Είναι κάποιες κλήσεις που σου κόβουν την ανάσα από την ακρόαση τους μόνο...
"Γυναίκα 45 ετών χωρίς αισθήσεις, λίγο σύντομα σας παρακαλώ, αναφέρεται επείγον".
Η διαδικασία για μας γνωστή, εντοπισμός θέσης και άμεση αναχώρηση για το σημείο.
Σε λιγότερο από 6 λεπτά δηλώνουμε την άφιξη μας.
Πολυκατοικία χωρίς ανελκυστήρα, ανεβαίνουμε στον τέταρτο όροφο.
Η πόρτα ανοικτή.
Όσα περιστατικά και αν έχεις δει στο δρόμο, πάντα θα υπάρχει κάτι που θα σε καθηλώνει και αυτή τη φορά η εικόνα με ανατρίχιασε.
Δυο παιδιά γύρω στα 12 να κάνουν ΚΑΡΠΑ στην μητέρα τους που κείτονταν αναίσθητη στο πάτωμα της κουζίνας.
Πλησιάζω και τραβάω τα χέρια του μικρού που ακόμα της έκανε συμπιέσεις.
-Τι συμβαίνει εδώ; ρωτάω τα παιδιά.
-Η μητέρα μας έπεσε στο πάτωμα και δεν αναπνέει, μου απαντά το κορίτσι.
Και είχε δίκιο.
Ήταν άσφυγμη, απνοϊκή.
-Ανακοπή, φωνάζω στους διασώστες που βαριανάσαιναν έχοντας σκαρφαλώσει 4 ορόφους...
Ο ένας ξεκινά τις συμπιέσεις, ο άλλος τοποθετεί το μόνιτορ και εγώ στα γόνατα ψάχνω για φλέβα.
-Ασυστολία!! φωνάζει ο διασώστης βλέποντας το μόνιτορ.
-Κάντε ΚΑΡΠΑ! απαντώ βάζοντας μια φλέβα στο χέρι της.
-Φέρτε ορρό να συνδέσουμε και μια αδρεναλίνη γρήγορα.
Τα έμπειρα χέρια των διασωστών εκτελούν τις οδηγίες ταχύτατα.
-Έφυγε μια αμπούλα αδρεναλίνης, κρατήστε χρόνο.
Τα μικρά μας κοιτάζουν με δάκρυα στα μάτια αλλά δε μιλούν, δε βγάζουν ψίθυρο...
-Πού είναι ο μπαμπάς σας; ρωτάω.
-Ο μπαμπάς έχει φύγει από το σπίτι εδώ και δυο χρόνια, μου λένε με μία φωνή.
Ξεροκαταπίνω και ξαναρωτάω: - Έχετε κάποιον άλλο μαζί;
-Όχι, μόνο οι τρεις μας.
-Η μαμά έχει κάποιο πρόβλημα υγείας;
-Ναι!, έχει ζάχαρο, κάνει ινσουλίνη κύριε, μου λέει η μικρή.
-Κάντε stick, φωνάζω στο διασώστη τη στιγμή που ετοίμαζε το σετ διασωλήνωσης, παράλληλα με τον άλλον που συνέχιζε τις συμπιέσεις.
Μου δίνει το ζαχαρόμετρο και κοιτάω στην ένδειξη "Lo".
-Υπογλυκαιμία είναι! λέω ενθουσιασμένος, ετοιμάστε δύο αμπούλες calorose!
Σε δευτερόλεπτα μια εικοσάρα σύριγγα σπρώχνει το πολύτιμο διάλυμα στη φλέβα.
-Σε πέντε λεπτά νέο δείγμα! Φέρτε ορρό Dextrose.
Διασωληνώνουμε και συνεχίζουμε ανάνηψη με την ελπίδα πως η αναστροφή της υπογλυκαιμίας θα δώσει ζωή στη γυναίκα.
-Γιατρέ πάλι "Lo''
-Δώσε άλλες τέσσερις calorose!
Μετά από πέντε λεπτά νέο δείγμα, πάλι "Lo".
-Δώσε 4 αμπούλες με τη μία!
-Τι ινσουλίνη έκανε η μαμά γλυκειά μου; ρωτάω τη μικρή, η οποία μου δείχνει το τραπέζι της κουζίνας.
