Treckhaupeer

De Treckhaupeer sünd Feldhaupeer (Caelifera), de normolerwiese alleen leevt, man wenn de Umstänn günstig sünd, kaamt se in unbannige Swarms tohopen. In düsse so nömmte „gregaarsche Phase“ (Swarmphase) könnt de Haupeer groten Schaden anrichten. Dor könnt se grote Afstänn bi achter sik bringen. Treckhaupeer sünd as Grupp nich kloor afgrenzt: Aarden ut allerhand verscheden Unnerfamilien un Geslechter kennt Formen, de ok wannern doot. Nich bloß dat Benehmen, man ok dat Ütere ännert sik, wenn en Aart bigeiht, un finnt sik in Swarms tohopen.

Al in de Bibel warrt vun unbannige Haupeer-Swarms vertellt (wohrschienlich Wöstenhaupeer), de bi de achte Plaag vun Ägypten utöövt. Noch 2004 hett dat en bannigen Schaden dör Wöstenhaupeer in Afrika geven.

Wenn de Umstänn günstig sünd, vemehrt sik de solitäre Form unbannig gau un boot en hoge Populatschoonsdicht up. Bi en bestimmte Dichtheit ännert de Haupeer ehr Benehmen un fangt an un finnt sik in Gruppen tohopen. Dat Verännern vun dat Ütere geiht langsamer un dat duert een bit twee Generatschonen, ehr datt de Haupeer heel un deel de Form annahmen hefft, mit de se up Treck gaht. Gruppen vun Nymphen könnt an een Dag allerhand Kilometers wannern un Swarms vun utwussene Deerter könnt bit hen to en paar Hunnert Kilometers an’n Dag torüch leggen. Unnerwegens könnt se Ackers in korte Tied kahl freten un so groten Schaden bringen. De Schaden is so unbannig, vunwegen datt Treckhaupeer an een Dag ehr egen Gewicht (±2 g) an Foder freten doot un en Swarm ut Milliarden vun Haupeer besteiht. In de Swarmphase weert de wecken Aarden vun Haupeer, dormank dat Wöstenhaupeerd, meist to Allensfreters.

Aarden

Dat gifft allerhand Aarden:

Europääsch Treckhaupeerd (Locusta migratoria)
Wöstenhaupeerd (Schistocerca gregaria)
Marokkaansch Haupeerd (Dociostaurus maroccanus)
Italieensch Haupeerd (Calliptamus italicus)
Rood Treckhaupeerd (Nomadacris septemfasciata)
Bruun Treckhaupeerd (Locustana pardalina)
Austraalsch Treckhaupeerd (Chortoicetes terminifera)

Dat Wöstenhaupeerd is wohrschienlich de wichtigste Aart, vunwegen, datt dat wiethen vorkamen deit (Noordafrika, Middelosten un den Indischen Subkontinent) un bannig grote Afstänn achter sik bringen kann. Dat Rocky-Mountain-Haupeerd (Melanoplus spretus) in Noordamerika hett de gröttsten Swarms tostanne brocht, de beschreven wurrn sünd (um un bi 100 km²), man de Aart is gegen dat Enne vun’t 19. Johrhunnert hen utstorven, wohrschienlich, wiel de Gemarken, wo dat brott hett, unner’n Ploog nahmen wurrn is.

Literatur

Martin Battran: Wanderheuschrecken - eine ständige Bedrohung Afrikas. In: Naturwissenschaftliche Rundschau. Band 58(7), 2005, S. 357–362.
R. F. Chapman: A biology of locusts. (=The Institute of Biology's Studies in Biology, 71). E. Arnold, London 1976, ISBN 0-7131-2618-3.
V. M. Dirsh: Genus Schistocerca. (=Series Entomologica, 10). W. Junk, The Hague 1974, ISBN 90-6193-120-7.
H. Weidner: Die Wanderheuschrecken. (=Die Neue Brehm Bücherei, Heft 96). Akad. Verlagsgesellschaft Geest und Portig K.-G., Leipzig 1953. (Westarp-Wiss.-Verl.-Ges., Hohenwarsleben 2003, ISBN 3-89432-571-2)
D. H. Whitman: Grasshopper Chemical Communication. In: The biology of grasshoppers. 1990, Kap. 12, S. 357.
Hannelore Kluge: Niembaum - die Kraft der indischen Wunderpflanze. Ludwig, München 1996, ISBN 3-7787-3580-2.