Zonsondergang? Ik kom eraan!

Tadaaa, hier ben ik weer. Met een fietsverhaal dat ik niet kon laten liggen.

Vlak voor zonsondergang fietste ik de natuur in. 

Omdat het zo helder was.
Omdat ik de zon gedag wilde zeggen.

Een kleurig natuurfeestje speciaal voor mij

Ik reed langs het kanaal naar het weggetje waar wij in de zomer de zon zagen ondergaan, maar halverwege bedacht ik: in de winter zie je daar niets. Dus koos ik een ander plekje, bij de kleine eik.

Het licht was zó mooi. De hemel gloeide rozerood, de zon hing laag boven het weiland, het gras leek groener dan normaal. De rietkraag langs het water gloeide op als goud. Een klein feestje, speciaal voor mij, leek het wel.

Vaarwel zon!

Maar het was bíbbberkoud. Ik trapte stevig door, deels voor warmte, deels omdat de zon sneller zakte dan ik kon volgen. Voorbij de brug zette ik mijn fiets tegen het hek en liep een stukje het weiland in. 

En daar ging de zon… zo’n apart moment vind ik dat: opeens weg. De lucht werd daarna elke minuut mooier.

Koude tenen en voetstapjes op het water

Ik wilde eigenlijk koffie drinken op het bankje bij de eik (had mijn thermosfles bij me) maar het werd al schemerig en mijn tenen waren het duidelijk niet met me eens. Het leken wel ijsklontjes in mijn wnadelschoenen. Ik voelde ze bijna niet meer. Dus fietste ik terug. 

Onderweg zag ik een watervogel laag over het water, vliegen onder de brug door. Zijn kleine voetstapjes op het oppervlak. Ik vond dat zo mooi, ontroerend. Ik heb er eigenlijk geen goeie woorden hoe mooi was! De kleuren, geuren, het geluid van de vogel op het water... alles bij elkaar!

Naar huis

Ik zag telkens wat moois op de terugweg, en stapte dan af om een plaatje te schieten. Maar op den duur kreeg het steeds kouder en kouder. Je weet wel: tot op je bot. Wat was ik blij dat het dorp weer in zicht kwam.

Kijk, de molen, de huizen met de verlichte ramen.

Vanaf deze plek moest ik nog maar  5 minuutjes fietsen. 

Ja, deze molen zie ik vanuit ons voorraam.

Bonus

Een korte video om te laten zien dat ik tegenwoordig een fietshelm draag.
Kijk maar in mijn fietsspiegel, dan zie je mij.

En je ziet ook mijn thermosfles natuurlijk.

Een paar snelle slokken, voordat ik terugfietste.

Draag jij een fietshelm? (Ik nu wel!)

O, ik wil de zon nog wel duizend keer uitzwaaien op deze manier.

---

Deze fietstocht maakte ik op 21 november. 

Mijn lijstje met blije dingen

Vanavond las ik Carla's blog. Daar vond ik iets onverwachts moois: haar Joy List Monday. Geen grootse doelen, geen volle to-do, maar een uitnodiging om even te pauzeren. Het inspireerde me om zelf ook een blij lijstje te maken

Mijn lijstje met blije dingen

♥ Zonlicht door het raam, na een fikse hagelbui. 

♥ Mijn breiwerk natuurlijk. 

Ik had eerst een ander patroontje (met gaatjes), maar dat was teveel denkwerk en ik wil niet denken aan breien als ik brei. 

♥ Mijn matroesjka's! Ik kocht ze op Vinted en als ik ze zie wordt ik echt zo vrolijk. Ik vind deze bijzonder mooi.

A Matryoshka doll is a perfect metaphor for life: layer after layer, we discover more of who we are — each piece both separate and yet part of a whole.

♥ Dat mijn vingerloze handschoenen klaar zijn. Maar dat heb ik misschien al een keer gezegd ergens. Toch nog een keer. Blij dat het me gelukt is om ze binnen het jaar af te hebben. Grapje

♥ Rode kraaltjes oorbellen. Mijn nicht maakte ze en ik ben er zo blij mee. Check haar zelfgemaakte oorbellen uit: Creatief met Steef

Ze moesten passen bij mijn rode lievelingsvest. En dat is gelukt!

♥ De eerste echte november kou, die in mijn wangen beet. Wat een geweldige ervaring weer. Nu wel echt handschoenen aan op de fiets. Ik ging even aan de kant voor mijn tegenligger op het fietspad, mama met kindje.

♥ Dat mijn man nog van me houdt. En ik van hem. Kijk een hartje voordat hij ging hardlopen in de kou.

Onze liefde?Een verhaal dat niet werd geschreven in grote gebaren, maar in talloze stille keuzes voor elkaar.

