Przejdź do zawartości

Bill Medley

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest najnowsza wersja artykułu Bill Medley edytowana 02:50, 21 wrz 2024 przez AndrzeiBOT (dyskusja | edycje).
(różn.) ← poprzednia wersja | przejdź do aktualnej wersji (różn.) | następna wersja → (różn.)
Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 21 wrz 2024, była oparta na tej wersji.
Bill Medley
Ilustracja
Bill Medley w The Big E w West Springfield (2012)
Imię i nazwisko

William Thomas Medley

Data i miejsce urodzenia

12 września 1940
Santa Ana

Instrumenty

fortepian

Typ głosu

bas-baryton

Gatunki

biały soul, country, pop, pop-rock[1]

Zawód

piosenkarz, autor tekstów

Aktywność

od 1959

Wydawnictwo

RCA Records, Reprise Records, United Artists Records

Powiązania

The Diamonds, Bobby Hatfield, The Paramours, The Romancers, Jennifer Warnes

Współpracownicy
Don Fiduccia, Sal Fasulo, Mike Rider, Barry Rillera, Nick Tuturro
Zespoły
The Righteous Brothers
Strona internetowa

William Thomas Medley (ur. 12 września 1940 w Santa Ana) – amerykański piosenkarz, autor tekstów. Członek duetu The Righteous Brothers.

Śpiewa basowo-barytonowym głosem. Wyprodukował wiele piosenek The Righteous Brothers, m.in. „You’ve Lost That Lovin’ Feelin’”, „Unchained Melody” i „Soul and Inspiration”. Największą popularność przyniósł mu singel „(I’ve Had) The Time of My Life” wykonany w duecie z Jennifer Warnes.

Wczesne życie

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Santa Ana w Kalifornii w rodzinie z tradycjami muzycznymi. Ojciec Arnol grał na saksofonie, a matka Irma była wokalistką oraz grała na fortepianie we własnym zespole swingowym[1][2][3][4]. Uczęszczał do szkoły średniej Santa Ana High School, którą ukończył w 1958 roku[5]. Wychowywał się jako prezbiterianin i śpiewał w chórze kościelnym[6]. Zainteresował się muzyką R&B, słuchając czarnej muzyki w stacjach radiowych[6], a jego ulubionymi wykonawcami byli: Little Richard, Ray Charles, Bobby Blue Bland i B.B. King[7].

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

Wraz ze swoim przyjacielem Donem Fiduccią założył zespół The Romancers, który również grał na gitarze, potem zaczął pisać piosenki i nagrywać wielościeżkowe nagrania w swoim pokoju[8]. W wieku 19 lat napisał dwie piosenki dla zespołu The Diamonds: „Womaling” i „Chimes of My Heart”[8]. Następnie w 1960 wraz z Donem Fiduccią, Sal Fasulo i Nickiem Tuturro założył zespół The Paramours, do którego później dołączyli Mike Rider i Barry Rillera[9]. Zespół swój pierwszy płatny koncert zagrał w restauracji „Little Italy” w Anaheim, a w 1961 podpisał kontakt z Smash Records, filią Mercury Records i wydał utwory, takie jak „That’s The Way We Love” i „Miss Social Climber”[10].

The Righteous Brothers

[edytuj | edytuj kod]
The Righteous Brothers podczas występu w Knott’s Berry Farm w Buena Park (Medley z prawej)

Wkrótce poprzez Barry’ego Rillera poznał Bobby’ego Hatfielda, u którego Barry Riller również grał w zespole z Anaheim – The Variations[9]. W 1962 wraz z Bobbym Hatfieldem utworzył nową grupę, jednak zachowali nazwę Paramours, w skład której wchodził saksofonista John Wimber, który później założył ruch „The Vineyard Church”. Wystąpili w klubie nocnym „The Black Derby” w Santa Ana[9] i w grudniu 1962 z małą wytwórnią Moonglow wydali singiel „There She Goes (She’s Walking Away)”. Jednak zespół nie odniósł dużego sukcesu i w 1963 roku się rozpadł, jednak Medley i Hatfield pozostali duetem[11]. Medley i Hatfield przyjęli nazwę The Righteous Brothers, a ich pierwszym singlem był napisany przez Medleya „Little Latin Lupe Lu” wydany przez wytwórnię Moonglow[2]. Medley nagrał również jako artysta solowy z wytwórnią Moonglow singiel pt. „Gotta Tell You How I Feel”, który jednak nie znalazł się na listach przebojów[12].