Το μάτι μου πέφτει πάνω σε δύο φύσιγγες ινσουλίνης που είχαν και οι δύο βελόνα πάνω τους. Σηκώνομαι και τις πιάνω στα χέρια διαπιστώνοντας πως είναι άδειες....
-Απόπειρα... σιγοψιθυρίζω.
-Τι είπες γιατρέ; μου λέει ο διασώστης που έκανε συμπιέσεις.
-Απόπειρα!!! φωνάζω, έκανε απόπειρα με ινσουλίνη....
-Διάολε!
-Δώσε και άλλες calorose!
-Δεν έχουμε άλλες! 10 έχει το ασθενοφόρο!
-Σκατά! Κατέβα κάτω και ψάξε για ορρό γλυκόζης, κάλεσε ενισχύσεις να μας φέρουν ορρούς, δεν μπορούμε να την κατεβάσουμε έτσι!
Κάνω εγώ συμπιέσεις και στέλνω το διασώστη στην κουζίνα.
-Κόψε ένα ορρό νορμάλ και ρίξε μέσα 10 κουταλάκια κρυσταλλική ζάχαρη, ανακάτεψε το όσο μπορείς, αν χρειαστεί θα το δώσουμε με φίλτρο μετάγγισης!
Τα μάτια της ανοικτά, δεν είχε μυδριάσει, από πάνω της έκανα συμπιέσεις,
"Διάολε, δε θα μου πεθάνεις, όχι έτσι, όχι μπροστά στα παιδιά" σιγοψιθύριζα στον εαυτό μου.
-Γιατρέ, βρήκα ένα Dextroze 35% 500ml στο ασθενοφόρο!
-Σύνδεσε το γρήγορα! Βάλτο στο full!
Έχω απορροφηθεί κάνοντας συμπιέσεις ενώ χιλιάδες σκέψεις τρέχουν στο μυαλό μου.
Ο διασώστης μου σφίγγει το μπράτσο.
-Ανάλυση ρυθμού!
Σηκώνω τα χέρια πλεγμένα και κοιτάμε στο μόνιτορ
-Αδρή κοιλιακή! Φόρτισε 360 τώρα!
Παίρνω τα pads ενώ ο απινιδωτής σφύριζε σαν τρελός, λίγο τζελ και δίνω το ρεύμα.
Η μαρμαρυγή μεταπίπτει σε φλεβόκομβο...
Συνεχίζω συμπιέσεις.
-Ετοιμάστε ένα λέβο να φύγουμε!
Τη βάζουμε στο scoop, κατεβαίνουμε με δυσκολία
Κάτω μας περιμένει ομάδα ΔΙΑΣ και μας ανοίγει δρόμο.
Την άλλη στιγμή μπαίνουμε στα ΤΕΠ
-Ανεβείτε στη ΜΕΘ, λέει ο αναισθησιολόγος.
Παραδίδουμε και επιστρέφουμε στο ασθενοφόρο.
Αμίλητοι, για περίπου δυο ώρες δε μιλούσαμε καθόλου.
Το βράδυ πάμε ένα άλλο περιστατικό στο νοσοκομείο.
-Πώς είναι η απόπειρα; ρωτάω την Προϊσταμένη
-Έκανε αξονική και την αποσωλήνωσαν. Ανέβα να τη δεις
Ανεβαίνω στη ΜΕΘ.
Πάω κοντά της. Με κοιτάει.
-Γιατί το έκανες αυτό; της λέω με αυστηρότητα.
-Εσύ με έσωσες; με ρωτά
-Τα παιδιά σου σε έσωσαν, για αυτά τα παιδιά σήκω και πάλεψε!
Από τις "Αναμνήσεις ενός γιατρού του δρόμου......."
Όσο και να θέλουν κάποιοι να υποτιμήσουν αυτό που κάνουμε, όσο και εμείς να το ξεχνάμε, αυτά βιώνουν άνθρωποι που λοιδορούνται και υποτιμούνται.