♥ Blijmaker? Onze buurt in fietsen en de molen zien. En denken: nu ben ik bijna thuis. Dit was laat in de middag. De zon was al aan het zakken, dat zie je aan de kleur van de hemel.

Ik kan nog zó veel meer noemen — maar ik houd het hierbij. Het is inmiddels 21.50 uur, en ik wil vroeg naar bed, want morgen neem ik mezelf mee uit. 😊

Ik wens jullie allemaal een fijne week toe.
En nu ben ik benieuwd: wat is één blijmaker voor jou?

---

💞 Doe mee met de Huisvlijt Linkparty. Iedereen welkom!

Bolletjes-in-de-Herfst

Ik liep erlangs.
Zij keken mij aan.
En eerlijk:
zij begonnen

Ik wilde niks kopen.
Ik had niks nodig.
Ik zei ook helemaal niks.

Maar die drie bollen lagen daar met zo’n houding van:
“Kom op, je maakt toch elke winter een sjaal? Doe niet alsof je ons niet ziet.”

En toen had ik geen weerwoord.

Want ja… elke winter brei ik inderdaad een sjaal.

Altijd hetzelfde: recht averechts.

Altijd opnieuw.

Waarom?

Geen idee.

Dus nu liggen ze hier bij mij thuis,

op de eikenhouten tafel:

drie bollen zachtroze wol.

Oudroze? Zalmroze?

Iets in die buurt.

En ik laat me weer gebruiken.
Prima.

Het wordt vast een sjaal. 😀

--

Wat belandt er vaak vanzelf bij jou in het winkelmandje, maar haalt het toch niet tot de kassa?

💞 Gelinkt: Sweet Tea & Friend's november 2025 Link Up

Zo wil ik november onthouden

November is mijn maand. De maand van mijn verjaardag, van herinneringen aan kinderfeestjes met simpele spelletjes aan tafel, en natuurlijk cadeautjes, die ik allang had gesignaleerd onder het bed van mijn ouders. Ik zie mezelf weer zitten, met mijn tante erbij, dat ene jaar vlak voor hun emigratie naar Australië. En het jaar dat ik een fiets kreeg.

Droevig randje

Daarna veranderde het, toen mijn vriendinnetje (10) verongelukte. De volgende twee verjaardagen hadden een droevig randje, hoewel ik mooie cadeautjes kreeg. 

Maar goed, deze blog gaat verder niet over mijn verjaardag.
Ik wilde vooral iets opschrijven over mijn fietstocht;  zomaar, omdat het zo’n mooie dag was, en ik wat foto’s maakte die ik wil bewaren.

Fietsen in November

Mijn man zei voordat ik wegging: “Neem je handschoenen mee, het is fris!” Ik nam ze mee, maar deed ze niet aan.

Op de foto hierboven zie je een man fietsen in een hemdje, korte broek en visspullen op zijn rug. Die had de zomer nog in zijn hoofd.

Het wás fris, maar niet koud genoeg voor handschoenen. In de verte hing een lichte nevel. De bomen met hun laatste gekleurde bladeren staken warm af tegen de donkere dennen verder weg. Een tractor haalde riet weg bij de sloot.

Mijn doel was het bankje bij de kleine eik, midden in het veld — één van mijn favoriete plekken, dichtbij ons dorp. Je kunt er kilometers ver van je af kijken.

November is Mooi

Ik dronk er mijn koffie en maakte foto’s van wat ik zag. Een libelle kwam gezellig buurten op mijn bankje. Die vleugeltjes! Ik dacht: zo wil ik november onthouden. Niet alleen als de maand van vroeger, maar als een maand vol leven; frisjes en verrassend mooi.

Vanaf mijn bankje zag ik de mensen voorbij zoeven over het fietspad en ook een hardloper. Dit keer kwam er niemand naast me zitten op het bankje om uit te rusten, behalve die libelle dan.

Onder een open hemel 

Ik nam een beslissing, ergens over. Dat lukt beter onder een open hemel, als ik even uit mijn hoofd stap, uit mijn schrijfwerk. Het lukte om mijn gedachten te ordenen en tot een besluit te komen.

Daarna stapte ik weer op de fiets en reed terug naar huis, veel lichter dan toen ik kwam.

Hieronder foto’s van de mensen op het fietspad:
fietsers, de hardloper met haar zwiepende paardenstaart, de vogelaar.

Koeien, een roofvogel en een tractor

Ik kwam op de terugweg langs de blaarkoppen (koeien dus) in de wei. Een tractor maaide gras en kwam daarna het pad op rijden, waardoor ik even moest uitwijken naar de berm. Prima tijd om de blaarkoppen te vereeuwigen. 