W 1964 zespół The Righteous Brothers wystąpił na koncercie w Cow Palace w San Francisco, podczas którego dyrygował im Phil Spector[2]. Spector był pod wrażeniem duetu i wkrótce jego wytwórnia – Philles Records nawiązała z nimi współpracę[13]. W 1965 roku we współpracy z Phile Spectorem nagrał swój pierwszy przebój „You Lost Lost Lovin 'Feelin”, który według wytwórni Broadcast Music jest najczęściej odtwarzaną piosenką w historii amerykańskiego radia[14], a także inne utwory, takie jak m.in.: „Unchained Melody” z Philles Records. W singlach takich jak: „You Have Lost That Lovin 'Feelin'” i „Just Once in My Life” śpiewał głównie Medley, jednak na kilku singlach, takich jak: „Unchained Melody” i „Ebb Tide”, Hatfield występował solo.

W 1966 po zakończeniu współpracy z Philem Spectorem duet podpisał kontrakt z Verve Records, z którym nagrali przebój „Soul and Inspiration”, jednak w 1968 duet został rozwiązany, gdyż Medley zdecydował się na karierę solową. Medley zaliczył trzy solowe występy w Las Vegas, jednak w wyniku obciążenia, spowodowanego karierą solową, Medley stracił na jakiś czas głos i za radą Bobby’ego Hatfielda, w 1974 reaktywowali razem The Righteous Brothers[15]. Podpisali kontrakt z Haven Records, z którym nagrali hit pt. „Rock and Roll Heaven”. W 1976 roku, po tragicznej śmierci swojej pierwszej żony – Karen O’Grady, Medley postanowił zawiesić karierę muzyczną, by zaopiekować się swoim 10-letnim wówczas synem Darrinem. Duet ponownie został reaktywowany w 1981 roku podczas 30. edycji programu American Bandstand, w którym wykonali nową wersję utworu „Rock and Roll Heaven”[16].

Chociaż Medley częściej poświęcał się karierze solowej, dalej występował z Bobbym Hatfieldem jako The Righteous Brothers[17]. W latach 90. duet ponownie stał się popularny dzięki utworowi pt. „Unchained Melody”, który w 1990 roku został użyty w filmie reżyserii Jerry’ego Zuckera pt. Uwierz w ducha[18][19]. W marcu 2003 roku The Righteous Brothers został wprowadzony przez Billy’ego Joela do Rock and Roll Hall of Fame[20]. Po śmierci Bobby’ego Hatfielda 5 listopada 2003 roku duet został rozwiązany. W styczniu 2016 roku Medley ogłosił reaktywację duetu, w którym jego nowym partnerem został Bucky Heard[21].

Kariera solowa

[edytuj | edytuj kod]

W 1968 rozpoczął karierę solową utworem „Can Can Make It Alone” napisanym przez Carole King[22]. Następne nagrał single, takie jak „Brown Eyed Woman” (napisany przez Barry’ego Manna i Cynthię Weil) oraz „Peace, Brother, Peace”, które były hitami listy przebojów Top 40 Pop. W 1969 zajął drugie miejsce z piosenką „Evie” autorstwa Jimmy’ego Webba na Festival Internacional da Canção w Rio de Janeiro[23] oraz podczas ceremonii rozdania nagród Grammy 1969 wykonał utwór „Hey Jude”, a następnie podpisał kontrakt z wytwórnią A&M Records, z którym wydał wiele płyt[24]. Jeden z utworów Medleya pt. „Freedom and Fear” z albumu Wings Michela Colombiera został nominowany do nagrody Grammy 1972 w kategorii Best Arrangement Accompanying Vocalist[25][26].

W 1980 wydał kilka albumów solowych z lat 70. i 80. W 1980 wydał album pt. Sweet Thunder, zawierający własną wersję utworu „Don't Know Much”, którego oryginalnym wykonawcami są Linda Ronstadt i Aaron Neville. W 1982 podpisał kontrakt z Planet Records, a później z RCA Records. W 1984 i 1985 na liście przebojów Hot Country Songs znalazło się pięć singli Medleya: „Til Your Memory's Gone”, „I Still Do”, „I've Always Got the Heart to Sing the Blues”, „Is There Anything I Can Do” i „Women in Love”.

W 1987 w duecie z Jennifer Warnes wykonał przebój „(I've Had) The Time of My Life”, który znalazł się na ścieżce dźwiękowej filmu reżyserii Emile Ardolino pt. Dirty Dancing i stał się popularny na całym świecie. Piosenka zajęła wysokie miejsca na listach przebojów w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie i Wielkiej Brytanii oraz zdobyła nagrodę Grammy 1988 w kategorii Best Pop Performance by a Duo or Group with Vocals i Oscara 1988 w kategorii Najlepsza piosenka dla kompozytorów[27].