Δύο
άνθρωποι είχαν χαθεί μέσα στην έρημο. Προχωρούσαν μέρες χωρίς νερό και
χωρίς φαγητό... Κινδύνευαν να πεθάνουν από δίψα και ασιτία. Μια
μέρα αντίκρυσαν έναν ψηλό τοίχο. Πίσω από τον τοίχο άκουγαν νερά να
κυλούν και πουλιά να τραγουδούν. Και ακριβώς πάνω από τον τοίχο
ξεπρόβαλαν πολλά κλωνάρια δέντρων γεμάτα καρπούς και φρούτα...
Ο ένας πάλεψε να σκαρφαλώσει και τελικά κατάφερε να περάσει πάνω από τον τοίχο και να βρεθεί μέσα στον παραδεισένιο κήπο.
Ο άλλος... έκανε μεταβολή... και ξαναγύρισε στην έρημο, ψάχνοντας για άλλους χαμένους ταξιδιώτες, για να τους δείξει τον δρόμο για τον κήπο
πίσω από τον τοίχο!!!
Όπως οι περισσότεροι γνωρίζετε, οι πιστοί μας φέρνουν στην προσκομιδή χαρτάκια για μνημόνευση ονομάτων υπέρ υγείας και υπέρ αναπαύσεως. Κάποιες φορές γράφουν και κάποια αιτήματα δίπλα στο κάθε όνομα. Έχω συναντήσει πχ ονόματα παικτών για να κερδίσει η ομάδα, δίπλα από κάποιο όνομα το αίτημα για εύρεση γαμπρού ή νύφης, για επιτυχία σε εξετάσεις ή για ανεύρεση εργασίας.
Για τη μνημόνευση των ονομάτων, γράφουμε το βαπτιστικό όνομα, όσον αφορά το αίτημα ο Κύριος γνωρίζει, αν και πάντα κέντρο των αιτημάτων είναι η μετάνοια και η Βασιλεία των Ουρανών: «Ζητείτε δε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν» (Ματθ. 6:33).
Κράτησα αυτά τα χαρτάκια, με συγκίνηση, διότι το κάθε ένα έχει τη δική του κραυγή και αγωνία. Ένας άνθρωπος θέλει με το παιδί του να ακολουθήσει τον δρόμο του Θεού, κάποιος θέλει να φύγει η κακία από τον κόσμο και άλλος να φωτιστούν οι μαθητές, οι δάσκαλοι και οι υπεύθυνοι στον τομέα της παιδείας.
Αυτές οι όμορφες οι κραυγές, οι ευλογημένες, θέλουν απλά να φωνάξουν ενώπιον του Κυρίου όχι αιτήματα της καθημερινότητας, όχι κάποιες εγωιστικές επιθυμίες, αλλά κάτι παραπάνω.
Είναι αυτός ο διάλογος, που πάει στον βυθό. Φεύγει από τα καθημερινά, τα εγωιστικά και πάει σε κάτι βαθύτερο, στο αίτημα του προσώπου του Χριστού. Εκεί που Του ζητάς να ενεργήσει για κάτι άλλο πιο ουσιαστικό.
Πόσα αιτήματα και πόσες προσευχές έχουν ως κύριο αίτημα το πρόσωπο του Χριστού και όχι κάτι από Εκείνον; Ας το απαντήσει ο καθένας μόνος του για τον εαυτό του.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια», στο φύλλο της Τετάρτης 17 Σεπτεμβρίου 2025 (εικ.)
Είπε ο Αββάς Παμβώ: «αν έχεις καρδιά μπορείς να σωθείς» (από το «Γεροντικό»).
Στους
καιρούς μας δεσπόζει μία επίπλαστη ευαισθησία, ατομικού χαρακτήρα. Οι
άνθρωποι δείχνουμε ότι συγκινούμαστε για τον πόνο των άλλων ανθρώπων,
στην πραγματικότητα όμως φιλτράρουμε τα πάντα με βάση τις ατομικές
πεποιθήσεις, συμφέροντα, ιδεολογίες. Προφανώς και αυτά παίζουν ρόλο. Θα
άξιζε όμως να μπορούσαν να μείνουν στο επίπεδο της διατύπωσης γνώμης,
της υποστήριξής της, όχι να γίνονται αφορμή επιλογής για το ποιος αξίζει
τη συμπαράστασή μας και ποιος όχι.