Houd je ook zo van blaarkoppen? Het is een super-oud runderras, dat al in de late middeleeuwen werd beschreven en volgens kenners geeft hun melk de allerlekkerste kaas en boter.

Boven de koeien zweefde een roofvogel.
Geen idee wat voor soort het was.

Bomenlaantje

Ik filmde ook het bekende bomenlaantje. Bij elke zuchtje wind hun bladeren lieten vallen. Ik reed er langzaam onderdoor en zag het gebeuren. Zo blij dat deze bomen er nog staan. Er was sprake van dat ze gekapt zouden worden. Hier zie je de bomen vanaf de andere kant, ik blogde er in 2019 ook over: Autumn Bike Ride

November in midden-Nederland.

Wonderlijk eigenlijk, hoeveel verschil één bankje, een libelle

en een beetje november-zon kunnen maken.

Ik hoor een vogeltje

Het was al donker. Mijn man haalde in het schemerdonker de was binnen en riep door de kier naar binnen: “Ik hoor een vogeltje.”

Ik glipte naar buiten. Ja! Ik hoorde het ook.
Een klein, helder geluidje.

Ik luisterde en genoot.
Toen weer naar binnen. 

De volgende ochtend gooide ik afval weg in de container en toen hoorde ik het wéér. Ik tuurde naar huizenrij aan de overkant van de straat. Daar zag ik iets kleins op de nok van het dak. Snel mijn camera, erbij en klik–klik–klik. Ik móést weten wat voor een vogeltje het was.

Een piepklein silhouet tegen de blauwe lucht. Zie je dat? Ik zoomde in… "O, waarom zeg je niet gelijk dat je een roodborst bent? Ik googelde later even en las dit: na de rui beginnen het roodborstjes te weer te zingen in de herfst om hun territorium te claimen.

Ik ga mijn blog afronden met

... twee bonusfoto’s uit de herfstvakantie: roodborstje in de zon en roodborstje in de regen. Het lijkt net alsof hij op tandenstokers staat.

Hieronder een video gemaakt door een zeker Erik Neuteboom. HIj filmde deze roodborst in het Haagse Ockenburgh 

Zo benieuwd of de Amerikaanse robin ook zo klinkt!

Roodborstje op Koffiemok

En om te bewijzen dat mijn roodborst-obsessie echt is show ik mijn roodborst-mok. Cadeautje van mijn man, tijdens onze vakantie.

Klein, simpel geluk, om lang van te genieten.

Fijne week allemaal!

Oh en heb jij wel een eens vogelzang gehoord in het donker?

Roze Pelikanen in de dierentuin (en waar ze over dromen)

Vogelgriep!

Bah. Ik krijg al kriebelveren als ik aan vogelgriep denk. 

Er staat een extra hek om ons heen.
Niet omdat ík gevaarlijk ben; ik ben vooral betoverend.

Maar mensen zijn bang dat ze óns ziek maken.
En dat we eindigen als die zieke kippetjes.

Dus poets ik mijn veren en denk: misschien moeten we weg.
Terug naar… eh… waar we vandaan komen.
Warm water, veel zon, en eten dat je niet hoeft te delen met idiote zilvermeeuwen.
Was ik maar daar!

Aurelio komt hijgend naast me staan.
Hij klinkt als een natte houtduif die te veel brood heeft gegeten.
“Serafina,” zegt hij, “wat als we gewoon… wegvliegen?”

Wegvliegen. 

Alsof we wereldkampioen navigeren zijn, haha.

😤

Ik kan al amper landen zonder dat mijn vleugel au zegt. 

Maar iets in zijn ogen raakt me. Voelt hij het ook?

Dat rare heimwee naar… tja, waarheen eigenlijk?

“En hoe stel je dat voor?” vraag ik.
“We vliegen,” zegt hij trots. “rechttoe rechtaan.”

Rechttoe rechtaan. Briljant zeg.
Tot we eindigen in een vijver vol sombere eenden net buiten het dierenpark. 

Dat denk ik alleen hoor. Ik wil hem niet teleurstellen. Hij is nog zo jong en goedgelovig.

“Doe mee Serafina,” zegt hij, ogen vol ideeën, “we laten ons meenemen door andere vogels. In de groep. Geheim. Niemand merkt het.”

Ik buigt mijn kop, terwijl ik diep nadenk en wat veren gladstrijk.

Dan knik ik heel langzaam alsof dit een serieus strategisch voorstel is.
Kleine jongens met grote dromen moet je soms even laten fladderen.

“Goed,” zeg ik waardig. “We wachten tot het donker wordt. Dan sluiten we aan bij de eerste groep ganzen die over vliegt.” Ik schud de sombere-eenden-gedachte van me af en maak mezelf lang en absoluut koninklijk. “Vanavond vliegen we. Zonder paniekflapperen.” 