Inne popularne utwory Medleya to: „Most of All You”, użyty w motywie końcowym filmu reżyserii Davida S. Warda pt. Pierwsza liga, „Friday Night’s A Great Night For Football” z filmu reżyserii Tony’ego Scotta pt. Ostatni skaut oraz jako utwór tematyczny do spin-offu sitcomu Growing Pains – Just The Ten of Us. Współpracował także z Giorgio Moroderem, z którym w 1988 roku nagrał utwór pt. „He Ain’t Heavy, That’s My Brother”, który stał się hitem w Wielkiej Brytanii[28], do którego nagrał wideo oraz który został wykorzystany jako motyw końcowy filmu reżyserii Petera MacDonalda pt. Rambo III[29].

W 1990 pojawił się w dwuczęściowym odcinku „Nareszcie!” sitcomu pt. Zdrówko – Nareszcie! (Finally!), a w 1998 wraz z Jennifer Warnes zaśpiewał utwór „Show Me The Light”, użyty podczas napisów końcowych filmu animowanego Rudolf czerwononosy renifer oraz piosenkę pt. „Lullabye” do albumu solowego znanego z występów w zespole rockowym – The Smashing Pumpkins, Life Begins Again.

W 2000 występował w zespołach teatralnych w Andy Williams Moon River Theatre w Bransonie stanie Missouri oraz w The Starlite Theatre w Wichita w stanie Kansas. Potem Medley zaczął także koncertować ze swoją córką McKenną i jej 3-butelkowym zespołem[30]. 24 listopada 2013 roku Medley po raz pierwszy zagrał koncert w hali Wembley Arena w Londynie[31].

24 kwietnia 2014 opublikował swój pamiętnik pt. The Time of My Life: A Righteous Brother's Memoir[21].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Pierwszą żoną Billa Medleya była Karen O’Grady, którą poznał w 1963 roku w kościele, a w 1964 roku się ożenił oraz ma syna Darrina (ur. 1965). Para rozwiodła się w 1970 roku. W tym samym roku Medley ożenił się z Suzi Robertson, potem z Janice Gorham, jednak oba małżeństwa zostały unieważnione[32]. Spotykał się z m.in.: Darlene Love, Mary Wilson, Connie Francis[33]. Był także bliskim przyjacielem Elvisa Presleya[34][35].

W styczniu 1976 roku jego pierwsza żona Karen O’Grady została zgwałcona i zamordowana przez nieznanego sprawcę, w związku z czym Medley postanowił zawiesić karierę muzyczną, by zaopiekować się swoim 10-letnim wówczas synem Darrinem. Morderstwo nie zostało wyjaśnione, a Medley nawet zatrudnił prywatnego detektywa w celu wytropienia sprawcy. 27 stycznia 2017 roku Departament Szeryfa Hrabstwa Los Angeles ogłosił, że śledczy zastosowali kontrowersyjną metodę testowania DNA w celu rozwiązania niewyjaśnionych morderstw oraz ogłosił, że sprawa „została rozwiązana dzięki rodzinnemu DNA, które zidentyfikowało zabójcę”, którym okazał się Kenneth Troyer, zbiegły z więzienia przestępca seksualny, który został zabity przez policję w 1982 roku[36].

Bill Medley w 1986 roku poślubił swoją obecną żonę Paulę, z którą ma córkę McKennę (ur. 1987), która także jest piosenkarką i zaśpiewała wraz ze swoim ojcem w duecie jego przebój pt. „(I've Had) The Time of My Life” podczas jego jednej z tras koncertowych[37][38].

Dyskografia

[edytuj | edytuj kod]
 Zobacz więcej w artykule The Righteous Brothers, w sekcji Dyskografia.

Albumy

[edytuj | edytuj kod]
Rok Album Najwyższe pozycje na listach Wytwórnia
US
[39] 		US Country
[40]
1968 Bill Medley 100% 188 – MGM Records
1969 Soft and Soulful 152 —
1970 Gone – – A&M Records
1970 Someone Is Standing Outside – —
1971 A Song for You – —
1973 Smile – —
1978 Lay a Little Lovin' on Me – – United Artists
1980 Sweet Thunder – –
1982 Right Here and Now – – Planet Records
1984 I Still Do – 58 RCA Records
1985 Still Hung Up on You – —
1988 The Best of Bill Medley – – MCA/Curb
1993 Going Home – – Essential
2007 Damn Near Righteous – –
„–” oznacza, że album nie był notowany na danej liście.

