Eugène Tisserant

Eugène Gabriel Gervais Laurent Tisserant
	Eugène kardinaal Tisserant
Kardinaal van de Rooms-Katholieke Kerk
Rang	kardinaal-bisschop
Ambt	Deken van het College van Kardinalen
Titeldiakonie	Santi Vito, Modesto e Crescenzia (1936)
Titelkerk	Santa Maria sopra Minerva (1939)
Suburbicair bisdom	Porto-Santa Rufina (1946); Ostia (1951)
Creatie
Gecreëerd door	Paus Pius XI
Consistorie	15 juni 1936
Kerkelijke carrière
1951-1972	Deken van het College van Kardinalen
Portaal	Christendom

Tisserant studeerde aan het seminarie in zijn geboortestad. Ook studeerde hij enkele jaren aan de École Biblique in Jeruzalem, alvorens in 1905 zijn militaire dienstplicht te vervullen. Hij werd op 4 augustus 1907 priester gewijd. In 1908 werd hij professor aan het Pauselijk Athenaeum San Apollinare in Rome, een functie die hij combineerde met het curatorschap van de Biblioteca Apostolica Vaticana. In 1919 volgde zijn benoeming tot assistent-bibliothecaris bij dezelfde bibliotheek. In 1921 kreeg hij de titel Monseigneur en in werd hij 1930 pro-prefect van de Vaticaanse bibliotheek. Paus Pius XI benoemde hem in 1936 tot apostolisch protonotaris en tijdens het consistorie van 15 juni van dat jaar werd hij als kardinaal-diaken opgenomen in het College van Kardinalen. Zijn titeldiakonie werd de Santi Vito, Modesto e Crescenzia. Hij zou in 1939 kardinaal-priester worden (titel: Santa Maria sopra Minerva) en in 1946 kardinaal-bisschop van Porto-Santa Rufina en in 1951 van Ostia. In dat jaar werd hij deken van het College van Kardinalen. In die hoedanigheid speelde hij een belangrijke rol bij de conclaven van 1958 en 1963.

In 1937 werd hij titulair aartsbisschop van Iconium. Hij werd door onder andere Eugenio kardinaal Pacelli tot bisschop gewijd. Van 1936 tot 1959 was hij secretaris van de Congregatie voor de Oosterse Kerken. Daarnaast was hij president van de Pauselijke Bijbelcommissie (1938-1946), prefect van het Heilig Officie (1951-1967) en bibliothecaris en archivaris van de Heilige Stoel (1957-1971) met verantwoordelijkheid voor het Archivio Segreto Vaticano.

In 1969 kwam hij in aanvaring met de aartsbisschop van Mechelen-Brussel, Leo kardinaal Suenens, die zich negatief had uitgelaten over de Romeinse Curie. In 1970 verzette hij zich samen met Alfredo kardinaal Ottaviani openlijk tegen het pauselijk motu proprio Ingravescentem Ætatem van paus Paulus VI, waarin kardinalen van 80 jaar of ouder de toegang tot het conclaaf werd ontzegd.

Tisserant overleed aan de gevolgen van een hartaanval.

Onderscheidingen

In 1952 ontving Tisserant een eredoctoraat van de toenmalige Katholieke Universiteit Nijmegen.^[1]
Tisserant werd in 1961 benoemd tot lid van de Académie française.

Bronnen, noten en/of referenties

Voorganger:
Francesco Marchetti Selvaggiani

Deken van het College van Kardinalen
13 januari 1951 - 21 februari 1972

Opvolger:
Amleto Giovanni Cicognani

Zie de categorie Eugène Tisserant van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.