Η
ασκητική παράδοσή μας υποδεικνύει: «αν έχεις καρδιά, μπορείς να
σωθείς». Η καρδιά είναι το κέντρο του ανθρώπου για την πίστη μας. Και
καρδιά σημαίνει αγάπη, έγνοια, ευαισθησία για κάθε άνθρωπο που πονά, όχι
μόνο για τους δικούς μας, ό,τι κι αν αυτό εκφράζει. Δεν υπάρχει δίκιο
κι άδικο στον πόνο. Δεν υπάρχει «κρίμα» ή «τα ήθελε και τα έπαθε». Η
καρδιά φαίνεται όταν ο πόνος του άλλου γίνεται δικός σου. Όταν η ανάγκη
του γίνεται δική σου. Όταν νιώθεις εκείνο το μικρό ή μεγάλο μερίδιο
ευθύνης να παλέψεις ώστε ο συνάνθρωπός σου να βιώσει ότι δεν είναι μόνος
του στον κόσμο.
Χωρίς προϋποθέσεις; Το ερώτημα μοιάζει εύλογο.
Για να διορθωθούν καταστάσεις, για να αλλάξουν οι άνθρωποι, ναι,
χρειάζονται προϋποθέσεις από τη δική τους τη μεριά και όχι μόνο από τη
δική μας. Χρειάζεται αποφασιστικότητα και αγώνας. Χρειάζεται επίγνωση
των σφαλμάτων, των παθών, των ελλείψεων. Μπορούμε να βοηθήσουμε αν το
βλέπουμε και το γνωρίζουμε;
Η
γλώσσα της αλήθειας και της ειλικρίνειας είναι σημαντική, στηριγμένη
όμως στην τρυφερότητα και όχι στη σκληρότητα. Στην ευγένεια και όχι στις
φωνές. Στην ταπεινή προσευχή και όχι στην αίσθηση ότι εμείς γνωρίζουμε
και έτσι πρέπει να γίνει. Κι αν δεν θέλουν οι άλλοι να αλλάξουν; Η
διάκριση μάς καθοδηγεί στο να είμαστε δίπλα, χωρίς να γινόμαστε
φορτικοί. Στο να μοιραζόμαστε αυτό που αντέχουμε και μπορούμε, χωρίς
τελικά να απαιτούμε από τους άλλους να ακολουθήσουν τον δικό μας τρόπο.
Αρκεί να είμαστε εκεί, μαζί τους.
Στην
εποχή του θορύβου η συγκίνηση στηρίζεται στην ένταση με την οποία αυτή
προβάλλεται ως ανάγκη. Βεβαίως, δύσκολο είναι να βρεθεί ατόφιο κίνητρο.
Ό,τι φαίνεται, ό,τι κραυγάζει, ό,τι είναι κατευθυνόμενο, δείχνει να
αγγίζει. Κι όταν οι κάθε μορφής ισχυροί θέλουν να πετύχουν επιλεκτική
ευαισθησία ή λήθη για να δικαιολογήσουν τα συμφέροντά τους, ως αντίδραση
πολλοί αντιτάσσουν θυμό, οργή, απογοήτευση. Μακάρι όμως και η ζωή του
καθενός στηριζόταν σε καρδιά που να «σπλαχνίζεται» (Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης) όλη τη δημιουργία. Αυτό πηγάζει από την πίστη στον Θεό που έγινε άνθρωπος για όλους και συγχώρεσε τον καθέναν.
Τα
παιδιά μας μεγαλώνουν σ’ αυτόν τον κόσμο της επιλεκτικής ευαισθησίας.
