Przejdź do zawartości

Jan Klata

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest najnowsza wersja artykułu Jan Klata edytowana 21:21, 28 mar 2024 przez LKR23 (dyskusja | edycje).
(różn.) ← poprzednia wersja | przejdź do aktualnej wersji (różn.) | następna wersja → (różn.)
Jan Klata
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

28 marca 1973
Warszawa

Zawód, zajęcie

reżyser teatralny

Alma Mater

Państwowa Wyższa Szkoła Teatralna im. Ludwika Solskiego w Krakowie

Stanowisko

dyrektor artystyczny

Pracodawca

Stary Teatr im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie

Krewni i powinowaci

Wojciech Klata (brat)

Jan Klata (ur. 28 marca 1973 w Warszawie)[1]polski reżyser teatralny, dramaturg, w latach 2013–2017 dyrektor Narodowego Starego Teatru im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie, felietonistaTygodnika Powszechnego[2]. Starszy brat Wojciecha Klaty.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W wieku 12 lat, w 1986 przysłał na konkurs dramaturgiczny Teatru Współczesnego we Wrocławiu sztukę Słoń Zielony, która została następnie opublikowana przez miesięcznik „Dialog” oraz wystawiona przez Teatr im. Stanisława Ignacego Witkiewicza w Zakopanem.

W latach 1989–1993 uczęszczał do Liceum Ogólnokształcącego im. Stefana Batorego w Warszawie. W okresie szkolnym był stypendystą Krajowego Funduszu na rzecz Dzieci[3]. Przez dwa lata studiował na Wydziale Reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie, trzeci rok nauki kontynuował na Wydziale Reżyserii Dramatu PWST w Krakowie, gdzie współpracował z Krystianem Lupą, Jerzym Grzegorzewskim i Jerzym Jarockim.

Po studiach zajmował się różnymi pracami, nie zawsze związanymi z teatrem. Był m.in. copywriterem, dziennikarzem muzycznym oraz reżyserem talk-show w TV Puls. Na planie filmu Matka swojej matki (1996) podjął współpracę z reżyserem Robertem Glińskim.

Pierwszą samodzielną realizacją teatralną Klaty był spektakl Rewizor Nikołaja Gogola w Teatrze Dramatycznym im. Jerzego Szaniawskiego w Wałbrzychu (2003). Miesiąc później w Teatrze Polskim we Wrocławiu wystawił własną sztukę Uśmiech grejpruta, którą prezentował wcześniej w formie warsztatów podczas Wrocławskiego Forum Dramaturgii Współczesnej Eurodrama w 2002.

W grudniu 2005 w Warszawie odbył się „Klata Fest”, przegląd spektakli Klaty.

W latach 2013–2017 był dyrektorem Narodowego Starego Teatru im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie[4].

Premiery wybranych spektakli

[edytuj | edytuj kod]

