Naar inhoud springen

LF-route

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
LF-icoonroutes in Vlaanderen
LF-icoonroute in Nederland
Bewegwijzering LF routes
Routebordje LF 8a onder een fietspadbord
Routebordje voormalige LF 12a, nu icoonroute LF Maasroute

LF-routes zijn langeafstandsfietsroutes of landelijke fietsroutes, in eerste instantie bedoeld voor recreatieve meerdaagse fietstochten, zoals fietsvakanties.

Internationaal is dit concept onder allerlei benamingen ontwikkeld. In Duitsland bijvoorbeeld worden ze aangeduid als Fernradweg of Radfernweg, afgekort tot R en een nummer. In Wallonië heten de (geel-blauw bewegwijzerde) routes Randovelo. Luxemburg noemt de landelijke routes PC (Piste Cycable). Nederland en Vlaanderen delen qua route benaming en nummering één LF-routenetwerk.

In Nederland en voor de Vlaamse overheid betekent LF Landelijke Fietsroute; voor de Vlaamse NGO Grote Routepaden staat LF voor Lange-afstand Fietsroute. De LF-routes zijn sinds 2007 in twee richtingen bewegwijzerd. Ter onderscheiding wordt de ene richting met een a aangeduid en de andere richting met een b. Zo wordt de Noordzeeroute LF 1 van Den Helder naar Boulogne-sur-Mer LF 1a genoemd en vice versa LF 1b.

Van LF-route naar LF-icoonroute

[bewerken | brontekst bewerken]

De Langeafstand Fietsroutes (LF-routes) zijn opgezet als een netwerk van lange fietsroutes. Naast dit netwerk is er een landsdekkend netwerk van knooppuntroutes tot standgekomen. Het fietsplatform acht daarom de netwerkfunctie niet langer nodig. Het Fietsplatform streeft er daarom naar om het netwerk van LF-routes om te zetten in een tiental zogenaamde LF-icoonroutes: meerdaagse fietsroutes rond een thema. Bijvoorbeeld door het aanbieden van fietsarrangementen en service- en informatieproducten. De eerste van een reeks geplande herkenbare LF-icoonroutes, de LF Maasroute, is geopend in 2019. Voorheen waren dit de LF 3 Maas en LF 12 Maas- en Vestingroute. Het traject is vernieuwd en de route heeft een eigen website. Nadien volgde in juni 2020 de nieuwe LF Zuiderzeeroute die voorheen was opgebouwd uit de LF21, LF22 en LF23. De derde icoonroute werd de LF Kustroute, de vierde de LF Waterlinieroute. Het is de bedoeling dat korte LF-routes die in het netwerk vooral fungeren als 'verbindingsroutes' zullen verdwijnen.

Ook in Vlaanderen worden alle LF-routes gesaneerd en deels omgevormd tot icoonroutes[1][2]; de LF Maasroute, de LF Kustroute, de LF Frontroute, de LF Kempenroute, de LF Schelderoute, de LF Kunststedenroute, de LF Groene Gordelroute en de LF Heuvelroute met de LF Vlaanderenroute als synthese.

Ontstaansgeschiedenis

[bewerken | brontekst bewerken]

In 1972 heeft J.H. van Twisk (1929) het initiatief genomen voor de eerste Lange Fietsweg van Nederland, de Promenade Gooi-Kennemerland. Als voorbeeld dienden de Fernradwege in Duitse rivierdalen. Vanuit de gelijknamige stichting ontstond een vereniging Het Groene Fietsje, die zich toelegde op het ontwikkelen van een regionaal routenet dat aansloot op de beoogde "promenade". Uitgever Dwarsstap had begin jaren 80 onafhankelijk een gelijksoortig netwerk ontwikkeld rond Nijmegen en rolde met o.a. vrijwilligers van het Groene Fietsje het concept over Nederland uit. Het verschil met voorheen gepubliceerde fietsroutes was, dat wegen met doorgaand verkeer consequent werden gemeden, zodat een netwerk ontstond van doorgaande, verkeersluwe wegen.

Om de plaatselijke routenetwerken aan elkaar te knopen, is door leden van het Groene Fietsje in 1983 een initiatiefplan ingediend bij de ANWB (bij de heren Koens en Stoovelaar) voor een Landelijk Fietsroutenet, compleet met uitgeefplan. Pas in 1985 zag uitgever Buijten & Schipperheijn er brood in om het idee te steunen. Op zoek naar cartografie bleek bij de ANWB een onderzoeksproject te lopen. Daarin was de behoefte aan een landelijk fietsnet naar voren gekomen. In 1987 is door het Groene Fietsje samen met ANWB, Stichting Fiets!, Fietsersbond enfb en Nivon een stichting opgericht en werd een contract aangegaan met Buijten & Schipperheijn. Het doel was om het concept van Landelijke Fietsroutes - eerst onder de naam Lange-afstand Fietsroutes - geschikt te maken voor publicatie.