Και συχνά, γίνονται ασυνείδητα αναίσθητα. Διότι νιώθουν ότι όταν
ευαισθητοποιούμαστε μόνο γι’ αυτά που πιστεύουμε ή μας ωφελούν,
αδιαφορώντας για τον κάθε άνθρωπο, τότε είμαστε ευαίσθητοι στη σκέψη και
μόνο εκεί. Ας προσπαθούμε λοιπόν να τα βοηθήσουμε με το δικό μας
παράδειγμα να καταλάβουν και να ζήσουν τον ασκητικό λόγο: «αν έχεις
καρδιά», αν νιώθεις ότι πιστεύεις σε έναν Θεό που σε αγαπά ό,τι κι αν
είσαι, ό,τι κι αν κάνεις, ό,τι κι αν δεν κάνεις και αυτός είναι ο τρόπος
και ο δρόμος που οδηγούν σε ία αυθεντικά ανθρώπινη ως Θεανθρώπινη
κοινωνία, τότε το «παρών» στη δοκιμασία, τον πόνο, την αδικία θα είναι
πληρωτικό και μεταμορφωτικό. Όπου υπάρχει ανάγκη, εκεί και η αγάπη.
Ο
Τσιούνε Σουγκιχάρα (Chiune Sugihara, 1900–1986) ήταν Ιάπωνας διπλωμάτης
που έμεινε στην ιστορία για την ηρωική του δράση κατά τη διάρκεια του
Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Υπηρετώντας ως αντιπρόξενος της Ιαπωνίας στο
Κάουνας της Λιθουανίας από το 1939 έως το 1940, αγνόησε τις εντολές της
ιαπωνικής κυβέρνησης και εξέδωσε χιλιάδες θεωρήσεις διέλευσης σε
Εβραίους πρόσφυγες από τη Λιθουανία και την Πολωνία, οι οποίοι
προσπαθούσαν να διαφύγουν από την επερχόμενη
ναζιστική κατοχή. Με αυτόν τον τρόπο, υπολογίζεται ότι έσωσε
περισσότερους από 6.000 ανθρώπους μέσω της Ιαπωνίας. Προς το τέλος του
πολέμου πάνω από 30.000 Εβραίοι είχαν συγκεντρωθεί στη Κίνα όπου βρήκαν
καταφύγιο.
Ο
Σουγκιχάρα, κάτι όχι ευρέως γνωστό, ήταν πιστός της Ρωσικής Ορθόδοξης
Εκκλησίας (βαπτίστηκε Sergei Pavlovich) λόγω της ρωσιδας πρώτης του
γυναίκας και τιμάται ως άγιος από την Ιαπωνική Ορθόδοξη Εκκλησία της
οποίας την επιστασία έχει το ρωσικό πατριαρχείο. (Τα τελευταία χρόνια
αναπτύσσει δραστηριότητα στην Ιαπωνία και το Οικουμενικό Πατριαρχείο).
[Ν: Εδώ θα σχολιάσουμε ότι είναι άκρως λυπηρό να εμπλέκεται στα
πνευματικά ζητήματα ο εθνικισμός (που έχει καταδικαστεί άλλωστε από την
Ορθόδοξη Εκκλησία) και να υπάρχει ανταγωνισμός μεταξύ Ορθοδόξων
Εκκλησιών, αντί ομοψυχία και αλληλοστήριξη. Ευχόμαστε ο Χριστός μας, η
Παναγία & οι άγιοί μας να βοηθήσουν, ώστε να ξεπεραστούν αυτά τα
προβλήματα και να γιατρευτούν οι πληγές και τα πάθη].
Η
βαθιά του πίστη και η αίσθηση ηθικής ευθύνης αποτέλεσαν την κινητήρια
δύναμη πίσω από τις πράξεις του. Χαρακτηριστικά είχε δηλώσει πως «έπρεπε
να κάνω το σωστό, ακόμη κι αν παραβίαζα εντολές».
Το 1985
τιμήθηκε από το Yad Vashem στο Ισραήλ με τον τίτλο του «Δικαίου των
Εθνών» για τη συμβολή του στη διάσωση Εβραίων κατά τη διάρκεια του
Ολοκαυτώματος. Πέθανε στην Ιαπωνία το 1986, αρχικά σχεδόν άγνωστος στη
χώρα του, αλλά η αναγνώρισή του αυξήθηκε με τα χρόνια και σήμερα
θεωρείται παγκόσμιο σύμβολο ανθρωπιάς, ανιδιοτέλειας και θάρρους.
Παράλληλα αποκαταστάθηκε πλήρως από την Ιαπωνική κυβέρνηση και το
ιαπωνικό ΥΠΕΞ για την απόλυσή του, κάτι σπάνιο για τα ιαπωνικά δεδομένα.
