klas geen zin had om de afbeelding mee uit te printen, knipte ik de prentjes maar uit de "foute" uitprint, plakte ik die op die nieuwe uitprint en ging ik die kopiëren. Gelukkig maar één keer. Er stond nog ergens anders zo'n schoonheidsfoutje in. Opnieuw: aanpassen, uitprinten, prentjes uitknippen, plakken, kopiëren. 1X kopiëren.

De nieuwjaarsbrief eindigde met: "Van je liefste kindje .................... 1 januari 2010"
Op zich geen probleem, ware het niet dat mijn lieve kleutertjes super graag een brief hadden die eindigde op "Van je kapoentje ................. 1 januari 2010"
Laat ik dat maar even aanpassen, uitprinten, prentjes knippen, plakken, vieze randjes uit-tipp-exen, laten drogen, kopiëren. 28X kopiëren omdat we 55 nieuwjaarsbrieven in orde moeten krijgen.

Thuis aangekomen begin ik de briefjes te snijden. Oeps, door de uitgeprinte rand, is het versblaadje te klein...

1. Ofwel print ik het uit zonder die lijntjes en kopieer ik het morgen op school.
2. Ofwel print ik de versblaadjes hier snel allemaal uit.
Ik koos voor optie 2.

Printen, plooien, snijden, dubbelzijdige plakband erop, strookje er af trekken, versblaadje in de brief, next! ...

Uiteindelijk zijn alle 55 versblaadjes mooi ingeplakt geraakt.
De aanhouder wint.

Letnietopderommel

In feite moet ik mijn hersenspinsels, breinbrekers, piekeringen, ergernissen, nadenkerij , zorgenmakerij, vreugde en liefde dankbaar zijn. Dankzij alle rommel die zich in mijn hoofd bevindt, vond ik toch wel de inspiratie om eindelijk het adres van deze blog te veranderen.

Nu, als jij gaat rommelen op zolder, in de kelder of in (de kasten van) je kamer/huis/garage/tuinhuis/..., vind je gegarandeerd toch ook wel iets terug dat je inspireert.

Leuk dat je mij begrijpt.