Nagrody

[edytuj | edytuj kod]
  • 1986: Wrocław – konkurs dramaturgiczny Teatru Współczesnego we Wrocławiu i miesięcznika „Dialog” – nagroda za sztukę Słoń zielony;
  • 2001: Wrocław – konkurs dramaturgiczny Teatru Polskiego we Wrocławiu i miesięcznika „Dialog” – wyróżnienie za dramat Uśmiech grejpruta;
  • 2004: Cieszyn – XV Międzynarodowy Festiwal Teatralny „Bez Granic” – nagroda główna „Złamany Szlaban” dla przedstawienia Rewizor Mikołaja Gogola w Teatrze Dramatycznym im. Jerzego Szaniawskiego w Wałbrzychu;
  • 2004: nagroda w dziedzinie reżyserii za próbę wypracowania osobnego języka teatralnego za Lochy Watykanu na 3. Festiwalu Premier w Bydgoszczy;
  • 2005: Katowice – VII OFSR „Interpretacje” – nagroda jednego jurora (Mikołaja Grabowskiego) za reżyserię przedstawienia Rewizor Mikołaja Gogola w Teatrze Dramatycznym im.Jerzego Szaniawskiego w Wałbrzychu;
  • 2005: Opole – XXX OKT – nagroda za reżyserię i opracowanie muzyczne przedstawienia ...córka Fizdejki według Witkacego w Teatrze Dramatycznym im. Jerzego Szaniawskiego w Wałbrzychu;
  • 2005: CieszynXVI Festiwal Teatralny „Bez Granic” – Złamany Szlaban oraz nagroda pieniężna Ministerstwa Kultury za przedstawienie”...córka Fizdejki” według Witkacego w Teatrze Dramatycznym im.Jerzego Szaniawskiego w Wałbrzychu;
  • 2005: Toruń – XV MFT Kontakt – nagroda dla najlepszego młodego twórcy – za reżyserię przedstawienia ...córka Fizdejki według Witkacego w Teatrze Dramatycznym im. Jerzego Szaniawskiego w Wałbrzychu;
  • 2005: Gdańsk – nagroda indywidualna za przedstawienie „H.” w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku w Konkursie Fundacji Theatrum Gedanense na najlepszą inscenizację dzieł dramatycznych Williama Shakespeare’a w Polsce w sezonie 2004/05;
  • 2005: Gdańsk – Festiwal Teatru Wybrzeże – nagroda widzów dla najlepszego przedstawienia sezonu 2004/05 – za spektakl H. według Williama Shakespeare’a;
  • 2005: Wrocławska Nagroda Teatralna dla przedstawienia Nakręcana pomarańcza według Anthony’ego Burgessa we Wrocławskim Teatrze Współczesnym im. Edmunda Wiercińskiego;
  • 2006: nagroda główna Złamany Szlaban dla Rewizora według Gogola na 15. Międzynarodowym Festiwalu Teatralnym Bez Granic w Cieszynie;
  • 2006: Paszport „Polityki” za nowatorskie i odważne odczytywanie klasyki, za pasję i upór, z jakim diagnozuje stan polskiej rzeczywistości i bada siłę narodowych mitów;
  • 2008: Grand Prix za Sprawę Dantona na Opolskich Konfrontacjach Teatralnych Klasyka Polska;
  • 2008: Nagroda im. Konrada Swinarskiego – przyznawana przez redakcję miesięcznika „Teatr” – dla najlepszego reżysera sezonu 2007/2008 za reżyserię przedstawienia „Sprawa DantonaStanisławy Przybyszewskiej w Teatrze Polskim we Wrocławiu[8];
  • 2009: Laur Konrada za Sprawę Dantona na XI OFSR „Interpretacje” w Katowicach;
  • 2018: Europejska Nagroda Teatralna, nagroda Nowe Rzeczywistości Teatralne – za wyznaczanie nowych trendów i kreowanie nowego języka teatru[9].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Jan Klata w bazie filmpolski.pl
  2. Stary Teatr ma nowego dyrektora – dziennikpolski24.pl.
  3. Danuta Pawłowska, Tata jest strażakiem, mama urzędniczką. On prowadzi badania nad nicieniami, żeby pomóc rolnikom. Ma 19 lat [online], wyborcza.pl, 26 października 2019 [dostęp 2019-10-27] (pol.).
  4. Stary Teatr w Krakowie ma nowego dyrektora. To Marek Mikos, RMF FM, [dostęp 2017-05-23].
  5. МХТ им. А. П. Чехова: Macbeth [online], mxat.ru [dostęp 2016-10-12].
  6. Jan Klata o swoim „Makbecie” w Moskwie: Władca, który dał się oszukać [online], e-teatr.pl [dostęp 2016-10-12].
  7. Wesele [online], Stary Teatr [dostęp 2023-09-27] (pol.).
  8. Nagroda im. Konrada Swinarskiego. Miesięcznik „Teatr”. [dostęp 2022-12-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-11-06)].
  9. Piotr Micuła. Klata w Petersburgu: Mówię tu o wolności. „Gazeta Wyborcza”. s. 19 listopada 2018. 

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]