Ο
Sugihara Chiune ήταν ο Ιάπωνας υποπρόξενος στη Λιθουανία κατά τα
τελευταία χρόνια της ανεξαρτησίας της χώρας κατά τον Μεσοπόλεμο.
Ως
εκπαιδευμένος διπλωμάτης, ο Sugihara ενδιαφέρθηκε για τον ρωσικό
πολιτισμό από νεαρή ηλικία και ασπάστηκε την Ορθόδοξη Εκκλησία ενώ
υπηρετούσε σε σημαντική θέση στο Χαρμπίν, το οποίο είχε μεγάλο ρωσικό
πληθυσμό.
Ο
Sugihara είχε μια έντονη ουμανιστική χροιά, πιθανώς επηρεασμένη από τη
θρησκεία του, η οποία τον οδήγησε να παραιτηθεί από τη σημαντική του
θέση στο Machukuo, το ιαπωνικό κράτος-μαριονέτα στη Μαντζουρία, λόγω της
καταπιεστικής φύσης του ιαπωνικού καθεστώτος εκεί.Ενώ
βρισκόταν πίσω στην Ιαπωνία τη δεκαετία του 1930, παντρεύτηκε τη σύζυγό
του Yukiko, η οποία επίσης ασπάστηκε την Ορθοδοξία και η οποία
αποδείχθηκε ηθική επιρροή στον σύζυγό της σε δύσκολες στιγμές.
Ενώ
βρισκόταν στο Κάουνας, τότε πρωτεύουσα της Λιθουανίας, το 1940, η πόλη
κατακλύστηκε από Εβραίους πρόσφυγες που εγκατέλειπαν τη ναζιστική
εισβολή στην Πολωνία.Εκείνη
την εποχή, ουσιαστικά καμία χώρα εκτός Ευρώπης δεν επέτρεπε στους
Εβραίους πρόσφυγες να μεταναστεύσουν και η παραμονή στην ήπειρο φαινόταν
όλο και περισσότερο ως παγίδα θανάτου.
Όταν
οι Εβραίοι που έψαχναν για ένα ασφαλές λιμάνι ενημερώθηκαν ότι η
ολλανδική αποικία του Κουρασάο στην Καραϊβική θα τους επέτρεπε την
είσοδο, χάρηκαν πολύ - αλλά εξακολουθούσαν να χρειάζονται βίζες
διέλευσης για να περάσουν από τη Σοβιετική Ένωση.Στράφηκαν
στον Σουγκιχάρα - ο οποίος, παρά το γεγονός ότι του είπαν επανειλημμένα
να μην δίνει βίζες σε Εβραίους, το έκανε ούτως ή άλλως, εργαζόμενος
ακούραστα για εβδομάδες ολόκληρες για να παράσχει όσο το δυνατόν
περισσότερες βίζες.
Όταν
οι Σοβιετικοί εισέβαλαν στη Λιθουανία, τελικά έκλεισαν το προξενείο του
- αλλά όχι πριν καταφέρει να μοιράσει βίζες που έσωσαν ζωές σε 6.000
άτομα.Ο
Σουγκιχάρα και η οικογένειά του κατέληξαν σε σοβιετικό εγκλεισμό για
πάνω από ένα χρόνο μετά τον πόλεμο, και έζησε μια θλιβερή ζωή στη
συνέχεια, έχοντας απολυθεί από το διπλωματικό σώμα (σύμφωνα με τη σύζυγό
του, ως τιμωρία για την ανυπακοή του σε εντολές).Μόνο αργότερα στη ζωή του ανακάλυψε ότι τόσοι πολλοί είχαν επιβιώσει χάρη σε αυτόν.
Σήμερα, περίπου 40.000 απόγονοι ανθρώπων που έλαβαν τις βίζες του είναι ζωντανοί - εν μέρει χάρη σε αυτόν.Είναι γνωστοί ως οι «επιζώντες του Σουγκιχάρα».