Single

[edytuj | edytuj kod]
Rok Tytuł Najwyższe pozycje na listach Album
US Country
[41][42] 		US
[43][44] 		US AC
[45] 		CAN Country
[46][47] 		CAN
[48] 		CAN AC
[49] 		UK
[50]
1968 "I Can’t Make It Alone" – 95 – – 63 – – Bill Medley 100%
"Brown Eyed Woman" – 43 – – 36 – —
"Peace Brother Peace" – 48 – – 46 – – Soft and Soulful
1969 "This Is a Love Song" – 112 – – – – – —
1979 "Statue of a Fool" 91 – – – – – – Lay a Little Lovin' on Me
1981 "Don't Know Much" – 88 29 – – – – Sweet Thunder
1982 "Right Here and Now" – 58 31 – – – – Right Here and Now
1984 "Til Your Memory's Gone" 28 – – 20 – – – I Still Do
"I Still Do" 17 – 25 22 – – —
"I've Always Got the Heart to Sing the Blues" 26 – – 41 – – —
1985 "Is There Anything I Can Do" 47 – – 46 – – – Still Hung Up on You
"Women in Love" 55 – – – – – —
1986 "Loving on Borrowed Time" (z Gladys Knight) – – 16 – – – – Cobra (ścieżka dźwiękowa)
1987 "(I've Had) The Time of My Life" (z Jennifer Warnes) – 1 1 – 1 3 6 The Best of Bill Medley
1988 "He Ain’t Heavy, He’s My Brother" – – 49 – – – 25
„–” oznacza, że singel nie był notowany na danej liście.

Nagrody

[edytuj | edytuj kod]
Rok Kategoria Tytuł Nagroda Nota
1972 Best Arrangement Accompanying Vocalist Freedom and Fear Grammy 1972 Nominacja
1988 Best Pop Performance by a Duo or Group with Vocals (I've Had) The Time of My Life Grammy 1988 Wygrana