Ongelofelijk. Kwam dat uit mijn snavel?
Ik voel opeens een een sprankje nieuw elan. Kop omhoog.
Vleugels wijd. Geboren voor vrijheid.
We doen het!

Aurelio kijkt naar me op, vanonder mijn vleugel. Zijn ogen glimmen nog steeds.  Ik zie hoop, koppigheid, lef. Ik zie mezelf van vroeger. Ach ja. Misschien moeten we het ècht een kans geven. Al komen we alleen tot de vijver met sombere eenden, dan weet hij tenminste hoe het voelt.

Maar eerst even…

Ploep.
Kop in veren.
Strategisch rusten.
En blijven dromen.

Verbonden met Saturday Critters van Eileen.

---

🪶 Weetjes (voor wie denkt: klopt dit verhaal wel?)

PS:
Vogelgriep klinkt hier luchtig, maar in het echt is het natuurlijk ernstig. Wilde vogels kunnen het virus verspreiden, en vooral kippen en kalkoenen worden er snel heel ziek van. Daarom staan die extra hekken in de dierentuin: om de vogels te beschermen. Serafina en Aurelio weten niet hoe gevaarlijk het werkelijk is maar ja, daar zijn ze natuurlijk ook vogels voor.

PS 2:
De pelikaan behoort tot de grootste vliegende vogels op aarde. Het zijn zwaar gebouwde vliegers: ze lopen eerst over het water om op te stijgen en zweven vervolgens lang op thermiek, vaak in V-formatie om energie te sparen. Zouden Serafina en Aurelio echt met ganzen mee kunnen vliegen? Technisch gezien waarschijnlijk niet, pelikanen hebben hun eigen ritmes en vliegmanieren. Maar goed… probeer een vogel met dromen maar eens tegen te houden. 🪶  

Bron weetjes: De rozen pelikanen in Ouwehands Dierenpark

Als pelikanen een grote ontsnapping zouden plannen… denk je dat ze verder komen dan de eerste vijver met sombere eenden? 🪶🦆

Herfst boven de waslijn

Gisterenmorgen hing ik de was op. Zoiets gewoons, handdoeken, een hoeslaken, sokken. Ik stond daar met knijpers in mijn hand en opeens zag hoe mooi de Oude Eik was, badend in gloed van de laagstaande zon. 

Ik liep naar binnen en pakte mijn camera. Als je goed kijkt, zie je hoog in de takken een eksternest, hetzelfde waar ik eerder over schreef in Bob heeft dagdienst (check foto 4 in die post).

Eksters bouwen soms twee nesten: één als afleiding, één als echt thuis. In onze eik bleef het nest leeg en eerlijk gezegd vond ik dat niet erg. Jonge eksters schreeuwen de hele dag en dan heb ik toch echt liever een merel of een mees. Het nest wordt steeds meer zichtbaar nu de bladeren afvallen

Zo jammer dat ik die speciale gloed niet kon vangen met mijn lens. Het was nòg mooier, dat bladergoud. En bij elke windvlaag dwarrelden nieuw blad naar beneden.

We hebben twee eiken naast ons huis. Zelfde soort, dezelfde zon. Maar de één is elk najaar weer de snelle uitkleder, terwijl de ander denkt: "Ik ben nog niet zover, ik hou mijn blaadjes nog even." Bomen hebben blijkbaar ook hun eigen karakter.

En terwijl ik daar stond te fotograferen, zag ik ineens het glaasje staan. Toonbeeld van mijn vergetenachtigheid. In de zomer dronk ik het leeg, zette het even neer naast de muur en vergat het.

Nu staat het er nog steeds, gevuld met gratis hemelwater en gouden eikenblaadjes. Een soort mini-seizoentje in een glas. Ik ruim het niet op. Ik wil weten wat er gebeurt als je herfst lang genoeg laat rondpruttelen in een glaasje. 

In de winter kom ik opnieuw inspecteren. Voor de wetenschap. En de lol 😃

Mijn was kreeg ik niet helemaal droog. Wel bijna. Het was weken te vochtig geweest om buiten te drogen, dus deze waslijn-sessie voelde als een kleine overwinning die ik natuurlijk even moest documenteren.

Droog jij je was wel eens buiten?

Een dag later. De was ligt hier te wachten tot ik me verantwoordelijk genoeg voel om het op te vouwen. Dat moment komt zo. Eerst een punt achter deze blogpost zetten, daarna even koffie, dan misschien een ommetje, en wie weet kom ik iets moois tegen onderweg. Kan maar zo.

🍂 Heb je weleens iets geknutseld met bladeren?
🐦 Welke vogels zie jij het meest in dit seizoen? Ik zag ganzen in een V

... en doe mee met de Huisvlijt Linkparty