Το πρωτότυπο αγγλικό κείμενο
Sugihara Chiune: The Orthodox Christian and WWII-era Japanese
diplomat who went against his government’s orders and saved 6000 Jews
from the Holocaust
Sugihara
Chiune was the Japanese vice-consul to Lithuania during the last years
of that country’s interwar independence. A trained diplomatic, Sugihara
became interested in Russian culture from a young age, and converted
Orthodox Christianity while serving in an important position in Harbin,
which had a large Russian population. Sugihara had a major humanist
streak, likely influenced by his religion, which lead him to step down
from his important position in Machukuo, the Japanese puppet state in
Manchuria, over the oppressive nature of the Japanese regime there.
While back in Japan in the 1930s, he married his wife Yukiko, who also
converted to Orthodoxy, and who proved to be a moral influence on her
husband in difficult times.
While stationed in Kaunas,
then-capital of Lithuania, in 1940, the city was inundated by Jewish
refugees fleeing the Nazi invasion of Poland. At the time, essentially
no country outside of Europe would allow Jewish refugees to immigrate,
and staying in the continent was more and more appearing to be a death
trap. When Jews looking for a safe harbor where told that the Dutch
colony of Curacao in the Carribean would allow them in, they were
overjoyed - but still needed transit visas in order to pass through the
Soviet Union. They turned to Sugihara - who, despite being told multiple
times not to give visas to Jews, did so anyway, working tirelessly for
weeks on end to provide as many visas as possible. When the Soviet’s
invaded Lithuania, they eventually shut down his consulate - but not
before he’d managed to hand out life-saving visas to 6000 individuals.
Sugihara and his family ended up in Soviet internment for well over a
year post-war, and he lived a dreary life thereafter, having been fired
from the diplomatic corps (according to his wife, as punishment for his
disobeying of orders). Only later in life did he discover that so many
had survived because of him.
Today, approximately 40,000
descendents of people who received his visas are alive - thanks in part
to him. They are known as the “Sugihara survivors.”
Ν: Όπως φαίνεται, δεν πρόκειται για χειροτονία, αλλά για χειροθεσία αναγνώστη. Όμως η σπουδαιότητα και η αξία της ισχύει. Και ασφαλώς δεν είναι η πρώτη στα χρονικά. Στον τόπο μου έχουμε αδελφό με σύνδρομο Ντάουν που εδώ και δεκαετίες βοηθάει στο ιερό, χωρίς να γνωρίζω αν έχει και χειροθεσία ή όχι.
Άξιος ο αδελφός, όλοι οι αδελφοί μας, και άξιοι όσοι τους αγαπούν, τους σέβονται και τους φροντίζουν! Ο Θεός να ευλογεί και να δυναμώνει όλους τους και όλους μας.
Η Οσία Σοφία της Θράκης, από την Αίνο της Θράκης, είναι αγία της Ορθόδοξης Εκκλησίας, που τιμάται στις 4 Ιουνίου. Ονομάστηκε η μητέρα των ορφανών καθώς επέδειξε σημαντικό φιλανθρωπικό έργο για τα παιδιά που δεν είχαν γονείς.[1][2]
Ο βυζαντινός Ναός της του Θεού Σοφίας, στην Αίνο.
Η οσία Σοφία έζησε στην Αίνο της Ανατολικής Θράκης κατά τη
μεσοβυζαντινή εποχή μεταξύ 9ου και 12ου αιώνα, οπότε και γράφηκε το
παλαιότερο σωζόμενο κείμενο του βίου της.[3]
Είχε ευσεβείς γονείς και όταν ενηλικιώθηκε δημιούργησε τη δική της
οικογένεια με έξι παιδιά. Τα παιδιά της όμως απεβίωσαν. Ακολούθως η
Σοφία διαμοίρασε όλα τα υπάρχοντά της σε φτωχούς και ανήμπορους και
επέλεξε να ζήσει μέσα στον κόσμο ασκητικά. Αφιέρωσε τη ζωή της στην
προστασία ορφανών και χηρών. Πριν το τέλος της ζωής της εκάρη μοναχή και
απεβίωσε ειρηνικά σε ηλικία 53 ετών.[4][5]
Υμνολογία
Ἀπολυτίκιον Ἦχος γ΄. Τὴν ὡραιότητα.
