John Harkes
John Harkes | ||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
John Harkes, 2016
| ||||||||
Persoonlijke informatie | ||||||||
Volledige naam | John Harkes | |||||||
Geboortedatum | 8 maart 1967 | |||||||
Geboorteplaats | Kearny (New Jersey), Verenigde Staten | |||||||
Lengte | 180 cm | |||||||
Positie | Middenvelder Winger | |||||||
Clubinformatie | ||||||||
Voetbalcarrière geëindigd in 2002 | ||||||||
Senioren | ||||||||
| ||||||||
Interlands | ||||||||
| ||||||||
Getrainde teams | ||||||||
| ||||||||
|
John Harkes (Kearny (New Jersey), 8 maart 1967) is een Amerikaans voetbalcoach en voormalig voetballer. Hij was voornamelijk een winger op de linkervleugel en won de League Cup met het Engelse Sheffield Wednesday in 1991. Harkes speelde 90 interlands in het Amerikaans voetbalelftal en scoorde zes doelpunten.
Clubcarrière
[bewerken | brontekst bewerken]Harkes begon zijn loopbaan in 1989 bij Albany Capitals, een club uit de staat New York. Nog geen jaar later maakte hij de overstap naar Engeland, waar hij voor Sheffield Wednesday ging spelen. Sheffield Wednesday was doorgaans een eersteklasser, uitkomend in de toenmalige hoogste divisie: de First Division.
Harkes won in 1991 de League Cup met Sheffield Wednesday als underdog tegen Manchester United. Sheffield was namelijk tweedeklasser, maar zou in 1991 promoveren.[1] Harkes verloor nog eens twee finales in zijn laatste seizoen bij de club. De finale van de FA Cup én de finale van de League Cup – waarin hij de club op voorsprong bracht – werden verloren tegen Arsenal, dat toen onder leiding stond van George Graham. De FA Cup-finale tegen Arsenal werd beslist met een replay.
Harkes is anno 2022 nog steeds de enige Amerikaan die ooit scoorde in een League Cup-finale.[2]
Harkes speelde drie seizoenen voor Sheffield Wednesday, waarvan twee seizoenen onder leiding van trainer Trevor Francis. Hij tekende vervolgens een contract bij Derby County, waarvoor hij van 1993 tot 1995 speelde. Tijdens het seizoen 1995/96 werd Harkes door Derby County verhuurd aan West Ham United. Daarna keerde Harkes terug naar de Verenigde Staten. Harkes was jarenlang een vaste waarde in de Major League Soccer (MLS) voor achtereenvolgens D.C. United uit de hoofdstad Washington D.C., New England Revolution uit Massachusetts en Columbus Crew uit Ohio. De flankmiddenvelder beëindigde zijn loopbaan bij die laatste club in 2002.[3]
Erelijst
[bewerken | brontekst bewerken]Competitie | ||
---|---|---|
Aantal | Jaren | |
Sheffield Wednesday | ||
League Cup | 1× | 1990/91 |
Interlandcarrière
[bewerken | brontekst bewerken]John Harkes was international van 1987 tot 2000. Hij vertegenwoordigde de Verenigde Staten op de WK's van 1990 en 1994 (georganiseerd door de Verenigde Staten).[4]
Trainerscarrière
[bewerken | brontekst bewerken]Harkes werd na zijn loopbaan als speler actief als trainer. Professionele clubs die hij reeds coachte zijn de New York Red Bulls en FC Cincinnati.[5][6]
Zie ook
[bewerken | brontekst bewerken]Externe links
[bewerken | brontekst bewerken]- Statistieken van John Harkes op Premier League.com
- Spelersprofiel van John Harkes op Transfermarkt.com
- ↑ (en) Lisi, Clemente A. (6 oktober 2017). A History of the U.S. Men's National Soccer Team. Rowman & Littlefield Publishers, "John Harkes", pp. 182. ISBN 1442277572. Gearchiveerd op 24 augustus 2023. Geraadpleegd op 9 april 2020.
- ↑ (en) John Harkes on scoring that goal, winning the cup final and why his time at Sheffield Wednesday were 'the best days of his career' The Star, 7 januari 2020. Gearchiveerd op 17 mei 2022.
- ↑ (en) Profiel van John Harkes op MLS Soccer MLS, Geraadpleegd op 9 april 2020. Gearchiveerd op 7 september 2020.
- ↑ (en) Lodes, Kirk J. (2008). The American Soccer Guide. Kirk Lodes, "John Harkes", pp. 1574. ISBN 1930852096. Gearchiveerd op 24 augustus 2023. Geraadpleegd op 9 april 2020.
- ↑ (en) Red Bulls part ways with John Harkes SBI, 4 januari 2008. Gearchiveerd op 4 augustus 2021.
- ↑ (en) John Harkes issues statement following departure from FC Cincinnati Goal, 19 februari 2017. Gearchiveerd op 24 augustus 2023.