Deze organisaties richtten samen het Landelijk Fietsplatform op voor de coördinatie van de uitgave van gidsen en voor de totstandkoming van bewegwijzerde fietsroutes. Als eerste verschenen in 1988 en 1989 de basisgidsen waarin alle bestaande, nog niet bewegwijzerde fietsroutes stonden. In 1990 is het Fietsplatform gestart met de bewegwijzering. Van deze bewegwijzerde routes zijn trajectgidsen gemaakt, die informatie geven over het landschap en bijzonderheden onderweg. Ook zijn er gidsen gemaakt waarin verschillende LF-routes of gedeelten ervan aan elkaar gekoppeld worden zodat een ronde ontstaat, zoals De ronde van Nederland, De Rivierenlandronde en De Zuiderzeeroute.

Vanaf 1990 heeft de stichting jaarlijks circa 300 km van de 6000 km bewegwijzerd met subsidies van de provincies en vooral van het ministerie van Landbouw. In 2006 is besloten om geen inspecties meer uit te voeren op de 2000 km Landelijke Fietsroutes, die wel waren beschreven maar nog niet bewegwijzerd, omdat in grote delen van Nederland regionale fietsroutenetwerken waren gerealiseerd. Sinds 2010 is nagenoeg heel Nederland van deze knooppuntfietsroutes voorzien. Door onderlinge afstemming vullen de LF-routes, die een landelijk netwerk vormen, en de regionale knooppuntroutes elkaar wederzijds aan.

In Vlaanderen werd in 1964 door enkele leden van de Vlaamse Jeugdherbergcentrale een lange-afstand fietsroute genaamd het Internationaal Fietspad uitgestippeld, die de jeugdherbergen van Bergen op Zoom (NL), Zoersel, Nijlen, Diest en Bokrijk verbindt. In 1989 werd de eerste LF-route door Vlaanderen in gebruik genomen: de LF1 Noordzeeroute van Den Helder naar Boulogne-sur-Mer. Het deel van Diksmuide tot Brugge van LF 1 vormt, samen met LF 5 van Brugge tot Thorn, LF 7 van Thorn tot Kanne en LF 6 van Kanne tot Diksmuide, de Vlaanderen Fietsroute. In 1992 werd de LF-werkgroep in de organisatie Grote Routepaden opgericht. Deze trok het Internationaal Fietspad door tot Sint-Martens-Voeren en gaf de route een nieuwe naam: LF 50 Jeugdherbergroute. Het Vlaams overheidsagenschap Toerisme Vlaanderen werkt samen met de vrijwilligers van de Grote Routepaden aan het onderhoud en de verdere ontwikkeling van LF-routes in en door Vlaanderen.

Internationaal lange-afstandsfietsroutenetwerk

[bewerken | brontekst bewerken]

Sommige LF-routes maken deel uit van het Europese netwerk EuroVelo van internationale bewegwijzerde fietsroutes, zoals de LF Kustroute, LF Maasroute en de LF13.

Bewegwijzerde LF Routes in Nederland en Vlaanderen

[bewerken | brontekst bewerken]

LF Icoonroutes:

Randovelo in Wallonië

[bewerken | brontekst bewerken]
RV3 in Zinnik

De Waalse LF-routes heten Rando Vélo (RV) en zijn geel-blauw bewegwijzerd:

In Wallonië zijn er ook 2 routes bewegwijzerd met dezelfde bordjes als de icoonroutes:

Nationale fietsroutes in Luxemburg

[bewerken | brontekst bewerken]

De langeafstandsfietsroutes in Luxemburg bestaan uit een netwerk van 23 nationale fietsroutes, die elk een PC-nummer dragen (Frans: piste cyclable), maar recenter itinéraire cyclable genoemd worden. Vrijwel alle routes zijn met bebording bewegwijzerd:

Voormalige bewegwijzerde LF-routes in Nederland en Vlaanderen

[bewerken | brontekst bewerken]

Voormalige LF-routes (al dan niet bewegwijzerd, bewegwijzering is of wordt geleidelijk aan weggenomen):

[bewerken | brontekst bewerken]

Organiserende instanties

[bewerken | brontekst bewerken]

Overige

[bewerken | brontekst bewerken]
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=LF-route&oldid=68015438"