Σοφίας άνωθεν κλήσιν απέλαβες
και κατεποίκιλας ψυχήν σου έμφρονα
της εγκρατείας στολισμώ και έργοις της ευποιίας
όθεν σκεύος γέγονας χαρισμάτων του Πνεύματος
βλύζουσα δωρήματα ορφανοίς τε και πένησι
και πάσι τοις εν πίστει βοώσι·
χαίροις, θεόσοφε Σοφία.
Κοντάκιον Ἦχος πλ. δ΄. Τῇ Ὑπερμάχῳ.
Θείας Σοφίας εν οσίαις την επώνυμον,
της καρτερίας και ασκήσεως το πρότυπον,
των συζύγων και μητέρων την ευκοσμίαν
και της πόλεως της Αίνου εγκαλλώπισμα,
την Σοφίαν εν ωδαίς προσεπαινέσωμεν
πόθω κράζοντες· χαίροις μήτερ θεόσοφε.
Μεγαλυνάριον
Χαίροις των οσίων η χαρμονή,
βρύσις του ελέους και η στήλη υπομονής·
χαίροις φερωνύμου σοφίας εκμαγείον,
Σοφία, των τιμώντων σε η αντίληψις.
Η ελεημοσύνη, της Οσίας Σοφίας της εξ
Αίνου προς όλους τους προσερχομένους σε αυτήν φτωχούς ήταν πάντα
εγκάρδια και πλουσιοπάροχη.
Γιατί πίστευε, η μακάρια, ότι ήταν
καλύτερα να στερείται η ίδια, παρά να να αφήσει κάποιον φτωχό να γυρίσει
στο σπίτι του με άδεια χέρια.
Γι’ αυτό περισσότερο χαιρόταν όταν έδινε, παρά όταν της έδιναν κάτι.
Για όλα τα καλά που πρόσφερε σ’ αυτούς που είχαν ανάγκην της
παραχώρησε ο Θεός να συμβαίνει για πολύ καιρό μπροστά στα μάτια της ένα
παράδοξο θαύμα.
Το δοχείο στο οποίο είχε το κρασί από το
οποίο πρόσφερε καθημερινά στους φτωχούς, παρ’ όλο που μοίραζε απ’ αυτό
συνέχεια και απλόχερα δεν λιγόστευε ποτέ και το έβλεπε πάντα γεμάτο.
Και έτσι κάθε φορά που έπαιρνε το δοχείο
του κρασιού για να μοιράσει απ’ αυτό στους φτωχούς, παρατηρούσε το
θαύμα αυτό με ιδιαίτερο θαυμασμό και ευχαρίστηση.
Αυτό συνέχιζε να γίνεται όσο το κρατούσε μυστικό και δεν το φανέρωνε σε κανένα.
Όταν, όμως, κάποια στιγμή, θέλοντας να
φανερώσει και να κηρύξει τα μεγαλεία του Θεού που έβλεπε να γίνονται
μπροστά της και το είπε σε κάποιον συγγενή της, το δοχείο βρέθηκε,
αμέσως, άδειο.
(Παρόμοιο γεγονός συνέβη και σε άλλες
περιπτώσεις, όπως για παράδειγμα όταν βρέθηκε θαυματουργικά γεμάτο με
λάδι το μεγάλο δοχείο της Ιεράς Μονής Σίμωνας Πέτρας Αγίου Όρους και
συνέχισε να διατηρείται έτσι για αρκετό καιρό, μέχρι που οι μοναχοί της
μονής, το φανέρωσαν προς δόξαν Θεού).
Πάντως το γεγονός αυτό στεναχώρησε
κατάκαρδα την μακαρία και φιλάνθρωπο Οσία Σοφία την εξ Αίνου η οποία
αύξησε, πλέον, ακόμη περισσότερο την άσκησή της.
Διασκευή από τον Συναξαριστή του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτη.
"... Η κεφαλή της οικογένειας πρέπει να ακτινοβολεί αγαθότητα. Η αγάπη είναι θυσία. Όταν νιώσουμε τη θεία αγάπη, δεν θα βλέπουμε διαφορά στους ανθρώπους. Όλοι είναι καλοί, όλοι είναι αδέρφια μας... Η ψυχή μας είναι ταπεινή και ειρηνευμένη. Η ταπείνωση είναι η τελειότητα της χριστιανικής ζωής".