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b Bill Medley – Rmf.fm
  2. ↑ a b c Steve Sullivan: Encyclopedia of Great Popular Song Recordings, Volume 2. Wyd. Scarecrow Press. 2013-10-04, s. 101–103. ISBN 978-0810882959. (ang.).
  3. ↑ Bill Medley: The Time of My Life: A Righteous Brother's Memoir. Wyd. Da Capo Press. 2014-04-24, s. 2. ISBN 978-0306823169. (ang.).
  4. ↑ Righteous Brother Bill Medley will share stories with Park City [data dostępu: 2014-06-24] (ang.)
  5. ↑ Local News in Brief : Santa Ana : Bill Medley to Perform Concert at Alma Mater [data dostępu: 1989-03-09] (ang.)
  6. ↑ a b Wywiad z Billem Medleyem (część 1) (ang.)
  7. ↑ Rock and Roll Hall of Fame: The Righteous Brothers [data dostępu: 2003-02-28] (ang.)
  8. ↑ a b Bill Medley: The Time of My Life: A Righteous Brother's Memoir. Wyd. Da Capo Press. 2014-04-24, s. 8–9. ISBN 978-0306823169. (ang.).
  9. ↑ a b c Bill Medley: The Time of My Life: A Righteous Brother's Memoir. Wyd. Da Capo Press. 2014-04-24, s. 10–11. ISBN 978-0306823169. (ang.).
  10. ↑ The Paramours_There She Goes [data dostępu: 2008-10-20] (ang.)
  11. ↑ Paul W. Papa: Haunted Las Vegas: Famous Phantoms, Creepy Casinos, and Gambling Ghosts. Wyd. Globe Pequot Press. 2012, s. 64. ISBN 978-0-7627-8910-8. (ang.).
  12. ↑ Bob Leszczak: Encyclopedia of Pop Music Aliases, 1950-2000. Wyd. Rowman & Littlefield Publishers. 2014-12-11, s. 283. ISBN 978-1-4422-4008-7. (ang.).
  13. ↑ Mick Brown: Tearing Down The Wall of Sound: The Rise And Fall of Phil Spector. Wyd. Bloomsbury Publishing Publishers. 2008-04-07, s. 171. ISBN 978-0747572473. (ang.).
  14. ↑ BMI Announces Top 100 Songs of the Century [data dostępu: 1999-12-13] (ang.)
  15. ↑ Bill Medley: The Time of My Life: A Righteous Brother's Memoir. Wyd. Da Capo Press. 2014-04-24, s. 101–102. ISBN 978-0306823169. (ang.).
  16. ↑ Frank Hoffmann: Rhythm and blues, Rap, and Hip-hop. Wyd. Facts on File. 2006, s. 225. ISBN 978-0-8160-6980-4. (ang.).
  17. ↑ Pop Beat : Medley Earns Praise As 'New' Artist – latimes" [data dostępu: 1985-05-10] (ang.)
  18. ↑ The Righteous Brothers – Songwriters Hall of Fame. songwritershalloffame.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-10-13)]. (ang.).
  19. ↑ “Lost That Lovin’ Feelin'” 1964-1965 (ang.)
  20. ↑ Billy Joel inducts The Righteous Brothers Rock and Roll Hall of Fame inductions 2003. rockhall.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-11-18)]. (ang.).
  21. ↑ a b Bill Medley Reforms The Righteous Brothers with New Duet Partner for Las Vegas Residency. kwbe.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-02-22)]. [data dostępu: 2016-02-05] (ang.)
  22. ↑ Bill Medley: The Time of My Life: A Righteous Brother's Memoir. Wyd. Da Capo Press. 2014-04-24, s. 74. ISBN 978-0306823169. (ang.).
  23. ↑ Bill Medley – Evie" [data dostępu: 2008-02-05] (ang.)
  24. ↑ Bill Medley: The Time of My Life: A Righteous Brother's Memoir. Wyd. Da Capo Press. 2014-04-24, s. 81–83. ISBN 978-0306823169. (ang.).
  25. ↑ Grammy Awards 1972 (ang.)
  26. ↑ Michel Colombier – Wings – AllMusic.com (ang.)
  27. ↑ Frank Hoffmann: Rhythm and blues, Rap, and Hip-hop. Wyd. Facts on File. 2005, s. 225–226. ISBN 978-0-8160-6980-4. (ang.).
  28. ↑ David Roberts: British Hit Singles & Albums (19 edycja). Wyd. London: Guinness World Records Limited. 2006, s. 359. ISBN 1-904994-10-5. (ang.).
  29. ↑ Rambo III – Giorgio Moroder (ang.)
  30. ↑ 2012 Big E schedule: Eastern States Exposition [data dostępu: 2012-08-30] (ang.)
  31. ↑ Bill Medley announces first ever UK concert at Wembley (ang.)
  32. ↑ Bill Medley: The Time of My Life: A Righteous Brother's Memoir. Wyd. Da Capo Press. 2014-04-24, s. 79–90. ISBN 978-0306823169. (ang.).
  33. ↑ The Righteous Brothers, That Lovin' Feelin'... and why I'll never stop hunting the man who murdered my wife [data dostępu: 2014-05-17] (ang.)
  34. ↑ Bill Medley: The Time of My Life: A Righteous Brother's Memoir. Wyd. Da Capo Press. 2014-04-24. ISBN 978-0306823169. (ang.).
  35. ↑ Bill Medley Remembers Elvis Presley (Inc. 'Old Friend' by Bill Medley) [data dostępu: 2016-11-27] (ang.)
  36. ↑ 1976 murder of Righteous Brothers singer's ex-wife in Hermosa Beach solved [data dostępu: 2017-01-31] (ang.)
  37. ↑ Righteous Daughter: Vocalist McKenna Medley, daughter of Bill, impresses at age 17 [data dostępu: 2004-07-24] (ang.)
  38. ↑ Bill Medley, voice of Righteous Brothers, in Ridgefield [data dostępu: 2012-06-27] (ang.)
  39. ↑ Bill Medley Chart History: Billboard 200 (ang.)
  40. ↑ Bill Medley Chart History: Top Country Albums (ang.)
  41. ↑ Bill Medley Chart History: Hot Country Songs (ang.)
  42. ↑ Joel Whitburn: Hot Country Songs 1944 to 2008. Wyd. Record Research, Inc. 2008, s. 274. ISBN 0-89820-177-2. (ang.).
  43. ↑ Bill Medley Chart History: Hot 100 (ang.)
  44. ↑ Joel Whitburn: Top Pop Singles 1955–2010. Wyd. Record Research, Inc. 2011, s. 594. ISBN 0-89820-188-8. (ang.).
  45. ↑ Bill Medley Chart History: Adult Contemporary (ang.)
  46. ↑ Country 50 Singles. collectionscanada.gc.ca. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-15)]. (ang.).
  47. ↑ Country Singles – Volume 42, No. 5 (ang.)
  48. ↑ RPM100 Singles: December 12, 1987 (ang.)
  49. ↑ Adult Contemporary (ang.)
  50. ↑ Single Billa Medleya (ang.)

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bill_Medley&oldid=74802640”